Kwaad, toch zo ongelofelijk kwaad was ze! Ze bonkte tegen de zware eikenhouten deuren, die aan de andere kant werden tegen gehouden. “Laat me der verdomme uit!” Schreeuwde ze tegen het meisje dat aan de andere kant stond. Oké ja ze wist wel dat deze deur voor haar eigen goed werd tegen gehouden, maar ze wilde niet, ze wilde hier niet zijn! Ze wilde niet naar die man toe, naar dezelfde man die haar vorige keer ook al naar zijn kamer had gebracht – gelukkig was ze toen wel kunnen ontsnappen door het raam van zijn kamer te breken en langs het dak naar een lagere verdieping te klimmen – Ze wilde zijn hulp gewoonweg niet, ze geloofde niet dat hij haar kon helpen, en precies om die reden bleef ze nu dus op de deur bonzen, bleef ze Lightning maar verwijten naar haar hoofd gooien. Ze nam een aanloopje, knalde keihard met haar schouder tegen de deur, niet zo’n slim plan. Haar schouder bonsde en voelde pijnlijk aan, yay, weer een blauwe plek. Kon de dag nog leuker worden? Met een zucht liet ze zich tegen de deur zakken. Ze moest nadenken, en er voor zorgen dat ze zich nooit meer door Lightning liet meesleuren zonder dat ze alles had nagetrokken waar ze haar mee naar toe wilde nemen. Dan zou ze geen last meer hebben van dit soort situaties, dit soort hoofdverraad. Oh ja als ze hier uit was zou ze nog een eitje gaan pellen met Lighty. Oké dus het was wel duidelijk dat ze er niet uitkon langs deze kant, dus moest ze een andere uitweg gaan zoeken. Langzaam richtte ze zich op van de deur en begon de gang te verkennen. Haar blik was behoedzaam, observerend. Ze moest en zou een uitweg vinden, maar ze moest uitkijken, uitkijken dat zie de dude, die vulkaan niet tegen het lijf liep. Brrr, vuur magicans, ze mocht hen niet echt, nee ze mocht hun element gewoon niet echt. Waarom? Nou simpel, het deed haar veel te veel aan het schoolhoofd en zijn enge huisdier denken. Rhine zuchtte, waarom moesten ze nu net ergens bovenaan in de toren zitten? En er was echt geen enkel voorwerp dat ze kon gebruiken om de ramen in te gooien, en er zelf tegenaan springen zag ze nu ook niet echt bepaald zitten. Zou veel te veel bloed en littekens geven. Met een zelfverzekerde tred liep ze verder zocht ze naar een weg naar de vrijheid, helaas die was niet echt te vinden. Oké als ze hier niet weg kon, dan moest ze er gewoon voor zorgen dat ze niet te vinden was, ja als ze niet te vinden was zou die belachelijke vulkaan ook geen tijd aan heer besteden, in ieder geval voorlopig nog niet en als ze er dan voor zorgde dat ze uit zijn buurt bleef tot ze afgestudeerd was, dan zou ze nooit met hem moeten gaan praten! Ha! Gewoon een geweldig plan dus! Nu moest ze alleen nog even een verstopplaats vinden. Langzaam sloop ze naar de vuur LM kamer, hij zou er nu nog niet zijn, dat had ze toch in ieder geval zo begrepen, Lighty had haar namelijk gezegd dat ze moest wachten, dus dat zou ze nu net niet gaan doen. Met een Zwitsers zakmes forceerde ze het slot van zijn vertrekken. Daar zou ze zich gaan verstoppen, want geef toe je eigen kamer was nu toch wel de laatste plaats waar je zou gaan zoeken naar een voortvluchtige leerling? Rhine sloop over de vloer, de deur had ze weer netjes achter zich gesloten, haar gesluip ging helemaal tot in zijn slaapkamer, daar rolde ze onder het bed, bleef ze liggen in de duisternis. Een grijns sierde haar lippen, dit was gewoon briljant, nu hoefde ze alleen nog maar geduldig te wachten tot de vrijheid zich aan haar toonde…

(zo ziet ze er momenteel uit --> http://1.bp.blogspot.com/_p3oEk8kIki4/TFM6AmCVc7I/AAAAAAAABms/tFdpERCP0O0/s1600/taylor-momsen-material-girl-ads-01.jpg)

De laatste tijd had Eragon het nog drukker dan normaal. Het was niets voor hem. Normaal kon hij uitstekend dingen plannen. maar meer mensen hadden hem nodig, vooral de kinderen. En daar kon hij niet nee tegen zeggen..Niet tegen de weeskinderen. Hij weet maar al te goed hoe erg het leven voor een wees wel niet kon zijn. Hij sprak wel degenelijk uit ervaring. Dat was dan ook de reden waarom hij soort kinderdokter was geworden. Deels door zijn eigen zware jeugd en deels omdat hij gewoon graag kinderen met problemen hielp, die dachten altijd dat ze helemaal geen hulp nodig hadden, denken dat ze niet konden worden geholpen. Bleven zielig doen over hun overhoopgehaald leventje. maar wanneer Eragon met hen klaar was waren ze zo blij dat ze toch waren komen opgedagen. Moeite voor hadden gedaan om toch hun nieuwsgierigheid te laten opwakkeren om de LM te zien, en toch wel een lichte hoop hebben dat hij hun werkelijk kon helpen. En dat was ook zo. Eragon had al zoveel kinderen behandeld dat het wel eens gebeurde dat hij een oude patient tegen kwam die helemaal weer op het goede pad was en daar sloeg Eragon dan een babbeltje mee, hij vroeg dan altijd hoe het verder ging en wat de oude patient nu allemaal deed. Er was altijd wel iets dat Eragon nog niet had ontdekt, en het was altijd goed om te zien dat ze uit dat groot diep gat waren geraakt met wat hulp van hem natuurlijk. Terwijl hij verder door de gangen stapte was hij druk bezig met enkele documenten te bekijken. Hij had gehoord van Lightning dat ze Rhine naar zijn toren zou brengen. Dus normaal zou Rhine nu letterlijk worden meegesleurt door Lightning. Even fronste hij. Dat wou hij graag gezien hebben. Nu, hij zal wel zien in welke stemming Rhine zal zitten nadat ze was meegesleurd door de vurige Light. Rhine...Kort zuchtte hij met de gedachten aan haar. Ze was een type die nooit hulp zou aanvaarden. Net als Lightning, geen wonder dat die twee vrienden waren geworden. Beide zouden nooit hulp van een anderen vragen hoe lastig ze het ook hadden. Geen haar op hun hoofd zou eraan denken om naar iemand te gaan hulp vragen... Misschien zullen ze wel hulp van elkaar vragen? Hopenlijk wel. Beide zouden samen heel sterk kunnen zijn. Maar goed. "Mijnheer..." Hoorde hij de bekende stem van zijn secretaresse al."Je patient is in uw kamer ingebroken..." Meteen zuchtte Eragon. Zoals verwacht zou die meid waarschijnlijk proberen een ontsnappingsweg gaan zoeken. Met haar zou het toch wel lastiger zijn dan met anderen, dat wist hij nu al."Goed...bedankt, ik regel dat wel." Zonder nog een woord vuil te maken stapte hij zijn geforceerde deur binnen en deed die achter hem dicht."Rhine...ik weet dat je hier bent, je aura is onmogenlijk te overzien...Ik weet al vanaf dat ik binnen kwam waar je nu zit...Dus het is aan jou of je er zelf uit wilt komen of dat ik je eruit moet trekken." Gaf hij de jonge dame meteen al een kans. Ondertussen hij wachtte op antwoord was hij al naar zijn bureau gegaan en legde de documenten op tafel terwijl hij ze nog eens doorlas.

Dit ging lukken, dit moest gewoon lukken, ze zou zich niet overgeven, nee ze zou verborgen blijven in de schaduw tot de vrijheid zich aan haar openbaarde en dan zou ze Light er flink van langs gaan geven. Dat had ze immers wel verdiend, vriendin of niet. Rhine hoorde algauw voetstappen, ze nam nog een laatste adem teug en hield haar ademhaling toen in. Oké nu moest ze gewoon rustig afwachten. De voetstappen kwamen steeds dichterbij, ze kon zijn blinkende schoenen zelfs al zien. "Rhine...ik weet dat je hier bent, je aura is onmogenlijk te overzien...Ik weet al vanaf dat ik binnen kwam waar je nu zit...Dus het is aan jou of je er zelf uit wilt komen of dat ik je eruit moet trekken." Rhine trok verbaasd een wenkbrauw op. Hoe? Hoe in godsnaam had hij haar zo snel ontdekt? Dit kon niet! Het was onmogelijk! Maar wacht...hij was wel een LM...GOD DAMMIT! Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan, natuurlijk had dit plan niet kunnen werken, deze kerel was nog beter in mensen opsporen dan een bloedhond. Fijn, heel fijn nu mocht ze toch nog zelf een weg naar de vrijheid gaan zoeken. Even twijfelde ze erover om hier te blijven zitten, hem haar zelf onder he tbed te laten uittrekken maar toen herinnerde ze zichzelf aan de zeurende bonzende pijn van haar schouder, zich nu gaan verzetten zou vast nogal pijnlijk zijn, dus kon ze het misschien wel met woorden doen! Ja een spelletje met zijn geest gaan spelen, dat moest gewoon werken. Langzaam kwam ze onder het bed vandaan, een stroompje duister mist verzamelde zich voor zijn bureau en vormde een meisje. Ze glimlachte zoetjes, te zoet om gemeend te kunnen zijn. "Hmmm ik vraag me af of iemand ooit een potje verstoppertje tegen jouw kan winnen" Sprak ze rustig, haar blauwe ogen op hem gericht. Ze boog zich wat voorover, tokkelde met haar vingers op zijn bureau. "Luister...kerel. Volgens mij is hier een vergissing gebeurd, ik heb helemaal niets om mee over jouw te praten...dusss..." Ze veerde recht en begon al naar de deur te gaan "..denk ik dat ik maar eens ga, doei, doei!" Sprak ze vrolijk terwijl ze met haar hand de deurklink al had vastgegrepen. Mooi niet dat ze hier ging blijven, ze wilde geen hulp van deze man en ze wilde zeker niet dat hij zou ontdekken wat ze in haar bloes had verstopt, want werkelijk als hij dat zou vinden zou hij het weer afpakken net al de vorige keer, mooi niet dat ze dat nog eens liet gebeuren.

Kort zuchtte Eragon. kreeg hij dan nooit eens rust? Er was altijd wel weer een probleem en dat irriteerde hem matig. Had hij het ene gedaan dan moest hij opeens zomaar onverwacht het andere doen. De afspraak met Rhine kwam dan ook heel onverwacht van Lightning. Maar hij hielp haar graag. En of hij het nu zou toegeven of niet, hij houd wel van een uitdaging. Alleen is Rhine niet echt een uitdaging maar gewoon een storm dat je moet proberen te kalmeren met je beide blote handen. Dit gesprek zal hem hoogstwaarschijnlijk niet bevallen. maar veel keus heeft hij niet. En Rhine is echt verslaaft aan die pilletjes van haar dus er moet daar verandering in worden gebracht. En dat is zijn taak. Meteen haar drugs afpakken heeft geen zin want. Rhine's kennende zal ze wel iemand of iets vinden, die haar aan nieuwe drugs kan krijgen en dan moet Eragon weer van helemaal opnieuw beginnen. En daar had hij dus echt geen behoefte aan. Dus hij zou eerst achter haar problemen moeten komen...hoe moeilijk en lastig dat ook zou worden. Wat het zeker zal zijn rhine's kennende. Nadat hij zijn vertrek was binnengekomen zuchtte hij kort. Ze dacht toch niet werkelijk dat hij haar niet zou vinden? Dat is dan wel een hele domme zet. Hij bederfde dan ook meteen haar pret door te zeggen dat hij haar heus wel ziet. daar onder het bed van hem. Hij zou ook gewoon op zijn bed zijn gaan kunnen springen maar dat was gewoon kinderachtig dus hij deed dat maar neit. Inplaats daar van is hij naar zijn bureau gegaan en even gaan zitten om uit te rusten. Langzaam op zijn gemakjes keek Eragon op toen Rhine voor zijn bureau was 'verschenen' in die trucjes was Eragon nooit in geintereseerd. Die waren makkelijk te doorzien. . "Hmmm ik vraag me af of iemand ooit een potje verstoppertje tegen jouw kan winnen" Neutraal keek hij rhine aan. Dacht ze nou werkelijk dat hij het leuk vond dat hij hier moest zitten om haar te helpen?"als je echt je best doet om te verstoppen dan wel, maar voor een studenten is het gewoon onmogenlijk" Verklaarde hij simpel weg zonder een greintje emotie door zijn stem te laten klinken. Kort tekende hij nog enkele document. "Luister...kerel. Volgens mij is hier een vergissing gebeurd, ik heb helemaal niets om mee over jouw te praten...dusss..." Bij het woord kerel trok Eragon een wenkbrauw op. De jeugd van tegenwoordig. Hebben geen greintje fatsoen of respect meer. Hij had heus wel door zonder op te kijken dat ze al richting de deur liep. "..denk ik dat ik maar eens ga, doei, doei!" Vermoeid zuchtte hij. eragon keek gewoon naar de deur, die oppeens in vlammen opging en er geen deur meer stond."Oeps" Sprak hij nonchalant."Je kunt moeilijk weggaan als er geen deur is denk ik zo, toch Rhine" Ze dacht nu toch niet dat hij haar gewoon zou laten gaan omdat ze een heel karwei gaat zijn. Hij mag dan buiten zijn werk heel weinig geduld hebben. Maar hier, voor sessies heeft uit veel , maar ook veel meer geduld."Dus stop met kinderachtig te doen en ga zitten." beval hij haar vragend. Wees op een stoel dat voor zijn bureau stond. afwachtend tikte hij met zijn vulpen op zijn eikenhouten bureau. Hoe beter ze zou meewerken hoe sneller ze hier vandaan kan gaan. De keuze is aan haar welk deel ze van haar hersens zal gebruiken. De verstandige of de domme koppige kant.

Iederere vezel in haar lijf wilde het Lightning betaald zetten voor de streek die ze haar gelapt had. Voor de vuile leugens waarmee ze haar hierheen had gelukt. Oké zij wist ook wel dat het voor haar eigen goed was en dat Lighty het waarschijnlijk met de beste bedoelingen had gedaan en omdat ze het stiekem gewoon leuk vond om haar te zien flippen. En toch, toch wilde ze haar een stomp verkopen. Rhine had geen vertrouwen in deze man, in deze oude knar waar ze gedwongen heengezonden was. Rhine geloofde er niet in dat anderen haar konden helpen, want dat betekende dat ze anderen zou moeten gaan vertrouwen en vertrouwen was iets voor zwakkelingen. Iets dat mensen die zij gebruikte als slachtoffer zichzelf opdrongen met de gedachte dat ze zo sterker zouden zijn. Niets was minder waar in Rhines ogen. In haar ogen was je beter alleen af, pijn was de beste leermeester, zelfhaat was iets waar je mee leerde omgaan. Nee hulp aanvaarden van anderen deed ze niet. Duizeligheid. De kamer draaide licht. Fijn het begon opnieuw. Ontwenningsverschijnselen noemden ze zoiets. Walgelijk was het. Wanneer had ze zichzelf voor eht laatst genuttigd aan haar heelijke duivelse schatjes? Drie dagen? Vier dagen? Vijf ? Een week misschien? Te lang geleden in ieder geval. Verdorie toch, en ze had niet eens iets kleins op zak. God dammit. Kon deze dag nog erger? Nog afschuwelijker? Waarschijnlijk, want erger kon iets altijd worden. Iets erger maken was makkelijker, een easy way. Nee dingen oplossen dat was pas het harde werk, het delicate werk, het werk dat praktisch niemand uitvoerde. Verstoppertje spelen was niet echt haar beste plan, dat wist ze zelf ook. Maar ach veel anders had ze niet kunnen doen aangezien ze als een rat in de val zat. En je weet wat ze zeggen een kat in het nauw maakt vreemde sprongen. "als je echt je best doet om te verstoppen dan wel, maar voor een studenten is het gewoon onmogenlijk" Verklaarde hij simpel weg zonder een greintje emotie door zijn stem te laten klinken. Een koele kikker dus hmmm? Zou je ook niet verwachten van een fire magican. Maar ach deze Vulkaan was altijd al een beetje vreemd geweest. Misschien was ze lichtelijk ten einde raad te noemen. Want ach hem bevechten zou ook niet echt gaan, hij was dan wel een oude knar – die er nog verassend goed uitziet – hij is en blijft een LM’er. En daar kon ze zelf alle moed van de wereld niet tegen op. Dus misschien zouden woorden helpen? Misschien kon haar grote mond haar de weg naar de vrijheid schenken? Bijna, nog een klein stapje en ze was bij de deur en toen ging ie zomaar in vlammen op. Werkelijk om gek van te worden! Jup enigszins had ze nu erg veel zin om te gaan schreeuwen. "Oeps" Sprak hij nonchalant."Je kunt moeilijk weggaan als er geen deur is denk ik zo, toch Rhine" Even draaide ze haar hoofd naar hem toe. Haar blik was duister, haar ogen net glanzende kooltjes. “No, shit Sherlock” Sprak ze droogjes. Vervelende LM’er. Waarom? Waarom wilde iedereen haar toch van haar problemen afhelpen? Ze had GEEN problemen. Ja als ze dat maar vaak genoeg bleef herhalen zou ze het zelf nog gaan geloven. "Dus stop met kinderachtig te doen en ga zitten."beval hij haar vragend. Wees op een stoel dat voor zijn bureau stond. Even draaide ze zich met haar rug naar hem toe. Kalm blijven Rhine, niet schreeuwen, niet slaan, gewoon rustig en kalm. Gewoon doen alsof je normaal bent en zorgen dat je hier weg komt. Ze draaide zich weer naar de man toe met een stralende glimlach. “Maar natuurlijk” Sprak ze liefjes, te lief voor haar doen, dus te lief om gemeend te zijn. Met een plof zakte ze op de stoel neer. Haar ogen op Eragon gericht. Kom maar op met die psycholoog trucjes van je, ik zwicht niet. Sprak ze in gedachten.