Needs a welcome..

He bah, alweer een andere school.. waarom moet het verleden toch altijd je blijven achtervolgen..
*loopt de gangen door*
Verdomd, waar is nou die kamer van de hoofdmeester, serieus ze geven je een beschrijving maar je komt steeds ergens anders uit.. is het dan echt waar? Kun je echt je magie vrij leren te beheersen hier op school? Is dit nou eindelijk een andere school waar je geen gezeur krijgt met magiegebruik?
Ah! Daar is de (standaard grote) deur naar het kantoor van het schoolhoofd, zou hij me al verwachten?
*klopt 3x op de deur*
En nu maar wachten op antwoord....

Even leek de waterige herfstzon te zijn verdwijnen achter dikke samengepakte regenwolken, en zette het volgende moment het gracieuze kantoor weer in een vuurachtige gloed. Recht in twee goudgele ogen. Hij stond voor één van de hoge ramen, gebruikelijk glas wijn in een hand, gehuld in nette kledij. Wit overhemd, zwart gilet eroverheen, donkergekleurde pantalon en tot glanzend toe opgepoetste herenschoenen. Zoals het hem betaamde. De voet van het wijnglas rustte op de marmeren vensterbank, zijn andere vuist er steunend naast. Het was een teleurstelling te zien dat zoveel nieuwe leerlingen zich aanmeldden, fris en wel en ingesteld met een keurig goede houding aan hun schooljaar begonnen - om vervolgens totaal hun motivatie te verliezen door zieke vriendjes die ze hier maakten en te worden beïnvloedt door hun vreselijk puberale gedachtegangen. En dan kwam het. Het gespijbel en het loltrappen, de eindeloos veel gesprekken bij hem op kantoor en de furieuze dreigingen dat het hem niet meer moeite dan een enkele vingerknip zou kosten om ze onmiddellijk van zijn school te sturen. Hoe graag hij de herrieschoppers ook van zijn school zou willen trappen; eigenlijk was het nog het laatste wat hij wilde. Juist die kinderen moest hij onder zijn duim houden, ze kneden en africhten tot ze na hun afstuderen de laatste keer de schoolpoorten passeerden, met een schuine vetlok, tot in de puntjes verzorgde kledij en enkel nog met twee woorden spraken. Daarvoor zaten ze hier immers op school. Daarvoor was hij Schoolhoofd geworden. Om ze als een of andere geestzieke drillsergeant te heropvoeden. Met een zucht streek Savador de zwarte lokken uit zijn gezicht, bracht een hand naar zijn broekriem om zijn overhemd er aan de achterkant weer in te proppen. Het was geheid een opgave waar hij nog jaren en jaren mee bezig zou zijn, als we het hier over de brutaliteit van jongeren tegenwoordig gingen hebben. Hij keek nors op toen er driemaal geklop door het kantoor klonk. De zoveelste kandidaat die het hier ging vergallen, ongetwijfeld. 'Binnen,' gaf hij op een niet al te hartelijke toon aan dat de gast - wie het ook mocht zijn - toestemming had om binnen te treden. Met het glas wijn losjes in een hand, draaide Savador zich om en leunde met zijn achterste tegen de rand van de vensterbank terwijl zijn strenge blik op de deur gevestigd bleef.

Kleine tip; beschrijf je handelingen in zinnen in plaats van deze tusen sterretjes te zetten.
Een klein voorbeeldje;
Light stopte even, zette zijn tas neer en klopte driemaal op de deur.

Als u er moeite mee hebt, neem even de tijd om dit topic door te lezen, of u kunt langs hoppen bij de RPG-training c;

Light werd meteen ontvangen met een strakke blik, gegunt door twee goudgele ogen, die eigenlijk de zelfde kleur hadden als de herfstachtige zonnegloed, die door het raam viel het kantoor binnen. Er was iets aan deze school wat hem wel zinde, was het niet het idee dat hij hier magie zou leren studeren, dan was het wel het schoolhoofd wat voor hem stond met een wijnglas in zijn handen. "Mijn naam is Light, Light Yagami." Dit klonk meer als een kleuter die stotterde dan de bedoelde spanning die hij in zijn stem wou leggen. Waarom reageerde hij zo raar? Er warten genoeg schoolhoofden waar hij tegenover had gestaan.. Waarom maakte deze zo'n indruk op hem? "Ik.. eeh.. ben een.. eeh... nieuwe leerling hier."
Waar sloeg dit nou weer op?! Light Yagami die stotterend voor een schoolhoofd stond?! Dit paste totaal niet bij zijn imago die hij de laatste jaren had opgebouwd....

Geen enkel zichtbaar teken van minzaamheid in zijn slangachtige ogen toen de deur werd geopend en - zoals verwacht - een jongeman zijn kantoor binnentrad die hij hier nooit eerder had gezien. Misschien enkel bekend bij naam, aangezien hij meestal wel leerlingendossiers ontving over nieuw aangemeldde leerlingen, of anders wel bericht van hun voogd. Maar wie hier ook over de drempel stapte - een sollicitant of nieuwe leerling; vrijwel niemand kreeg in eerste instantie een verwelkomend gevoel gegund. De sfeer bleef kil en onaangenaam, want zoals het hem schikte keek hij liever eerst de kat uit de boom om vervolgens te beslissen of deze vreemdelingen zijn tolerantie wel waard waren. Tot die tijd moesten ze zichzelf maar tegenover hem bewijzen, hem het respect gunnen wat hij trachtte te krijgen en voor hem buigen. En deden ze dat niet, dan zat er nog weinig lankmoedigheid bij hem in. Zo was het ook bij dit joch het geval. In de plaats van hem op attente wijze een stoel voor te schuiven en zijn verhaal aan te horen, bleef Savador roerloos bij het raam staan. Zijn kin zelfs iets minachtend opgeheven. 'Mijn naam is Light,' verbrak de jongen de akelig lange stilte. 'Light Yagami.'
In een trage beweging plaatste Savador zijn wijnglas achter hem op de vensterbank om de jongen, Light, vervolgens weer aan te kijken. 'Werkelijk?' Het klonk niet bepaald enthousiast. Hooghartig sloot hij een hand om zijn stropdas, de andere galant in zijn zij geplaatst. 'Ik.. eeh..' Pauze. 'Ben een.. eeh...' Opnieuw een korte pauze. 'Nieuwe leerling hier.' Eén van zijn wenkbrauwen trok zich met minachting op. 'Je meent het,' reageerde hij met woorden waar de spot vanaf droop. Zover was hij ook al. Tamelijk kalm streek Savador een eigenwijze lok achter zijn oor en kwam met trage passen in beweging. Bij zijn bureau richtte hij zich weer tot Light. 'En wat komt de nieuwe leerling hier doen?' eindigde hij zacht.

Light had het idee alsof deze hoofdmeester hem niet erg serieus nam, zou hij zo tegen elke leerling doen die hier kwam? Hij had onderweg al een aantal leerlingen gevraagd naar de hoofdmeester, maar meestal kwam er geen reactie, of de kleintjes renden gewoonweg gillend weg. Was deze man dan zo eng? Had deze man dan toch zoveel nare dingen gedaan? "Wat ik hier kom doen? Mij werd gemeld dat nieuwe leerlingen zich moeten melden hier, om bijzonderheden te bespreken, en uit eigen wil, ik vind het belangrijk dat een hoofdmeester weet wat voor leerlingen hij/zij binnenkrijgt." Vooral het eerste was zeer belangrijk voor Light, hij had een rare achtergrond. Ooit gehoord van iemand die in reïncarnatie terug kwam, maar dan in een totaal anders sterrenstelsel, misschien wel een compleet andere dimensie?! Light wist zich niet meer te coördineren, hij kwam vanuit een geheel andere tijdstroom kon hij merken, op aarde was hij gestorven, maar door het gebruiken van een DeathNote.. Ja één van de overduidelijke regels, een gebruiker van een DeathNote kwam niet in hemel, en niet in hel. Was dit dan zijn nieuwe plek? Maar wat raar, hij had altijd gedacht dat na een leven je niets meer zou voelen, niets meer zou zien, niets meer zou horen. Maar dit leek precies op zijn vorige leven. En ik heb nog wel ene bijzonderheid waarbij ik meteen om een gunst wil vragen." Van zijn nervositeit mocht hij nu niets meer laten zien, daar was dit te belangrijk voor. "Ik heb zojuist even alle schoolregels doorgelezen, en ik wil me op deze school wel van mijn goede kant laten zien. Uiteindelijk bleven mijn ogen rusten op de regel over wapengebruik. Daar staat dat wapens en voorwerpen die als wapen kunnen dienen niet getolereerd worden. Ik heb echter dit nog steeds." Light haalde uit zijn binnenzak een notitieboekje, het was een zwart onschuldig ogend boekje, er waren maar een aantal individu's die wisten wat voor enorme schade dit kon aanrichten, als Light wou zou hij de namen van kennissen en anderen hier in kunnen schrijven, en diegene zou sterven, compleet naar wens, hij kon zelfs opschrijven hoe hij wou dat het gebeurde. Maar dat wou hij niet, misschien dat deze gespecialiseerde school ook iemand had die hier verstand van had. "Dit is een DeathNote, ik weet niet of u het begrip kent, of dat u er misschien wel eens ervaring mee heeft gehad, maar het komt van een god des doods, alleen dit notitie boekje heeft al gezorgd voor de dood van meer dan vijftien-duizend mensen. Ik wil u de gunst vragen, of misschien als iemand anders het kan, om het onschadelijk te maken, ik wil het echter wel graag bij me houden, maar dan met het volste vertrouwen dat ik niet in de verleiding kom om het te gebruiken, omdat het niet te gebruiken is." Zo het hoogste woord was er uit, als dit achter de rug was zou hij misschien wat minder geladen onderwerpen kunnen aansnijden, maar op dit moment wou hij zo snel mogelijk van de verleiding van de DeathNote af. Light schoof de DeathNote over het bureau naar de hoofdmeester toe. Of de hoofdmeester kon nu het onschadelijk maken, of hij pakte het af. Light hield het liever bij zich, maar als het moest zou hij het inleveren, de hoofdmeester moest er wel iets mee, aangezien ook de hoofdmeester voor de veiligheid in school moest zorgen.

Zonder zijn blik van de jongen af te scheuren, plaatste Savador een hand op de rugleuning van zijn fauteuil en boog zich over zijn bureau iets voorover. Zijn slangachtige ogen staarden de nieuwe leerling priemend aan toen deze op zijn woorden antwoordde. 'Juist..,' kwam het er loom uit, zijn roerloze houding nauwelijks veranderd. Een leerling die had te spreken over het belang wie hij voor zijn neus kreeg, en een nieuwe nog wel. Ach, de ironie. Niets was minder waar; want uiteraard dat het joch enkel de drempel van zijn kantoor was overgestapt om in een goed blaadje bij hem te komen staan, met een braaf maskertje en een gespeelde beleefdheid waar je gerust 'u' tegen kon zeggen. Vaak ook nog met een pas gekochte fles wijn als presentje voor hem - en dan verwachtten ze dat hij daar in zou trappen. Meestal hield hij zich van zijn kant ook gedeisd, tot hij de wijn in handen kreeg. Dan bleek hij opeens een heel wat minder hartelijke warme man te zijn. Grappig eigenlijk, hoe menig kind dacht hem om hun vinger te kunnen winden, terwijl het finaal andersom gebeurde.
Veel zei de Hoofdmeester niet bepaald, maar hij was dan ook geen man die het spontaan over het weer ging hebben. Laat staan om überhaupt een gesprek met één van zijn leerlingen te voeren alsof ze het zo goed met elkaar konden vinden. Hij verachtte ze, mensen die er alles aan wilden doen om vriendelijk te blijven terwijl ze bij lange na niet zo waren.
Savador stond net op het punt om zijn stoel naar achteren te schuiven en erop plaats te nemen, toen Light het onderwerp over liet gaan op een gunst die hij wilde vragen. O great. Staat hier nog nauwelijks een kwartier binnen of hij kon nu al zijn handen uit de mouwen voor hem gaan steken. 'Brandt maar los,' gaf hij zijn toestemming met een ongeïnteresseerd handgebaartje en met alle mogelijke sarcasme die je je in de vorm van een stemgeluid maar kon inbeelden. Het zal hem benieuwen. Terwijl Light het volgende moment iets over schoolregels en één regel specifiek wauwelde, leek de Hoofdmeester zijn gilet - waar hij met een geconcentreerde frons tussen zijn wenkbrauwen aan een los draadje plukte - interessanter te vinden dan wat de jongen te zeggen had. Pas toen Light de daad bij het woord voegde en een eigenaardig zwart notitieboekje tevoorschijn haalde, richtte hij zijn volledige aandacht op hem. De laatste zin had hij duidelijk wel gehoord, want een gewapende leerling? Die trapte hij zijn kantoor uit en hoefde zich niet meer op zijn school te vertonen.
Savador liet zijn gilet voor wat het was, rechtte traag zijn rug waarbij één hand zich galant tegen zijn heup zette en staarde de jongen aan toen deze hem een inlichting trachtte te geven over het loze notitieboekje in zijn handen. Langzaam maar zeker vormde zich een frons tussen zijn smalle wenkbrauwen, die alsmaar dieper en dieper werd, zijn onvrede die met de seconde groeide symboliserend. Death Note? God des Doods? De dood van meer dan vijftienduizend mensen? Good heavens. Het was weer eens zover. De zoveelste clown op zijn school. 't Joch kwam óf uit een of ander armzalig circus, óf probeerde hem hier finaal voor de gek te houden. In een snelle beweging schoot zijn arm naar voren om het notitieboekje uit de handen van de jongen te grissen. Zonder iets te zeggen, stapte hij al bladerend door het schriftje een paar passen van zijn bureau vandaan. Alles wat hij eruit op kon maken was een gewoon, normaal notitieboekje - en niet meer dan dat. Wat had hij er dan ook van kunnen verwachten? Death Note, boekje des Doods. Kom nou.
Nors keerde hij zich weer tot de jongen. 'Dacht je nu werkelijk dat ik dit serieus zou nemen?' vroeg hij zacht. Met trage passen kwam hij weer teruggelopen, het boekje nog in zijn handen. 'Geloof me - van welke fopshop je het ook vandaan moge hebben in een vergeefse poging me te belazeren - ' Hij zette zijn vuisten op zijn desk om zich zo in een onverwachts snelle beweging over zijn bureau naar Light toe te buigen en hem sissend duidelijk te maken; 'Je wilt me niet als je tegenpartij hebben, jongen.' Zijn slangachtige ogen fonkelden kil, zijn pupillen versmalden zich tot dunne spleetjes. Bloedserieus was het juiste woord dat hieraan gebonden kon worden, want hij loog er niet om - kon wel degelijk een nachtmerrie zijn als hij een opstandige leerling dagenlang op de hielen zat en geen rust mogelijk gunde. 'Maar goed..,' vervolgde hij zacht voordat hij zich steunend op zijn knokkels weer over zijn bureau terug boog. 'Als je er op staat - ik zal het.. onschadelijk.. maken.' Met alle plezier. In het haardvuur met hoog opgestookt vuur, waar het thuishoorde - zodat geen enkele andere zielige grapjas zich er verder nog aan kon wijden.

Light werd steeds maar doordringend aangekeken door de man, hij werd aangekeken op een manier waar zelfs de meest stoere macho van zou gaan rillen. Er was nog steeds iets aan deze man wat hem deed rillen, terwijl deze man hem niet heel erg sterk leek, toch was er iets. Hij hield het maar op de slangachtige blik in z’n ogen. Hij kreeg het sein om los te barsten, en had daarna ook zijn verhaal verteld. Toen de man zijn DeathNote aanpakte voelde Light een steek vanbinnen, was het wel verstandig om zich meteen zo bloot te leggen? De hoofdmeester pakte het boekje van het bureautje af, keek erna, even zag Light de blik in de man z’n ogen. Maar die was niet te peilen. Daarna vloog de man hem aan met woorden. Of hij werkelijk dacht dat de man er in trapte? Hij dacht het niet, hij wist het, het was namelijk niet nep. Dit was een echte DeathNote, regelrecht uit de handen van een Shinigami. En nee, hij wou de hoofdmeester ook niet tegenzitten, hij wou alleen zichzelf en de leerlingen van de school beschermen tegen de macht van de DeathNote. “Maar, meneer, dit is een echte DeathNote, het is geen replica, echt niet!” Light voelde zich opgelucht toen de hoofdmeester er toch mee in stemde om het boekje onschadelijk te maken. Totdat hij de blik in de ogen zag van de man, en hoe de man keek naar het haardvuur dat rustig flakkerde. “Nee, Nee! Als u het wil verbranden, dan.. dan houd ik het liever zelf bij me. Dit is een zeer zeldsaam wapen, en niemand, maar dan ook niemand mag het verbranden!” Dit had Light niet verwacht, hij had verwacht dat de man, zoals het hoorde, het op een manier deed, zijn gezag gebruikte, of misschien wel zijn eigen magie. “Ik, Ik .. ik verwachte dat U wel in staat zou zijn om het onschadelijk te kunnen maken met uw magie. Daar zijn ze hier in gespecialiseerd toch?” Hij liep om het bureau en gritste snel de DeathNote weer uit handen van de man, maakte weer een stap en stond weer aan de andere kant van het bureau. Light wist dat mensen met gezag niet konden tegen opstandig gedrag. Maar hij zou nooit of te nimmer zijn DeathNote laten verbrandden, daarvoor had hij er te veel mee meegemaakt,.

_{Hoe groter zijn ironie werd om het nietige boekje dat zogezegd een mens zou kunnen doden, des te groter werd zijn wrok jegens de jongen. Hem persoonlijk op komen zoeken om hem voor gek te zetten, wat was dat nu weer voor iets? Het respect bij de jeugd zakte zo diep als het maar kon zinken, werkelijk. Het was alsof er symbolisch gesproken een grote zwerfkei aan gebonden was, dat hun zogenoemde respect diep naar de bodem trok. De frons tussen de wenkbrauwen van de Hoofdmeester werd aanzienlijk dieper. 'Wat kan mij het nu schelen dat het geen replica is, druilige dwaas! Het gaat erom dat je kennelijk het loze idee hebt leuk te zijn terwijl je je massaal je eerste straffen voor dit schooljaar op de hals staat te halen!' snauwde hij geërgerd. Replica - geen replica. Het bleef er in zijn ogen op neer komen dat het joch blijkbaar niet genoeg leek te krijgen van zijn eigen grappen en grollen. Nog kwesties gaan ontkennen ook. Wat moest hij ermee aan? Meteen maar in de kerkers gooien? De jongen was hier nog niet eens zo lang op school. Jammer hoe ze het voor zichzelf zo moesten verpesten. Zijn geïrriteerde goudkleurige ogen schoten terug naar Light toen hij vanuit het niets protesteerde tegen zijn handelingen. Wat nu weer?! Was hij gereed het ding tot as te verpulveren om het 'onschadelijk' te maken, was het nog niet goed. Toen ging het joch het hebben over hem en dat hij wel dacht dat hij het wel onschadelijk kon maken met zijn magie en iets over specialisaties. Verbluft en verontwaardigd staarde Savador naar zijn lege handen toen de jongen zonder pardon zijn prulding weer uit zijn handen plukte, en vervolgens naar de jongen zelf om hem nijdig met open mond aan te staren. Er kwam een sputterend geluidje uit zijn keel omhoog, uit pure verontwaardiging.
'Excuseer mij!' Zijn handeling hoe hij over zijn bureau boog - er zelfs bijna half op klom - om het boekje in een gris gewoon weer terug te snaaien, was al net zo verontwaardigd als zijn licht sputterende woorden zelf. Hij hield het tegen zijn borst gedrukt, keek waarschuwend als een dreigende offensieve waakhond vanuit zijn ooghoeken schuin naar Light alsof hij wilde zeggen dat het nu zijn bezit was. Mijn. Als een groot vetdruipend lap vlees, en de jongen moest het niet wagen weer in zijn buurt te komen. Stom joch. Waar haalde hij het vuile lef vandaan! Als hij iets afpakte was het wel zo logisch dat het niet meer terug werd gepakt. Brutaal als hij was kwam dat kennelijk niet in zijn miniatuurbrein op. 'Ik verwachtte dat jij wel in staat zou zijn om nog over een béétje fatsoen te bezitten - maar kennelijk niet. Wat denk je dat we zijn? Een SWAT-samenstelling binnen de vier muren van een school om de grappen en grollen van een clown als jij onschadelijk te maken? Ik heb heus wel de potentie om je trucage ongedaan te maken, jongen, er bestaat namelijk zoiets als 'over meerdere magiesoorten kunnen beschikken' - maar je grist het niet ongevraagd uit mijn handen! Zitten nu!' Om de extra nadruk te leggen op zijn bevel, werd er een vingerknip aan zijn woorden gevoegd en wees hij in een kordaat gebaar naar de stoel voor zijn bureau. Hij kwakte vervolgens het boekjesprul in een klein boogje op zijn bureau om er verder niet meer naar te kijken. Hij kreeg er later wel iets op gedaan, met behulp van zijn duistere magie - al was het meer om de flauwe grap uit het feestartikel te halen, zoals het eerder dat voor hem was dan een echt wapen. Nee - hij geloofde er geen snars van. En hij zou enkel nog een beetje begrip voor het joch kunnen werven als hij hem met bewijs kon vertellen hard zijn hoofd te hebben gestoten.}

De hoofdmeester gedroeg zich als een enorme naieveling. Wat zou de man zich een rotbui op de hals halen, als er echt een DeathGod uit kwam. Alhoewel? Waren die hier wel? Hij was hier op SSA gekomen, maar had hier nog geen contact gehad met één. Werkte zijn DeathNote wel echt? Of had de hoofdmeester gelijk, en was het gewoon een papieren prul ding. En toch, nu hij onderhand steeds meer begon te twijfelen, voelde hij nog steeds een steek toen de DeathNote weer van eigenaar wisselde hier in dit kantoor. Toen wist Lighty het zeker, Als er DeathGods waren hier in SSA, dan had er eentje zich nu al 3x moeten laten zien. Als de DeathNote wisselde van eigenaar, dan konden beide personen de orginele eigenaar van de DeathNote zien. En dat is een DeathGod. Lichtelijk teleurgesteld over deze ontdekking, stapte Lighty dan maar op de stoel af. Hij zou nu maar de formele acties moeten afronden. Hij wou geen moment langer dan nodig was bij deze nare man blijven. Zoals hij daar zat, met ogen als de eerste de beste zwerver op de hoek van de straat. Je kent het wel, die ogen die altijd hunkeren naar drank. Ja, als Lighty iets had geleerd,, dan was het dat de persoon altijd af te lezen was aan ogen. En die goudkleurige dingen van de hoofdmeester? Die zeiden niets anders dan alcohol. Laten we dan maar alle formaliteiten doen, des te eerder ik dit hok uit kan. Dat is een gunstige situatie voor beide partijen. Daar had hij een punt. Zoals Light het zag, wou hij zo snel mogelijk weg, en wou de hoofdmeester hem zo snel mogelijk weg hebben.

» Voice