sorry, i don't expected you te see

Het was vrij druk in de grote zaal. Al viel dat qua geluid heel erg mee. Linde zat aan een van de grote tafels te lezen. Een verslag maken was het ergste wat er bestond, volgens haar. Nou misschien was een verslag in een onbekende taal toch irritanter. Maar in ieder geval moet vandaag een verslag af zijn over de geschiedenis van een weerwolf. Een leuk onderwerp, maar waar slaat het op? Wat leer je ervan? Linde had de hele bibliotheek doorgezocht naar boeken en ze was er met 1 terug gekomen. Al heel vaak was ze naar buiten gevlucht om even een peuk op te steken waardoor ze weer een beetje ontstrest werd. Nu was ze net klaar met de eerste zin. Met een klap sloeg ze haar boek dicht, dit ging niet werken zo. Dachten dan alle leraren dat zij als enige huiswerk opgaven. Ze propte het stuk perkament in haar tas en haar boek gleed erachteraan. Haar gezicht verdween in haar handen. Weer naar buiten rennen en nog een sigaret opsteken ging niet werken, wist ze. Het geluid rond haar ging gewoon door, waar Linde zich uiterst aan ging ergeren. Langzaam haalde ze haar hand door haar haar en stond op. Bijna vergat ze haar tas, maar sleurde hem toch met haar mee. Op dit moment kon alles van haar de pot op. Een stukje verderop zag ze iemand zitten, was da nie…..? Zonder verder na te denken liep ze erheen. Ze schoof de tas voor zich uit en hij bleef precies steken onder de bank. Met een plof ging ze naast de jongen zitten. Maar toen ze hem aankeek zag ze een onbekend gezicht dat haar verbaast aankeen. Met uitpuilende ogen keek ze hem aan. Dan was het toch niet! ‘‘Hey.’’ Mompelde ze maar vrij onhandig. Ze haalde haar schouders op, zo kon ze misschien nog iemand leren kennen. ‘‘Ik ben Linde, jij?’’ Vragend keek ze naar hem maar ze wende toch maar haar blik af. Als hij geen zin had in nieuwe mensen leren kenen boeide haar nie zo veel. Zo bleef ze zitten, een beetje onhandig maar toch vastberaden.

(Hee, schat, sorry dat het zo lang duurde. LIE!!!!)

Gast PROFILE MAGICIAN

Hij had het niet zo op grote zalen. Veel te veel rumoer in een veel te grote en holle ruimte waardoor alles anders in zijn gehoor kwam als anders. Maar hij had honger, en hij had geen zin om er depressief uit te zien door zijn lunch alleen in zijn kamer op te eten, daar maakte je geen vrienden mee. Niet dat hij die had. Terwijl hij zo rond keek, merkte hij dat het geluid een stuk gedempter was als anders, niet dat het uitmaakte, hij vond het nog steeds niet fijn. Hij liep in een langzame pas verder en bekeek wat er voor maal dit keer was geserveerd. Brood, diversen beleg, kannen sap en thee, hier en daar een enkele met koffie, maar niks, niks sterkers. Dat stond zeker bij de lerarentafel, en als hij daar kwam smeken om een klein beetje whiskey, werd dat waarschijnlijk niet getolereerd. Hij schoof maar ergens aan, niet opgelaten, maar gewoon stil pakte hij een broodje van een grote stapel. Hij keek even in het rond, haalde een flacon onder zijn suède jas vandaan en goot het in zijn beker. Altijd een noodvoorraadje bij hebben, dat had hij inmiddels wel geleerd. Hij nipte even aan zijn Whiskey en smeerde toen langzaam zijn broodje. Hij had eigenlijk totaal geen honger, maar hij had een lange dag voor de boeg, dus iets om zijn maag mee te stillen was toch wel welkom. Vanuit zijn ooghoeken zijn hij een verveelde gedaante op zich af komen. Hij negeerde het en draaide een beetje met zijn beker, waardoor de Whiskey een beetje rond begon te draaien en zo een beetje gemend werd. met een plof kwam iemand naast hem neer. Linde. oh fijn, zij ook nog. Deze arrogante, egocentrische bitch kon zijn dag ook nog wel verblijden. ''Hey.'' Mompelde ze. Leed iedereen hier aan een ziekte waarbij je zo zacht mogelijk sprak? Hij ergerde zich er mateloos aan. En dan de openingszin, hey, dat zei je toch gewoon niet? Weer zo'n verschrikkelijk jongerenwoord. Hij keek niet naar haar op, en negeerde haar straal terwijl hij een slokje uit zijn beker nam. Hij concentreerde zich op zijn broodje. ‘‘Ik ben Linde, jij?’’ Fijn, ging ze ook nog eens een gesprek met hem aanknopen.'Ik weet wie je bent Linde Jue, Ik ben Lie Odinson, verder nog informatie nodig?' Vroeg hij snibbig en kortaf. Eigenlijk was zijn hele middag alweer verpest door één ruimte en één persoon. Hij keek haar een keer koud aan, nam een slok en ging weer verder met zijn broodje. In stilte bad hij dat ze door zijn kortafheid zou afdruipen. Een Verschrikkelijk kind was het.

De jongen keek haar verveel aan. 'Ik weet wie je bent Linde Jue, Ik ben Lie Odinson, verder nog informatie nodig?' Vroeg Lie snibbig en kortaf. Linde bleef hem enkele seconde aan kijken en hij staarde met koude ogen terug. Linde trok haar wenkbrauw op en keek weer voor zich uit. Wat een sukkel, kon die gast niet eens normaal doen. En hoezo wist hij haar naam? Stalkte hij haar of zo? In ieder geval niet de leukste om perongelijk naast te gaan zitten! Maar Linde trok er niet zo veel van aan. Ze verwachten echt niet dat ze dikke vrienden zouden worden zij en Lie. Ze dacht eens na over zijn vraag maar vond Lie niet interessant genoeg om er verder op in te gaan. Aan zijn uiterlijk kon je genoeg zien. Hij was zo iemand die zichzelf te geweldig vind voor andere en niemand een kans geeft. Ook zou Lie er vast van houden om andere mensen voor te liegen en hun leven in een hel te veranderen. Nou dat zou hem deze keer niet lukken als hij zo dapper was het te proberen. Linde kende het leven in een hel en liet zich niet meer klein maken door andere verwaanden mensen. Ondertussen vond Lie zijn broodje behoorlijk interessant en zat er als een gek naar te kijken in de hoop alsof het opeen zou gaan leven of zo. Ook nam hij zo nu en dan een slok uit zijn glas die gevuld leek met Whisky. Nog steeds probeerde hij haar zo min mogelijk aandacht te besteden. ‘’Zo zo, Whisky? Ik vind jou meer zo iemand die voor een Biertje gaat!? Of heb ik dat dan helemaal verkeerd ingeschat?” Linde wist heel goed dat Lie nu al een hekel aan haar had, maar ze vond het wel grappig, iemand even de kast op jagen. Linde keek schuin naar Lie en besloot dat dat ene bolletje op de schaal links van haar er wel erg aantrekkelijk uitzag. Tenminste echt een reden om nog even te blijven zitten…

Gast PROFILE MAGICIAN

linde's ogen vlogen naar zijn glas. Hij bad dat ze er geen opmerking over maakte. Helaas, het onheil was geschiet. ‘’Zo zo, Whisky? Ik vind jou meer zo iemand die voor een Biertje gaat!? Of heb ik dat dan helemaal verkeerd ingeschat?” met een klap kwam de beker op tafel. Zijn ogen schoten vuur. Bier? Hij aan het bier!? Hij was een wel opgevoede jongeman, hij had manieren, bier ging er bij hem nooit in. Dat was voor mensen uit achterstandwijken, voor mensen als dit kreng naast hem. Hij haalde een paar keer diep adem door zijn neus en blies uit via zijn mond. Hij moest zijn rust bewaren, hij kon niet midden in een mensenmassa iemand bevriezen, niet nu, zijn tijd kwam nog wel voor haar.'Je hebt het inderdaad verkeerd ingeschat Linde, ik ben liever niet iemand die aan het bier gaat, meestal wel aan iets sterkers, of gewoon helemaal niet.' Sprak hij rustig, beleefd en beheerst. Hij moest zijn geduld bewaren. Hij streek een paar keer over zijn jas, om een aantal neergestreken pluisjes weg te jagen. Hij zuchtte en staarde even naar zijn broodje, zijn koude handen draaide de stok rond die tussen zijn benen in stond. het was zijn trots, deze staf zat vanaf onder tot boven vol gestampt met duistere magie. Als hij die kwijtraakte zou het eeuwig duren voordat hij al zijn kennis kon overbrengen aan een nieuwe, en die tijd had hij niet. Hij was hier met een missie, en hij zou ook nog slagen ook, dat moest. Hij snoof een keer onderdrukt en legde zijn handen op het hout van de tafel, tikken deed hij niet, dat vond hij hoogst irritant, het gaf een teken van ongeduld, dat iemand wilde opschieten, als hij ongeduldig was, dan tikte hij met zijn vingers tegen de zijkant van zijn dijbeen, dat maakte een stuk minder geluid, en zag er een stuk minder irritant uit.'Vertel me eens Linde, hoe gaat het met je?' Als ze niet weg ging, kon hij net zo goed een gesprek met haar aanknopen, het zag er toch naar uit dat ze wilde blijven, dus waarom ook niet? Van vijanden moest hij toch de zwakke plekken weten. Hij raakte zijn broodje niet meer aan, nam nog een slok en keek Linde toen zijlings aan.'Nou?' Sprak hij wat ongeduldiger. Hij had dingen te doen en gezwets viel daar echt niet onder.

Een bonk. Het glas van Lie kwam op de tafel. Zijn ogen zouden haar best hebben kunnen doden als dat hun functie was geweest. .'Je hebt het inderdaad verkeerd ingeschat Linde, ik ben liever niet iemand die aan het bier gaat, meestal wel aan iets sterkers, of gewoon helemaal niet.' Linde merkte dat hij zijn woeden uiterst probeerde te beheersen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ''Ik snap het al. Zelf vind ik bier ook niet te hebben! Inderdaad veel te slap! Ik snap de keuze voor Whisky heel goed, alleen vind ik jou niet echt een type voor Whisky, zoals ik zonet al zei.'' Haar stem klonk uiterst serieus. Lie moest weer zijn best doen om niet boos uit te flippen. Hij had haar sowieso honderd procent door met har fake gedoe, maar dat vond ze alleen maar grappig. Maar Lie verbrak de stilte alweer. 'Vertel me eens Linde, hoe gaat het met je?' Dat was een uiterst goede vraag, dacht Linde bij zichzelf. Wist ze daar zelf wel een antwoord op? Op school ging het niet heel goed. De talen faalde zo had als mogelijk en bij de exacte vakken viel ze in slaap omdat alles veel te makkelijk was voor haar. Ze was wel vaak gestrest maar daar had ze zo haar middelen voor, Ze had voor haar gevoel wel genoeg vrienden. Het contact met haar familie ging eigenlijk helemaal niet goed. Ze had laatst wel een brief gekregen, maar dat was het dan wel zo'n beetje. Haar ouders waren ongelofelijk streng, erg rijk, daardoor een beetje verwaand en ook hadden ze met hun dochter niet echt een hechte band. Haar zusje was echt een fake kind, dat super schijnheilig was in de buurt van haar ouders en super dwingend en bevelend tegen Linde. De enige plek die voor haar vertrouwd was thuis was haar eigen kamer. Lie stoorde haar terwijl ze nadacht. Hij vond blijkbaar dat ze veel te lang liet wachten op een fatsoenlijk antwoord. Maar aangezien Linde niet echt zin had om haar hele leven open en bloot op tafel te leggen besloot ze het gewoon simpel te houden ''Met mij gaat het wel goed. En met jouw Lie? Hoe gaat het met jouw?'' Ze was benieuwd naar hoe hij zou reageren.

PROFILE MAGICIAN

» still dont know how
» Snow... Please dont let it snow!

sorry, i don't expected you te see

sorry, i don't expected you te see

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen