i'm myself again.

Tsukimiya zuchtte. De laatste tijd kwam ze er weer bovenop, toch op een of andere manier dan. En dat vond ze goed, was trtos op zichzelf dat ze toch nog hersteld was geworden. Toch bleef ze hard en was niet van plan om nog eens zacht over te komen. Haar lesje had ze nu toch wel al geleerd, en een tweede keer ergens in trappen? Nee niet dus. Doordat ze erover heen was, had Tsukimiya besloten om weer helemaal opnieuw te beginnen, echt alles was veranderd. Haar kamer had ze op een of andere manier anders ingesteld. Haar kledingstyle was veranderd, zelfs haar haarkleur had ze veranderd. Van zwart naar wit, ja een enorme verandering, maar met alles moest ze opnieuw beginnen en wat kon wit voor kwaad? Miya moest toegeven dat het haar nog staat ook. In begin had ze nogthans zo haar twijfels over de kleur gehad maar nu snapte ze niet waarom ze had getwijfeld. Maar goed. Met sierlijke stappen ging ze richting de ruines. Het was daar altijd stil en rustig, dus dat was nu goed genoeg. In haar ogen die twee verschillende kleuren hadden- ene rood ander helderblauw- stond weer leven in en dat was ook te zien aan haar houding. Haar schouders waren weer recht en haar kon iets opgestoken. Met een sierlijke sprong lande Tsukimiya enkele meters hoger op een afgebrokkelde muur, gelukkig was er hier genoeg wind om te verzamelen en te gebruiken. Wat verderop voelde Miya de wind trillen. Haar hoofd draaide ze lichtjes die richting op, maar keek toen uiteindelijk toch weer voor haar en genoot van de rust die hier heerste, die persoon zou snel genoeg wel tevoorschijnt komen dus wachten kon geen kwaad. Ze had tijd genoeg.

-Itachi-

Itachi had tijden nagedacht over wat hij wou en dat was hem nu wel duidelijk geworden. Hij wou Tsukimiya weerzien en zich terug verzoenen met Sasuke Uchiha, zijn broer. Hij was niet van uiterlijk verandert maar hij had een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij was best gelukkig ondanks de situatie waarin hij verkeerde. Hij was van plan om van de rust en de stilte te genieten, dus hij koos daarvoor de ideale plek: De oude ruïnes. Hij pakte een beetje vanalles in, wat water, wat eten en hij vertrok vanaf de etage naar de ruïnes. Hij floot onderweg een liedje en hij glimlachte tevreden. Hij was compleet tevreden met zichzelf, ook al had hij misstappen gedaan, toch was hij tevreden met zichzelf. Hij arriveerde aan de ruïnes maar hij was niet alleen, een meisje met wit haar zat op de afgebrokkelde muur en ze draaide haar gezicht richting hem. Hij activeerde zijn sharingan en zag haar blauwe en haar rode ogen. Hij kreeg een brede glimlach op zijn gezicht. Hij herkende het meisje meteen, het was zijn geliefde Tsukimiya. Hij sprong op en landde op de muur naast Miya. Hij keek haar eventjes aan. "Miya?" zei hij aarzelend maar toch bleef die glimlach op zijn gezicht. Ja dat was het meisje waarop hij verliefd was geworden. Hij zette zich neer op de muur "Je hebt prachtig haar nu" zei hij en hij kreeg een lichte blos op zijn wangen. Hij hoopte natuurlijk dat zij hem niet was vergeten.

Miya zuchtte even. De laatste tijd had ze zich vaak afgezonderd. Maar daar gaat ze nu zeker weten verandering in brengen. Vaker buiten gaan. En met oude vrienden weer aan de praat geraken? Hopenlijk had ze niet al te veel gemist. Want dat zou best jammer zijn. De persoon die ze al van ver had horen afkomen kwam tevoorschijnt. Ze bekeek hem aandachtig, maar meteen verscheen er een glimlach op haar lippen toen ze hem meteen herkende. Itachi. Ja dat was zeker lang geleden, hij de enige die haar wat had kunnen opvrolijken terwijl ze nogal diep down was geweest. Op de een of andere manier leek hij wat veranderd. Niet van uiterlijk nee dat niet. Het was zijn houding, ja dat was het. Het was vrolijk net als haar, en dat deed haar deugd. "Miya?" zei hij aarzelend maar toch bleef die glimlach op zijn gezicht. Haar glimach werd groter."Itachi, je herkend me nog." Grinnikt ze."Zeg toch niet dat je vals hebt gespeeld met die leuke ogen van jou" Vervolgde ze hem plagend. Ondertussen was hij al naast haar gaan zitten. Ja lang geleden was het. "Je hebt prachtig haar nu" En daar bloosde Itachi nog bij. Tsukimiya grinnikte luidop en keek hem geamuseerd aan."Bedankt, heb een hele nieuwe start genomen" Verklaarde ze en streek daarbij door haar witte haren."Jij bent ook veranderd" Vroeg ze half."Niet van uiterlijk natuurlijk" Plakte ze de zin er nog vlug aan en keek hem nieuwsgierig en afwachtend aan.

Hij was compleet tevreden met zichzelf, ook al had hij misstappen gedaan, toch was hij tevreden met zichzelf. Hij arriveerde aan de ruïnes maar hij was niet alleen, een meisje met wit haar zat op de afgebrokkelde muur en ze draaide haar gezicht richting hem. Hij activeerde zijn sharingan en zag haar blauwe en haar rode ogen. Hij kreeg een brede glimlach op zijn gezicht. Hij herkende het meisje meteen, het was zijn geliefde Tsukimiya. Hij sprong op en landde op de muur naast Miya. Hij keek haar eventjes aan. "Miya?" zei hij aarzelend maar toch bleef die glimlach op zijn gezicht. Haar glimach werd groter."Itachi, je herkend me nog." Grinnikt ze."Zeg toch niet dat je vals hebt gespeeld met die leuke ogen van jou" Vervolgde ze hem plagend. "Nee hoor, dat is de sharingan, alleen mijn clan had ze, dat is dus nog resterend, ik en mijn broertje." Hij bleef glimlachen, ja zijn broer was bereid om te praten en dat fleurde natuurlijk zijn hele dag op. "Je hebt prachtig haar nu" En daar bloosde Itachi nog bij. Tsukimiya grinnikte luidop en keek hem geamuseerd aan."Bedankt, heb een hele nieuwe start genomen" Verklaarde ze en streek daarbij door haar witte haren."Jij bent ook veranderd" Vroeg ze half."Niet van uiterlijk natuurlijk"
Itachi glimlachte "Ik zie het, je straalt helemaal en ik ben ook vrolijker geworden, maar mijn gevoelens voor jou zijn gebleven. Ik heb je enorm gemist meisje. " Hij omhelsde haar en hij sloot zijn ogen en hij glimlachte breed. Ja dit had hij nodig, een dikke knuffel van zijn Miya. "Hoe gaat het met je Miya?" vroeg hij ten slotte. Hij wou natuurlijk ook weten waar ze was geweest maar misschien zou ze dat automatisch wel doen.

Tsukimiya wachtte rustig af. Geduld was nog steeds niet haar sterkste kant natuurlijk maar het is toch al veel beter dan in het begin. maar goed. Haar karakter bleef natuurlijk wel. Dat zou niet zo snel veranderen. "Nee hoor, dat is de sharingan, alleen mijn clan had ze, dat is dus nog resterend, ik en mijn broertje." Verklaarde Itachi. Lachend schudde Tsukimiya haar hoofd waardoor haar witte haren wat warrig door elkaar kwamen te liggen maar toch uiteindelijk weer sierlijk langs haar gezicht hangde."Ik zie het, je straalt helemaal en ik ben ook vrolijker geworden, maar mijn gevoelens voor jou zijn gebleven. Ik heb je enorm gemist meisje. " Ging hij verder en omhelsde haar toen. Miya glimlachte en omhelsde hem ook. "ik jou ook"Ja hem heeft ze ook gemist. Langzaam sloot ze even haar ogen en legde haar hoofd tegen zijn borstkas en luisterde naar zijn ademhaling "Hoe gaat het met je Miya?" Hoorde ze hem vragen."heel Goed" antwoorde ze rustig en gaf hem en kusje."En met jou? Wat heb jij allemaal uitgespookt dat jij zo veranderd bent" vroeg ze. Ja ze was nieuwsgierig hoe hij weer zo vrolijk was geworden.

-sorry flutje-

"Zeg toch niet dat je vals hebt gespeeld met die leuke ogen van jou" Vervolgde ze hem plagend. "Nee hoor, dat is de sharingan, alleen mijn clan had ze, dat is dus nog resterend, ik en mijn broertje." Hij bleef glimlachen, ja zijn broer was bereid om te praten en dat fleurde natuurlijk zijn hele dag op. "Ik heb je enorm gemist meisje. " Ging hij verder en omhelsde haar toen. Miya glimlachte en omhelsde hem ook. "ik jou ook". Itachi glimlachte toen ze zijn hoofd op zijn borstkas legde. "Hoe gaat het met je Miya?" Hoorde ze hem vragen."heel Goed" antwoorde ze rustig en gaf hem en kusje."En met jou? Wat heb jij allemaal uitgespookt dat jij zo veranderd bent" vroeg ze. "Mijn broer is bereid met me te praten sinds we zo'n grote ruzie hebben gehad en ik ben zo blij daarvoor, ik hoop gewoon dat we weer herenigd worden omdat we zo onze eigen weg waren gegaan en we dus elkaar uit het oog verloren zijn. Ik zou hem zo knuffelen als ik hem nu tegenkwam, maar hij is nogal terughoudend." Hij keek weer eventjes voor zich uit. "Wat heeft ervoor gezorgd dat jij zo bent verandert?" zei hij zachtjes voor hij haar kuste op de mond. "Ik moet eerlijk zijn dat jij de eerste bent waarop ik verliefd ben Miya.." Hij keek haar weer glimlachend aan.

Miya keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Even zuchtte ze. Wat een geluk dat ze elkaar zo snel terug hadden gevonden, en nog deels onbewust. Haar sterke koppige karakter had ze nog steeds maar er waren wel wat nieuwe dingen bij. De liefde? Daar ging ze gewoon weg mee spelen, zo te voorkomen dat ze opnieuw een gebroken hart zou krijgen. Behalve bij Itachi natuurlijk. Van hem hield ze echt. En dat zou niet veranderen. Hij was de enige die haar hart had kunnen bereiken wanneer ze er juist een harde schild omheen had gedaan "Mijn broer is bereid met me te praten sinds we zo'n grote ruzie hebben gehad en ik ben zo blij daarvoor, ik hoop gewoon dat we weer herenigd worden omdat we zo onze eigen weg waren gegaan en we dus elkaar uit het oog verloren zijn. Ik zou hem zo knuffelen als ik hem nu tegenkwam, maar hij is nogal terughoudend." Legde Itachi uit. Tsukimiya lachte stilletjes."Dan zou je dat maar beter niet doen" Antwoorde ze rustig met haar zachtte stem. Miya was blij dat die ruzie bijna voorbij zou kunnen zijn. Wat heeft ervoor gezorgd dat jij zo bent verandert?" zei hij zachtjes voor hij haar kuste op de mond. Wat genoot ze toch van zijn lippen. Even keek ze wazig naar de verte."nadat ik jou heb ontmoet heb ik eindelijk mezelf tot denken gezet..." Begon ze langzaam en wat wijfelend." Ik besefte dat ik me erover moest gaan en gewoon weer verder moest leven. Niet iedereen is zoals die ene..." Miya zuchtte. Ja ze moest zich erover heen zetten. En dat had ze ook gedaan. Dat was duidelijk aan haar te zien. "Ik moet eerlijk zijn dat jij de eerste bent waarop ik verliefd ben Miya.." Hoorde ze hem zeggen. Even keek ze naar hem op. liet haar hand door zijn haren glijden."daar ben ik blij om" Zuchtte ze opgelucht en kuste hem teder als een duidelijker antwoord.

Mijn broer is bereid met me te praten sinds we zo'n grote ruzie hebben gehad en ik ben zo blij daarvoor, ik hoop gewoon dat we weer herenigd worden omdat we zo onze eigen weg waren gegaan en we dus elkaar uit het oog verloren zijn. Ik zou hem zo knuffelen als ik hem nu tegenkwam, maar hij is nogal terughoudend." Legde Itachi uit. Tsukimiya lachte stilletjes."Dan zou je dat maar beter niet doen" Antwoorde ze rustig met haar zachtte stem.
"Dat had ik ook al bedacht" zei hij met een glimlach. Alles verliep zo goed, het was haast een droom die voor hem uitkwam. Het was allemaal zo perfect en zeker met Miya aan zijn zijde. "Wat heeft ervoor gezorgd dat jij zo bent verandert?" zei hij zachtjes voor hij haar kuste op de mond. Hij meende die kus natuurlijk, hij zou haar nooit willen kwetsen. "nadat ik jou heb ontmoet heb ik eindelijk mezelf tot denken gezet..." Begon ze langzaam en wat wijfelend." Ik besefte dat ik me erover moest gaan en gewoon weer verder moest leven. Niet iedereen is zoals die ene..." Miya zuchtte. "Mooi dat je dat hebt beseft, er zullen zeker nog slechte mensen zijn, maar je staat er niet alleen voor, ik ben er en je hebt vast vrienden waarop je kan rekenen." Hij glimlachte en sloot zijn ogen daarbij. Zijn eerlijkheid was een gave, dus hij moest van die gave gebruik maken om haar te zeggen wat hij voor haar voelde: "Ik moet eerlijk zijn dat jij de eerste bent waarop ik verliefd ben Miya.." Ze keek op en liet haar prachtige, zachte handen door zijn haren glijden. "daar ben ik blij om" Zuchtte ze opgelucht en kuste hem teder als een duidelijker antwoord. Hij legde zijn hand op haar middel en kuste haar teder terug, hij hield van haar en hij wou bij haar zijn. Met deze kus maakte hij dat allemaal duidelijk.

Miya genoot van zijn lippen, ze zou er waarschijnlijk nooit genoeg van krijgen. Dat weet ze zelfs zeker. Ze voelde zich veilig in zijn armen. Ze legde haar hoofd weer tegen zijn borstkas en luisterde zwijgzaam naar zijn hartslag dat klopte en ze het geluid ook hoorde. Het stelde haar gerust. "Dat had ik ook al bedacht" zei hij met een glimlach. Tsukimiya begon lichtjes te giechelen en keek hem geamuseerd aan."Ik ben echt blij voor jullie twee", sprak ze naar waarheid. Hij was veel vrolijker nu het misschien goed zou komen. Miya was ook na de schok super blij geweest, toen ze ontdekte dat haar mentor haar oudere broer was. Itachi legde zijn hand rond haar middel boog zich toen voorover en kuste haar terug. Ze sloot haar ogen en genoot van zijn kus. De kus waar hij vele dingen in zei waar woorden helemaal niet voor nodig waren. Haar armen die slapjes rond zijn hangden. Werden even steviger. Daarna nam er ze met haar ene hand zijn Shirt vast, maar verbrak de kus niet meteen. Uiteindelijk deed ze dat toch omdat ze naar adem moest happen. Zijn Shirt liet ze niet los. een glimlach sierde Tsukimiya haar lippen weer."Wanneer jij en je broer weer goed met elkaar kunnen opschieten, kun je en als je wilt me aan hem voorstellen." Stelde ze voor terwijl ze hem nog een tedere maar hongerige kus gaf. Ze kreeg maar neit genoeg van hem."Wat vind je daarvan" Vroeg ze rustig.

PROFILE MAGICIAN