Explaination.

Enma was na haar opdracht samen met Aigavlov, terug gekeerd naar het lokaal van Master Shong. Ook nu was Aigavlov met haar mee. Enma hield stil voor de deur van het lokaal water magie. ''Nu maar hopen dat hij in zijn lokaal is'' zei ze zacht. Ze klopte kalm op de deur. Daarna wachtte Enma tot ze van iemand binnen hoorde of iets dergelijks.

Aigavlov liep achter Enma aan. Het leek hem nog steeds geen goed idee maar als zij het Shong wou vertellen dan moest Aigavlov haar gewoon haar gang maar laten gaan. Hij leunde tegen de muur naast de deur toen Enma aanklopte. ''En als hij er nou niet is?'' vroeg Aigavlov kalm maar met een beetje schorre stem. Die laatste opdracht had zijn stem geen goed gedaan. Hij had hem zo moeten verdraaien dat hij er helemaal schor van was geworden.

Shong was in zijn lokaal en stond met zijn handen op zijn rug gevouwen voor het betoverende raam. Af en toe kwam er een Serene voorbij zwemmen, een vreedzame soort zeemeermin die haar stem enkel kon gebruiken om te zingen, die vriendelijk naar hem zwaaide. Hij zwaaide dan breed glimlachend terug. De Serene leidde met kalme slagen van haar vissenstaart een schol kleurrijke vissen. Hij keek er peinzend en diep in gedachten verzonken naar. Hij draaide zich naar het lokaal toe toen er geklop op de deur klonk. 'Komt u binnen,' riep hij vriendelijk tegen de bezoeker achter de deur. Shong leunde met zijn rug tegen het raam - of liever gezegd; het glas waarachter zich een oceaan leek te bevinden - en wachtte kalm af tot de persoon binnen zou komen.

Enma keek Aigavlov niet aan toen ze zijn schorre stem hoorde. Ze reageerde ditmaal ook niet op zijn woorden. Bijna mechanisch zette ze zichzelf in beweging toen ze van de andere kant af hoorde dat ze binnen mochten komen. Enma drukte de klink van de deur naar beneden en liep het lokaal in. Haar starende emotieloze blik had zich direct op Shong vast gepind. ''Goededag, Master. Wij, Aigavlov en ikzelf, komen onze excuses aanbieden voor het plotseling verlaten van de les. We moesten wel, mede voor onze eigen levens. We zijn u inmiddels wel een verklaring schuldig tenzij u die niet wenst te horen'' zei Enma kalm maar toonloos.

Aigavlov volgde Enma zodra ze de deur open deed. Hij bleef, rechtop met zijn handen op zijn rug, wachten totdat Enma uitgepraat was. ''Als u onze verklaring wel wilt horen...'' vervolgde hij op haar woorden. ''...Dan kan ik u aanraden er even bij te gaan zitten. Het is niet iets allerdaags snapt u'' eindigde Aigavlov de uitleg die Enma begonnen was. Hij schraapte daarna even zijn keel. Zijn schorre stem maakte hem het praten moeilijker dan gewoonlijk. Maar ook Aigavlov had met dezelfde toonloze stem en emotieloos uiterlijk gepraat.

Shong glimlachte Enma breed toe toen ze zijn lokaal binnenkwam. Zijn blik ging even naar Aigavlov; hij had eerst niet opgemerkt dat hij er ook bij was. Hij luisterde zwijgend naar de uitleg van Enma en Aigavlov en wuifde daarna vriendelijk hun verontschuldigingen weg. 'Dat geeft niet, dat geeft niet. U hoeft niet met een hele verklaring te komen, doe niet zo mal. Ik vind het niet erg. Zolang het maar niet iedere keer gebeurt,' zei Shong goedgezind. Hoewel Enma en Aigavlov ergens erg serieus klonken, dacht hij dat het allemaal wel meeviel. Toch ging hij op Aigavlov's advies op een willekeurige stoel zitten en wenkte ze uitnodigend hetzelfde te doen. 'Zegt u het maar. Ik ben één en al oor.' Zijn blik ging kort naar Aigavlov. 'M'n jongen, wat klinkt u schor. Wilt u misschien een glaasje water?' vroeg Shong bezorgd.

Enma keek even naar een stoel en haar ogen lichtte felrood op. De stoel schoof zichzelf naar achteren en Enma nam erop plaats. Ze wachtte even tot Aigavlov zou zitten voor ze zou beginnen. ''Allereerst moet u begrijpen dat wij niet echt zoals de meeste leerlingen zijn op deze school. Er zijn Shadranen die Novaanse magie kunnen leren. Voor ons is dit niet weggelegd. Wij branden ons er enkel aan. Dit komt omdat Aigavlov en ik dienaren zijn van de onderwereld. Wij zijn zielenhalers. En zoiets gaat als volgt in zijn werk: Er zijn langgeleden een aantal families geweest waar verschillende vloeken over zijn uitgesproken demonen en ondode. Die families zijn gedoemd hun eerstgeborene af te staan aan de onderwereld. Die kinderen, waar wij toe behoren, worden opgevoed zonder enig besef van de buitenwereld. Geen vrienden, geen openbare scholen. Vaak in de beginjaren alleen priveles. Ons wordt geleerd onze emoties buiten te sluiten om zwakte te voorkomen. Als die kinderen eenmal onze leeftijd hebben bereikt zijn ze verplicht zielen te halen voor de hel'' zei Enma. Ze nam even een korte pauze. Daarna haalde ze uit haar zak een stropoppetje gemaakt van zwart stro. ''Wij zijn er merendeel voor iedereen die wraak wenst te nemen. Diegene krijgt dan een stropop. Verwijder het rode lint en er wordt een contract gesloten met ons. Wij martelen degene op wie wraak genomen wenst te worden. Ik mentaal en geestelijk, Aigavlov lichamelijk. Maar degene die wraak wenst te nemen verkoopt daarmee zijn eigen ziel. We maken dan een kaars met de naam van diegene erin gekerfd en steken die aan. Als de kaars is opgebrandt sterft degene wiens naam erop stond en zijn wij verplicht zijn ziel te halen om die mee te voeren naar de hel. Weigeren wij dit, dan zullen wij vanbinnenuit opbranden. Het merkteken dat wij met ons meedragen zorgt daarvoor'' zei Enma. Met haar laatste zin trok ze haar kleding iets naar beneden zodat een soort zwarte ingekerfde tatoeage net boven haar borsten zichtbaar werd.

Aigavlov deed hetzelfde als Enma maar in plaats van felrood, lichtte zijn ogen felblauw op. Kalm ging hij zitten en keek Master Shong. Hij schudde kalm zijn hoofd. ''Gaat wel over'' zei hij meer mompelend dan zeggend. Hij zweeg toen Enma aan haar uitleg begon. Hij onderbrak haar niet een keer. Toen ze over het merk teken begon en haar kleding iets naar beneden trok ontblootte Aigavlov het stuk huid bij zijn rechter sleutelbeen om zijn eigen merk teken te tonen. Daarna trok hij zijn kleding weer recht. ''Wij waren gedwongen te vertrekken tijdens de les waarvoor nogmaals onze excuses. Anders waren we opgebrand'' sprak hij daarna. Nu konden ze enkel nog reactie afwachten. Hoe zou Master Shong een verhaal als dit opvangen?

Shong had aan het begin van de hele uitleg glimlachend zitten luisteren. Die glimlach verminderde langzaam naarmate Enma's uitleg steeds vreemder begon te klinken. Toen ze beide waren uitgepraat keek hij verdwaasd van de een naar de ander. 'Poeh,' bracht hij er uiteindelijk zuchtend uit. 'Zit dat zo..' Shong wreef zich even peinzend over zijn nek. Hij geloofde niet dat dit een broodje aap verhaal was. Ze moesten het echt wel menen. 'Dat is wel een hele sessie, zeg,' vervolgde hij zacht. Hij wist zichzelf nu niet echt een houding aan te geven nu hij dit hele verhaal gehoord had. Om zijn blik maar ergens op te richten, staarde hij stilletjes naar zijn handen op zijn schoot. 'Maar.. maar dan weet ik dat. We willen natuurlijk geen opgebrande leerlingen,' zei hij met een gedwongen lachje toen hij zijn hoofd weer oprichtte en Enma en Aigavlov weer aankeek. Shong liet al gauw zijn hoofd weer hangen en schuifelde verlegen met zijn voeten. Hij wist niet goed wat hij met deze informatie moest doen. Hij wilde ze wel helpen om een leven te leiden zoals iedere andere student hier, maar dat ging wat moeilijk als ze niets anders gewend waren.

Nadat Aigavlov een paar aanvullende zinnen had gezegd op Enma's uitleg had Enma stil naar haar schoot gestaart waar nog steeds de stropop op lag. Bijna als automatisme verbonde ze de losgeraakte strootjes weer bijeen en trok het dunne rode lintje om de smalle hals van de pop iets beter aan zodat hij niet los zou schieten uit zichzelf. Aan haar geroutineerde bewegingen was te zien dat ze dit veel vaker deed. ''Waarom doet u alsof dit net zoiets is als een mislukte spreuk?'' vroeg Enma plotseling. Na haar uitleg was ze terug gekeerd naar het uiterlijk van het stille verlegen meisje, kleiner dan haar leeftijd men deed geloven, haast onschuldig zoals ze met die stropop op haar schoot zat. Maar haar stem was zuiver en helder en paste totaal niet bij het uiterlijke beeld. Ze keek Master Shong recht aan zonder zelfs maar te knipperen. ''Het zijn verwoeste mensenlevens waar we hier over praten Master. En niemand is er veillig voor, zelfs geen leraren'' zei ze. Ze zei dit omdat ze eerlijk gezegd angst had verwacht. De neiging om zo ver mogelijk uit haar buurt te blijven. Dit omdat dat de reactie van de meeste mensen was waar Enma mee in contact kwam.

Shong durfde Enma niet aan te kijken toen hij haar woorden hoorde. Hij speelde verlegen met zijn vingers en liet zijn hoofd hangen. Zijn onderlip trilde licht, en dat wilde hij het liefst voor zowel Enma als Aigavlov verborgen houden. Hij voelde zich wat schuldig om zijn houding en zijn woorden alsof het niets was. 'Dat begrijp ik wel, juffrouw,' zei hij zacht vanonder zijn witte lokken vandaan. Shong keek Enma even schichtig vanuit zijn ooghoeken aan. 'Maar wat kan ik er tegen doen? Ik kan me wel druk gaan zitten maken, maar daar schiet ik niets mee op. Ik kan het op z'n minst op de optimistische manier bekijken, nietwaar? En zelfs als dat niet meer lukt, tenminste nog proberen het van de zonnige kant te bekijken. Maar ik zie dat dat niet is gelukt.' Shong liet zijn hoofd weer hangen en friemelde wat aan zijn nagels. Zijdelings kon hij zien dat de Serene nog eens naar hem zwaaide en met een bezorgde uitdrukking stil voor het glas bleef zwemmen toen ze zag dat ze geen vrolijk zwaaigebaar terugkreeg.

PROFILE MAGICIAN