Dear Mizuki,
My dear, dear, dearest Mizuki.
My love and treasure.

Het spijt me dat ik zo gauw vertrokken ben, maar er was geen tijd te verliezen. Ik hoop dat ik je niet al te erg ongerust heb gemaakt, al betwijfel ik het. Ik schrijf deze brief vanuit mijn ouderlijk huis, waardoor ik niet eens zeker weet of hij jou zal bereiken. Dit is als ik me niet vergis de negen-en-dertigste poging die ik onderneem om via een brief contact met je te krijgen, deze week dan. De eerste tien brieven door mijn vader in het haardvuur verbrand, voor mijn betraande ogen. De rest wellicht ''per ongeluk'' zoekgeraakt of verdwenen door het ongeluk dat me lijkt te achtervolgen. Maar ik hou vol. Met behulp van gemanipuleerde luchtstromen zal ik dit naar je versturen, een riskante manier, maar mijn enige mogelijkheid. Vandaag is de eerste dag dat ik mijn vader zo ver heb kunnen krijgen het raam überhaupt open te krijgen, met als excuus dat het benauwd is. Ik krijg geen toestemming contact met je op te nemen, maar ik weiger me daarbij neer te leggen, wat eigenlijk geen andere keuze dan het verbodene overlaat. Misschien heb je al een briefje gevonden, in een handschrift gelijk aan de mijne. Valse woorden. Misschien stond erin dat ik je haatte, wellicht koos mijn vader voor iets subtielers en schreef hij dat ik weg was om nooit meer terug te keren. En ik zeg dat het handschrift lijkt op het mijne, want het is het mijne niet. Mijn vader, de man van nobelheid en rechtvaardigheid, de eervolle rechter zal proberen ons uiteen te drijven, om mijn laatste reden tot terugkeer naar SSA weg te nemen. Ik heb niet gekozen om je te verlaten, het plan was om binnen een weekend weer terug te zijn. Maar nu zit ik hier al weken, bleker dan ooit door het gebrek aan daglicht. Ik weet niet wat jij nu van me denkt, wellicht meen je dat ik je in de steek heb gelaten. Niets is fouter, want ik vecht nog elke dag om terug te komen bij jou.

Mijn vader is helemaal doorgeslagen, magie en alles wat ermee te maken heeft maakt hem woedend. Hij wil me hier houden om advocaat te worden, in zijn voetsporen te treden. Teruggekomen op zijn beslissing om mij en mijn zusje eerst de tijd te geven om in elk geval de beginselen der magie te laten leren. Hij heeft eerst Miku terug geroepen onder het voorwendsel dan mijn moeder ziek was. Zodra ik merkte dat ze weg was ben ik natuurlijk ook nog dezelfde ochtend vertrokken. Maar mijn zusje vond ik niet. Mijn ouders beweren dat ze naar een speciale school voor blinden is gestuurd, maar ik heb nog geen reden om dat te geloven. Waarom zou ik ze geloven, mijn leugenachtige ouders?

Door hen zit ik nu opgesloten op mijn kamer. De kamer waarop ik me vroeger graag vrijwillig terugtrok om na te denken is nu een gevangenis geworden. De piano is het enige wat me af kan leiden en ik breng uren door met het spelen van liedjes waarvan ik hoop dat jij ze mooi zou vinden.

Nu terug naar de hoofdzaak. Zaterdag over twee weken wordt ik naar mijn nieuwe school gebracht. Of dat denken zij in ieder geval. Dat is het plan. Maar al lijkt het alsof ik me bij mijn lot heb neergelegd, niets is minder waar. Ik zal ontsnappen. Ik zal vechten tot ik bewusteloos op de grond lig, ik zal me niet zonder slag of staat overgeven. Nooit. Want ik wil, hoe zoetsappig en uitgekauwd het ook klinkt, bij jóu zijn. Daarom zal ik hen mijn medewerking beloven, hen een gehoorzame zoon laten zien. Maar ik kom terug! Mizuki, de woorden die mijn ouders over jou spraken hebben me woest gemaakt. Hun vuile tongen hebben niet eens het recht jouw prachtige naam uit te spreken. En toch spraken ze kwaad over je, wat me bozer maakte dan alles wat ze me deze weken hebben aangedaan. Het bloed dat langs mijn wang stroomt, de pijn van een klap tegen mijn kaak. Het doet me niets, als ze van jou maar af zouden blijven. Mijn laatste restje respect hebben ze verloren en ik zal zonder terughoudendheid mijn ontsnapping bewerkstelligen. Een storm, een aanval, een simpele vlucht. Hoe maakt niet uit, als het doel maar bereikt wordt. En dat doel ben jij. Als je dit leest weet dan dat ik nog leef, dat ik terug zal komen en het meest belangrijke;; dat ik zielsveel van je houdt. Wacht op me, oh meisje met de prachtige haren en stralende ogen, wanneer ik terug kom. Wacht op de plek waar ik jou voor het eerst ontmoette, maanden geleden, daar zal ik zijn op de zaterdag van mijn ontsnapping.

Wacht op me, want jij bent de echte reden dat ik nog vecht. Dat ik nog een doel zie in mijn hopeloze situatie, een doel wat ik zal bereiken. Alles wat mij nu nog rest te zeggen is: Mijn diepste wroeging voor mijn plotse afwezigheid, maar mijn zusje had me nodig als ogen in de duisternis. Het spijt me.

I'll be back.

Yours forever,
With love,
Mineko de la Faiette
______________________________________________________________

Hij zuchtte en wreef door zijn warrige haren. Enkele tranen waren op het bleke perkament gevallen en vermoeid wreef hij ze weg, wat enkel resulteerde in een natte veeg aan de zijkant. Tranen van moedeloosheid en verdriet. Gemis. Zij was wat al door zijn gedachten spookte, dag en nacht. Wat deed ze nu? Waar was ze nu? Hij zou haar gauw weer zien en dat, dat idee hield hem op de been. Hij vouwde de brief netjes op, probeerde de bloedstreep ook nog te verwijderen, maar gaf het algauw op. Voetstappen in de gang. Hij fluisterde wat Puffoonse woorden en de brief schoot bliksemsnel weg. Met maar één doel. Haar vinden.
________________________________________________________________

Veilig bereikte de brief de school en vloog geruisloos door de gangen. En dan viel het met een plofje neer voor de voeten van een meisje. Een meisje met prachtige bruine haren. Nu was de brief weer een levenloos voorwerp, zijn hartstocht voelde je nog als een zuchtje wind langs je kaken strijken als je goed oplette. Zijn magie had doel bereikt. Hijzelf zakte in zijn gevangenis opgelucht, maar ook intens verdrietig neer in zijn stoel toen hij voelde hoe de brief nu in veilige handen was en drukte de toetsen van de witte piano in.

[BRIEF VOOR MIZUKI..~]