Shitzooi, alles was zijknat. Hij voelde zijn verkleumde ledematen bijna niet meer. Met veel moeite wist hij zichzelf uit de modder te hijsen. Gelukkig was de aanval minder erg geweest vandaag en had hij zichzelf niet verwond, laat staan anderen. Hij deed geen moeite om zijn vingers warm te blazen, dat zou niks uithalen. Hij liep zo snel als zijn voeten het toelieten. Hij moest zich gaan warmen en vlug wat. Zijn shirt kleefde aan zijn huid en zijn haar plakte op zijn voorhoofd. Kijk, daar was de waterval al. Nu nog een stuk bos en dan kon hij eindelijk weer warm worden. Mensen zouden gek zijn om nu naar buiten te komen, alleen al het idee was te lachwekkend voor wo....
Hij stopte een ogenblik, hij was al bij de rand van de bomen. Hij draaide zich om en tuurde naar een plek zo'n vijf meter verderop. Daar lag iemand in het gras, kletsnat en duidelijk aan het bevriezen. Hij kwam gauw dichterbij, welke idioot...? 'Rhine!' riep hij uit toen hij het meisje zag liggen met haar armen en benen gespreid. 'What the hell are you doing?!' Er stond nog iemand naast haar, of zat en stelde haar een vraag. Was die idioot gek geworden?! Hij rende op haar af en knielde naast haar neer. Drugs, dat was meteen duidelijk voor een expert als hij op dat gebied. Hij voelde geen sympathie voor het meisje dat hij een paar maanden geleden was tegengekomen maar hij had een goed hart en zou het niet kunnen wagen om haar in de regen en kou te laten liggen. Ze leek helemaal weg en niet in staat te lopen. Hij was toch wel sterk genoeg om haar te dragen. Ze moest naar de school en een beetje heel erg vlug. Toe pas merkte hij dat het Eragon was die naast haar zat. De vuurmagican, dinges, legendarisch ofzoiets. 'Ze moest hier weg en vlug ook, anders vriest ze dood!' zei hij gehaast en sloeg zijn ene arm onder haar hals en de andere onder haar knieën zodat hij haar op kon tillen. Verbazend licht was ze, waarschijnlijk geen bodem genomen voor ze die pillen in had ingenomen.

Kleurtjes, overal kleurtjes, mooie kleurtjes vrolijke kleurtjes. Rhine voelde niet hoe de natte regendruppels het snijdende gevoel van de wind nog eens versterkte. Haar lichaam was verdoofd, niet meer in staat om haar brein te alarmeren. Nee Rhine voelde er werkelijk niets wan, compleet van de wereld dat was ze.

En dat vond ze fantastisch.

Maar iets liet haar weer wat bijkomen, er kwam iets boven haar hangen, iets nam haar pilletjes. Wat was dat ding dat boven haar uit torende? Dat niet paste in haar wereld vol kleurtjes en vrolijkheid? Wat was het ding dat tegen haar begon te spreken, op een toon die ze nu niet kon plaatsen? Dat spul is niets voor jou leeftijd. Ze grinnikte op een ziekelijke wijze. “Aah nee? Oepsie” Grinnikte ze verder terwijl ze het vreemde ding aankeek. Ze zag er geen mens in, nee hij leek helemaal niet op een mens. Zijn ogen zaten ongelofelijk hoog en waren groen, nee wacht het waren smaragden, ja blinkende steentjes die vast zaten in de rotswand van een vulkaan, een pratende vulkaan, die nu boven haar uit torende en zwarte lava uitspuugde die danste in de wind. Rhine keek de vulkaan (eragon dus) met grote ogen die vol zaten met kinderlijk plezier aan. Waarvoor wil een knap meisje als jij dat....spul gebruiken." Vroeg de vulkaan toen maar. Rhine bekeek het grote rotsachtige gestalte en grinnikte weer terwijl ze met haar hoofd heen en weer draaide. “Stttt, dat mag ik niet zeggen, nee, nee dat mogen we niet verklappen” Sprak ze tegen zichzelf terwijl ze haar handen voor haar blauwe lippen hield en weer grinnikte.

Iets trok haar aandacht. Wat voor wonderlijk wezen kwam in haar kleurrijke wereldje binnen? 'Rhine!' riep het wezen waardoor ze haar hoofd naar de nieuwe bezoeker toedraaide. Een glimlach was op haar gezicht. Voor haar uitdrukking triest werd. “Ooh nee, ik heb wat verklapt, nee, nee niet goed, naam is niet goed.” Sprak ze tegen zichzelf terwijl ze met haar armen over haar gezicht wreef. “Stoute Rhine, mag niets verklappen” Berispte ze zichzelf. Rhine was er van overtuigd dat zij haar naam had verklapt, en dat kon niet door de beugel. . 'What the hell are you doing?!' Sprak het wezen. Rhine begon weer te lachen en keek hem met haar verwijdde ogen aan. Ooh kijk het was een modder trolletje. Ja een modderig wezentje met takken als armen en grote blote voeten.

Ooh wat was vandaag een vreemd dagje, eerst een vulkaan en nu een trolletje, jongens toch. 'Ze moet hier weg en vlug ook, anders vriest ze dood!' Sprak het trolletje op een toon alsof hij ergens heel erg dringend naartoe moest. Ze zag de takkerige armen naar haar toe komen en het volgende moment lag ze ineens niet meer op de knalroze ondergrond, nee ze was opgetild. Ze grinnikte en duwde haar hand tegen het gezicht van het trolletje. “Stout, stout, Rhine moet hier blijven, ja, ja Rhine wilt niet weg gaan, niet terug naar de donkere plek.” Zei ze met een grinnikende stem en plagerige grote ogen. Ze voelde zich slapjes, slaperig, verdoofd. Ze keek de vulkaan en het trolletje nog een laatste keer aan voor ze met haar hoofd heen een weer begon te wiegelen. “Laat me los!” Zei ze lachend terwijl ze lichtjes in zijn armen begon te kronkelen. “Trolletje, trolletje laat me toch los!” Zong ze alsof ze een kinderversje aan het opzeggen was.

(vreemd postje ik weet het, maar dit is hoe rhine alles ziet in haar toestand )

Rhine, totaal overdonderd door de waanbeelden, kronkelde heen en weer in zijn armen. “Stout, stout, Rhine moet hier blijven, ja, ja Rhine wilt niet weg gaan, niet terug naar de donkere plek.” Zei ze met een grinnikende stem en plagerige grote ogen. “Laat me los!” Zei ze lachend terwijl ze lichtjes in zijn armen begon te kronkelen. “Trolletje, trolletje laat me toch los!” Zong ze alsof ze een kinderversje aan het opzeggen was. Tjees, for god's sake. "denk je nu werkelijk dat ik haar zou laten doodvriezen?" Sprak Eragon kil, Gamzee keek hem snijdend aan."De jeugd van tegenwoordig, altijd alles gehaast willen doen. Denken nooit na bij hun actie's" Sprak hij op een kille toon verder."Is het wel een slim idee op het meisje hier..." wijsde met een kort gebaar naar rhine" ...mee te nemen, ik kan zien dat jij uit ervaring spreekt over het drugs. Dus eigenlijk hoor je haar niet zomaar mee te nemen tegen haar wil" Zijn stem werd ijzig kalm. Gamzee rolde onmerkbaar met zijn ogen. "Laat haar maar los voordat ze nog dingen gaat doen waar we allemaal spijt gaan van krijgen." Sprak hij rustig. Gamzee zette haar benen weer op de grond maar bleef een arm om haar heen houden. 'Wat wil je dan? Ik kan geen trucjes met vuur en die shit die ze ingenomen heeft is waarschijnlijk erg sterk als ze nu al zo doet.' zei hij wanhopig, door het hele gedoe vergetend dat Eragon een vuurmagican was. Hij probeerde haar zoveel mogelijk warmte te geven maar aangezien hij niet vaak truien droeg en zijn shirt doorweekt was, had het weinig zin.

Rhine was vrolijk, toch ooh zo vrolijk. Ze had de vulkaan aan het lachen gekregen ze zag hoe een rotsig deel van hem over de zwarte lava streek, maar toch niet verbrandde. Wonderbaarlijk was het. De vulkaan kromp, werd veel kleiner maar ietsje hoger dan zij. Als ze nu haar hand zou uitsteken zou ze de mooie smaragden kunnen pakken, ja zo'n mooie steen. Maar toen ze haar arm wilde strekken werd ze afgeleid door een modder trolletje dat haar optilde. De takken die als zijn armen functioneerden prikte niet zoals ze eerst gedacht had. Ze liet haar vingers over een van de takken lopen. Hmmm vreemd het voelde niet als hout het voelde, als...als huid. Haar vingers gingen naar haar eigen arm en weer terug naar de takkige arm van het modder trolletje. Vreemd, heel vreemd het voelde precies hetzelfde. Haar blik werd verward terwijl ze zich naar het trolletje toe draaide. "Jouw armen, ze voelen niet houterig....zijn ze betoverd? Voelen die takjes daarom als huid?" Vroeg ze met een schuin hoofd. Ja Rhine zag dit echt voor waarheid aan, het was dan ook een serieuze vraag.

De vulkaan, hij was boos, boos op het trolletje. Niet goed, nee helemaal niet goed. Vulkanen mochten niet boos worden, dan ontplofte ze. BOEM! En alles zou weggevaagd zijn door de zwarte lava. Rhine snapte niet goed waar de vulkaan en het trolletje het over hadden. En waarom hadden ze ruzie? Niemand had hier ooit ruzie, het klopte gewoon niet, nee ruzie was slecht, hier waren geen slechte dingen. "Sttttt, niet boos zijn vulkaan...zo meteen doet alles BOEM!" Sprak Rhine terwijl ze een wijds gebaar maakte met haar armen waardoor ze Gamzee bijna in zijn gezicht sloeg.

Ze werd weer los gelaten, of toch ongeveer. Rhine trilde op haar benen maar stond wel te glimlachen. Ze keek naar haar kletsnatte sokken en wiebelde met haar tenen voor ze zich weer tot de vulkaan en het trolletje keerde. "Geen ruzie maken, ruzie hoort hier niet thuis..." Zei ze met een glimlach, die al gauw verdween toen haar geest een helder moment had. "...Ruzie komt alleen voor in de echte wereld." Sprak ze voor ze weer begon te lachen. Ze keek naar de takkige hand die haar nog steeds vasthield. Ze wurmelde haar hand tussen haar lichaam en de takkige trollen hand. Zo nam ze zijn hand vast en zette een wankele stap, het trolletje terwijl een hand gevend richting de vulkaan. Ze stak haar hand naar hem uit liet deze over hem heen glijden, opzoek naar een gat waar hij haar pilletjes had. Maar ze vond geen gat in het rotsige oppervlak. Nee er was geen gat. Ze legde haar hoofd in haar nek en keek naar de smaragden. "Vulkaan...waar zijn mijn blauwe schatjes?" Vroeg ze terwijl haar hoofd heen en weer wiegelde. haar greep om Gamzees hand versterkte omdat haar benen steeds harder begonnen te trillen.

Deze vreemde wezens, waren raar, heel raar. Soms viel haar blik op de vulkaan die begon te schudden, maar niet omdat hij boos was. Wat deed hij dan? Wat gebeurde er? Rhine was lichtjes in de war, maar nog steeds erg vrolijk in haar waan beelden. De vulkaan en het modder trolletje leken het niet goed te kunnen vinden, ze waren bozig op elkaar, wat mocht niet, nee, nee, nee. "Ik ben niet boos, zie je?" Sprak de vulkaan glimlachend, een vreemd zicht was het wel, de opening die zich in de rotswand vormde waar een hele rij stralende witte tanden uitkwamen. Nee zoiets had ze werkelijk nog nooit gezien. Ze was blij dat de vulkaan niet boos was, want ze wilde echt niet bedolven worden onder de vreemd uitziende zwarte lava. Een stralende glimlach verscheen op haar gelaat. Maar die glimlach bleef niet lang. Het modder trolletje praatte zei iets waar ze niets van begreep en dat maakte de vulkaan weer bozig. Rhine keek hem aan met grote blauwe ogen, pupillen die ongelofelijk groot waren geworden door de invloed van drugs. Een ongelofelijk schattige blik dus. De smaragden keerden naar haar toe, zagen haar, maakte hem weer kalm. Een zoet lachje speelde om haar lippen. "Ten eerste, als ik jou was zou ik dimmen je moet jezelf niet bewijzen tegenover mij. ten tweede het is geen shit... als het shit was dan zou ik haar niet kunnen helpen, maar dat kan ik degenlijk wel." Rhine keek de twee wezens vragend en verward aan. Waar hadden ze het over? Waarom most ze geholpen worden? Ze voelde zich net zo prettig, zo vredig. Nee dat moest vast een vergissing zijn, niemand had hiet hulp nodig, niet in haar wereld van kleurrijke vrolijkheid.
Rhine keek rond in haar wereld, voelde dat sommige planten, het stralende gezicht van de zon begonnen te vervagen, zachtjes heel heel zachtjes. Ze moest meer magische pilletjes hebben, de vulkaan had haar pilletjes, dus moest ze naar de vulkaan, ja dat moest. aar het trolletje liet ze niet los, nee, nee die mocht ze niet loslaten. Ze vroeg naar haar heerlijke schatjes, maar de vulkaan antwoordde niet, nee hij kromp, werd kleiner dan zij was. Een paar stenen, die zijn arm vormden klopte op de grond. Rhine keek er met een schuin hoofd naar, wat was die vulkaan schattig nu hij klein was. "Kom naast me Rhine, misschien zal ik je de geheime plaats van die schatjes van jou verklappen als je enkele onozele vraagjes wilt beantwoorden." Rhines ogen lichtte op, ze zou haar schatjes terug krijgen ze zou ze werkelijk terug krijgen. Haar blik gleed even naar het modder trolletje wiens hand ze nog steeds vast had. ''Blijf" Zei ze met een wijzend vinger gebaar voor ze haar bevroren benen in beweging zette en langs de vulkaan neer plofte. Ze knikte zachtjes en keek hoe hij met zijn rotsige arm over de lava ging. Rhine wilde toch wel eens weten hoe dat zat. Ze stak haar trillende arm naar de vulkaan uit en raakte langzaam de lava - zijn haar dus - aan. Het voelde vreemd, heel vreemd. Het was zacht, zo zacht. Rhine keek er met de grootste fascinatie naar. "Het is niet heet..." Mompelde ze in zichzelf.

Eragon keek twijfelend naar het meisje. Misschien, moest hij haar beter nog niet ondervragen. Hij mocht dan wel psycholoog zijn, maar hij had liever niet dat de jongen naast hem hier. De jongen die gamzee heette had al een tijdje niks meer gezegd. dat is te beter. Zo kon Eragon zich weer helemaal om Het meisje richtten, Rhine was het toch? Kort streek hij weer door zijn zwarte warrige haren. Hij moest een plek hebben waar niemand hem kon storen. Zomaar onverwacht zijn procedure kon onderbreken. Even dacht hij diep na, wel er was maar een zo'n plaats en dat was natuurlijk zijn eigen toren. Geweldig. Kort zuchtte hij vermoeid. hij had nog altijd niet al zijn slaap in een keer kunnen inhalen. Iedere dag kwamen er welk documenten tevoorschijn gewoon om te ondertekenen. maar Eragon zijn kennende las hij eerst alles voor hij het zou ondertekenen. Dat had zijn voordelen, hij wist dan precies wat hij had getekend. en het had zeker ook zijn nadelen, het koste veel van zijn tijd en energie. Daardoor waren het soms lange slapeloze nachten omdat zijn werk hem van naar bed gaan weerhield. "Blijf" Hoorde Eragon het meisje de little guy bevelen. Geamuseerd keek hij toe hoe ze naast hem kwam Even keek hij op toen ze aan zijn haar kwam. Oke..., hier wist hij dus niet meteen iets op te zeggen. "Het is niet heet..." Mompelde ze in zichzelf.Geamuseerd trok hij een van zijn wenkbrauwen op. Goed, het werd hoogtijd dat hij haar weer gaat beter maken. Na even goed te hebben nagedacht stond hij weer recht en ging voor het meisje staan. Toen hij voor haar stond zag hij hoe koud ze het wel niet had. "Het zal geen pijn doen." verzekerde hij haar. En voor ze nog iets kon zeggen legde hij zijn beide handen tegen elk een slaap van het meisje en liet de warmte in haar helemaal zakken, waardoor ze in een soort diepe bevroren slaap viel. Zuchtend keek hij nu op het bewusteloze meisje neer die ineen was gezakt in zijn armen. Zijn ene hand gleed onder haar beide knieholtes en de andere hand ging naar haar rug en hief haar met gemak op. ondertussen keek hij neer naar de little guy."Als je echt mee wilt weet je me te vinden." Sprak hij ijskoud tegen de jongen. Keek met walging op de jongen neer. Hij verstevigde ondertussen zijn greep weer op het meisje. een grote vlam vuur zo groot als Eragon zelf vlamde opeens gevaarlijk op. En zonder nog om te kijken stapte hij er recht door heen en verdween van de plaats. Toen eragon weer uit het vuur stapte met zijn andere voet stond hij al meteen in zijn kamer. Zonder blik te gunnen aan de secretaresse die verbaasd opkeek van zijn entree ging hij verder."Zorg ervoor dat niemand mij stoort" beval hij de jonge vrouw, die haast knikte en niets durfde zeggen. Daarna sloot hij de deur van zijn vertrek achter zich dicht, stapte rechtstreeks naar zijn kamer en stopte het meisje in zijn bed. Legde de deken stevig op haar heen. Legde vervolgens zijn handen weer tegen haar slapen, en maakte haar lichaamswarmte weer goed, nu maar wachten tot ze weer wakker zou worden.. daarna verliet hij de kamer en stapte naar het grote vertrek. Ging een andere kleinere kamer in die wat donkerder en warmer had. daar op een groot houten tekenbureau lag er een groot blad, zwijgend zeeg hij op de stoel neer en begon te tekenen. het meisje dat hij vond die vol drugs zat in de koude op de grond. Door enkele vage strepen werd het blad gesplitst en hij tekende al een deel van het meisje dat nu aan het uitrusten was in zijn bed. Het drugs zou nog niet uit haar systeem zijn, daar moest hij persoonlijk voor kijken. De tekeningen dat hij maakten waren bijzonder speciaal, het was heel gedetailleerd, ieder plukje haar lag perfect, ieder stukje schaduw was er ook. Het zou bijna op een foto lijken als je niet zou kunnen zien dat het getekend was met potlood. Dit was een soort van dagboek voor eragon, hij tekende alles wat hij had gemaakt.

Blijheid, vrolijkheid, glimlach, kinderliedjes. Alles was aanwezig in Rhines droomwereldje. Geen boosheid of duisternis kwam erin voor. Alleen maar de goede dingen van het leven, daarom dat ze die pilletjes ook nam, ze wilde af en toe de duisternis van haar leven kunnen ontvluchten, al was het maar voor een kort moment. Hier zat ze dan, op het roze donzige gras, vlak langs het gekrompen vulkaantje met de niet hete zwarte lava, de smargden ogen. Hij had haar schatjes, de schatjes die ze nodig had om haar mooie droomwereld verder te laten gaan. Soms gleed haar blik nog eens naar het stille moddertrolletje, op een vreemde modderige manier was hij best wel schattig. Haar blik gleed weer naar de vulkaan toen deze spontaan begon te groeien. Ze keek hem met grote ogen aan, hoe deed hij dat toch? Hij was nu zelfs nog groter dan eerst. "Het zal geen pijn doen.” Ze snapte niet waarom hij dat zei, natuurlijk zou niets haar pijn doen, niet hier, niet in haar fantasie wereld. En voor ze nog iets kon zeggen legde hij zijn beide handen tegen elk een slaap van het meisje. Rhine keek hem met grote ogen aan. Zag overal sterretjes, voelde een prettige warmte in zich, een stralende glimlach groeide op haar gelaat. Maar die glimlach vervaagde toen haar oogleden zwaar werden, ze langzaam sloten, haar wereld vervaagde in de duisternis van haar dromen. De dromen waren vreemd, vreemder dan anders. Ze waren kleurrijk en toch soms kwam er duisternis in voor. Net alsof iemand de hele tijd tussen twee zenders van een tv zapte. Rhine lag te kronkelen in het bed, gilde soms zelfs even. De duistere beelden waren zo vreselijk, maar dan kwam de happy fluffy regenboog wereld weer kijken, bracht haar weer tot rust. Zo ging het een tijdje verder tot ze ineens haar ogen opende, recht ging zitten. Ze keek om zich heen, alles was wazig, en toen ineens weer kleurrijk, maar niet zo fel als voorheen. Haar blik gleed naar haar lichaam, haar benen waren weg! Oh god waar waren haar benen heen! Uit pure paniek sprong ze uit bed, zag dat haar benen er wel nog waren, maar net gewoon onder dat laken hadden gezeten. Even haalde ze opgelucht adem. Op handen en knieën zat ze op de vloer, in de onbekende kleurrijke kamer. Waar was ze? Waar was het moddertrolletje? Waar was de vulkaan met de zwarte niet hete lava op de top? Hadden ze zich verstopt? Verscholen? Moest zij hen gaan zoeken? Ze wist het niet. Ze keek om zich heen, zag een nachtlampje naar haar glimlachen. Ze glimlachte terug. Oké ze was nog altijd in haar blije wereld, welliswaar was hij wat minder kleurrijk, wat minder levendig maar nog steeds haar veilige toevluchtsoord, nu moest ze alleen nog de vulkaan en het moddertrolletje vinden, ze moesten zich ergens verstopt hebben dat kon niet anders. Rhine begon eerst te kruipen, keek onder het kanl groene bed, klopte op de gestippelde kast, stond toen recht om op hogere plaatsen te kijken. Even ging er een trilling door haar wereld heen, een moment dat alles wazig was, de echte kleuren er door kwamen. Rhine schudde met haar hoofd, sloot haar ogen, opende ze een moment later weer om haar mooie wereld weer te zien, ja dat was goed, zo was het beter. “Vulkaantje…trolletje…” Fluisterde ze met een giechel. Wat een vreemd spelletje, hoe was ze eigenlijk in deze kamer geraakt? Ze wist het niet meer. Langzaam liep ze terug, terug naar het knalgroene donzige bed. Ze plofte erin neer spreidde haar armen en benen, begon sneeuw engeltjes in de dekens te maken, een lach ontsprong aan haar lippen, wilde niet meer stoppen.