'Panfluit.. Een boek over de panfluit..' Een zucht verliet de mond van het bruinharige meisje. Ze slenterde met haar handen in de zakken van haar shirt langs de kasten vol met boek, maar er leek geen boek te bestaan wat geschikt was voor haar project. Ze wilde een verslag maken over de panfluit. Over de geschiedenis, oorsprong en hoe je het bespeelt. Er was alleen één enkel probleempje: Lexi wist niks over de panfluit. Waarom had ze toch dat stomme onderwerp gekozen? Ze kon makkelijk wisselen van onderwerp of het verslag gewoon helemaal niet maken. Ze hoefde het verslag eigenlijk niet eens te maken, ze maakte het alleen voor zichzelf zodat ze iets zou leren. Maar als ze nu een ander onderwerp zou kiezen of zou stoppen met het verslag, voelde dat als opgeven. Nee, het was opgeven. 'Kom op Lex, dit is een uitgelegen kans om je grenzen te verleggen en iets nieuws te leren.' Ze praatte volkomen tegen zichzelf. Het was rustig in de bibliotheek omdat het al laat in de avond was. Dat was precies de rede waarom Lexi juist op dit moment van de dag aan haar verslag ging werken. Er was vrijwel niemand die zich met haar zou bemoeien of dwarszitten. Het was Lexi en de boeken, meer niet. Maar omdat het zo leeg en stil was in de bibliotheek waren haar voetstappen goed en hol te horen. Alsof ze in haar eentje door een verlaten grot liep. Ergens was het wel angstaanjagend, zo alleen in een donkere bibliotheek. Maar ze liet zich niet afschrikken en zou hoe dan ook wat aan het verslag doen vanavond. Ze had haar schoenen al uitgetrokken en bij een tafel gezet waar ze ook haar jas had opgehangen. Nu liep ze dus op haar sokken door een bibliotheek. Als ze iemand zou tegen komen, zou die persoon haar geheid raar aankijken en gek verklaren. Misschien was ze ook wel gek. Ze liep immer op haar sokken door een donkere bibliotheek terwijl het bijna nacht was. Ze schudde met haar hoofd. 'Niet aan denken, gewoon doorlopen.' Ze liep langs verscheidene boekenplanken, maar kon niet vinden wat ze zocht. Dat de panfluit geen populair instrument was wist ze wel, maar dat hij zo onpopulair was dat er zelfs geen boeken over waren, had ze zich niet kunnen voorstellen. Waarschijnlijk zouden de boeken ergens bovenin de boekenkasten staan, op plekken waar Lexi sowieso al niet bij kon dankzij haar lengte. Ze was klein voor haar leeftijd en leek zeker 3 jaar jonger dan ze in werkelijkheid was. Soms vroeg ze zich af waarom haar leven zo moest verlopen, maar die vragen gooide ze al snel weg aangezien het nou eenmaal zo was. Er was geen god die bepaalde dat dit zo moest zijn, ze had er zelf voor gezorgd. Of misschien was het gewoon het lot, aangezien het zo moeilijk was om je eigen lengte te bepalen. Ach, niemand wist hoe het kwam dat dingen nou eenmaal op een bepaalde manier verliepen. Misschien was er wél een god. Of misschien was er iets waaraan mensen nooit gedacht hadden. Als je zou overleiden was je dan zeker wel verbaasd als er ineens iets voor je neus staat wat je nooit had verwacht na de dood. Een enkele seconde vroeg Lexi zich af waarom ze hier eigenlijk bij na dacht. Ze zou nog lang niet dood gaan, ze was pas 16. Een jong meisje met nog een hele toekomst voor zich. Tenminste, dat hoopte ze. Ze was nog niet klaar voor de dood. Nog niet iniedergeval.
Een gesmoord gilletje verliet de mond van Lexi toen er ineens uit het niets een zwarte kat op het pad opdook. Verschrikt deed Lexi een paar stappen naar achteren, maar ze struikelde over haar eigen foeten en viel achterover. Ze kwam pijnlijk op haar stuitje neer. Toen ze wat beter keek naar de zwarte kat zag ze dat het háár kat was. Een normaal persoon had waarschijnlijk gelachen wanneer die zich doodschrok van zijn eigen kat, maar Lexi was boos op zichzelf. Boos dat ze van zoiets stoms schrok. Mary was zich van geen kwaad berust en liep trots miauwend naar zijn baasje toe. 'Sssh, Mary! Je hoort hier helemaal niet te zijn!' Zei Lexi op een zachte fluistertoon. Ze stond op en wreef even over haar stuitje waar ze net op was gevallen. Het deed toch wel redelijk zeer. Ze liep naar het beestje toe en begon het zachtjes weg te duwen. Mary reageerde er echter verkeerd op en begon luidkeels te spinnen. Lexi begon nog iets harder te duwen en dwong het katje om weg te lopen. Ze wist eigenlijk niet eens of er wel huisdieren mochten komen in de bibliotheek. 'Ksst, ga nou weg,' zei ze fluisterend. Het leek wel alsof de kat haar kon begrijpen want ze liep blazend weg. Lexi zuchtte even en liep terug naar de tafel waar haar schoenen stonden. Eenmaal daar paktte ze één van de twee boeken die eerder al op de tafel had gelegd en begon te lezen. Het was gewoon een verhaal over een meisje wat haar ouders was kwijtgeraakt toen ze nog heel klein was en nu alleen in het bos woonde bij wolven. Er was natuurlijk niks van waar, maar Lexi vond het wel een leuk boek. Eigenlijk zou ze nu aan haar verslag moeten werken, maar daar had ze geen zin meer in. Ze had nog steeds haar schoenen niet aan, maar zat wel netjes op de stoel over haar boek heen gebogen met nog een ander boek naast haar. Haar zintuigen waren geblokkeerd, ze zat met haar gedachten helemaal in het boek.

Note: OPEN

Tuurlijk had ze wel gemerkt dat er een meisje aan de tafel was aanschoven toen ze weg was, op zoek naar een boek over de panfluit. Zo klonk dat eigenlijk wel erg saai. Maargoed, er zat dus een ander meisje. Waarschijnlijk een laatstejaars, Lexi wist het niet zeker. Het maakte haar ook eigenlijk niet echt veel uit, ze was toch niet van plan een gesprek te beginnen. In de bibliotheek kwam je voor rust, om te lezen om schoolwerk te maken. Niet om een beetje gezellig te kwekken over van alles en nog wat om er vervolgens uitgegooid te worden door zo'n bibliotheek vrouwtje. Natuurlijk waren die er niet rond dit tijdstip, maar je bleef toch altijd die muffe guur van oude bibliotheek vrouwtjes ruiken. Die hing nou eenmaal in de lucht, hoorde bij de ruimte. Lexi kon zich geen bibliotheek voorstellen zonder de oude vrouwtjes lucht, al wist ze eigenlijk niet eens zeker of de lucht daar wel vandaan kwam. Het rook iniedergeval ernstig muf, zoals altijd. Niks bijzonders en Lexi lette er eigenlijk ook niet echt op. Ze zat nou eenmaal in haar boek, iets wat ze te boeiend vond om te laten liggen. Ze was net bij een spannend stuk, zou het meisje het overleven? Net op het moment dat ze de bladzijde zou gaan omslaan hoorde ze een stem die iets aan haar vroeg. Ze had niet echt op het meisje gelet en had eigenlijk verwacht dat ze allang weer weg was. 'Leuk boek?' Lexi keek niet op, maar bleef strak in het boek staren toen ze de bladzijde omsloeg. 'Sssht, wees ff stil, wil je?' Ze wilde geen gesprek totdat het spannende stuk afgelopen was. Eigenlijk wilde ze helemaal geen gesprek met dat kind, maar soms moest je nou eenmaal dingen doen die je niet leuk vond. En gesprekken beginnen hoorde daar wel eens bij. Voor een paar seconde vergat ze dat dat andere meisje nog in de kamer was en zat ze helemaal in haar boek. Zou het meisje echt dood gaan? De wolven waarmee ze zo lang heeft geleefd zullen haar toch niets aandoen? Dat was op het moment het enige waar het bruinharige meisje aan dacht. Haar voeten die onder de tafel zaten bewoog ze opgewonden op en neer, aangezien ze toch niet bij de grond kon komen. Daar was ze te klein voor. Ze bleef zo in haar boek kijken totdat ze de volgende bladzijde omsloeg en zag dat er een nieuw hoofdstuk begon, vanuit het oogpunt van een ander personage. Gefrustreerd sloeg ze het boek met een klap dicht en legde ze het naast zich neer. Toen keek ze weer naar het meisje. Haar haar was niet goed te zien in dit licht wat waarschijnlijk betekende dat het zwart was. Daarintegen kon ze haar lichaam wel goed zien en zag ze duidelijk dat het meisje met haar voeten languit op de tafel lag. Het boek lag op haar benen en Lexi keek er met een blik naar wat ongetwijveld zei: Jezus, je weet toch wel dat dit een bibliotheek is? En dat was ook precies wat ze dacht. En ook ongeveer wat ze zei. 'Ehm.. Ben je verdwaald ofzo? Dit is een bibliotheek. Wist je dat?' Het klonk ietwat spottend, alsof Lexi het idee had dat het meisje een domme walrus was ofzo. Ze bleef een tijde met dezelfde blik naar het meisje kijken, bessevend dat het waarschijnlijk dacht dat ze een klein meisje van 13 was of iets in die richting. Dat dacht immers iedereen, en Lexi kon het de mensen niet echt kwalijk nemen. Ze was nou eenmaal niet bepaald lang en had een "kleine meisjes" gezicht. Daarbij maakte haar ielige figuur die gedachte nog groter. Na een tijdje gestaard te hebben merkte dat Lexi haar schoenen nog steeds niet aan had. Snel rukte ze haar blik los van het meisje en bukte naar haar schoenen en trok ze aan. Toen richtte ze haar blik weer op het meisje. 'Wat doet zo'n kind als jij in de bibliotheek? Tenminste, als je al wist dat dit een bibliotheek is.'

Note: Le fail, sawwy :#