De manier waarop hij liep, die ene manier waardoor mensen hem nakeken. Op meerdere manieren. Leraren keken hem vol afschuw na, sommigen keken met respect naar hem, sommigen niet. Hij grinnikte zachtjes, wetend dat de leraren van hem afwisten. Hij zat hier dan ook al vijf jaar lang. Met zo af en toe een korte schorsing ertussen, maar hij kwam altijd terug. Hij keerde altijd terug op deze school. En het amuseerde hem, de manier waarop de leraren hem uit de klas stuurden, de manier waarop hij anderen kwaad kon maken. Hij moest er van binnen hard om lachen. Het litteken op zijn rechterwang was voor een groot gedeelte zichtbaar. Hij was er altijd trots op geweest, zo liet hij zien dat hij ervaring had. Ervaring in vechten. Mensen schrokken zo af en toe van zijn litteken, alsof het een monster was dat hun grootste angst was. Hij grinnikte zachtjes en liep door totdat hij bij de grote zaal aan kwam. De lunch stond al op de tafel, een kleine, spottende glimlach schonk hij aan de eerste jaars. Die genoten van hun lunch en bijna schreeuwend naar elkaar spraken. Hij schudde sarcastisch met zijn hoofd en liep fijn naar de tafel waar hij normaal altijd zat. Hij ging zitten en keek naar het bord voor hem. Wat zou hij eens pakken? Hij keek naar alle dingen waar hij, en vele andere leerlingen, uit kon kiezen. Hij snoof diep, al dat gezonde prul. Hij hield er niet van. Hij wou iets lekkers, iets wat zijn maag echt vulde. Hij vernauwde zijn ogen wat en liet ze over de tafel heen glijden. De keuze was al snel gemaakt. Hij pakte zich een broodje en gooide er vlees, kaas, en nog wat overige dingen overheen. Waarna hij begon te eten, zonder ook maar iets te zeggen tegen de anderen die bij hem aan de tafel zaten. Het was logisch dat ze zich eraan zouden ergeren, maar dat vond hij juist leuk. Hoe meer ergernis, hoe leuker het werd. Hij nam nog een grote hap. Het was een wonder dat hij had geleerd over tafel-manieren. Of ja, hij hield zich aan ééntje. Met de mond dicht eten. Want dat vond hij zelf ook onsmakelijk. Ugh, hij moest er niet aan denken dat de adem van die vuile mensen aan zijn tafel aan het eten in zijn mond kwam. Nee, dat nooit. Hij keek kort rond, bekeek de mensen die aan de tafel zitten, en keek lichtelijk minachtend. Alle mensen waren hem niet waard. Hij richtte zich al snel weer op zijn eten. Na een tijdje kauwen en doorslikken had hij zijn broodje op. En keek hij hongerig naar meer over de tafel heen. Het vlees was op, netzoals alle andere dingen die een beetje lekker waren. Hij snoof diep, keek de mensen aan zijn tafel kort brutaal aan. Waarom kon hij niet gewoon alleen eten, nog even en hij zou de leraren tafel in bezit nemen. Dat die leraren maar ergens anders gingen eten. Plots kreeg hij behoefte aan een voedsel gevecht. Hij grinnikte zachtjes en ging een beetje naar achteren zitten terwijl zijn ogen over de andere tafels heen gleden. Voedsel gevecht, wie zou zijn doelwit worden? Gewoon, iedereen. Hij trok een emotieloze blik en stond op. Terwijl hij ondertussen zijn stoel flink naar achter duwde, zodat hij met een luid kabaal op de grond terecht kwam. Hij greep meteen naar voedsel, en keek lichtelijk uitdagend naar de leraren. Waarna hij ermee smeet en zijn stem al snel door de grote zaal ging. 'VOEDSELGEVECHT!!' Hij sprong op de tafel en rende eroverheen, zodat hij de borden van de leerlingen aan de kant schoof zodat ze tegen hen aan kwamen. Hij grinnikte zachtjes toen hij aan de achterkant van de tafel er weer vanaf sprong en zich omdraaide. Eens zien of deze watjes meededen of niet. Wat voor straf konden ze krijgen? Hij was ermee begonnen. En het deerde hem niet echt wanneer hij eruit werd gesmeten, van school af werd getrapt. Dan ging hij gewoon weer terug naar de planeten, om daar iedereens leven zuur te maken.

[Open voor iedereen]