Enough to make my systems blow.

Acht uur, een over acht.. Twee over acht. .. Drie over acht. 1,2,3,4- Vier over acht. Halverwege de vijfde minuut glipt er een zucht langs Night's lippen. Vandaag was een dag uit duizenden, en niet in de goede zin. Integendeel zelfs. Het begon allemaal vanmiddag met het feit dat Night om 1 uur wakker werd. Om 1 uur!? Sinds wanneer, in de 4 jaar dat hij hier op school zit is hij ooit om 1 uur 's middags wakker geweest zonder reden? Nou vandaag dus. Alsof het lot hem vervolgens nog niet genoeg getart had, werd hij vervolgens ook nog eens gedwongen in het nemen van 3 lessen meer als normaal. Allemaal vakken waar hij ook nog eens geen reet om geeft. Waaronder de vuurmagie les, zijn meest slechte vak en bij verre zijn minste talent. Bovendien word het gegeven door het schoolhoofd, Meneer Savador. Jippie. Not.

Gapend leunt hij zijn hoofd naar achteren, in het proces daarvan zijn hoofd stotend. 'F*ck' Vloekt hij, om vervolgens druk over zijn achterhoofd te wrijven. Serieus alles is tegen hem vandaag. Álles.

Na de les met zijn meest favoriete persoon Savador, is het hem gelukt de drukte van de school te ontsnappen zonder verdere 'ongelukken'. Lang heeft hij gepiekerd over waar hij heen zou gaan. Het inmiddels o zo bekende 'duistere' bos, of toch maar weer naar het stille meer? Nee, hij heeft die plekken inmiddels zo vaak bezocht dat hij in het geval van het 'duistere' bos zelfs kan zeggen waar welke soort boom komt. Dan bleven er nog maar weinig opties over. De stad was te veel rompslomp, bovendien had hij geen geld om uit te geven en ook al had hij het dan was hij nog te 'groen' geweest. Geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om terug de school in te gaan en bijvoorbeeld de bibliotheek te bezoeken, nee... Toch was de wanhoop hem bijna zo nabij gekomen dat hij dat als enige optie gezien had. Tót (!) hij het lanceringsplatform herinnerde. Een plek waar hij nauwelijks tot nooit kwam, waar altijd wel wat te zien was en waar hij wellicht onopgemerkt wat tijd kon verdoen. En dus zette Night zijn koers richting het luxueuze platform.

Nog steeds wrijft Night over zijn achterhoofd heen tot hij in een keer voor zijn neus een shuttle ziet stoppen. Ineens actief geworden leunt hij naar voren, verwachtingsvol. Anticiperend wellicht. Waar de shuttle vandaan kwam, daar had hij geen idee van. Dát was nu ook juist de clue, het vertrek proberen te raden aan het soort mensen. In het kleine uur dat hij hier nu al zat had hij het minstens even vaak goed als fout gehad maar daar ging het niet om. Hij had wat om zich op te focussen and that's all there is.

Het luxueuze platform is door Night misschien in totaliteit 30 keer bezocht? En dat in de vier jaar dat hij al hier op school zijn tijd is aan het verdoen. Hij heeft simpelweg nooit een reden gehad om uit zichzelf naar een andere planeet toe te gaan. De keren dat hij hier dus is geweest, waren voornamelijk tijdens geplande uitstapjes van school of andere verplichtingen. De resterende keren die waarschijnlijk op een hand te tellen zijn, waren van de enkele dagen dat hij naar zijn thuis planeet Shadra is gegaan. Laten we zeggen dat hij er nooit dusdanige momenten heeft gehad die hem ertoe gedreven hebben om weer eens op bezoek te komen. Na ongeveer een half uur simpel rondgelopen, de winkeltjes bekeken en de shuttles bestudeerd te hebben heeft hij op een houten bankje plaatsgenomen. Een bankje wat enigszins uit het zicht staat maar een prima uitzicht heeft op een daartegenover gelegen 'station'. Kort daarna heeft hij het spel verzonnen: 'Wie komt waar vandaan?' En 'Wat is het verhaal tussen dat koppel of die alleen reizende man.' Het is niet veel maar het is iets.

De shuttle is binnen enkele minuten volledig leeggestroomd en hoewel ze allemaal wel iets bruin zijn en er zonnig uit zien is het nog niet echt te pin-pointen of ze nu van Nova of Cassia komen. Wanneer hij overigens zijn gele priemende ogen over een meisje laat glijden weet hij bijna zeker dat het Cassia is. De zonnebril, de strand-achtige tas. Het kan bijna niet anders. Een tevreden grimas siert Night's lippen om vervolgens op te staan en zijn gelijk te halen. Zoals verwacht blijkt het Cassia te zijn. Het feit dat hij gelijk had zorgt er voor dat er een korte adrenalinestoot van tevredenheid door zijn aderen suist. Dat maakt het 6-5 voor gelijk, en dat maakt het ook tijd om hier de hell weg te wezen. Night strekt zijn armen voor en boven zich uit om vervolgens zijn nek van links naar rechts te knakken. Als laatste trekt hij zijn iets losgekomen sjaal weer stevig aan en loopt hij in de richting van de uitgang. Maar wat zullen we zeggen? Faith's a bitch? Ja, ik denk dat die zin het het beste samenvat. Terwijl Night namelijk bezig is met op zijn -alweer- niet werkende Iphone te meppen, ziet hij het aankomende gevaar niet komen. Een vrouw en een tas blokkeren hem op een paar meter van hem vandaan de weg, niet dat Night daar ook maar iets van mij krijgt. Binnen enkele seconden is het onvermijdelijke gebeurd. Night struikelt over de tas en daarbij over de vrouw heen. Of hij haar meetrekt naar de grond? Daar heeft hij geen idee van. Het enige wat hem duidelijk word is dat het marmer op de vloer ijskoud is en kei en kei hard. Zijn hoofd lijkt nog na te vibreren wanneer hij met zijn bovenlichaam weer overeind komt. ''Welke idio-'' hij stopt midden in zijn zin met praten en wrijft daarvoor in de plaats déjavu achtig over zijn al pijnlijke achterhoofd. Zonder enige verdere woorden is Night alweer overeind geklommen, zijn kleding heftig afkloppend. Tot zijn grimmige verassing heeft zijn Iphone na de klap besloten het weer te doen. Géweldig. Voor het eerst sinds het incident werpt hij een blik op de vrouw tegen wie hij aangebotst was. Gouden lokken stromen langs het nog onbekende gezicht naar beneden. Even is hij licht gechoqueerd door haar .. haar wat? Haar puurheid? Wellicht. Night bijt stevig neer op de binnenkant van zijn wang om de aankomende -niet zo pure- woordenstroom te vermijden. In plaats daarvan verschijnt er een half gemeende glimlach op zijn gezicht. ''Mijn fout.'' zegt hij simpel, niet erg aardig maar bot evenmin. Puur of niet puur, ze zal de zelfde behandeling krijgen als ieder ander mens op de aardkloot. De vraag is niet hoe Night háár behandelt maar hoe zij er op reageert.
.... *klop*
... *klop klop klop*
Hoofdpijn...
*klop*

Nur für Victoire. [/i][/i]

‘Ik zie nog steeds niet hoe het kan dat er nog steeds Cassiaanse zeerovers de zeven planeten plunderen en leegroven terwijl we al jaren een verbond hebben met de Puffoonse ruimte eenheid.’ Vragend keek Victoire de Puffoonse man aan die nu duidelijk niet op zijn gemak was en een antwoord probeerde te bedenken. Inmiddels begon haar geduld op te raken. De afgelopen twee weken die ze op haar thuisplaneet had doorgebracht waren overladen geweest met het organiseren van het ministerie door al het onkruid weg te snoeien. Cassia was altijd al een rijke planeet geweest, maar het ministerie was een puinhoop. Daarom had ze een heleboel mensen een nieuwe baan aangeboden, ver van de regering vandaan. De vergadering met een aantal leden van de ruimte eenheid was het laatste wat ze moest doen voordat ze terug naar de Academy mocht.
‘Eh- De meeste zeerovers zijn erg ervaren met het ontwijken van de autoriteiten omdat het roven van generatie op generatie wordt doorgegeven, ziet u,’ begon de man aarzelend. Nerveus frummelde hij met het knoopje van zijn witte boord. Victoire keek hem scherp aan zonder het oogcontact te verliezen. Haar wenkbrauw verhoogde zich iets, een teken dat ze geen genoegen nam met dit antwoord. De Puffoon zag dit en keek vragend om hulp naar zijn collega’s.
Victoire verbrak het oogcontact en draaide haar hoofd naar haar secretaresse. ‘Stel alsjeblieft een brief op naar het hoofd van de ruimte eenheid. Ik zou graag de zaken met hem bespreken.’ Het meisje knikte en haastte zich weg. Met haar hand maakte Victoire een teken dat de rest ook weg mocht. Toen iedereen de vergaderzaal had verlaten zakte ze onderuit in de stoel en staarde voor zich uit. Ze besloot dat ze nu wel weer lang genoeg op Cassia was geweest.

De vlucht naar de Academy was enigszins vertraagd door een aantal strandgangers die waren vergeten om de tijd in de gaten te houden, maar Victoire had genoeg geduld. Voordat ze haar huis op Cassia had verlaten had ze zich omgekleed zodat ze er niet al te veel als een Legendarische Magiër uit zag. Had ze dat niet gedaan dan was ze de gehele vlucht aangestaard. In haar lichtblauwe shirt en een spijkerbroek was die kans veel kleiner. Vanwege de vakantie en de zomer was de shuttle helemaal vol. Zelfs in het gebied van de eerste klas was het rumoerig. Hoewel ze vrij moe was kon de slaap Victoire niet vatten door het lawaai om haar heen. Geërgerd staarde ze naar buiten door het kleine raampje naast haar. Cassia en de Academy lagen het verst van elkaar vandaan vergeleken met de andere planeten. Daarom moest de shuttle een kleine tussenstop op Razen maken. Tussen Razen en haar eindbestemming dommelde Victoire uiteindelijk toch in.

Een schokkerige landing schudde haar wakker. Haar dutje was kort geweest, maar ze voelde zich gelijk een stuk fitter. Zodra het seintje was gegeven dat de gordels los mochten sprong haast iedere passagier als een soort reflex op. Het leek haast een race om als eerste uit de shuttle te zijn. Zonder deel te nemen aan deze race bestudeerde Victoire een aantal passagiers. Het was iemand van de voorste rij gelukt om zich de shuttle uit te wurmen, al had hij daarvoor zijn elle bogen hard nodig gehad. Victoire nam het hem niet kwalijk. Als je sterfelijk was moest je nou eenmaal zoveel mogelijk uit je beperkte tijd halen.
Zelf stapt ze als laatste uit. Met een grote reistas in haar rechterhand loopt ze richting de uitgang. Eigenlijk had ze iemand verwacht om haar tas naar het gebouw te slepen, maar die persoon was nergens te bekennen. Victoire kon gemakkelijk haar eigen tas dragen en had dat al een aantal keer duidelijk gemaakt, maar toch werd er koppig iedere keer iemand gestuurd om haar van “die zware last” af te helpen. Het zou onbeleefd zijn om zo iemand gewoon te laten staan en met de menigte mee te lopen, al speelde dat idee nu wel in Vic’s hoofd.
Een paar meter voor de uitgang zet ze haar tas neer om even te zoeken. Voordat ze überhaupt de kans krijgt om te kijken struikelt er een jongen over haar tas. Terwijl hij naar houvast zoekt neemt hij haar mee in haar val. Dankzij haar snelle reflexen weet Victoire haar armen te strekken zodat ze niet bovenop hem valt. Het puntje van haar neus raakt de zijne net niet aan. Binnen een paar seconden heeft ze zichzelf alweer omhoog geduwd. Het ziet er naar uit dat de jongen een stuk ongelukkiger neer was gekomen dan zij, maar ook hij staat al snel weer op. Als hij haar aankijkt is het eerste wat haar opvalt de haast lichtgevend gele ogen. 208 jaar of niet, Victoire had geen idee dat deze oogkleur bestond. Ze wil haar mond al open doen om zich te verontschuldigen, maar de jongen is haar voor. Met haar hand wuift ze zijn excuses weg. ‘Nee, ik had ook niet vlak voor de uitgang mijn tas neer moeten zetten.’ Glimlachend haalt ze haar schouders op. ‘Volgens mij heb je je hoofd wel heel hard gestoten. Hard genoeg om het hier te horen kloppen.’ Dat laatste is maar deels waar. Een normaal mens zou het nooit horen, maar een Legendarische watermagiër als Victoire hoort met gemak de verhoogde bloeddruk in zijn schedel. Bloed is immers ook water. ‘Misschien is het beter als je even gaat zitten,’ zegt ze terwijl ze naar een bankje wijst. Ze pakt haar tas op en wacht op zijn reactie. ‘Ik heet trouwens Vic.’ Ze besluit dat de jongen het al zwaar genoeg heeft door iemand in zijn val mee te nemen en zijn hoofd te stoten. Dus hij hoeft niet te weten dat hij een legendarische magiër om heeft gegooid.

Dat laatste stukje is een beetje vreemd getypt. Sorry.
En mijn kadertje werkt niet meer goed sinds de nieuwe lay-out

*klop* *klop klop klop* Fucking hoofdpijn ook. Night is genoodzaakt om op de binnenkant van zijn wang te bijten om er voor te zorgen dat het nog onbekende gezicht het niet merkt. Het aller liefste zou hij zijn vinger naar haar toe wijzen en er een aantal scheldwoorden aan toevoegen. Eerder deze week heeft hij overigens besloten zich meer naar Rui te gaan gedragen in plaats van Night. Maar laten we zeggen dat er vooral nu in het begin momenten zijn waar hij het liefst herrie zou schoppen.. Waarom? Gewoon omdat het kan natuurlijk, omdat het het leven interessanter maakt wellicht? Kort ontmoeten Night's neon gele ogen die van haar. Na ongeveer 3 minuten gestaard te hebben naar haar gezicht word het zelfs Night te ongemakkelijk. Vooral omdat hij in die drie minuten een kleine flashback kreeg naar het gênante moment van een paar minuten geleden. Hij had haar onbewust in zijn val meegetrokken. Reflexen natuurlijk. Ze was met haar gezicht naar het zijne toe op zijn lichaam beland. Hun gezichten hadden elkaar net niet geraakt maar het kleine moment dat ze elkaar recht in de ogen aankeken was.. Op z'n zachtst gezegd ongemakkelijk geweest. En ondanks dat het onbekende gezicht niet zwaar was, was Night meer dan opgelucht toen ze van hem af was gekrabbeld. Al is het maar om die diepe zeeën te vermijden. Hij heeft niet voor niets een fobie voor open water..

Night's blik is ondertussen gedaald naar de marmeren vloer onder zijn voeten, waar zijn gezicht nog geen minuut geleden tegenaan had geplakt. Kóud en hard, is hetgeen wat door hem heen gaat, een grimas verschijnend. Bij haar wegwuivende hand word hij gedwongen om zijn antwoord als het ware weg te 'snuiven'. Alsof sorry's zo makkelijk zijn om te zeggen, dat je ze zomaar kunt wegwuiven. Tsh, het kind mag blij zijn dat hij überhaupt zich verontschuldigt heeft. Ondanks zijn pogingen om zijn gezicht strak te houden en daarbij zijn toneelstuk verder te zetten, ontstaat er toch een kleine bocht in zijn anders perfecte gesloten glimlach. Bij haar woorden knikt hij dan ook misschien iets overtuigender mee als nodig was geweest. Juist, haar schuld niet de zijne. ''Laten we de schuld dan maar gooien op mijn kapotte telefoon..'' Even wacht hij haar gezichtsreactie af, om vervolgens zijn telefoon heen en weer te schudden in zijn hand. ''Anders had ik mijn ogen kunnen gebruiken op de plek waar ze nodig waren.'' Zegt Night op een suave toontje. Opgeruimd staat netjes, niemand heeft de schuld, iedereen happy. Ok, ok.. Behalve een klein koppig stukje van Night die nog steeds vind dat het de schuld is van het meisje met het gouden haar, en haar.. wegwuivende handje.

Iets verbijsterd zoekt Night de zee in haar ogen weer op. ''T-tot daar?'' vraagt hij uit automatisme, onmogelijk toch? Peinzend zet hij een stapje verder van haar vandaan, om vervolgens zijn omhoog gebogen wenkbrauw weer omlaag te halen. Hij verplaatst zijn blik vervolgens weer naar iets anders, haar ongemakkelijke ogen op die manier ontwijkend. ''Niets aan de hand.'' Zegt hij vastbesloten. Kort propt hij zijn handen in zijn zakken, alsof hij zijn punt daarmee nog duidelijker wilt maken. Of te wel een leugen meer geloofwaardig, want de hoofdpijn is alles behalve 'niets'. Zo nu en dan lijkt deze weg te ebben om vervolgens met een volle vaart weer terug te keren en de ruimte om Night heen te doen draaien. Zo zie je maar weer dat de geglorificeerde schedel niet bestand is tegen twee keer een harde klap, althans niet zonder tijdelijke gevolgen. Op het moment dat het meisje naast hem weer begint te praten is de hoofdpijn-cyclus beland op het punt van een duizelige golf. Night hapert dan ook even in zijn normaal zo charmante glimlach en knikt enkel instemmend. Zónder tegen gesputter of sarcastische opmerkingen loopt hij naar het dichts bijzijnde bankje toe. Of het meisje meeloopt, daar houd hij even geen rekening mee, pas wanneer de wereld weer stil staat gaat hij op zoek naar haar blonde lokken. Niet alleen vind hij haar gouden haar maar ook haar melodische stem klinkt in zijn oren. Vic. Het meisje met de gouden haren heeft een naam gekregen, Vic. Night zucht moeizaam en schraapt zijn keel een ietwat waterige grijns op zijn lippen. ''Sorry voor deze onvriendelijke manier van ontmoeten, Vic.'' Begint hij haast oprecht. ''Night is hoe de meesten mij noemen.'' Stelt hij zichzelf voor, zonder een enkel vies woord van zijn onthusselde brein. Een stilte valt, een ongemakkelijke stilte, en Night is er sowieso al niet een van de stiltes. ''Het gaat alweer.'' Begint hij wat kortaf. ''Jij niets gebroken?'' vraagt hij vervolgens iets terughoudend. Terughoudend als in, alsof hij zo snel mogelijk weer van haar af wilt. De kwetsbare -open- Night van een paar seconden geleden is al weer lang en breed achter een masker verdwenen. Een masker met vele krassen, scheurtjes, verbrande stukken en zelfs afgebrokkelde stukjes, maar een masker evengoed.

Er is een ding waarna Night wél nieuwsgierig is geworden bij de pure Vic. En nee, het is niet wat er onder haar shirt of onder haar jeans zit. Hoewel dat -Night kennende- ook natuurlijk niet geheel oninteressant is. Maar nee, dat is het niet. Hetgeen hem verwonderde is het feit dat ze zo lijkt.. licht te geven. Andere mensen lijken gewoon normaal of grijzig maar het meisje voor ((((ofnaast?)))) hem lijkt wel vanachter beschenen met een verschijner. En ondanks dat Night helemaal níets maar dan ook echt niets met god en de hemel heeft en such. Doet hij haar wel denken aan een.. ugh het woord alleen al. Een engel. Niet van deze wereld, niet van op aarde maar van een ander universum. Hum, ze lijkt te puur voor deze vieze wereld. Dus wát het nu precies is waar Night naar nieuwsgierig is geworden is onduidelijk, maar het heeft alles te maken met Vic. ''Was je op weg naar de academie.. uhh Vic?'' Vraagt hij haar, ditmaal op een meer vriendelijke toon. Bijna alsof hij zijn snippige gedrag van net wilt uitbalanceren met dit -semi- vriendelijke gedrag. Ongegeneerd vraagt hij verder: ''Vic.. Is dat ergens een afkorting van?'' Nieuwsgierig zijn is geen zonde tenslotte. *klop* *klop* niet alweer..

That's ok !~ Ik wil evt. wel naar je kader kijken hoor. Misschien dat ik um aan de praat krijg c:
Ietsje minder als de vorige keer excusez-moi~

Victoire begint zich af te vragen of ze zich schuldig of ongemakkelijk zou moeten voelen, al ervaart ze deze emoties maar zelden. De geelogige jongen tegenover haar is blijkbaar van mening dat het ook niet helemaal zijn schuld is en schuift het op zijn kapotte telefoon af. Een klein lachje ontsnapt uit Vic’s bijna gesloten mond en ze haalt nogmaals haar schouders op. “Laten we het daar dan maar op houden,’ zegt ze achteloos. Het heeft geen zin om over zo iets te gaan discussiëren. Als de jongen de schuld aan zijn telefoon wil geven dan vindt zij dat best.

Als ze zijn verbijsterde blik ziet vraagt Victoire zich af of ze misschien te ver is gegaan met haar opmerking en hoopt dat hij het als een grapje opvat. “Nou, misschien niet, maar het doet vast pijn na zo’n harde klap,” probeert ze zichzelf weer recht te praten, maar vraagt zich af of ze nu nog wel geloofwaardig over komt. Nog steeds een beetje bezorgd blijft ze bij hem staan. Bezorgdheid is een van de trekjes die ze van haar voorganger heeft overgenomen. Daar gaat ze tenminste van uit, want ze kan zich niet herinneren dat ze ooit bezorgd om iemand behalve zichzelf was voordat Fealwen haar van de straat af plukte. Maar haar tijd voordat ze leerling van een Legendarische Magiër was is al zo lang geleden dat Victoire er sowieso vrij weinig van kan herinneren. Dat, of het komt door de bedwelmende wierook die ze gebruikte. Dan beweert de jongen dat er niets aan de hand is. Dat is een leugen. Ten eerste kon Vic zojuist zijn hoofd echt horen bonken en ten tweede verhoogt doelbewust liegen een lichte verhoging in de bloeddruk, iets wat iemand als zij gemakkelijk door heeft. Maar ze wilt niet te veel in ‘alwetende Legendarische Magiër mode’ blijven, dus ze doet alsof ze hem maar half gelooft. Ieder normaal mens zou de jongen ook niet helemaal geloven na de smak die zijn hoofd maakte gehoord te hebben. Argwanend trekt ze een wenkbrauw op, maar heeft nog steeds een flauwe glimlach op haar lippen staan. Iets aan de jongen tegenover haar zorgt er voor dat ze hem wel mag. Vooral het feit dat hij haar waarschijnlijk het liefst tot op het bot uit zou schelden. Zo iets is voor de vrouwe van het water een verademing na de doodsbange, stotterende imbecielen op het ministerie.
Zonder een woord te zeggen loopt de jongen naar een bankje. Om de jongen wat ruimte te geven en omdat ze al de hele vlucht heeft gezeten lijkt het Victoire een beter idee om te blijven staan. Als hij zit laat ze haar naam even vallen, simpelweg omdat het logisch is nu ze heeft besloten dat ze aan hem vast blijft kleven tot ze zeker weet dat er niets meer met hem aan de hand is. En dat klinkt stalkeriger dan ze bedoelt. “Iets zegt me dat je niet wakker zal liggen van deze onvriendelijke manier van ontmoeten. Waarschijnlijk ook omdat ik geen schrammetje heb opgelopen,” zegt ze op een manier waardoor het duidelijk een grapje is en het zelf ook niet zo erg vindt. Met een kleine glimlach zoekt ze zijn intrigerende gele ogen weer op, al lijkt de jongen de hare het liefst te ontwijken. Als hij zich voorstelt blijkt zijn naam al net zo intrigerend als zijn oogkleur te zijn. Ook zijn naam is er een die haar pad nog nooit heeft gekruist. “Maak je maar geen zorgen, Night,” antwoord ze op zijn vraag, wetend dat hij zich toch geen zorgen maakt. “Al lijkt het niet zo, ik kan heus wel tegen een stootje.”

Nadat ze een tijdje zwijgend op het bankje hebben gezeten bedenkt Victoire dat het vrij logisch is dat de jongen op Starshine Academy zit. Ze schatte hem 16 a 17 jaar oud en ze kon zich niet voorstellen wat iemand van zijn leeftijd op deze planeet te zoeken had behalve de school of eventuele familie. Het verbaast haar dan ook dat hij haar nog niet herkend heeft. Ze liep niet iedere dag door de school heen, maar ze had zich meerdere malen onder de leerlingen begeven en iedereen wist dat ze geen lerares was. Maar misschien had Night haar nooit gezien of was haar simpelweg vergeten omdat zijn hoofd ergens anders was. Als antwoord op zijn volgende vraag knikt ze slechts zodat ze niet hoeft uit te leggen wat ze daar te zoeken heeft. “Jij ook?”reageert ze. Als ze hem nogmaals bekijkt ziet ze dat hij geen bagage bij zich heeft, dus de kans is klein dat hij met haar shuttle is aangekomen. Ze fronst licht uit verbazing. “Wat doe je hier überhaupt eigenlijk?” Misschien wachtte de jongen op iemand, of wellicht had Night een stiekeme obsessie met shuttles. Aan die laatste optie denkend verandert haar frons in een scheve grijns. Blijkbaar is Night nieuwsgieriger naar haar dan ze in eerste instantie had verwacht, want kort na zijn eerste vraag gaat hij weer verder. Victoire doet haar mond al open om te zeggen dat Vic een afkorting van Victoire is, maar iets houdt haar tegen. Nu Night niet weet wie ze is behandelt hij haar ook niet naar haar rang. Tegenwoordig komt dat voor haar slechts zelden voor aangezien ze door haar baan vooral genoodzaakt is om met mensen die haar wel kennen om te gaan. Ze weet dat maar weinig mensen zich oprecht tegenover haar willen of kunnen gedragen en besluit dat ze de momenten dat dat niet het geval is moet omarmen. Night lijkt een pientere jongen, dus hij zou waarschijnlijk vanzelf wel achter de waarheid komen. “Night is een zeer bijzondere naam,” weerkaatst ze zonder antwoord op zijn vorige vraag te geven. Ze ging er al eerder van uit dat dit niet zijn echte naam is, hoewel deze naam uitzonderlijk goed bij hem lijkt te passen. Zijn haast lichtgevend gele ogen lijken net kleine sterren met als nachthemel zijn zwarte haar. Uiteindelijk gaat ze toch naast hem zitten en schuift haar tas onder het houten bankje. Ze zorgt ervoor dat er nog genoeg ruimte tussen haar en de jongen blijft zodat hij zich niet ongemakkelijk hoeft te voelen. “Ik neem aan dat je hier ook voor de Academy bent en niet voor de spetterende faciliteiten van Oaks field.” Zolang ze nog niet wist of Night helemaal in orde was kon ze net zo goed het gesprek op gang houden.

Misschien verander ik m'n kader nog even, maar als je er daarna naar zou willen kijken zou dat heel tof zijn.

PROFILE MAGICIAN

» Don't blow off another's candle for it won't make yours shine brighter
» Don't make me walk when i want to fly [x]
» I'll make a man out of you [Dyonsius]
» Make me that much stronger ~
» ❃ What would you say if we could make something amazing ❃

Enough to make my systems blow.

Enough to make my systems blow.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen