Dominic was weer eens buiten te vinden, midden in de nacht. Zoals wel vaker kon hij niet slapen. Echt vermoeid was hij ook niet, eerder rusteloos en verveeld. Als een roofdier dat te lang niet gejaagd had. Op zoek naar een prooi dus. Maar liever geen simpel doel deze keer, een uitdaging. Iets wat zijn gedachten deed stoppen en zijn focus naar enkel diegene trok. En dan proberen om vertrouwen te winnen, alles van zijn speeltje te weten komen. Zodra hij alles wist was het al te laat, werd het speeltje zonder moeite gedumpt. Niet zomaar gedumpt, maar met zo veel mogelijk pijn en verdriet. Als een baksteen zou hij de ander laten vallen en het symbolische geluid van afbrokkelend steen was dan het mooiste wat hij zich voor kon stellen. Oftewel het toekijken hoe iemand door zijn toedoen pijn had. Een zachte verwensing verliet zijn lippen toen hij in een plas stapte. Het had de laatste tijd veel geregend en op sommige plaatsen waren diepe poelen regenwater blijven staan. De koude sensatie van natte sokken irriteerde hem. Bij elke stap sopte zijn voet in zijn schoen. Een sterke irritatie schemerde door in zijn gezicht, maar algauw had hij de mysterieuze gelaatstrekken weer onder controle, keek weer volkomen emotieloos. Er was nu toch niemand om lief en vrolijk voor te lijken. Of wel...? Hij was naar het meer gelopen, had al een tijdje over het glinsterende water heen gestaard. In het licht van de eenzame sterren leek het water op een donker fluwelen doek. Maar er klonk een zacht geklots en dat geluid kwam niet van zijn met water gevulde schoen. Hij speurde het wateroppervlakte af en zag daar in de verte een vaag figuur heen en weer zwemmen. Nu? Met dit weer? Serieus... Dat moest wel een gestoorde zijn. En dat betekende dat het ook heel wat interessanter werd om uit te zoeken wie het was, die hier zo eenzaam door het water waadde. Hij liep kalm door, maakte zo min mogelijk lawaai. En zag daar een hoop kleren liggen. Geruisloos bukte hij en greep het bovenste vast. Onbeschaamd, want in de duisternis was het bijna onmogelijk hem te zien nu. Een shirt. Met scheuren erin. Hij hield het ding omhoog in het zachte schijnsel van de maan en trok een verbaasde wenkbrauw op. Verplaatste zich dan naar de waterkant en bukte wederom. Er lag iemand in het water. Drijvend en starend naar de sterren. ''Psst...'' siste hij zachtjes, maar in de doodse stilte goed te horen. ''Is dit toevallig van jou, mysterieus meisje in de nacht?'' Hij nam maar aan dat het een meisje betrof. Anders was het een jongen met een nogal meisjesachtige smaak, want het gescheurde shirt in zijn handen was niet bepaald stoer en mannelijk te noemen.
[Derp.]

Een paar seconden na zijn eerste woord hoorde hij een lichaam in beweging komen. Water spatte op en twee bleke armen kwamen afwisselend het water uit steken. Zwemmend door het duistere water. Het rustige spiegelgladde meer met haar lichaam opensplijtend. Ze was als een soort spookverschijning in de zwarte nacht, half omhuld in water als ware het satijn. Haar huid glinsterde in het maanlicht en zijn lippen krulden zich in de welbekende grijns. Vol spot, met een plagerig randje eraan. Ze was bij de rand aangekomen en keek recht in zijn ogen. Hij was nog steeds gebukt aan de rand van het water, kon haar als hij wilde met één beweging aanraken. Maar hij deed het niet, nog niet. ‘Goh, wat een geluk dat ik in één keer de eigenaresse van dit kledingstuk heb gevonden midden in deze drukte...’’ zei hij met een spottende stem. ‘’Ja, dat lijkt me inderdaad slim.’’ Stemde hij met haar in, dit shirt was afval, net zoals zij. Als ze niet zo mysterieus midden in de nacht buiten was geweest liep hij haar vast voorbij. Ze was mooi, daar niet van. Maar mooie meisjes vond je in overvloed. Wat Dominic wilde was iemand met geheimen. Iemand die hem kon interesseren, waarmee hij kon spelen als een kat met een muis. Het was een hulpeloze prooi, die steeds de illussie van vrijheid voorgespiegeld kreeg, waarna de scherpe klauw het diertje weer tegen de grond drukte. Er was geen ontsnappen aan. Zijn scherpe woorden zouden zijn slachtoffer vastpinnen en ontleden met een intense precisie. Totdat hij alles wist, dan werd hij of zij al snel saai. En saai betekende nutteloos. Nutteloos betekende afval. En afval werd vernietigd en op de grond geworpen tussen de andere vodden. ‘’Wat ik hier doe?’’ herhaalde hij nadenkend. ‘’Ik kon niet slapen, ging naar buiten... Na een wandeling kan ik meestal wel inslapen. En toen zag ik dit hier liggen en dat leek me toch wel opmerkelijk.’’ Hij haalde achteloos zijn schouders op en veegde zijn ravenzwarte haar opzij. ‘’Ik zou de voor de hand liggende vraag kunnen stellen wat jij hier doet en waarom je shirt stuk is... Maar liever zou ik je naam weten, meisje.’’ Een charmante glimlach gleed vluchtig over zijn lippen. Hij wist dat ze waarschijnlijk had verwacht dat hij een van die vragen zou stellen, dus juist daarom deed hij dat niet. Voorspelbaar zijn, daar had hij een hekel aan. ‘’Zwem je graag?’’ vroeg hij dan met een geamuseerd lachje. Zo. Twee vragen, maar niets over wat eigenlijk zo interessant was. Haar gescheurde shirt. Want hoe kreeg je dat voor elkaar? Door heel onvoorzichtig door het bos te rennen misschien. Want de scheuren zagen eruit alsof ze door takken gemaakt waren. En veel andere oorzaken kon hij momenteel ook niet bedenken. Hij zou er nog wel achter komen. Dat was zeker. Zijn ijsblauwe ogen namen haar scherp in zich op en hij wachtte kalm op antwoord.

Haar grijns werd weerspiegeld op zijn gezicht. Een gedeelde lach, maar geamuseerd was hij nog niet. Haar blauwe ogen bevatten geen felle intense blik, eerder iets kalmerends. En o, wat had hij een hekel aan kalm. Kalm werd geassocieerd met saai. Maar het feit dat het midden in de nacht was hield hem hier. Anders was hij waarschijnlijk gauw alle interesse verloren, hoe mooi ze ook mocht zijn. Zoals al eerder gezegd was schoonheid niet het belangrijkste. Natuurlijk een leuke bijkomstigheid, maar zonder geheim of ongewoon gedrag wat zijn aandacht vast kon houden hield het niets in. Hij moest toegeven dat hij geregeld met prachtige jongens of meisjes te maken had en ze dan ook met plezier bespeelde. Maar ze hadden meer dan alleen mooie ogen, lang sierlijk haar. Ze hadden iets speciaals, iets wat ze niet wilden vertellen of wat ze anders maakten. En dan was het zijn taak, zijn spel, om datgene uit te vinden, te ontrafelen. Het geheim werd dan hun geheim. Hij stopte pas als hij een persoon door en door kende. Dan was het spel af en werd het speelgoed afgedankt. Het spelletje kon dus vlammend kort zijn of tergend lang, afhankelijk van zijn prooi. Sommige leerlingen bleken zo oppervlakkig te zijn dat binnen drie vragen al hun inhoud al op tafel lag. Maar hopelijk was zij niet zo. Met oppervlakkige mensen had hij namelijk nog minder geduld en voor hun waardigheid zo mogelijk nog minder respect. "Ik heet Erza Scarlet" Dat ging makkelijker dan gedacht. Haar volgende opmerking deed hem kil grinniken. Humor was in ieder geval aanwezig, wat fijn. "Dus uit beleefdheid moet ik jouw naam terug vragen?" Nadenkende blik, korte stilte. Dan knikte hij peinzend. ''Dat zou de etiquette wel voorschrijven. En natuurlijk een buiging bij het zeggen van je eigen naam voortaan, vrouwe Scarlet.'' zei hij vlotjes. Om zichzelf dan voor te stellen, want dat praatte wel zo handig. En daarbij was het een perfect excuus om het volgende te doen. Hij stapte op haar af en pakte teder haar hand. Een geoefend gebaar, waarna hij er een zachte handkus op drukte. ''Zo. Mijn naam is...'' Hij was even stil en nam een razendsnel besluit. Gewoon willekeurig- of misschien was het wel intuitie dat ook zij over haar naam gelogen had- maar feit was dat hij in een nanoseconde hetzelfde besloot te doen. ''Gabriël Fedelmid. Aangenaam kennis te maken.'' Ze had met een simpel gebaar het kledingstuk van hem over genomen en hij keek nieuwsgierig toe hoe ze het verbrandde. "Mag ik mijn andere kleren eens." vroeg het meisje en hij grijnsde plagerig, bleef enkelen seconden stil staan. Maar toch gehoorzaamde hij, voor zover je het zo noemen kon. Dominic knikte nogmaals. Liep met sierlijke passen naar de aangewezen hoop toe, die hij zelf ook al gezien had. Viste eerst een ongeschonden shirt omhoog en dan de broek die erbij hoorde. Rechtte zijn rug en draaide zich om naar haar, wandelde terug. ''Alstblieft, graag gedaan.'' zei hij met een vriendelijke glimlach. Wat was hij toch behulpzaam zeg. ''Je bent een vuurmagiër zo te zien, maar beheers je ook nog andere elementen?'' vroeg hij dan. Als wederdienst voor zijn hulp mocht ze best wat vragen beantwoorden. ''Ok, ik heb je wat tijd gegeven om een mooi verhaaltje te verzinnen nu. Waarom ben je hier, zo midden in de nacht? Waarschuwing: Ik wil óf een goede leugen óf de waarheid.'' zei hij met een vriendelijke lach. Maar de waarschuwing had een ietwat onheilspellende achtergrond. Alsof hij het verschil zou kunnen vertellen tussen waarheid en gerafineerde leugen. En alsof hij haar zwaar kon straffen als ze besloot een suffe leugen te vertellen. Ja, het was bluf, natuurlijk. Bluf was een van de dingen waarin hij zo goed was. Wanneer je geen emotie's van jezelf had, naast goed verborgen haat, was een pokerface een van de makkelijkste dingen om te doen.

Ach ach, duister en vlammen gemixt in dit vurige meisje. Wat fijn zeg. Daarom was ze graag buiten. yeah. Alsof hij dat graag weten wilde. Saai. Dat was een klein feitje, niet iets wat hem echt interesseerde. Ze wist wel goed hoe ze moest bewegen. Om zogezegd de aandacht van normale jongens, puberend en wel, sterk vast te houden. Nog maar enkele millimeters van hem verwijderd. "Waarom wel zo nieuwsgierig." Hij glimlachte lichtjes. ''Waarom niet?'' was zijn snelle wedervraag. ''Maar als je het zo graag wilt weten."Ging ze op een onschuldige toon verder."Af en toe moet ik wat stoom afblazen, en een wandeling in het duistere bos kan echte wonderen verrichten." "Volgens mij ben jij nogal nieuwsgierig ingesteld." Ze gaf hem een lichte tik tegen zijn borstkas." Heb ik het juist of niet dan...Gabriël?" Hij glimlachte weer, zei een kort moment niets. ''Enkel als het onderwerp me...aantrekt... ben ik nieuwsgierig.'' zei hij spottend. Zijn spottende, snelle opmerkingen kon je als bedreigend of gemeen zien, of je kon het zien als een spelletje. Een uitdaging. Een test om te zien wat zij allemaal in haar mars had. En misschien kon hij zelfs wel een beetje wat leuke reactie's uit gaan lokken. ''Ik moet wel zeggen dat ik het schattig vind hoe je je leugentje verteld hebt. Niet slecht voor een beginner.'' zei hij met een emotieloos gezicht. Het was een groot deel bluf, maar dat was aan zijn pokerface niet af te lezen. Het was net alsof hij heel zeker wist dat ze loog. En als ze de waarheid had gesproken zou hij dat vanzelf wel merken aan een soort verontwaardigde reactie. Maar er waren ook wel degelijk aanwijzingen die wezen op een leugen of in elk geval een halve waarheid. Misschien verzweeg ze iets, misschien verdraaide ze iets. Of vertelde ze een hele domme waarheid. ''En als ik zo vrij mag zijn nog één opmerking te maken... Ben je nachtblind of iets dergelijks? Een normale wandeling, al is het dan in een bos, zou toch niet moeten leiden tot zo veel ongelukkige ontmoetingen met takken dat je shirt verpest wordt?'' Hij glimlachte engelachtig en keek haar bezorgd aan. ''Kon je geen fakkel gebruiken om je pad te verlichten, met je vuurmagie?'' vervolgde hij dan verbaasd.
[Beetje flut, sorry~]

"Oja, dus ik trek je aan?" Sprak ze zoetjes. Hij liet dat maar in het midden. De waarheid? Ze trok hem meer aan dan gemiddeld, voor nu. Enkel omdat er iets was wat hij niet wist en wat hem interesseerde. Wat maakte hem het uit of ze lief, aardig of gezellig was. Niets. Hem ging het enkel om amusement. En zo lang ze nog waarde voor hem had was het antwoord dus ja. Ja, ze was interessant-ig. Nu. Maar dat ging haar niets aan, dat zou zijn spelletje verpesten. Dus geen antwoord en gelijk door met de volgende testjes. Het was net alsof hij een psycholoog was die op basis van haar reactie's haar hele profiel uit zou kunnen tekenen. Wel een beetje controversieel natuurlijk, een ware psycholoog zou zijn patient nooit van leugens beschuldigen, zo wist Dominic uit ervaring. Ooit had hij een man helemaal gek gemaakt met perfect bedachtte verhaaltjes, de schoolpsycholoog wist niet meer wat waar was en wat niet en had opgegeven. Heerlijk toch?
"Dus jij durft om zomaar te zeggen dat ik een leugenaar ben" Hij grijnsde en knikte bevestigend zijn hoofd. ''Niet dan?'' vroeg hij doodkalm. Van hem mocht ze best ontkennen hoor. Ze had geen fakkel nodig, kon uitstekend zien in het donker. Yeah sure. Hij grinnikte hardop, deed niet eens moeite om zijn amusatie te verbergen. ''Go on...'' zei hij bemoedigend. ''Het hang er ook vanaf welke paden je volgt slimmerik" Ha...ha...ha. Zat het zo? Droogjes keek hij haar aan. Whatever. Hem maakte het ook niet uit dat zij zo nodig haar kleding naar de gort wilde helpen. "En als ik half slaap komt het niet in me op om mijn magie te gebruiken, niet iedereen is zo slim als jij hoor" Hij trok kalm een wenkbrauw op. Moest hij nu blij zijn omdat ze hem 'een complimentje' had gegeven? Grappig. Zo makkelijk was hij niet onder de indruk. Hij overtreedde de etiquette-regels? Waarom dan wel. ''Want iemand overhoren is nu niet echt beleefd...vind je ook niet... Gabriël" Hier was hij niet door overtuigd. Moest hij nog uit gaan leggen ook waarom. Zucht. ''Neen, mijn lieflijke vrouwe, dat ziet U helaas verkeerd; dat is juist beleefd. Making a conversation 'nd all.'' Hij glimlachte beleefd en wachtte kalm af. Veel indrukwekkends zou er vast ook niet kunnen volgen. Nu al had hij het gevoel alles in de hand te hebben, ze liet zich gemakkelijk in een hoekje drijven door simpele redeneringen. "Don't start, with what you can't finish...my honey" Hij stond doodstil, onbewogen. Not. Impressed. Dat was wat zijn hele houding uitstraalde. vanbinnen vroeg hij zich wel zeker af wat ze bedoelde, maar dat ging haar niets aan. ''I never said I couldn't finish it, did I? So little trust in my...skills..'' sprak hij vloeiend. Woorden waren zijn beste wapens. Brachtten hem in de problemen, maar haalden hem er ook weer uit. ''Waarom vervuil je het meer?'' vroeg hij dan simpelweg. De leidende emotie's die hij in zijn stem legde had hij nu weg gelaten, waardoor het lastiger werd om te bepalen hoe alles bedoeld was. Challenge.

Zijn beschuldiging had een grappig effect op Miss Erza. Moest hij vaker doen. Maar hij vermoedde nog steeds dat ze loog. Vroeg zich af waarom en nog belangrijker; Wat de echte waarheid was. Misschien zou ze lang genoeg interessant blijven om dat uit te vinden en anders was het de moeite ook niet waard. Hij merkte wel dat ze hem aankeek. Het leek wel of... Ja, wat schattig. Ze probeerde hem te doorgronden. Hém. De meester van verhulling en leugens. De jongen die bestond uit pure mysterie en haat voor de wereld, die mensen misleidde met zijn vriendelijke masker. Verspilde moeite. Stop trying. Wellicht zou ze denken dat ze hem snapte, ooit, maar ze zou nooit, maar dan ook nooit de ware Dominic kennen. Want die bestond nauwelijks. Die was bevroren in een laag kilte en ijs, haat en spelletjes, trucjes. "Alsof mij het wat kan schelen hoe jij het ziet" Hij grijnsde. Ja, dat kon haar vast wel iets schelen. Anders zou ze die hele discussie toch niet aangaan? Maar nu ze verloor deed ze net alsof het haar niets kon schelen. Ach, slechte verliezers zou je altijd hebben. Dat was niet echt sportief, maar misschien zou ze nog leren om haar verlies te accepteren en er goed mee om te gaan. Ze wreef vermoeid in haar ogen en hij glimlachte warm. Ja, het leek haast of hij zich echt om haar bekommerde.

Dit kindje dacht duidelijk dat ze een lastige tegenpartij voor hem was. Een uitdaging. Yeah sure. Laat me niet lachen. "Ga niet opzoek Gabriel naar iets dat je niet begrijpt" Hij, die iets niet begreep? Hij doorzag alles, álles had hij door. Wat zou hij niet begrijpen aan zo'n simpel en naïef meisje? Ze was makkelijk, ze was geen partij. Hij kon alles met haar doen wat hij wilde. Waar maakte hij zich druk om? Nou, ergens had die stem een soort dreiging in zich gehad. Iets wat hem bijna als een werkelijk gevaar voorkwam. maar dit meisje zelf leek helemaal niet gevaarlijk of ook maar in staat hem kwaad te doen, dus dat was vrij verwarrend. Ze leek hem te willen waarschuwen. Dat hij niet wist waar hij aan begon en dat hij beter kon stoppen nu. Maar stoppen zou hij niet. Nieuwsgierigheid geprikkeld. Hij moest en zou weten wat er aan de hand was. ''Nee hoor, dat is niet nodig.'' Hij haalde zijn schouders op. ''Ik weet zeker dat de vissen hartstikke blij zijn met hun nieuwe gezelschap.''

Na een kort moment van stilte kwam hij naast haar zitten en legde vertrouwelijk een hand op haar knie. '"Zo. Je zei dat ik op zoek was naar iets wat ik niet begreep. Dus... Kan jij het mij misschien... Uitleggen, schat?'' Zijn blauwe ogen groot en vragend, bijna lief. ''Erza, je kan het me best vertellen hoor.'' Want, tja, hij zou toch niet stoppen tot hij het wist.

[Derp... ]

Het was een vreemd tafereel. Meisje en jongen, van een afstand zo onschuldig en haast romantisch. Zijn hand op haar knie, een zorgzaam gebaar. Ze praatten, maar logen allebei. Dat wist hij. Hij wist van zichzlef dat hij loog, immers deed hij dat altijd. En zelfs als hij de waarheid sprak, zoals zelden gebeurde, maar wel enkele keren. Zelfs dan waren zijn woorden nog mysterieus en bedoeld als wapens om te verkrijgen wat hij wilde. Hij wilde haar geheim en ze zou het hem vertellen ook. Ze verzweeg iets. Maar wat? Ze keek hem aan. Hij keek fel terug. "Je weet toch wel dat ik je schat niet ben..." O, ging ze het zo spelen? Dacht ze hem met een onschuldige kus van zijns tuk te kunnen brengen. Wat jammer nou, daarvoor had hij al te veel meegemaakt. Ook op dit gebied ja. "...darling" Hij grinnikte en gaapte, bedoeld als teken dat hij niet bepaald onder de indruk was. ''Nog niet nee.'' sprak hij vlotjes.
Ze had zijn hand van haar afgehaald, waarom? Had het een specifieke reden, of was het gewoon... willekeurig. Soms waren mensen zo lastig te doorgronden. Maar al met al waren ze makkelijk. Makkelijk in hun onschuld en oneindige goedheid. Kortzichtig, dat waren ze ook. De meeste dan. Die herkenden het gevaar in hem nog niet als hij voor ze stond. ''Erza, je kan het me best vertellen hoor.'' Eens zien... Wilde ze hem echt niet vertrouwen? Dan had hij de lieve manier in elk geval geprobeerd. "En waarom zou jij denken dat ik maar ook iets aan jou zal vertellen." O, daarvoor had hij genoeg redenen. Omdat hij anders ongeduldig en geirriteerd werd wellicht? Dat kon zij uiteraard niet weten, ze had zijn venijnige kant nog niet mee mogen maken. Met nadruk op nog. Dat kwam wel. Vanzelf. Ooit. Uiteindelijk. "Ik krijg geen hoogte van jou, je laat je echte ik niet zien. En dan verwacht jij dat ik je vertrouw" Legit reason. Hij grijnsde en haalde zijn schouders op. ''Het is jouw eigen keuze.'' Doen alsof het hem koud liet, dat was weer iets waarin hij o zo goed was. Omdat het hem ook werkelijk nauwelijks iets deed, naast het feit dat het zijn bezigheidstherapie, zijn spelletje was.
''Ik vertrouw niemand Gabriel, ook jou niet. Of dat je nu aanstaat of niet."Ach zat dat zo. Mevrouw was haast wereldwijs te noemen. Bravo. Nooit iemand vertrouwen. Dat was redelijk slim. Je wist immers nooit wat er onder hun lieve gedrag verborgen zat. Hij grijnsde toen ze wegliep. Haar woorden hadden te veel als een uitdaging geklonken. Soepel kwam hij overeind en begon net als zij te wandelen. Hij haalde haar niet in, maar bleef op een paar meter afstand. Wel sprak hij, met zijn mysterieuze stem. ''Laat je me zomaar achter?'' vroeg hij met een licht scheutje gemaakte teleurstelling. ''Zonder enig afscheid? Ik dacht dat we het net over etiquette hadden gehad, miss Scarlet.'' Nu haalde hij haar toch wel in en keek haar met zijn grote blauwe ogen aan. Hij was knap en dat wist hij. O ja, dat wist hij. De arrogante jongen wist vrij goed wat zijn sterke punten waren. Ook zijn zwakke punten. Maar die had hij al lang geleden geëlimineerd. Zoals dat hoorde. Hij was sterk en ononverwinnelijk en zou zeker zijn zin krijgen. Hij pakte haar pols beet en trok haar naar zich toe. ''Dus zeg me. Wat moet ik doen om jouw ó zo kostbare vertrouwen te winnen, schat?''
[Derp, faal.]

De wandeling was vlug gegaan en nu was het tijd om tegen haar te spreken. ''Zonder enig afscheid? Ik dacht dat we het net over etiquette hadden gehad, miss Scarlet.'' Ze stopte met lopen, stond stil en keek hem aan. Wat schattig. Ze deed echt een poging om zijn gelijke te zijn, een uitdaging te zijn. Een geheim te blijven en hem af te schrikken. "Ja daar hadden we inderdaad over gehad Mister Fedelmid. Maar ik had gedacht, dat we dat uiteindelijk toch maar achterwegen hadden gelaten." Irritatie en amusatie wisselden zich af door haar gedrag. Het was als een kindje dat zijn ouders immiteert. Ze deed zo koel en charmant, maar hij zag wel dat ze niet werkelijk zo was. Dit meisje was geen echte ijskoude ziel, nee, ze had een hart wat niet alleen bloed bevatte maar ook emotie's. Enkel omdat ze een geheim had deed ze zo. En omdat ze dacht dat dat haar cool en aantrekkelijk maakte. Voor andere jongens misschien. Hij was enkel geïnteresseerd in het idee van haar bezitten en laten vallen. Haar door en door leren kennen en dan als een twijgje breken.
Ze was zo te zien erg blij met haar spitsvondige antwoord op zijn vraag wanneer ze hem vertrouwen zou. ''Pas wanneer jij je 'ware' ik laat zien darling.'' Juist ja. Het was bijna grappig hoe ze dacht hem door te hebben. Ach gossie, ze had ontdekt dat hij slechts een spelletje met haar speelde. Boehoe. Wat erg. Dat was echt onverwachts zeg. Wat dacht ze nou. Dat hij echt zo erg mislukt was dat hij niet eens fatsoenlijk zijn spelletje kon spelen? Ze dacht zeker dat ze hem doorzien had. Niets was minder waar. Dit was de bovenste laag. Net als bij een ui kon je die gemakkelijk afpellen. En ook zou hij haar in het einde alleen maar tranen en verdriet brengen. Prachtige vergelijking kortom. Dominic haalde zijn schouders op. ''Nah...'' sprak hij nadenkend. ''Dat aanbod moet ik helaas afslaan, sorry.'' Hij grijnsde vilein. ''Zo veel moeite, en voor wat? Zodat jij me je saaie 'geheim' zal vertellen. Nee, bedankt.'' Hij wierp haar nog een laatste blik toe, een veelbetekenend lachje. Want dacht ze nou werkelijk dat hij voor haar door het stof zou gaan? Mooi niet. Wanneer meisjes terug wilden spotten en plagen, opmerkingen maakten en tegenwerkten. Dan kreeg hij de neiging om er minder moeite in te stoppen. Bij verlegen leerlinges was het een uitdaging om hen uit hun schulp te lokken, maar deze types... Die gaf je een vinger en ze namen een hand. Om uiteindelijk ook met die hand ontevreden te zijn, wat resulteerde in complete complexe problemen. HIj wierp een blik op zijn horloge en knikte. ''Het was leuk zolang het duurde. Goodnight, Erza.'' Aan niets was te zien dat het hem ook maar iets boeide. En net zoals zij wegliep deed hij hetzelfde. Beide darkmagicians wandelden naar hun eigen slaapzaal.

[Ipodpost, maar had sudden inspiration ]