&Miss Cassandra

Miss Cassandra was voor een keer laat opgestaan, dat was eigenlijk niets voor haar. Maar ze was vast door haar wekker heen geslapen, had haast de hele ochtend op deze manier overgeslagen. Nog steeds duf stond ze op. Meteen duizelde het haar. Bah. En dit was dus waarom vroeg opstaan veel fijner was. Van lang slapen werd ze enkel dood en doodmoe en vooral verschrikkelijk duf. Alsof er watten in haar hoofd gepropt waren. Om dat tegen te gaan stelde ze een stappenplan op. Die begon met de gordijnen wijd opengooien en het felle licht de duistere kamer laten vullen. Zo. Daarna nam ze een ijskoude douche, de harde stralen verjaagden grotendeels de slaperigheid die ze nog steeds voelde. Toch kon ze een gaap niet inhouden terwijl ze zich in een simpele zomerjurk hees. Haar haren besloot ze, gewoon omdat het kon, in een rossig oranje over te laten kleuren. Met haar ogen gesloten focuste ze zich, terwijl de kleur als gesmolten boter door haar haren heen smolt en elke lok langzaamaan van paars naar die prachtige mix tussen kastanjebruin en oranje liet overgaan. Het had voordelen om deze zeldzame gave te bezitten, zo hoefde ze maar eventjes na te denken en ze kreeg weer een geheel nieuwe look. Dit rossige haar was een nieuw ideetje geweest wat ze vandaag maar eens uit zou testen. Als het beviel kon ze het vaker zo dragen. Haar kapsel was simpel, maar sierlijk. Twee kleine vlechtjes kwamen achter samen en hielden de rest van haar loshangende haar uit haar ogen. Tijd voor ontbijt, in de middag. Brunch dus.

Vlug lepelde de jonge vrouw een bakje cornflakes naar binnen, haar blauwe ogen stonden al langzaamaan iets allerter. Wat was ze blij dat ze geen les gepland had voor vandaag. Nee, vandaag zou ze officieel het papierwerk weer bijwerken, maar momenteel voelde ze een enorme tegenzin om achter haar bureautje plaats te nemen. Zo alleen in een stoffig hok zitten, nee bedankt. Ze had echt geen problemen met administratief werk, maar wel met zo'n saaie omgeving. Nou, dat probleem was simpel opgelost. Ze stopte zorgvuldig een stapel toetsen en wat brieven in haar lichtgroene schoudertas. Ook een etui en een halfvol flesje water eindigden erin.

Kalmpjes op weg naar haar bestemming, een redelijk rustige tuin verborgen voor het oog als je niet wist wat je zocht, passeerde ze vele van haar leerlingen. In de lessen probeerde ze altijd zo veel mogelijk hetzelfde uiterlijk te hebben om verwarring te voorkomen, maar de blikken die ze nu kreeg beloofden al wat goeds voor de volgende ontmoeting met die leerlingen. Ach. Zo ingewikkeld was de uitleg ook weer niet. Aangekomen bij de tuin duwde ze het verroeste hek open en schoof de klimop aan de kant. Zo maakte ze stilletjes haar entree in de tuin. Zoals ze verwacht had was het helemaal verlaten. Sereen liep ze over de paadjes tussen de bloembedden door, op zoek naar de ideale plek om te gaan zitten. Een felrode gloed trok haar aandacht. Ze draaide zich naar de kleur toe, om tot haar verbazing te concluderen dat het geen lampje was -zoals ze verwacht had- maar een menselijk oog. Even knipperde ze verdwaasd. Goh. Er zat een silhouet in de schaduw, ze herkende hem niet, maar dat kon ook aan het lichtgebrek liggen. Wel zag ze dat hij er erg volwassen uit zag, dus naar alle waarschijnlijkheid was dit geen leerling. Het boek merkte ze als volgende detail op. ''Hey. Goedemiddag.'' sprak ze vriendelijk. ''Ik zie dat ik niet de enige ben die dit plekje als ideaal voor ontspannen leeswerk heeft aangemerkt.'' Met een lichte vrolijke lach veegde ze in een automatisme haar lange haren opzij. ''Mijn naam is Cassandra, docente hier. Lichtmagie.'' Ze wist nog steeds niet zeker wie hij was, of hij überhaupt een leraar was, maar ze vermoedde van wel. En anders kon zich voorstellen ook geen kwaad. Daarna zou ze heus wel gauw aan haar werk gaan hoor. Dit was gewoon een kort gesprekje. Tenminste, dat vertelde ze zichzelf terwijl ze zich kort in zijn rode oog verloor.

[Echt zo prut, sorry .-. En je post was genius x3]

Uiterst goed gehumeurd sprak ze de man aan, benieuwd naar wat hij hier exact deed. In de tuin en ook op het schoolterrein. Het waarschijnlijkste was natuurlijk dat hij een werknemer was, maar dan nog waren er vele mogelijkheden. Van kok tot concierge tot uiteraard leraar. Het feit dat hij hier een boek zat te lezen, zo aandachtig en tegelijk ontspannen, wees toch wel sterk op dat laatste.
Zijn glimlach deed haar nog breder lachen, zo vrolijk en ongedwongen was die. “Goedemiddag! Geen zorgen; er is plek genoeg voor twee.” Met een luide klap sloot hij zijn boek, tot haar verrassing. Hij had er immers wel uitgezien alsof hij er diep in verzonken was. Haar nieuwsgierige kant wilde dolgraag weten wat het precies voor een boek was, maar eerst stelde ze zich vriendelijk voor. De jeugdige man, omgeven door planten en bloemen, zag er uit als een plaatje in een modetijdschrift. God. Waar gingen haar gedachten nou weer heen. Toch gleden haar ogen even over zijn lichaam, gekleed in casual-nette kleding, heen. Even gleden haar gedachten terug naar haar ex. Nee, niet deze kant op gaan, Cass -sprak ze zichzelf streng toe. Het heeft geen zin, focus je op het nu. Het heden was veel zonniger dan het verleden, tenminste, dat hield ze zichzelf voor. Iets anders geloven zou haar enkel in zelfmedelijden laten zwelgen en dan kwam er nooit meer vaart in haar leven. Ze was al  achtentwintig, oud genoeg om te weten dat niets voor eeuwig kon duren. Dus ook haar relatie niet. Dat had ze met moeite geaccepteerd. Niet dat ze een andere keuze had gehad dan het accepteren.
Hij schoof opzij, wat ze met een blij gevoel gadesloeg. Ze begon haar tas over haar hoofd te halen, om die neer te zetten toen er iets in zijn houding veranderde. Het rode oog werd nog feller dan eerst. Verbaasd liet ze haar tas voor wat het was op de grond ploffen. Was hij wel in orde? Had hij een soort aanval, astma ofzo? 

Maar nee. Uit het niets sprong hij energiek op. ''Wa-'' begon ze, maar dat werd door een klap gesmoord. Ze kwam achterwaarts op het gras terecht, naar adem happend. Een vuurstraal van redelijk formaat schroeide over hen heen. ''Wat...'' kwam er zachtjes uit. Geschokkeerd staarde ze omhoog, de lucht en het vuur nauwelijks opmerkend, de man aanstarend. Naast zijn intense rode oog was zijn andere iris al even opvallend. Felgroen, als giftig snoepgoed. Glanzend. Ze knipperde verdwaasd met haar blauwe ogen. Wat was er precies gebeurd? Hij was opgesprongen, toen waren ze samen bijna tot een menselijke barbecue gereduceerd, maar nu lagen ze hier in het gras alsof ze.. iets heel anders aan het doen waren. Het was een haast romantisch beeld, twee jonge mensen, de man beschermend over haar heen. Wacht- ze realiseerde zich nu dat ze zelfs zijn naam nog niet kende. “Kuran, de nieuwe leraar waarzeggerij. Aangenaam.” Ze deed een halve poging tot knikken, wat lastig ging zo achteruit liggend. “Cassandra.” En zo opeens als het begon, zo opeens eindigde ook de vuurstraal weer. Was het een meteoriet geweest?! Nee toch.. Ze stond op, lichtelijk trillend op haar benen. “Gaat het?” Ze knikte, deze keer met succes. ''J-ja. Ik ben enkel nogal geschrokken.'' En mijn jurk zit onder de grasvlekken, bedacht ze beschaamd toen ze naar beneden keek om haar tas te zoeken. De witte jurk was wellicht geen slimme keuze geweest voor een buitentripje. Ach. Het was niet alsof ze indruk op Kuran moest maken. De nieuwe leraar. Waarzeggerij. Ze streek met onzekere bewegingen haar jurkje glad en keek dan weer op.
Kuran had ondertussen de daders al ontdekt. Die zagen eruit alsof ze elk moment van hun stokje konden gaan. “S-sorry, Miss..en Master!” Inwendig zuchtte Cassandra. Snapten kinderen dan niet dat zoiets wéllicht gevaar kon opleveren? Zo'n gigantische steekvlam? Nee? ... “Het was niet de bedoeling dat…” Cassandra voelde zich nog steeds een beetje van haar stuk gebracht door de snelle stroom van gebeurtenissen, dus ze was opgelucht dat Kuran het al regelde. Dankbaar zond ze hem een lachje. “Het is verboden hier je magie te trainen. Als jullie je daaraan hadden gehouden, was dit niet gebeurd.” 

Zenuwachtig keek ze hem aan. Waarom de zenuwen? Nou, ze had deze man pas net ontmoet en was nu al onder zijn beschermende lichaam terecht gekomen. En dat ze dat een fijn gevoel had gevonden.. gaf haar een ontzettend slecht gevoel over zichzelf. Niet weer, Cassandra, niet weer. Werkelijk. Soms vreesde ze dat ze toch meer op haar familie leek dan ze wenste. Rex, met zijn neiging om snel verliefd te worden. Jep. Dat had ze zeker geerfd. Benzie, met zijn aandachtstrekkerige gedrag, zijn smeken om beschermers. Misschien leek ze meer op hen dan ze dacht. Yeah.. Een zachte zucht rolde over haar lippen, terwijl ze de man onopvallend door haar wimpers heen bespiedde. “Mijn vakgebied heeft soms zo zijn voordelen.” Zonder dat ze er erg in had begon ze te lachen. Alle spanning, alle onzekerheden. Het gleed van haar af, gewoon door even vrolijk te kunnen zijn. ''Ja, ik ben intens gelukkig dat ik dat heb mogen ervaren, in plaats van een lekker warm vuurtje over mijn huid te krijgen.'' Ze grijnsde kinderlijk. Terwijl ze haar haren goed probeerde te doen viel haar oog op een roos. Ze bukte en pakte de mooie bloem op. ''Hey, had jij die niet net in je..'' Ze leunde naar Kuran toe en schikte de roos voorzichtig weer in zijn knoopsgat. Ademloos bleef ze nog even dichtbij hem hangen, keek of de bloem nu wel goed vast zat en bloosde zachtjes. ''Heb je dat vaker, Kuran? Hoe werkt het precies, zag je het voor je, of voelde je gewoon aan dat er een ... gevaarlijke vlammenwerpen afvurende leerling in de buurt was?'' Ze keek hem nieuwsgierig aan. ''Sorry als het niet iets is waarover je met anderen praat.. Ik heb gewoon nog nooit kennis gemaakt met een leraar waarzeggerij, die ook nog eens onmiddelijk zijn gave in de praktijk bracht.'' Ok. Ze praatte weer eens te veel.

Het was gek hoe snel je van doodsangsten en bleke huid naar geamuseerd en lachend kon gaan. En dat allemaal door één grapje. Humor was een krachtig wapen dat vele mensen onderschatten. MEt een lach en een geintje kreeg je soms de meest rebelse leerlingen zo ver toch ietwat hun best te doen. Echt leergierig werden ze natuurlijk niet snel, maar alle beetjes hielpen.
Kuran leek nogal geschrokken toen ze dit deed, maar dat besefte ze pas toen ze bezig was. Die roos hoorde in zijn knoopsgat, dat had ze opgemerkt toen hij nog kalmpjes zat. Dus zou ze het netjes terug stoppen. Zorgvuldig begon ze daar dus ook aan. De schok duurde gelukkig slechts kort, hij leek algauw weer volkomen ontspannen. “Dank je” Ongelovig gleed haar blik over zijn hand, die sierlijk ongedaan maakte wat zij zo zorgvuldig voor elkaar had gekregen. Even voelde ze een steek van boosheid, dit was toch echt ondankbaar. Dat smolt echter gauw weg bij wat hij dan deed. “maar ik geloof dat hij daar toch beter tot zijn recht kwam…” Ze pakte de roos voorzichtig tussen de doornen vast en gleed met een vinger over een frisgroen blaadje van de stengel. Deden mannen dit nou echt? Rozen weggeven onder het mom van: Bij een dame staat het beter? Of was Kuran gewoon regelrecht uit een slap romantisch verhaaltje weggelopen? Want aan de ene kant was hij zo nonchalant en warm, maar hij had dat kantje dat haar ergens een kriebelend gevoel kreeg. Hij zorgde dat ze haar dagboek miste. Dat had ze als meisje bijgehouden, om haar gevoel op die pagina's uit te storten wanneer ze zichzelf niet meer begreep. Want haar ouders waren niet bepaald mensen om over gevoel of dergelijke te praten. Dus haar papieren vriend was haar steun en toeverlaat, haar praatpaal geweest. Jarenlang. Tot ze zichzelf daar te oud voor vond. Of eigenlijk was ze het boekje gewoon op Nova vergeten, nu ze even nadacht.
“Ah! Ik had gelijk: prachtig.” Blozend ontstond er een glunderende uitdrukking op haar gezicht. Ze rook aan de roos, niet beseffend dat dat exact het cliché was van een dame die een roos ontving. ''Nou, ehh, dankjewel. Nu heb je een bloem van me te goed.'' was haar antwoord, waar het vandaan kwam wist ze ook niet.
Nu zag ze haar kans schoon. Kuran en zij waren in gesprek. Nu mocht ze dingen gaan vragen. “Oh, nee, nee. Ik praat graag over mijn gave. Dat voorkomt verwarring.” Dat was al een hele opluchting en zeker een pluspunt voor de man, in haar ogen dan.
“Het is bovendien de reden waarom ik leraar ben geworden. Zoals je waarschijnlijk wel weet, is het immers bijna onmogelijk om als leraar een dag door te komen zonder vragen van leergierige leerlingen te beantwoorden.” Ze grinnikte instemmend. Ja, dat was zeker waar. Cassandra had het bij haar lessen keer op keer ervaren. Hoe veel ze ook uitlegde, er was altijd wel een nieuwsgierig aagje dat nóg meer weten wilde. Die alles van binnen en buiten wilde snappen, niet enkel het topje van de ijsberg uitgelegd wilde krijgen. Ze nam een ontspannen positie aan, haar vingers gleden afwezig over de zijdezachte rozenblaadjes.
“Maar om op je eerdere vragen in te gaan: in mijn geval zie ik beelden van verleden, heden en toekomst op elk gewenst moment. Dit komt omdat een Meester, zoals ik, een derde oog bezit. Je moet zo’n beeld eigenlijk zien als…een droom. Je weet ergens dat het niet echt is, maar toch lijk je er middenin te staan. Meestal heb ik mijn gave onder controle en gebruik ik het derde oog alleen als het echt nodig is, maar soms wil er nog weleens een beeld doorglippen, zoals net. En gelukkig maar dat mijn onderbewuste-ik daarvoor zorgt, anders…tja…” Ze luisterde vol aandacht. Cassandra sprak graag, als het dingen betrof die ze interessant vond. Maar luisteren naar mensen die niet zomaar uit hun nek kletsten was even leuk, zo niet leuker. Dan leerde je nog eens wat.

Verrassend was het wel, hoe Kuran haar in enkele minuten verbaasd had op vele manieren. En nu trok hij ook nog eens een vlinder aan. Was dat een teken? Ze glimlachte om haar gedachten. Idioot eigenlijk, hoe snel ze het idee had iemand te kennen. Gewoon omdat ze aanvoelde of iemand te vertrouwen was, meestal dan. Natuurlijk wisten goede leugenaars haar te bedriegen. Maar over het algemeen herkende je mensen die niets kwaads in de zin hadden zo. Zonder er maar bij na te denken. Kuran naast haar, zo babbelend. Het voelde vertrouwd. Als een eindeloze, warme zomeravond. Enkel stond de zon nog hoog aan de hemel, de namiddag brak pas net aan.
“Maar in feite zijn er veel verschillende manieren om voor waarzegger te spelen. In mijn lessen probeer zoveel mogelijk methodes aan mijn leerlingen te leren. Eigenlijk,” Tegelijk met zijn beweging werd ook de jonge vrouw weer wat alerter qua houding. “was ik zelf net nog het één en ander aan het herhalen over Tijd/Lichtmagie.” Haar ogen glommen terwijl die vlug over de pagina gleden. Dat klonk vreemd. Vreemd op een interessante manier? ja. Zoiets ja. “Met genoeg licht en de juist waarzeggerijmagie kun je gebeurtenissen uit het verleden weer even tot leven wekken. Helaas is het als non-lichtmagician bijna niet mogelijk om genoeg licht te verkrijgen voor deze methode, maar…” Dit liet ze allemaal even op zich inwerken. Waarzeggerij, de magie erachter. in haar tijd, op haar school.. Hadden ze daar geen lessen in gehad. Niemand wist ervan. Haar ouders noemden mensen die de toekomst voorspelden oplichters. Cassandra had dat nooit zeker geweten, maar na vandaag was haar twijfel zeker weg.
“Misschien dat jij me kunt helpen? Als lerares Lightmagie kan ik je gave hiervoor goed gebruiken, bedoel ik. In dat geval kan ik je echt laten zien wat het nou precies is wat ik ‘doe’ om mijn brood te verdienen.” Ze verwachtte het al, de vraag, de uitnodiging. Maar het bleef iets wat hij voor moest stellen, ze wilde niet opdringerig zijn. Opgewekt knikte ze. ''Ik zou dolgraag helpen, waar ik kan. Lijkt me bijzonder om te zien, te ervaren.'' Ze wist niet zo goed wat ze moest doen, hoe het exact werkte wist ze niet. Een hologram, maar dan van een gebeurtenis uit het verleden. God.. Cassandra richtte haar blik op de roos, concentreerde zich. Algauw vormde zich van boven naar beneden een ronddraaiende replica van de roos, tussen Kuran en haar in zwevend. ''Z-zoiets? Maar dan van het verleden dus...'' Twijfelend keek ze hem aan. ''Het is lastig, jij zal de herinnering moeten maken. Want ik kan alleen dingen dupliceren die ik zeer goed ken, qua uiterlijk.'' Even keek ze hem aan, de roos viel in brokstukjes, zonnestralen uiteen. Hij mocht uitleggen hoe ze het precies zou gaan.