Fluitend liep Romance door de gangen op weg naar haar etage. Na een heerlijk verkwikkend lang weekend op Puffoon was ze dan weer terug op Starshine om opnieuw de meestal saaie lessen te volgen en de weinige opdrachten te maken. Doordat ze zelf de laatste shuttle terug had genomen, was ze nu veel te laat terug gekomen, maar ze had de docenten die alles na elven langsliepen kunnen ontwijken. Met vliegende vaart rende Romance de trappen op totdat ze licht buiten adem op de bovenste etage aan was gekomen en de houten deur open kon duwen. De deur was in ieder geval weer normaal bruin gekleurd ergens in het weekend nadat het voor enkele weken perfect hardroze was geweest. Het kwam vaker voor dat de deuren naar een van de etages spontaan een andere kleur bevatte dan de juiste. Bij de leerlingen met Dark waren ze zelf verder gegaan door midden op de dag alles daar met gele verf onder te schilderen. Dat was het begin geweest van een aloude oorlog tussen de etages en blijkbaar bleef geen enkele etage veilig. Vol verbijstering staarde Romance naar de hoge muren die eerst behangen waren geweest, maar nu vol waren met verfspetten van verschillende kleuren, obscure gedaantes waren geschilderd en er was geen enkele plek op de algemene kamer van haar etage dat nog normaal was. En het ergste.. de vernielers waren er nog en kregen haar in de gaten. ‘VUUR!’ Romance kon het meeste ontwijken op haar weg naar haar eigen kamer, maar er zaten een paar scherpschutters bij. Gelukkig kon niemand op haar kamer komen zonder toestemming en zodra ze de deur achter haar had dichtgegooid hoorde ze aan hoe de anderen afdropen. Een blik in de spiegel die aan de deur hing was voldoende. Ze moest proberen onmiddellijk de verf eruit te krijgen voordat het hard zou worden. De kleren hoefden niet per se gered te worden, maar de verf in haar haren en op haar blote huid begonnen razendsnel te drogen en dan zou het een gruwelijke zaak worden om het van haar af te krijgen. Romance greep haar slaapspullen en toilettas en na enkele minuten wachten om er zeker van te zijn dat er niet een aanval meteen buiten de deur lag, maakte ze haar weg naar de douche op de etage.
Het is niet te geloven.. dacht Romance toen ze zag dat de douches waren afgesloten vanwege een waterprobleem. Oftewel, de badkamers op de bovenste etage stonden blank. Hoe ver gingen ze nog door met die juveniele acties?! Nu zat er niets anders op dan de weg naar beneden te maken om in de grote wasruimtes te gaan baden. Met een zucht maakte Romance haar weg van de trappen, ondertussen goed in de gaten of de vervuilers niet nog een ronde zouden gaan maken. Het liep nu toch al weer richting één uur en met wat gemopper wist ze dat ze vannacht maar weinig slaap zou krijgen. Zo in haar gemopper vertrokken dat ze pas op het laatst doorhad dat er nog een slachtoffer van de laatste verfaanval door de gangen liep en heel toevallig voor de deuren van de wasruimtes stilstond. De pootjes waren tegen de deur gezet, maar de kleine kat zou nooit voldoende kracht hebben om de deur in haar eentje open te krijgen als het zo dicht was gegaan. Het was apart dat een kat speciaal naar de baden zou gaan om schoon te worden aangezien ze meestal totaal niet van water hielden, maar zij zou ook niet graag de verf van haar eigen vacht willen likken. Dan nog liever een bad als zij in haar dierengedaante zou zijn. ‘Hier kleintje.’ Met die woorden opende Romance voorzichtig de deur en zag de kat al snel naar binnen verdwijnen richting de baden terwijl zij naar de kleedhokjes liep om haar kleren uit te trekken en een van de super grote fluffige witte handdoeken om haar heen te slaan. Terwijl ze net haar haren losmaakt uit de vele elastiekjes hoort ze een voorzichtig ‘hallo’ afkomstig vanaf de baden. Romance pakte nog enkele handdoeken en liep in de richting van het geluid. Voordat de jongen haar kan zien, ziet ze hem en geschrokken laat ze haar spullen vallen. Zijn gezicht.. Het was gruwelijk. Er waren schaafwonden en blauwe plekken en als ze goed keek was zijn lip ook open geslagen. Ja, geslagen. Wat kon het anders hebben gedaan? Het was duidelijk dat hij in een gevecht was geweest. ‘Wat is er met jou gebeurd?’ vroeg ze geschokt. Met een haal had ze haar spullen weer van de grond en liep het licht in en recht naar de jongen om bij zijn badkuip neer te knielen en haar hand uit te reiken naar zijn gezicht. Alle gedachten aan de verf en de status van hun kleding was vergeten, enkel ongerustheid en boosheid over wie dit had gedaan.

In de tijd dat Romance de deur had dicht geduwd nadat zowel de kat als zijzelf naar binnen waren gegaan, was de kat alweer verdwenen in de lichte mist die altijd rond de baden leek te hangen. Tenminste dat was in de avonden het geval en zelf dacht ze dat het lag aan het feit dat de stoom dan beter bleef hangen omdat buiten de temperatuur afnam, maar omdat ze niet in de ochtenden of middagen hier doorbracht wist ze het nooit zeker. In haar haast om in een van de hete baden neer te zakken, hoorde ze niet dat er nog iemand was in de ruimte naast haarzelf en de grijze kater. Het was pas op het moment dat ze vanuit de kleedkamer naar de badruimte liep dat ze de iemand hoorde roepen en het volgende moment dat ze stijf stilstond, haar spullen uit haar armen vallend op de koude marmeren vloer beneden haar. De persoon die naar haar had uitgeroepen zat in een van de baden, maar dat was niet wat haar zo had laten schrikken. Het was zijn gezicht dat ze door de mist heen kon zien wat haar stokstijf stil had laten staan. Van de schaafwonden die over zijn gezicht liepen naar de sneden die niet diep leken te zijn, maar wel voldoende open dat ze het bloed er nog uit kon zien lopen, en om vervolgens uit te komen op zijn gezwollen mond waarvan de bebloede lip duidelijk liet zien dat er tegenaan was geslagen. Zijn vraag spurde haar aan tot de wedervraag die voor haar veel belangrijker leek te zijn. Wat was er in hemelsnaam met hem gebeurd?
Romance greep haar spullen van de grond en snoof licht. Nee, ze zou inderdaad niet geloven dat hij van de trap was gevallen, daarvoor had ze te vaak zulke verwondingen gezien. Ze stapte door de mist heen in het heldere licht dat niet leek te schijnen in de hal tussen de baden en de kleedkamers om haar weg te maken naar de jongen. ‘Voor een goede daad gestraft?’ mompelde ze zachtjes voordat ze dichtbij genoeg was om bij zijn kuip neer te knielen, haar spullen weer half te dumpen op het marmer en haar hand uitstekend naar zijn gezicht om zijn wonden beter te kunnen bekijken. Haar blik glijdt naar de hand die uit het water schiet en zich rond haar pols wikkelt voordat het teruggaat naar zijn gezicht waar ze nu peinzend naar kijkt. ‘Het lijkt pijnlijk. Wat is er gebeurd?’ Aarzelend trok Romance haar uitgestrekte arm terug naar haar lichaam maar haar blik bleef strak op zijn gezicht gericht en de wonden die ze voor zover kon zien. Haar armen sloegen zich over elkaar heen, de ongerustheid voor hem in haar ogen doorschijnend en haar theorie dat als ze maar lang genoeg naar hem blijft staren, de jongen voor haar er genoeg van krijgt en haar zegt wat ze wilt weten zodat hij alleen kan worden gelaten. Romance knikt lichtjes op zijn vaststelling. Ze laat zich niet al te snel afleiden als ze achter iets wil komen en houdt stoïcijns haar postuur hetzelfde totdat ze merkt dat het geen enkele kant op gaat en zakt dan ietsjes in en leunt lichtjes op de rand van de badkuip met haar hoofd in haar handen. Haar blik verzacht iets en Romance draait haar hoofd om naar de kat te kijken die zich aan het wassen is, losmakend van de verfspatten en kreunt licht als ze doorheeft dat nu bij haar de verf ook al wel hard moest zijn geworden. ‘Als we allebei die kat daar bedoelen, dan ja. Ik vond hem voor de deur.’ Glimlacht ze zacht. Enkele tellen later draait ze zich weer terug naar de jongen. 'Alsjeblieft, kun je me vertellen wat er is gebeurd? Misschien kan ik je helpen, want dit kan niet sweetie.’ Hierbij wijst ze naar de wonden die ze kan zien en daarna naar de wonden waarvan ze weet dat ze worden verborgen door het troebele water. Het is iets dat ze kan voelen door haar connectie. Het is niet zo sterk als anders en dat is de reden dat ze niet kan zien hoe erg de wonden zijn, maar het is ook nog weer niet zo zwak op het moment dat ze niet kan voelen waar de pijn zich heeft vastgezet. En zelfs het hete water kan die pijn voor haar niet verbergen. ‘Alsjeblieft.’ Zegt ze nogmaals, hopend dat hij tenminste een tipje van de sluier oplicht.

De warmte van baden steeg omhoog om als stoom boven in de ruime te blijven hangen en daarmee de temperatuur hoog houdend in de relatieve grote kamers. Ondanks het feit dat Romance niets anders deed dan zitten op de licht koudere vloer nam dat niet weg dat haar lichaam reageerde op de verhitting en lichte blosjes op haar wangen verschenen. Haar ongeruste blik bleef op de jongen voor haar liggen, starend en hopend op een antwoord. Een antwoord waar ze iets mee kon doen, niet nogmaals een antwoord waarbij hij haar af zou proberen te wimpelen, alsof zijn pijn niet voldoende voor haar was om ongerust over te zijn en niet boos te mogen zijn op degenen die dit bij hem hadden veroorzaakt. Haar ogen begonnen licht te twinkelen zodra hij een antwoord gaf. Het was niet veel, maar in ieder geval al iets meer dan wat ze hiervoor wist, al doofden ze niet snel hierna. Wat er ook was gebeurd, het was brutal geweest en hij wilde er echt niet over praten op het moment. Misschien moest ze dat gewoon accepteren en hopen dat hij ooit op een dag wel naar haar zou openen en het haar zou vertellen.
Een lichte glimlach bleef op haar gezicht zitten terwijl haar blik van zijn gezicht afweek en langzaam over de verborgene gleed en doopte daarna even langzaam haar vingers in het hete water, maar dat maakte haar taak niet makkelijker. Ze kon niet voelen wat voor wonden hij bezat en had geen kennis van de ingewikkelde spreuken die de gevorderde helers bezaten, waar zij enkel was geschoold in de huis-tuin-en-keukenvorm van helen. En voor die vorm zou ze toch echt moeten weten waarmee ze te maken had voordat ze zelfs ook maar zou proberen een portie van het water te zuiveren en het op zijn meest pijnlijke verwondingen te leggen. Nogmaals probeerde Romance hem uit te horen, een beter idee te kunnen scheppen van hem, maar hij wilde haar niets vertellen en Romance keek even schuldig weg. ‘Natuurlijk niet, waarschijnlijk zou die kennis me alleen maar meer pijn doen.’ Licht schudde ze haar hoofd heen en weer en grinnikte. ‘Ja idiootje, want dan heb ik tenminste een idee van waar iedere wond uit bestaat en kan ik de ergste pijn er proberen af te halen voor je.’ Romance zakte weer terug op haar knieën waardoor haar vingers uit het water gleden. Soepel stond ze op en liep enkele passen totdat ze achter hem was komen te staan en ging vervolgens weer zitten. ‘Ludwig is een oude naam is het niet? Of in ieder geval een naam die niet vaak meer wordt gebruikt?’ Haar vingers gleden omhoog om langzaam door zijn haar te glijden. ‘Mijn interesse? Ik weet hoe pijnlijk een afranseling kan zijn, maar ik weet ook hoe ik de ergste pijn eraf kan halen. Een vriendin heeft het me ooit laten zien nadat ze het op me had gebruikt en sindsdien gebruik ik het altijd als iemand de pijn van de eerste uren eraf wil hebben.’ Zacht gleden haar vingertoppen door de vochtige strengen voordat ze zacht aan een van de plukjes trok. ‘Laat me at least dit doen. Anders blijf ik tegen je aan zeuren totdat je genoeg van me hebt en boos op me wordt.’ Grinnikte Romance zacht. Haar blik gleed van Ludwig naar de kat en keek er even vertederend naar voordat ze zuchtte. ‘Romance Collocan, maar de meeste noemen me Ro.’ Terwijl haar vingers doorgingen met de zachte aanrakingen, sloot zij haar ogen en neuriede kalm een liedje dat haar grootmoeder altijd voor haar gebruikte als ze met iets bezig was dat haar volle aandacht vereiste. Het was voor haar ontspannend en hoopte dat Lud het ook op die manier zou ervaren, niet dat ze niet verwachtte dat hij haar wel zou stoppen als hij er genoeg van had, maar voor zolang hij dat nog niet had gedaan, zou zij niet degene zijn die de stilte doorbrak.

De blik van Romance gleed lichtjes over zijn gezicht heen om opnieuw bij zijn verwondingen te stoppen en daarna omhoog te glijden naar zijn ogen die haar met een hoopvolle blik aankeken om meteen te worden neergeslagen door een koudere variant voordat hij zich van haar afwendt en een onhoorbare zucht ontsnapt haar lippen. Was hij dan zo trots dat hij deze slechts kleine gunst niet van haar af wilde nemen? Het liefst wilde ze hem bij zijn schouders pakken en zacht heen en weer schudden, maar je kon iemand niet dwingen. Op deze manier moest hij dan maar met zijn wonden leven totdat hij opnieuw iets deed wat de k**zakken dwarszat en ze hem afranselden.. alweer. Er moest toch iets zijn dat ze kon doen dat hij haar niet zou weigeren? Langzaam gleden haar vingers door het water, haar aandacht gericht op Ludwig en peinzend starend waarbij ze dacht over datgene dat wel in haar macht zou liggen om te doen.

Na een paar seconden kwam er een idee in haar op dat misschien zou werken en met een lichte glimlach bewoog ze zich terug op haar knieën om vloeiend omhoog te komen en haarzelf achter Ludwig te plaatsen terwijl ze een vraag uitsprak over zijn naam. Een simpele vraag, bedoeld om hem af te leiden van wat ze van plan was zodat het haast onmogelijk was om haar daarna nog te weigeren, simpel omdat hij het niet zou willen. Althans, dat hoopte ze. Het had eerder gewerkt in haar tijd op Razen, waar zelfs de meest harde kinderen onder een simpele massage eindelijk ontspannen konden worden. Zo ontspannen dat de kans op nachtmerries die nacht dramatisch kleiner zouden zijn en ze misschien een dag wakker zouden worden en het getjirp van de vogels als eerste zouden horen in plaats van het geschreeuw van de mannen aan de dokken. En zelfs al was het  tevergeefs voor hen, voor haar was het therapeutisch. Het maakte dat ze nog een dag door kon gaan en niet gewoon op zou geven terwijl haar krachten afnamen met iedere seconde dat ze haar vrienden hielp. Achter Ludwig nam ze weer plaats, dichtbij genoeg om haar handen comfortabel door zijn lokken te laten glijden maar ver weg genoeg dat haar bedoelingen duidelijk zijn. Dit is enkel om hem nu comfort te brengen en zijn aandacht af te halen van zijn wonden al is het maar voor enkele minuten. Wanneer haar vingers dan eindelijk door de lokken gaan die net zo zacht zijn als ze in eerste instantie had verwacht, moet ze haar gegrinnik inhouden door op haar lip te bijten. Waarschijnlijk was dit niet iets geweest dat hij had verwacht dat ze zou gaan doen, maar tot haar geruststelling zakte hij terug in het water om haar haar gang te laten gaan. ‘Misschien kun jij het tij keren dan. Ervoor zorgen dat de generaties na je wel trots zullen zijn op de naam.’ Gaf ze kalm als commentaar voordat ze aan een van de plukjes trok om zijn aandacht weer bij haar te brengen. ‘Zeker van mezelf?’ Verward draait ze zich iets zodat ze hem beter aan kan kijken, maar lang hoeft ze niet op verdere uitleg te wachten. ‘Mhmm.. op die manier,’ zegt Romance waarna ze terugdraait voor hem verder commentaar te geven. ‘Ik denk niet altijd even goed na.. Daarnaast zie ik het goede in mensen hoe slecht ze later ook blijken te zijn. Een van mijn vele ingebouwde peroonlijkheidsfouten.’

Niet veel later sluit ze haar ogen en begint te neuriën. Op dit moment heeft ze geen zin om te praten, wil ze nu eindelijk zelf ook die ontspannenheid in haar botten krijgen die ze ondertussen al wel aan Lud probeerde mee te geven. Het brengt haar tot rust en haar vingers gaan net iets langzamer door zijn lokken dan in het begin was geweest, maar voordat ze het doorheeft wordt een van haar polsen gegrepen en naar voren getrokken zodat ze geen andere keuze heeft dan snel overeind te komen en het water in te schieten voor Lud besluit haar hand van de rest van haar arm af te trekken. En dan trekt hij haar ook nog eens onderwater met slechts een halve seconde de tijd om uberhaupt aan het hete water gewend te raken en door te krijgen dat hij wil dat ze haar adem inhoudt. Romance heeft geen idee wat er aan de hand is, maar laat zich meetrekken, vertrouwend op Lud dat er buiten het water iets aan de hand is dat zij niet heeft gezien of gehoord. Ze houdt haar ogen stevig dichtgeklemd, wetend dat als ze deze open zou doen het water meer schade zou doen dan goed. Ondanks dit merkt ze het meteen wanneer het licht boven haar uitgaat en snel trekt ze met haar vrije hand haar zwevende haren bij elkaar zodat deze niet zouden worden opgemerkt door iemand die vanaf de bovenkant het water inkeek. Het was nog een minuut voordat Lud haar mee naar boven nam, maar de minuut was meer dan genoeg. Zodra ze het wateroppervlak verbrak leunt ze richting de rand en houdt zich daaraan drijvende terwijl haar longen wanhopig proberen het tekort aan zuurstof naar binnen zuigen en haar ogen aan de duisternis trachten te wennen. Op zijn vraag of alles goed met haar was, kon ze niets anders dan een lichte snuif geven. Serieus? Tussen haar zware ademhaling lukte het haar om de woorden te uiten die in haar hersenen een stuk sneller gingen. ‘Als je niet .. zo gewond was zou .. ik je slaan.’ Haar ogen schoten even gloeiend naar hem toe voordat ze weer verzachten, alhoewel ze niet zeker was of hij dat zou kunnen zien. Er was maar weinig licht en rond deze tijd was de maan de ramen van de wasruimtes al voorbij gegaan. Haar ogen zagen dus slechts een licht zwartere vlek tegen een achtergrond van andere zwarte vlekken en enkel doordat ze zijn ademhaling hoorde, wist ze welke vlek Lud was en welke het dus duidelijk niet waren. ‘Weet je zeker dat je toch niet die viespeuk bent waar we het eerder over hadden?’ zegt ze zodra ze weer op adem is gekomen. ‘Me zomaar zo het water intrekken Lud, dat doet een gentleman toch niet?’ grijnst ze lichtjes. Langzaam beweegt ze zich door het water verder naar achteren totdat haar rug de rand raakt en kijkt even verontwaardigd naar de badkuip. Waren deze dingen normaal gesproken niet veel groter? Met een zucht trok ze haar knieën naar zich toe. ‘Misschien was het ook maar beter. Het is al laat, zoals je net zei, en we hebben morgen weer lessen.’ En ze moest serieus deze verfvlekken uit haar haren weten te krijgen.. dacht ze gefrustreerd. De reden waarvoor ze in eerste instantie naar de wasruimtes was gekomen was haar geheel ontschoten zodra ze Lud had gezien en nu vervloekte ze zichzelf ervoor. De verf was gedroogd en daardoor veel lastiger te verwijderen nu. Dat zou betekenen dat ze in de ochtend nog eerder op zou moeten staan om met magie de vlekken verborgen te houden totdat ze er uiteindelijk uit gewassen zouden zijn. Okee, maar ze zou nog een laatste poging doen voordat ze geheel op zou geven –niemand zou zeggen dat ze geen irritante doorzetter was- en zichzelf schoon ging schrobben. ‘Ludwig? You sure you don’t want me to take away the sting?’ Haar blik ging naar de centrale vlek vanwie ze dacht dat het de jongen was en stak haar arm licht uit over het water naar hem toe en vond zijn hand. Zacht gaf ze hem een kneep, als toevoeging dat het geen schande zou zijn als hij haar hulp aannam en bovendien was het een van de dingen die ze kon doen als bedanking voor zijn eerdere redding. Enkele seconden daarna trok ze haar hand terug en stond op uit het water om zich naar de douches te verplaatsen. Als hij zou weigeren dan was het duidelijk en had ze geen verdere reden meer om hier te blijven op het moment. Daarnaast had ze het voldoende keren aangeboden en wilde ze zichzelf niet neerhalen door over te komen als een smekend kind die niets beter kon doen dan anderen helpen.

*peeks around the corner* I love youuuuuuu~ Een normale post voor het eerst waarin ik meer dan 1000 woorden heb kunnen schrijven in a verrrrrrrryyyy long time.
So very sorry for the lateness..