---

Bedachtzaam stond hij voor de spiegel in de zijruimte van zijn kantoor terwijl zijn vingers onder zijn kin peuterden om zijn stropdas los te krijgen. Savador streek met een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen zijn zwarte sluike lokken achter een schouder en drapeerde de stropdas over een stoelleuning. Hij was teruggekomen van een vergadering van het scholengemeenschap op Shadra, inmiddels al een paar uur geleden. Maar met twee banen, zowel Hoofdmeester als leraar Vuurmagie, had hij het druk - drukker dan iemand anders. Tot nu had hij nog niet eens de tijd weten te vinden om zich uit zijn nette pak te hijsen. Eigenlijk was hij heel de dag in de weer. Zat hij niet op zijn kantoor administratieve zaakjes binnen een bepaalde deadline af te handelen, dan stond hij wel voor de klas leerlingen uit te foeteren of was hij druk in de weer om zijn kinderen van en naar de peuterspeelzaal in Oak's Field te brengen. Op de rustigere momenten van de dag kon hij eindelijk wat tijd voor zichzelf nemen. Met een kopje thee of een glas wijn. Meestal ergens in de middag, rond deze tijd. Maar niet vandaag; hij had het meisje zien zitten voor de deur van zijn kantoor, en was er niet bepaald blij mee. Behalve het feit dat hij haar hier nooit eerder had gezien en ze dus nieuw moest zijn, ook om de reden dat hij zijn kostbare tijd weer moest verspillen. Plus dat hem later doorvermeld was dat dit zekere nieuwe meisje nu al uit de klas gestuurd was, en dus beslist niet zomaar voor zijn kantoor zat te wachten. Ze wachtte maar mooi tot hij klaar was met omkleden. Hij haatte brutaliteit, wanorde en gebroken regels, en daarbij had hij ook een grote afkeer jegens de jeugd. Het was zijn intentie om de leerlingen op zijn school te kneden tot voorbeeldkinderen, door ze strenge en soms onmenselijke straffen op te leggen. Hij kon er weinig aan doen; simpel gezegd was hij gewoon zo qua karakter. Streng, stijfjes, maar ook een gentleman met beschaafde manieren, vooral tegenover het vrouwelijke geslacht. En zoals het een gentleman betaamde wilde hij het meisje niet al te lang laten wachten, ondanks de eerste zonde waar ze zich vandaag al mee opgezadeld had. Nog worstelend met de knoopjes van zijn overhemd beende Savador door het kantoor, zijn herenschoenen klakten zacht bij iedere stap op de vloer. Met een strenge uitdrukking op zijn gezicht opende hij de deur en staarde een moment met zijn slangachtige ogen even op het blonde meisje neer. 'Welkom,' sprak hij bars en met een Brits accent, om haar toch een soort van te verwelkomen omdat ze nieuw was. Savador stapte uitnodigend opzij met de deurklink nog in zijn handen om het meisje binnen te laten, zoals dames voor gingen.

---

Zijn barse woorden werden beantwoord met slechts een zwijgzame blik van het meisje. Niet eens iets van een intentie om haarzelf voor te stellen, zich te verontschuldigen of een beschaafdere houding aan te nemen nu ze inzag dat dat waarschijnlijk heel wat kon schelen als ze wist wat goed voor haar was. Maar nee; het blonde meisje bleef gewoon zitten waar ze zat, gaapte hem enkel aan alsof hij degene was die op het matje werd geroepen. Bij Medusa; wie ging er in godsnaam ook voor het kantoor van de Hoofdmeester zitten? Had je iets niet naar behoren gedaan en was de directeur bereid dan nog tijd voor je vrij te maken, dan wachtte je staand tot je binnen werd geroepen. Al was het maar om een klein beetje hoffelijkheid te tonen. Brutaliteit vandaag de dag.. Welgemanierd was anders. En of het nog niet genoeg was, wendde het meisje haar hoofd af en rolde met haar ogen. Statig stond Savador aan de kant van de deurpost, zijn blik nog altijd streng op haar gericht, een licht fronsje tussen zijn wenkbrauwen en de uitdrukking op zijn gelaat niet te genieten. Hij had het immers heus wel gezien. Ze deed niet eens de moeite het achter zijn rug te doen, leek het wel. Uit ongenoegen perste hij zijn dunne lippen even op elkaar. Verwaand nest. Het liefst had hij de deur voor haar neus meteen weer dichtgesmeten. Minachtend draaide hij zijn hoofd langzaam mee toen hij haar strak met zijn blik bleef volgen op het moment dat ze hem nogal laatdunkend voorbij ging en zijn kantoor binnen marcheerde. Eigenlijk had hij geen plek, geen tijd en geen zin in zelfingenomen typetjes zoals zij. Hup, plof maar neer. Wachten tot je een zitplaats aangeboden kreeg was toch helemaal niet nodig, ben je gek. Iets luider dan de bedoeling was gooide Savador de deur dicht, duidelijk geïrriteerd. Met een nog grimmiger gezicht dan voorheen, beende hij verder zijn kantoor in. Het was absurd hoe onsociaal dat kind zich gedroeg. Nu zat ze weer met een prulding te spelen, for God's sake. Kennelijk voelde ze zich al helemaal thuis hier. Niet voor lang; daar zou hij met alle plezier voor zorgen. 'Wegstoppen,' beval hij streng met een kleine tik tegen haar bovenarm in het voorbijgaan. En heel vlug. Ze was hier niet gekomen om te frunniken, dat deed ze maar in de les. Behalve de Vuurmagie-lessen, uiteraard. Stijfjes zeeg Savador neer achter zijn bureau en vouwde zijn bleke handen tegen zijn onderbuik over elkaar. 'Zo, LaFee,' begon hij uiteindelijk met spreken na een lange stilte. 'Je besloot hier direct op je eerste dag je eigen imago maar te bederven?' Een tweede lange stilte volgde waarin hij het meisje een lange tijd enkel maar roerloos aanstaarde. 'Niet zo slim, hè?' voegde hij er zachter aan toe, op een haast triomfantelijke toon. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een hooghartig glimlachje, nauwelijks zichtbaar op zijn gelaat. Wat leerlingen tegenwoordig al wel niet deden om zich in de nesten te werken. Hersenloze kinderen. Hun verstand was blijven steken in de baarmoeder, zo bleek maar weer.

---

Dacht ze soms dat ze stoer was door zo'n onhandelbare alure aan te nemen? Savador vond er in ieder geval niet veel stoers aan. Daarbij stelden de meeste snotpubers zich flink op om indruk te maken op hun valse vriendjes. En aangezien hier geen enkele andere onvergeeflijke leerling aanwezig was, zou dat dus totaal zinloos zijn nu. Tenzij het haar intentie was om indruk te maken op hem, maar dat betwijfelde hij. Ook totaal nutteloos. Alsof hij zich bedwelmd zou voelen door zo'n kreng als zij. Wat kon een klein meisje hem nu maken? Ondanks dat ze er wel mocht wezen, was ze net zo onverbetelijk als ieder ander kind dat over de drempel van zijn kantoordeur kwam gesloft, neerplofte in de eerste de beste stoel en verwachtte direct aangenomen te worden. Alsof hij er een gat van in de lucht moest springen. Ging nogal moeilijk als hij meteen bij de eerste indruk zwaar depressief werd van wat er nu weer op zijn school aangekomen was. En behalve dat zou hij ook niet bepaald bovenop zijn stoel staan dansen om het feit dat nieuwe leerlingen figuurlijk gelijk stonden aan de olie die het tandwiel van de school draaiende zou houden. Slechte rug. God; do's and don't's. Je Hoofdmeester een glimlach schenken: goed, raakte hij slechts een beetje geïrriteerd van. Vooral als het te vaak gebeurde. Hij had een afkeer jegens te opgewekte mensen. Een misselijkmakende grijns op je smoelwerk houden om nog eens een extra streep onder je wangedrag te zetten: gróte don't. Het zou nog een heel karwei worden om dit kind enige goede manieren bij te brengen en bah, eigenlijk had hij er ook helemaal geen zin in om dat eindeloze proces opnieuw te moeten herhalen. Het kind was op haar minst nog meegaand om zijn kantoor binnen te komen, dat was dan weer een grote meevaller. Echter verpestte ze dat mini-lichtpuntje weer door behoorlijk astrant op haar stoel plaats te nemen. En hij kreeg alleen maar boze blikken toegeworpen. Wat had hij nu weer gedaan? Hij deed enkel zijn werk. En blij werd hij er niet van, bepaald niet. 'En wat als ik weiger?' werd hem de brutale reactie op zijn verzoek teruggeworpen. Zo kalmpjes als stil water draaide Savador zich naar haar om, zijn bleke handen heel formeeltjes voor zijn onderbuik gevouwen en de blik in zijn slangachtige ogen beheerst. 'Dan neem ik het van je af en breek ik het in tienduizenden kleine stukjes,' reageerde hij met een doodserieus gezicht. Daarna zeeg hij rustig neer op zijn stoel, lekker schertsend was hij vandaag weer. Of hij het daadwerkelijk zou doen - eigenlijk teveel inspanning voor iemand die het amper waard was. De snotmeid slingerde haar speelgoed uitdagend aan een koordje heen en weer, probeerde hem waarschijnlijk uit de tent te lokken. Hij negeerde het straal. Met half gesloten ogen nipte hij kalmpjes aan een wijnglas om vervolgens een rechtere houding aan te nemen. Hij had het haar - voor zijn doen - op een normale manier verzocht, en tja.. Werd er niet geluisterd, dan zou ze er snel genoeg achterkomen wat de consequenties waren. Zo simpel was het.
'Bederven zou ik het niet noemen…,' luidde het antwoord toen hij besloot maar ter zake te komen. 'En ik noem het bederven,' zei hij flauw. Verveeld plukte Savador aan het boordje van zijn mouw, en het wekte bijna de indruk alsof hij net zo ongeïnteresseerd was in haar dan zij in hem. 'Want kennelijk heb je zojuist ook even besloten om me het bewijs te leveren dat je niet het verschil ziet tussen nonsens en een feit. Ironisch. Zo kom ik veel over een persoon te weten, hoor.' Spottend liet hij zijn onderarmen een paar enkele keren neerkomen op de leuningen van zijn stoel, slaakte een zachte zucht en keek ondertussen verveeld zijn eigen kantoor rond alsof hij er voor de allereerste keer zat. Des te meer het het beeld vrijgaf dat haar manier van uitdagen hem totaal niks kon schelen, en hij net zo flauw zou gaan doen totdat ze inzag dat haar falende poginkjes echt niet bij hem werkten. Jammer genoeg voor haar. Daar zat ze duidelijk op te azen. Het was weer zo'n gevalletje dat het leuk vond hem boos te maken. O God, dat ging je niet menen. Madame ging over naar plan B. Benen over de leuning, houding lekker achteloos lui. Fijn om te weten dat ze zich hier erg thuisvoelde en hij kennelijk een goede Hoofdmeester was om die sfeer te kunnen creëren. Bij Medusa; alles wat ze deed was zo verschrikkelijk simpel onderuit te halen. Ze zette zich met de minuut alleen maar meer voor schut. Maar enfin; niet zijn probleem. Geïntrigeerd keek Savador in zijn glas, lette al niet eens meer op haar. Hij liet de dieprode drank even zacht rondwalsen. Alsof ze hier gewoon zaten te dobbelen of iets dergelijks, en beide iets te doen moesten hebben tot de volgende beurt. 'Dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt. En kunt u stoppen met mij zo aan te gapen? Dat is erg onbeleefd weet u.' Hij keek loom op toen hij terug uit zijn gedachten werd gehaald. Zijn glas zette hij terug op zijn bureau, waarna hij zijn handen in een langzame beweging weer tegen zijn onderbuik vouwde. Zijn houding weer stijfjes recht en zijn slangachtige ogen weer op haar gericht. Expres. Roerloos staren. Heeeel lang roerloos staren. Het werd nu wel veel te duidelijk dat hij het gewoon met opzet deed, maar hij zou toch wel doen alsof hij van niets wist. Had ze hem maar niet zo moeten irriteren. Een hels gesis en een hoop luidruchtig gestommel galmde opeens door het kantoor. De stoel van het brutale nest werd even flink heen en weer gewiebeld om haar uit haar astrante houding te doen ontwaken. 'Aaah, Saethion,' sprak Savador in een verblijdde verzuchting alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat er een dikke, immens grote slang even kwaad tegen de stoelpoten van de stoel van een nietsvermoedende leerling beukte. Uiteraard dat de slang het er om deed om zijn meester bij te staan, maar toch. Met een klein zuinig glimlachje op zijn gelaat strekte Savador over zijn bureau een hand uit naar zijn dier. Hij deed net alsof hij niet zag dat de reusachtige paarsgeschubde cobra zich dreigend in aanvalshouding oprichtte en zijn kop onder een luid gesis vervaarlijk richting het kind draaide terwijl hij zich vlak langs haar schouder omhoog werkte. Ongetwijfeld dat hij met een dodelijke beet zou hebben uitgehaald als hij er niet bij had gezeten. 'Geen sappige nieuwtjes vandaag?' ging Savador vrolijk door, alles behalve bekommerend om het feit dat het meisje zwaar gewond had kunnen raken. Hij reikte zijn hand naar Saethion toe, streelde zacht over zijn koele schubben terwijl het dier onder zijn hand door gleed en langzaam plaatsnam om zijn schouders waar het dier het kind als een roofdier op moordtocht giftig in de gaten bleef houden. 'Dus,' leek de toon in zijn stem zich automatisch te verharden nu hij zich weer tot het blonde geval voor hem richtte. 'Wat voor ondoordachte streek heb je geflikt om mijn tijd te komen verdoen?' Het vormde immers de reden waarom ze hier zat.. hing. En het kon maar beter snel afgehandeld zijn zodat ze kon opkrassen en hij zich aan nuttigere dingen kon wijden.

---

Er werd op zijn dreigementje ingegaan met gebluf, typisch een reactie die enkel van een niet zo heel erg gewiekste tiener kwam. Niets meer dan loos pubergedrag, want bij Medusa; in zijn jaren dat hij met kinderen van haar leeftijd werkte, wist hij ongeveer wel hoe jonge dwazen op iets reageerden. Lachwekkend, maar bepaald niet indrukwekkend.
'Probeer maar ouwe…,' werd hem het provocerende antwoord gegeven. Een reactie erop vond hij niet waardig genoeg, hij nipte enkel kalmpjes weer uit zijn glas alsof hij zich totaal niet aangesproken voelde, bekeek de dieprode vloeistof in de kelk dat hij eigenlijk interessanter vond dan wat zij te zeggen had. Deels draaide hij daarbij af op de feiten. Hij mocht dan één van de oudste leerkrachten hier op de school zijn, zoals dat altijd al was geweest sinds het moment dat hij hier werkte; zijn ware leeftijd was minder goed terug te zien in zijn uiterlijk. En daar was hij eigenlijk best tevreden over. Daarbij trad hij op een dag in de voetsporen van de Legendarische Magiër van Shadra, als zijn opvolger zijnde, en zou zijn leeftijd worden stopgezet om nog honderden jaren verder te mogen leven en heersen. Het betekende dat hij dit kind voor zijn neus, dat kennelijk niet vooruit kon denken, mee kon maken van haar huidige leeftijd tot haar dood. Dan wilde hij weleens zien of ze er nog net zo goed uitzag als hij op vijftigjarige leeftijd. Niet dat dit kreng op deze manier daadwerkelijk ook die mooie ronde leeftijd kon halen. Misschien dat hij daar stiekem, maar geheel 'per ongeluk' voor zou zorgen. Alles wat ze tegen hem zei kon hij tegen haar gebruiken. En waren dit dingen die zijn ego niet bepaald streelden, dan zou zijn intentie om haar ooit op een mooie dag drie keer zo hard terug te pakken alsmaar groeien. 'Mag u wel drinken onder de werkuren? Volgens mij is dat ten strengste verboden.' Wat een bar slechte imitatie. Hij had wel wat meer verwacht als ze hem al waardig genoeg vond om na te bootsen. Savador sloeg in een langzame beweging zijn ene been over het andere en hief zijn glas ietsjes op om er vanuit een lager punt naar te kijken terwijl hij het even ronddraaide in zijn hand. 'Jij weet zeker niet wie die mooie lange lijsten met het schoolregelement erop heeft geschreven?' Uiteraard dat daar een duidelijk regeltje tussen vermeld stond dat drinken toevallig alleen toegestaan was op het kantoor van de hoofdmeester en het vuurmagielokaal, mits je geen leerling was, je een baantje had op zijn school, niet in de Torens leefde of je toestemming van hem had. Met andere woorden: drinken was alleen voor hem legaal. En voor de personen die hij zelf een drankje aanbood. Dat de meerderhelft van het Schoolregelement uit belachelijke regels bestond, deerde hem niet. Het was voornamelijk ook om simpele zielen zoals zij te pesten. Macht kon heerlijk zijn. 'Maar niemand vraagt naar uw mening niet waar?' Ah, een nieuwe poging om hem de mond te snoeren. Met zijn oogleden uit verveling half over zijn ogen gezakt keek hij haar weer even aan. 'Het lijkt me een veel verstandigere keuze om mijn geweten te laten spreken dan het jouwe. Hebben we namelijk niet zoveel aan,' sprak hij met zijn lippen iets getuit. Nadat hij uitgesproken was, leunde hij in zijn stoel iets naar achteren. Haast in een half liggende houding. Zijn slangachtige ogen volgden onachtzaam de bewegingen van het meisje toen ze haar middelvinger naar haar opstak. Ja, hij was van datzelfde geslacht dat ze in haar gebaar symboliseerde en nee, hij had momenteel niet het voornemen om de betekenis erachter op haar uit te voeren. Misschien een ander keertje. Maar alleraardigst dat ze het op zo'n manier voorstelde.
De verticale pupillen in zijn goudkleurige irissen met de gifgele nuances erin vernauwden zich in een fractie van een seconde tot smalle spleetjes op het moment dat het kind in een haal over zijn bureau streek. Zijn wijnglas stootte om, en de bloedrode inhoud verspreidde zich in een grote vlek over zijn desk. Even leek hij met een nauwelijks zichtbare eyetwitch te ontdooien uit zijn kalme houding, maar daar bleef het bij. Voorlopig. Het enige wat hij erover kon denken was dat ze dat nu nét niet had moeten doen. Hij liet het plasje echter liggen voor nu, ging het echt niet voor haar neus opdeppen zodat ze haar lol had. Belangrijke documenten en papieren die zich anders in bergen op de hoeken van zijn bureau opstapelden had hij netjes opgeborgen, dus had hij niets te vrezen. Het had erger gekund. Tussen duim en wijsvinger plukte Savador bedeesd het lege wijnglas van zijn bureau om dat recht te zetten en alsof er niets was gebeurd opnieuw te vullen. Voor alle zekerheid hield hij het nu maar veilig bij zich. Want nieuw bewezen feitje: het kind was niet alleen een beetje onnozel, ze had ook twee linkerhanden. Aha, support. Saethion kwam precies op het juiste moment binnenvallen en ach, de verbijstering: het kind leek totaal niet beangstigd te zijn. Hij had niet gevraagd om de gezelsschap van de slang of het commando gegeven haar aan te vallen. Ze was irritant en zat alleen in de weg. En de slang kon het ook niet helpen dat hij, net als zijn meester, brutale blondines zoals zij totaal niet uit kon staan. Een rookachtige zwarte mist maakte zich los uit een merkwaardig buisje aan haar broekriem, en nam een ogenblik later de vorm aan van een grommende wolf. Op hetzelfde moment schoot Saethion met dreigend uitgezette halsflappen en zijn felle turkoois-gekleurde slangenogen vervaarlijk verwijd luid sissend voor zijn meester. Savador bleef achter zijn bescherming stokstijf zitten, het glas wat opgeheven. Maar tussen zijn wenkbrauwen had zich een licht geïrriteerde frons gevormd. Die verdween echter al gauw weer, geheel weer terugvallend in zijn kalme houdinkje. Hoog tijd om haar nu eens aan de tand te voelen, want ze zat hier niet voor niets. 'Ik kom uw tijd verdoen?!' barstte het kreng in haar eerst gegrepen kans al los. 'Ik zit hier op deze verdomde school in deze verdomde kamer met de grootste grompot in de geschiedenis van HM’s. Ik had nu nuttige dingen kunnen doen in tegenstelling tot u. Wat had u gedaan als ik er niet was hm? Nog wat meer zitten zuipen aan uw wijn? Dat ding in bad steken?! Eens kijken wat heb ik gedaan? De damestoiletten op de 2 de verdieping laten overlopen. De sprinklers in de gymzaal laten afgaan. Gespijbelt bij een paar lessen en de conciërges bezem gebroken… Voldoende info? Of zal ik er een tekening bijmaken?'
'Ooooeh,' spotte Savador met een pijnlijk gezicht, alsof hij haar benauwdheid nu zij het uiteindelijk was en niet hij die losbrak in woede kon evenaren. En of hij zich daadwerkelijk gekrenkt voelde door haar loze beledigingen. Hij legde een aantal vingers tegen zijn slaap en schudde spijtig zijn hoofd om zijn grote medeleven te tonen. Geheel sarcastisch, uiteraard. 'Op je teentjes getrapt? Niet bepaald de beste manier om uit dit soort vergelijkbare situaties te komen, wel?' Zijn mondhoeken krulden lichtjes om. 'Maar wie ben jij om een feitelijk antwoord te kunnen geven op die vraag. Pappie en mammie zijn er niet meer om je opvoeding af te kunnen ronden, is het wel?' Hij glimlachte zijn witte tanden even bloot. 'Een leerlingendossier heb ik niet van je ontvangen. Bang dat ik meer informatie te weten kom die ik tegen je kan gebruiken? Daar heb ik geen dossiers of profielschetsen voor nodig. Een tweede paar ogen en oren heb ik overal,' sprak hij terwijl hij veelzeggend over Saethions lange lijf streek. Macaber richtte Savador zijn blik weer op het meisje. 'Ik zou maar oppassen,' vervolgde hij op een zachtere toon. 'Wellicht is het je niet tot behoren gekomen, maar er ligt meer kunnen in mijn macht dan jij denkt. Misschien reikt het zover in mijn kunnen dat ik 's nachts aan je bed sta, je vriendjes en overgebleven geliefden heel toevallig van je ontneem, je het hele schooljaar achterna zit en je geen seconde met rust laat. Ik heb zo mijn connecties.. En probeer daar maar iets aan te doen. Jij en welk leger?' Savador schonk haar een zoet glimlachje toe en legde triomfantelijk een hand tegen zijn borst. 'Daar komt in jouw geval ook een píepklein probleempje bij kijken. Ik ben me ervan bewust dat ik binnen de schoolmuren uit de monden van hersenloze kinderen geheel onterecht afgeschilderd word als een pedofielische, geesteszieke gek. Zij - ' - Zijn bleke wijsvinger wees uit het raam, in de richting van Oak's Field waar een klein deel van de Kovomakaanse overheid zich schuilhield - 'denken echter dat ik een rechtvaardige en loyale man ben om zo'n grote schoolgemeenschap met ijzeren vuist te kunnen leiden. Wie denk je dat ze eerder zullen geloven, my dear: jou.. of mij?' Voldaan glimlachend liet Savador zich terugzakken in zijn stoel en vouwde zijn bleke handen weer kalmpjes tegen zijn onderbuik. 'Ooh..' Zijn ogen knepen zich even toe bij de genotvolle uitdrukking die even over zijn gelaat gleed. 'Ik geniet nu al van de tientallen dingen die zojuist in me zijn opgekomen om je mogelijk aan te kunnen doen. En niemand die je zal helpen.' Een begeerlijk zuchtje ontsnapte over zijn lippen, waarna Savador zijn ogen opende en haar met een veelbeduidende blik in zijn slangachtige ogen aanstaarde..

- Mmkay, he wicked ô3o

Jammer dat het kind niet inzag dat haar flauwe beledigingen hem niets deden. Maar goed; daar was ze ook een ontwetende, zelf ingenomen snotpuber voor. Begrepen niet wat er gaande was in de maatschappij, hoe men vandaag de dag behoorde te leven. Hadden ook geen idee dat hun pad nog o zo lang was. En over paden gesproken, eindigde dat meestal met dat zo'n ongemanierd geval op het slechte pad terechtkwam. Alle moeite die hij in de opvoeding en het gedisciplineerde regelement gestoken had voor niets. Nieuw vlees in de kuip voor de groepen van zware criminelen en drugsdealers. Ja hoor, de jeugd ging flink achteruit. Stal je iets in zijn tijd, dan sneden ze je hand af. Haalde je het ook maar in je hoofd om iets baldadigs uit te voeren, dan was het op water en brood in de executiecel. Goed, het was er niet altijd zo bruut aan toe gegaan, maar hij kon ook niet bepaald zeggen dat hij onder het gezag van een zachte, begripvolle overheid was opgegroeid. Zeer zeker niet. En het zou een perfect middel zijn om die jonge tirannen te beteugelen, want bij Medusa: de grenzeloze brutaliteit. Ze hadden eens een dag in zijn schoenen moeten staan in zijn jeugd - ze zouden het nog geen twee uur uit kunnen houden. Al helemaal niet met al dat technologische spul waarmee ze hun tijd tegenwoordig mee doorkwamen, en het niet meer konden missen. Verwende nesten. Alsof ze het verdienden.
Savador richtte zijn volledige aandacht op zijn wijnglas, en keek het kind ook niet aan toen ze weer zonodig een terugstoot moest leveren over het schoolregelement dat volgens haar kennelijk als onredelijk werd gezien. Zoals alle anderen. En? Hij moest zich ook houden aan de wetten van de autoriteit, maar hem hoorde je niet klagen. 'Ik wist niet dat irritante oude chagarijnige venten zoals u ook een geweten hadden?! Wat een shock.' Het kind legde een hand op haar hart om haar quasi-verontwaardigde uitdrukking compleet te maken. Really now.. Aan loze argumenten geen gebrek. Ieder individu had een geweten. Het was enkel de vraag of dat geweten in combinatie ging met kennis, intelligentie en wijsheid. En aangezien het zijne al vijftig jaar in werking was, viel het wel te zeggen dat het toepasselijker was om eerder hem te laten spreken dan zij. Want haar geweten, intelligentie en wijsheid.. foute boel. Dat was geen combinatie. Kon geen combinatie zijn. Ze bewees het maar weer. Goh, ze voelde zich nu al zo in het nauw gedreven dat ze backup moest hebben van haar.. uit haar krachten gegroeide hond. Pfft. Zijn Saethion had ook de mogelijkheid om magie te gebruiken, als de bijna vier meter lange slang die hij in volle lengte was. Dat beest kon hem niets maken. 'Hoe durft u mijn ouders graf te besmeuren met uw naar wijn stinkende grote mond!' Stonk hij naar wijn? Hij ademde even nonchalant uit over zijn hand, rook. Nee, hij stonk niet naar wijn. Wijn stonk immers niet. 'Wel..,' besloot Savador met gesloten ogen kalmpjes te reageren. Hij schoof over de zitting van zijn fauteuil iets verder naar achteren. 'Je gaf me zo mooi de aanleiding om je op je plek te wijzen, dus ik dacht: waarom ook niet?' Hij streek met wijs- en middelvinger de plooitjes in de mouwen van zijn overhemd glad, speurde de rest van zijn bovenkleding ook na op oneffenheden. 'Ik ben niet bang voor u maar in sommige kwesties hebt u gewoon geen zaken. Dat heet voor mij een weet voor u een vraag.'
'Volgens mij is hier iets aan het rotten,' benadrukte hij spottend, zijn stem gesmoord door de hand voor zijn neus en mond. Totaal niet geboeid door wat ze te zeggen had, waarom zou hij ook? Zij was zo hersenloos om steeds op hem te blijven reageren, precies wat hij juist wilde. 'Jammer voor u dat ik een lichtte slaper ben en nogal op mijn priveci gesteld ben,' leek ze weer de neiging te hebben om haarzelf neer te halen. 'Dus niet klagen als u mijn kamer met een blauw oog, in het beste geval verlaat. Veel kan u niet van me afpakken híj heeft iedereen al.'
'- En ik denk dat jij het bent..,' ging Savador doodleuk verder. Hij haalde de hand voor zijn gezicht weg, boog zich iets verder in haar richting en snoof. Met een afschuwende uitdrukking op zijn gelaat sloeg hij de hand weer over zijn neus. 'Ja..,' concludeerde hij met een kleine siddering van walging. 'Hoe onvrouwelijk..'
'Onterecht zou ik het niet noemen als u van plan bent om in het holst van de nacht naar mijn bed te komen en mij niet meer met rust wilt laten, dan is de term zelfs een gestoorde pedo stalker.' Yadda-yadda, het ging maar door. Achter zijn hand slaakte Savador een geamuseerd lachje. 'Wat zijn jullie jongeren ontzettend onorigineel met smaadwoorden.' Dat woord had hij immers al vaker gehoord. Te vaak, naar zijn geweten. 'En wat als ik met bewijzen kom hmm? Zo voorzichtig bent u niet en mijn vriend hier heeft geen last van gesloten deuren of snel gesnapt worden.' Zijn slangachtige ogen gleden even naar de wolf, toen weer terug naar haar.
'Maar jij bent daarentegen niet zo slim. Bewijzen zijn lastig te leveren als ze in vernietigende staat verkeren, moet je weten.' Hij lachte even binnensmonds tussen zijn woorden door. 'Ironisch. Je denkt werkelijk dat de rijksoverheid er een hele zaak over gaat opzetten omdat een enkel meisje met onbruikbare bewijzen komt? Stap uit je wereld van prinsessen en kastelen, meisje, en groei op. Kun je alle tijd nemen om een brein te ontwikkelen.' Hij volgde haar met zijn blik toen ze opeens uit haar stoel overeind sprong en de wijnfles onder zijn bureau vandaan griste. Ze nam er een paar flinke teugen uit. 'Kun je het proeven, de cyaankali?' vroeg hij met een glimlachje. Of hij het er daadwerkelijk in had gedaan; voor hem een weet, voor haar een vraag. 'Ik geloof u niet. U bluft alleen maar u bent niet vernuft genoeg om 10 mogelijkheden te vinden om iemand van kant te maken in tegenstelling tot mijzelf. Ik weet méér dan genoeg mogelijkheden voor u mijn beste Savador.' Hij reageerde er niet op, had zijn aandacht gevestigd op Saethion over zijn schoot die hij met lange eentonige halen over zijn lange lijf bleef strelen. Wetend dat hij wel beter wist. Hij had in zijn leven al verscheidende mensen om het leven gebracht, dat was geen leugen. Wat voor ervaring had een kind als zij, nog geen achttien jaar uit de beerput van haar moeder, met moord en doodslag? Nog niet genoeg om haar er zonder panisch gegil en gelaten tranen overheen te zetten alsof het een alledaags iets was, ongetwijfeld. 'Trouwens wat zullen uw goede vrienden zeggen als één van de leerlingen, die helaas een zeer onprettig toeval ook nog eens in uw mentorklas zit omkomt hmm?' Zijn mondhoeken krulden fierlijk om. 'Oh nee, liefje. Je luistert niet. Ik heb niets gezegd over je om te laten brengen, dat is juist iets wat ik probeer te voorkomen. Je hebt immers zo weinig aan leed en angstgevoelens als je dood bent, nietwaar?' Savador scheurde zijn aandacht van zijn slang los en keek haar met een triomfantelijk glimlachje aan, zijn wenkbrauwen daarbij iets opgetrokken. 'Inderdaad,' ging hij zacht verder. 'Ik bluf. Al wat ik je heb verteld is een leugen. Maar wacht.. of toch niet?' Hij legde twee vingers tegen zijn kin en richtte zijn peinzende blik op een hoger punt in de kamer, alsof hij nadacht. 'Goh, nu weet ik het niet meer, hoor,' hield hij zijn nietswetende rol aan met wel een heel overduidelijk acteerstemmetje. Hij deed er niet eens moeite voor, want het volgende ogenblik stond er weer een uitgestreken glimlach over zijn bleke gelaat terwijl hij Saethion kalmpjes verder aaide. Een leugen in een leugen. Messing with brains, altijd vermakelijk. Maar zolang hij wist wat waarheid en fictie was en zij ondertussen verstrooider kon raken, was het goed.

Het was zeker niet bekend bij dit kind dat je beter respect voor je meerderen kon hebben en doen wat je gevraagd werd in plaats van er hardkoppig tegenin te gaan. Daar schoot je beslist niet veel mee op, en hij had in zijn tijd dat hij hier werkte al genoeg leerlingen in de koude celblokken van de kerkers gezet of ze voor een volle paar minuten ondergedompeld in Cassiaans IJswater. En ondanks dat hij tamelijk kalm en beheerst bleef, groeide de intentie enkel en alleen maar om haar op de Savador-manier nogmaals haar plaats te wijzen. Ditmaal met een duidelijke dubbele streep onder het woord 'orde'. Ze had het geluk dat ze een meisje was; tegenover het vrouwelijke geslacht hield hij zich uit respect nog in. Het zou een heel ander verhaal zijn geweest als ze mannelijk was. Misschien een enkel bevel in de vorm van een kordate vingerknip voor Saethion om in de aanval te gaan, of erger. Zijn leerlingen doden was hoe dan ook wel iets dat hij probeerde te vermijden, daar had hij niet over gelogen. Vuurmagie lag in zijn volle beheersing, en in dodelijke combinatie met duistere magie kon hij er lichamen op zo'n wijze uit laten branden dat er niets meer van overbleef - zelfs geen as. Lijken wegwerken was dus niet zo'n probleem, had hij zelfs al een keer hier op de school moeten uitvoeren bij de moord op een meisje, gepleegd door zijn oud-leermeester Heer Deshas. Het was echter meer het probleem dat het moeilijker was om op een geloofwaardig alibi te komen en zichzelf niet als verdachte in een bepaalde zaak te werken. Dus conclusie: leerlingen vermoorden was beter te vermijden. Zo verstandig was hij wel. Dit kind haalde echter langzamerhand het bloed onder zijn nagels vandaan. Hij wilde niet eens weten hoe erg haar ouders waren als zij al een schande voor de gehele mensheid was. Beschaving, ho maar. Respect, wat is dat?
Kennelijk leken zijn neerhalende woorden toch enig effect te hebben, want het blonde kind wierp hem een giftige blik toe. Ach, bij Medusa. En hij gaf haar groot gelijk - zo zou hij ook reageren als alle loze argumenten weggewimpeld werden met een simpele tegenreactie. Savador keek met zijn hand ondersteunend tegen zijn wang in zijn schuinere, totaal zorgeloze positie toe hoe ze overeind vloog en luid met haar vuisten op zijn bureau bonkte. Wauw. Dat was makkelijker dan hij had gedacht. Hij had haar precies in de positie die hij wilde, en ze leek het niet eens te beseffen. Jezelf niet meer kunnen beheersen was een teken van zwakte, een directe aantoning dat je je eigen emoties niet kon handhaven. En het bewijs dat zijn argumenten er voor haar er dus wel iets aan toe deden. 'U heeft het recht niet om ook maar een woord over mijn ouders of mijn familie te zeggen! U weet niets van hen! U weet niets van mij dus hou u grote mond over hen!' Ze deed er nog een schepje bovenop door al haar eerdere argumenten jegens hem ongeldig te stellen. Relevanter voor hem. Terwijl hij nog altijd kalmpjes met een hand onder zijn lange sluike lokken streek, rechtte Savador zijn houding wat. 'Debatteren is blijkbaar niet je sterkste punt?' stelde hij de retorische vraag nonchalant. Want serieus; ze beweerde dat hij een grote mond had? 'Enige kennis heb je ook niet over mij, zodoende heb je ook geen recht om over mij te spreken. Ik heb echter wel genoeg kennis over jou. In dit enkele.. 'gesprekje' - ben ik immers al heel wat over je te weten gekomen. Je lage intelligentie, je zwakke zelfbeheersing, je onverantwoordelijkheid, brutaliteit, egocentrisme en egoïsme.' Hij sloot zijn ogen even, vouwde zijn bleke handen onder zijn kin over elkaar. Ze zag niet in dat hij haar allang in zijn ban had genomen, langzamerhand aan het gek maken was. En het ging vervelen als hij niet met zijn prooi kon spelen. Zoals een slang met een rat deed. De angst in de kraaloogjes van de beestjes als hij ze aan hun staart boven de opengesperde bek van Saethion liet bungelen; het stond gelijk aan de zwakte van iedereen die te laag was in verstand om van hem te kunnen winnen. Hij zat hier alleen maar, ontving gasten, gaf lessen. Hij mocht ook wat op zijn oude dag. Zijn slangachtige ogen gleden traag naar de armleuningen die onder haar armen begonnen te rotten. Wat een walgelijke vaardigheid. Hij wist niet of hij bovenop zijn stoel moest klimmen of naar een raam moest vluchten wanneer ze besloot alles maar even weg te laten rotten aan haar lichaam. 'Ik denk dat u zich vergist, het is waarschijnlijk uw neusbeentje dat aan het rotten is door alle alcohol walmen die ie al jaren lang te verduren krijgt,' kreeg hij als reactie terug. Wat, mocht hij niet walgen van haar lijkachtige odeur? Hij ging toch ook geen wasknijper op zijn neus zetten en doen alsof er niets aan de hand is. 'Waarschijnlijk niet. Gedestilleerd alcohol is lang houdbaar, kan niet rotten en alcohol verdampt. Probeer je een argument te vormen, doe het dan goed.' Like really. Zo dom is ze toch ook weer niet? Het kind sprong over op haar volgende wezenloze bekrachtiging. 'Hmmm en ik ben niet zeker of u over vrouwelijkheid kan oordelen, aangezien niet echt veel vrouwen voor u norse houding vallen. En tja als je niet veel met vrouwen te maken hebt weet je helaas ook niet veel over hen.' Langzaam krulden Savadors mondhoeken om tot een glunderend glimlachje. Invalid argument much. 'Geloof me, er zijn genoeg vrouwen met wie ik me kan amuseren.' Over de tijden dat hij hier werkte was het immers al vaker dan eens voorgevallen dat een leerlinge iets meer in hem zag dan een leraar. Waarschijnlijk wist dit domme geval niet dat hij door zijn faam als Hoofdmeester over één van de bekendste scholen in Kovomaka en zijn bekendheid als opvolger van de Heer der Duisternis haast een beroemdheid was. Genoeg vrouwen die voor hem in de rij stonden. De typisch hersenloze fans die nader tot hem wensten te komen, om welke reden dan ook, maar waar hij gewoon absoluut geen goesting in had. Hij was gewoon niet geïnteresseerd in huppeltutjes die de longen uit hun lijf schreeuwden wanneer hij passeerde. Ondanks dat was het hoe dan ook wel zo; ze stonden ter beschikking. Wat afwezig streek hij met zijn hand langs zijn wang, en ging niet in op haar opmerking dat hij niet veelzijdig zou zijn.. of zoiets. Ze wauwelde door over dat ze niet snel op zou geven en bewijs kon leveren, al dan wel niet in moeilijke staat. 'Denkt u werkelijk dat ik de enige ben? Dat er niet meer leerlingen zijn die over u kunnen gaan klagen? Samen staan we sterk en wie weet misschien vind ik wel bruikbare bewijzen. En astublieft zeg prinsessen en kastelen? Meent u dat nu? Die wereld heb ik al lang de rug toegekeerd net zoals u zo blijkt.' Een triomfantelijk glimlachje gleed weer over zijn gelaat. 'Een stel rebelse pubers die komen klagen over die altijd welgemanierde, arme, hardwerkende heer Sathandiai? Werkelijk? Ze zullen zich een ongeluk lachen bij het ministerie. Ik heb ze al om mijn vinger gewonden voor jij ook maar een poging kan nemen om je onvoorstelbaar waterdichte bewijs op tafel te gooien,' luidde zijn smalende antwoord. Het moest vast niet fijn zijn om een nietswetende tiener te zijn. De snotmeid sloeg de wijnfles naar achteren. Zijn wijnfles. Het was dat hij nog een heel magazijn had staan, anders had hij al lang maatregelen getroffen. Alsof het nog niet genoeg was, smeet ze het vervolgens stuk tegen de vloer. Tientallen stukjes glas verspreidden zich over de grond, een grote donkerrode plas aan vloeistof nalatend dat zich een weg vond door de voegen. Scheen ze nogal leuk te vinden, een flesje kapotgooien. Deed hij ook weleens als hij boos was, maar altijd met lege flessen. Het was immers zo lastig om wijnvlekken naderhand weer op te ruimen. 'Waag het niet om mij nog zo eens aan te spreken.' Moest hij zich nu bedreigd voelen of iets dergelijks? De hand waarmee hij zijn slang in trage halen over de schubben streek stopte even om haar een tijd roerloos aan te blijven staren. 'Liefje,' herhaalde Savador uiteindelijk zacht. Hij zette de handeling van het aaien van Saethion weer kalmpjes door. Ja, ze moest vooral zeggen wat hij niet moest doen. Dan deed hij het opzettelijk. 'Ach weet u probeer maar ik ben niet bang voor u laat staan voor uw definitie van lijden.' Kijk - nu zei ze tenminste iets interessants. 'Goed dan,' zei hij vastberaden. Hij gebaarde kalm naar de plas rode wijn waar nog tientallen glasscherven in bedrenkt lagen. 'Oplikken. Met je tong, over de scherven. Je hebt het zelf kapot gegooid en me uit eigen wil een gelegenheid gegeven om je een toepasselijke straf te geven - daar dank ik je hartelijk voor. En aangezien ik niet wil dat de insecten dood neervallen van je frapante aroma als ik je in de kerkers gooi, lijkt me een plaatselijke - en pijnlijke - straf daarbij toch beter.' Zo, was dat ook weer geregeld. Een klein voorproefje op haar komende straffen. Ze mocht nu haar tirade op hem afvuren, dan stapelden haar straffen zich ondertussen torenhoog op en had hij iedere dag na schooltijd voor de rest van het jaar nog iets om zich mee te vermaken. Twee vliegen in één klap. Leed voor haar, vreugde voor hem. 'Fijn nog een reden om bij te zetten op mijn waarom-haat-ik-savador-lijstje. Maar weet u volgens mij komt het wel vaker voor bij oude knarren…die alsheimer.' Nog een kleine falende poging tussendoor, goed. 'Geen idee, daar kan ik niet over meepraten,' reageerde hij kalmpjes tussen neus en lippen door, zijn ogen daarbij gesloten. Zijn slangachtige ogen schoten het volgende moment weer open toen het kind haar vingers tegen de rug van zijn hand legde. Hij wilde liever niet door haar aangeraakt worden, bang om besmet te raken met chaotische wanorde. Minachtend trok hij een enkele wenkbrauw even op, maar intussen vormde zich ook een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen. Alles had een reden bij dit kind. Dus hij vertrouwde het eigenlijk al niet. Alsof ze zojuist een hele inspanning had moeten leveren, liet ze zich gejaagd ademend terugvallen tegen de leuning van haar stoel, en hij vroeg zich af waarom. Ook toen ze na een ogenblik van uithijgen en op adem komen haar hoofd weer naar hem ophief, bleef Savador haar star aankijken. 'Dus daarom bent u zo daarom haat u kinderen het heeft allemaal met uw verleden te maken het is al begonnen heel vroeg in uw jeugd.' Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes en klemde zijn kaken op elkaar. Ze had het bij het rechte eind, maar of hij het nu moest geloven.. Wellicht een poging om hem nu voor gek te houden. Maar was het niet zo - hij gunde haar in nog geen honderd jaar informatie over zijn verleden. 'Daar..,' kwam er na een kleine stilte uiteindelijk uit. Hij zweeg weer even, zijn ogen nog nijdig op het kind gericht. De blik erin kon als huiveringwekkend bestempeld worden, alsof hij haar nu het liefst ter plekke ombracht, ondanks zijn aanwezige verstand om het niet te doen. '.. weet ik niets van. Dat het bij een simpele ziel als jij werkt, hoeft nog niet te betekenen dat het ook effect op mij heeft. Anders dan jij ben ik niet zo schaamtelijk zwak, helaas. Oplikken, nu.' Met een iets ruwer gebaar wees hij opnieuw naar de wijnplas voor hij zijn handen weer in zijn schoot in elkaar vouwde. Zijn achteloze en verveelde houding leek nu echter wel te zijn vervaren. Stijf en recht zat hij in zijn stoel, de trek om zijn smalle lippen verbeten en zijn slangachtige ogen streng, hard en kil terwijl hij haar gehoorzaamheid roerloos afwachtte.

Bij Medusa, ze leken het altijd beter te willen weten. Terwijl ze in feite nog lang niet alle kwesties in de wereld van een volwassene ontrafeld hadden. Die valse gedachte droegen ze enkel bij zich, ze voelden zich er superieur door. Maar niets was minder waar. En dat wist hij. Het was voornamelijk ook daarom dat hij alles behalve onder de indruk was van haar tegenslagen. Wat moest hij ook met zulke argumenten aan? Niets. Kon er ook vrij weinig mee, behalve haar erom uit te kunnen lachen. Maar dat ging na een enkele tijd betreurenswaardig genoeg ook vervelen. Eigenlijk was hij klaar met haar, al een kwartier geleden al. Er kwam niets zinnigs uit en wachten op dat zinnige was tevergeefs. Hij zou niet eens de moeite nemen om zoveel van zijn kostbare tijd voor een brutaal wicht als zij vrij te maken, zeker niet. Het bleef in cirkeltjes doorgaan, doelloos als het was. Daarbij kon hij zijn tijd beter aan nuttigere dingen besteden. Straf kreeg ze toch wel.
'Denkt u dat u de enige bent die iemand kan inschatten?' luidde de volgende tegenreactie al weer nadat ze spottend grinnikte om zijn woorden. 'Het zou u zelfs verbazen hoeveel ik te weten kan komen als ik wil..' O help. Iemand red me. Hij voelde zich nu zo in het nauw gedreven. Het enige wat hij waardig genoeg vond om in een achteloze reactie te leveren, was het eenmaal trage knipperen van zijn ogen die haar over zijn in elkaar gevouwen handen nog roerloos aanstaarden. Zijn slangachtige blik dwaalde van haar gezicht langzaam af naar een lager punt op het moment dat ze ging verzitten en de plooitjes in haar kledij gladstreek. Ergens had hij de drang om die jurk van haar lijf te scheuren en haar aan haar gouden lokken naar de grote zaal te loodsen om haar daar in volle ornaat geestelijk te vernederen. Maar dat zou zijn toch al gebroken imago nog meer verslechteren, en dat was eeuwig zonde. Dus moest hij het voor nu doen met die heerlijke gedachte alleen. Het volgende ogenblik kraamde ze totale onzin uit over de alcoholische drank die hij al vrijwel zijn hele leven dronk. Als er iemand was die er enige ervaring mee had, dan was hij dat wel. 'Dat weet ik ook wel. Maar u weet net zo goed als ik dat alcohol ook niet echt goed is voor de hersen activiteit hmm. Bij iedere slok sterven hersencellen dus ga niet tegen mij zaniken dat ik niet intelligent ben als u zelf u verstand naar de knoppen helpt. En waarschijnlijk zal al die alcohol en w ouderdom uw zintuigen ook niet echt vooruit helpen. Savador had zijn bleke handen onder zijn kind gevouwen ter ondersteuning en hoorde haar woorden met gesloten ogen aan, met daarbij een lichte geïrriteerde frons tussen zijn wenkbrauwen. Hij begon moe te worden om steeds dat zeurderige stemmetje te moeten horen. Betweter. 'Fout,' zei hij enkel. Ieder mens met een beetje intellectie moest immers weten dat rode wijn juist voordelige effecten had die ervoor zorgden dat je cellen juist minder snel afstierven, en ook de kans op gevallen zoals Alzheimer verlaagden. Daarbij was het goed voor het bloed en de cholesterol. Maar enfin; ze moest weer bewijzen dat ze gebrek had aan intelligentie. Arm kind. Ze slaakte een lach om zijn opmerking die hij toch echt feitelijk kon bewijzen als hij haar neus tussen de recente Shadraanse kranten duwde, gevolgd door opnieuw een lose opmerking. Niet dat hij enige moeite zou doen om dat ook daadwerkelijk in praktijk te brengen. Ze zou er vroeg of laat wel achterkomen. Zijn gezicht op tv was niet iets nieuws. 'En u amuseren hmm? Het verbaasd me nu ten zeerste dat alles daarbeneden nog marcheerd op uw leeftijd zal dat allemaal vast al wat moeilijker gaan.' Die enkele reactie haalde echter wel de trigger over voor hem om zijn ogen te openen en haar kil aan te staren. Er gleed een strakke trek om zijn lippen. Beter dan de nietige hansworstjes van de jochies die ze al versleten had als haar vriendjes. Alles werkte nog prima, had een aangenaam formaat, niets mis mee. Ja, hij had het aan zijn prostaat, maar ook niets meer dan dat. Ze hoefde ook niet over zijn kwaaltje te weten. Het bracht al ergernis bij hem omhoog dat ze er überhaupt over begon, brutaal nest. Hij was toch ook echt niet van plan om hier zijn broek omlaag te trekken en haar het tegendeel te bewijzen. Nee, die aangenaamdheid gunde hij haar niet.
'Ze zullen u niet voor eeuwig blijven ophemelen uiteindelijk zullen die idioten van het ministerie ook inzien wat voor een walgelijk monster u bent,' vervolgde het kind haar gezeur. 'En bent u dan helemaal niet bekend met de uitspraak : de jeugd is de toekomst van morgen? Eens als die oude imbisielen de pijp uit zijn zullen wij hun plaatsen innemen en wees maar zeker dat mijn generatie zich niet om de tuin laat leiden door uw soort.' Nu was het zijn beurt om weer in een zachte, maar overduidelijk spottende lach te schieten. 'Waag eerst maar eens een poging om je diploma te halen voor je je fantasie de vrije loop laat om jezelf en je lotgenoten met zo'n aanzienlijke ambacht voor te kunnen stellen. Ver zul je niet komen, zeker niet met deze instelling. En daarbij..' Savador bedaarde weer wat in zijn montere houding, en keek haar met een breed grijnsje weer aan. 'Voor je erin slaagt het zover te schoppen, treed ik allang in de voetsporen van de Legendarische Magiër van Shadra. Spijtig voor jou heb ik dan meer gezag dan de overheid zelve, dus is er niets dat je me dan meer kunt maken. Tragisch, hè?' Serieus; wat kon zo'n kind hem maken? Blijkbaar zag ze er een gouden toekomst in als ze alle opstandige rebellen hier op de school optrommelde om een leger tegen hem op te zetten. Een aantal van die kinderen waren zo onhandelbaar - alsof ze haar meteen in die cohesie zouden accepteren. Met een voldaan glimlachje zette hij de hand waarmee hij zijn kin ondersteunde hoger tegen zijn wang aan en hield zijn hoofd ietwat schuin. Zoals verwacht leek ze zijn herhalende koosnaampje beslist niet prettig te vinden. 'Noem die idioten die met u in bed willen duiken zo, but me never again.' Hij kon er enkel arglistig om glimlachen. Misschien moest hij spoedig een lijstje maken van extra zoetsappige, overdreven koosnaampjes. Al was het alleen maar om haar zoveel mogelijk te stangen. 'Is dat alles? Hoe betreurenswaardig.' Het verbaasde hem beslist niet dat ze niet mee wilde werken in zijn gegeven straf. Typisch. Als ze het nu echter niet deed, zou hij haar moeten dwingen. En dat deed hij niet graag. Hij negeerde haar zoveelste beledigend bedoelde opmerking straal, maar schrok er echter wel van op toen ze hem plotseling aanraakte. Hij wist niet wat ze deed, maar had wel zo zijn vermoedens. En het plezierde hem alles behalve. 'O alsjeblieft zeg. U weet dat het de waarheid is ik weet dat het de waarheid is waarom ontkennen hmm? Te pijnlijk voor onze immer kalme Savador?' Nog net zo stijf en onbeweeglijk als voorheen bleef hij achter zijn bureau zitten. Zijn achteloze houding geheel vervaard, plaatsgemaakt voor een kille doordringende blik in zijn slangachtige ogen en een harde trek om zijn smalle lippen. Hij bleef nog steeds roerloos zitten toen ze op een zeker moment uit haar stoel overeind kwam en wat heen en weer langs de wijnplas ijsbeerde. Enkel zijn ogen volgden haar met een bepaalde koudheid alsof hij ieder moment uit zijn stoel overeind kon schieten om haar aan te vallen. Zoals een slang zich op zijn prooi stortte. 'Wat ik mij natuurlijk wel afvraag is waarom u zich zo liet doen. Dat u zo zielig en hulpeloos was dat u die pesters gewoon liet begaan jaar in jaar uit al die vernederingen al die….tja hoe zal ik het eens formuleren blootheid?' Het feit dat ze te weten gekomen was over zijn jeugdcomplicaties deed zijn handen al jeuken, maar bij het aanhoren van het laatste woord verwijdden zijn ogen zich iets. 'Aja en dat ander hoe u toekeek hoe u oom u ouders voor gek liet verklaren hoe ze meegesleurd werden. En dat u pas ingreep toen het te laat was en de beste oplossing die u kon bedenken was natuurlijk moord. Familie moord zelfs. Ook niet erg over nagedacht hmm? Maaar ja u hebt nogal een kort lontje nietwaar.' Hij voelde zijn hart zwaar en oneffen tegen zijn borst bonzen terwijl het koude zweet over zijn rug gutste. Ze wist teveel. Ze wist veel te veel en was een gevaar voor zijn perfecte imago bij de overheid en zijn eigen luxe leventje nu. Hij was niet van plan om.. - ze moest..
Savador betrapte zichzelf erop dat zijn ademhaling sneller was geworden, gejaagder, en op een zeker moment was overgegaan op gehijg. 'Nee dit gaat niet goedkomen ik hou eigenlijk niet zo van wijn hmmm ik denk dus maar dat ik het gewoon hier zo laat liggen.' Ze nam plaats op de rand van zijn bureau, met haar rug naar hem toe. Het deerde hem niet. Hij kon zijn ogen niet van haar afscheuren terwijl hij met bevende handen onder zijn bureau een ongeziene handeling uitvoerde. Traag kwam hij achter zijn bureau vandaan, in zijn ene hand een witte doek. De andere sloot zich om de steel van een zware stakandelaar die hij in het voorbijgaan als een ijzeren drietand tussen zijn vingers klemde. De uitdrukking op zijn gelaat was haast paranoïde te noemen terwijl hij haar langzaam en zo geruisloos mogelijk van achteren naderde. Haar zorgeloze gefluit werd bruut afgekapt door een plotselinge doffe klap die door het kantoor klonk. Tamelijk kalm zette Savador de kandelaar weer recht na er met volle armkracht een flinke zwier tegen haar achterhoofd te hebben gegeven. Meteen ging hij over op de volgende handeling om haar van achteren beet te pakken en de doek die nog nadroop van de chloroform voor haar mond te slaan, om er zeker van te zijn dat ze het bewustzijn zou verliezen. Voorzichtig hief hij haar onder haar armen hoger op en hield haar in een stevige greep tegen zich aangedrukt. Met zijn hoofd over haar schouder klemde hij zijn vingers strak om haar gezicht, zodat haar lippen erdoor getuit werden. Hij draaide zijn hoofd iets opzij om voldaan op zijn gerichte daad neer te kijken. Je moest je tegenstanders wegwerken als ze teveel wisten. Net als bij de maffia. Het verschil zat 'm alleen dat hij een andere oplossing moest bedenken dan haar te doden. Maar daarbij klonk één of twee organen eruit rukken niet gek. Zorgvuldig legde hij de doek beter tegen haar neus en mond gedrukt. Savador sleurde haar vervolgens mee als zijn nieuw gevangen prooi via een kleine verborgen zijgang achter een boekenkast. Een lange afdaling door koude vochtige gangen, naar een kolossaal grote ruimte die onderdeel was van de kerkers. Eigenlijk was het ook zijn heimelijke passage om hem direct naar de kerkers te brengen, en naar de kamer waar hij heel af en toe handelingen uitvoerde die het daglicht niet konden verdragen. Hij moest wel, met gevallen zoals dit kind. Langs de wanden hingen toortsen die een speciaal soort vuur produceerden. Groen van kleur, het bijzondere soort dat voortkwam uit een combinatie van verscheidende magiesoorten, en die bestendiger was tegen vocht in omgevingen zoals deze. De vloer van de ruimte was enkele meters ingezonken, en gevuld met steenkoud Cassiaans IJswater water dat langs de wanden klotste. Een soort slotgracht. Langs de bemoste muur liep een klein smal trappetje omhoog naar een overbrugging, waar twee roestige handboeien aan zware kettingen aan de muur hingen. Hij kreeg de dingen maar met moeite om haar handen, met name ook omdat hij over de rand van de overbrugging moest hangen om er bij te kunnen, maar wist ze uiteindelijk om haar smalle polsen dicht te klappen. Hij hijgde nog na van de woede en de inspanning nu hij toekeek hoe ze daar hulpeloos langs de muur boven het water bungelde. Zo dan. Het kwam er nu op neer dat hij op iets moest komen om dat wat ze teveel over hem wist, permanent uit haar geheugen te wissen.

- NOOO SAF! laat dat!

Het had hem niet veel kracht of tijd gekost om op zijn beraamde concept te komen. Domme mensen verklaarden geniale personen tot gek. Met hem was het vaak hetzelfde geval. Zijn karakteristieke trekken en de handelingen die daarin resulteerden waren meestal als onmenselijk bruut te bestempelen, maar hoe bruut en abnormaal het ook mocht wezen; ze waren simpelweg geniaal. Niet ieder persoon had het brein en het lef om de chromosomen van je ergste rivaal door de war te schoppen, een pasgeboren onwetend kind van de vrouw die je het meest koesterde te doen laten geloven dat jij de vader was en iedere zwakke ziel die je dwarszat weg te werpen als een nutteloos verslagen schaakstuk van een speelbord. Zo had hij wel meerdere diep doordachte ideeën gehad, die hij daadwerkelijk ook had uitgevoerd. Met het betrouwbare motto dat niemand hem iets kon maken. Geen rechter, geen pers, geen Legendarische Magiër. Hij zou en moest winnen, in welke situatie dan ook. En lag dat doel niet binnen handbereik, dan streef hij net zolang door tot hij het met een lach en minachting werkelijkheid kon maken. Een addertje onder het gras was een perfect gezegde dat kon slaan op Savadors gedrag, of de nadelige gevolgen ervan. Want besefte je op het eerste gezicht niet dat hij zich op een slinkse wijze onbewust een weg naar de top aan het werken was, dan merkte je het later wel. Met alle spijt en zelfhaat van dien. Het verwende kind was veel en veel te ver gegaan - zelfs nu bonsde zijn hart nog van de inspanning na. Echte angst was er niet bij te pas gekomen; het was meer de gewekte argwaan nu ze al zoveel over hem te weten was gekomen. Maar het was goed zo, het was goed. Nog buiten westen hing het meisje aan haar polsen tegen de muur, als de zoveelste opstandige tiener die hij onder zijn duim had weten te krijgen. Niets soft gedoe, daar hielp je jezelf echt niet verder mee. De harde aanpak was de gouden aanpak, zo bleek maar weer. En het was in dit geval ook beslist nodig geweest. Voldaan bekeek Savador, veilig op wat afstand staande op de overbrugging, naar zijn resultaat. Zijn borst en schouders veerden onder zijn nog snelle, maar langzaam afnemende ademhalingstempo, wat op bij iedere nieuwe ademteug terwijl hij al zijn handelingen nog even overdacht. En nu? Hij had vrij spel, dat was zo. Maar hij zou gauw op iets moeten komen om dit alles zo snel en soepel mogelijk in de doofpot te kunnen stoppen. Vooral dat laatste was van belang. Hoe sneller alle feiten over hem uit het geheugen van dit meisje waren gewist, hoe sneller hij verder kon met zijn keizerlijke leventje. Want hij was absoluut niet van plan om het door zo'n simpele snotneus te laten verpesten, zeer zeker niet. Verdomme nog aan toe. Gód-verdomme. Logisch nadenken in panieksituaties en op vervolgstappen komen voor een nieuw concept waren altijd voor hem weggelegd. Het was zo eenvoudig als spreken of schrijven. Nu leken zijn gedachtenkronkels echter vast te zitten, alsof ze accuut besloten hadden om vandaag niet met hem mee te werken, en kon hij zijn slangachtige ogen enkel koortsachtig door de ruimte heen laten schieten. Speurend naar doelloze objecten die lang niet meer zo doelloos waren als hij er verbanden mee legde. Als het hem enkel lukte.. Het kwam door de druk en de verplichting om alles vlug vlug te doen, dat moest het zijn. 'Blasted!' In zijn kolerigheid sloeg hij zijn vuist tegen de muur naast hem. Er moest toch wel iets zijn? Iets om haar niet te doden, maar wel blijvende schade aan te richten - ze had het immers verdiend - en dat gelijk ervoor kon zorgen dat ze geen nietig feitje meer over hem wist nadat hij met haar klaar zou zijn. Het klonk zo lachwekkend simpel als hij erover nadacht. Waarom was het dan zo allejezus moeilijk? IJsberend beende hij over de overbrugging, zacht vloekend in het Shadraans en zijn brein forcerend om mee te werken. Hij stond stil, liep een eindje terug, pakte een pook die tegen de muur stond en stak het tussen een middelgrote plint in wand aan de linkerkant tussen de stenen. Een grote, aan het plafond bevestigde ketting schoot los en slingerde een heel stuk door de ruimte. Voor de ketting echter te ver weg schoot, greep hij het beet en bracht het naar zich toe. Aan het uiteinde zat een haak, en aan die haak was een groot homp vlees gepind die hij vlak onder het meisje tegen de muur sloeg. Een aantal herhaaldelijke keren, tot het water onder haar opspatte en tientallen krokodilachtige wezens met hun krachtig dichtklappende kaken naar het aas hapten. Hij moest haar voor zolang op deze wijze maar afleiden, zodat hij zich meer op zichzelf en zijn stappenplan kon richten.
'U bent nog gestoorder dan ik dacht!' werd de kille ruimte plotseling gevuld met de woedende stem van het kind, dat kennelijk bij was gekomen en nu losbarstte over de benauwde situatie waar ze zichzelf in had gewerkt. Het was nauwelijks te zien, maar Savador schrok wel degelijk even lichtjes op waardoor hij zijn blik al net zo grimmig naar het meisje op sloeg. 'Saethion!' beval hij zijn slang terwijl hij haar trappende benen in bedwang probeerde te houden. Zijn irritatie werd er enkel groter op, vooral toen hij bijna een voet in zijn gezicht kreeg. Op het commando kronkelde de kolossale slang gehoorzaam om haar beide benen, verstevigde zijn grip en beet zich tenslotte vast in haar heup. De spitste tanden boorden zich diep in haar vlees en het dier staarde haar dodelijk aan met zijn felle turkooise ogen. Met een aantal vingers chagerijnig tegen zijn slaap gedrukt om die plek daar zacht te masseren, haalde Savador een papieren zakdoekje tevoorschijn en depte voorzichtig het bloed uit haar door hem toegebrachte hoofdwond. Hij kon echt niet denken als ze zo stond te krijsen, bij Medusa. 'Hier kom je mooi niet mee weg Savador! Ik haal je helemaal door het slijk ik boor je de grond in en met deze kamer heb je mij alleen maar extra bewijs geleverd.' Precies de reden waarom hij haar huidige geheugen zou verbrijzelen als een zwak object in zijn hand. 'Stilte!' siste hij hees. Hij luisterde niet echt naar haar rondgesmeten dreigingen, vond het in de greep waarin ze zich nu bevond eerder loze woorden dan iets om rekening mee te moeten houden. Ongestoord ging hij verder met het deppen. Wat dat betreft kon hij haar ook voor zolang mogelijk hier in deze ruimte laten hangen en verborgen houden voor de buitenwereld. Haar ouders waren dood, haar familie was er niet meer voor haar - niemand die haar zou missen. En mogelijke vriendjes en dergelijke zou hij persoonlijk uit de weg ruimen voor ze het geval ze wel gemist werd, en voor ze aangegeven kon worden bij de rijkse overheid. Dat ging niet gebeuren, o nee. Maar wacht - Of course! Langzaam liet Savador de hand zakken waarmee hij haar wond verzorgde, zijn ogen daarbij iets verwijd alsof er zojuist iets cruciaals tot hem was doorgedrongen. So obvious. Waarom was hij daar niet eerder op gekomen, bij Medusa? Zijn verwijdde, glunderende blik vestigde hij recht op haar gezicht, en zijn mondhoeken krulden ondertussen haast vreugdevol om terwijl zijn hand naar de overjas van zijn driedelige pak reikte. Uit de binnenzak van zijn overjas haalde hij één van zijn reserve-schrijfpennen. Een blauwzwarte schrijfveer, met een gerafelde structuur en Shadraanse tekens over de lengte van de veer. Zijn bleke vingers sloten zich strak om de geboeide polsen van het meisje terwijl hij uit één van de hoeken van de overbrugging een wit, schoon kledij tevoorschijn haalde. Iets dat meerdere personen die hier ooit in zijn val waren gelopen hadden gedragen, met name omdat het anders zulke hardnekkige vlekken maakte. Voorbereidingen eerst. Het was een gedoe om bovenkleding bij een meisje uit te trekken. En toch was hij in ieder geval wel zo netjes om weg te kijken terwijl hij ondertussen een verwoede poging deed om het ding in zijn handen bij haar aan te doen. Het was niet iets dat hij over haar hoofd hoefde te trekken - iets dat ook niet kon nu ze al vastgebonden was - maar iets dat hij om haar bovenlichaam kon slaan en aan de voor- of achterkant vast kon knopen. Pas nadat het hem gelukt was om het bij haar om te krijgen, werd duidelijk dat het precies zo'n kleed was dat patienten op de operatietafel droegen. Heimelijk snijden, wegwerken of veranderingen aanbrengen gebeurde hier, in deze ondergrondse ruimte en de passage langs het water die naar een aparte kamer met een operatietafel leidde. Het was nog maar een enkele keer voorgevallen dat hij er gebruik van had moeten maken, wilde hij niet dat zijn status in gevaar kwam, en zij mocht zich nu met alle beschroomde trots te tweede noemen. Niet dat ze het zich hierna nog kon herinneren. Geconcentreerd pakte Savador haar pols weer beet en boog zich iets voorover om heel precies en met beleid met de schrijfveer strepen om haar bovenarm te markeren waar hij zijn snijwerk op zou uitvoeren, vlak onder haar schouder. Daarna ging hij over naar haar hals, waar hij nu met diezelfde streepjes een ovale cirkel illustreerde. Het was immers zo simpel; armen weg en strottenhoofd eruit. De traumatiserene ervaring alleen al kon genoeg zijn om haar geestelijke schade aan te brengen, waaronder geheugenverlies. En zoniet, kon hij daarna nog alle tijd nemen om op iets relevants te komen. In de tussentijd kon ze hem niet verraden. Ze zou geen stem meer hebben, geen handen meer om mee te kunnen schrijven, geen vingers om naar hem te gebaren en duidelijk te maken dat het zijn werk was. En dus ook niet meer zijn ware aard bij de overheid kunnen verklikken. Integendeel; ze zouden hem zelfs de hemel in prijzen doordat hij zo bereid was een gehandicapt meisje op zijn school aan te nemen en haar alle kansen te bieden die een leerling in normale toestand ook kreeg. Een goedzak, de begripvolle, lieve man met het hart op de juiste plaats. Want hij zou het immers precies zó laten lijken dat dit kind al veel langer dan vandaag zonder stem en armen leefde, zielig was afgewezen op alle andere scholen en als laatste alternatief toevallig op zijn school was gekomen. Veel was er blijkbaar toch niet over haar bekend, dus werkte dat in haar tegendeel automatisch weer in zijn voordeel. Het was toch niet zo verstandig van haar geweest om niets over zichzelf los te laten in de vorm van een leerlingendossier, after all. Savadors onderlip trilde even, en hij kapte zijn handeling af om een moment volop van zijn glunderingen te kunnen genieten. Beverig krulden zijn mondhoeken om terwijl hij in zijn korte emotionele overvloed zijn hoofd nader bracht en een dankbare kus op haar zachte wang drukte, gevolgd door een hese fluistering in zijn thuistaal; 'You blessed child..' Het was medogenloos prachtig. God, dit kwam zo mooi uit. En God, wat was hij blij dat hij geschapen was met een meer dan goed stel hersens. Niemand in de wereld die zo gewiekst en scherp was als hij, oppermachtig als hij zich nu voelde. Zijn imago zou er enkel beter op worden, en dat allemaal dankzij dit meisje. Althans, door zijn uitgevoerde handelingen op haar. Waar maakte hij zich zorgen om? Het liep wel los, natuurlijk deed het dat. 'Geen wonder dat Diva liever stierf dan bij u of uw addergebroed te blijven!' haalde kind hem op ruwe wijze terug uit zijn droomwereld. Savadors door vreugde bedwelmd grijnsje verdween op slag als sneeuw voor de zon, en de blik in zijn slangachtige ogen toen hij haar recht aanstaarde, werd weer fel en hard. Hoorde hij dat nu goed? Durfde ze hem te verwijten over de dood van zijn Diva? Ongelovig staarde hij haar aan. Tamelijk kalm op het eerste gezicht, maar de woede verspreidde zich door zijn lichaam en zo ook het onbesef in wat hij langer deed. Er klopte een ader bij zijn slaap uit razernij toen ze vervolgde: 'Ja ik weet alles over u door het simpele contact van mijn vingers op uw hand. Ik weet elk schandaal, elke misdaad elke afschuwelijke gebeurtenis uit uw leven. En wees maar zeker dat ik die kennis ga gebruiken en u kapot maak.'
'HOUD JE MOND!' barstte hij los in haar gezicht. Zijn bleke hand klemde zich stevig om haar mond terwijl zijn andere naar de eerder gebruikte doek zocht om die vervolgens overdreven strak om haar mond te binden. Furieus staarde Savador haar aan. 'Houd je mond,' herhaalde hij zacht, zijn bittere stemgeluid nu hees door zijn verheffing. Hij hoefde niet langer aan te horen dat de fout bij hem lag, en bij hem alleen. Hij wist het wel. Hij wist dat hij het had kunnen voorkomen, als hij er maar enkel voor haar was geweest. Maar dit kreng hoorde het niet te weten, nog maar te zwijgen dat ze er hem mee confronteerde als ze er verder niets over wijs was. Het enige wat hij van haar wilde horen waren haar ijselijke angstkreten voor hij haar onder volledige narcose bracht en hij de koude zaag in haar vlees zette.

Door alle orde en regelmaat uit zijn eigen opvoeding was het er diep bij hem ingestampt; de hardere aanpak leverde veel sneller een gewenst effect. Typisch Shadraans, met de genadeloze normen en waarden. Luisterde je niet, dan kon je een fikse tik met een houten meetlat van je meester of ouders verwachten. Soms vervangen door een leren riem, want dat gaf zulke benadrukkelijke petsen in je gezicht. Was je opstandig, dan werd je naar een hoek van het klaslokaal gesleurd waarna je klasgenootjes voor de rest van de dag vol toestemming kregen van de docent om je belachelijk te maken en uit te lachen. Op de ouderwets ingestelde basisscholen in de Shadraanse achterbuurten voerden ze in dat geval zelfs de tot nederigheid geforceerde straf uit om je tegen de muur te zetten en vervolgens het bord hard terug te slaan, waardoor je geplet werd. Ouders toendertijd zouden enkel hun neus ophalen bij het zien van de bloedneus tot gevolg, wisten wel weer hoe laat het was. De pijn werd niet weggenomen door een knuffel of een kus. In plaats daarvan werd later op de avond de gesp weer tevoorschijn gehaald om het kind nog eens extra te corrigeren voor zijn ongepaste gedrag op school. Het was daarom nog lang niet zo vreemd dat Savador dezelfde wil en drang had om de orde te bewaren op de meest excentrieke manieren. Nog maar te zwijgen over zijn zware schooldagen waarop hij als juist het lieve goedhartige jongetje behandeld was alsof hij uitschot was. Het gepest en de geestelijke marteling door dag na dag gedwongen naakt voor de klas te moeten zitten als de meester éven het lokaal uit was, was nooit afgenomen. Een laughing stock, het pispaaltje waarbij je alles kon doen en laten. Enkel gekozen als het mikpunt doordat hij er te lief en te breekbaar uit had gezien, en niet alleen wat uiterlijk betreft. Hij was het ook geweest. Voor zichzelf opkomen, desnoods met geweld, had hij nooit gekund: daar was hij als kind veel te aardig voor. Maar het had hem doorgaands de jaren veranderd. Het was nooit gestopt, zelfs niet toen zijn ouders onverwachts overleden en zijn oom steeds vaker langskwam om zichzelf te bevredigen door hem alle hoeken van het huis te laten zien. Hij was als kind zo verschrikkelijk eenzaam geweest en had zoveel tranen gehuild dat hij het langzamerhand zat was geworden. Spuugzat. De tranen waren defnitief op en het was tijd geweest om zijn rug nu naar de wereld te keren in plaats van andersom. Nu hij ouder en volwassen was wilde hij het heft in handen nemen, alsof hij de treiterkoppen van vroeger wilde straffen door de leerlingen van deze generatie zoveel mogelijk af te snauwen. Met name met de reden - nee, in de hoop dat ze niet net zó zouden worden. Afgezien van het feit dat hij het dankzij zijn keiharde jeugd met een ijzeren vuist aan wilde pakken, zaten er dus niet helemaal alleen slechte bedoelingen achter. Het kon eigenlijk ook worden gezien dat hij zo stijf en streng was om kinderen van de volgende generatie een zware, traumatische jeugd te besparen. Zijn afstandelijke gedrag had een reden. Maar het werd nooit of te nimmer ingezien, en hij werd moe van alle haat en afgunst jegens hem. Just die in the dirty gutter, every single one of the lot of you. Dat enkele zinnetje was al zo vaak door zijn gedachten geschoten wanneer hij door de gangen beende en groepen leerlingen weer bij elkaar drongen om achter zijn rug om over hem te smiezen, te lachen, omlaag te halen - direct zodra hij uit het zicht verdwenen was. Jammer voor hen dat ze erin trapten en ze zich niet konden bedenken dat hij achter het hoekje tegen de muur bleef staan om met hangend hoofd hun vernederende gesprekken over hem af te luisteren. Hij had het gevoel dat alleen Kathy hem nam voor wie hij was, wat de waarschijnlijke reden voor zijn heimelijke crush op haar tot aanleiding had. De rest wenste hij dolgraag te zien creperen in hun eigen braaksel. En ook nu voelde hij de haat voor de haat jegens hem weer hoog opspelen. Het kon echter niet. Hij kon zijn handen niet zomaar om de ranke hals van dit vuile kind sluiten en haar wurgen. Ze moest onder alle omstandigheden in leven blijven zolang ze hier nog op school zat. Argwaan was immers iets dat snel gewekt werd.
Hij sloeg nauwelijks acht op haar zoveelste beledigende opmerking, was het inmiddels wel gewend. Al wekte het toch enige verbazing dat ze noch angst, noch pijn had getoond. Een fikse beet van zo'n groot beest verliep immers niet bepaald pijnloos. Integendeel. Ze ging maar door met haar gezever terwijl hij ondertussen nog de moeite nam om haar hoofdwond wat te verzorgen. 'En stop met dat gedep ik hoef u hulp niet!'
'Blijf stil hangen!' siste Savador snauwend in haar gezicht. Je bloedde meestal als een rund als je een wond aan je hoofd had opgelopen, en het was graag of niet. Maar goed, dan ging het maar infecteren met al dat vuil dat erin zat. Ook goed. Kennelijk leek ze er niet op voorbereid te zijn dat haar bovenkleding uit moest, wilde hij het effen witte kleed dat nog het meeste weghad van een nachtjapon bij haar aantrekken. Pedofiel dit, pedofiel dat. Hij had het woord - in dit geval scheldwoord - al zo vaak moeten aanhoren. Kon de zwakzinnige jeugd van vandaag de dag niet iets beters verzinnen? 'Hang STIL!' schreeuwde hij dwars door haar scheldtirade heen. Hij deed een verwoedde poging om haar lichaam met zijn onderarm strak tegen de muur gedrukt te houden toen ze wild kronkelend in beweging kwam in de hoop het hem te vermoeilijken. Het was maar goed dat zowel haar armen als haar benen stevig waren vastgetekend. Was het niet het geval geweest, dan vreesde hij dat hij allang een elleboog tegen zijn kaak of een rake voltreffer tussen zijn benen had gehad. Overdreven, vond hij. Hij keek toch netjes weg? Met een nors gezicht deed Savador met de schrijfveer in zijn hand een stap naar achteren om wat afstand te creëren. Zwijgend keek hij toe hoe ze nu in haar operatievod zieligjes aan de muur hing, totaal afgepeigerd. Dat kreeg je ervan als je het jezelf zo wild maakte. 'Wat bedoelt u…' Al wat ze daar als woordloos antwoord op kreeg, was een veelbetekende grijns op zijn smalle lippen. Uitleg was niet nodig als ze er snel genoeg achter zou komen. Hij kon echter niets beginnen tegen de withete razernij die zich langzaam maar zeker meester van hem maakte. Diva was één van de zeldzame personen geweest die hem had begrepen, geaccepteerd had hoe hij was. Dit kind kwam nog niet eens in haar buurt. Waar haalde ze verdomme het lef vandaan om zo laag over zijn prinses te spreken! IJzig bleven zijn slangachtige ogen haar aanstaren, met de woede zichtbaar in zijn irissen als een wilde kolkende rivier die de indruk kon wekken dat hij absoluut in staat was om haar wel degelijk om te brengen als ze nog één woord over Diva repte. In zijn volle onbesef. En ieder persoon die een beetje wist hoe hij was in een woedende bui, pakte in dat geval de koffers om een nacht in Oak's Field te verblijven - waaronder Uda, als ook zij te ver was gegaan. Puur om even uit zijn buurt te kunnen blijven, om het feit dat dat veiliger was tot hij weer was bedaard. En dat kon tijden duren, want dingen die naar zijn hoofd werden geslingerd of onrespectvolle handelingen die bij hem werden uitgevoerd: hij vergat ze niet zomaar. 'Ik wist het wel, ik wist wel dat ik zelfs ú gek zou krijgen!' Hem gek krijgen? Hij was al gek. Hij wist het alleen niet, omdat hij er niet aan wilde geloven. Goed, ook weer niet compleet doorgedraaid - enige beschaving had hij wel. Maar het viel wel te zeggen dat er een aantal draadjes bij hem loszaten, en dat werd enkel en alleen maar gestimuleerd door zijn woede. Hij duwde haar strakker tegen de muur, schreeuwde in haar gezicht, gevolgd door een spuuggeluid en de brutale uitdrukking op haar gezicht. Tamelijk kalm bleef Savador op zijn plek staan, zijn ogen uit reflex stijf dichtgeknepen op het moment van haar respectloze actie zodat het niet in zijn ogen kwam. Nu droop het speeksel als dik slijm over zijn bleke gelaat richting zijn kin naar beneden. Langzaam bracht hij een hand naar zijn gezicht om het in een ruwe beweging uit één oog te wrijven, waarmee hij haar het volgende moment kil mee aanstaarde. Dát had ze nu niet moeten doen. Savador schreeuwde het uit toen ze het volgende moment zonder pardon haar tanden in zijn hand zette. En bij Medusa, dat valse kreng beet verdomme door! In een verontwaardigde nakreet slaagde hij erin zijn hand los te rukken en het even tegen zijn borst geklemd te houden, de gloeiende pijn met binnensmondse kreunen verbijtend. Het bloedde. Het bloedde, for God's fucking sake! De woede leek plaats te hebben gemaakt voor sidderende furiositeit op het moment dat hij zijn hoofd in een ruk weer naar haar oprichtte. 'Jij klein vies vuil..' Hij zou haar met vlakke hand een klap in haar gezicht hebben gegeven als hij niet beter had geweten. In plaats daarvan bleef hij enkel roerloos staan - zijn bloedende hand nog als een zielige hond met een verstuikte poot tegen zijn borst gedrukt - want shit: dit was niet goed. Het kind hing er nu nog maar slapjes bij, haar hoofd hangend alsof het te zwaar geworden was voor haar nek en de doek die hij eerder om haar mond gebonden had roodgekleurd door opgehoest bloed. Het was helemaal niet goed. Als ze hier stierf groef hij zijn eigen graf. Want kwam het ooit boven water, dan zou hij zijn luxe leventje en zijn kinderen gedag moeten zeggen. Dan draaide hij de bak in, om er vervolgens nog twintig jaar te zitten voor alle misdaden die hij had gepleegd - en dat waren er nogal wat. Zo snel zijn pijnlijke hand het toeliet, hielp hij het kind uit haar ketens en liet haar soepel tegen zich aanglijden. Hij gebood Saethion zacht om haar los te laten om haar vervolgens in zijn armen te nemen, haar slappe hoofd rustend tegen zijn bovenarm. Een klein moment keek Savador fronsend op haar neer voor hij haar voorzichtig op de koude ondergrond van de overbrugging legde. Het was in deze staat misschien niet genoodzaakt, maar toch. Voor het geval dat, kroop hij over haar heen en klemde haar ranke lichaam tussen zijn knieën. Een uitvlucht gunde hij haar niet zomaar, en zeker niet na wat ze bij hem geflikt had. Even legde hij zijn hoofd op haar borst om naar haar onregelmatige hartslag te luisteren. Savador plaatste vervolgens een hand tussen haar borsten, legde de ander eroverheen en begon haar met de nodige tellen tussendoor te reanimeren. Het zweet parelde daarbij over zijn bleke gelaat, en zijn smalle lippen waren strak op elkaar geperst waardoor het door de toegebrachte schokjes uitzag alsof hij heel iets anders bij haar aan het doen was. Maar hij dacht er nu niet aan. Het zou zowel voor hem als voor haar een opluchting zijn als ze haar longen met een luide ademteug met de verse lucht zou vullen. De dood van een leerlinge door zijn onbewuste toedoen zou een directe link naar zijn gepleegde misdrijven betekenen, en zijn verdere leven achter tralies.

Verslapte spieren, bloedverlies, een staat van bewusteloosheid: het was vreemd. Een slangenbeet kon pijnlijk zijn, en zeker van een kolossaal exemplaar als Saethion, die toebehoorde onder de groep van Raziaanse Reuzencobra's. Maar de meerderheid van de slachtoffers maakte de beet bewust mee, evenals de verschrikkelijke opwellende pijnen erna. Het was gewoon niet juist. Zelfs als ze allergisch zou zijn, zou het gif niet ter plekke de nadelige bij-effecten kunnen veroorzaken. Bij sommige beten van giftige slangen kon het uren, dagen, zelfs een hele week duren voor de vervelende gevolgen zouden opspelen. Savador kon er niet precies met alle zekerheid zijn vinger op leggen, maar het zou moeten betekenen dat dit kind er uiterst allergisch voor moest zijn. Hij zou snel moeten handelen, wilde hij zijn eigen hachje redden. Of zij er ongelukkiger op werd, deerde hem niet bepaald. Het ging nu om hem, en hem alleen. Zoals het altijd al geluid had. Want zolang hij kreeg wat hij wilde, was het goed. Meer dan goed zelfs. Voor zolang het duurde, althans. Savador onderdrukte een binnensmonds gekreun - het kind had een stuk van zijn vel afgebeten, precies in de muis van zijn hand - terwijl hij even onhandig zijn benen in wijdstaande positie moest verzetten om haar op te kunnen vangen. Ze was licht, dat was het probleem niet - maar bij Medusa, zijn rug! De gesmoorde kreunen gingen over in een kort kreetje toen hij door zijn knieën zakte om haar op de grond te leggen. Vervloekte oude wonden waar de permanente pijnen weer bij op begonnen te spelen. Fijn, nu het juist op dit moment moest gebeuren. Zijn slangachtige ogen gleden even kort over haar languit liggende lichaam op de kille stenen, en met de conclusie dat het waarschijnlijk eerder om een circulatiestilstand ging dan een hartstilstand, voerde hij de nodige hulp uit. Eigenlijk was het daarbij beter als hij zijwaarts van haar lichaam plaatsnam, maar hij wilde er onder alle omstandigheden voor zorgen dat ze absoluut in zijn greep bleef. Bah - EHBO: hij had het verplicht moeten leren, vroeger op school, en had er altijd al een hekel aan gehad. Afgezien van het feit dat hij alles nog helder had onthouden en wist wat hem te doen stond in situaties als deze. Het was immers zoveel amuserender iemand in zijn eigen bloed te zien stikken dan hem hulp toe te bieden. Een enige tijd later leken zijn handelingen effect te hebben, want het kind hapte gierend naar adem, gevolgd door een hevig gehoest waar ook wat bloed bij meekwam. Savador slaakte een gekwelde zucht en ging weer wat recht zitten, zijn minachtende blik zijdelings op haar gezicht gericht. Stank voor dank als ze hem nu weer ging aanvallen op zijn manier van doen met haar loze beledigingen; tussen het kracht uitoefenen op de borst bij het reanimatieproces was het ook van gediend om beademing toe te passen, en dat had hij achterwege gelaten. Puur om nog meer gezeur te vermijden, want dat werd hij langzamerhand zat. Alert duwde hij haar met zijn handen tegen haar schouders forcerend terug toen hij zag dat ze overeind wilde komen, en beet vervolgens zijn kaken even op elkaar toen naar knie daarbij hard op een minder fijn plekje drukte. Niets daarvan. Ze bleef liggen, of ze het nu leuk vond of niet. Maar naast irritatie voelde hij ook zeker opluchting in zijn borst opwellen, want het betekende in ieder geval dat hij buiten gevaar was. Ja, hij. Hij vond zichzelf op de eerste plek komen. Haar in levende toestand houden was enkel van belang voor zijn eigen wil. Nu hij weer rechtop zittend bovenop haar zat, kon hij de tijd nemen om zijn blik weer even over haar heen te laten glijden, zoekend naar nog meer mogelijke - en misschien wel cruciale - verwondingen. Enkel haar polsen waren geschaafd door de ketens, waar het bloed in dunne stralen uit de kleine wondjes langs haar armen naar beneden waren gesijpeld. Niet zijn fout; zij was degene die zonodig zo wild had moeten doen. Als ze gewoon rustig was blijven hangen, had ze zichzelf die wonden ook bespaard. 'Mischien…,' zijn blik schoot terug naar haar gezicht bij de zachte schorre woorden. '…Had ik moeten zeggen dat ik…al-allergisch ben voor slangen.' Zoals hij al had vermoed. Fraai dat ze er nu pas mee aan kwam. Savador wierp haar een sceptische blik toe. 'Misschien had je gebruik moeten maken van dat onderontwikkelde brein van je en je handen thuis gehouden,' snauwde hij haar toe. Nu kon hij haar mooi in leven gaan houden, mooie boel was dat. Hij had niets weerzinwekkends gedaan als ze niet het hondsbrutale lef had gehad om zijn verleden te bezichtigen met haar enge krachten. Gaven die toebehoorden aan dat bizarre zigeunervolk in de Shadraanse achterwijken dat in woonwagens door heel het land trokken en mensen van alles wijs maakten om ze onbewust een paar dukaten lichter te maken. De ouders van dit kind waren vast precies zo geweest, en zijzelf ook. Een vals zigeunerkind, niets meer of minder. Het was al het laagste van het laagste in de Shadraanse takken, zwervers en daklozen niet meegerekend. En zelfs als hij ze meerekende, zouden die wierookliefhebbende lui ergens ver onderaan blijven bungelen. Met het visioen dat hij een of andere duivel in eigen persoon was, had een oudere vrouw die ook bij dat kampvolk hoorde de wens gehad zijn hart eruit te snijden, en sindsdien was zijn vertrouwen in hen nog verder weggezakt. Dit meisje vertrouwde hij ook voor geen cent; alleen haar voorkomen en geur al deed hem op de een of andere manier aan de zigeneurs denken. Een aromamengsel van geit, mysterieuze parfum en wierook. Het liefst roeide hij ze allemaal uit, te beginnen bij dit kind. In de wetenschap dat dit momenteel niet kon, schoof Savador voorzichtig het kleed dat haar bovenlichaam bedekte iets omhoog tot vlak onder haar boezem om de bijtwond bloot te leggen. Saethion had haar flink toegetakeld, zijn agressie kennelijk voortgebracht door dezelfde wantrouw als zijn meester had. Het dier voelde zijn baas immers perfect aan, maar dit had hij toch liever voorkomen als hij geweten had dat ze met een allergie te kampen had. Niets meer aan te doen nu. Nu was het het belangrijkste dat hij voorkwam dat het gif zich in haar bloedbaan, richting haar hart ging verspreiden. En de manier waarop dat moest gebeuren vond hij bepaald niet erg. Hij werd er al opgetogen van als hij er alleen maar aan dacht. Traag paste Savador zijn positie aan om nu, dwars over haar heen buigend, met zijn hoofd bij haar heupwond te kunnen. Teveel in de ban genomen door wat hem te doen stond, lette hij er nauwelijks meer op dat hij haar benen niet meer in bedwang hield en ze nu automatisch uit zijn greep verlost was. Door middel van zijn duimen strekte hij de gaatachtige wonden in haar vlees iets verder open, en boog zich er dichter naar toe. Zijn lange sluike lokken gleden langs haar buik terwijl hij dat deed, en zijn warme adem streek over haar huid voor hij zijn lippen om de wond plaatste. Het gif er geleidelijk aan uitzuigen, het beproeven van haar huid: hij deed er extreem langzaam over. Daarbij leek het eerder een gelegenheid om haar huid te kussen - met af en toe een zuigbeweging tussendoor - dan een gemeende poging om haar de nodige hulp te verschaffen. Er was immers toch niets dat ze er tegenin kon brengen, wilde ze in leven blijven. Ze kon een trage genadeloze dood sterven door vergiftiging, of het gif moest eruit gezogen worden zodat het al een groot deel uit haar lichaam verwijderd was. En daar kon ze zelf niet bij, dus moest hij dat doen. Door zijn genen en de eeuwenlange ervaring met slangen in de familie Sathandiai was hij toch immuun voor hun gif, en hoefde hij het ook niet steeds te onderbreken door het gif uit te spugen. Zijn borst en schouders veerden licht op en neer toen hij zich een ogenblik later dat wel minuten leek te hebben geduurd weer overeind hielp om even op adem te komen. Triomfantelijk, het kon ook net zo goed uitlokkend overkomen, wierp Savador haar vanuit zijn ooghoeken een blik toe. Al om al hooghartig, afgemaakt door het schampere glimlachje om zijn smalle lippen. Terwijl zijn mondhoeken omhoog krulden, ontsnapte er een straal van haar bloed uit zijn mondhoek. Zoals gewoonlijk als het gebeurde voelde hij zich er opnieuw superieur over dat hij iemand die hem probeerde neer te krijgen in zo'n positie had gekregen dat ze zijn daden alleen maar konden accepteren. En nu had hij het geluk aan zijn kant dat hij er volle profijt aan had. Het gif zou er na een lange sessie van zuigen wel grotendeels uit zijn voor zover dat mogelijk was met deze wijze alleen, maar het deerde hem niet. Hij boog zich langzaam weer voorover en zette zijn lippen aan haar huid alsof zijn plicht er nog lang niet op zat.