Sasuke was al een tijdje weer op zichzelf, hij had een zware tijd achter de rug en gelukkig was hij er weer helemaal bovenop gekomen. Een aantal keren training waren goed geweest. Het was aangenaam geweest om alleen weer te trainen en vandaag was het weer opnieuw zo. Een tripje naar het duistere bos om daar te leren met zijn nieuwe kracht te werken. Een aantal weken geleden had hij een nieuwe kracht gekregen van een oude vriend op Shadra en hij was een tijdje daardoor blind geweest door het bloed dat er op regelmatige basis uitstroomde. Een grijns sierde zijn lippen en hij pakte zijn tas met eten en een aantal wapens die hij zou kunnen gebruiken tijdens de training. Ook had hij al een tijdje niet meer aan Rhine gedacht en dus zo leken zijn gevoelens helemaal weg te zijn, maar dat betwijfelde hij wel ten zeerste. Ook Vivespa had hij nooit meer gezien na die ene date die ze hadden gehad. Hij schrok ervan dat hij niets meer van haar had gehoord maar hij haalde er zijn schouders bij op. Zijn zak was gepakt en hij verliet zijn kamer op weg naar het duistere bos.
Na een tijdje nadenken en lopen arriveerde hij op de gewenste plaats waar hij wilde trainen. Hij legde zijn zak neer en begon een bruine boterham naar binnen te werken. Voor de training wat eten zou goed doen, maar hij schrok door de voetstappen en hij keek geschrokken achter zich om te ontdekken wie daar stond. "V-Viv?" stamelde hij zachtjes en hij keek naar het blondharige meisje van shadraanse afkomst.

Met haar slippers in haar hand liep Vivespa langs het ven dat ze kort geleden in het bos ontdekt had. Er hing een laagje mist in dit moerassige gedeelte van het duistere woud. Vivespa's haar werd vochtig en ging er vast door klitten, maar wat gaf ze daar ook om. In gedachte verzonken bleef ze maar rondjes lopen om het kleine stukje water, de voetstappen die ze achterliet steeds dieper makend. Ze dacht weer eens te veel. Ze wilde dat er een knopje bestond waarmee ze dat gewoon uit kon zetten, alleen kon leven op instincten. Wel, ze kon haar dierlijke vorm aannemen, maar toch vond ze het niet fijn in een ander lichaam te zitten. Een vogel streek neer op het ven en liet een klaaglijke, spookachtige kreet horen. Het bracht Vivespa weer terug in de werkelijkheid. Ze zuchtte en wreef over haar arm, hopend de kippenvel bultjes weg te krijgen. Ondanks het waterige zonnetje dat haar best deed door het dikke wolkendek heen te breken, was het koud. Te koud voor een dun jurkje en slippers in ieder geval. Ze wist niet waarom ze zich zo kleedde, misschien omdat ze hoopte dat het nooit herfst zou worden. Maar toch stierven er om haar heen bladeren een prachtige kleurrijke dood. Hier en daar stond nog een groen boompje, maar de grond was bedekt met een dun laagje bladeren. Vivespa had een hekel aan de herfst. Ten eerste was het dan niet meer warm, ten tweede kreeg ze er een dip van, en ten laatste werd het eerder donker, waar ze ook niet van hield. Juist nu het weer zo goed met haar ging; winterdip. Alweer zuchtte Vivespa. Plotseling hoorde ze voetstappen. Ze zag in de verte een gestalte aan komen lopen. Ze wist niet waarom, maar ze dook ineen achter een boom en wachtte tot het dichterbij kwam. Misschien omdat ze haar plek geheim wilde houden, maar dat sloeg nergens op. Of ze wilde gewoon liever alleen zijn. Het onderscheiden van de schim werd steeds gemakkelijker. Zwart haar, donkere kleding, zwart rode ogen, Sa...suke? Vivespa slaakte een inwendige zucht. Ze had het gemist en wilde hem het liefst plat knuffelen, maar ze had er juist ook helemaal geen zin in. Ze wachtte tot hij haar voorbij liep en zag hem toen steeds onduidelijker worden. In een impuls stond ze op en rende op blote voeten stukjes achter hem aan. Halverwege vroeg ze zich af waarom ze dit deed. Ze rolde met haar ogen en stopte, vlak achter hem, toen hij plotseling neerknielde en wat lunch begon te eten. Geruisloos liep ze een stukje naar achteren. Eigenlijk wilde ze helemaal terug gaan. Maar toen draaide hij zijn hoofd en wist ze dat ze niet meer terug kon gaan nu ze hem gezien had. "V-viv?" Stamelde hij zachtjes. Nee, je moeder dacht ze. Maar die gedachte nam ze snel terug aangezien die niet echt gepast was. Ze zei: "He, ook hier?" Nee, dat was pas een stomme vraag. Vivespa leunde zachtjes tegen een boompje in de buurt, om daar eventuele ongemakkelijke stiltes door te komen.