Allereerste les.

Norwood liet zijn ogen door de klas glijden en zag dat het zaadje van Rose in brand was gevlogen. Hij liep er naar toe. "Het geeft niet dit is ook niet bepaalt erg makkelijk." zei hij. "Wil je het nog eens proberen?" vroeg hij en glimlachtte naar haar. Hij zag dat Mitsu al goed bezig was maar dat kwam meer doordat hij van Gren kwam. Hij zou waarschijnlijk wel een blauwe roos tevoorschijn halen aangezien hij er gek op was.

Keira keek wat beteuterd naar de pot met zaadje die ze kreeg en keek naar de zwarte aarde of ze er iets in kon ontdekken. Ze had werkelijk geen idee hoe dit in zijn werking ging, maar als Master Norwood vertelde dat je er alleen maar aan moest dénken kon het vast niet moeilijk zijn. Ze concentreerde zich op het zaadje wiens aanwezigheid ze voelde en haalde een zwarte Dahlia in haar gedachten. Langzaam zag ze een kleine groene spriet vanuit het zwarte aarde omhoogreizen wat blijkbaar de Dahlia moest zijn.

Norwood liep rond de klas en kwam bij de tafel van Keira. Een warme glimlach verscheen op haar gezicht. "Deze school zit vol met talent zie ik wel." zei hij. Dit was niet bepaald een makkelijke opdracht en hij vond het knap dat Keira het toch al gelukt is om het plantje boven de aarde te krijgen. Hij glimlachtte en keek verder rond. Mitsu was ook aardig bezig. Hij zag dat Kori nog niet bezig was. "Kori...wil je het niet proberen?" vroeg hij en keek haar aan.

Rose keek naar de leraar, maar ze had er geen zin meer in. Ze zucht heel even diep, en ze keek dan naar het zaadje dat al as geworden was. Ze smeet het potje op de grond, en ze stond dan op. Ze liep naar het raam toe, en ze zucht weer even diep. Haar hand stond in brand, en ze keek er heel droog naar.

Mitsu had inmiddels een volgroeide roos voor zich. Hij glimlachtte tevreden. Hij zag hoe Rose reageerde. Hij keek naar de pot die Norwood inmiddels al aan het opruimen was. Hij hield zich stil en keek naar de roos. Hij had er ook een aan Rose gegeven maar hij wist niet bepaald of hij nou voor Kori of voor Rose moest kiezen. Hij dacht er over na en droomde een beetje weg.

Rose was niet nuttig in deze les, en ze zou aan miss Madeline gaan vragen of ze deze les mocht uitstellen. Even zucht ze diep, en ze keek dan naar buiten terwijl haar hand nog heviger begon te branden. Ze lette er niet echt op, aangezien ze aan haar familie dacht. Ze rilde heel even kort, en ze knipperde een traan weg. Haar neef en de rest waren er niet meer, en ze was nog enkel met de phoenix in leven. Nouja ze had nog de hulp van de andere clans, maar dat was ook alles.

Kori staarde enkel naar de pot met aarde voor zich. Hoe zou ze in godesnaam hieruit een bloem moeten halen? Ze keek even opzij naar Mitsu. Ze had zo het gevoel dat hij Rose leuk vond. Een pijnsteek ging door Kori`s hart. Plotseling hoorde ze wat Master Norwood zei. Ze keek even onzeker naar hem op en toen weer naar de pot. Ze sloot haar ogen en een traan viel over haar wang in de pot. Kori`s legde haar handen om de pot en concentreerde zich. Langzaam maar zeker groeide er een bloem uit die groter werd. Het waren sneeuwklokjes en vergeet-me-nietjes door elkaar heen. Ze hingen gebogen alsof ze treurde.

Mitsu keek even rond. Hij keek naar Kori en zag dat er een traan viel. Waarom?...Dacht hij. Hij keek naar de bloemen die treurde. Had ze het gemerkt dat hij Rose ook leuk vond. Dit leek hem het moment dat hij moest kiezen, maar nog steeds wist hij niet wie.

Kori merkte dat Mitsu naar haar keek en toen stoote ze perongeluk de pot om. Hij viel stuk op de grond en Kori keek eerst naar de gebroken pot en toen naar Master Norwood. ''Het spijt me Master'' zei ze zachtjes. Typisch weer iets voor haar om de pot om te stoten. Ze ging op haar knieeen bij de pot zitten en raapte de scherven op.

Rose keek nog steeds naar buiten, en ze keek naar haar hand die in brand stond. Met water kon het niet gedoofd worden, aangezien het dan nog heviger zou branden. Ze besloot dan maar om straks naar master Savador te gaan, en hem te vragen of hij geen privéles kon geven. Ze zucht heel even diep, en ze keek dan naar Mitsu en het meisje naast hem. Ze rolde heel even met haar ogen, aangezien de bloemen treurden. Hoewel dat haar niet deerde, en ze opeens met haar hand door het glas zat. Ze keek er droog naar, en haalde haar hand eruit. "Imfelis Dragonis Filleth." Mompelde ze dan rustig tegen zichzelf, en het vuur op haar hand verdween weer. Ze wist enkel niet hoe lang, maar ze hoopte toch voor een lange tijd.

Norwood keek rond en zag bij Kori die het geprobeerd had een treurige bloemen. Het was wel een combinatie van 2 bloemen. Hij vond het knap dat ze dat uit maar een zaadje had gehaald. Hij had daar lang over gedaan. Hij kwam bij haar tafel en glimlachtte. Toen stootte ze de pot om en verontschuldigde zich. "Maakt niet uit.." zei hij. "Ga maar zitten dit ruim ik wel na de les op." zei hij er vriendelijk achter aan. Hij liep naar zijn bureau. "Zo ik zie dat iedereen zijn best heeft gedaan. Bij de ene ging het beter dan de ander maar dat maakt niet uit. Ik zie ook dat het tijd is en deze les ten einde is. Ik zie jullie volgende les bij het lanceringsplatform." zei hij en keek naar Kori. "Kori ik wil jou nog even spreken..." zei hij en glimlachtte. Ze had niets verkeerds gedaan. Hij keek naar de rest die inmiddels kon vertrekkken.

Mitsu keek naar hoe Kori de pot omstootte. Hij keek toen weer verder rond de klas en hoorde de woorden van Norwood. Hij keek naar de klok. Het was inderdaad over. Hij pakte zijn spullen en hoorde toen dat Norwood zei dat hij Kori wilde spreken. Hij hoorde aan de toon dat hij niet boos was en ze dus ook niets fout had gedaan. Hij keek naar Kori. "Wees niet bang hij wil waarschijnlijk iets weten..." zei hij. Hij gaf haar een knipoog en liep naar de deur. Hij bleef staan en wachtte buiten op Kori. Hij leunde tegen de muur en hoorde het wel als Kori hem nodig had.

Rose liep de klas uit aangezien de les voorbij was, en ze keek dan heel even kort naar Mitsu. Ze knikte heel even kort naar hem, maar daarna liep ze hem gewoon voorbij. Ze had geen zin om iets te zeggen, en ze zucht dan ook heel even diep. Ze had niemand meer van familie, en enkel de phoenix was er nog. Ze sloeg haar hand een eind ver in de muur, en ze keek dan naar de deuk die erin zat. Haar hand bloedde wel, maar dat interesseerde haar niet. Alweer slaakt ze een diepe zucht, en ze keek even om naar Mitsu. Hij wist niet dat haar neef gestorven was, maar ze wilde het hem ook niet zeggen. Het verdriet was nog vers, en ze liep dan verder met haar hoofd naar de grond gericht.

Kori knikte en ging weer zitten. Ze keek even verbaasd op toen Master Norwood zei dat hij haar na de les wou spreken. Zou hij kwaad zijn omdat ze een pot had gebroken? Zouden die potten ongelofelijk duur zijn? Ze keek even naar Mitsu toen hij haar vertelde dat het waarschijnlijk niets ernstigs was. Toch was Kori niet helemaal zeker. Toen iedereen weg ging pakte Kori haar spullen en liep naar het bureau van Master Norwood. Nog voor hij kon beginnen richtte Kori haar hoofd naar de grond. ''Het spijt me echt verschrikkelijk van de pot. Ik ben een klunzige dwaas en U mag me naar Miss Madeline sturen. Ik zal de pot vergoeden dat beloof ik'' zei ze gauw.

Master Norwood keek hoe de klas leegstroomde. Hij zag hoe Kori naar zijn bureau kwam. Hij hoorde haar woorden en glimlachtte. "Waar heb je het over...?" zei hij. Hij keek haar aan. "Die potten zijn gewoon wat gehard zand met mijn magie en je hoeft er echt niet door naar Miss Madeline.." zei hij vriendelijk. "En vergoeden hoef je het helemaal niet." zei hij er achter. "Ik wilde je eigenlijk iets vragen..." hij keek haar nu serieus aan. Hij had gezien dat de bloemen treurde en ook haar traan. Hij kon aan hoe de plant er uit zag al zien hoe de persoon zich voelde. "Is er iets wat je dwars zit? Kori, vertrouw me, het blijft tussen jou en mij...en de muren van het lokaal..." zei hij. "Die bloem die je toverde was verdrietig en dat ben jij ook..." zei hij en glimlachte niet meer.

Kori keek op naar Master Norwood. Ze was blij dat hij haar niet wou spreken doordat ze de pot had gebroken. Toen hij haar vroeg of haar iets dwars zat beet ze even op haar onderlip en staarde naar de grond. ''Er zit me inderdaad iets dwars Master, maar ik denk niet dat het veel zal uitmaken als ik het U vertel'' zei ze zacht. ''Ziet, ik vind Mitsu leuk. Alleen weet ik niet of dat wederzijds is'' zei ze. Het voelde raar om hier met een leraar over te praten.

"Hmmm..." zei Norwood. "Volgens de bloemen staat hij hier nog buiten dus waarom vraag je het hem niet? En dan zal ik buiten wel wachten.." zei hij. Hij keek even naar de deur en wachtte geduldig op Kori's reactie.

Toen Master Norwood zei dat Mitsu nog voor de deur stond werd Kori rood. Zou hij misschien wat gehoord hebben van wat ze had gezegd. ''N..nee. Dan kan ik echt geen woord meer uitbrengen'' zei ze stamelend.

"Ik ga je niet dwingen..." zei Norwood. Hij keek glimlachend naar haar. "Het is niet erg dat je het niet durft te zeggen." zei hij. "Het is vooral moeilijk als je de reactie van de ander niet weet. Iedereen zelfs ik heb daar moeite mee." Langzaam kwam er een bloem en deze leek wel wat te zeggen. "Oh ik heb gehoord dat Mistu weg is gegaan..." zei hij. Hij keek naar de deur en keek weer terug naar Kori. Hij liep naar de deur en deed deze open. Er stond een stam met een bos rode rozen. Daarbij stond een briefje waar op stond 'Kori...ik ben om 8.00 uur bij het meer...hoop je daar te zien...' Norwood glimlachte. Mitsu hield nooit van de directe aanpak. "Zeg Kori hier staat iets voor jou..." zei Norwood en liep naar binnen. "Succes.." zei hij en glimlachte naar haar. Nu ging hij aan zijn bureau zitten en keek hoe ze vertrok.

Verbaasd liep Kori naar de deur en zag de bos rozen staan. Ze pakte ze op en las het briefje erbij. Ze glimlachte zachtjes en keek toen even om naar Master Norwood. ''Tot ziens'' ze ze nog waarna ze het lokaal uitliep.

Miss Madeline kwam aanlopen en zag Kori nog het lokaal uit lopen met een bos rode rozen. Madeline glimlachte zachtjes. Van wie zou ze die nou gekregen hebben? Daarna keek Madeline weer naar Norwood. ''Ik heb nog geen kans gekregen om je te bedanken Norwood'' begon ze zacht. ''Zonder jou, zou ik nu niet meer hier staan'' vervolgde ze.

"Geen dank..." zei hij. "Het was het minste wat ik kon doen voor het schoolhoofd. En vooral een schoolhoofd die zo goed haar werk doet..." zei hij en gaf haar een knipoog. Hij glimlachte en keek haar aan. Hij wachte op een reactie en keek even rond.

Madeline glimlachte zachtjes terug naar hem. Ze voelde zachtjes haar hart tegen haar borstkas aan bonken. Madeline voelde zich zo onzeker telkens naast Norwood al liet ze dit niet merken. ''Hoe gaat het verder met de lessen?'' vroeg ze vriendelijk.

"Met de lessen? Dat gaat goed hoor...De leerlingen zijn geweldig..." zei hij wat vrolijk. Hij keek haar aan en glimlachte. Hij had al een idee hoe hij verder op het onderwerp van het bos kan komen. Hij glimlachte en wachtte op een reactie.

Gina kwam toevallig ineens binnen in het klaslokaal van Master Norwood want zijn deur stond open, maar er waren precies geen leerlingen meer aanwezig. Maar ze zag wel dat Miss Madeline hier was samen met Master Norwood in een gesprek. "Sorry, maar stoor ik jullie Miss Madeline en Master Norwoord?" vroeg ze beetje stilletjes tegen hun maar toch wel beleefd, anders zou ze zo meteen wel terug vertrekken als het zou moeten van hun.

PROFILE MAGICIAN

» Allereerste les.

Allereerste les.

Allereerste les.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen