(Als ik mag?)

Celia zat op haar bed. Voor haar lag een brief. Het was op net briefpapier geschreven en oogde erg officieel. Met zwarte inkt was er een nummer opgeschreven. De zes cijfers waren haar aan het uitlachen. Vernederde haar, en ze kon er niks tegen doen. Dat iemand zoveel macht over haar had door enkel een stomme brief te sturen met zes stomme cijfers.
Celia liet zich achterover op haar bed vallen en plofte met haar hoofd in haar kussens. Ze had het beloofd, geen opdrachten meer. Maar deze was echt heel dichtbij. Ze kon binnen twee uur weer terug zijn. Celia's groene ogen gleden opzij, naar haar nachtkastje. Daar lag een zwart lint. En een stukje verderop, over de stoel, lag haar zwarte top. Ze had hem nog niet één keer aangehad. Het kwam door de twijfels. Wat nou als ze een nieuwe opdracht kreeg? Wat zou ze dan doen. Hem verstoppen? Verbranden? Of tegen beter weten in uitvoeren. Celia het de brief geprobeerd weg te gooien, maar het lukte niet. Het ding irriteerde haar. Opnieuw kwam Celia overeind. Ze griste uit pure frustratie de brief mee. Ze was er klaar mee. De eerste stap om los te komen van de Selene organisatie was door deze brief ongeopend ergens in het duistere bos te verstoppen. Een diepe kuil graven, hem daar in gooien en er nooit meer naar omkijken. Met ferme passen liep Celia naar de deur. Bij de deurpost greep ze de schede met daarin haar zwaard. Onder het lopen gooide ze de band over haar schouder zodat het zwaard schuin op haar rug hing. Ze vertrok nooit zonder zwaard. Natuurlijk had ze ook altijd allerlei andere wapens bij zich, verstopt voor het ongetrainde oog. Maar ze voelde zich comfortabeler met haar zwaard dicht bij haar in de buurt. Vooral als ze mensen tegen kwam die ze nog niet kende.
Maar naarmate Celia steeds verder liep sloeg de twijfel opnieuw toe. Moest ze hem echt niet even openmaken? Alleen maar om te kijken om wie het ging, daarna zou ze de brief onmiddellijk wegbrengen. Of zou de drang om de opdracht dan alsnog uit te voeren dan te sterk zijn? Ze was nu al besluiteloos en dat was enkel om het openen van de brief. Zo in gedachten verzonken liep Celia langs de grote zaal en de geur van vers brood kwam haar tegemoet. Meteen knorde haar maag. Ze kon maar beter eerst iets gaan eten. Daarna zou ze wel zien wat ze met de brief zou doen.
Ze liep de zaal in terwijl haar felle groene ogen nog steeds naar de brief staarde. Daardoor had ze niet gemerkt dat er iemand anders ook daar liep. Een botsing was het onvermijdelijke geval. Celia moest zich schrap zetten om haar evenwicht niet te verliezen, maar liet daardoor haar brief vallen. Ze hoorde iemand sorry stamelen en keek nu pas op. Ze was tegen een jongen op gebotst. Ze schatte hem niet de jongste, ongeveer haar leeftijd als ze die zelf had geweten. 'Nee, het is ook mijn schuld,' sprak ze afwezig en afstandelijk terwijl ook Celia door haar knieën zakte om te helpen met het opruimen. Ze had niet gezien dat haar brief een stukje verderop, dichtbij de jongen, was gewaaid.

Celia was te ver met haar gedachten. Voor nu raapte ze de scherven op. Daarom keek ze ook afwezig op toen de jongen ineens weer tegen haar begon te spreken. Haar blik ging van het gezicht van de jongen naar de brief in zijn hand. ‘Bedankt,’ sprak ze zachtjes terwijl ze de brief weer aan nam. Ze had niet eens door gehad dat ze hem was verloren. Ze borg het ding onmiddellijk op, ze wilde er niet meer aan denken. Terwijl hij weg liep om het dienblad op te ruimen kwam Celia langzaam weer overeind. Ze keek om toen de jongen opnieuw tegen haar begon te spreken. ‘Nee, ik ben in orde,’ zei ze kalm. Ze begon zich weer een beetje als zichzelf te voelen.
Celia’s groene ogen gingen van zijn hand naar zijn ogen toen hij zijn hand uit stak en zichzelf voorstelde onder de naam Fwinn. Ze pakte zijn hand vast om die te schudden. ‘Celia,’ sprak zij op haar buurt. Ze hield haar woorden kort, voornamelijk omdat Fwinn er niet uitzag alsof hij zin had in een gesprek en omdat zij er naar alle eerlijkheid zich eigenlijk ook niet goed genoeg voelde ervoor. Toch ondanks hoe ze zich vandaag voelde werd Celia’s nieuwsgierigheid geprikkeld toen ze onder de kleding van Fwinn vreemde bewegingen zag. Voorzichtig trok ze een wenkbrauw op maar alles werd al snel verklaard toen de bewegingen afkomstig bleken te zijn van een gehoornde hagedis. Meteen voelde ze de aanwezigheid van haar eigen metgezel om haar been kronkelen. Nemo was er altijd snel bij als Celia met mensen praatte die zelf ook een dier bij zich hadden. Waarom wist ze niet maar hij scheen er niet zo gesteld op te zijn. Nu moest Celia wel eerlijk toegeven dat Nemo niet echt haar metgezel was. Hij was van Augustus. Hij had Nemo met haar meegestuurd om een beetje op haar te letten, en daar hield de slang zich dan ook aan.
Agressief flitste zijn witte tong naar buiten voor een paar seconden toen hij zijn vertrouwde plek om Celia’s hals had gevonden. Celia legde haar hand langs zijn kop en dwong hem zo om weg te kijken van de hagedis. ‘Nemo, rustig,’ fluisterde ze hem zachtjes op een geruststellende toon toe. De agressieve houding van de slang verdween maar je kon aan hem zien dat hij het er nog steeds niet mee eens was.
‘Het spijt me van Nemo. Hij kan niet zo goed met andere dieren overweg. Dan gaat hij raar doen. Hij schijnt het altijd aan te voelen als er andere dieren in de buurt zijn,’ verontschuldigde ze zich tegenover Fwinn. Ze keek op toen hij weer begon te spreken. Ze deed geen moeite de verbazing in haar ogen te verbergen. Niemand vroeg Celia ooit zoiets. Vragen was sowieso iets wat vrij zelden voorkwam. Bevelen, dat was het meeste wat Celia te horen kreeg. Maar sinds ze op Starshine zat was dat veranderd. ‘Waar zat je dan zoal aan te denken?’ vroeg ze kalm terwijl haar handen nog steeds zachtjes Nemo streelde om hem te kalmeren.