Voor de zoveelste keer woelde de jongen door zijn haren terwijl hij uit het raam naar buiten staarde. Een zonsondergang had hij altijd al mooi gevonden, al die kleuren in de lucht en die grote gele bol die langzaam naar beneden zakte. Zoiets kon je nooit fatsoenlijk vastleggen op papier, hoe goed je ook kon tekenen, schilderen of fotograferen. Elke avond was het wel anders, zat er bijvoorbeeld wat meer paars in de lucht dan de vorige avond. Een lichte zucht kwam over zijn lippen terwijl hij opstond en de lege kamer inkeek. Soms was het best wel stom om rijk te zijn, mensen durfden amper met je te praten omdat ze dachten dat je hen direct zou afsnauwen af vies aankijken. Spijtig voor hem was dat meer iets wat zijn broers en zusje zouden doen. Hij zelf was wat socialer aangelegd, kon makkelijk een gesprek aanknopen zonder iemand ook maar voor een seconde vies aan te kijken. Voorzichtig opende Alexander de deur van zijn kamer en stak zijn hoofd om de deur. De gang was uitgestorven, dus waarschijnlijk was iedereen al naar de slaapzaal gegaan. Mooi, dan hoefde hij tenminste niet bang te zijn voor rare blikken of mensen die met een grote boog om hem heen liepen. Nadat hij de gang voor de laatste keer grondig geïnspecteerd had, liep de jongen met een glimlach op zijn gezicht naar buiten. Waar hij juist naartoe ging, wist hij momenteel nog niet. Gewoon wandelen en hij zou wel zien waar hij juist uitkwam.

Water dat in een snel tempo naar beneden kletterde trok zijn aandacht en meteen maakte Alexander een flauwe bocht naar rechts zodat hij recht op de waterval afliep. Een waterval liet weer eens zien hoe sterk water wel niet was en ergens was hij blij dat hij het kon beheersen. Niet optimaal, maar het kon er nog mee door. Hij wist zelf ook wel dat hij nooit zo goed zou worden als de rest van de Ravins, maar het kon geen kwaad om te blijven oefenen, toch? Aan de rand van de grote plas die zich om de waterval verzameld had, hield hij halt en stroopte zijn broekspijpen op waarna hij het water instapte. De warmte die overdag de school geterroriseerd had, hing nog grotendeels in de lucht, dus deed de verkoeling van het water goed. Rimpels in het water die niet van de waterval kwamen, trokken zijn aandacht en een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd. Wie was er dit uur nu nog buiten? Langzaam begon Alexander naar voren de ploeteren en duwde wat van het riet aan de kant zodat hij kon zien wie de rustverstoorder was. Nog voordat hij iemand kon zien, voelde hij hoe een groot deel water zijn kent op gespetterd werd en ervoor zorgde dat hij kletsnat werd. Even verscheen er een woedende grimas op zijn gezicht en bijna had hij er een paar woorden in het Cassiaans uitgegooid, maar de grimas maakte al snel plaats voor een glimlach toen hij een vrolijke stem hoorde. Ergens kwam die stem hem vaag bekend voor, maar daar besteede hij even geen aandacht aan. "Helpen met wa..." Vanaf het moment dat hij het meisje kon zien, kon hij geen woord meer uitbrengen. "Ana?" Deze keer zag ze er net iets anders uit dan die ene dag thuis, waarschijnlijk omdat er nu geen meel in haar haren hing en ze schone kleren aanhad. "Ik wist niet dat jij ook naar hier gestuurd was." Met een verwarde uitdrukking op zijn gezicht keek hij zijn zusje aan. Het zusje dat hij al vier jaar lang niet meer gezien had, maar nooit dat ene plekje uit zijn hart had verlaten. Op de een of andere reden hield hij meer van Anastasia dan van Seira, ookal had hij haar al vier jaar niet meer gezien. Die twee waren een tweeling en toch verschilden ze zo veel van elkaar.

Als hij eerlijk moest zijn, had de jongen echt niet verwacht Anastasia hier tegen te komen. Hij had zijn zusje vier jaar geleden voor het laatst gezien voordat ze ineens uit zijn leven verdween. In het begin had Alexander het er moeilijk mee gehad, zonder de vrolijkheid die Ana altijd uitgestraald had. Het was terug saai geworden in huis en hij was weer de enige die een beetje vriendelijk tegen de mensen die lager in stand stonden. Er was geen dag voorbij gegaan dat hij haar vrolijke gelach niet miste en nu stond ze ineens voor hem in het water. Spijtig genoeg had hij er wel aan moeten wennen, had saaie leven terug moeten oppakken. De jongen had niet eens geweten of ze nog leefde of niet een waarom ze verdwenen was. Zijn ouders zwegen in alle talen en de rest van de familie de Ravin leek het niets te kunnen schelen. Het was net of het meisje er nooit geweest was, zo snel waren ze haar alweer vergeten. Alexander had er niets aan kunnen doen en toch voelde hij zich schuldig. Als hij iets beter zijn best had gedaan, had hij haar misschien gevonden. Het feit dat ze die ene dag ineens in de zitkamer stond, bewees dat ze al die tijd gewoon in het huis was geweest, anders had ze er nooit kunnen komen. Het was best wel grappig geweest hoe haar haar, net als haar jurkje, vol met meel had gezeten, maar op dat moment was hij gewoon veel te verbaasd geweest om daar aandacht aan te schenken.

Zijn mondhoeken waren omgekruld in een vrolijke glimlach toen ze zijn naam uitgesproken had, had niet eens meer gelet op zijn kletsnatte kleding. De twijfels die hij eerst nog had gehad, waren nu volledig van de baan en hij wilde net een stap in haar richting zetten om haar dood te knuffelen, toen ze ineens uitgleed en met haar hele hebben en houden in het water belandde. "Ana?" Een fractie van een seconden ging er iets van paniek door hem heen. Was ze met haar hoofd ergens op gevallen, had ze iets gebroken of zichzelf pijn gedaan? De gedachten die op dat moment door zijn hoofd raasden, waren allemaal vervult met pure paniek, maar die paniek verdween al net zo snel als het gekomen was toen hij het vrolijke gegiechel van zijn zusje hoorde. Een opgeluchte zucht kwam over zijn lippen terwijl hij wat dichter naar haar toe liep. Ze was in orde en had zich blijkbaar niet echt pijn gedaan, anders zou hij dat wel geweten hebben. "Ik ga hier ook naar school. Samen en Emir, Seth en Seira." Inmiddels was hij al naast haar gaan staan en stak hij zijn armen onder haar oksels om haar zo overeind te helpen. "Alles ok? Heb je je ergens pijn gedaan ofzo?" De stortvloed aan vragen rolden over zijn lippen terwijl hij Anastasia tegen zich aantrok en stopte zijn neus in haar haren. “I missed you, really.”

Een vrolijke lach rolde over zijn liepen toen hij zag hoe Ana redelijk spastisch met haar voeten begon te spartelen toen hij haar omhoog hielp. Kijk, dat was hetgeen dat hij gemist had, dat redelijk aparte gedrag. Thuis waren ze altijd zo stijf en serieus, kon er nog niet eens een glimlach vanaf, toch niet een die echt gemeend was. Natuurlijk moesten ze lachen als een of andere rijke kerel bij hun kwam eten en een grapje ofzo maakte, wat meestal niet echt grappig was. Als ze dat niet deden zouden ze hun familie een slechte naam bezorgen en die moesten ze hoog houden, anders kon er een soort van straf aanvast hangen. Heel even vroeg de jongen zich af of Ana iets verschrikkelijks had gedaan waardoor ze praktisch uit de familie werd gezet, maar die vraag verbande hij al snel naar de achtergrond. Het was nu niet het moment om over zoiets te praten, want dat kon het vrolijke moment helemaal kapot maken. Ooit zou hij het eens vragen daar was nog tijd genoeg voor, zeker nu ze op dezelfde school zaten. Voorzichtig liet hij haar los toen ze terug op haar benen stond en bekeek haar glimlachend van top tot teen. Ze was gegroeid, redelijk hard gegroeid. Vroeger kwam ze nog maar tot aan zijn buik terwijl ze nu makkelijk zijn gezicht zou kunnen aanraken als ze haar arm uitstak. Toch was ze nog altijd een heel stuk kleiner dan hem, dus kon hij haar gewoon kleintje blijven noemen. Heel even vertrok zijn gezicht toen ze vroeg of ze terug met hen zou kunnen praten. Voor hem zou dat geen probleem zijn, maar hij wist niet hoe Seira, Emir en Seth daarover dachten. Het kon goed zijn dat ze Anastasia bleven negeren en haar zo zouden kwetsen. Niet dat het makkelijk was om zijn zusje te kwetsen, maar dan nog. Alexander zou het niet aankunnen om haar verdrietig te zien, daarvoor hield hij veel te veel van haar. Natuurlijk hield hij ook van zijn andere zus en broers, maar op een andere manier. “Dat moet normaal wel lukken. Met mij zou je in ieder geval al altijd kunnen spreken,” antwoordde hij vrolijk op haar vraag. Een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen toen Ana zei dat het goed met haar ging en zachtjes wreef hij door haar haren toen ze hem omhelsde. Jup, hij had haar echt verschrikkelijk hard gemist en er was geen dag voorbij gegaan dat hij niet aan haar gedacht had. “Wat zeg je?” prevelde hij zachtjes toen hij haar iets hoorde zeggen, maar niet verstond wat omdat hij de taal niet kende. Als hij eerlijk moest zijn kende hij echt niet veel talen, alleen Brits en Italiaans. Als lid en tevens oudste zoon van een van de rijkste families, zou hij normaal veel meer talen moeten kennen, maar het lukte gewoon niet om ze te leren. Het was net alsof hij in zijn vorig leven iets verkeerd had gedaan en dar nu voor moest boeten ofzo. Iedereen die tot de Ravin familie behoorden, hoefden maar iets te lezen of ze konden het al terwijl hij bijna tien jaar moest oefenen voordat hij de basis van watermagie onder controle had. Ach ja, hij was tenminste niet zo stijf als de rest en vond het makkelijk om met iemand te kunnen praten, iets dat volgens hem veel beter was dan goed zijn in magie en dat soort stuff.