there is nothing to see

Ze haatte de transformatie. Het was ngo steeds even pijnlijk, iedere bot dat bij haar in twee brak of verboog was een ware marteling voor Lightning. Nog steeds even pijnlijk, misschien zelf pijnlijker ze kon het niet zeker zeggen. Haar haren lagen wat in de war, waardoor ze met haar vingers er doorheen kamden om ze toch een beetje te fatsoeneren al had dat niet veel zin het was tenminste al iets deftiger. Rustig stapte Lightning verder en verder. Al haar kleren waren gescheurd, en overal had ze een diepe schrammen. Ze deden wel pijn...Niet dat ze zich daar zorgen zou over maken, want binnen enkele minuten zijn die helemaal genezen en is er niks meer zichtbaar. Alsof ze nooit een schram had gehad.
Ze moet echt eens leren te onthouden dat ze verse kledij nodig heeft. Gelukkig is het nog veel te vroeg voor de leerlingen, en aangezien iedereen nog zou moeten slapen kon Light toch ongezien naar haar slaapkamer gaan, Light had namelijk het geluk dat ze enkele geheime gangen door de school wist, en een er van kon haar op haar verdieping brengen. Mettertijd heeft Lightning het beest lichtjes beginnen leren beheersen. Nog niet perfect, en dat zou waarschijnlijk ook nooit zo worden. Maar af en toe kan ze de transformatie een uur later laten gebeuren of zelfs vroeger.
Vergt wel natuurlijk veel concentratie en energie van haar maar Light had daar wel voorover. Zwijgend ging ze richting de rand van het bos. Luisterde naar haar voetstappen die echoden in het stille bos. frisse wind botste tegen haar op toen ze eindelijk de rand had bereikt een glimlach sierde haar lippen. Wat was ze blij dat het voorbij was. Iets droop langs haar gezicht naar haar hals. Verbaasd veegde Lightning het weg en zag dat het bloed was.
Dus daarom smaakte ze al de hele tijd het roestige smaak vandaan. Het was dus bloed. Achja... Lightning scheurde een deel van haar al kapotte Shirt af en veegde haar gezicht ermee af. intussen was ze al uit ver genoeg van het duistere bos om weer helemaal relaxed te zijn. Kort ging ze gaan zitten tegen een boom en sloot kort haar ogen. Haar ademhaling begon stilaan ook weer rustig te worden. Met een ruk schoot Light overeind toen ze het breken van een tak hoorde, geen fractie van een seconde aarzelde lightning ze was meteen achter een boom gaan staan. Haar hard die weer razend tekeer ging. Ze moest hier weg en verdomme snel ook!

-Thom Smile

-

"I know you needed someone to guide you
And the world you should've owned"

Zijn voetstappen klonken regelmatig door het stille ochtendlandschap. De slapende wereld was nog net niet klaar om wakker te worden, maar de zon wierp al een aantal stralen op het landschap en dat was voor Thom genoeg om uit bed te komen en te gaan lopen. De eerste paar dagen had hij zijn routine verwaarloosd, maar nu hij een ritme begon te krijgen had hij moeiteloos het hardlopen weer opgepakt. Soms deed hij het ’s avonds, maar vaker in de ochtend, als er niemand was en hij op zijn gemak een half uurtje kon rennen.
Omdat de man nog geen route had gevonden die hij bijzonder prettig vond, had hij de afgelopen dagen een beetje rond het terrein gelopen. Het stille meer was een prachtige plek ’s ochtends, maar de grond was er een beetje te zacht en dat vond hij niet al te prettig. Het grasveld kon ook, maar daar was weinig te zien en alleen lopen vond hij ook weer zo saai. Dus vanochtend had hij besloten dat hij het bospad zou proberen. Het was donker tussen de bomen, maar hij zag genoeg en hoorde meer dan dat. Mind you, Thomasso was opgevoed in dit soort bossen. Hij kon ze makkelijker doorgronden dan een lijster een lied kon zingen.
Het was door de verwoestte omgeving dat Thomasso’s oren verscherpten en het geluid opmerkten. Hij had het waarschijnlijk niet gehoord als hij niet overal afgebroken takken en bloedvlekken gezien had. Zijn hersenen registreerden en herkenden het geluid als een gejaagd gehijg. Hij hield stil, niet bang maar nieuwsgierig. Aan de schade aan de bomen te zien was het een groot dier, een roofdier. Gewond, of in ieder geval uitgeput. De grond, te hard om sporen na te laten, bood weinig hulp. Aan elk ander had Thomasso verteld dat ze moesten maken dat ze wegkwamen, maar zelf achtte hij zich ervaren genoeg om dit gewonde dier te gaan helpen. Dat was namelijk het eerste wat in de man op kwam, dat hij het dier zou moeten helpen, desnoods uit zijn lijden verlossen.

In een mum van tijd had hij het wezen gevonden, hoewel hij het nog niet zag. Het gehijg klonk duidelijk nu. Hij zou voorzichtig zijn, besloot Thom. Zonder aarzeling hief hij zijn rechterhand op. ‘Corde,’ ademde hij het woord bijna, waarna er razendsnel een stel taaie lianen op de bron van het geluid afschoten, zich eromheen wikkelden. Zo zou het dier hem niet meteen aanvallen. Met een flinke tred volgde Thomasso zijn lianen, maar toen hij het gewonde dier zag liet hij de lianen verpulveren. ‘Dio mio.’ stootte hij uit, op het meisje afkomend.
Zonder te vragen of ze het oké vond pakte hij haar onder haar oksels en schouders en tilde hij haar op. In zijn medische mening zag ze er te zwak uit om te lopen, dus zou hij haar dragen. ‘Hoe ben je hier gekomen?’ vroeg hij aan het meisje in zijn armen, intussen haar wonden bestuderend. Ze zag er behoorlijk beschadigd uit. En hij doelde niet alleen op haar gescheurde kleding. Het was een opluchting toen hij constateerde dat niet al het bloed menselijk was. Dat betekende in ieder geval dat ze niet al te erg beschadigd was in de zin van diepe wonden. ‘En hoe kon je nog staan? Je zou niet eens wakker moeten zijn.’ Eigenlijk verwachtte hij geen antwoord, maar hij bleef vragen stellen. Meer aan zichzelf dan aan het meisje, om eerlijk te zijn.

Thom to the rescue.

De zon was stilaan begonnen met tevoorschijn te komen. Vanaf dat de eerste zonnestralen tevoorschijn kwam moest de hellehond zich terugtrekken aangezien het wezen niet tegen licht kan en dus alleen maar 's avonds naar buiten kon gaan. Het zonlicht kan de demon zich laten terugtrekken. De nachten waren vreselijk voor haar, een oude vriend van lightning had gelukkig pilletjes kunnen vinden- al had ze geen idee hoe hij eraan kwam- maar ze was er heel blij mee. Die pilletjes konden namelijk de hellehond voor een nacht gevangen houden. Zo kon ze voorbeeld toch nog een nacht gaan feesten. Er was wel een nadeel aan...De volgende keer als de hellehond er weer uit komt is de transformatie nog pijnlijker dan gewoonlijk. het was dan een echte hel voor haar.
Aan haar kleding te zien en de schrammen over heel haar lichaam kwam Light tot de conclusie dat de hellehond is gaan jagen en het was een sterke tegenstander geweest. Lightning was tegen een boom gaan zitten om uit te rusten aangezien haar ademhaling nog niet helemaal gekalmeerd was. Lightning met haar uitstekend gehoor had de tak luid en duidelijk horen breken. Meten was ze recht gesprongen en zich gaan verstoppen achter een boom. Nog geen minuut later zat ze helemaal gevangen door lianen. Geschrokken probeerde ze eruit te wrikkelen, al had het weinig zin. Toen verscheen er een man in haar zicht. Heeft hij dit gedaan?! ‘Dio mio.’ stootte hij uit toen hij haar ook zag en de lianen verdwenen meteen. En dan zomaar zonder enige waarschuwing tilde hij haar op. Juist daar waar ze een snee had. hard beet ze op haar tanden om de pijn de baas te kunnen zijn. ‘Hoe ben je hier gekomen?’ Hoorde ze hem vragen. "Euh te voet..' sprak ze sceptisch, hoe zou ze anders gekomen zijn? Het is niet dat je snel op een andere manier naar hier kon komen. ‘En hoe kon je nog staan? Je zou niet eens wakker moeten zijn.’ Lightning had wel door dat het meer een conclusie was, maar aangezien ze wat beledigd en geërgerd was moest ze gewoon antwoorden " zie ik er zwak uit volgens jouw?' vroeg ze wat kribbig. " Het zijn maar kleine schrammetjes hoor, die genezen wel." Het waren schrammetjes, maar zeer diep ook. Light had wel gelijk, door de demon in haar genas Light sneller, rond de middag zal de ze beginnen met te healen normaal... Maar in die tussen tijd zal ze de hevige pijn moeten negeren. "Is het normaal dat volwassenen leerlingen met lianen vastbinden? " Vroeg ze sarcastisch . haar kaakspieren opgespannen door de stekende pijn.

"I know you needed someone to guide you
And the world you should've owned"

Thom was gewend aan nachtdiensten. Hij had er aardig wat gedraaid in het afgelopen jaar en ook nu zat hij vaker dan hij lief was om drie uur ’s nachts nog in de ziekenzaal te lezen. Dat betekende dat hij op dit moment al aardig wakker was en nog helder kon nadenken ook. Had hij dat niet gekund, was hij gewoon doorgerend en had hij het geluid niet opgemerkt. Dat was een verontrustende gedachte, dat hij een gewonde leerlinge voorbij had kunnen lopen.
Hij verschoof zijn armen even, zodat zijn ene arm handig onder haar oksels haakte en de ander in haar knieholte bleef hangen. Ze was niet erg zwaar, merkte Thom. Hij was dan ook niet bepaald een zwakke man, maar toch. Veel vlees zat er niet echt op haar botten. Dat zou nog wel eens een probleem kunnen worden tijdens het geneesproces. Als je geen reserves had om op te teren terwijl je lichaam al zijn energie stak in het repareren, was dat zeker geen feest.
Thomasso’s ogen gleden verder. Hij herkende haar gezicht van zijn papieren, maar kon naam noch bijzonderheden herkennen. Ze leek niet ouder dan achttien en had prachtige bruine haren. Niet dat hij daar veel aandacht aan besteedde. Hij bekeek vooral de schrammen, de blauwe plekken en de mogelijke botbreuken. Ze was behoorlijk gehavend, maar leek niet bang of getraumatiseerd. In Thom kwam de gedachte op dat het meisje de oorzaak van de wonden was, dat ze een ander, gevaarlijker dier had uitgelokt. Het was heel goed mogelijk. Sommige mensen waren nu eenmaal dom.

Het meisje antwoordde hem, duidelijk oneens met zijn beslissing om haar op te pakken. Hij trok zich niets van haar toon aan, maar luisterde wel aandachtig naar haar woorden. ‘Zoals je er nu uitziet kan je amper lopen, dame.’ reageerde hij bot. ‘En ja, je ziet er behoorlijk zwak uit.’ Eerlijk is eerlijk: ze zag er niet bepaald gezond uit. Dat moest zelfs zij kunnen inzien. Tenzij dit echt een heel dom wicht was. Kon altijd. Thomasso hoopte echter van niet. Met domme wichten kon hij erg slecht omgaan, zeker in zijn doktersstand.
Zijn hemelsblauwe ogen keken het meisje strak aan, terwijl hij op een stevig tempo naar het pad begon terug te wandelen, haar nog steeds vasthoudend. ‘Zelfs al zijn het maar schrammen. Wat overigens niet de enige schade is. Ik ben een dokter en ik zeg dat je niet mag lopen, dus je hebt maar naar me te luisteren. Capiche?’ De man had weinig trek in een eigenwijze patiënte zo vroeg in de ochtend, dus besloot hij om maar wat minder vriendelijk te zijn en het probleem in de kiem te smoren.
‘Ik dacht dat je een wild dier was.’ gaf hij rustig toe. Inmiddels hadden ze het pad bereikt en nam hij een wat kalmer tempo aan, merkend dat dat een stuk prettiger liep. ‘Een gewond wild dier. Dan is het beter om voorzichtig te zijn dan om er maar op af te stormen. Gewonde dieren zijn vaak aggressief.’ legde hij uit, zijn ogen op het pad gericht. ‘Misschien had je dat eerder moeten weten.’ vervolgde hij licht spottend, doelend op de gewonde status van het meisje.

Als die stomme lianen niet opeens rond haar hadden gewikkeld dan had ze nu eigenlijk allang al in haar kamer kunnen zitten, genietend liggen in haar bed en deze keer helemaal tot rust komen, vooral zonder gestoord te worden. Alleen had ze deze keer weer pech gehad. het is nu al de 2de keer al. Deze man had deze keer het geluk gehad dat hij pas bij haar was toen er al enkele kleine zonnestralen tevoorschijn kwamen. Master Savador had toen niet zoveel geluk gehad. Dat deed er nu allemaal niet toe. De man had haar zonder enige waarschuwing vast gepakt. Een kreun kon ze gelukkig weerhouden Haar armen had ze als een automatisme rond zijn nek gezwaaid om zo toch wel wat minder zwaar te kunnen wegen, al zal dat niet zozeer veel helpen, maar goed. Geïrriteerd vroeg ze dan ook of ze er zwak uit zag, want dat was Lightning zeker niet. ‘Zoals je er nu uitziet kan je amper lopen, dame.’ reageerde hij bot. ‘En ja, je ziet er behoorlijk zwak uit.Zelfs al zijn het maar schrammen. Wat overigens niet de enige schade is. Ik ben een dokter en ik zeg dat je niet mag lopen, dus je hebt maar naar me te luisteren. Capiche?’ Kort snoof ze verontwaardigd als antwoord. Gaf geen antwoord het zou hem alleen maar nog kribbiger maken. ‘Ik dacht dat je een wild dier was.’ gaf hij rustig toe. Lightning moest daardoor lachen, maar stopte meteen door de pijnlijke steken die ze meteen voelde. Vervolgens legde hij uit over dieren. 'Ik weet dat heus ook wel' sprak ze wat nors, ze is echt geen onwetend kind hoor. Dacht hij dat ze dom was ofzo. ze had echt in om er iets op te zeggen, maar hield zich wijselijk genoeg in; Daarvoor zei ze iets anders in de plaats 'leg me gewoon in men bed die wonden genezen wel vanzelf. "zuchtte ze alsof al deze schrammen de gewoonste zaak van de wereld was. Eigenlijk was dat voor lightning ook nog wel zo. Ze was er gewend aangeraakt dat ze iedere keer zoveel pijn leed. al wil dat niet zeggen dat ze er tegen kon.

PROFILE MAGICIAN