PortalIndexA quick escape //Cassandra HpD5UwnA quick escape //Cassandra 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 A quick escape //Cassandra

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Master Kuran
.
.
Master Kuran

A quick escape //Cassandra UTL8oxA PROFILEReal Name : Julia
Posts : 112
A quick escape //Cassandra UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air||Divination
Klas: Although I enjoy learning, I'm not a student.
Partner: Love sometimes seems to me like wishing for rain as I stand in the desert. It's nothing but a distant dream.

A quick escape //Cassandra Empty
BerichtOnderwerp: A quick escape //Cassandra   A quick escape //Cassandra Icon_minitimewo jun 19 2013, 19:47

A quick escape //Cassandra J03


Met een sereniteit waar sommige leraren nog wat van konden leren (geen namen noemend), nipte Kuran aan zijn thee. Voor een ogenblik dwaalde zijn blik af naar het raam, maar zijn aandacht was nog wel degelijk bij de twee meisjes voor zijn bureau. Net iets te druk naar zijn zin stonden ze voor hem op en neer te springen.
“Maar Master, kunt u niet heel even…?”
“Ja, Master! Maar héél even-“
“Meiden.” verzuchtte Kuran enkel. Niet dat hij er verder geen woorden aan vuil wilde maken, maar minstens het afgelopen kwartier hadden deze twee ‘diehard fangirls’ voor hem gestaan. Beste vriendinnen en toch rivalen. Het wrede lot had het zo gewild dat beide dames zich aangetrokken voelden tot dezelfde jongeman. De arme gelukkige was zich er waarschijnlijk niet eens van bewust. En bij wie konden ze dan beter terecht om hun geschil voor eens en altijd te beslechten dan bij de leraar waarzeggerij? Hij bezat immers de middelen om alle antwoorden op hun hartstochtelijke vragen te ontdekken. Vond hun hartendief iemand leuk? En zo ja, was het één van hen? En hoe zou dat aflopen? Wat zou zij moeten doen om hem zover te krijgen dat hij haar eindelijk een mee uitvroeg? En zo niet, wat konden ze doen om hem alsnog voor zich te winnen?
Puberproblemen. Het vermoeide Kuran minstens net zo als het hem amuseerde. Met een blik vol tederheid, enige medelijden en toch onrust keek hij beide meisjes aan. “Ik heb niet twaalf jaar gestudeerd om mijn krachten nu op deze manier te gebruiken!” sprak hij strikt, maar een vriendelijke glimlach sierde nog altijd zijn jeugdige gezicht.
Echter leek niets de twee leerlingen nu nog te kunnen ontmoedigen. De hormonen in hun tere lichaampjes hadden zich inmiddels vermengd met een flinke dosis adrenaline. Kuran moest voor hen als een redder in nood zijn verschenen.
“Maar, Master,” begon één van de meisjes weer te spreken met een poeslieve stem en een set bijpassende glimmende oogjes, “is het niet zo dat u uw krachten dient te gebruiken voor het goede?”
Even bleef het stil. Uiteindelijk knikte Kuran enkel, duidelijk wat op zijn hoede.
“Nou dan! Dit, dit is voor de goede zaak! Dit is uw kans om uw gave optimaal te gebruiken om twee arme leerlingen te redden van de ondergang!” Ging ze theatraal verder, waarop Kuran het niet kon verhelpen dat een zacht aanstekelijk lachje zijn mond verliet.
Gezeten op zijn bureau, zoals vrijwel altijd, boog hij zich iets voorover. Automatisch bogen de hoofden tegenover hem ook wat naar voren. “Het spijt me, meisjes, werkelijk waar, maar het is niet toegestaan om dat soort informatie met jullie te delen, als ik die al bezat.”
Zoals verwacht waren de leerlingen plotseling gedompeld in een poel van teleurstelling. Kuran zag het lichtje van hoop in hun ogen langzaam verdwijnen. Zijn glimlach versmalde abrupt. Oh help…
Kurans kaarsrechte houding ontspande doordat zijn schouders gingen hangen. Zijn wenkbrauwen gleden tot vlak boven zijn raadselachtige ogen. Als er iets was waar hij niet tegen kon, was het anderen teleurstellen.
“Oh, goed dan.” mompelde hij uiteindelijk uit het niets.
Gelijk waren de meiden weer alert als roofdieren op een prooi.
Kalmerend hief Kuran even één hand op. “Ik kan jullie nog steeds niets vertellen over wat wel en niet waar is over de gevoelens van deze jongen, maar…” Heel voorzichtig krulden zijn mondhoeken weer een stukje omhoog terwijl hij sprak. “wat ik wel kan mededelen is dat deze jongeman momenteel op zoek is naar iemand om zijn vuurmagie mee te trainen. Misschien een mooie kans voor één van ju-" Verder kwam hij niet, doordat zijn warme stem weldra overstemd werd door een geweldige kabaal. Het hoge gegil van de meisjes vulde het lokaal voor een ogenblik en deden Kurans uil, Nagami, verbaasd opkijken.
Kuran bleef onbeweeglijk zitten, zelfs toen daarop tegelijkertijd twee monden op zijn wangen werden gedrukt als bedankje. Slechts heel even kleurde hij net zo roze als de lipgloss-afdrukken op zijn gezicht.
“Bedankt, Master!” piepte de één.
“Ja, dank u wel!” zei de ander. “Dit is de perfecte gelegenheid voor mij-“
“Hoe zou voor jou? Ik ben hier de vuurmagician.”
“Maar ik beheers het ook! En ik beheers duistere magie, dus wij begrijpen elkaar beter.”
“Dan nog… Dominic heeft iemand nodig die echt goede skills heeft in- blabla blaaaaaaah blablabla!”
“Bla bla? Blaaah bla blabla!”
De rest van het gesprek ging langs Kuran heen. Hoofdschuddend keek hij de twee luid kibbelende dames nog even na toen ze zijn lokaal (eindelijk) weer verlieten. Als leraar was Kuran zeker bereid zijn leerlingen te helpen, maar af en toe verliep dat toch niet helemaal vlotjes.
Op het moment dat de deur weer in het slot viel, kwam zijn trouwste vriend aangevlogen. Hoe comfortabel haar slaapplaats in het lokaal ook mocht zijn, op de één of andere manier leek Kuran’s schouder Nagami’s favoriete plekje te blijven. Met tedere liefde aaide Kuran het dier over haar kleine kopje. De zachte veertjes kietelden zijn vingertoppen. Zachtjes piepte het beestje bij de prettige streling.
“Hm, ik heb ook nog steeds geen idee waar dat precies over ging.” reageerde Kuran alsof hij een echt gesprek met haar voerde. Sommige mensen praten in zichzelf. Hij murmelde liever tegen zijn vogel. Het enige verschil was dat deze bewuste uil er nog genoegen in schepte ook om te reageren. Was het niet met geluidjes, dan wel met heuse afkeurende blikken, of zoals nu met gebaren; vlug en kort klapperde Nagami een keer met haar vleugels.
Dromerig gleed Kurans blik daarop weer naar het raam. “Het is zeker mooi weer buiten...” zei hij, zijn stem ietwat schor. “Goed dan. Jij je zin. Laten we gaan.” Lenig sprong hij vervolgens van zijn bureau af. In rustige schreden begaf de leraar waarzeggerij zich al naar de uitgang, toen hij zich plotseling iets bedacht en snel nog wat ‘licht' leesvoer van de plank raapte. Het stoffige, 250 bladzijdes dikke boek rustte net zo vertrouwd onder zijn arm als de uil op zijn schouder en de glimlach rond zijn lippen.

Nog geen kwartier later wandelde Kuran over het buitenterrein rond de school. Inmiddels was hij een uil lichter. Zodra ze de blauwe hemel in het oog had gekregen, was Nagami de vrijheid tegemoet toegevlogen. Kuran maakte zich geen zorgen om haar. Wat er ook gebeurde, zodra het even kon, kwam de vogel altijd weer bij hem terug. Zo was het altijd geweest sinds hij haar van de dood had gered.
Gekleed in een luchtige witte blouse en een simpele broek voelde het buiten aangenaam aan. Zichtbaar genietend van het gevoel van aarde onder zijn blote voeten liep Kuran verder. De zon bescheen zijn lichaam en gaf zijn haar een ietwat roodbruine gloed.
Kuran merkte dat lopen zonder doel de beste wandeling opleverde. Het was dan ook zonder plan of enige richting dat hij verder ging. Zo had zelfs hij eens de kans verrast te worden. En dat werd hij ook toen hij op een gegeven moment plotseling aankwam bij een stukje van het terrein waar hij nog niet eerder gekomen was tijdens zijn dwaaltochten. Gelijk voelde Kuran de nieuwsgierigheid in hem op borrelen. Bijna eerbiedig naderde hij het rustige plekje. Er leek verder niemand in de buurt te zijn toen hij langs wat klimopplanten schoof. Wel werd hij binnen de kortste keren omringd door beeldschone bloemen en planten in alle mogelijke kleuren en vormen. Een natuurliefhebber als hij nam de tijd om alles eerst eens goed in zich op te nemen. Het zoete aroma van zijn omgeving kroop zijn neus binnen. Dit was prachtig!
Het was duidelijk dat hier niet vaak leerlingen kwamen. Op de één of andere manier lieten die jongelui namelijk een spoor van verwoesting achter. Doodzonde, vond Kuran het.
Heel voorzichtig raapte hij zelf een rode roos van de grond die geknakt en eenzaam van de rest was gescheiden. Om de bloem nog enige eer aan te doen stak hij het in zijn borstzak. Op zijn gemakje ging hij daarna op zoek naar een stukje gras zonder beplanting.
Eenmaal bij een uitstekend plekje aangekomen liet hij zich met een tevreden zucht op de grond zakken. Nu de lange man niet meer overeind stond, ging hij bijna geheel verborgen achter de fauna van de geheime tuin. Alleen zijn bruine zou vanaf enkele perspectieven nog zichtbaar kunnen zijn en zoals altijd boorde zijn rode oog als een fel licht door de schaduw van de planten.
Perfect! Hier zat hij goed voor nu.
Soepel vouwde Kuran zijn benen weer op in de meditatiehouding. Het ging min of meer automatisch en de gekruiste benen functioneerden bovendien prima als boekensteun. Het dikke schrijfwerk werd erop geplaatst terwijl zijn vingers de goede bladzij opzochten. Vredig glimlachend begon Kuran te lezen op zijn nieuwste geheime plekje, ver weg van alle diehard fangirls...of toch niet?


&Miss Cassandra
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Nannete

Miss Nannete

A quick escape //Cassandra UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Emma
Posts : 1299
A quick escape //Cassandra UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Wood
Klas: I have my own, sweetheart.
Partner:

A quick escape //Cassandra Empty
BerichtOnderwerp: Re: A quick escape //Cassandra   A quick escape //Cassandra Icon_minitimedo jun 20 2013, 17:52


Miss Cassandra was voor een keer laat opgestaan, dat was eigenlijk niets voor haar. Maar ze was vast door haar wekker heen geslapen, had haast de hele ochtend op deze manier overgeslagen. Nog steeds duf stond ze op. Meteen duizelde het haar. Bah. En dit was dus waarom vroeg opstaan veel fijner was. Van lang slapen werd ze enkel dood en doodmoe en vooral verschrikkelijk duf. Alsof er watten in haar hoofd gepropt waren. Om dat tegen te gaan stelde ze een stappenplan op. Die begon met de gordijnen wijd opengooien en het felle licht de duistere kamer laten vullen. Zo. Daarna nam ze een ijskoude douche, de harde stralen verjaagden grotendeels de slaperigheid die ze nog steeds voelde. Toch kon ze een gaap niet inhouden terwijl ze zich in een simpele zomerjurk hees. Haar haren besloot ze, gewoon omdat het kon, in een rossig oranje over te laten kleuren. Met haar ogen gesloten focuste ze zich, terwijl de kleur als gesmolten boter door haar haren heen smolt en elke lok langzaamaan van paars naar die prachtige mix tussen kastanjebruin en oranje liet overgaan. Het had voordelen om deze zeldzame gave te bezitten, zo hoefde ze maar eventjes na te denken en ze kreeg weer een geheel nieuwe look. Dit rossige haar was een nieuw ideetje geweest wat ze vandaag maar eens uit zou testen. Als het beviel kon ze het vaker zo dragen. Haar kapsel was simpel, maar sierlijk. Twee kleine vlechtjes kwamen achter samen en hielden de rest van haar loshangende haar uit haar ogen. Tijd voor ontbijt, in de middag. Brunch dus.

Vlug lepelde de jonge vrouw een bakje cornflakes naar binnen, haar blauwe ogen stonden al langzaamaan iets allerter. Wat was ze blij dat ze geen les gepland had voor vandaag. Nee, vandaag zou ze officieel het papierwerk weer bijwerken, maar momenteel voelde ze een enorme tegenzin om achter haar bureautje plaats te nemen. Zo alleen in een stoffig hok zitten, nee bedankt. Ze had echt geen problemen met administratief werk, maar wel met zo'n saaie omgeving. Nou, dat probleem was simpel opgelost. Ze stopte zorgvuldig een stapel toetsen en wat brieven in haar lichtgroene schoudertas. Ook een etui en een halfvol flesje water eindigden erin.

Kalmpjes op weg naar haar bestemming, een redelijk rustige tuin verborgen voor het oog als je niet wist wat je zocht, passeerde ze vele van haar leerlingen. In de lessen probeerde ze altijd zo veel mogelijk hetzelfde uiterlijk te hebben om verwarring te voorkomen, maar de blikken die ze nu kreeg beloofden al wat goeds voor de volgende ontmoeting met die leerlingen. Ach. Zo ingewikkeld was de uitleg ook weer niet. Aangekomen bij de tuin duwde ze het verroeste hek open en schoof de klimop aan de kant. Zo maakte ze stilletjes haar entree in de tuin. Zoals ze verwacht had was het helemaal verlaten. Sereen liep ze over de paadjes tussen de bloembedden door, op zoek naar de ideale plek om te gaan zitten. Een felrode gloed trok haar aandacht. Ze draaide zich naar de kleur toe, om tot haar verbazing te concluderen dat het geen lampje was -zoals ze verwacht had- maar een menselijk oog. Even knipperde ze verdwaasd. Goh. Er zat een silhouet in de schaduw, ze herkende hem niet, maar dat kon ook aan het lichtgebrek liggen. Wel zag ze dat hij er erg volwassen uit zag, dus naar alle waarschijnlijkheid was dit geen leerling. Het boek merkte ze als volgende detail op. ''Hey. Goedemiddag.'' sprak ze vriendelijk. ''Ik zie dat ik niet de enige ben die dit plekje als ideaal voor ontspannen leeswerk heeft aangemerkt.'' Met een lichte vrolijke lach veegde ze in een automatisme haar lange haren opzij. ''Mijn naam is Cassandra, docente hier. Lichtmagie.'' Ze wist nog steeds niet zeker wie hij was, of hij überhaupt een leraar was, maar ze vermoedde van wel. En anders kon zich voorstellen ook geen kwaad. Daarna zou ze heus wel gauw aan haar werk gaan hoor. Dit was gewoon een kort gesprekje. Tenminste, dat vertelde ze zichzelf terwijl ze zich kort in zijn rode oog verloor.

[Echt zo prut, sorry .-. En je post was genius x3]
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Kuran
.
.
Master Kuran

A quick escape //Cassandra UTL8oxA PROFILEReal Name : Julia
Posts : 112
A quick escape //Cassandra UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air||Divination
Klas: Although I enjoy learning, I'm not a student.
Partner: Love sometimes seems to me like wishing for rain as I stand in the desert. It's nothing but a distant dream.

A quick escape //Cassandra Empty
BerichtOnderwerp: Re: A quick escape //Cassandra   A quick escape //Cassandra Icon_minitimedo jun 20 2013, 20:40

A quick escape //Cassandra G3o


Zachtjes speelde de wind met Kurans haar en losse blouse. Het zorgde voor een aangename koelte langs zijn huid  bij de warmte van de middagzon. Een getrainde lezer als hij sloeg zich razendsnel door de bladzijdes van het boek. Geconcentreerd nam hij de tekst in zich op.
Alleen een vreemd geluid deed hem enigszins opkijken. In plaats van het geruis van de blaadjes en het zoemen van de bijen, klonken nu de gedempte klanken van voetstappen. Al leek de leraar waarzeggerij toe aan wat rust, dit deed niet af aan de vriendelijkheid waarmee hij naar de vreemdelinge opkeek. Het licht scheen in zijn gezicht, wat zijn gifgroene en rode ogen kort deed glinsteren terwijl hij haar in zich opnam. Ze kwam hem niet direct bekend voor.
“Hey. Goedemiddag.” sprak ze op een lieftallige manier. “Ik zie dat ik niet de enige ben die dit plekje als ideaal voor ontspannen leeswerk heeft aangemerkt.”
Even schonk Kuran de vrouw, want het was duidelijk dat dit geen meisje meer was, een innemende glimlach. Kleine kuiltjes stonden in zijn wangen. “Goedemiddag! Geen zorgen; er is plek genoeg voor twee.” sprak hij op zijn gebruikelijke ongedwongen en tikje charmante manier, waarbij hij zijn boek dichtklapte. Toen ze hem dichter naderde, gleed zijn blik wat nauwkeuriger over haar heen. Vanonder zijn donkere wenkbrauwen keek hij haar aan. Ze had een mooi gezicht en een bijpassend, welgevormd lichaam. Niet dat hij daar al te zeer op lette natuurlijk... Eghem.
Voor even zweeg hij, in zijn eigen gedachten verzonken. Sinds haar komst speelde Kuran met de gedachte wie deze jonge vrouw zou kunnen zijn.
Toen zij zich daarop voorstelde als Cassandra, begon het Kuran ineens te dagen. Gelukkig was ze bovendien zo vriendelijk erbij te vertellen dat ze op SSA Lichtmagie doceerde.
Kuran knikte begrijpend en schoof attent een stukje opzij zodat Cassandra gemakkelijk naast hem plaats kon nemen als ze dat wilde. Juist op het moment dat hij zelf zijn mond weer opende om zich voor te stellen, flitste een beeld zijn hoofd binnen. Automatisch begon zijn rode oog feller te gloeien. Kuran voelde hoe zijn adem een moment in zijn keel stokte. Het gebeurde zelden dat zijn kracht het overnam en hij de controle verloor. Alsnog waren het dan maar korte ogenblikken en in de uiterste nood. Kuran zag het liever als een bovennatuurlijke reflex. Nog steeds was hij er dankbaar voor toen hij plotseling voor zich zag hoe een linke vuurstraal zich met ongelooflijke snelheid hun kant op bewoog. Het beeld duurde in zijn vertraging mentaal gezien een minuut, maar in werkelijkheid gingen er maar enkele seconden voorbij. Het gaf Kuran de mogelijkheid om uit het niets lenig op te springen en Cassandra opzij te trekken. Net op tijd landden ze samen weer op de grond. De warmte van de vuurstraal gleed nog langs zijn rug. Een paar seconden later en ze zouden er beiden door getroffen zijn. Docenten of niet, sommige dingen waren zelfs voor hen moeilijk af te wenden als ze zo onverwacht en krachtig opdoemden.

Zijn beide handen waren aan weerszijden van Cassandra’s hoofd op het gras gelegen. Eén hand hief Kuran nu omhoog om de vuurstraal met zijn Luchtmagie naar boven af te wenden zodat het hen en de omgeving verder geen kwaad meer kon doen.
Zodra het gevaar geweken was, keek Kuran weer naar omlaag naar Cassandra die half naast en half onder hem op haar rug op de grond lag.
Zijn borst ging van de onverwachte actie snel op en neer. Een licht gehijg klonk dan ook kort door in zijn stem toen hij zich nu aan haar voorstelde, evenwel als een ingehouden lach door hun vreemde ontmoeting.“Kuran, de nieuwe leraar waarzeggerij. Aangenaam,” zijn ogen gleden even vlug over haar heen om te controleren of ze niet gewond was geraakt. Gelukkig kon hij niet direct iets ontdekken. “Cassandra.” eindigde hij, haar naam zorgvuldig uitsprekend. Daarna kwam Kuran weer soepel overeind. Galant bood hij Cassandra vervolgens zijn hand aan om haar op te helpen. “Gaat het?” vroeg hij voor de zekerheid.
In zijn ooghoeken bemerkte hij inmiddels twee gestalten op. Door alleen zijn strenge blik op hen te richten wist hij de leerlingen al zover te krijgen een stapje achteruit te zetten. Kuran stond bekend om zijn ernstige blikken. Mensen die hem niet kenden waren zich daarom vaak niet bewust van de zachtaardigheid die achter de blik en de man in kwestie schuil ging.
“S-sorry, Miss..en Master!” bracht het meisje geschokt uit. “Het was niet de bedoeling dat…” Na deze woorden viel ze weer stil.
Kuran schudde eens met zijn hoofd om de grassprietjes die erin terecht gekomen waren er weer uit te laten vallen. “Het is verboden hier je magie te trainen. Als jullie je daaraan hadden gehouden, was dit niet gebeurd.” zei hij kalm om de leerlingen toch even op hun fout te wijzen, al hadden ze waarschijnlijk al genoeg geleerd aangezien ze net bijna hun lerares Lichtmagie levend geroosterd hadden..
De jongen en het meisje knikten, verontschuldigden zich nogmaals en schuifelden tenslotte stilletjes weg toen Kuran hen toeknikte.

Toen de leerlingen uit het zicht verdwenen waren, vestigde Kuran zijn aandacht weer op Cassandra. “Mijn vakgebied heeft soms zo zijn voordelen.” lispelde hij voorzichtig om de lichte spanning te doorbreken, doelend op het feit dat er net een regelrechte barbecue was voorkomen. Ondanks de adrenaline die gepaard was gegaan bij zijn ‘reddingsactie’ was Kuran nog redelijk kalm gebleven. Nu pas realiseerde hij zich wat er zojuist precies was gebeurd. Met een diepe zucht ging Kuran iets verzitten. De glimlach was wel weer op zijn gezicht teruggekeerd, maar enige onrust sluimerde in zijn ogen.
Benieuwd naar haar reactie, bleef hij Cassandra vanuit zijn ooghoeken in de gaten houden. Dat was zeker een aparte eerste ontmoeting, maar gelukkig was het nog goed afgelopen…
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Nannete

Miss Nannete

A quick escape //Cassandra UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Emma
Posts : 1299
A quick escape //Cassandra UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Wood
Klas: I have my own, sweetheart.
Partner:

A quick escape //Cassandra Empty
BerichtOnderwerp: Re: A quick escape //Cassandra   A quick escape //Cassandra Icon_minitimevr jun 21 2013, 21:41

Uiterst goed gehumeurd sprak ze de man aan, benieuwd naar wat hij hier exact deed. In de tuin en ook op het schoolterrein. Het waarschijnlijkste was natuurlijk dat hij een werknemer was, maar dan nog waren er vele mogelijkheden. Van kok tot concierge tot uiteraard leraar. Het feit dat hij hier een boek zat te lezen, zo aandachtig en tegelijk ontspannen, wees toch wel sterk op dat laatste.
Zijn glimlach deed haar nog breder lachen, zo vrolijk en ongedwongen was die. “Goedemiddag! Geen zorgen; er is plek genoeg voor twee.” Met een luide klap sloot hij zijn boek, tot haar verrassing. Hij had er immers wel uitgezien alsof hij er diep in verzonken was. Haar nieuwsgierige kant wilde dolgraag weten wat het precies voor een boek was, maar eerst stelde ze zich vriendelijk voor. De jeugdige man, omgeven door planten en bloemen, zag er uit als een plaatje in een modetijdschrift. God. Waar gingen haar gedachten nou weer heen. Toch gleden haar ogen even over zijn lichaam, gekleed in casual-nette kleding, heen. Even gleden haar gedachten terug naar haar ex. Nee, niet deze kant op gaan, Cass -sprak ze zichzelf streng toe. Het heeft geen zin, focus je op het nu. Het heden was veel zonniger dan het verleden, tenminste, dat hield ze zichzelf voor. Iets anders geloven zou haar enkel in zelfmedelijden laten zwelgen en dan kwam er nooit meer vaart in haar leven. Ze was al  achtentwintig, oud genoeg om te weten dat niets voor eeuwig kon duren. Dus ook haar relatie niet. Dat had ze met moeite geaccepteerd. Niet dat ze een andere keuze had gehad dan het accepteren.
Hij schoof opzij, wat ze met een blij gevoel gadesloeg. Ze begon haar tas over haar hoofd te halen, om die neer te zetten toen er iets in zijn houding veranderde. Het rode oog werd nog feller dan eerst. Verbaasd liet ze haar tas voor wat het was op de grond ploffen. Was hij wel in orde? Had hij een soort aanval, astma ofzo? 

Maar nee. Uit het niets sprong hij energiek op. ''Wa-'' begon ze, maar dat werd door een klap gesmoord. Ze kwam achterwaarts op het gras terecht, naar adem happend. Een vuurstraal van redelijk formaat schroeide over hen heen. ''Wat...'' kwam er zachtjes uit. Geschokkeerd staarde ze omhoog, de lucht en het vuur nauwelijks opmerkend, de man aanstarend. Naast zijn intense rode oog was zijn andere iris al even opvallend. Felgroen, als giftig snoepgoed. Glanzend. Ze knipperde verdwaasd met haar blauwe ogen. Wat was er precies gebeurd? Hij was opgesprongen, toen waren ze samen bijna tot een menselijke barbecue gereduceerd, maar nu lagen ze hier in het gras alsof ze.. iets heel anders aan het doen waren. Het was een haast romantisch beeld, twee jonge mensen, de man beschermend over haar heen. Wacht- ze realiseerde zich nu dat ze zelfs zijn naam nog niet kende. “Kuran, de nieuwe leraar waarzeggerij. Aangenaam.” Ze deed een halve poging tot knikken, wat lastig ging zo achteruit liggend. “Cassandra.” En zo opeens als het begon, zo opeens eindigde ook de vuurstraal weer. Was het een meteoriet geweest?! Nee toch.. Ze stond op, lichtelijk trillend op haar benen. “Gaat het?” Ze knikte, deze keer met succes. ''J-ja. Ik ben enkel nogal geschrokken.'' En mijn jurk zit onder de grasvlekken, bedacht ze beschaamd toen ze naar beneden keek om haar tas te zoeken. De witte jurk was wellicht geen slimme keuze geweest voor een buitentripje. Ach. Het was niet alsof ze indruk op Kuran moest maken. De nieuwe leraar. Waarzeggerij. Ze streek met onzekere bewegingen haar jurkje glad en keek dan weer op.
Kuran had ondertussen de daders al ontdekt. Die zagen eruit alsof ze elk moment van hun stokje konden gaan. “S-sorry, Miss..en Master!” Inwendig zuchtte Cassandra. Snapten kinderen dan niet dat zoiets wéllicht gevaar kon opleveren? Zo'n gigantische steekvlam? Nee? ... “Het was niet de bedoeling dat…” Cassandra voelde zich nog steeds een beetje van haar stuk gebracht door de snelle stroom van gebeurtenissen, dus ze was opgelucht dat Kuran het al regelde. Dankbaar zond ze hem een lachje. “Het is verboden hier je magie te trainen. Als jullie je daaraan hadden gehouden, was dit niet gebeurd.” 

Zenuwachtig keek ze hem aan. Waarom de zenuwen? Nou, ze had deze man pas net ontmoet en was nu al onder zijn beschermende lichaam terecht gekomen. En dat ze dat een fijn gevoel had gevonden.. gaf haar een ontzettend slecht gevoel over zichzelf. Niet weer, Cassandra, niet weer. Werkelijk. Soms vreesde ze dat ze toch meer op haar familie leek dan ze wenste. Rex, met zijn neiging om snel verliefd te worden. Jep. Dat had ze zeker geerfd. Benzie, met zijn aandachtstrekkerige gedrag, zijn smeken om beschermers. Misschien leek ze meer op hen dan ze dacht. Yeah.. Een zachte zucht rolde over haar lippen, terwijl ze de man onopvallend door haar wimpers heen bespiedde. “Mijn vakgebied heeft soms zo zijn voordelen.” Zonder dat ze er erg in had begon ze te lachen. Alle spanning, alle onzekerheden. Het gleed van haar af, gewoon door even vrolijk te kunnen zijn. ''Ja, ik ben intens gelukkig dat ik dat heb mogen ervaren, in plaats van een lekker warm vuurtje over mijn huid te krijgen.'' Ze grijnsde kinderlijk. Terwijl ze haar haren goed probeerde te doen viel haar oog op een roos. Ze bukte en pakte de mooie bloem op. ''Hey, had jij die niet net in je..'' Ze leunde naar Kuran toe en schikte de roos voorzichtig weer in zijn knoopsgat. Ademloos bleef ze nog even dichtbij hem hangen, keek of de bloem nu wel goed vast zat en bloosde zachtjes. ''Heb je dat vaker, Kuran? Hoe werkt het precies, zag je het voor je, of voelde je gewoon aan dat er een ... gevaarlijke vlammenwerpen afvurende leerling in de buurt was?'' Ze keek hem nieuwsgierig aan. ''Sorry als het niet iets is waarover je met anderen praat.. Ik heb gewoon nog nooit kennis gemaakt met een leraar waarzeggerij, die ook nog eens onmiddelijk zijn gave in de praktijk bracht.'' Ok. Ze praatte weer eens te veel.
Terug naar boven Ga naar beneden
Master Kuran
.
.
Master Kuran

A quick escape //Cassandra UTL8oxA PROFILEReal Name : Julia
Posts : 112
A quick escape //Cassandra UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air||Divination
Klas: Although I enjoy learning, I'm not a student.
Partner: Love sometimes seems to me like wishing for rain as I stand in the desert. It's nothing but a distant dream.

A quick escape //Cassandra Empty
BerichtOnderwerp: Re: A quick escape //Cassandra   A quick escape //Cassandra Icon_minitimezo jun 23 2013, 21:02



Kuran was zichtbaar opgelucht toen Cassandra met een knikje verklaarde dat het wel ging en ze alleen wat geschrokken was. “Tja, het was ook niet mijn bedoeling om gelijk zo op je te duiken,” even liet hij een aanstekelijk lachje horen, “maar ik had niet echt een keus.”
De lange man ging iets verzitten toen de jongen en het meisje weer van hen wegliepen. Automatisch krulden zijn mondhoeken wat verder omhoog toen Cassandra in de lach schoot door zijn opmerking over zijn vakgebied.
“Ja, ik ben intens gelukkig dat ik dat heb mogen ervaren, in plaats van een lekker warm vuurtje over mijn huid krijgen.”
Nu was het Kurans beurt om te grinniken. Haar grijns beviel hem wel. Het liet zien dat ze gelukkig niet te zeer van haar stuk was gebracht door zijn ‘snoekduik’ van net. Grappig dat hem dat juist moest overkomen – hij, Kuran, die normaal gesproken zichzelf niet zo goed met vrouwen achtte. Hoewel je een tackle als de zijne nou niet bepaald als een romantische daad kon zien…
Zachtjes zuchtte hij. Ach ja, zolang ze er maar om konden lachen.
Kuran schrok op uit zijn gedachten toen Cassandra weer tegen hem sprak en tegelijk voorover iets boog. Haar woorden waren compleet langs hem heen gegaan. Abrupt stokte de adem in zijn keel. Wacht…wat ging ze…?
Pas toen ze de roos weer in zijn borstzakje stak, liet hij wat lucht langs zijn lippen naar buiten glijden. Voor even was ze zo dichtbij hem dat een lok van haar zachte haar zijn kaak kietelde. Bewegingloos bleef Kuran zitten terwijl ze de bloem netjes plaatste. Toch leek hij nog ontspannen. Zijn rustige glimlach stond immers nog altijd op zijn gezicht. “Dank je” sprak hij warm, terwijl hij de roos echter vrijwel gelijk weer met twee vingers uit het borstzakje haalde, “maar ik geloof dat hij daar toch beter tot zijn recht kwam…” met een sierlijk gebaar overhandigde hij de roos als geschenk aan Cassandra – wellicht als een ‘eerste-kennismaking cadeautje’ of gewoon een presentje zonder speciale reden. Hm, zouden er eigenlijk geschenken bestaan voor momenten als die van hun? Vroeg hij zich af. Gewoon zoiets dat alles zei wat er gezegd moest worden erover: ‘Ik ben blij dat we net niet allebei levend geroosterd zijn. Alsjeblieft!’
“Ah! Ik had gelijk: prachtig.” lispelde Kuran met een speelse knipoog toen de roos bij Cassandra was beland.

“Heb je dat vaker, Kuran?” begon Cassandra weer te spreken.
Vragend keek Kuran haar aan. Het was hem gewoon dat hij zich gemakkelijk volledig op iets kon richten. Zijn blik hing nu ook geconcentreerd in die van de vrouw voor hem.
“Hoe werkt het precies, zag je het voor je, of voelde je gewoon aan dat er een…gevaarlijke vlammenwerpen afvurende leerling in de buurt was?”
De bekende vraag: Hoe werkt het precies? Kuran was wel gewend het één en ander over zijn vakgebied te moeten verklaren en vond het eerlijk gezegd heerlijk.
Zichtbaar genietend van dit momentje van glorie ging hij er daarom eens goed voor zitten. Het boek wat de leraar had meegebracht lag wat verlaten naast hem in het gras nu zijn eigenaar ergens anders meer interesse in leek te hebben.
Kuran opende zijn mond al om iets te zeggen, toen Cassandra nog verder sprak. “Sorry als het niet iets is waarover je met anderen praat.. Ik heb gewoon nog nooit kennis gemaakt met een leraar waarzeggerij, die ook nog eens onmiddellijk zijn gave in de praktijk bracht.”
Aandachtig had hij naar ieder woord geluisterd. Als er iets was waar Kuran niet goed tegen kon, waren het ongemakkelijke stiltes. Maar deze jonge vrouw gaf de stilte duidelijk geen kans. Enthousiast en vlot als ze oogde, kwebbelde ze vrolijk door. Daar hield hij wel van. “Oh, nee, nee.” wuifde hij haar verontschuldiging direct met een simpel handgebaar weg. “Ik praat graag over mijn gave. Dat voorkomt verwarring.” Hij zweeg even en grinnikte door zijn eigen binnenpretje. “Het is bovendien de reden waarom ik leraar ben geworden. Zoals je waarschijnlijk wel weet, is het immers bijna onmogelijk om als leraar een dag door te komen zonder vragen van leergierige leerlingen te beantwoorden.”
Oh ja, als het op praten aankwam, kon Kuran er ook zeker wat van. Vandaar dat hij altijd probeerde zijn verhalen zo interessant mogelijk te laten klinken, zodat anderen niet halverwege hun aandacht verloren. Zijn handen gebaarden daarom enthousiast mee terwijl hij verder sprak. “Maar om op je eerdere vragen in te gaan: in mijn geval zie ik beelden van verleden, heden en toekomst op elk gewenst moment. Dit komt omdat een Meester, zoals ik, een derde oog bezit.” Bij deze woorden wees Kuran naar zijn rode iris. “Je moet zo’n beeld eigenlijk zien als…een droom. Je weet ergens dat het niet echt is, maar toch lijk je er middenin te staan. Meestal heb ik mijn gave onder controle en gebruik ik het derde oog alleen als het echt nodig is, maar soms wil er nog weleens een beeld doorglippen, zoals net. En gelukkig maar dat mijn onderbewuste-ik daarvoor zorgt, anders…tja…” Kuran haalde zijn schouders op en beet kort op zijn onderlip.

Dit keer liet hij bewust een stilte vallen. Het was geen ongemakkelijke, maar eerder één die een man zonder zichtbare zorgen zich prima kon permitteren. Tijdens dit ogenblik liet Kuran zijn raadselachtige blik voor het eerst afdwalen, naar een voorbijvliegende vlinder. Met ogen waarin, als je goed keek, kleine pretlichtjes blonken, keek hij toe hoe het beestje zich gemakkelijk nestelde in zijn wat warrig geworden haar. Kuran deed geen poging de vlinder er weer uit te halen, aangezien hij er toch geen last van had. Het fleurde zijn donkere kapsel in ieder geval wel op.

“Maar in feite zijn er veel verschillende manieren om voor waarzegger te spelen.” vervolgde Kuran zijn verhaal weer waarbij ook zijn blik terug naar Cassandra ging. “In mijn lessen probeer zoveel mogelijk methodes aan mijn leerlingen te leren. Eigenlijk,” plotseling reikte Kurans hand naar het boek naast hem. “was ik zelf net nog het één en ander aan het herhalen over Tijd/Lichtmagie.” Terwijl hij gepassioneerd verder babbelde sloeg hij het boek op een willekeurige bladzijde open en hield deze Cassandra voor. “Met genoeg licht en de juist waarzeggerijmagie kun je gebeurtenissen uit het verleden weer even tot leven wekken.” Even versmalde zijn eeuwige lach. “Helaas is het als non-lichtmagician bijna niet mogelijk om genoeg licht te verkrijgen voor deze methode, maar…”
Uit het niets viel Kuran stil. Een flits van een idee sloop ineens zijn gedachten binnen.
Hm…
Langzaam gingen zijn ogen omhoog tot ze die van Cassandra weer vonden. Daar pinden ze zich in vast met een hartstocht van een minnaar die zijn geliefde aan keek. Bij Kuran betekende het echter dat hij op het punt stond één van zijn curieuze ideeën tentoon te spreiden. “misschien dat jij me kunt helpen? Als lerares Lightmagie kan ik je gave hiervoor goed gebruiken, bedoel ik. In dat geval kan ik je echt laten zien wat het nou precies is wat ik ‘doe’ om mijn brood te verdienen.” Uitnodigend stak hij daarbij zijn beiden handen naar haar uit, met de palmen naar boven. Zijn houding sprak van een haast kinderlijke liefde voor zijn vak. Dit was dan ook een buitenkansje voor de nog steeds leergierige leraar waarzeggerij. Welke wonderen zou hij kunnen verrichten met de hulp van een lerares Lichtmagie? Daar kon hij alleen nog maar van dromen, tenzij Cassandra avontuurlijk was aangelegd en zijn aanbod accepteerde. Wie weet, wie weet… Uiteraard zou hij haar keuze accepteren als ze weigerde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Miss Nannete

Miss Nannete

A quick escape //Cassandra UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Emma
Posts : 1299
A quick escape //Cassandra UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Wood
Klas: I have my own, sweetheart.
Partner:

A quick escape //Cassandra Empty
BerichtOnderwerp: Re: A quick escape //Cassandra   A quick escape //Cassandra Icon_minitimevr jun 28 2013, 00:30

Het was gek hoe snel je van doodsangsten en bleke huid naar geamuseerd en lachend kon gaan. En dat allemaal door één grapje. Humor was een krachtig wapen dat vele mensen onderschatten. MEt een lach en een geintje kreeg je soms de meest rebelse leerlingen zo ver toch ietwat hun best te doen. Echt leergierig werden ze natuurlijk niet snel, maar alle beetjes hielpen.
Kuran leek nogal geschrokken toen ze dit deed, maar dat besefte ze pas toen ze bezig was. Die roos hoorde in zijn knoopsgat, dat had ze opgemerkt toen hij nog kalmpjes zat. Dus zou ze het netjes terug stoppen. Zorgvuldig begon ze daar dus ook aan. De schok duurde gelukkig slechts kort, hij leek algauw weer volkomen ontspannen. “Dank je” Ongelovig gleed haar blik over zijn hand, die sierlijk ongedaan maakte wat zij zo zorgvuldig voor elkaar had gekregen. Even voelde ze een steek van boosheid, dit was toch echt ondankbaar. Dat smolt echter gauw weg bij wat hij dan deed. “maar ik geloof dat hij daar toch beter tot zijn recht kwam…” Ze pakte de roos voorzichtig tussen de doornen vast en gleed met een vinger over een frisgroen blaadje van de stengel. Deden mannen dit nou echt? Rozen weggeven onder het mom van: Bij een dame staat het beter? Of was Kuran gewoon regelrecht uit een slap romantisch verhaaltje weggelopen? Want aan de ene kant was hij zo nonchalant en warm, maar hij had dat kantje dat haar ergens een kriebelend gevoel kreeg. Hij zorgde dat ze haar dagboek miste. Dat had ze als meisje bijgehouden, om haar gevoel op die pagina's uit te storten wanneer ze zichzelf niet meer begreep. Want haar ouders waren niet bepaald mensen om over gevoel of dergelijke te praten. Dus haar papieren vriend was haar steun en toeverlaat, haar praatpaal geweest. Jarenlang. Tot ze zichzelf daar te oud voor vond. Of eigenlijk was ze het boekje gewoon op Nova vergeten, nu ze even nadacht.
“Ah! Ik had gelijk: prachtig.” Blozend ontstond er een glunderende uitdrukking op haar gezicht. Ze rook aan de roos, niet beseffend dat dat exact het cliché was van een dame die een roos ontving. ''Nou, ehh, dankjewel. Nu heb je een bloem van me te goed.'' was haar antwoord, waar het vandaan kwam wist ze ook niet.
Nu zag ze haar kans schoon. Kuran en zij waren in gesprek. Nu mocht ze dingen gaan vragen. “Oh, nee, nee. Ik praat graag over mijn gave. Dat voorkomt verwarring.” Dat was al een hele opluchting en zeker een pluspunt voor de man, in haar ogen dan.
“Het is bovendien de reden waarom ik leraar ben geworden. Zoals je waarschijnlijk wel weet, is het immers bijna onmogelijk om als leraar een dag door te komen zonder vragen van leergierige leerlingen te beantwoorden.” Ze grinnikte instemmend. Ja, dat was zeker waar. Cassandra had het bij haar lessen keer op keer ervaren. Hoe veel ze ook uitlegde, er was altijd wel een nieuwsgierig aagje dat nóg meer weten wilde. Die alles van binnen en buiten wilde snappen, niet enkel het topje van de ijsberg uitgelegd wilde krijgen. Ze nam een ontspannen positie aan, haar vingers gleden afwezig over de zijdezachte rozenblaadjes.
“Maar om op je eerdere vragen in te gaan: in mijn geval zie ik beelden van verleden, heden en toekomst op elk gewenst moment. Dit komt omdat een Meester, zoals ik, een derde oog bezit. Je moet zo’n beeld eigenlijk zien als…een droom. Je weet ergens dat het niet echt is, maar toch lijk je er middenin te staan. Meestal heb ik mijn gave onder controle en gebruik ik het derde oog alleen als het echt nodig is, maar soms wil er nog weleens een beeld doorglippen, zoals net. En gelukkig maar dat mijn onderbewuste-ik daarvoor zorgt, anders…tja…” Ze luisterde vol aandacht. Cassandra sprak graag, als het dingen betrof die ze interessant vond. Maar luisteren naar mensen die niet zomaar uit hun nek kletsten was even leuk, zo niet leuker. Dan leerde je nog eens wat.

Verrassend was het wel, hoe Kuran haar in enkele minuten verbaasd had op vele manieren. En nu trok hij ook nog eens een vlinder aan. Was dat een teken? Ze glimlachte om haar gedachten. Idioot eigenlijk, hoe snel ze het idee had iemand te kennen. Gewoon omdat ze aanvoelde of iemand te vertrouwen was, meestal dan. Natuurlijk wisten goede leugenaars haar te bedriegen. Maar over het algemeen herkende je mensen die niets kwaads in de zin hadden zo. Zonder er maar bij na te denken. Kuran naast haar, zo babbelend. Het voelde vertrouwd. Als een eindeloze, warme zomeravond. Enkel stond de zon nog hoog aan de hemel, de namiddag brak pas net aan.
“Maar in feite zijn er veel verschillende manieren om voor waarzegger te spelen. In mijn lessen probeer zoveel mogelijk methodes aan mijn leerlingen te leren. Eigenlijk,” Tegelijk met zijn beweging werd ook de jonge vrouw weer wat alerter qua houding. “was ik zelf net nog het één en ander aan het herhalen over Tijd/Lichtmagie.” Haar ogen glommen terwijl die vlug over de pagina gleden. Dat klonk vreemd. Vreemd op een interessante manier? ja. Zoiets ja. “Met genoeg licht en de juist waarzeggerijmagie kun je gebeurtenissen uit het verleden weer even tot leven wekken. Helaas is het als non-lichtmagician bijna niet mogelijk om genoeg licht te verkrijgen voor deze methode, maar…” Dit liet ze allemaal even op zich inwerken. Waarzeggerij, de magie erachter. in haar tijd, op haar school.. Hadden ze daar geen lessen in gehad. Niemand wist ervan. Haar ouders noemden mensen die de toekomst voorspelden oplichters. Cassandra had dat nooit zeker geweten, maar na vandaag was haar twijfel zeker weg.
“Misschien dat jij me kunt helpen? Als lerares Lightmagie kan ik je gave hiervoor goed gebruiken, bedoel ik. In dat geval kan ik je echt laten zien wat het nou precies is wat ik ‘doe’ om mijn brood te verdienen.” Ze verwachtte het al, de vraag, de uitnodiging. Maar het bleef iets wat hij voor moest stellen, ze wilde niet opdringerig zijn. Opgewekt knikte ze. ''Ik zou dolgraag helpen, waar ik kan. Lijkt me bijzonder om te zien, te ervaren.'' Ze wist niet zo goed wat ze moest doen, hoe het exact werkte wist ze niet. Een hologram, maar dan van een gebeurtenis uit het verleden. God.. Cassandra richtte haar blik op de roos, concentreerde zich. Algauw vormde zich van boven naar beneden een ronddraaiende replica van de roos, tussen Kuran en haar in zwevend. ''Z-zoiets? Maar dan van het verleden dus...'' Twijfelend keek ze hem aan. ''Het is lastig, jij zal de herinnering moeten maken. Want ik kan alleen dingen dupliceren die ik zeer goed ken, qua uiterlijk.'' Even keek ze hem aan, de roos viel in brokstukjes, zonnestralen uiteen. Hij mocht uitleggen hoe ze het precies zou gaan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



A quick escape //Cassandra UTL8oxA PROFILE
A quick escape //Cassandra UTL8oxA MAGICIAN

A quick escape //Cassandra Empty
BerichtOnderwerp: Re: A quick escape //Cassandra   A quick escape //Cassandra Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

A quick escape //Cassandra

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Escape
» I can't escape myself
» Escape from the Reality
» [RPG] Escape the Destiny
» Escape in Style

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Greenhouses :: Secret Garden-