Bruiloft.

Madeline was al vroeg die dag naar Gren vertrokken. Ze was waarschijnlijk een van de eerste. Uiteindelijk was eruit gekomen dat zij en Norwood in een soort tuin zouden trouwen met zowel Novaanse bloemen en planten als die van Gren. Overal waren er mensen druk bezig alles klaar te zetten voor zometeen. Madeline moest eerlijk bekennen dat ze best nerveus was. Haar gedachte gingen even naar de vorige keer dat ze zou trouwen. Ze hoopte echt dat Hatori en Kale konden komen. Ze liep tussen de rijen stoelen door waar nu nog niemand op zat. Daarna ging haar blik helemaal naar voren, naar het altaar. Eroverheen stond een boog waar bloeiende blauwe druiven aan hingen. Ineens kwam er een vrouw op Madeline aflopen. ''Juffrouw Marais neem ik aan? De gelukkige bruid. Mijn naam is Genevieve. Ik ga ervoor zorgen dat jij er prachtig uit gaat zien op zoals men zegt de mooiste dag van je leven'' zei ze opgewekt. Madeline glimlachte even naar de vrouw. ''Ik ben inderdaad Madeline'' zei ze zacht. ''Nerveus?'' vroeg Genevieve met een grijns. Madeline knikte enkel een beetje onzeker. ''Geeft niet, dat zijn ze allemaal'' zei ze geruststellend.

Norwood was al een paar dagen van te voren naar Gren geweest om het zijn moeder te vertellen. Die was dol gelukkig natuurlijk. Ze ging gelijk een hoop mensen af bellen maar Norwood had gezegd dat hij niet de hele familie wilde hebben. De leraren en zijn moeder, broertje en zusje waren geneog. Eveneens Hatori en Meadraid waren welkom voor hem. Ze waren immers ook familie van Madeline. Norwood had dan nog twee andere vrienden uitgenodigd waar hij vroeger, en nu nog steeds contact mee had, er veel mee om ging.

Norwood liep zenuwachtig rondjes door het huis waar hij eerst woonde. Ineens ging de deurbel. Norwood liep er met een aantal stevige passen naar toe. Hij opende de deur en een man met blauwe haar liep naar binnen. En gaf hem gelijk een tik tegen zijn schouder. Norwood grinnikte. "Hawke, je bent toch gekomen..." zei hij met een glimlach. "Wat geeft mij het lef om jou bruiloft te missen...En wie is de gelukkige..." zei de jongen. Norwood wees uit het raam naar het tuintje dat duidelijk te zien was. "Toch niet die blonde die daar aangesproken wordt..." zei Hawke verbaasd. Norwood knikte. "Ik had niets anders van je verwacht Norwood..." zei Hawke en gaf hem nog een plagerige duw. Norwood grinnikte even. Hij stond op en liep naar boven. Hij had een zwarte smoking gekocht met daarop een lichtgroene versiering. Dit was niet uitgebreid. Het enige wat er op was waren een paar rode rozen. Norwood glimlachte. De nerveusiteit nam nu wel toe. "Zeg Norwood, ik ga al vast. Ik moet Zion nog opvangen..." zei hij. "Is goed.." riep Norwood terug.

Ineens hoorde Madeline achter zich haar naam roepen. Ze draaide zich om en zag toen haar oude hartsvriendin van school staan samen met haar man. ''Delia, Jalil. Wat goed dat jullie konden komen'' zei ze met een brede grijns tegen hen. Delia liep op Madeline af en omhelsde haar even. Jalil legde zijn hand even bemoedigend op Madeline's schouder. ''Je moet Norwood echt ontmoeten Delia'' zei madeline, ineens in een veel beter humeur dan eerst. Ze trok de bruinharige vrouw mee het huis binnen. Jalil volgde hen. Madeline had Norwood binnen al snel gevonden. ''Norwood, ik wil je graag voorstellen aan mijn beste vriendin, al vanaf de basisschool. Dit is Delia. En dat is haar man Jalil'' zei Madeline tegen hem. ''Zij zijn de ouders van Arthion'' zei ze tegen hem. Arthion zat op de Starshine Academy. Genevieve kwam achter hen aanrennen en trok Madeline aan haar pols mee. ''Wat denk je wel niet er zomaar vandoor. Je hebt later tijd om bij te praten. Nu moet je echt even meekomen'' zei ze. Madeline keek even naar Norwood en haalde kort haar schouders op terwijl Genevieve haar mee trok naar boven.

Norwood had zijn pak aan en was bezig met het strikken van zijn schoenen. Onder het zwarte pak was duidelijk een witte blouse te merken. Ineens ging de deur open en keek Norwood op. Hij zag Madeline staan en glimlachte. Hij strikte zijn veter vast en stond op. Hij glimlachte. "Aangenaam..." zei hij en knikte even kort. Hij keek naar Jalil en glimlachte. Ineens keek hij op. Madeline werd teruggeroepen. Hij zwaaide nog even naar haar. Ineens kwam de moeder van Norwood beneden. Als ze lichtmagier was geweest had ze vast en zeker heel de dag gestraald. Ze liep de keuken in en mompelde allemaal dingen. Norwood kon nog net er wat van verstaan. Mijn kleine jongen wordt groot.. was er nog uit te halen. Norwood rolde even met zijn ogen. Zijn blik ging toen weer naar Jalil en Delia. "Bedankt dat jullie wilde komen..." zei hij en glimlachte. Nog steeds had hij niemand van de school gezien. Hij hoopte maar dat ze wisten dat het vandaag was.

Jalil keek de moeder van Norwood even na en zag dat Norwood met zijn ogen rolde. Hij lachte even kort. ''Tja zo zijn moeders nou eenmaal'' grijnsde hij. Delia glimlachte ook even kort. ''Madeline was er ook bij op onze bruiloft en ze is al sinds school een goede vriendin. Natuurlijk wil ik er ook bij zijn als zij gaat trouwen'' zei ze. Jalil legde zijn handen even op Delia's heupen. ''Weet je nog onze bruiloft? Dat je broer zo dronken was geworden en de pastoor omver had gelopen?'' vroeg hij grijnzend. Delia sloeg een hand voor haar ogen. ''Oh, hou op'' grinnikte ze zachtjes.

Madeline was letterlijk mee naar boven getrokken. Boven stonden nog meer vrouwen om haar te helpen. Stylisten, kapsters, kledingadviseurs. ''Is dit echt allemaal nodig Genevieve?'' vroeg ze zachtjes terwijl die haar de kamer in duwde. Genevieve gaf wel antwoord maar dat was voor Madeline niet meer te verstaan. Er werd haar een onderjurk in handen geduwd en gevraagd of ze zich even in de kamer hiernaast wou omkleden. Toen ze daarna terug kwam werd ze van alle kanten opgemaakt. De trokken dingen recht of iets strakker. Daarna duwde ze Madeline zacht op een stoel en deden haar haren. Maar toen vond madeline het te druk worden. ''EN NU STOPPEN'' schreeuwde ze en iedereen keek haar verbaasd aan. ''Een iemand per keer alstjeblieft. Ik wordt hier alleen maar nerveuzer van'' zei ze daarna zacht.

Shong kwam in een sukkelpasje de tuin binnen gestruikeld. Had hij verdorie bijna de shuttle naar Gren gemist! Aangezien hij tot Norwoods getuige was aangesteld, kon hij het niet maken niet op te komen dagen op een belangrijke dag als deze. Hij had een azuurblauwe smoking aan in de kleinste maat die er verkrijgbaar was en een bijpassend donkerblauw vlinderstrikje. Aan de zoom van zijn bovenstuk hingen aan gouden koordjes twee lichtblauwe bollen die op luchtbellen leken, en die als belletjes rinkelende geluiden maakten wanneer hij zich bewoog. Een Cassiaanse traditie om te dragen tijdens een bruiloft, om het echtpaar geluk en voorspoed toe te wensen. In zijn handen had hij een klein boeket van witte geurende bloemen. Zijn zwarte ogen gleden bezorgd over de rijen lege stoelen voor het verlaten altaar. Was de bruiloft al voorbij? Of moest die nog beginnen? Gepanikeerd liep Shong naar voren. Waar waren Norwood en Madeline? De pastoor was ook nergens te bekennen. Naast de angst om te laat te zijn was hij ook wat nerveus om zijn daad als getuige uit te voeren. Hij hoefde slechts een aantal handtekeningen te zetten, maar toch. Shong begon gestresseerd van de blauwe druiven te eten die aan de boog boven het altaar hingen, en hoopte daarmee de zenuwen wat te kalmeren.

Norwood keek op toen hij een maar wat bekend iemand de tuin binnen zag struikelen. Even keek hij geschrokken richting de trap. "Zeg laten jullie Madeline wel heel. Ik moet nog wel met haar kunnen trouwen..." riep hij naar boven en grinnikte even. Hij draaide zich om naar Jalil en Delia. "Ik ben even iemand verwelkomen. Ik ben zo terug." zei hij en glimlachte. Norwood liep de deur uit richting Shong. "Zeg zenuwpees, je eet het decor op..." zei hij en glimlachte. "Je bent mooi op tijd. Ze zijn nog bezig met de voorbereidingen. "En als je honger hebt kom maar mee we hebben zat te snoepen en te eten bij mij thuis." zei hij vriendelijk. Norwood glimlachte en keek naar het pak van Shong. "Het staat je goed.." zei hij.

Madeline liep naar het raam toen ze buiten allemaal geluiden hoorde. Het raam keek uit op de tuin. Daarna ze Norwood en Shong staan. ''Hey, Shong. Leuk dat je er bent'' glimlachte ze naar hem. Volgensmij komt Meadraid ook maar ik heb haar nog niet gezien'' zei ze. Daarna werd Madeline weer naar binnen getrokken. Gelukkig luisterde ze nu wel naar haar en deden maar een ding tegelijk. Ze liet ze maar. Ze dacht even aan Hatori. Hij was er nog niet. Zou hij wel komen? Hij moest wel. Dat was hij Madeline verplicht vond ze. En Kale? Zou die wel weg kunnen komen van Erd? Een zwaar gevoel van onzekerheid overviel haar. ''Mijn bruiloft gaat een complete ramp worden'' mompelde ze in zichzelf.

Op dat moment kwam Hatori aanlopen, samen met Kale. Hatori zag direct Norwood en Shong in de tuin staan en nog net Madeline's hoofd verdwijnen uit het raam. Hij droeg ook een smoking in plaats van zijn legerkleding. En op een paar schrammen na zag hij er nog best gezond uit. ''Sorry dat we laat zijn. Het is moeilijk een shuttle te vinden die op tijd vliegt als je in een rampengebied zit'' zei Hatori kalm tegen de twee. ''We zijn hopelijk niet te laat want Kale en ik hadden wat onenigheden over de tijd van de bruiloft'' vervolgde hij al even rustig. Hij keek even om naar Kale maar daarna weer naar Norwood en Shong.

Shong liet verschrikt een paar druiven uit zijn handen vallen en verslikte zich haast in een druivenpit toen een stem plotseling de stilte verbrak. Terwijl hij zich naar de persoon omdraaide, klopte hij zich een aantal keer op zijn borst om de pit uit zijn keelgat te krijgen. Toen hij zag dat het Norwood was, verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. 'Ah, de bruidegom!' groette hij hem vriendelijk terwijl hij Norwoods hand even schudde. 'U ziet er formidabel uit. Ik kom graag eens even langs bij u thuis.' Shong streek zijn pak even glad en keek omhoog toen hij Madeline's stem van boven hoorde. Hij glimlachte haar toe en zwaaide voor kort vriendelijk naar haar. 'Mèadraid komt ook?' vroeg hij zacht in zichzelf na haar woorden te hebben gehoord. Hij streek even vluchtig door zijn haar en frunnikte aan zijn vlinderstrikje, die wat schuin was gaan hangen. Niet alleen voor de bruiloft, maar ook voor Mèadraid wilde hij er op zijn best uitzien. Shong draaide zich glimlachend om toen hij een stem hoorde en zag Hatori komen aanlopen. Het was een pak van zijn hart te zien dat hij er nog fit en wel uitzag, want hij had zich nog steeds een hoop zorgen over hem en Kale gemaakt.

Norwood keek op toen hij de stem van Madeline hoorden en glimlachte. "Kom maar mee..." zei hij vriendelijk tegen Shong en liep weer terug. Hij stopte echter toen hij een albekende stem hoorde. "Nee hoor, je bent niet te laat...Madeline is momenteel boven...als je wilt mag je van mij er naar toe..." zei Norwood opgewekt naar Hatori. Hij liep toen het huis binnen en verdween in de keuken. Even later kwam hij er weer uit en keek naar de woonkamer. Daarna keek hij even in de spiegel. Hij was netjes aangekleed maar een ding was hij vergeten. Zijn haar had hij nog niet gefatsoeneerd. Normaal hing het speels voor zijn gezicht. Nu kamde hij het zo dat het in een hoek aan de zijkant van zijn hoofd hing. Zo waren zijn ogen beter zichtbaar en zag hij er overigens ook netter uit. Daarna ging hij op een stoel in de bank zitten. Hij was echt benieuwd naar hoe Madeline er uit zou zien.

(Weet je, blauwe druiven zijn bloemen in de vorm van een trosje druiven. De bloemetjes zijn blauw gekleurd vandaar de naam)

Kale kwam achter Hatori aangelopen. Hij had een hechting in zijn wang zitten en hij liep een klein beetje mank al probeerde hij dat te verbergen. Hij grijnsde even zwak naar de andere. Hij keek even naar boven naar het raam. Daarna keek hij naar Norwood. Zwijgend volgde hij Norwood toen die naar binnen ging. Hij keek even naar de trap en toen naar de rest. ''Ik ga even naar Madeline toe'' zei hij algemeen. Daarna liep hij, met moeite, de trap op. In de deuropening bleef hij even staan. ''Je ziet er prachtig uit Madeline'' zei hij zacht tegen haar.

Madeline keek even op toen ze een stem hoorde. Ze keek met een mengeling van grote vreugde en verbazing toen ze Kale zag. ''Kale'' zei ze zacht. Ze stond op en moest zich inhouden om niet op hem af te rennen. Ze had gezien dat hij met een been trok. Dat betekende dat hij er gewond aan was. En ook de hechting in zijn wang was haar niet ontgaan. Madeline liep rustig op hem af en omhelsde hem. ''Ik ben blij dat ik je levend en wel hier zie'' zei ze zacht. ''Is Hatori er ook?'' vroeg ze daarna. Eigenlijk lag er nog een vraag op haar lippen. Leeft Hatori nog? Maar ze durfde die vraag niet uit te spreken.

Meadraid stond voor het huis en keek nog eens op het briefje dat ze had meegenomen. Ze had het adres voor de zekerheid even opgeschreven. Ze stopte het briefje weer in haar tas die ze bij zich had en liep naar de tuin. Ze keek even rond naar de bloemen die er stonden. Haar blik ging even naar een bloem die ook vaak voor genezing werd gebruikt. ''Ik ben te veel met werk bezig'' mompelde ze zacht. Ze trok de rok van haar jurk recht terwijl ze weer opstond. Meadraid had een soort marine blauwe tangojurk aan. Om haar nek had ze een blauw lint met een safieren hanger in de vorm van een druppel. Ze stond op hakken en had haar haar met een blauwe klem opgestoken. Ze liep door de tuin heen op zoek naar de rest. Ze zag dat de deur nog open stond en klopte even op de deur terwijl ze naar binnen liep. Ze zag Norwood, Shong en Hatori. ''Hoi'' zei ze zacht. Ze keek even naar Hatori en glimlachte zwak terwijl ze op hem afliep en hem even omhelsde. ''Gelukkig heb je niks'' zei ze zacht in zijn oor. Ze liet na een tijdje Hatori weer los. Een beetje verlegen maar ook wat ongemakkelijk keek ze even naar Shong.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda was net aangekomen bij Gren, aangezien ze uitgenodigt was. Alleen had ze hier niet zoveel zin in, omdat ze namelijk gezocht werd door de politie. Even deed ze haar cape goed om haar hoofd, waarna ze dan richting het huis van Norwood ging. Onrustig keek ze wel in het rond, en een eindje verderop moest ze uitwijken voor het kantoorgebouw van de politie. Een zucht verliet haar lippen, waarna ze dan gewoon verder ging. Na een lange tijd kwam ze aan bij de straat waar Norwood woonde, en ze merkte dan ook zijn huis op. Even zucht ze weer eens diep, en ze keek dan toe naar de mensen die al in het huis zaten. Ze stond voor het raam van de woonkamer, maar dan onherkenbaar voor velen. Logisch ook als je gezocht word, maargoed ze bleef nog heel even daar staan. Ze zag boven in een kamer Madeline en Kale staan, en toch twijfelde ze er even aan om naar binnen te gaan. Ze wilde namelijk geen problemen vormen voor Norwood, en kalm leunde ze dan ook tegen een boom dat er stond. In gedachten sprak ze tegen Norwood. 'Lieve Norwood ik kan niet lang blijven ookal had ik het anders gewild maar ik word gezocht. Ik ben nergens veilig voor de politie, en ik kan ook niet te lang blijven op één plek.' Zei ze dan ook via gedachten tegen hem.

Norwood keek op toen hij ook Kale binnen zag komen. Hij knikte even naar hem en glimlachte. Het deed hem goed dat er al zoveel mensen waren. Hij keek naar Meadriad die ondertussen binnenkwam. Hij glimlachte. Het deed hem goed om iedereen hier te zien. Toch gingen zijn gedachten kort naar iemand anders. Zou Esmeralda kunnen komen? Hij zou het fijn vinden van wel. Ze was immers een goede vriendin uit zijn jeugd. Ineens hoorde hij een stem in zijn gedachten. Hij herkende hem gelijk. Norwood knikte even en vormde kort een zegel terwijl hij zijn ogen sloot. Geeft niet, ik ben allang blij dat je hier even bent geweest. Sterkte... stuurde hij terug. Daarna keek hij weer naar de trap. Hij liep daarna richting de voordeur. Deze deed hij open en liep naar buiten. Eenmaal buiten ging hij tegen de muur staan. Hij keek naar het tuintje waar het binnenkort zou gaan gebeuren. Hij voelde zelf zijn nerveusiteit ook groeien. Het moest een goede dag worden voor Madeline. Er mocht niets fout gaan.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda keek in de richting van het huis, maar ze was wel een einde verder van het raam. Zo naast een boom waardoor ze bijna niet herkenbaar was. Ze zucht dan ook weer even diep, en ze deed haar cape beter over het hoofd. Hierdoor viel er een schaduw over haar ogen, en ze merkte dan dat Norwood terug sprak. Het spijt me echt dat ik niet lang kan blijven, maar ze zoeken me op de 7 planeten. Ik wil jou niet in de problemen brengen. Zei ze dan weer tegen hem, waarna ze dan opeens merkte dat hij langs de voordeur naar buiten kwam. Zijzelf had een korte jurk aangedaan, maar die kon je niet zien door de cape die ze aan had. Even richt ze haar blik op Kale die daar binnen was, maar dan keek ze vluchtig in het rond. Ze besloot om naar Norwood te stappen, en ze keek hem dan aan. Al zag hij haar ogen niet, maargoed ze legde haar hand op zijn schouder. "Proficiat met je bruiloft die er komt, maar ik zal proberen om iets langer te blijven. Het zit namelijk zo dat ik mijn familie heb uitgemoord, en daarvoor zoeken ze mij." Zei ze dan gewoon tegen hem, maar het laatste natuurlijk iets zachter dan de rest.

Shong schonk Kale een vriendelijke glimlach, waaruit af te lezen was dat hij maar wat blij was dat hij nog in leven was. Hij volgde Norwood even later zwijgend het huis binnen. Hij liep direct door naar de keuken om de moeder van Norwood hartelijk te feliciteren. Daarna liep hij met een brede glimlach weer terug naar het gezelschap en volgde Norwoods voorbeeld door op een bank neer te zitten. Het boeket bloemen liet hij op zijn schoot rusten. Shong schoot echter weer overhaast overeind toen Mèadraid plots binnen kwam lopen. Hij probeerde nog snel zijn haar en de lichte kreukels in zijn pak te fatsoeneren. Hij friemelde stilletjes aan zijn vlinderstrikje terwijl hij Mèadraid met een net zo verlegen blik schichtig aankeek toen ze hetzelfde deed. Hij liep een moment later nerveus op haar af en klemde het boeket stevig in zijn handen. 'Juffrouw, u ziet er erg prachtig uit,' zei hij zacht. Met een kleine glimlach keek Shong naar Mèadraid op en omhelsde haar even voorzichtig met één arm. Eigenlijk was het meer ommiddelen, want bij haar hals kon hij niet goed bij. Shong pakte daarna Mèadraids hand beet en trok haar zachtjes mee naar de bank. De zenuwen die hem teisterden om de belangrijke daad die hij vandaag moest verrichten, hadden dankzij haar plaats gemaakt voor een versneld hartritme en een vredig gevoel in zijn buik.

Norwood keek op toen er ineens iemand met een cape voor hem stond. Hij glimlachte. Hij had inmiddels al door dat het Esmeralda was. "Dank je..." zei hij. "Ik wil net zo min dat je in de problemen komt." zei hij kalm. "Blijf zo lang je kunt. Ik begrijp je.." zei hij. Norwood knikte even en keek naar de lucht. Deze was helder blauw, geen wolkje te bekennen. Dat was in iedergeval mooi. Hij wilde geen regen momenteel. De zon scheen prachtig. Ineens kwam Zion en Hawke naar hem toe. Norwood keek naar Esmeralda en knikte. Dus norrieporrie gaat trouwen... zei Hawke. Norwood grinnikte even kort. Zion glimlachte even en gaf opnieuw Norwood een plagende duw. Norwood grinnikte even. "Ik denk dat het zo gaat beginnen. Althans, ik hoop dat Madeline zo klaar is. Hij zag de dominee het altaar al klaar maken en zichzelf voorbereiden.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda keek naar hem, en ze richt dan haar blik even op het tuintje. Ze zucht dan ook even diep, waarna ze dan een stap achteruit deed. Ze merkte opeens twee mannen op, en ze keek hen dan ook even kort aan. Niet iedereen zou het verwachten dat zij hier zou zitten, maargoed kalm ging ze maar bij het altaar staan. Nouja eigenlijk ging ze tegen een boom staan, aangezien ze niet wilde opvallen voor anderen. Haar ogen sloot ze dan ook heel even kort, en ze wou Kale wel even zien. Ze had het hem namelijk nog niet vertelt, en dus wist ze ook niet hoe hij hierop zou reageren. Het was moeilijker om het tegen Kale te zeggen dan tegen Norwood, aangezien Norwood haar al heel lang kende. Een diepe zucht ontglipte haar keel, en ze sloot dan voor een lange tijd de ogen.

Hatori legde zijn armen even om Meadraids middel toen zijn zusje hem omhelsde. ''Hopelijk heb je het niet te druk nu ik niet langer op de ziekenzaal ben?'' vroeg hij zacht aan haar. Hij keek even toe hoe Shong Meadraid mee naar de bank trok. Op dat moment kwam er iemand aanlopen die volgens Hatori waarschijnlijk de huwelijksplanner was. De persoon die ervoor zorgt dat de hele bruiloft goed zou verlopen. De vrouw stopte bij de rest. ''We gaan zo beginnen, mag ik iedereen verzoeken om buiten op de stoelen te gaan zitten. Bruidegom wil ik voor het altaar hebben en de getuigen links aan de zijkant. Als je de ringen hebt kun je gaan staan'' zei ze kort en duidelijk. Ze keerde zich naar Hatori. ''De Heer Marais? U mag boven de bruid gaan halen aangezien u haar weg moet geven'' zei ze tegen hem. Hatori knikte kort en keek even naar de rest van de menigte. ''Ik zie jullie straks wel. Succes Norwood'' zei hij kalm. Daarna liep hij ook de trap op naar boven.

Boven aangekomen was het niet moeilijk om de kamer te vinden waar Madeline zich had omgekleed. Er stonden nog allemaal mensen die nog in de weer waren met van alles. Hatori ging naast Kale in de deuropening staan. ''Het gaat zometeen beginnen hoor. Jullie moeten naar beneden'' zei Hatori rustig maar stapte direct opzij. Iedereen stormde erlangs. Hatori keek nog even naar Kale. ''Volgens de vrouw die ons kwam waarschuwen moet jij bij Shong links naast het altaar staan. Ga maar vast. Ik moet Madeline zo meenemen'' zei hij. Hatori zou wachten tot Kale weg was voordat hij naar Madeline keek. Hij zweeg even. ''Je bent echt beeldschoon Madeline. Ik zou je bijna niet willen weggeven'' zei hij met een zwake glimlach. Het was voor het eerst in jaren dat Hatori ook maar iets van een glimlach toonde.

Norwood keek op toen er iemand binnen kwam. Hij knikte even en glimlachte. Shong zou de ringen van de huwelijksregelaar wel krijgen. Althans hij had ze aan hem gegeven. Norwood liep rustig naar het altaar en glimlachte. Hij zag de pastoor duidelijk hem een knipoog geven als een teken dat hij hem succes wenste. Norwood grinnikte even. Hij stond daar nu nog nerveuzer dan hij net al was. Even keek hij naar de lucht. Zag hij het nou werklijk of was het maar verbeelding. Een gezicht met lichte rimpels. Waarop rode haren, waar af en toe een zilvere pluk tussen zat knikte en glimlachte hem toe. Norwood glimlachte. Hij herrinert de woorden van zijn vader nog: Ik zal altijd bij je zijn.. Norwood glimlachte en knikte even. Hij was er klaar voor. Inmiddels kwam zijn moeder er aan lopen en ging bijna vooraan zitten. Er speelde op haar gezicht een grote glimlach. De twee vrienden van Norwood waren bij de moeder gaan zitten en hadden een glimlach op hun gezicht. De pastoor sprak Norwood ineens aan. "En niet gluren voor ze bij de tuin is..." zei hij op een gemaakte strenge toon. Norwood grinnikte. "Dat zal ik niet doen, meneer.." zei hij op een kinderlijk stemmetje om maar mee te spelen.

Kale grijnsde even zwak toen Madeline verbaasd zijn naam zei. ''Verbaasd dat ik nog leef?'' vroeg hij kalm maar grijnzend. Hij omhelsde Madeline ook toen zij dat bij hem deed. ''Als je bedoelt of hij nog leeft leeft? Ja. Er is wel meer voor nodig om je broer neer te halen Madeline neem dat maar van mij aan'' zei hij. Kale streek een blonde lok uit haar gezicht om even in haar ogen te kijken. ''Ongelofelijk. We kennen elkaar nu ongeveer al 15 jaar. En ik maar altijd denken dat van ons tweeen ik als eerste zou gaan trouwen'' grinnikte hij zachtjes. Kale keek om toen hij Hatori's stem hoorde. Hij knikte kort en keek weer even naar Madeline. ''Ik zie je straks beneden wel weer. En niet nerveus zijn Gwendion. Het gaat vast goedkomen'' zei Kale kalm. Hij sprak Madeline expres met haar tweede naam aan. Daarna liep hij weg.

Beneden aangekomen, na wat pijn en moeite vanwege zijn been, mankte Kale naar buiten. Hij zag Norwood al klaar staan bij het altaar. Hatori had gezegd dat hij links van het altaar moest gaan staan. Hij probeerde zijn beperking bij het lopen zoveel mogelijk te verbergen en ging op zijn aangewezen plek staan. Zwijgend wachtte hij tot iedereen zat en alles zou gaan beginnen.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda stond tegen een boom aan, en ze keek dan naar Norwood die dan klaar stond bij het altaar. Ze glimlachte heel even kort, waarna ze dan opeens Kale zag afkomen. Ze keek hem héél even aan, maar toch bleef ze bij de boom staan. Niet dat ze hem niet om de hals wilde vliegen, maar gewoon omdat ze niet wilde opvallen. Haar blik ging dan ook even naar de grond, en ze deed na een tijdje voor even de cape van haar hoofd. Haar ogen hield ze op Norwood gericht, maar algauw weer op Kale. Ze had van anderen moeten horen dat meneer in een oorlog zat, hoewel ze zelf het te druk had om aan andere dingen te denken. Toch was ze bezorgd geweest om hem, ookal kon hij goed voor zichzelf zorgen. Ze wilde hem namelijk niet kwijt, maargoed dan keek ze voor even rondom haar. Dit om te voorkomen dat ze opgemerkt zou worden door de politie, aangezien ze terecht was gesteld door de rechter op Shadra. Ze beet dan ook iets te hard op haar onderlip, en ze balde heel even kort haar vuisten.

Norwood stond met een gespannen houding bij het altaar. Hij dacht over vanalles na. Hoe zou Madeline er uit zien? Zou Ferost ook nog komen? En nog meer. Hij besloot om zelf maar kalm te blijven. Opnieuw keek hij naar de lucht. Een paar vogels vlogen over in een vorm die erg veel op een vinkje leek. Norwood glimlachte. Alsof het een teken was dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Norwood keek naar de pastoor die nog wat door las. Norwood keek even naar Kale die op een stoel links van hem ging zitten en daarna ging zijn blik weer naar het altaar.

PROFILE MAGICIAN