De vertaling in het engels, dus zonder Italiaanse woorden;;:

Geërgerd maakte Jade een klein sprongetje over een modderplas. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel die vieze, bruine blubber die aan je schoenzolen bleef kleven als lijm en er niet meer af wilde. Een zucht verliet de luchtpijp en vervolgens haar volle, bleke lippen om op verkenning te gaan in de wijde wereld. Een felle bries stak op en zorgde ervoor dat haar ravenzwarte lokken alle kanten op vlogen. Met een geïrriteerde beweging van haar hand bracht het meisje haar kapsel weer in model, voor zover dat ook mogelijk mocht zijn. Haar bleke gelaatstrekken staken scherp af tegen de donkere bomen van het Duistere Bos. Zelfs nu de sneeuw een dikke deken over het landschap had gelegd, waren die bomen nog steeds donker van kleur. Niet echt zwart, meer donkergrijs, maar het bleef een duistere kleur. Het onheilspellende bos hielp haar eraan herinneren dat diep in haar hart een net zo donker deel schuilde, weliswaar werd het overheerst door het Cassiaanse gedeelte. Vrijwel meteen werd ze door die gedachte een diep gat ingesleurd, alleen al omdat ze hierdoor weer aan haar ouders moest denken. Het donkerharige meisje hield halt, ademde diep in, en vervolgde haar weg dieper het hart van het Duistere Bos in. Een tijdje luisterde ze ontspannen naar het gefluit van vogels en het kabbelende beekje links van haar. In de ogen van een ander zou ze worden gezien als iemand die genoot van het leven, eentje die altijd ontspannen was. Beoordeel een boek nooit op zijn kaft. Jade mocht er misschien kalm en beheerst uitzien, maar zo voelde ze zich totaal niet. Al jaren voerde er een tweestrijd in haar; altijd lag ze in de knoop met haar verstand en gevoel, haar gedachten waren een brei aan herinneringen, ervaringen en emoties. In haar zestienjarige bestaan had ze al meer beleefd dan menig standaard tiener hier op Starshine Academy. De dood van haar geliefde moeder, de moord op haar vader en siblings, maar bovenal het verlies van Noel. Ze zag de blonde jongen met zijn eeuwige glimlach weer voor haar. Alleen hij wist haar op te vrolijken, zelfs na het verlies van haar familie, keer op keer. Uiteindelijk was Jade zijn doodvonnis geworden. Niet dat ze hem om het leven had gebracht. Nee, zo zat zij niet in elkaar. Iemand zijn leven ontnemen was net zo erg als levende puppy’s roosteren en ze zo erg verminken dat ze een zeer pijnlijk bestaan zouden leiden.

Door haar afdwalende zelve, voelde ze hoe de grond onder haar begon te stijgen. Langzaam, maar merkbaar genoeg om het te ervaren door het wol van haar warme Uggs. Jade hield haar roze gekleurde ogen op het bevroren pad van dode bladeren gericht, zich niet bewust van de jongen die bovenaan de heuvel stond. Ze schrok - voor de tweede maal – op, dit keer door onbekende woorden die de wereld in werden geworpen door iemand. Geschrokken hief het meisje haar hoofd, een actie waarbij zwarte lokken haar alle kanten opwaaiden. Haar blik werd getrokken door een jongen met wit haar en een donkerdere huid. Ze hoorde zijn snikken, als regen dat uit de lucht kwam vallen. Zijn stem had verscheurd van verdriet geklonken. Jade dwong haar lichaam tot stilstand. Een twijfelende blik viel over haar smalle gelaat. Zou ze op hem afstappen of rechtsomkeert maken en zo snel mogelijk naar Starshine terugkeren, zich opsluiten in haar kamertje met enkel haar iPod als gezelschap. Haar keus ging uit naar de eerste optie. Ze slikte, rechtte haar schouders en liep dapper door naar de jongen. In enkele seconden stond ze naast hem. Haar hoofd werd licht gekanteld en haar ogen zochten de zijne. Groene ogen. Apart, voor iemand die wit haar had. Ze vroeg zich stiekem af of hij het geverfd had. ‘Alles oké?’ kwam er stamelend uit, zacht uitgesproken door haar verlegen stem. Een blos borrelde op en gaf haar een beschaamd gevoel. ‘Het spijt me.. dat was het verkeerde antwoord.’ mompelde ze verontschuldigend, haar blik naar de grond gekeerd. Met haar beige Uggs schopte ze sneeuw de lucht in, waarna het vervolgens weer met een zachte ‘plof’ de grond raakte. ‘Kan ik misschien iets voor je doen?’ sprak ze, aarzelend door haar verkeerd gegeven antwoord van zonet. ‘Ik ben trouwens Jade, misschien handig om te weten..’ Fout nummer twee. Het zwartharige meisje zuchtte onhoorbaar en probeerde haar tranen te verbergen. Dit gebeurde nou altijd, steeds wanneer ze iemand tegen het lijf liep raakte ze in een deze toestand. Het irriteerde haar mateloos, maakte haar onzeker. Misschien was een bezoek aan een psycholoog geen slecht idee. Ze wendde haar iele gedaante half van de jongen af en trok haar witte jas dichter tegen haar verkleumde lichaam.

Haar blik bleef de grond krampachtig vasthouden, bang voor de realiteit waarin ze eigenlijk verkeerde. Het was een domme zet geweest om op deze jongen af te stappen. Ze wist hoe het altijd ging in bijzijn van onbekenden, vreemden. Altijd - geen uitzonderingen mogelijk – sloot het meisje zich als een boek, een slot leggend op haarzelf. Jade spitste haar oren toen vreemde woorden haar gehoorgang binnenvlogen. ‘Alcun problema, alcun problema.’ had de jongen uitgesproken, overtuigend, al kon ze merken dat hij niet honderd procent was van zijn zaak. Het zwartharige meisje vestigde haar aandacht op het ontcijferen van de woorden die hij haar gegeven had. Ergens, diep vanbinnen, kwamen ze bekend voor. ‘Problema’ zou Jade voor ‘probleem’ aan kunnen zien, maar dan had je ‘alcun’ nog. Zijn zin had dus iets met problemen te maken, gokte ze. Ze was geen goeie gokker, nooit geweest ook. De vraag over zijn vreemde woorden lag op haar tong te wachten om naar buiten te mogen rollen. Echter hield ze die nog even in. Jade kwam steeds dichterbij de uiteindelijke betekenis van zijn zin. Ze herinnerde zich het knappe gezicht van haar vader, de warme zomerzon en kleine Jade die bij hem op schoot zat. Het meisje vroeg zich af waarom ze juist dát moment herinnerde. Juist nu ze het verleden dacht te hebben afgesloten. Blijkbaar niet dus. Jade sloot haar ogen, zich concentrerend op dat ene moment uit een ver verleden, háár verleden. Ze kon zich de kleurrijke bloemen en het kabbelende beekje voor de geest halen. Een raar gevoel, een gevoel van herkenning schokte haar, maakte haar wakker uit een slaap. Waarom had ze dáár niet eerder aan gedacht? Zijn woorden waren Italiaans geweest. ‘Alcun problema’ was de vertaling voor ‘geen probleem’, voor zover ze het met haar gebrekkige Italiaans kon vertalen dan. Ze wist nu dan wel de vertaling, maar nog steeds was het haar niet helemaal helder waarom hij dat had gezegd. Misschien als antwoord op die falende zin van haar van daarnet.

‘Ja.. ehm.. hoi Jade..’ Ze knipperde tweemaal met haar lange wimpers toen ze hem zag zwaaien. Ze kantelde haar hoofd licht naar rechts en onderzocht zijn gezicht. Waarom was die jongen in hemelsnaam aan het zwaaien? Ze zat te verlegen in elkaar om het hem te vragen, bang voor een boze reactie of nog erger. Deze jongen met zijn witte haar en groene ogen was een vreemd voorkomen, evenals haar. Zij was ook niet de normaalste op SSA. Buitenbeentjes zoeken elkaar op. En zij was een buitenbeentje, altijd geweest en ze zou het ook altijd blijven.

De jongen sprak het woord ‘scusa’ uit, ‘sorry’ in het Italiaans nam ze aan. Jade draaide haar slanke lichaam nu helemaal naar hem toe, zodat ze een normaal gesprek met hem kon voeren. ‘Je hoeft je niet..’ Ze stopte toen hij zijn naam bekend maakte. ‘te verontschuldigen.. Scott.’ eindigde het meisje fluisterend, bijna onhoorbaar, als een zwakke windvlaag. Jade boog haar hoofd zodat lange, zwarte lokken een gordijn vormde tussen haar en Scott. Haar linkerarm greep haar rechter en kneep er zachtjes in. Het meisje beet op haar lip. Hoe moest ze in godsnaam dit gesprek voortzetten? Bijna altijd was het haar schuld als een gesprek dood liep, maar als twee zwijgzame personen een gesprek probeerden te voeren en er dan allebei mee kapten.. Tsja, dan was er weinig redden aan. Hopeloos zocht Jade haar brein af, opzoek naar woorden om het gesprek weer nieuw leven in te blazen. ‘Je sprak Italiaans net.. je uitspraak is erg vloeiend. Is het je geboortetaal?’ vroeg ze voorzichtig, nog een steeds een muur rond haar hart bouwend, bang voor pijn. ‘Ik bedoel.. Never mind, het doet er niet toe.’ mompelde ze, meer tegen haarzelf dan naar de jongen toe. Ze beet nog harder op haar, waardoor er op een gegeven moment bloed uitkwam. Haar houding werd nog meer in-elkaar-gezakt dan voorheen. Ze probeerde zich zo klein mogelijk te maken, een nare gewoonte die haar in haar jonge jeugdjaren was aangeleerd. Het ravenzwartharige meisje zuchtte diep en blikte voorzichtig, wantrouwig naar Scott. ‘Het spijt me.. Ik ben niet bepaald een spraakzaam type, sorry.’ Haar bleke, maar volle, lippen vormden de zorgvuldig gekozen woorden. Ze stopte haar wilde bos haar achter haar oren, een teken dat ze zich meer op haar gemak begon te voelen, meer aandurfde dan voorheen. Jade rechtte haar rug en liet haar armen losjes, nog steeds gespannen, langs haar lichaam hangen. Het was al een hele verandering dan enkele seconden geleden, toen ze zich nog in haar eigen cocon schuilhield. De vlinder in haar hart was naar buitengekomen, klaar om de wereld te ontdekken.

OOC; sorry, voor de überlate reactie, had het nogal druk om een fatsoenlijk antwoord te typen.