-Het begint dus wel in het grasveld? Anders stuur jij ze maar naar binnen. : P

Romance stond in haar kamer, maar het was en bleef donker zelfs al was de zon buiten heerlijk aan het schijnen in het najaar. Het raam moest nog steeds vervangen worden en nu was het zolang dichtgetimmerd zodat ze in ieder geval geen last zou hebben van de gure wind die ’s nachts waaide. Uit de kast pakte ze een trui die het verband verborg en waar ze gemakkelijk haar jas over aan kon doen en trok ook de handschoenen aan. Die had ze niet nodig om de schrammen te verbergen, nee die waren zo licht geweest dat ze na een week al genezen waren maar het hield haar handen warm en waren heerlijk zacht. Van de dokter had ze de “all-clear” gekregen zolang ze maar niets al te inspannends deed en de bloedtabletten bleef slikken om het verlies op te kunnen maken. En dus zou het een rustig dagje buiten worden had ze besloten en een beetje spelen met de blaadjes. Romance ging naar buiten om met de bladeren te kunnen spelen. Voor het eerst in tijden had ze de speld niet langer in haar haren, bang voor een terugval en dat ze dan nog iemand echt pijn zou doen zoals die nacht was gebeurd. Dat wilde ze niet nog een keer laten gebeuren en nu lag de speld in het speciale kistje dat er voor was gemaakt. Ze was pas net buiten toen ze een bekend figuur zag zitten bij een van de bomen die rondom het kasteel stonden. Een klein luchtstroompje zou hem duidelijk moeten maken dat er iemand aankwam, al had ze het vermoeden dat hij dat ook al wel had kunnen horen. Voorzichtig ging Romance zitten en staarde naar het landschap voor haar dat automatisch voor een glimlach bij haar zorgde. Snel hief ze haar handen en wikkelde een eerste luchtstroom om een hoopje bladeren en grinnikte bij het effect. Yep, dit was iets dat ze uren achter elkaar kon doen zonder er moe van te worden en haar vrolijkheidslevels waren al snel aan de betere hand.

~Zo... aangepast en voor mijn gevoel iets beter. (:

Voor de aller (eigen woordkeuze) Kanda en later le monsieur Hexago.

Slapen was deze dag alweer geen optie. Na wat er gebeurt was met Alan kon hij gewoon niet meer slapen. Alle vragen bleven hem wakker houden en maakte het niet al te makkelijk om alles te doen wat hij zou moeten doen. Hij ging zowiezo niet meer naar al de lessen. Dat zou hem te veel energie en magie kosten. Zijn magie was nu onbruikbaar. Hij kon bijna niets meer met magie. Alles zou zijn vloek versnellen en hem een aanval bezorgen. Hij zou niet te veel moeten bewegen en zich emotioneel niet al te druk maken. Dat laatste was al mislukt. Hij maakte zich ernstige zorgen over Alan. Hij moest toch zijn hoofd afkoelen. Met een hoofd vol vragen en drukte kwam je nergens. Hij stond op en verliet zijn kamer om naar het grasveld te gaan. Een beetje wind en vrisse lucht zou hem zeker wel goed doen.
Even later zat hij tegen de boom aan waar hij wel vaker zat. Zijn witte overhemd werd wel vies maar dat maakte niet uit. Nu ging het even om de rust. En dat kreeg hij. Ongeveer anderhalf uur lang zat hij tegen de boom aan te "rusten" wat voor hem dus gewoon mediteren was. Met ogen gesloten concentreerde hij zich op de omgeving. De rustige natuur, elk stromend beekje en alle beesten en dieren om hem heen. Het gaf rust. Hij merkte iets anders. Een groter iets wat dichterbij kwam. Naar mate bleek dat het iets een mens was. De geur was bekend. Hij wist wie dat was. Een luchtstroom waaide langs zijn gezicht. Nu wist hij het wel zeker wie het was. Het was Romance. De zacht zoete geur en de rustige aura. Dat moest haar wel zijn. Het kon niet anders. 'Romance, right?' Ze ging zitten bij de boom. Kanda opende zijn ogen en keek haar aan met rode ogen en wat wallen onder zijn ogen. 'Guessed so.' Eigenlijk was het wel goed dat zij er was. Zij kon hem vast helpen met zijn probleem. 'Hey.' Hij pratte met enkele vermoeidheid in zijn stem maar dat viel bijna niet op.

De lichte zon scheen ver in de hemel, bracht niet veel warmte met haar mee en Romance was blij dat ze een trui had aangetrokken. Even stond ze stil en genoot van de wind die zacht door haar haren heen waaide voordat ze Kanda opmerkte, zittend tegen een van de vele bomen en haar voeten brachten haar automatisch in zijn richting. Van de afstand die ze af moest leggen kon ze de gehele tijd alleen maar een deel van zijn rug en zijn zijkant zien, maar dat was niet voldoende om uit te maken hoe hij zich voelde. Ze had ondertussen wel geleerd dat hij heel goed kon zijn in het ophouden van zijn masker. En Romance had geen zin om telkens zelf dat masker te moeten breken om erachter te komen wat er met hem aan de hand was. Met haar gedachten stuurde ze een klein luchtstroompje en toen ze hoorde dat hij haar naam zei, glimlachte ze. ‘Yep.’ Zei ze zachtjes. Het was heerlijk om weer op haar manier te kunnen praten en te weten dat Kanda haar gewoon zou kunnen horen. Het was al zo lang geleden geweest en al had ze er geen enkele moeite meer mee haar stem harder te laten klinken, was haar favoriete manier nog altijd het zachte fluisterende gepraat. Romance ging rustig naast hem zitten en richtte haar blik op het landschap en dan in detail op de blaadjes die overal verspreid waren. Vanuit haar ooghoeken kon ze zien dat Kanda er slecht aan toe was en het kwam als een tweede natuur om meteen bezorgd te worden en zijn gedachten af te leiden, waar ze dan ook over zouden gaan. ‘Heey.’ Haar blik bleef gericht op het hoopje bladeren dat nu op haar commando dichterbij kwam en ze liet het even om Kanda’s hoofd heen cirkelen voordat het weer neerzakte op de grond voor hem in de figuur van een kleine kitten. ‘Ik heb je al een tijdje niet gezien. Hoe gaat het met je?’ vroeg ze hem zachtjes en keek hem voor het eerst aan en streek een pluk haar naar achteren zodat ze echt naar zijn gezicht kon kijken. ‘Mhmm.. laat maar.’ Vervolgde ze snel. ‘Wil je ook met de blaadjes spelen?’ Waar dat dan weer vandaan kwam, wist ze niet, maar het was meer dan duidelijk dat ze probeerde om hem af te leiden van waar hij dan ook was met zijn hoofd.

Het was de slechtste tijd van zijn leven. Vermoeidheid was tot het uiterste gedreven. Hij was gewoon op. Emotioneel kon hij niet meer. Wat er gebeurt was, was gewoonweg het ergste wat mogelijk kon zijn. Het begon die dag met een briefje op zijn nachtkastje. "Sayonara baKanda." Waarom sayonara. Dat werd alleen gebruikt als je iemand nooit meer zou zien. Was dat ook zo? Kanda wist het gewoon niet. Waarom, waarom, waarom. Meer was er niet in zijn hoofd te vinden. Alleen de vraag waarom. Was het nou zo moeilijk te begrijpen? Nee. Absoluut niet. Nu was het alleen afwachten tot het einde. Kanda zat in zijn witte overhemd tegen de boom aan met Romance dicht in de buurt. Dat was goed, want op dit moment heeft hij wel even iemand nodig. Een vriend. Maar hij was zeer blij met Romance. Zij was immers zijn enige vriend op heel Kovomaka. 'Niet best...' Zijn handen gingen langzaam naar de bovenkant van zijn witte overhemd en maakte de knoopjes rustig één voor één los. De tattoo die normaal bestond uit vlammen die enkel zijn schouder en rug bedekte, waren te ver uitgebreid. Het waren niet meer vlammen. Enkel een Ohm teken en een dikke zwarte streep om zijn hele lichaam.* Hij was niet op tijd geweest voor de tegenspreuk. En Alan. Nee, die zou hij niet meer kunnen zien. 'He's dead...Romance, he's dead.' Inderdaad. Alan was dood. Zelfmoord om precies te zijn. Zijn ogen waren al rood van het huilen en nu was er geen traan meer over om over zijn wangen te laten rollen. Zijn ademhaling was rustig en kalm, maar vol verdriet en spijt. Was het uiteindelijk toch zijn fout om hier te komen? Had Alan nog geleefd als Kanda nooit zich had laten verschijnen op StarShine? Voor antwoorden was het nu toch echt te laat. 'Romance...It's my time...' Hij pakte heel rustig haar hand en trok haar zachtjes naar zich toe. Alle kracht was al uit zijn lichaam verdwenen maar hij had nog wel iets puf in zich. Opstaan was al uren geen optie meer geweest. Het was hopeloos. Hij was hopeloos. Er was niets meer wat hij in dit leven kon doen. Nu Alan er niet meer was en zijn vloek compleet was, kon hij alleen maar wachten tot zijn einde. Die al heel snel zou moeten komen. Wat zou hij nog hebben? Een uur misschien? Tien minuten meer of minder maakte niet meer uit. De tijd was niet meer van belang. Alles was toch voorbij. Nu kreeg hij misschien eindelijk de rust waar hij naar verlangde. Natuurlijk samen met Alan. Misschien zou hij Ryuumi en Alma weer tegen komen. Hij wist het niet, maar hij hoopte het wel. 'Romance. I'm really glad you're here.' Hij hoeste een paar keer licht en de kleur in zijn gezicht begon al langzaam te verwijnen. Hij was stervende. Een stervende man tegen een boom aan. Een verloren geliefde en een zwaar leven. Wat had hij nog te doen? Helemaal niets meer. Nu was het alleen wachten, bij zijn beste vriend. Zijn enige vriend.

Romance kon zien dat het slecht ging met hem, voelde het van hem afstralen en het lukte haar niet om nog logische dingen te zeggen. Ze wilde hem afleiden van zijn gedachten, maar wat zou hem in hemelsnaam hem nog af kunnen leiden van wat er was gebeurd? Langzaam draaide ze zich naar hem toe en met ieder knoopje dat losging werd de pijn in haar hart groter en kwam de machteloosheid inzetten. Het was stil en Romance voelde dat de wind afnam rondom hen, alsof het hen even een laatste moment van stilte of rust wilde gunnen. Kalm keek ze hem aan, nam de tijd om hem in haar op te nemen, want diep in haar hart wist ze wat er zou gebeuren zodra het nieuws van Alan haar bereikte. Maar dat betekende niet dat ze het wilde accepteren of misschien beter gezegd kon accepteren. Verdwijningen, spoorloos zijn, daar kon ze mee leven, daar had ze mee om leren gaan, maar niet het definitieve einde, het weten dat je de persoon nooit maar dan ook nooit meer terug zou zien, dat wilde ze niet accepteren al wist ze dat het beter voor hem was. De tranen begonnen al te branden en snel kwam ze dichterbij zodat hij niet te veel moeite hoefde te doen. Zijn krachten namen met iedere ademhaling af, je hoefde niet slim te zijn om dat te kunnen zien. ‘Oh lieverd, ik zou nergens anders willen zijn.’ Voorzichtig leunde ze naar voren om een kus op zijn voorhoofd te drukken en blijft dan dicht bij hem zitten. ‘I am going to miss you sweetheart. I …’ Ze sloot haar mond en bleef stil naast hem zitten. Ze wist dat de tranen over haar wangen liepen en dat dit nog pas het begin zou zijn. Als hij zou willen dat ze sterker was dan had hij pech, want dat was ze niet. Ze wilde hem niet kwijt, maar de keuze was van hen afgenomen op het moment dat Alan de tegenspreuk niet had kunnen ontcijferen en later zijn eigen leven had genomen. Romance zag hoe de kleur al langzaam aan het verdwijnen was en heel voorzichtig liet ze zijn hand los en verplaatste zich totdat ze achter hem zat en trok hem dicht tegen haar aan, alsof ze hem nog iets van haar warmte kon geven en misschien heel zelfzuchtig nog net iets langer hier kon houden en hem niet weg hoefde te geven. Haar hoofd liet ze rusten op zijn schouder en van daaruit keek ze naar zijn gezicht. ‘Kanda? Beloof me een laatste ding.’ Haar stem was zacht, tot een fluisterniveau gedaald en ze wachtte totdat ze zijn aandacht had voordat ze verder durfde te spreken. ‘Beloof me dat waar je ook terecht komt, waar dan ook, dat je gelukkig probeert te zijn, dat je je niet laat vastketenen maar vrij en gelukkig zal zijn.’ Onbewust trok ze hem nog dichter tegen haar aan en zijn overhemd was doorweekt waar haar tranen waren gevallen, maar zij bleef hem enkel aankijken. Nu hij er nog uitzag zoals ze hem kende en zo ging de tijd voorbij. Zijn ademhaling werd zwakker en het kon niet lang meer duren en Romance drukte een laatste kus op zijn wang. ‘I love you Kanda Yuu I’ll miss you.’

Het was guur weer buiten, het was weer waarbij je liever binnen zat dan buiten. Lekker bij de open haard met wat gezelligheid. Grey las rustig een boek met dezelfde gedachten. Het knisperende hout onder het warme vuur verwarmde de woonruimte van de, al redelijk warme, etage van de Razianen. Grey keek even op de klok, hij had met Romance afgesproken maar hoe langer hij hier zat des te meer een groot voorgevoel op kwam dat ze om een goede reden dit niet zou halen. Hij las echter koppig verder, probeerde dat voorgevoel hard te negeren. Op een gegeven moment was hij het beu en klapte hij het boek dicht. Hij stond op en liep naar de kleine keuken die iedere etage had en zette een kop sterke koffie. Hij ging rustig zitten en dronk er met alle rust, die hij nog had, van. Hij genoot van de bittere smaak en het gaf hem een helder moment om na te denken.
Hij sloeg het boek weer rustig open maar na een half uur kon hij het niet meer hebben. Hij stond op en klapte zijn bril dicht. Liet het boek voor wat het was en legde zijn bril er boven op. Hij stond op en liep naar de kapstok. Pakte zijn warmere jas. Een zwarte herenjas was het, een simpel model maar het stond hem wel. Zijn oranje haren kwamen nog feller naar voren er door. Zwijgzaam liep hij de trap af op een rustige pas. Hij wist niet waar hij naar toe ging, volgde zijn gevoel. Ging af op zijn instincten. Hij liep zwijgzaam de gang door, iets speelde in op zijn gevoel. Hij liep het schoolterrein op en keek even rond. Het waaide even en een lichtte rilling stroomde over zijn rug. Hij zag in de verte een bekend gestalte. Maar iets lag bij haar, dicht tegen haar aan. Hij kreeg een licht jaloerse gevoel. Welke jongen durfde zo knus te zijn met Romance? Er moest een hele goede reden voor zijn. Grey zette een klein looppasje in maar hoe dichter bij hij kwam des te langzamer hij liep. Hij was nog niet half weg of hij zag al dat deze jongen half het leven aan het laten was. Zijn warmte was enorm gedaald, op ongezond niveau. Zijn pas werd langzaam, gaf Romance de tijd om afscheid te nemen. Het feit dat ze het er zo moeilijk mee had wees er op dat ze hem kende. Na dat de lichaamswarmte helemaal uit bleek gestorven uit het lichaam stond hij achter haar en keek naar het afbrokkelende lichaam. Hij voelde de intense verdriet van Romance afstralen. Het sloeg zelfs aan op hem. Hij voelde zich licht moeilijk, herkende in het lichaam weinig van een bekend persoon terug. Hij voelde zich niet minder moeilijk er door. Hij liet de traan voor wat het was en zakte door zijn knieën naast Romance. Hij legde een hand op haar rug en streek opzij. Hij kwam bij haar bovenarm en duwde haar zachtjes tegen zich aan. Hij voelde een tweede traan over zijn wangen stromen. Ergens was hij zeer gevoelig voor de sfeer in bepaalde plaatsen. En zo ook werd hij hierdoor sterk beïnvloed door de tranen van Romance. Hij zelf wist niet goed waar hij zijn gevoel moest plaatsen. Hij had Kanda nooit persoonlijk gekend maar hij voelde wel het verdriet. Mocht Romance gaan naar het afscheid, hoe het werd gehouden, zou ook Grey met haar meegaan als ze dat wilde. Misschien niet omdat hij Yuu persoonlijk had gekend, maar wel uit beleefdheid. Wel om Romance te steunen wanneer het echt zwaar werd. En hij moest zeggen, iemand zien sterven of hij hem nu wel of niet kende, was altijd moeilijk voor hem. Hij maakte met zijn handen een kruis door van zijn hoofd naar zijn buik en vervolgens naar de schouders te gaan en mompelde in het Raziaans een gebed. Een gebed dat de reiziger kracht zou moeten gunnen. Moed om door te lopen, en optimisme en vrolijkheid. Hij hoopte dat Yuu, desondanks het feit dat hij de beste persoon nooit had gekend, een goede reis zou maken. Dat hij herenigd was met de mensen die voor hem waren vertrokken. Grey opende zijn ogen en staarde voor een kort moment neer op Kanda. Hij keek toen naar Romance. Hij wilde met zijn woorden de rust die er heerste niet verstoren. Door de wolken heen brak de zon door en verlichtte het stuk waar Kanda lag. Grey keek naar Romance en streek over haar bovenarm om aan te geven dat hij er voor haar was. Hij zou er voor haar zijn waar nodig.

De kleur begon te vervagen uit zijn gezicht en Romance trok hem dichter tegen haar aan om hem zo haar warmte te geven. Niets liever had ze nu gewild dat ze een Raziaan was en hem werkelijk veel warmte kon geven tegen de koude die in zijn lichaam rond zou waaieren. Maar zelfs al zou ze hem verwarmen dan zou dat nog niet de tranenval laten stoppen die over haar gezicht heen stroomden en via haar kin op de schouder van Kanda vielen. Haar blik was bijna de gehele tijd op zijn gezicht gelegd, zodat ze zich hem in kon prenten in haar geheugen en nooit zou vergeten wat er allemaal bij dat gezicht hoort. Alle idiote ontmoetingen, de koppigheid die ze allebei nooit toe zouden geven en de verschrikkingen die bij zijn verleden hoorde. Niets ervan wilde ze vergeten, wilde ze ooit kwijtraken. Het was een deel van haar, een deel dat ze nooit af zou kunnen sluiten, want met de herinneringen aan de slechte tijd, had ze zoveel leuke en mooie herinneringen die het verkeerde in het niet lieten staan. Zodra hij tegen haar begon te spreken, lette ze meteen op en haar ogen keken naar de handen die nu met het mes verbonden waren. Romance wist dat het bloed dat eraan gekleefd was niet het bloed was van Kanda en met de herinnering aan het feit dat Alan zelfmoord had gepleegd kwam de schokkende realisatie in haar binnen. Dit was het mes dat Alan gebruikt moest hebben om een einde te hebben gebracht aan zijn ongelukkige leven. Haar hand verstevigde zich om het mes en hield tegelijkertijd Kandas hand vast. Met deze kleine verbintenis trok ze hem dichter tegen haar aan, alsof ze hem op wilde nemen in haar eigen lichaam en hem zo alles kon schenken wat ze in haar had. Doordat Romance zo gericht was op Kanda en haar pogingen hem langer bij haar te houden, zag ze niet hoe de mist begon te vormen en langzaam naar hen toerolden. Als ze het meteen had gezien dan zou Romance het prachtig hebben gevonden en was ze er naartoe gegaan, maar zodra ze wist dat de mist hetgene was wat Kanda werkelijk weg zou nemen, zou ze alles hebben gedaan om het weg te krijgen. Stilletjes kwam de mist dichterbij en nam de ademhaling van Kanda af. Romance moest hem nog iets laten beloven, voor haar eigen gemoedsrust en voor zijn vrijheid. ’Kanda? Beloof me een laatste ding.’ Hij kon alleen knipperen en haar een soort van aankijken.’Beloof me dat waar je ook terecht komt, waar dan ook, dat je gelukkig probeert te zijn, dat je je niet laat vastketenen maar vrij en gelukkig zal zijn.’ Hij knikte ligt met zijn hoofd omdat spreken al bijna onmogelijk was geworden. En dat was voor Romance voldoende. Het was bijna tijd en met iedere minuut die voorbij ging, hoorde ze minder van die eens zo krachtige ademhaling en met laatste woorden nam ze afscheid van hem. Romance hield werkelijk van hem, net zoveel als dat ze voor een broer zou hebben die werkelijk via bloed haar broer zou zijn. Zodra Kanda hoestte, bracht ze haar losse hand naar boven en veegde het weg zodat hij uiteindelijk niet dood zou gaan aan verdrinking in zijn eigen bloed. ‘Romance…Arigatou…’ Romance glimlachte door haar tranen heen en knikte hem toe voordat zijn ogen sloten en haar verscherpte gehoor hoorden hoe na enkele seconden het ritmische geklop in zijn borst niet meer te horen was. Dat was het moment dat Romance weer de wind voelde en de mist zag waar ze Kanda nog kon zien. Waarschijnlijk beeldde ze het zich gewoon in hoe ze daar allen stonden, maar dat maakte haar niet uit. Een zekere glimlach kwam en een lichte warmte vervulde haar voordat alles verdween en alles om haar heen koud werd en Romance naast de kou niets meer voelde. Op dit moment voelde ze geen pijn of verdriet, ze was gewoon geheel verdoofd. Ergens merkte ze dat er iemand bij haar was gaan zitten en dat haar lichaam zich automatisch naar zijn warmte toegankelijk maakte, maar haar blik lag op het lichaam in haar armen, het lichaam dat met de seconde kouder werd en die kou ook in haar opsloeg. Het duurde zeker enkele minuten voordat een kleine herstart haar eraan herinnerde dat de persoon naast haar Grey was en met rode ogen en sporen van tranen over haar wangen keek Romance hem aan. De pijn en het verlies waren te lezen in de paarse blik en het kostte haar zoveel kracht om haar mond te openen. ‘Hij moet naar zijn kamer.’ Zijn kamer. De kamer waarin Alan ook was. Wat alleen zij nog maar wist dat de vrolijke kleine jongen ook niet meer leefde en daar nu lag te wachten op iemand die hem zou vinden. Romance zou het de anderen besparen om hem te moeten vinden, zou de laatste plichten aan de dode zelf op haar nemen en het verdedigen als ze het haar af durfden te pakken, zelfs al zou dat betekenen dat ze zich moest opsluiten in hun kamer. Kanda was haar familie en Alan die van hem dus was Alan ook haar familie en een lid van haar familie kreeg een laatste eervol afscheid dat zij hen zou geven. Romance had haar oma ook haar afscheid gegeven. Ze wilde niet dat er mensen die ze niet kende zomaar aan hun lichamen zou zitten en iets zouden doen wat zij ook makkelijk kon doen. Bovendien was het een therapie, zowel voor haar lichaam als voor haar geest. Maar ondanks dat haar verstand zei dat ze nu op moest staan zodat ze naar de etages toe konden lopen, wilde haar lichaam niet meewerken en bleef het gewoon zitten.