Hajimemashite

De wereld draaide om hem heen, alle dingen gebeurde met een reden zeiden ze wel eens. Hij wist niet wat hij er van moest denken, hij snapte het nut er namelijk niet van. Waarom? Hij voelde zich een mislukkeling, alles wat hij aanraakte brak in duizenden stukjes uiteen. Alles wat hij lief had leek voor zijn eigen ogen te verbranden, weg te schroeien. Daarbij had hij er natuurlijk weer geen vat op. Hij had nooit ergens van op, waarom ook. De onmacht, het maakte hem af en toe woedend. Het was stil in het kasteel, de rumoerige geluiden van kinderen en leraren die stonden te praten waren overgelaten aan de klaarlichte dag. Dit waren de uren dat je in je bed hoorde te liggen, niet rond zwerven op de gangen in de school. Rustige stappen verplaatste zich over oude stenen. Zwarte gympen, broek, shirt, jas met witte bondkraag. Zwart haar en bruine ogen die konden ontvlammen wanneer hij boos was. Hij keek door de lokken haar heen, zijn handen rustend in zijn zakken. Drake was uit zijn bed geglipt omdat hij niet kon slapen, teveel gedachten en beelden die hem teisterde. De nachtmerries waren minder dan voorheen, maar ze maakte hem wel nog vaak midden in de nacht wakker, badend in het zweet. Op dat moment wilde hij de dekens van zich af gooien door de hitte, zo warm en verstikkend. Toch bleef de deken dan op hem liggen omdat hij het enige gevoel van veiligheid daaruit vandaan haalde, alsof het een schild was. De nachtmerries, herinneringen, hij sliep liever een nacht zonder te dromen dan die beelden te zien. De jongen liep verder door de gang en keek naar de oude muren. Als Savador hem nu zou snappen, was Drak de pineut en zou het hem wat weken nablijven kosten. Enkel een dingetje, het kon Drake dus bar weinig schelen. Die gast moest doen wat hij niet laten kon. Hij kwam liep door een door en zag dat hij was uitgekomen bij het kruispunt van bijna alle etages. Bewegende trappen, hoog en laag op en neer, het was net alsof hij in een schilderij van Escher terecht gekomen was. Hij liet zijn handen rusten op een trapleuning en keek naar beneden. Nu het kasteel veel donkerder was in de nacht, enkel verlicht door fakkels, leek het vierkante gat oneindig. Diep zwart, alsof er elk moment een groot monster uit kon komen uit een enge film. Drake keek naar beneden en glimlachte even sluw. Het geniepige gezicht van de jongen, vol raadsels en geheimen. Hij hield zijn hand omhoog en maakte een balletje van vuur, dat even in zijn hand bouncde. Een geniepige grinnik liet hij het naar beneden vallen. Het was een mooi gezicht om te zien hoe gedeelten van de etages nu gemanipuleerd oplichtte. Toen het bijna de grond bereikte loste het op. Drake was niet van plan om het kasteel in de fik te zetten, zeker niet.

_{Weer een slapeloze nacht. Moe en enigszins verward baande Nymfa zich een weg door de gangen. Het slapen ging haar nog steeds niet goed af, en een bezoek aan de bieb zat er deze keer niet in. Het takelde haar af, ze sliep al meer als een week niet vanwege het feit dat ze heimwee had. Het zou lang duren voordat ze gewend was, en eindelijk de slaap kon vatten. Maar tot die tijd zou ze haar nachten spenderen in de eindeloze gangen en kamers van de school. Deze keer geen bieb dus. Een keer geen boeken, ze wilde de Academy verkennen. De onontdekte kamers ontdekken, en de eindes van de eindeloos lijkende gangen vinden. Nachtelijke geheimen ontdekken en de meest mysterieuze raadsels ontrafelen. Ze was uit op avontuur, ze wilde haar nachten nuttig doorbrengen. Haar simpele roze gympen maakte een zacht, dof geluid bij iedere stap die ze nam, en de legging die ze aan had glansde in het licht van de enkele fakkels die nog aan waren. De capuchon van haar veel te grote, grijze vest die tot net over haar billen reikte, was over haar hoofd getrokken. Enkele blonde plukken waren eigenwijs genoeg om onder de capuchon vandaan te komen. Vrolijk maar moe slenterde ze verder, op zoek naar iets waarmee ze zichzelf bezig kon houden. Eenmaal aangekomen bij het trappenhuis keek ze een tijdje rond. Gefascineerd door het feit dat alle trappen uit zichzelf bewogen, van platform naar platform. Zodanig dat je geen honderden trappen nodig had om ergens te komen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze liep naar het einde van het platform waar ze op stond en tuurde naar beneden. Plotseling verscheen onder haar een vuurballetje dat naar benden geworpen werd. Verbaast keek ze het na, een frons verscheen toen deze bijna onderaan het trappenhuis verdween. Er moest iemand zijn, dat kon niet anders.

Opgewekt keek ze rond, turend naar welke trap ze het beste kon nemen om naar het platform beneden haar te komen zodat ze de persoon die met vuur aan het spelen was kon begroeten. Nog een nachtbraker dus. Een grijns verscheen op haar gezicht. Snel holde ze de trap die voor haar verscheen af zodat ze op het platform tegenover het platform met de persoon erop kwam te staan. Er was enkel alleen een donkere figuur te zien omdat de fakkels niet genoeg licht gaven. "Hé" riep ze voorzichtig. Haar stem galmde na in het lege trappenhuis. Weer verscheen er een trap voor haar, deze holde ze ook af, om vervolgens de eerstvolgende trap weer naar boven te nemen zodat ze uitkwam bij het platform met de persoon erop. Verrukt staarde ze deze aan, zo te zien een jongen. Ze grijnsde breed naar hem. "Hoi! Ehm.. alles goed..? Ze had geen idee wat ze moest zeggen. Een gesprek beginnen op dit tijdstip was nogal moeilijk, ze kon moeilijk vragen of hij het ook zo'n lekker weer vond. Ze waren binnen, en buiten vroor het waarschijnlijk. Ze blies haar wangen op en liet de lucht er langzaam uit ontsnappen. "Duuuus.. Ik ben Nymfadora, maar noem me maar Nymfa hoor." vervolgde ze vrolijk. Een gesprek starten was niet bepaald een van haar sterkste punten, vooral niet op dit tijdstip. Maar ze kon het op zijn minst proberen, ze had niks te verliezen.

~Mijn etter komt je vervelen <3~}

Drake keek met een glimlachje naar beneden. Hij liet het lichtbolletje vallen, zag het glijden. Drake bewoog zijn ranke vingers, waar vuur met zijn huid speelde. Het deed hem geen pijn, het was dat wat hem maakte tot wie hij was. Een vurige, baldadige en toch charmante jongen. Toen hij zijn vuurballetje zag vallen, zagen zijn ogen een schim verschijnen enkele etages lager. Hij liet niks merken, enkel zijn ogen vernauwde zich wat en er verscheen een zweerderig glimlachje op zijn gezicht. Hij hoefde niet veel te doen, dat verwachtte hij al, bleef dus rustig staan waar hij stond. Drake zag wat beweging, volgde alles soepeltjes en voelde een koel windje zijn wang strijken. Hij snoof de lucht op van het kasteel, een oude geur die hem deed denken aan hout, steen, vuur, aarde en zwavel. Iets later zag hij weer beweging, nu tegenover hem op het platvorm. Drake kon hem of haar niet goed zien, doordat het duister was, maar dat maakte het juist wel interessant. Hij ging tegen een stenen trapleuning staan en keek hoe het figuur aan de andere kant wachtte op een bewegende trap. "Hé" hoorde hij door het stille trappenhuis galmen. Zo te horen was het dus een meisje, Drake's sluwe glimlach werd hier alleen maar breder door. Hij stak zijn handen in zijn zwarte jack en keek hoe hij het onbekende meisje op hem af zag komen, maar bleef stil. Toen ze voor hem stond, zag hij gelijk de nieuwsgierigheid in de vrolijke ogen, die haar hier heen hadden gebracht. Zoals hij had verwacht was zij naar hem toe gekomen en had hij geen poot uit hoeven steken, exelent. "Hoi! Ehm.. alles goed..?'' zei het meisje met de grote grijns op haar gezicht, duidelijk wat onwennig. Hij kreeg haar een beetje in de gaten, waardoor dit nog leuk kon gaan worden. Drake keek door zijn zwarte lokken haar heen, maar bleef haar zwijgend aankijken. Er speelde vermaak in zijn ogen, omdat dit gesprek nu voor haar gevoel stroef liep. Drake maakte het niet uit, hij was hier alleen en had niet de intentie voor een gesprek gehad, toch was zij naar hem toe gekomen. Doordat hij dus stil bleef en zij nu nog geen idee had van zijn stem geluid, besloot ze opnieuw een gesprek te starten. "Duuuus.. Ik ben Nymfadora, maar noem me maar Nymfa hoor." Drake grinnikte naar het meisje dat dus Nymfa scheen te heten. Ze had nu al heel veel informatie vrij gegeven, zonder dat hij nogmaar een woord had uitgesproken. Zijn hand streek de zwarte lokken weg voor zijn ogen, hij keek haar schuin aan. ''Good evening, young girl.'' hij knikte haar vriendelijk toe. ''Een mooie naam, voor een blij meisje hm? Zijn we nieuwsgierig naar het kasteel, als de nacht gevallen is?'' Hij stapte even naar voren, zag de fakkels aan de muur en de grijze hoodie die ze aanhad. Blonde haren kropen er uit en hij zag een fijn gezichtje en een stralende uitdrukking op haar gezicht. Een, 'be happy' face, al zag hij verhalen achter haar ogen. Hij krabde even op zijn voorhoofd, maar onverwacht liet hij toen zijn hand naar de capuchon gaan die hij afdeed. ''Burned, Drake Burned. Om het even op z'n James Bond te zeggen.'' grinnikte hij even. De hoofdhulsel viel naar beneden, hij zag het halflang blonde haar van Nymfa. ''Kijk, nu kan ik je tenminste zien.''

_{De akelige stiltes tussen haar zinnen door gaven een vreemd gevoel. Het gaf haar het idee dat hij niet echt in de stemming was om een gesprek met haar aan te gaan, daardoor verzwakte de vrolijke blik op haar gezicht. Sommige mensen stonden nou eenmaal niet open voor plotselinge sociale contacten, al was dat op dit tijdstip redelijk te begrijpen. Zij zou het ook vreemd vinden als een totale vreemdeling, met een nogal overdreven blij gezicht op dít tijdstip zomaar op haar afstapte. Ze zuchte, blij door het feit dat hij eindelijk zijn mond opendeed. De woorden die hij sprak zorgde voor een lichtroze blos op haar gezicht. Haar naam stelde niet veel bijzonders voor, dat vond zij. Het was gewoon een labeltje voor haar, ze had geen idee waar haar naam uit voort was gekomen. Of het een betekenis had, of dat ze vernoemd was naar een familielid. Ze had geen idee, en eerlijk gezegd boeide het haar ook niet veel. Veel van haar geschiedenis wist ze niet, praktisch niks zelfs. De mensen van het weeshuis hadden haar nooit iets verteld, volgens hen was het voor haar eigen bestwil. Bij die woorden haalde altijd maar gewoon haar schouders op. Een antwoord wist ze nooit te verzinnen, en tegenspreken was absoluut geen optie. Ze liet het daarom maar gewoon rusten, het enige wat ze wist was dat haar ouders haar op Cassia hadden gedumpt en daarna waren verdwenen. 'Verdwenen' Zeker gewoon gevlucht voor het feit dat ze een waarschijnlijk ongewenste dochter hadden gekregen. "Ik slaap al een week niet, en ga er dus iedere avond op uit om het kasteel te verkennen.." Ze glimlachte liefjes, met een vastberaden blik in haar ogen. Haar karakter paste absoluut niet bij haar uiterlijk. Nu ze de kans kreeg om te doen waar ze zin in had zou ze gebruik maken van de situatie en ieder hoekje en gangetje verkennen. Tot ze de school kende als haar broekzak, eerder zou ze niet stoppen met haar nachtelijke avontuurtjes. Ze zuchte, en staarde hem aan toen hij zijn naam zei. Drake Burned Aha, dan weten we dat ook weer. Ze glimlachte weer, en ging verder niet in op zijn naam. Het was een mooie naam, dat moest ze eerlijk zeggen. Maar namen waren maar een label, iets om de persoon naar te noemen als je ze nodig had. Behalve vernoemingen stonden ze niet vaak ergens voor. Vaak hadden ze wel een achterliggende betekenis maar daar interesseerde ze zich niet in.

Haar capuchon gleed af, en haar blonde lokken kwamen te voorschijn. Dit keer niet gesierd door de rode strik die ze normaal gesproken in had, omdat ze in haar slaapkleding liep en haar strik daar geen deel van uit maakte. Ze streek haar haar glad, dat lichtjes was gaan pluizen en richtte haar blik weer op Drake. Niet ingaand op zijn woorden bekeek ze hem eens goed. Hij was stukken langer dan haar, maar dat was niet moeilijk, aangezien Nymfa maar een dwergje was met haar 1.56. Ze was klein voor haar leeftijd, veel te klein eigenlijk en gaf je bijna het idee van een brugklasser. De brugklas was ze al een tijdje gepasseerd aangezien ze al 16 was. Ze had er dus ook een hekel aan om op platte schoenen te lopen, maar door de school marcheren op hakken was geen goed plan. Vooral niet omdat ze nogal een druktemaker was en nogal gauw de neiging had om te gaan rennen. Achja, dan moest ze het feit dat ze klein was maar gewoon accepteren. Ze was dus ook redelijk blij dat ze niet het figuur had van een 12 jarige, maar dat van een 17/18 jarige. En haar gezicht was natuurlijk ook niet kinderlijk meer, al had ze vaak wel een speelse, kinderlijke blik in haar ogen. Vaak zelfs ondeugend, vooral nu ze de kans had gekregen om bijna alles te doen waar ze zin in had. Er waren amper nog belemmeringen, het belangrijkste was dat ze zich gedroeg tijdens de lessen en ervoor zorgde dat ze niet gesnapt werd als ze kattenkwaad uithaalde. Kattenkwaad uithalen zou nogal onwaarschijnlijk zijn, maar er zouden zeker vaak een grote mond worden getrokken als het niet naar haar zin was. Op zulke momenten was ze niet meer het lieve, kleine en onschuldige meisje. Op zulke momenten, vooral als ze echt boos werd, werd ze een heuse duivel en was het met een beetje pech oppassen geblazen. Nu was het redelijk moeilijk om haar echt boos te krijgen, maar zodra het gebeurde was het dus goed fout. Ze richtte haar blik weer op Drake. [blur]"Wat doe jij hier eigenlijk nog, op dit tijdstip?"[i] Afwachtend, met haar hoofd een tikkeltje scheef waardoor ze het idee gaf van een onschuldige puppy, staarde ze hem nogal doordringend aan. em>}

Drake keek het meisje vriendelijk aan, was nieuwsgierig naar wat ze hier deed, wie ze was en of wat ze hier kwam doen. Hij keek naar het grijze vest dat ze aan had, het stond haar leuke en Drake keek naar haar. De stof omhulde haar lichaam terwijl het vest te groot was. Daarom kwam het los en nonchalant over. Drake vond dat leuk. Het viel hem alleen op dat hij haar nog nooit had gezien, overdag op school. Misschien was ze zo'n meisje dat niet opviel en zich liever op de achtergrond hield. Hij kon het best begrijpen, soms hield hij zich ook liever tussen de schaduwen en ontweek vragende blikken van mensen die hij niet eens kende. Hij vroeg zich af waarom dat altijd was, alsof mensen van te voren al aanvoelde dat hij anders dan anders was. Ooit had hij de spirituele vraag aan zijn draken mentor gevraagd. De man had zijn vraag beantwoord; het lag aan je aura. De aura rond je lichaam voelde mensen onbewust aan, bepaalde de manier hoe mensen op je reageerde en of ze wel of niet leuk vonden. Drake had een donker aura en daarom kon hij juist erg opvallen, of totaal over het hoofd worden gezien. Drake had het gevraagd, toen hij dit antwoord kreeg had hij de man vreemd aan zitten kijken en was een beetje in de lach geschoten. Er zat een kern van waarheid in, maar Drake had een flauw grapje verwacht dat hij gewoon een rare neus had ofzo. Drake vond zelf natuurlijk omdat hij er altijd fabulous uitzag. -Capsone x''D- Hij glimlachte naar het meisje die Nymfa heette, hij stond met zijn handen in zijn zakken. "Ik slaap al een week niet, en ga er dus iedere avond op uit om het kasteel te verkennen.." Drake knikte even en kon het best begrijpen. Hij had namelijk hetzelfde gedaan nu. ''Wat naar Nympje. Een beetje slaap is altijd goed. Maar ik snap best dat je hier 's nachts rond wil lopen, het is prachtig hier op dit uur.'' zei hij zachtjes. Hij zette haar capuchon af en keek haar aan, zag de blonde lokken langs haar gezicht, grinnikte, sprak dat hij haar nu beter kon zien. [i]"Wat doe jij hier eigenlijk nog, op dit tijdstip?"[i] Drake keek op, onverwachte vraag. ''Ehh, beetje zelfde reden als jij. Ik kon niet slapen, beetje last van nachtmerries en het is hier erg mooi 's nachts.'' zei Drake knikte als bevestiging van zijn antwoord. Hij keek naar beneden in het duister, het voelde mysterieus. Opeens hoorde hij geluid komen uit zijn broekzak, Drake keek verward naar zijn broek waar twee oortjes uit hingen met oortjes. Drake pakte ze en grinnikte. Daarna viste hij zijn smartfone uit zijn broekzak en zette de muziek uit. ''Zo te zien vergeten uit te zetten.'' Hij lachte. Hij keek op zijn schermpje en zette het uit, tot hij op een leuk idee kwam. Drake keek met een grijns naar Nymf, en grinnikte. ''Ik weet iets heel leuks, maar je moet het zelf ook leuk vinden.'' Hij stelde wat in op zijn scherm en tikte wat dingetjes aan. Toen trok hij de oortjes er uit en er kwam vrolijke muziek uit de boxjes, het vulde de halve gang, maar dat boeide Drake echt niet. Luid hoorde je Good Time van Owl City door de gang gaan. De mobiel legde hij op een rand waar het niet kon vallen. Daarna draaide hij zich naar Nymfa en stak zijn hand uit. ''Mag ik deze dans?'' vroeg hij blij. Drake werd altijd vrolijk van deze muziek en zijn ogen glinsterde.

_{Bij zijn opmerking haalde ze haar schouders kort op. Ze kon het weinige slapen wel aan. Normaal gesproken sliep ze altijd als een roosje, dus wat minderen in slaap was geen probleem. Drake zag er interessant uit, hij was een knappe jongen met een nogal mysterieus uiterlijk. Een type waarvan je niet wist wat je moest verwachten, ging er een lieve jongen schuil onder zijn capuchon, of een heuse duivel? Haar korte haren danste, ondanks jaar verwoede poging het recht te strijken, vrolijk langs haar gezicht en omlijstte het perfect. Het gaf haar ietwat toch volwassen gezicht een speelse en kinderlijke indruk, en zorgde ervoor dat ze jonger leek dan dat ze was. Haar rode ogen glinsterde in het zwakke licht van de kandelaars aan de muren, en de speelse blik erin was niet te missen. Dit was eigenlijk wel waar ze stiekem op gehoopt had, 's nachts avonturen beleven, een mysterieuze persoon tegen komen en eventuele geheimen ontrafelen. Ondanks haar leeftijd had ze de fantasie van een tien jarige, en zo kon ze zich dus ook gedragen. Ze wist zeker dat Drake geheimen bij zich droeg. Groot of klein, iedereen had ze. Hij dus ook. Haar ogen tuurde zoekend in de zijnde, alsof ze antwoorden en geheimen zocht in zijn ogen. Tevergeefs natuurlijk, als ze echt met het gedachten lezen bezig wilde zijn moest ze zich concentreren en dat kon ze op dit moment niet. Ze was veel te opgewekt en nieuwsgierig. Ze moest zichzelf met enige moeite in bedwang houden, zodat ze hem niet af zou schrikken met haar brutaliteit. Nymfa was het perfecte voorbeeld van een fabriekspoppetje, een meisje dat ronddwaalde met aangeleerd gedrag, en dat met veel moeite haar eigen spontane en nogal brutale karakter moest onderdrukken zodat iedereen haar aardig zou vinden. Het weeshuis had haar altijd geleerd dat je je moest gedragen zoals andere wilde dat je je gedroeg. Je moest immers wel aardig gevonden worden, hoe dan ook. Ze had er een hekel aan, maar het onderdrukken was automatisme geworden. Als ze te vrolijk of enthousiast werd wilde ze nog wel eens uitbarsten en dan kwam haar eigen persoonlijkheid in een vlaag omhoog maar vaak wist ze zich in te houden. Nu had ze het er nogal moeilijk mee, maar ze moest volhouden. Ze glimlachte liefjes en haalde haar hand door haar haar. Ze keek hoe hij bezig was met zijn telefoon en verbaast luisterde ze vervolgens naar de muziek die de gang vulde. Owl City. Die kende ze wel. Vrolijk keek ze Drake aan, ietwat verbaast omdat hij haar ten dans vroeg. 'Eh.. tuurlijk !' Zo te merken was Drake niet zo'n hele verkeerde jongen, met een beetje geluk had Nymfa een potentiële vriend ontmoet.}

Drake keek naar het meisje dat voor hem stond en hij glimlachte even, al zag hij meer achter de lieve ogen van het meisje. Drake vond het grappig om mensen te 'lezen', te kijken wat er werkenlijk werd schuil gehouden achter dit jonge masker. Waarscheinlijk omdat hij zelf precies zo in elkaar zat. Het verleden kon je niet van iemand f lezen, maar je kon soms wel zien hoe iemand in elkaar zat. Vooral érg makkenlijk als die persoon nogal naief of jong was. Een simpel persoon die niet echt een grote blik had tegenover de wereld, omdat ze in die van hunzelf leefde. De veilige luchtbel van warmte en geborgenheid. Het kwam dus vaak voor bij mensen die het standaard veilig en leuke leven hadden met papa, mama en verdere familie die allemaal de dingen zo vertelde dat het niet allemaal heel heftig was. Een veilige omgeving zonder stress, druk of dingen die niet hoorde. Dat was natuurlijk een perfecte situatie voor een kind, en elke persoon wilde het liefst zo opgroeien, maar dat was jammer genoeg niet altijd zo. Toch zaten er ook nadelen aan omdat het een zekere naïviteit creëerde. 'Je bekijkt de wereld door een rode bril' is een uitdrukking die er bij past. Drake was een persoon die daar geen greintje van het mee gekregen, vanaf het eerste moment dat hij was geboren had hij het nooit gekend. Zijn veilige luchtbel.. had niet eens bestaan. Hij keek met een glimlachje naar Nymfa, die voor hem stond. Haar ogen en haar houding, ze leek zich ergens voor in te houden, dat wilde hij los krijgen. Drake zorgde voor muziek op zijn mobiel en legde die neer. Hij stak zijn hand uit en vroeg haar net dans, zijn ogen bijna lief en wat zachter dan normaal. Hij had zichzelf voor genomen om meer vrienden te maken, misschien kon hij zichzelf dat nagaan ook. 'Eh.. tuurlijk!' hoorde hij zeggen, waardoor hij een tevreden grijns op zijn gezicht kreeg, en haar hand pakte. ''Leuk!'' Hij stapte naar achteren en naar voor, zijn handen legde hij gentle op haar schouder, bewoog zijn lichaam losjes en glimlachte. Ze stapte om elkaar heen, hij lachte en voelde zichzelf vrolijk worden. Hij stapte met haar heen en weer. Drake pakte op een bepaalde manier haar hand en liet Nymfa een pirouette maken, lachte met glinsterende ogen. Je hoorde hun voeten, zijn gelach en de muziek, het was een tijd terug dat hij zich zo had gevoeld, het voelde fijn.

_{De bewegingen die ze maakte waren vloeiend, en eventjes leek het alsof ze elkaar al jaren kende. Het voelde op de een of andere manier vertrouwt. Haar roze gympen tikte bij iedere stap op de vloer, en haar haren danste vrolijk mee. Bij iedere beweging zwierde het vrolijk langs haar gezicht. Nymfa had een lichte blos op haar gezicht, en een glimlach die de eerstkomende tijd niet meer zou verdwijnen. Ze had al in geen tijden meer zulk plezier gehad, en op de een of andere manier hoopte ze dat het nog lang zou duren. Ze keek naar Drake, die duidelijk ook plezier had. Het was vreemd dat je zoveel lol kon hebben met iemand die je net kende. Hij liet haar een pirouette draaien, waardoor er een vrolijke giechel ontsnapte uit haar keel. Ze stapte terug naar hem en sloeg haar armen om zijn nek, zodat hij zijn handen om haar middel moest slaan. Ze glimlachte liefjes, draaide met nog een paar vloeiende bewegingen rond hem heen, tot het einde van het liedje. Ze liet langzaam los en grijnsde breed. Ze had geen idee wat ze moest zeggen, maar toch voelde de stilte niet vreemd. Het was een comfortabele stilte, zo een waar je urenlang van kon genieten. Ze stapte richting de rand van het platform waar ze op stonden en voorzichtig ging ze op de grond zitten, op de hoek van het platform, en ze staarde naar beneden. Wie wist wat voor geheimen er schuil gingen in de zwarte diepte onder haar. Geheimen die niemand mocht weten, voor eigen veiligheid. Het wekte haar nieuwsgierigheid op. Het liefste had ze de kracht willen hebben om naar beneden te kunnen springen, en zachtjes beneden op de grond te landen. Deze had ze echter niet, dus als ze nu naar beneden zou springen zou ze het niet overleven. Ze keek wat rond en frummelde wat aan de ietwat te lange mouwen aan haar vest. Langzaamaan begon de stilte op haar zenuwen te werken. Ze draaide om en keek naar Drake.'Vertel eens wat over jezelf, als je wilt natuurlijk. Ik neem aan dat je een Raziaan bent, aangezien je een vuurballetje naar beneden liet vallen. Maar vertel eens iets over wie jij echt bent, favoriete bezigheden enzo? Het gewoonlijke, ik ben nieuwsgierig.' Vrolijk en nogal afwachtend keek ze hem aan.}

Drake voelde hoe hoe hij vrolijk zijn voeten langs elkaar bewoog en hoorde haar lachen, waardoor hij nog vrolijker werd. Hij had zich sinds tijden niet zo vrolijk gevoeld, terwijl de zon niet eens scheen en hij hoefde er niet eens iemand door voor schut te zetten. Het was puur en hij voelde zich blij omdat de muziek inspeelde op zijn humeur en de bewegingen gingen als vanzelf. Hij maakte vloeiende bewegingen, maar tegelijkertijd vurig, gekenmerkt aan zijn element. Als een flakkerende kaarsvlam, dansend op het kleine touwtje. Omhoog en omlaag, naar rechts en naar links, de wereld die om hem heen draaide met Nymfa daar in. Hij glimlachte warm naar haar, de glimlach was sinds tijden oprecht en niet gefixeerd door een van zijn maskers. De robuuste en gepantserde jongen, die zichzelf niet graag prijs gaf, hij had zichzelf onbewust prijs gegeven door deze actie. Maar,.. terwijl hij zo keek.. het maakte hem op dit moment eigenlijk ook niet zoveel uit. Drake snoof diep in en zuchtte alsof hij iets liet vieren en glijden naar de bodem van dit kasteel. Het vieren van een luik, het los laten van de teugels en de riemen gebonden om zijn eigen lichaam heen. Altijd in een kooi, vast geketend aan de grond, geen mogelijkheid van vrije expressie van wat hij écht dacht en echt wilde zeggen. Hij draaide om zijn eigen as met gespreide armen en even zijn ogen gesloten. De voeten tikte tegen de grond en af en toe schoot hij met vlammetjes en lichtjes, alsof ze van hem af kwamen. Drake keek naar het meisje en hij zag de lichte blos op haar bolle wangetjes, Drake grinnikte. Hij pakte opnieuw haar hand en hij draaide rond en rond. Ze stonden nu tegenover elkaar en Nymfa sloeg haar armen om zijn nek, Drake glimlachte en keek haar grinnikend aan. Opeens kwam Drake op een heel leuk idee en hij hoopte dat zij het ook leuk zou vinden, wie weet. Drake slikte even en glimlachte. ''Je kunt erg mooi dansen Nymfa. Zou je.. wil je misschien met mij, als vriend, naar,.. het Valentijnsbal willen?'' Hij grinnikte even lief. Zijn handen werden soepeltjes rond haar heupen gelegd en Drake keek met zijn ogen half open, dromerig in die van Nymfa. Hij stapte nog iets dichte naar haar toe en kriebelde met zijn neus tegen die van haar, plaagde een beetje. Opeens werd hij gewekt uit zijn trance toen ze los liet en rond hem heen draaide, hij grinnikte. ''You are like a butterfly, elusive.'' sprak Drake lachend. Niet veel later hoorde hij hoe het liedje tot een einde kwam en er een warme en zachte stilte ontstond. Drake zuchtte tevreden en sloot even zijn ogen om te genieten van het moment. Toen hij zijn ogen weer opende zag hij dat Nymfa op de rand van het platform was gaan zitten, kijkend naar beneden. Drake keek naar hoe ze er zat en hield zijn hoofd lichtjes schuin, had zijn handen in zijn broekzakken. Rustig stapte de jongen op haar af en wilde net naast haar komen zitten. Terwijl hij ging zitten, naast haar en naar beneden keek, werd hem een vraag gesteld; 'Vertel eens wat over jezelf, als je wilt natuurlijk. Ik neem aan dat je een Raziaan bent, aangezien je een vuurballetje naar beneden liet vallen. Maar vertel eens iets over wie jij echt bent, favoriete bezigheden enzo? Het gewoonlijke, ik ben nieuwsgierig.' Drake bleef naar beneden kijken en kijken.. wie jij echt bent? klonk er door in zijn oren. De vragen speelde in zijn hoofd en lieten hem zwijgen, half verdoofd nadenken. Hij mocht het nog wel even stil laten zijn, ze stelde een moeilijkere vraag dan ze zelf in de gaten had. Een makkelijke vraag om te stellen, maar voor hem erg moeilijk om te beantwoorden. Als hij de waarheid zou spreken dan, hij kon ook weer een van zijn maskers op zetten en wat uit zijn duim zuigen. Dat hij misschien inderdaad een normaal leven had gehad op Razen, een lieve en warme familie had gehad met een vader en moeder die voor hem zorgde en van hem hielden. Een echte familie, een gezin waar je je elke dag veilig en geborgen voelde zonder zorgen. Een leuk huisje in een dorpje met leuke buren en vele vrienden, op school altijd met je vriendjes en vriendinnetjes lol maken. Op feest dagen altijd worden overladen met cadeautjes en lekkernij. Het idee gaf hem een warm gevoel en hij glimlachte licht, keek voor zich uit naar een plek die hij nooit iemand toe zou wensen. Nee, was ook maar de helft waar van het beeld dat net werd geschetst, want Drake wist niet beter dan een leven dat er niet verder bij vandaan kon zijn. Drake wist wat een familie was, door er over gelezen en gefantaseerd te hebben. In de praktijk had hij niet meer dan pijn, verdriet en kou gekend. Een klap, gescheld, vieze dingen en gedwongen uitvoeringen waardoor hij tot diep in de nacht, schreeuwend wakker kon worden. Pure doodsangst wat er dan was te lezen in de ogen van deze jongen, die nooit kind had kunnen zijn en een leven had dat al was verpest voordat hij überhaupt was geboren. Drake slikte en sloot even zijn ogen. Hij keek toen weer voor zich uit en liet toen voorzichtig zijn ogen naar de blik van Nymfa gaan. ''U sure? I don't realy think, you even want to know me.'' sprak hij zacht. Hij ronde met zijn vingers over een steentje op de grond, liet het van de rand naar beneden vallen. Hij slaakte een kleine zucht. Het was een lange tijd terug geweest dat hij iemand had kunnen vertrouwen. Hij moest het vertellen tegen iemand die hij net had ontmoet? Amper kon?! Gilbert zou hem voor zijn kop hebben geslagen, maar dat was het nou juist. Gilbert is er niet en zal er ook nooit meer zijn. Drake moest nieuwe vrienden maken en hij had zijn leven nu hier, niet in het verleden. Nieuwe vriendschappen, wat altijd begint met elkaar te vertrouwen. Hij moest het weten en opeens zag je een flits van onzekerheid in de ogen van de 'bad-boy' Drake beet op zijn lip en keek Nymfa vragend aan. ''Can I trust you?''

_{Nymfa's ogen werden wel drie keer zo groot toen ze zijn vraag hoorde. De blos op haar wangen werd donkerder, en verlegen keek ze eventjes weg. Maakte hij een grapje? Ze keek hem weer aan, glimlachte voorzichtig en knikte langzaam ja. Haar glimlach werd iets breder, en kriebels bevonden zich in haar buik. Als vrienden? Ze kende hem amper, maar hij sprak haar verschrikkelijk erg aan. Hij straalde iets uit, alsof hij zich ongeveer net zo voelde als haar. Stiekem hoopte ze nu al dat ze ooit misschien meer konden worden dan vrienden, voor haar was het een soort liefde op het eerste gezicht. Zo'n eerste indruk die je hart sneller laat kloppen, en je niet weet wat je moet zeggen of denken, terwijl je elkaar amper kent. Zo'n eerste indruk was vaak heel belangrijk en kon een hoop betekenen, en naar haar idee was deze indruk goed. Verschrikkelijk goed. Haar gezicht kleurde nog roder toen Drake's ogen die van haar vonden, en er een nogal dromerige blik in die van hem te vinden was. Hun neuzen tegen elkaar, alsof ze elkaar al eeuwen kende. Het voelde goed, en de grinnik die uit zijn mond kwam was het schattigste wat ze ooit gehoord had. Het geluk dat ze voelde was weliswaar geweldig, nog nooit had ze zich zo gevoelt. Altijd had ze het idee dat er iets miste, en nu leek het alsof dat gevoel weg was. Een echte familie had ze nooit gehad, het weeshuis was nooit een thuis geweest. Maar bij hem voelde ze zich thuis, en ze kende hem nog maar net. Het was vreemd dat je je zo snel op je gemak kon voelen bij iemand, maar het was ook mooi dat er zo snel een band kon ontstaan tussen twee mensen. Misschien was het 'meant to be'?

Drake kwam naast haar zitten, en haar blik gleed over hem hem heen, net zolang tot haar ogen de zijne vonden. De woorden die hij sprak deden haar fronsen. 'What do you mean..' De frons op haar gezicht verdween en maakte plaats voor een nieuwsgierige, ietwat bezorgde blik. Had hij iets te verbergen? Geheimen? Ze wist dat ze iets ging ontdekken deze avond, maar zoiets had ze niet verwacht. Het verleden van een persoon kon heel veel indruk maken op iemand. Het kon je verwoesten, naar beneden halen of juist sterker maken. Het was maar net hoe je het opving, en of je er van leerde of niet. Haar verleden was niet iets waar ze trots op was. Ze had dingen gedaan die ze beter niet had kunnen doen, en die je ook niet verwachtte van een meisje zoals haar. Ze had een redelijk duister verleden, ze was niet bepaald braaf geweest. Maar het verleden was het verleden, en ze wilde deels hierheen om opnieuw te beginnen. Soms had ze momenten waarop ze de verleiding niet kon weerstaan, en moeite moest doen zich in te houden als ze wist dat iemand zwak was. Maar ze wist dat ze het kon, ze moest haar leven beteren. Zou hij ook een 'duister' verleden hebben? Haar ogen leken te zoeken naar antwoorden, toen ze staarde in de zijne. 'Can I trust you?' Haar blik werd neutraal, vastberaden. Ze wilde steun bieden, misschien had hij wel een zwaar leven achter de rug. Wie weet? Ze was er in ieder geval zeker van dat ze hem zou willen helpen, wat er ook was. Ze wilde haar leven beteren, maar dat van een ander was net zo belangrijk. Misschien vergooide ze haar kans op een mogelijke vriendschap als ze er met de pet naar zou gooien, en zijn verhaal rond zou strooien door de hele school. Nee, dat wilde ze niet. Ze glimlachte liefjes, ietwat bezorgd en ze knikte vervolgens vastberaden ja.}

Drake keek voor zich uit en voelde haar aanwezigheid. Hij sloot even rustig zijn ogen en glimlachte. Drake was erg blij dat ze met hem mee wilde naar het Valentijnsbal. Hij balde zijn hand tot een vuist en wreef er even over, zijn schouders ontspannen terwijl zijn bruine ogen door de zwarte piekharen door keken. Hij had eigenlijk helemaal geen zin gehad in het bal, wilde niet gaan. De reden was dat hij dan alleen zou moeten, niemand die met hem mee zou gaan. Waarscheinlijk zouden ze hem dan zielig of raar vinden. Hij had graag met iemand gewild, maar had niet de moed kunnen vinden om iemand te vinden tot nu toe. Elke keer als hij een meisje zag, waarvan hij wist dat ze misschien wel ja zou zeggen, zag hij telkens haar voor zich. Hij dacht aan feesten en gelegenheden, was zij er ook bij geweest, hoorde hij de piano spelen waar ze op hadden gedanst en gelachen. Nu, op het moment dat hij zijn hoop al had opgegeven en met tegenzin naar de dag uitkeek, was hij haar tegen gekomen. Misschien was het wel de bedoeling geweest en kon hij niet anders dan zijn hart volgen. Hij kon mét iemand naar het bal gaan, zonder voor schut te staan. Daarbij, ze was mooi en lief, hij kon haar met trots aan zijn vrienden voorstellen. Eigenlijk was het belangrijk om haar beter te leren kennen, al ging Drake nog niet uit van een relatie. Bij relaties zat je zo aan elkaar vast, en moest je bij elkaar zijn omdat mensen dat van je verwachtte en verlangde. Daarbij de relatie die hij had gehad, het was nog zo kort terug voor zijn gevoel. Hij wilde er nog mee wachten, maar sloot het zeker niet uit. Wie weet wat de toekomst zou brengen. 'What do you mean..' hoorde hij haar zeggen. Drake deed zijn mond open om wat te zeggen, maar sloot het toen weer, om op zijn lip te bijten en even te slikken. Hij keek weg en streek de haren uit zijn gezicht. Hij wist niet wat hij er op moest zeggen. Moest hij dit wel doen? Haar betrekken bij het verschrikkelijke iets, wat hij zijn leven moest noemen? Deed hij daar wel goed aan. Zijn gezicht sprak boekdelen en hij was in de war. Misschien moest hij gewoon op staan en weg lopen, dan was dat beter voor beide. Hij wilde haar niet opzadelen met zijn problemen. Drake had haar gevraagd, of hij haar kon vertrouwen. De jongen keek Nymfa even aan en zag haar tot zijn lichte verbazing vastberaden knikken. Drake slikte en nam het besluit dat het misschien toch wel een goed idee was om nieuwe vrienden te zoeken. Hij keek haar glimlachend aan en zag de zachte groene ogen, ze voelde bijna vertrouwd. ''Well... ik heb inderdaad op Razen gewoond. Maar, ik kom niet van Razen zelf.. of een van de andere planten. Ik heb tot mijn 17de in een andere dementie geleefd in een ander universum.'' sprak Drake zacht. ''Het lijkt veel op de wereld die je hier kent, maar er is geen magie, enkel bepaalde wezens die magie bezitten. De scholen zijn.. hoe zeg je dat, moderner. Het is er strakker en mensen houden niet van vreemd gedoe, magie en vreemde fratsen.''

PROFILE MAGICIAN