Norwood vertelde een deel van het verhaal. Hij vertelde maar half over wat er daadwerkelijk had plaats gevonden. Norwood had het met zijn eigen handen gedaan, hoeveel er ook met zijn eigen DNA was geknoeid door Savador. Hij had haar omgebracht met zijn mening van alle elementen en oude spreuken. Norwood vertelde dus ook doordacht wat hij kwijt wilde. Hij zag dat het haar al moeite deed. Norwood zag dat ze de terreinwagen in verdween en glimlachte waterig. Hield zijn tranen met moeite in bedwang. Het bleef moeilijk om over Malaika te praten. Hij had nog momenten dat hij met lege blik naar haar foto staarde. Het eindigde dan altijd in een nacht waarin hij zijn kussen wegsmeet omdat hij niet kon slapen. Het was gewoon te nat geworden. Norwood had nachten dat hij niet sliep omdat hij niet kon stoppen met nadenken over haar. En nog maar te zwijgen over het feit hoe meer afstandelijk hij was tegenover het hechter worden van vriendschappen met vrouwen. Hij was niet in staat iemand te beschermen, en het verbaasde hem dat hij Niah ditmaal mee had genomen. Wat wilde hij bewijzen? Dat hij wel in staat was iemand te beschermen? Riskeerde hij daarvoor een collega. Pas toen de deken over hem heen werd gelegd opende hij zijn ogen uit de gedachten gang en Niah kwam dichter tegen hem aan zitten. Alhoewel het gedeelde lichaamswarmte geen gek idee was onder het deken was het voor hem niet het makkelijkste. Niah was misschien een goede contact een goede kennis, maar absoluut nog niet zo dicht bevriend dat hij al zo dicht tegen haar aan zou gaan zitten. Hij zweeg er echter over. Na een tijd stilzwijgend voor zich uit gekeken te hebben op het landschap stond hij zonder woord op. Hij rekte zich uit en stelde voor om maar te gaan slapen. Norwood klom de terrein wagen in en begon zich om te kleden. Hij had een simpele boxer en shirt aan. Hij zou niet meer nodig hebben om warm te blijven. Hij sprong de achterkabine uit en vond zijn weg naar de tent. Hij hoorde dat Niah druk bezig was met iets aan het zoeken dus hij zou haar wel zien verschijnen. Norwood kroop al onder het deken dat er al lag. Het was een warme deken, voldoende om warm te blijven. Maar het deken van Niah was meer dan welkom. Zwijgzaam keek hij op toen de rits van de tent klonk. Hij draaide zich wat om zodat hij op zijn rug lag en keek naar Niah die binnen kwam. Ze bleef echter haken achter de boord die wat omhoog stond. 'Nia....' hij was nog niet klaar of ze viel al voor over. Zijn handen gingen automatisch naar boven en hij ving haar op. Het deken was het enige wat hun lichamen van elkaar hield. Norwood keek even met verwijdde ogen naar Niah. Zijn houding was wat gespannen bij de onverwachte actie. Hij keek haar aan terwijl ze wat van hem af ging en recht ging zitten. Hij kwam half overeind. 'Ik ben in orde, gaat het met jou?' vroeg hij met een gelijke bezorgdheid. Ze was immers degene die viel. Norwood keek haar even aan en glimlachte. 'Het kan gebeuren dat je valt, maak je daar maar geen zorgen over...' sprak hij kalm en ging toen weer liggen. Hij pakte de deken en legde deze over haar schoot heen terwijl hij zelf er onder kroop. 'Rust maar lekker uit, dan gaan we morgen weer verder reizen. Morgen slapen we waarschijnlijk al in de woestijn, daarna zullen we de tempel bereiken...' sprak hij en glimlachte. Hij wachtte geduldig tot Niah ook ging liggen. 'Slaap lekker...' sprak hij wat zachter en sloot zijn ogen, terwijl hij in een rustige slaap sukkelde.

Het ontbijt met warme eieren had Norwood al een welkome verassing meengenomen. Het deed goed en het vulde je maag prima. Hij wist daarom ook met een goed humeur de reis te vervolgen. Hij bouwde de tent af en liep met een zwijgzame houding achter de terrein wagen om hem op te bergen. Hij hielp Niah met een galante wijze de terreinwagen in en klom zelf er ook weer in. Hij glimlachte en startte de motor. ‘Daar gaan we dan…’ sprak hij. Hij glimlachte en reed aan. Het was nog een stuk door het bos maar al na een kwart dag rijden hadden ze de woestijn betreden. Het was een vrij onrustig pad vanaf hier. Aangezien de terreinwagen er op gebouwd was leek het van binnen vrij stabiel te rijden maar hij was zo af en toe wel even ruig. En desondanks dat sliep Niah als een roosje door. Vanaf dit moment was het niet zo enorm erg dat ze sliep. Het was verdomd saai, het gelige landschap dat werd afgewisseld met wat groene punten. Hij had haar even wakker gemaakt toen ze vlak langs een oase reden en hij zag dat ze haar ogen uit had gekeken. Al snel was de reis van die dag ten einde. Sneller door de muziek die zachtjes draaide en door de rust die er heerste. Norwood was echter wat moeilijk toen ze in de vrij knusse ruimte moesten overnachten. Hij had toen toch met wat tegenstrijd er in gekropen en Niah was tegen hem aan gekropen. Hij sloot zijn ogen maar had weinig geslapen die nacht. Hij lag bewust aan de buitenkant zodat hij vroeg wakker kon worden. Morgen zouden ze na een paar uur al kunnen arriveren en hij moest er vrijwel een tijd door de tombe lopen. Hij wist dat deze anders was. Ze hadden twee tombes gehad en hij wist dat daarom een aantal vallen nog lang niet geactiveerd waren en dat hij dus extreem voorzichtig moest zijn. Hij wist zijn rust toch te vinden en begon aan een rusteloze nacht.

Niah liep met een vrolijk gezicht naar de ingang van de tombe. Norwood glimlachte en knikte. ‘ Het is inderdaad een mooie plek…’ sprak hij tegen haar en glimlachte. Zwijgzaam liepen de twee naar binnen en Norwood keek zijn ogen uit. Dus dit hadden de overige teams gezien. Nou, het was een prachtig beeld. Norwood keek zijn ogen uit maar had zijn bril direct afgezet na dat ze de tombe in waren gelopen. Hij zag tien keer meer zonder de bril en zag snel aanwijzingen die op vallen konden wijzen. Norwood glimlachte en liep samen met Niah de gang die langzaam naar beneden helde. Hij had een wee voorgevoel hierover. Vaak waren gangen die naar beneden helde de uitgelegen kans om de klassieke valkuil met de rollende bal toe te passen. Hij twijfelde. Door gaten kwam langzaam strepen licht naar binnen en vormde een ritme dat zich herhaalde. Norwood zijn ogen hielden ieder detail in de gaten. Iedere steen die te hoog uitstak hield hij in het oog. Niah liep wat naar voren en op dat moment zag hij de eerste gevaar al naderen. Hij zag dat het ritme dat bijna al een kwartier lopen hetzelfde was verstoord was. Een van de lijnen was weg. Norwood pakte de arm van Niah vast. Ze draaide zich verbaasd om en in die beweging sloeg haar haar door de onderbroken lijn. Norwood hoorde een klik en duwde Niah weg. Vanuit de muur schoten een drietal scherpe stoken en boorde Norwood in zijn been, rug en schouder. Norwood zijn ogen waren verwijd.

In het niets schoot Norwood in een ruk overeind. Zijn hoofd stootte tegen het dak van de terreinwagen aan en hij greep zonder Niah teveel lastig te vallen naar zijn voorhoofd. Man, wat was dat een afschuwelijke droom geweest. Norwood zijn ogen waren licht verwijd en zijn voorhoofd was licht bezweet. Langzaam kwam de zon op in de woestijn, maar vandaag zouden ze een hoop fakkels meekrijgen. Hij startte rustig de motor en reed op een zacht tempo, hij moest bezig zijn. In ieder geval de droom die hij net had vergeten. Hij zette bewust geen muziek aan, Niah sliep immers nog half vermoedde hij. Hij reed rustig verder en stopte op een zeker punt om zijn ogen even te sluiten. Ze waren wat zwaar geworden tijdens het rijden. Hij was de expeditie nu al zat. De droom had zijn motivatie om het allemaal nog uit te voeren even neergeslagen. Toen hij beweging achter hem hoorde keek hij glimlachend op. ‘ Goedenmorgen, Niah…’ sprak hij vriendelijk en glimlachte naar haar. Zijn houding werd weer vastberaden, hij zou nu niet opgeven. Langzaam gaf hij haar de tijd om op haar plek te gaan zitten en reed langzaam verder op dat punt. Ze was weer in slaap gesukkeld. Hij glimlachte en zette de auto stil. Ze waren er.

Niah werd door Norwood de auto uit geholpen en zwijgzaam liep Norwood achter Niah aan en keek naar het prachtige ornament wat voor hun opgedoemd was. Hij keek haar aan toen ze glimlachte maar werd nu even op stand zakelijk gezet. ‘Ik weet dat er ongetwijfeld vallen gaan worden geactiveerd. Levensbedreigende situaties zullen langs komen.’ Sprak hij. ‘Ik wil dat wat er ook gebeurd, je zo min mogelijk in paniek raakt en je focust…’ sprak hij tegen Niah. ‘Ik heb met vele vallen gekampt en ik weet hoe ze in elkaar steken, hoe ze werken en hoe ze te ontmantelen…’ sprak hij en keek Niah aan met een zekere blik. ‘Ik wil dat je mijn orders opvolgt en deze goed tot je neemt…’ sprak hij en keek haar toen aan met een glimlach toen ze een grapje maakte. Norwood glimlachte en keek haar aan toen ze zei dat ze zeker klaar was. Mooi, ze heeft de wil en zekerheid om zich er doorheen te slaan dacht hij. Het zou het makkelijker maken voor hem haar te helpen. ‘Dan gaan we maar…’ sprak hij.

Norwood liep Niah voor de gang in en zette de eerste stap al zijn bril af en bleef even stil staan om alles tot zich te nemen. ‘ Twee, een, twee, drie…’ sprak hij tot zich. Het was beangstigend hoe de werkelijkheid met zijn droom overeen kwam. Hij beet zijn kaken even op elkaar en schudde even zijn hoofd, niet aan denken! Hij liep rustig voor Niah uit maar hij bleef op een zekere afstand dat hij bij haar kon zijn wanneer het nodig was. Het was daarom ook verstandig om de sfeer die er nu hing, vrij stil te doorbreken. Norwood begon op zijn broek te tikken in een bepaald ritme. Terwijl ze liepen was iedere stap die hij zette op een van de strepen een tik op zijn broek. Hij glimlachte. Het doorbrak de stilte en Norwood wist het rimte zo in de gaten te houden. Zijn ervaring als muzikant zorgde er voor dat ritmes behouden makkelijk was. Hij liep rustig verder. Aan weerszijde zaten een zelfde gaten. Het waren nissen alsof iemand een vierkantig vlak perfect naar binnen had geduwd. Het leken schuilplaatsen of waar vroeger wat gestaan zou kunnen hebben. Norwood hield ieder detail in de gaten om zo de aanwijzingen weer te geven. Norwood glimlachte en toen Niah naast hem kwam lopen deed hij bewust een paar stappen groter zodat hij iets voor haar liep. Ineens stopte hij en spreidde zijn arm voor haar baan. ‘Shhh…’ sprak hij terwijl hij aandachtig luisterde. Hij hoorde iets tikken. Een hardere klak alsof iets in het slot schoot. Norwood zijn ogen verwijdde zich. Had hij niet goed opgelet. Hij keek in een ruk achterom. Hij zag het vrijwel direct. Door het neurien was hij het ritme kwijt geraakt. Hij beet zijn kaken op elkaar. Tijd om Niah uit te leggen had hij niet. ‘Niah…’ sprak hij terwijl een wat hardere klap te horen was alsof iets zwaars viel. ‘Het wordt tijd om te gaan rennen…’ sprak hij en pakte haar arm en rende met haar arm nog steeds vast de gang verder in. Hij keek weerzijde de schuilgaten waren er nog, ze konden het met gemak ontwijken. Norwood schudde zijn hoofd. ‘Niah, die gaten zijn er niet echt…’ sprak hij. Er is er misschien een of twee die echt waren. ‘ Met schaduw wisten mensen toen al illusies te maken…’ sprak hij. Hij kreeg ineens een helder moment. Hij hief zijn hand. Glinsterend stof verzamelde zich boven zijn arm en Norwood sloeg zijn arm naar voren. Een grote wolk van het stuifmeel schoot naar voren. Norwood rende met Niah nog steeds vooruit, nog steeds niet duidelijk waarvoor. Norwood wist het wel. De gang helde dus het was vrij voorzich sprekend wat het zou kunnen zijn. Bij het begin was het gestart, om vaart te maken naarmate het afstand aflegde. Norwood rende voor Niah maar opende in eens zijn ogen. Hij rende naar de zijkant en duwde haar tegen de muur met enige beleid. Hij ging zo dicht mogelijk tegen haar aan staan. Maar helaas. De nissen waren maar groot genoeg voor een persoon om in te schuilen. Hij legde zijn hoofd tegen de muur om er langs af te kijken. Dit was de enige en het einde van de gang was in zicht. Norwood keek naar Niah met een zekere blik maar hij wist dat ze zelf banger was dan hem. Norwood knikte even en duwde zich van haar af zodat ze de ruimte had om nog wat te bewegen. ‘ Blijf staan en geen paniek….’ Sprak hij nog zacht maar luid genoeg en liet zich vallen richting het midden van de ruimte. Toen hij het midden bereikte schoot er een gigantische bal vlak voor Niah langs en leek Norwood mee te nemen in zijn baan. Het was een gruwelijk idee dat Norwood het nu al kwijt was en omgekomen was. En hij wist dat Niah geschrokken zou zijn. De stofwolk die de bal had achtergelaten vulde de gang en klaarde na enige tijd weer op. De bal kwam met luid kabaal tegen de einde van de gang. Niah was alleen in de ruimte voor enige vijf minuten. Na die vijf minuten kwam er langzaam een stukje groen op de muur. Dit groeide uit tot een prachtige bloem in knop, maar menselijkgroot. Langzaam opende de bladeren zich. Norwood kwam in een moeilijke houding tevoorschijn en hij viel half naar achteren tegen de muur. ‘ Het is niet makkelijk om jezelf in een zaadje te proppen…’ sprak hij met een pijnlijk gezicht. Hij had even last van stijve spieren. Hij rekte zich uit en glimlachte. ‘Maar gelukkig is de eerste geactiveerde vaak een van de meest riskante….’ sprak hij en glimlachte zachtjes. ‘Ben je in orde, Niah?’ vroeg hij toen voor de zekerheid.

Norwood liep al tikkend op zijn been met het ritme mee en was vlak achter Niah. Hij hield alles scherp in de gaten en deed dit bewust gezien het feit dat hij kon zien wat Niah deed. Als hij voor haar liep kon hij niet zien waar ze haar voeten neerzette en dat was riskanter. Al snapte hij dat Niah het niet al te prettig vond. Norwood was gaan neuriën op het ritme en hield het koppig aan. Echter was hij niet oplettend genoeg en stapte Niah al over het verbroken ritme van lichtstralen. Norwood beet zijn kaken op elkaar toen hij het al opmerkte aan geluid. Een doffe klik was de teken om te gaan rennen voor hem. Hij pakte haar arm vast en legde niet aan haar uit wat er gebeurde. Dat zou haar alleen maar paniekerig maken. ‘ De schuilplaatsen zijn nep…’ sprak hij. ‘ Wanneer we er in trappen zullen we tijd verliezen om bij de echte aan te komen…’ sprak hij met een zekere stem. ‘Ze hebben perfect de muren zo donker gemaakt alsof het lijkt dat echte gaten zijn. In paniek zijn mensen minder oplettend…’ sprak hij met een zekere stem. Het was angstig hoe kalm Norwood bleef in dit soort situaties. Ik bewonder je rationele denkvermogen in dit soort gevaren, Norwood sprak de stem van Zabima. ‘ Geen tijd voor complimentjes momenteel, Zabi...’ sprak Norwood maar onderbrak zichzelf en duwde Niah tegen de muur. Norwood wist zich er niet bij te krijgen. Het was te smal en ondiep om twee personen te huizen. Norwood duwde zich van Niah af met de woorden niet in paniek te raken en liet zich meesleuren door de rots. Maar voor dat de rots hem kon raken veranderde Norwood in een minimaal zaadje en viel tussen een van de voegen. Echter kon hij voor geen vijf minuten er uit komen. En dat leken uren voor Niah. Hij hoorde haar gehuil zacht en wilde er iets aan kunnen doen. Na een tijdje voelde hij het zaadje ontkiemen en nam zijn kans. Langzaam popte een mooie lelie open met Norwood in het midden. Hij viel tegen de muur aan en hijgde heftig. ‘Pffff….dat was maar net goed gegaan…’ sprak hij en voelde ineens twee armen om hem heen in een krachtige grip. Norwood glimlachte zachtjes en omhelsde Niah terug. ‘ Als je maar onthoudt dat ik me nooit vrijwillig laat meesleuren door een val. Dan zit er altijd wat achter…’ sprak hij en glimlachte. Norwood glimlachte en stond moeizaam op om zijn rug even te kraken. ‘Ja, we kunnen weer…’ sprak Norwood glimlachend.

Rustig vervolgde ze hun weg door de gang. Norwood hield alles nauwlettend in de gaten want er kon altijd een val vlak na een andere geplaatst zijn. Maar de gehele gang was rustig en vrij van enige boobytraps. Zwjigzaam kwamen ze bij een doodlopend punt waar de ronde bal zat. Norwood glimlachte. ‘En dat zat hier…’ sprak hij terwijl hij zijn hand op een van de stenen op de muur legde die een apart symbool ingegraveerd had. Het bekende oog van Asura. Norwood duwde de steen in en aan de andere kant van de gang ging een verborgen deur open. Het was zo donker in de gang dat Norwood er bijna kriebels van kreeg. Hij liep Niah voor en zette een stap naar voren. Na een meter hoorde Norwood duidelijk geluid en hij zette nog een stap maar viel tussen iets in waardoor zijn geschreeuw bijna verstomde. Norwood pakte Niah’s schouder ineens van achter vast. ‘Dat was een simulatie…’ sprak hij. ‘Een kloon loopt naar binnen om mogelijke verborgen zaken op te helderen..’ sprak hij. Norwood glimlachte. ‘Ik weet niet hoe je tegenover insecten bent…’ sprak hij en Norwood liep rustig naar binnen en even was het stil. ‘ Woh….’ Klonk er van binnen. ‘Voorzichtig met dat gevaarlijke mes…’ sprak hij en pakte een van de beestjes bij zijn rug. Norwood liep naar buiten en hield Niah op enkele meters van haar gezicht een kever voor. Het had vlijmscherpe kaken en hapte in het wilt. ‘ Ze hebben een diepe bak gevuld met deze rakkers…’ sprak hij. ‘ Val er in en je bent binnen enkele minuten zo veel gebeten…’ sprak hij. ‘Daarbij hebben ze de neiging letterlijk onder je huid te kruipen…’ sprak hij terwijl hij even een rilling kreeg. Hij liet het beestje los en trapte er snel op zodat het zijn weg niet naar iets kon vinden. ‘In hun eentje zijn ze makkelijk te vernietigen, maar een horde van deze beesten is dodelijk..’ sprak hij en keek haar even aan met een nadenkende blik. ‘Niah, ze kunnen niet vliegen…’ sprak hij. ‘Ben je in staat om een rots te laten zweven met je magie?’ sprak hij met een zekere stem voor hij verder ging op zijn plan.

Norwood droeg Niah met het grootste gemak. Hij zag er inderdaad niet krachtig uit en hij was het ook zeker niet toen hij jong was. Het mollige ventje zou je niet verwachten achter hoe Norwood er nu uit zag. Norwood droeg haar de gang door, wetend dat de vallen die nu konden komen riskant waren. Echter was de gang onbeveiligd. Waarschijnlijk hadden de makers van deze gang gedacht dat de vorige val voldoende zou zijn. Norwood kwam de kamer binnen. De cilindervormige kamer was gigantisch hoog en Norwood stond versteld dat dit nog onder de grond voor kon komen. Het water van de watervallen was kraak helder en viel in bakken waarin duidelijk het goud lag van de farao. Norwood glimlachte en liep naar het altaar, wat ongetwijfeld voor offers werd gebruikt, om daar Niah op zijn schoot te leggen. Norwood glimlachte en viel in een vredige slaap. Althans vredig zo leek het. Norwood merkte niet dat Niah al wakker was geworden en bleef doorslapen. Zijn bril werd afgedaan en hij werd tegen haar aangelegd.

Norwood stond in een pikzwarte ruimte. Hij voelde een grillige textuur onder zich en hij wist dat hij op dezelfde locatie was als dat hij nu was. Hij probeerde te focussen maar hij zag niets. Hij hoorde lichte ademhaling en hij begon voorzichtig met lopen. Hij wist de locatie van het altaar waar hij was dus hij zou het kunnen vinden. Norwood legde zijn hand op het altaar en voelde een zachte huid. Een klein gilletje was voldoende voor hem. ‘Niah!?’ sprak hij met een verbaasde stem. Ze lag op het altaar? Ineens ging er een fakkel aan. Verlichtte de kamer net genoeg om te zien wat de situatie was. Niah lag met haar armen en benen vastgebonden op het altaar. De kleding die ze droeg waren vodden en bedekte net de nodige delen. Een kort rokje met een topje dat voldoende verborg. Norwood zijn ogen verwijdde zich. Op haar lichaam stonden verschillende tekens met waarschijnlijk symbolische inkt getekend en op haar buik stond het albekende oog van Asura, de faroa van het haat. Nu pas besefte Norwood zich dat er een persoon in zwart gewaad naast het altaar stond. Hij had zijn gezicht volledig verborgen. Norwood keek verbaasd toe toen hij zijn arm hief en de weide mouw een dolk onthulde. Hij wist voldoende wat hij van plan was en het geprevel in oud Erds deed hem voldoende zeggen wat hij aan het doen was. Norwood hield de arm tegen van de man en voelde een duidelijke kracht doordrukken. Deze man was krachtiger dan hij leek. Norwood duwde de man wat naar achteren waardoor de capuchon afviel. Het duidelijke gezicht van Asura werd zichtbaar. ‘Jij weer…’ mompelde hij. De farao stond kalmpjes op en liep terug naar het altaar en hield zijn geprevel aan. Norwood wilde hem weer tegen houden maar een onzichtbaar krachtveld duwde hem weg. Norwood sloeg met zijn vuist er tegen aan en werd met dezelfde kracht terug geslagen. Norwood bleef het krachtveld proberen te doordringen en zag hoe de farao met de grootste kalmte het mes weer langzaam hief. Norwood kende deze rituelen. Personen kregen het oog op hun buik getekend, waar het mes uiteindelijk in boord op een zodanige manier dat de persoon een pijnlijke dood zou ondergaan. Norwood sloeg nogmaals tegen het krachtveld maar het was tevergeefs. Hij hield zijn vuist er tegen en schreeuwde tegen Asura dat hij het niet moest doen. Niah keek hem angstig aan met licht betraande ogen. Norwood vloekte wat in Grens en sloeg nogmaals tegen het krachtveld en werd opnieuw achteruit geslagen. Norwood kwam moeizaam overeind, had geleden over de steeds terugslaande kracht. Hij zag op dat moment het mes met volle kracht naar beneden gaan. Nog voor dat het oog doorboord werd verdween het beeld.

Tijdens de heftige droom had Norwood licht gemompeld over dat Asura zijn daden moest laten en was hij stuk onrustiger geworden. Maar hij was tegen Niah aan blijven liggen. In een ruk schoot hij overeind en hijgde heftig. Zijn ogen waren wijd gesperd alsof hij net een spook had gezien. Norwood haalde even diep adem en stond moeizaam op. Hij miste direct zijn bril en zag gelijk een overvloed aan details. Het hielp wel want tijdens de minuut dat hij snel rondkeek en zijn bril vond wist hij direct waar hij moest kijken. Norwood glimlachte moeizaam weer en negeerde zijn droom die hij had gehad. Zwijgzaam liep hij naar het altaar en zakte door zijn knieën. ‘Dus dit is het?’ sprak hij terwijl hij op een gouden plaat keek. Hij legde zijn hand er op en een inscriptie kwam tevoorschijn. Hij zette zijn bril op en begon wat te mompelen. Hij pakte uit zijn jaszak een notitieboekje en begon wat te schrijven. ‘Breng de nummers…’ hij stopte wat en begon te noteren. ‘van locatie…’ hij stopte opnieuw en leek na te denken. ‘Coördinaten?’ sprak hij. Norwood pakte een klein boekje en opende het. Een duidelijk hologram van het stelsel kwam tevoorschijn. ‘Zoek locatie 630,9xw; 140,2yw;  782,8zw.’ Sprak hij met duidelijke stem. Het hele stelsel begon te bewegen en zoomde in op een donkere planeet. ‘Shadra…’ mompelde Norwood. Het bleef inzoomen en wees op een oud gebouw aan. ‘Een shadraanse bibliotheek?’ sprak hij terwijl hij keek naar de nummers. ‘Boeken?’ sprak hij met een vragende stem. ‘Zoek locatie: 532,1xw; 600,0yw; 447,8zw;..’ sprak Norwood weer met een duidelijke stem. Het hologram kwam weer in beweging en zoomde in op een bekende locatie. ‘De schoolbieb?’ sprak hij met een verbaasde stem. Hij keek naar de gouden plaat die weer normaal was geworden. Hij legde nogmaals zijn hand er op en de vloeibaarheid kwam weer waardoor de inscriptie weer tevoorschijn kwam. ‘Op de persoon zelf?’ mompelde hij. Norwood stond op en sloot het kleine boekje. Hij maakte nog wat notities en borg ook dat boekje weer zorgvuldig op. ‘Niah, hoe sta je tegenover boeken?’ sprak hij toen met een grappende vraag. Nog net had hij de woorden uitgesproken of hij greep naar zijn nek. Vanonder zijn hand kwam er een witte rook alsof het heftig leek te branden. Norwood zakte op zijn knieën. De gehele ruimte werd donkerder van kleur en de fakkels leken zelfs hun werk niet meer te doen ookal brandden ze. ’Vecht, vecht er maar tegen. Ik krijg je wel, expeditieleider…’ sprak een lage en dreigende stem. ’Ik heb alle expeditieleden te pakken. Ze liggen in een mooie nachtmerrie die niet eindigt. En jou overkomt hetzelfde, jou zal hetzelfde lot wachten. Het is spijtig dat je terugvecht. De ogen zijn daardoor trager. Maar de eerste merk is gebrand. De rest komt spoedig, mijn vriend.. sprak de stem doordringend en zelfs Niah kon de stem horen. Norwood kon enkel licht schreeuwen van de pijn die het openen van het eerste oog met zich meebracht. Hij zat op zijn knieën en leek wat te vloeken in Grense taal. Het zag er niet al te prettig uit. Hij ving zich op met beide handen en een oranje gloeiend oog in zijn nek, hetzelfde als in de droom, was duidelijk zichtbaar. Norwood hapte naar adem wat door zijn geschreeuw beperkt was geworden. 'Dat mocht je willen....' sprak hij moeizaam. 'Asura...' maakte hij zijn zin bot en spottend af. Het oog dat zijn gloed langzaam verloor gloeide weer terug in volle heftigheid en Norwood gilde het uit van de pijn die door zijn lichaam heen schoot. Zijn ogen knepen zich samen en terwijl de donkerte in de ruimte weer langzaam licht werd onder het wrede gelach van de farao der haat werd Norwood's lichaam onder het geschok steeds zwakker tot het op een gegeven moment niet meer bewoog en Norwood roerloos er bij lag. Enkel de borstkas die enorm licht, en bijna onzichtbaar, op en neer ging liet zien dat hij nog leefde. De rest, was bewusteloos en té stil geworden.