Wandeling door de sneeuw||Open

Natte sneeuwvlokken vallen op mijn hoofd en schouders terwijl ik het grasveld op loop. Naast mij loopt mijn trouwe vosje Vulpes. Ik merkte dat ze haar pootjes wilde strekken en daarom lopen we nu samen door het besneeuwde grasveld. Af en toe stopt ze even om haar neus in de sneeuw te steken en te gaan snuffelen. Een vreedzaam trafreel lijkt me dat. Meisje en vosje die lopen door de sneeuw. Ik verbaas me altijd maar weer hoe zoiets kouds zoveel licht kan weerkaatsen. De winter is welliswaar een donker seizoen, de sneeuw daarvan zorgt wel weer voor licht.
Ineens schiet Vulpes haar hoofd omhoog, steekt ze haar neus in de lucht en rent ze weg. 'Vulpes! Wacht even!' roep ik haar na. Iets moet haar aandacht getrokken hebben. Ik weet nog niet wat, maar daar kom ik zo wel achter.
In de dierlijke vorm van een edelhert ren ik Vulpes achterna. Met mijn dunne maar snelle poten haal ik Vulpes gemakkelijk in. Terwijl ik links van haar ren buigt zij af naar rechts. Direct draai ik om en volg ik haar. Op die manier blijven we een tijdje door het besneeuwde grasveld rennen. Ik besef al snel dat er niks aan de hand is maar dat Vulpes gewoon wilt spelen. Ik geniet er zelf ook van, gewoon lekker rennen door de sneeuw.
Op momenten als deze voel ik me als een jong kind. Niet dat ik oud ben, maar ik ben wel ouder dan de meeste leerlingen hier. Als ik zo hun gezichten vanmorgen zag, lijken ze me niet ouder dan ik zelf ben. Ik hoop echt dat ik goede vrienden hier ga krijgen. Tot nu toe heb ik altijd alleen maar mijn oudere zus gehad.
Vermoeid stop ik met rennen. Ik loop naar de dichtsbijzijnde boom en ga er in menselijke vorm tegenaan hangen. Vulpes draait zich om en gaat met haar lijf tegen me aan staan. 'Meisje, je vacht is helemaal vochtig.' Ze schud zich even uit en kruipt nog dichter tegen me aan. Ze weet hoe ik me voel en lijkt me op deze manier me gerust te willen stellen. Ik aai haar over haar kop terwijl ik de warmte van haar emoties voel. Zelfs als Razina niet in de buurt is hoef ik me niet alleen te voelen. Dankbaar kijk ik over het grasveld.
Tot mijn verbazing zie ik daar iemand lopen. Ik vraag me af wie dat zou zijn. 'Daar komen we zo wel achter.' zeg ik tegen Vulpes. Ik zie haar naar me knikken. Nieuwsgierig wacht ik samen met Vulpes af, op wat er komen gaat.

Niah had heel de dag boven in haar kamer lesstof door zitten nemen en papierwerk in zitten vullen en na zitten kijken. Af en toe keek ze naar buiten en zag dan ook langzaam vordering in hoe het was gaan sneeuwen. Wat betreurd keek ze naar haar papierwerk. Met een diepe zucht dronk ze haar thee op en trok een dikke lange paarse jas aan met een lichtblauwe sjaal en handschoenen. Nog even naar buiten kijken hoe veel sneeuw er lag zag ze een meisje door het sneeuw rennen met nog iets er bij. Iets dat leek op een huisdier, maar wat kon ze niet zien. Aangezien ze het zelf wel een goed idee vond om een frisse neus te halen en ze verder niemand zag op de sneeuwweide leek het haar wel leuk om meer contact met de studenten hier te krijgen. Terwijl ze snel de vertrouwde trap af liep en de achterdeur open deed liep ze met haar laarzen langzaam door de sneeuw. Aangezien ze een zichtprobleem heeft en vanaf haar neus naar beneden niks ziet liep ze was langzaam. In de verte keek ze naar iemand die van vorm verwisselde en terug naar mensenvorm ging. Met een vriendelijke glimlach liep ze naar het meisje toe en wat ze nu beter kon zien een vos. Nog op een paar meter afstand zwaaide ze even waarna ze vriendelijk zei “Hallo, hoe gaat het er mee?” en op een redelijke afstand van het meisje stil bleef staan en haar sjaal nog een keer goed omhoog deed zodat de sneeuwvlokken niet in haar nek belanden.

Ik kijk wat beter en zie een vrouw dichterbij komen. Hoogstwaarschijnlijk een leerkracht. Ik zie haar naar me zwaaien. 'Gelukkig, geen boze Salvador of zo.' denk ik. ''Hallo, hoe gaat het ermee?'' hoor ik haar zeggen. 'Met mij gaat het goed, dank u.' zeg ik met een glimlach. De vrouw met de paarse jas aan doet even haar lichtblauwe sjaal wat beter om. Nu pas besef ik hoe koud het is. Onder mijn kleding laat ik wat vacht groeien. Niet teveel, want edelhertenharen zijn erg stug en moeilijk uit je kleren te krijgen. 'Mijn naam is Aressuka, aangenaam kennis met u te maken. En wie bent u?' Zeg ik tegen de vrouw terwijl ik mijn hand naar haar uitsteek. Wie weet kan ik wel bevriend worden met haar.

Het sneeuw kraakte onder haar voeten toen ze naar buiten stapte. De frisse lucht deed haar goed want de muffe papierlucht van de papieren waar ze de hele dag al boven had gehangen verdween gelijk en maakte plaats voor een frisse winter lucht. Hoe dichter ze bij het meisje kwam hoe kouder ze het kreeg. Bij het meisje aan ge komen begroeten ze haar vriendelijk en het meisje deed zij dat ook. Beleeft vroeg ze hoe het met het meisje ging en glimlachte op haar antwoord terwijl ze haar sjaal goed deed. Vriendelijk stak het meisje haar hand uit tijdens het voorstellen. Met haar handschoen aan nam ze de hand aan en schudden deze 3 maal. “Mijn naam is Niah. Ik ben docent kunst hier. Aangenaam kennis te maken. Is het niet een beetje te koud om nu zo in de sneeuw te spelen?” vroeg ze met een lichte bezorgde ondertoon. Dat de mensen in de sneeuw speelde was vrij normaal, maar het was vandaag toch wel erg koud en het meisje had nu niet echt veel kleding aan waarvan je zou zeggen dat ze het lekker warm had.

De vrouw stelde zichzelf voor als Miss Niah, docente kunst. Op de vraag of het niet erg koud was om buiten te spelen moet Aressuka even nadenken. 'Tja, zolang ik blijf bewegen is er niks aan de hand. Bovendien kan ik me gedeeltelijk transformeren zodat ik een warm hertenvachtje onder mijn kleding heb.' Aressuka trekt haar hand terug en laat wat hertenharen erop groeien om het te demonstreren 'Maar u zegt dus dat u docente kunst bent. Wat voor soort kunst geeft u les in? Schilderkunst, beeldhouwkunst, muziekkunst? Voor zover ik weet zijn er veel soorten kunst.' Ze staat te ratellen als een gek. Hopelijk schrikt ze de docent niet af met haar gebabbel. Maar op dit moment is ze gewoon té nieuwsgierig naar deze vriendelijke vrouw. Ze zal zeker een keer haar les bezoeken, dat weet ze al.

(En wéér derperig kort. Sowry)

Niah luisterde naar het meisje en wat ze zei zat wel wat in natuurlijk. Zolang je blijft bewegen heb je het minder koud. Nadat ze vertelde dat ze hertenhuid kon laten groeien deed haar dat even verbazen. Niah zelf kwam nu niet echt uit een familie die veel vormveranderaars hadden. Zelf wist ze nog niet eens of ze wel in een vorm kon veranderen. Ooit zal ze er wel achter komen, want ze had er nu ook niet echt haast bij om het te gaan ontdekken. Aandachtig keek ze hoe het meisje hertenhaar liet groeien op haar hand. Met bijna een openmond stond ze daar even stom verbaast. Zeker ook omdat het meisje nog zo jong was, maar misschien was ze er wel goed in getraind. Het meisje vroeg zich af wat voor kunst ze gaf en begon gelijk verschillende te noemen. Ze was dus blijkbaar niet vreemd op het gebied van kunst. “Ik geef verschillende soorten. Al doen we weinig tot geen muziek omdat we al een aparte muziekles hebben. We hebben al een les schilderen gehad en helaas hebben we de les kleien moeten afzeggen omdat we te weinig leerlingen hadden die waren gekomen.” Terug denkend aan de les die ze moest afzeggen vond ze erg jammer. Het had een leuke les kunnen worden maar helaas. “Binnen is er weer een les. Iedere les doen we iets anders en we werken met veel materialen. Althans dat is de bedoeling.” Niah vond het erg prettig dat Aressuka interesse toonde. Al deden de meeste leerlingen dat wel toch zitten er bij die het verafschuwen en dat dan ook duidelijk laten merken.

Verbaasd stond Miss Niah te kijken naar Aressuka's met hertenharen behaarde hand. Zelf vind ze het niet zo bijzonder omdat ze al jarenlang hierin heeft geoefend. Blijkbaar is muziek een apart vak. Aressuka begrijpt dat wel, muziek is iets heel breeds. Het doet haar denken aan vroeger bij haar ouders. Het lijkt alweer zo lang geleden dat ze haar moeder hoorde zingen terwijl haar vader piano speelde. Dat waren mooie tijden. Haar oom was juist iemand die zich bezighoud met tastbare dingen. Niet heel veel, maar een schilderijtje kan hij wel maken. Aressuka is lichtelijk teleurgesteld dat de les kleien niet doorging. 'Maar kleien is juist leuk om te doen, je werkt met iets dat je nog continu kan aanpassen.' Ja het kleien doet haar terugdenken aan toen ze nog klein was en met de modder in de regenplassen dingen probeerde te maken. Zowieso lijkt het haar leuk om zoiets weer te doen. Wat creëeren, iets maken. Veel beter dan iets of iemand kapot maken. Ze glunderd even als ze hoort dat er binnenkort weer een les is. 'Het lijkt me erg leuk om eens iets te maken in uw les, Miss Niah.' Veel mensen zouden walgen van het idee om een beetje met materialen te klooien, maar Aressuka kan niet wachten om even haar hoofd ergens anders bij te hebben en iets te maken.

PROFILE MAGICIAN

» One door closed, Many doors open
» Korte wandeling
» Een rustige wandeling
» A new door opens {Alpha}
» If I went out the back door nobody would stop me

Wandeling door de sneeuw||Open

Wandeling door de sneeuw||Open

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen