Met een glimlach keek ze in haar boekje. Gisteren had ze slachtoffer nummer 4 vermoord, ja, ze was goed op dreef. Maar ze vermoorde enkel het uitschot, ze wilde momenteel nog niet bekend worden als moordenares, dat was voor iets later. Nu wilde ze het nog rustig houden, zich er meer in specialiseren, ze zag het als een oefening. Ze sloeg haar boek dicht en stond op. Rust, dat was wat ze nu even nodig had na al dat moorden, want ze had ook andere dingen in haar leven te doen. Zoals mediteren en leren. Natuurlijk was de beste plek om zoiets te doen het meer want het kletterende water kalmeerde haar. Ze stond op en nam een tas uit haar kast. Daar stak ze een flesje water, een appel en een handdoek in, je weet maar nooit, als je toevallig uitglijdt. Zo, ze had nu alles wat ze nodig had. Ze nam haar tas op en wandelde door de gangen. Iedereen die in de weg stond, liep ze zonder pardon omver, ze moesten maar beter uitkijken, ze ging niet aan de kant. Niet dat ze zich veel voelde ofzo, ze wilde gewoon gevreesd zijn. Dan kreeg ze geen band meer met iemand en kon er niemand meer verdwijnen waar ze van hield, dan moest die pijn niet nog eens meemaken. Ze fronste haar wenkbrauwen en beet op haar onderlip. Waar konden ze toch zijn? Ach, wat maakte het ook uit? Ze waren weg, verdwenen, hadden haar achter gelaten. Dus ze verdienden geen bezorgdheid, toch niet van haar alleszins. Met een kille, emotieloze blik liep ze richting het meer. Het had haar compleet veranderd, ze had geen emoties meer, of dat maakte ze zichzelf toch wijs. In de verte hoorde ze het gekletter van het water al, eindelijk. Dan kon ze even goed nadenken, nadenken over haar volgende slachtoffer en hoe ze die persoon zou gaan vermoorden. Want deze keer wilde ze niet gewoon de keel over snijden, ze wilde iets doen waar ze meer plezier in had, iets dat haar écht zou vermaken. Een kleine grijns verscheen op haar gelaat als ze dacht aan enkele moorden. Bijvoorbeeld levend de ogen uitlepelen, of levend verbranden, of misschien levend brandmerken? Het waren allemaal fantastische ideeën. Haar blik veranderde weer in kil, ookal zag in haar ogen een lichte schittering van amusatie. Het gekletter van het water werd steeds luider en luider tot ze aan de waterval aan kwam. Voor ze zich ergens ging neerzetten, keek ze even rond of er iemand anders was. Toen zag ze hem. Zijn bloedrode ogen, zijn ravenzwarte haren. Haar greep loste en de tas viel op de grond, haar mond ging lichtjes open. Het was Sasuke, hij was hier. Het was als een klap in haar gezicht. Het kon niet… het was onmogelijk… Ze zag vast waanbeelden. Maar hoe graag ze ook haar tas wilde opnemen en naar een rots wandelen, haar lichaam wilde het niet, kon het niet. Ze wilde niets zeggen, het negeren, maar toch zei ze iets. ”Sasuke…” Het was een fluistering, maar ze wist dat hij het kon horen. Ze wilde niet emotioneel worden, maar toch rolde er een traan over haar wang. Maar wat ze zeker niet wilde was naar hem toe rennen en hem een knuffel geven, maar waarom deed ze het dan? Met grote passen rende ze op hem af en gaf hem meteen een knuffel. Voor ze het zelf door had, stroomde er meerdere tranen over haar wangen. Al de emoties die ze maanden lang opgekropt had kwamen er nu uit. Wat haatte ze zichzelf, ze had zichzelf nog beloofd geen emoties meer te tonen, maar hier zit ze dan, kwetsbaar zwak en huilend bij de persoon die haar achter gelaten had. De persoon die haar in de steek liet. Ze haatte zichzelf…

Haat was wat ze voor hem wilde voelen, wat ze eerst voor hem voelde. Het was haar gelukt tot nu. Ze was al een tijd lang zo gevoelloos als een steen gebleven, wat er ook gebeurde. Maar nu ze hem tegen kwam, lukte het niet meer om gevoelloos te zijn. Dus waarom zou ze zich er nog tegen verzetten? Ookal wilde ze niets liever dan haar tranen te verbijten, terug te dringen. Waarom deed haar lichaam het omgekeerde van wat ze wilde? “Lune…” Hoorde ze hem mompelen. Wat had ze die stem gemist. Nee! Nee! Nee! Hij had haar achter gelaten, ze hoorde hem te haten. Ze wilde hem loslaten en weer weggaan, maar dat lukte niet. Het leek onmogelijk, alsof ze opeens lam was geworden aan haar armen. Met gesloten ogen hield ze haar hoofd tegen zijn borst aangedrukt terwijl de tranen nog steeds uit haar ogen stroomden. Waarom was ze zo zwak? Waarom kon ze hem niet negeren zoals anderen deden? Gewoon voorbij lopen en vuile blikken toewerpen. Ze voelde hoe hij zijn sterke armen rond haar heen sloeg. Het gaf een veilig gevoel, alsof niemand haar nu nog iets zou kunnen doen. Ze wilde zo eeuwig blijven zitten. Maar ze haatte het ook. Normaal zou ze nu de gelukkigste persoon op aarde moeten zijn omdat ze haar geliefde terug had, maar dat was ze niet. Ze wist eigenlijk niet hoe ze zich moest voelen. Kwaad? Blij? Verdrietig? Ze wist het niet, kon het gevoel dat ze nu voelde ook niet echt thuisbrengen. Het was geen één van de drie, eerder een mengeling. “Mijn rede van vertrek… ik had tijd nodig voor mezelf. Het spijt me zo dat ik zomaar was verdwenen… sorry.” Lune versterkte haar greep, hield hem wat steviger vast. Bang dat hij elk moment tot stof kon vergaan of kon verdwijnen. Haar schouders schokten langzaam terwijl ze verder snikte. Ze kreeg geen woorden gezegd, er zat één grote krop in haar keel die maar niet wilde verdwijnen. Het voelde alsof dit niet kon, alsof dit een waanbeeld was dat ze zat te knuffelen, gewoon lucht. Maar het voelde zo echt, het kon gewoon niet nep zijn, dat weigerde ze te geloven. Ondertussen begon te al wat meer te kalmeren. Haar ademhaling werd rustiger en haar tranen begonnen trager te stromen. Eindelijk kon ze zich weer wat bewegen, had ze de kracht weer om haar lichaam te besturen. Haar lippen zochten een weg naar die van hem en vonden die ook. Ze kuste hem zacht en teder. Dit had ze zo gemist, het gevoel dat hij haar gaf. Maar nog steeds voelde ze wat haat voor hem, haat die opeens kwam opborrelen. Ze trok haar hoofd terug en keek naar het gras. ”Ik… Haat je…” Fluisterde ze met een schokkerige stem. Daarna keek ze hem recht aan met een steenharde blik en gefronste wenkbrauwen. ”Ik haat je…” Herhaalde ze deze keer iets harder en zekerder. Maar ondanks dat ze hem haatte, had ze hem nog niet losgelaten. ”Ik heb naar je gezocht, dagen aan een stuk. Ik ben uit school geglipt om je spoor te zoeken, ik ben bijna een maand weggeweest en kon je nergens vinden.” Haar ogen schoten bijna vuur en bleven recht in die van hem kijken. ”Je was verdwenen, ik dacht dat je dood was. Ik heb nachten niet geslapen, niet gegeten.” Het moest er gewoon allemaal uit, ze kon het niet meer voor zichzelf zorgen en het maakte haar niet uit hoe ze er uit zag. Want ze wist hoe ze eruit zag; zwak en gebroken. Rode, gezwollen ogen van het huilen, licht uitgelopen mascara. Het kon haar echt niets schelen, dat hij maar eens goed zag wat hij haar had aangedaan, hoeveel pijn ze had. ”Het voelde alsof je mijn hart eruit gerukt had, het op de grond gegooid had zodat het in duizenden stukjes brak en er daarna nog eens op begon te dansen.” Haar blik verzachtte. Wat was ze bezig? Dit was niet de bedoeling, hij hoefde dit niet te weten, hoe hard ze gekwetst was. Hij hoefde niet te weten dat ze kwaad was op hem, het zou er voor kunnen zorgen dat het opnieuw gebeurde. Dat hij haar weer achter liet. Nee, dat wilde ze niet. Meteen kuste ze hem weer, maar deze keer heftiger. Ze wilde dat hij nooit meer zou weggaan, dat hij bij haar zou blijven. Ze zou het geen tweede keer aan kunnen. Ze loste de kus en legde haar hoofd weer op zijn borst en sloot haar ogen. ”Ga alsjeblieft niet meer weg… Ik miste je zo…” Ze hoopte dat hij het haar nog zou vergeven. ”Ik kan niet zonder je Sasuke, ik hou veel te veel van je.” Het was waar wat ze zei. Als hij opnieuw zou verdwijnen, wie weet dat ze dan zou doen. Ze kon uitbarsten, of instorten. Dan zou ze een kamerplantje worden, dat in een hoekje door het raam zou zitten kijken en huilen, dagen aan een stuk. Of als ze zou uitbarsten, kon het zijn dat ze erg grote schade aan SSA aanbracht en dan zou zij uiteindelijk met de rekening zitten. Dat wilde ze niet, geen van beide. Het enige wat ze wilde was bij hem zijn, dat was voor haar meer als genoeg om het leven door te komen, meer had ze niet nodig. Alleen zijn liefde.

Hij was geschrokken van haar reactie, dat kon ze in zijn ogen zien. Ze zag zijn spijt en verdriet, maar schonk er geen aandacht aan. Ze praatte gewoon maar door, liet alles eruit stromen als een waterval. Alles dat dagenlang opgekropt had gezeten, dat ze geheimgehouden had voor iedereen kwam er nu uit. Zelf wist ze niet meer wat ze moest doen, hoe ze zich nu moest voelen. Ze was in de war en het was nog niet helemaal tot haar doorgedrongen dat hij terug was. Het voelde gewoonweg niet echt. Het was meer een droom waaruit ze ieder moment kon ontwaken. Hij slikte. “H-het spijt me… Desnoods wil ik…” Maar voor hij zijn zin af kon maken, begon ze al verder. Het voelde alsof je mijn hart eruit gerukt had, het op de grond gegooid had zodat het in duizenden stukjes brak en er daarna nog eens op begon te dansen.” En dat was dan nog een milde beschrijvingen. In het begin, toen ze dacht dat hij dood was en nooit meer zou terugkeren, had zelfmoordneigingen gekregen. Iedere keer opnieuw als ze een mes zag, dacht ze dat het een beter idee was er een einde aan te maken, een einde aan al haar ellende. “… Je trakteren op een heerlijke maaltijd, want je verdient het, jij verdient al het mooie van deze wereld.” Zei hij zacht waarna hij glimlachte. Hoe kon hij nog glimlachen na alles wat ze gezegd had. Meteen had ze er spijt van, besefte dat hij ook gevoelens had die ze kon kwetsen. Meteen kuste ze hem, heviger dan eerder deze dag. Vervolgens legde ze haar hoofd op zijn borst terwijl ze naar het ritmische geklop van zijn hart luisterde. Meestal als ze dat geluid hoorde bij mensen; het sappige bloed dat met volle kracht door het lichaam gepompt werd; werd ze compleet gek. Maar bij hem niet. Ze had niet eens een beetje zin in bloed. ”Ga alsjeblieft niet meer weg… Ik miste je zo…” Fluisterde ze met gesloten ogen. “Ik ga niet meer weg… Dat beloof ik je…” Mompelde hij waarna hij zijn hoofd op dat van haar liet steunen. Het voelde zo goed om bij hem te zijn. ”Ik kan niet zonder je Sasuke, ik hou veel te veel van je.” Hij was als een drug voor haar. Ze zou alles voor hem doen, ze kon niet zonder hem en verlangde steeds naar hem. “Ik hou ook van je, jij bent de rede waarom ik ben teruggekeerd. Ik hoop dat je niet al te boos op me bent.” Haar ogen schoten open. Was hij voor háár teruggekeerd? Een mislukking zoals zij? Een monster? Daarna sloot ze haar ogen weer en zuchtte nadenkend. Hoe kon ze dit op de juiste manier verwoorden zodat er niet weer hetzelfde gebeurde als daarnet, een hele waterval. ”Ik ben boos op je, of beter gezegd… Woedend.” Begon ze kalm. Ze moest kalm blijven, rustig zijn en heel even haar emoties de baas zijn. ”Maar ik vergeef het je, omdat ik niet zonder je kan. Mijn dromen hebben me in leven gehouden, want iedere nacht droomde ik dat ik je terug zou vinden. Het gaf me moed en sterkte in de dagen dat ik het niet meer zag zitten.” Een traan rolde over haar wang als ze terug dacht aan die dagen. Het waren dagen dat ze zichzelf opsloot in het donker en bijna niet at. ”Uiteindelijk heb ik mezelf herpakt en ben ik weer verder gegaan met mijn leven terwijl ik bijna de hele tijd aan je dacht.” Ze opende langzaam haar ogen weer. ”Ik heb heel wat doorgemaakt toen je weg was, maar het heeft me ook sterker gemaakt. En het mag misschien vreemd klinken, maar daar dank ik je voor. Dankzij jou vertrek, geef ik minder snel op en ben ik mentaal veel sterker geworden.” Het mocht vreemd klinken, dat was het ook. Maar het was wel een feit. Ze heeft geleerd wat doorzetten is en hoe het is om iemand te verliezen. Alleen had zij het geluk nog dat die persoon teruggekeerd was. ”Trouwens, sorry van daarnet… Ik was nogal in shock…” Ze was blij dat ze bij hem kon zijn nu en als het kon, zou ze zo voor eeuwig willen blijven, in zijn armen. Zijn sterke armen die haar het gevoel van veiligheid en liefde bezorgden, een gevoel dat niemand anders haar kon schenken.