Outfit

In de kamer van de leraar duistere magie was het donker, als altijd. Enkel het vage schijnsel van een kandelaar was de enige vorm van licht in het vertrek. Naast de kandelaar kon de vage omtrek van een persoon worden waargenomen. Deze persoon zat in meditatiehouding. Tegenover de persoon was een stok te zien, maar wat erop zat was niet te zien. Enkel twee lichtgevende rode ogen. De persoon opende zijn ogen en keek op de klok. 11 uur. Hoogste tijd voor de leraar duistere magie Roger Swain. Om deze ruimte te verlaten en naar het grasveld toe te gaan, waar zijn tweede les zou plaats vinden. Hmpf. Hij had het voorgevoel dat hij deze les wat meer serieuzere studenten zou krijgen, aangezien hij enkel 5de en 6de jaars verwachtte. Hij deed zijn arm naar voren, en deed zijn hand palm open. De stok, die naast hem op de grond lag ging naar zijn hand toe, en vloog hierin. Met een langzame moeizame beweging en wat gekraak in zijn botten, kwam Roger overeind. Door zijn kreupelheid zal hij er wat langr over doen dan de gemiddelde persoon. Hij keek even naar de gestalte die op de stok zat. "Kom Guustaaf. Het is tijd." De gestalte vloog van de stok af, en lande op zijn schouder. Nu was te zien dat het een Shadraanse Kraai was. Toen liep hij naar de deur van zijn kantoor en deed deze met een langzame beweging open en deed deze met dezelfde langzame beweging weer dicht en op slot.  

Het geluid van zijn stok echode door de hal. in het vage schijnsel van de toortsen leek zijn schaduw soms grote vleugels te hebben. Toen hij eenmaal het school terrein betrad keek hij omhoog, naar de maan, die vol was. Ah wat was ze toch een schoonheid...En geen wolkje aan de lucht te zien. Mooi, want ze hadden namelijk het licht zeer erg nodig. 

Eenmaal aangekomen op het grasveld, liep hij naar een geschikte plek toe, en stond toen stil, en keek statig met zijn handen over de kop van zijn wandelstok uit over het grasveld, luisterend naar de nacht geluiden. Hij keek naar de maan. Hij kon zien dat het over een kwartiertje middernacht was. Nog geen enkele leerling was er. "Hmpf" Hij tikte een paar keer met zijn stok op de grond als teken van ongeduld. Dit ws ene teken voor Guustaaf om een eindje rond te vliegen opzoek naar leerlingen. 

[Enkel voor:
Dominic
Zenon
Rhine
Ezrael
Lightning]

Het was al laat, maar toch leek het erop dat Ezreal naar zijn eerste les zou gaan. Raar gewoon maar  toch leek het erop dat het mirakel was geschied. Hij. Ging. Naar. De. Les.
Wauw gewoon, nu mocht je echt eventjes een staande ovatie geven, hij zou gewoon naar een les gaan, leren en dan de spreuken inoefenen ofzo. Anders zou hij toch voorbijgestoken worden en dat was nu niet bepaald de bedoeling. Hij moest en zou nog steeds beter zijn dan de rest. Dus dan ging hij dat maar doen door naar de les te gaan. Het was ondertussen al nacht en nu besloot hij te vertrekken naar de les, die zich zou plaatsvinden op het grasveld en zou gegeven worden door Roger Swain. Het leek hem wel een type waarvan hij veel kon leren. Hij kon dit niet ontkennen, leerkrachten waren veel beter dan hem, en dat kon hij niet veranderen. Nu alleszins toch nog niet, later zou dat wel veranderen, dat was een zeker en dik vet hard feit.
Met een grijns op zijn gelaat gegrift verliet hij zijn kamer om op een rustig tempo met zijn handen in zijn zakken naar de les te vertrekken, een les die zometeen zou beginnen, maar zo ver was het niet. Nog eventjes wandelen.
 

Bleek dat hij niet de enigste was die de les wilde volgen. Maar hij gunde het meisje geen blik waardig toen hij arriveerde. Hij keek alleen maar naar de leerkracht, hij leek last te hebben van zijn rug, of was hij gewoon kreupel? Vast het tweede, maar ach, hij kon van de man leren, dat was alles wat telde. “Ezreal Guchaagan meldt zich.” Zei hij simpelweg. Wat moest er nu gebeuren? Gewoon wachten op al de rest? Ezreal nam aan van wel. Dus hij kruiste zijn armen voor zijn borst en wachtte op de rest. Hij haatte wachten. Dat was een teken van luiheid en dat kon hij nu werkelijk niet uitstaan. Idioten, gelukkig was er toch nog eentje die op tijd leek te zijn en een beetje respect kon tonen.


(kort I know >_>)

Dominic zuchtte en pakte zijn spullen bijeen. Even was hij in de verleiding zijn kussen gewoon mee te nemen en domweg te gaan slapen op het grasveld. Voor het eerst in dagen had hij een redelijke nachtrust gehad. Dat was in elk geval zo geweest vóór de wekker zijn dromeloze slaap verstoord had. Perfecte timing. Had werkelijk niet beter gekund. Met een lichte plons landde een pilletje in een plas lichtbruine, sterk ruikende koffie. Hij goot een scheut alcoholhoudende drank in zijn thermosfles, zonder ook maar te kijken wat voor likeur het was. Cafeïne, medicatie en alcohol. Die drie zouden hem hier door heen slepen, daarna zou hij proberen toch weer die heerlijke slaap te hervatten. De jongen strikte kalm zijn stropdas. Hij stond voor de spiegel, maar dat was meer voor de vorm. Hij deed dit hele ritueel blindelings. Stropdas vast, kraag goed doen. Haren fatsoeneren, daar was de spiegel toch wel weer handig bij. Toen hij eruit zag als een fatsoenlijke jongeman met energie, niet meer als een net wakkergeworden wrak, stapte hij de deur uit. Van de kapstok viste hij nog een halflange zwarte jas, die hij onder het lopen aantrok. Van zijn koffie nam hij een klein slokje, het was nog heet. De combinatie van koffie, drank -het smaakte naar scotch- en de verslavende pillen had onmiddelijk een effect. Zijn pupillen verwijdden zich van de kick. Zijn pas versnelde zich tot hij haast leek te hebben. Algauw kwam hij aan bij de bestemming. De wind rukte aan zijn openhangende jas, zijn haren wapperden uit hun gemodeleerde kapsel. Maar dat gaf niet. Op wie moest hij immers indruk maken? De leraar? Die zou zijn schoonheid heus niet waarderen. Swain. de strenge, oude man. How amusing. Beter dan een huppelend happy geval in elk geval. Sommige Shadranen hadden hun waardigheid tenminste nog niet verloren. ''Master Swain. Dominic Gabriël Fedelmid is present, meneer.'' meldde hij met een beleefde hoofdknik. Kniebuiginkjes liet hij maar aan de truttige meisjes over. Zo. Eens zien, wie was er nog meer naar deze heerlijke nachtelijke les gekomen? Hijzelf was hier enkel omdat hij geruchten had gehoord van een krachtige spreuk, of in elk geval een bijzonder onderwerp. Hmm. Geruchten. Soms waren ze zo overdreven. Hij hoopte voor degenen die hem ervan op de hoogte hadden gebracht dat dat deze keer niet het geval was. Anders waren de gevolgen op eigen risico. Ok. Blonde haren waren hem als eerste opgevallen en het was niet eens Rhine deze keer. Al zag hij er even verwijfd en irritant uit. Dominic kende zijn naam niet, wat leidde tot de conclusie dat meneer nieuw was of héél erg onopvallend. Ach, hij zou later wel wat meer aandacht aan de onbekende jongen schenken, als die geluk had. En wat betreft Rhino.. Dit klonk wel als een les voor haar en zeker nu hij in zijn ooghoek ook Lightning op had gemerkt vermoedde hij dat zij komen zou. Gezéllig. Hij wierp Blondie-dude een halve lach en een blik toe, begaf zich dan kalm naar Lightning. ''Goodevening to you, mylady.'' mompelde hij met een grijnsje. ''Is die outfit niet een beetje te koud?'' vroeg hij met een blik die wellicht wat te lang op haar korte shorts bleef hangen. Tja, zij had het zelf aangetrokken.. Voor logica was Lightning nauwelijks vatbaar, maar een shortje midden in de nacht? Ze werd met de dag vreemder en vreemder.

Vandaag, of beter gezegd vannacht zou er een les plaatsvinden. Rhine zat al uren op haar bed te niksen, zich te goed te doen aan koffie en een sappig boek.  Vandaag zou ze een les duistere magie krijgen.
Buiten.
In het donker.
’s Nachts.
Gezellig.
Soms kon Rhine het zich toch zo beklagen dat ze zichzelf had voorgenomen haar leven te beteren en dus ook naar de lessen te gaan. Waarom? Waarom moest die oude knar van een leraar net nu les gaan geven? Normale mensen sliepen om dit uur, oké Rhine was dan wel niet normaal maar om om dit uur nog naar buiten te gaan voor les? Nee dat zag ze dus echt niet zitten. Ach ja niets aan te doen.
Langzaam hees ze zichzelf uit bed, trok ze een strak T-shirt aan en een zwarte broek. Met moeite kreeg ze haar in sneakers gehulde voeten in beweging. God dit ging nog een lange avond worden. Met een laatste beker koffie in haar hand begon ze aan haar tocht naar het grasveld. Het gras werd verlicht door het schemerige licht van de maan, oké het hielp niet erg veel maar ach het was beter dan in het pikkedonker wandelen.
Rhine hield wel van de maan, ze was de underdog onder de hemellichamen. Weggewerkt in de schaduw van haar zo begeerde zuster. De zon. Nee Rhine was een van de weinige mensen die meer van de maan hield dan van de zon. De zon was een ondankbaar iets dat haar rug naar de aarde toekeerde wanneer ze genoeg van hen had.
De maan.
De maan was er altijd.
De maan verlichtte zelfs de meest duistere nachten, de maan was een gids, een wegwijzer voor de wezens van de nacht. Een ondergewaardeerde schoonheid, verscholen en bescheiden.
Nog steeds meimerend naderde Rhine in absolute stilte het kleine groepje dat al stond te wachten. De ondertussen lege beker koffie ging in as op, vloog mee met de wind uit Rhines handpalm.
Opgeruimd stond netjes.
Geruisloos bekeek Rhine het groepje.
Een oude ongeduldige man, tikkend op een wandelstok, duidelijk de leraar dus.
Een blonde onbekende jongen, een nieuwe medeleerling wellicht?
Lighty gehuld in zeer zomerse kledij voor dit uur.
En.
Dominic.
Bij hem moest ze niet eens een gedachtegang vormen. Zijn naam alleen al was verklarend genoeg. Haar ogen vernauwden zich licht toen ze zag dat hij naar een lager punt van Lightnings lichaam stond te staren. Hmmmm daar gingen we een stokje voor steken.
Langzaam.
Geruisloos.
Kwam ze dichterbij, nam ze plaats achter Dominic. “Ik zou oppassen dootje zo meteen vallen die mooie blauwe oogjes van je nog uit hun kassen” Sprak ze met een spot tegen de achterkant van zijn hoofd, voor ze langs hem door naar Lightning liep, hem een zoet spottend lachje tonend voor ze uiteindelijk aan Lightings andere zijde ging staan en haar een zoet glimlachje toewierp. “Ook hallo” Sprak ze met een halve grijns voor haar blik even naar de leraar gleed. Nu maar hopen dat deze les enig nut zou hebben, anders was ze dus voor neits naar hier gekomen. En als er iets was waar Rhine niet van hield. Dan waren eht wel :
Nutteloze acties.

Roger keek naar de maan en zuchtte ongeduldig. Bij Morrigan nog aan toe...waar bleven die tedere zieltjes nou? De maan stond er nu mooi bij. Hij wou daarom ook zo snel mogelijk beginnen. Echter, kon dat niet als zijn leerlingen er nog net waren. Hij haalde een perkament uit zijn zak en vouwde deze uit. Dit was de lijst van namen van de leerlingen die zich hadden opgegeven. Snel keek hij er weer op. Hmmn...van de 5 namen die er op stonden zeiden 4 hem niets. Lightning Scarlett kende hij vaagjes. Dat was het meisje dat bij de eerste les aanwezig was geweest. Hij deed hem goed nu ook weer haar naam op de lijst te zien. Toen keek hij weer op van zijn perkament en zag eindelijk de eerste leerling verschijnen. Als je over de duvel spreekt..Het was mevrouw Scarlett. Hij keek met een lichte afkeuring naar haar kledingskeuze. Veel te bloot...die jeugd kent tegenwoordig ook geen schaamte meer.. Toen ze bij hem aan was gekomen meldde ze zich. Hij knikte goedkeurend. "Welkom terug Mevrouw Scarlett." Pas nu zag hij hoe vel haar ogen waren. Het zou vast door het maanlicht komen, want de vorige les was dat hem niet opgevallen. Strange...die blauwe glinstering kwam hem vaag bekend voor..Hij bleef even onderzoekend kijken naar haar ogen. Toen keek hij weer op het perkament.  Er verscheen een vinkje achter de naam. Op dat moment landde Guustaaf op zijn schouder. Hij kraste even. Roger knikte instemmend. De leerlingen waren al op weg. 

Even later kwam er een blonde jongen aan. Hmmn...iets maakte dat hij de jongen niet mocht..hij iwst alleen niet wat..Hij nam aan dat deze een Dark Magician was.. dus vond Roger het nogal raar dat hij de jongen al zo snel niet mocht. De jongen stelde zich voor als Ezreal Guchaagan. Hij knikte. "Welkom meneer Guchaagan." zei hij enkel kortaf, en er verscheen een vinkje achter de naam. Ach, hij ko i elk geval zien dat deze gemotiveerd was dat wel.

Even later kwam er ook een jongen aan. Kijk, deze zag er ook veelbelovend uit. Ook niet al te veel verhullende kleding. Typisch Shadraans. Onder zijn mondkap verschijn een kleine glimlach. De jongen stelde zich voor als Dominic Gabriël Fedelmid. Ah wat was het toch heerlijk zo te zien dat de jeugd tegenwoordig het fatsoen had om een leraar te bgroeten met de volle naam. "Welkom meneer Fedelmid." Er verscheen een vinkje achter de naam. Hij zag hoe de jongen mevrouw Scarett aansprak in keurig Shadraans. Blijkbaar kende de twee elkaar al..

Toen verscheen er een blondharig meisje. Het eerste wat deze deed was niet hem beleefd aanspreken, maar beledigde meneer Fedelmid. Roger kuchte even om haar aandacht te trekken. Echter ging ze naar mevrouw Scarlett toe, die ze ook al leek te kennen. "Jongedame in het blond..sorry dat ik uw tedere reünie verstoor..maar mag ik misschien uw naam weten?" vroeg hij met een sterke vlaam van sarcasme in zijn stem. Het was een volbloed Shadraanse, dat kon hij al zien aan haar houding. Dat waardeerde hij wel, echter kon ze ook even het fatsoen opbrengen om haarzelf even netjes voor te stellen aan de nieuwe leraar. Toen keek hij op zijn perkament. Achter twee namen stonden nog gene vinkje. Zenon Yeltsin en Rhine LaFee. Hij keek weer naar het meisje. Waarschijnlijk was dat Mevrouw LaFee. Haar voornaam klonk het meest vrouwelijke naar zijn mening. Dit was nou al een teken dat hij haar extra goed in de gaten moest houden. Hij zette echter nog geen vinkje achter haar naam, voor het geval hij het mis zou hebben.

Als laatste kwam er een witharige jongen. Ook deze jongen had zijn goedkeuring nu al. deze zag er serieus uit, en zeer gemotiveerd. Ook zijn stem was dat te horen. De jongen stelde zich voor als Zenon Yeltsin. Good. "Welkom meneer Yeltsin." Er verscheen een vinkje achter zijn naam, en kort daarna verscheen er ook een vinkje achter de naam Rhine LaFee en tegelijkertijd een kruisje. Leerlingen met een kruisje moesten door Guustaaf in de gaten worden gehouden. Guustaaf keek vanaf zijn schouder naar de lijst, en toen naar het blondharige meisje. 

(De volgende post gaat een uitleg worden, beloofd  )

"Ik hoop dat het je bevalt, en als ik het koud heb kom ik wel naar jou toe'' sprak Lightning. Hij legde licht grijnzend zijn hand kort op haar ontblote been en wreef zachtjes heen en weer. Even vlug verliet hij haar weer en omklemde met twee handen zijn beker. ''Je bent altijd welkom.'' was zijn antwoord, enkel op het tweede deel van haar opmerking gericht.
Hmm. En als je over de duivel sprak zag men zijn staart. Of in dit geval als je eraan dacht. En ja hoor. Daar was ze dan. In volle glorie. Rhine. Even onbeleefd als altijd raasde ze langs de leraar. In dit geval leek hem dat niet zo slim. Andere leraren vergaven je het misschien nog, bestempelden dit gedrag als verlegen. Maar Master Swain leek hem niet bepaald bij die zachtaardige typjes te horen. Niet bepaald, eigenlijk gewoon absoluut niet. En dat was ook wel weer eens fijn. Orde. Geen gegiebel in de les. Rust.

Rhine maakte haar aanwezigheid officieel kenbaar met een dreigement. “Ik zou oppassen dootje zo meteen vallen die mooie blauwe oogjes van je nog uit hun kassen” Hij zuchtte en rolde met zijn ogen. ''Goh, gezellig dat je er ook bent, pumpkin.'' mompelde hij haar toe, al had het meer weg van sissen. Hij wuifde haar weg, alvorens zich weer op zijn eigen zaken te richten. Met volkomen kalme bewegingen draaide hij de dop van zijn koffiebeker naar links, waardoor de opening zichtbaar werd. Hij nam een voorzichtig slokje van de gloeiend hete drank. Hmm. Hij was zeer blij dat bij zich te hebben. Nu ook Rhine er was moest hij dubbel alert blijven.

Nog een of andere withaar kwam zich bij hun uiterst gezellige groep voegen. Zenon. Onbekend voor hem. Dominics ogen gleden vluchtig over de jongen heen, zonden hem een halve lach, vooral beleefd. De woorden van Lightning gingen haast langs hem heen, tot ze zijn naam uit sprak. Wat had ze gezegd? Iets over hem. En aardig zijn. Hij keek de twee dames met een vluchtige grijns aan, rustig van zijn koffie drinkend. ''Nou, meiden. Hebben we er zin in?'' Voor Rhine zou de spottend-vrolijke toon irritant zijn, Lightning zou het vast enkel vaagjes beantwoorden. Het zag ernaar uit dat naast leerzaam deze les ook zeker interessant zou worden.

Ach ja Rhine bleef Rhine daar veranderde je niets aan. Leraren vriendelijk begroeten was gewoon niet haar ding. Het zou maar eens voorvallen dat die leraar je beter wilde leren kennen, en nee dat zag deze meid alles behalve zitten. Het idee alleen al bezorgde haar rillingen. Ooit had ze het eens gewaagd om een tikje vriendelijk tegen een leraar te zijn, en dat verhaaltje was geëindigd met diens vinger in haar keel, dus nee, vriendschappen met leraren zaten niet echt op haar te doen lijstje.  Trouwens ze had iets belangrijkers te doen ; zedenpolitie spelen. Ja oké Rhine wist dat Lightning Dominic echt mocht, dat ze een soort vreemde verhouding hadden maar dat wilde niet zeggen dat zij daar af en toe geen stokje voor kon steken, ze wilde de dingen die die twee uitvogelende echt niet zien. Weten dat ze gebeurden was al erg genoeg. Hij zuchtte en rolde met zijn ogen. ''Goh, gezellig dat je er ook bent, pumpkin.'' mompelde hij haar toe, al had het meer weg van sissen. Een grijns sierde Rhines lippen, de verachtelijke bijnaam compleet negerend. “Ja he? De sfeer wordt meteen een beetje…spannender.” Sprak ze op een mysterieus toontje voor ze hem geen aandacht meer schonk, in ieder geval geen directe aandacht, ze hield altijd een oogje op deze jongen, ze vertrouwde hem niet.
Nee haar directe aandacht ging naar de schaargeklede Lighty. Meteen was alle vijandigheid en spot uit haar houding verdwenen, nu was er enkel oprechte vreugde. Niet veel mensen kregen dat soort emoties bij Rhine ontlokt, maar Lighty, Lighty lukte het altijd. "Rhine toch" sprak glimlachend terwijl ze haar hoofd schudde 'wees eens wat vriendelijk, misschien heb ik dit wel expres aangedaan voor Do" Even trok Rhine een vies gezicht. “Voor hém? Jugh.” Wist ze er met een plagende stem van walging uit te brengen. “En aardig zijn? Hmmm…” Haar blik gleed van haar naar Dominic en weer terug een zucht ontsnapte aan haar lippen. “Ik zal het proberen, maar ik beloof niets” Wist ze er mopperend uit te brengen, aardig zijn tegen hem het idee alleen al was walgelijk maar ach ze wilde Lighty blij houden dus ze zou haar best doen hem niet te vermoorden.
"Jongedame in het blond..sorry dat ik uw tedere reünie verstoor..maar mag ik misschien uw naam weten?" vroeg hij met een sterke vlaam van sarcasme in zijn stem. Haar aandacht werd even getrokken door de oude knorrige man, met een vreemde soort vogel in zijn buurt. Een stralende glimlach werd op haar gezicht getoverd gevolgd door een ouderwets buiginkje. “De naam is Rhine LaFee oh geweldige meneer Swain.” Haar stem droop van het sarcasme, dat had hij wel verdiend na zijn eigen toon, tenminste dat was hoe Rhine dacht. De glimlach verdween, haar blik was uitdagend op de leraar gericht. voor Ja Vele maakte de vergissing, Rhine had zo’n duister uitstraling dat haast geen ziel vermoedde dat ze op Nova geboren was, dat ze een volbloed novaan was, geen  ziel kende het ware verhaal achter de bron van haar duisternis, die informatie was slechts aan een enkeling gegund.  
Een laatkomer, zijn witte haar reflecteerde het maanlicht nog harder dan ahar eigen blonde lokken al deden. Zijn toon was nors en kil, hij was een ijspegel nee een sneeuwvlokje.
Haar aandacht ging weer naar Lightning en die vreselijke Dominic, alhoewel ergens ging haar aandacht ook naar wat onze lieve Do in zijn handen hield, koffie de heerlijke bittere godendrank, jum. Even likte ze haar lippen maar al gauw herstelde ze zich weer. Ze ving zijn blik, zag hoe hij van zijn koffie dronk, oh god, koffie. Ergens wilde ze die grijns van zijn gezicht halen, het irriteerde haar, maar ze hield zich in, ze zou een braaf meisje zijn, voor zover dat mogelijk was tenminste. ''Nou, meiden. Hebben we er zin in?'' God, wilde hij echt dat ze over zijn schoenen heen ging kotsen? Even sloot ze haar ogen, toverde ze een glimlach op haar lippen. “Ik sta te popelen.” Wist ze uit haar keel te  krijgen.  
Tijd om Lighty’s aandacht weer op te eisen.  “Zeg Lighty, als ik aardig moet zijn, moet hij dat ook doen, right? “ Begon ze op een vleiende toon, een liefelijke glimlach. “Misschien kan hij beginnen met… euhm…ik weet niet….te delen of zo?”  Sprak ze met een grijns, haar ogen schoten naar dominic, een duivelse twinkeling was te aanschouwen.