Claustrophobia

Bijna zonder geluid te maken liep Rhae de trappen af richting de eetzaal. Het was eigenlijk al te laat om te ontbijten, maar ze had zich verslapen en hoopte dat er nog iets te snaaien viel. Zo niet, dan kon ze altijd nog zelf iets maken in de keuken.
Buiten leek het weer om te slaan. De eerst zo heldere lucht werd gevuld met witte wolken die zich dreigend over het buitenterrein uitstrekten. Een warme wind suisde door de openstaande ramen naar binnen en blies zo nu en dan een aantal plukken van Rhae's haren de lucht in. Alles wees op een tropische bui. Ze stopte even bij een raam en keek naar buiten. Een aantal leerlingen liepen de school weer in, maar de meesten negeerden de wolken.
Langzaam ademde Rhae de vochtige lucht in en zuchtte. Ze haatte dit weer, het benauwde haar. De storm duurde nooit erg lang, maar gaf haar het gevoel alsof ze opgesloten zat tussen de klamme regendruppels. Uiteindelijk draaide ze zich om en liep verder.
Observerend keek ze naar de gangen die zich voor haar uitstrekten. Hier was ze nog niet geweest, dus het was even zoeken naar de juiste route. Op de muren hingen een aantal schilderijen waar ze even bij bleef hangen. Naast een schilderij van het duistere woud stond een ijzeren deur die compleet niet bij het interieur van de school paste. Nieuwsgierig opende Rhae de deur en keek naar binnen. Het was er te donker om iets te zien, dus ze stapte naar binnen om alles van dichterbij te bekijken. Net toen haar ogen aan de duisternis waren gewend kwam er door het dichtstbijzijnde raam een felle windvlaag op haar af. Met een klap vloog de deur dicht. Zonder iets te zien tastte Rhae in het rond. Haar knokkels raakten al snel een grove stenen muur aan alle zijden. Dat hield in dat ze was ingesloten. Ze begon zwaar te ademen en probeerde zo snel mogelijk de deur weer open te krijgen, maar er zat geen deurknop in aan haar kant. Ze kon ook helemaal niets zien, dus bij elke beweging die ze maakte botste ze tegen een muur aan. Het kwam niet bij haar op dat ze zowel een light- als een firemagician was en met een simpele spreuk een licht kon maken.
Haar ademhaling bestond nu uit niets meer dan een schril gepiep en ze begon steeds meer in paniek te raken. Hard bonkte ze op de deur en schreeuwde om hulp, maar haar stemgeluid reikte niet verder dan het einde van de lege gang. Angstig keek Rhae om zich heen. De muren kwamen steeds dichterbij en de ruimte leek te krimpen. Ze schreeuwde nog een keer, dit keer nog zachter dan daarvoor. Haastig begon ze tegen de deur te schoppen en gebruikte nu ook haar schouders, maar de deur bleef stevig in het slot hangen. Haar geschreeuw ging over in een jammerend gekrijs.
De muren kwamen steeds dichterbij en ze begon te hallucineren. Ineens zag ze een stapeltje dode muizen in de hoek van de kast liggen. Verschrikt stapte achteruit en voelde de koelte van de ijzeren deur achter zich. Verderop hoorde ze het balletstuk waar zij de hoofdrol in had. Ze zijn zonder mij begonnen, spookte door haar hoofd. Niet weer. De dode muizen in de hoek van de kast begonnen op de zachte klanken te dansen en kwamen op haar afgelopen. Rhae bracht een verschrikte kreet uit. "Ga weg!" schreeuwde ze.
Bij elke pas die de muizen zetten bonkte ze harder op de ijzeren deur. Ze had niet door dat het in werkelijkheid slechts als een zacht getik klonk. De rillingen liepen over haar rug en de tranen stroomden over haar wangen. Toen de muizen bij haar voeten stonden knapte er iets in haar. In een waas van vlammen verbrandde ze de muizen en zette de kast in de fik. Met het vuur dat om haar vuisten danste bonkte ze nogmaals op de ijzeren deur, maar ze kreeg hem niet open. De vlammen in de benauwde ruimte werden alsmaar groter en Rhae had niet door dat ze zichzelf aan de vlammen brandde.
Plotseling ging de deur open. Rhae's vlammen doofden en ze viel uitgeput op haar handen en knieën. Ze was gestopt met snikken, maar de tranen stonden nog in haar ogen. Er zaten een paar schroeiplekken op haar armen, maar het grootste gedeelte van haar kleding was intact gebleven afgezien van haar broekspijpen die kapot gebrand waren. Haar blonde lokken vielen sluiks langs haar gezicht en wapperden weer in het briesje. Terwijl ze zich weer bijeen probeerde te rapen kreeg ze door dat de muizen en de muziek enkel in haar hoofd waren en dat ze tegen de muur had geslagen in plaats van het ongedierte. Met haar bebloede knokkels pakte ze haar gezicht vast en ging tegen de deur aanzitten. Met een zucht keek ze op naar degene die de deur had geopend.

X Ik weet niet of dit echt iets voor Soh is, dus als het echt niet lukt dan kan je ook wel met een van je andere chars komen. En ik had geen inspiratie voor een titel.

De jongen lag rustig op bed ondanks dat het van de leerlingen nu verwacht werd dat ze al lang in de eetzaal zaten. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij dat hij langs de vriendelijke keukendames ging om nog wat eten op te halen. Een vriendelijke glimlach hier en daar deed wonderen in een school als deze. Maar eerlijk gezegd had hij nu ook geen zin om te eten. Hij genoot liever even van het moment dat wat hij gecreëerd had. Zijn lange vingers gleden door het blonde haar van het meisje dat half op hem lag. Een hese giechel was haar reactie. “Mwh, Soh. Laat me nog even slapen, vannacht was zeer uitputtend weet je.” De jongen kon genadeloos met zijn ogen rollen doordat hij wist dat het meisje toch nog de hare gesloten had. Het kon soms zo saai zijn dat menselijke wezens hun nachtrust nodig hadden. Hij kon haar nu volpompen met adrenaline, maar dat zou ze zeker merken en niet waarderen. Het nadeel van licht-magiërs: ze merkten het altijd sneller op als er met hun lichaam gerotzooid werd. Jammer, maar helaas.
Langzaam ging de jongen rechtop zitten wat gepaard ging met een geïrriteerd gemompel van het meisje. Rustig tilde hij haar op en liet haar neer dalen in de kussens achter hem. “Wat ga je doen?” Niet te geloven. Madame vroeg het met een prutlipje. “Jou laten slapen.” Die zin kwam er wat botter uit dan hij eigenlijk van plan was geweest, maar hij was ook gewoon geïrriteerd. Daar ging zijn leuke manier om wakker te worden. Hij griste een licht grijze pantalon van een stoel met een wit overhemd en deed deze vlug aan. Terwijl hij bezig was met een stropdas om knopen, kennelijk had hij zin in nette kleding vandaag, bekeek hij het meisje weer. Ze was al weer in slaap gevallen. Als één van de vaste klanten van Soh was ze ondertussen gewend geraakt aan zijn zeer wisselvallige buien. Kennelijk had ze zelfs zo'n uitkomst al verwacht, want Soh zag nu dat ze het geld gisterenavond al op het nachtkastje had neer gelegd. Hij roofde het er af en propte het in zijn broekzak. Ergens anders vandaan pakte de jongen een sigaret die hij aanstak en nu met een iets meer tevreden gevoel tussen zijn lippen plaatste. “Doe je de kamer op slot als je weg gaat, schat?” Hij kreeg een vaag handgebaar als teken dat ze hem begrepen had. Niet dat het hem veel uitmaakte. Hij was niet zo dom dat hij zijn belangrijke spullen op zijn slaapkamer bewaarde. Kom op nou...
Met zijn hand in zijn nek slenterde de engel door de gangen van de licht-etage. Dus wat moest ie vandaag ook al weer regelen? Oh ja. Iemand had om een gif-fee gevraagd. Rot beesten waren dat. Ze waren niet als normale feeën die je wensen vervulden en irritant glitter-spoor achter hun kont achter lieten. Nee, deze soort was vals. Ze beten snel en als dat gebeurde kon je maar beter een anti-gif bij je in de buurt hebben. Dat gif van hun was sterk. Zeer sterk. Een gemiddelde slang zou daar nog 'u' tegen zeggen. Uiteraard had Soh niet gevraagd waarom het desbetreffende persoon dit wezentje wilde hebben. Dat kon hem totaal niet boeien, net zoals het feit dat degene niet om het anti-gif had gevraagd. Dom, maar niet zijn probleem. Hij hoorde het wel als er iemand met en vreemde vergiftiging op de ziekenzaal was belandt.
Nu met een wat snellere pas liep de jongen naar de gang waar hij zijn gif-feeën bewaarden. Het waren zulke onbetrouwbare, rot wezentjes dat hij een aparte ruimte voor ze gezocht had om ze te bewaren. Hij vertrouwde ze niet om ze gewoon bij zijn normale opslagplaats te bewaren. In plaats daarvan had hij een geheime deur geïnstalleerd, niet zichtbaar voor het normale oog, die naar de aparte ruimte leidde.
De jongen was dan ook uiterst verbaasd dat toen hij de deur opende er een zielig hoopje mens op zijn pad viel. Eerste gedachte: Hoe had zij de deur kunnen zien? Had hij de vorige keer niet goed afgesloten? Tweede gedachte: Mooi. Het bewakingssysteem werkte. Soh had een spreuk in de ruimte achter gelaten die inwerking zou treden als iemand anders dan hijzelf de ruimte betrad. De spreuk liet heel simpel de angsten van het desbetreffende persoon zien, zodat hij, of zij in dit geval, niet verder de ruimte zou kunnen betreden. Bescherming voor beiden in dit geval. Soh hoefde zich geen zorgen te maken dat iemand zijn 'lieve' wezentjes zou ontdekken en de ander zou er niet door gebeten kunnen worden. Het nadeel was wel dat hij nu eerst dat zielige meisje weg moest werken voordat hij bij zijn feeën kon komen. Oh, well.. Als hij dat toch moest doen, kon ie beter gelijk beginnen.
Hij opende de deur iets meer zodat er meer licht de ruimte binnen viel. Rustig, zonder onverwachtse bewegingen te maken, knielde hij voor het meisje neer. Uiterst voorzichtig, hij wilde haar niet banger maken dan ze al was, nam hij haar gezicht in beiden handen. Zonder er woorden aan vuil te maken genas hij al haar wonden. Hierna liet hij een voorzichtige, vriendelijke glimlach ontsnappen. “Gaat het wel? Wat is er gebeurd?” Zijn stem was bezorgd, precies zoals er van een optimistische licht-magiër verwacht werd. Hij kon toch zo goed acteren.

Rhae sloot haar ogen even en ademde haperend in. Vervolgens veegde ze haar natte gezicht schoon met de uiteinden van haar shirt. Ze was blij dat ze nooit veel make-up droeg en dat ze dus geen door mascara vervuild hoofd had gekregen.
Nu ze weer frisse lucht kreeg kon ze weer helder denken. Nadat de jongen haar wonden had geheeld - iets wat ze zelf ook had kunnen doen als ze niet teveel magie had gebruikt in de kast - vroeg ze zich gelijk af wat hij eigenlijk in de kast te zoeken had. Zij had gewoon nieuwsgierig de school onderzocht, maar waarschijnlijk had de jongen een andere reden. Hij had misschien haar gekrijs en gebonk gehoord, maar dan moest hij wel een uitzonderlijk goed gehoor hebben. Als hij iets uit de kast had willen halen dan was dat nu waarschijnlijk tot as vergaan, met dank aan Rhae's vlammen.
“Gaat het wel? Wat is er gebeurd?” vroeg de jongen nu. Rhae deed hard haar best om niet met haar ogen te rollen. Natuurlijk ging het niet, dat kon hij zelf toch ook wel zien? Een typische vraag voor Novanen. Stom volk, dacht ze boos. Toch besloot ze er geen gedoe van te maken en normaal te antwoorden. Hij had haar geholpen, dan kon ze op zijn minst iets vriendelijks terug zeggen.
"Het gaat wel," wist ze uit te brengen. Het klonk niet helemaal geloofwaardig, maar het was het beste dat hij momenteel kon krijgen. "Ik heb last van claustrofobie," verklaarde ze. "Er zit geen deurknop aan de binnenkant."
Met haar blik op de grond gericht speelde ze met haar verschroeide schoenveters. Ze had de jongen nog niet aangekeken en had daar momenteel ook geen behoefte aan. Hoewel ze probeerde op te staan wilden haar benen haar niet gehoorzamen. Ze trilde nog na van wat er zojuist was gebeurd en het grootste gedeelte van haar lichaam voelde volledig verlamd.
Een nieuwe windvlaag raasde door de gang en Rhae ademde die dankbaar in. Uiteindelijk keek ze op naar de jongen. Hij was gemakkelijk te beschrijven: lang, knap, wit haar, zeer knap en hij kwam Rhae ergens bekend voor. Geen goed teken dus, want dat hield meestal in dat hij een bepaalde reputatie had. Waarschijnlijk had hij haar nog nooit gezien; ze had nog geen lessen bijgewoond, aan de lerarentafel gegeten of een andere publieke zaak gedaan. Het leek haar het beste om voorlopig zichzelf maar niet voor te stellen. Als leerling kon ze sneller achter de bedoelingen van de jongen komen dan als een stagiaire. Ze besloot het maar gewoon aan hem te vragen. "Hoe heb je me gevonden?" vroeg ze aan hem. Geduldig gaf ze hem de tijd om met een antwoord op de proppen te komen. Hij zou gemakkelijk kunnen liegen, in deze staat kon ze niet voelen of hij de waarheid sprak. Ze was enkel nieuwsgierig naar zijn excuus. Hij zag er niet dom uit, dus zou vast wel iets moois verzinnen.
Voorzichtig strekte ze haar armen uit en bekeek ze aandachtig. De brandwonden waren verdwenen en haar knokkels lagen niet langer open. Ook haar benen zagen er weer normaal uit. De jongen wist blijkbaar waar hij mee bezig was. "Bedankt," mompelde ze. Zelf had ze de wonden nooit zo goed kunnen helen en ze durfde niet naar de schooldokter te gaan. Die wist inmiddels al genoeg over haar gezondheid. Een lichte glimlach verscheen op haar poppengezichtje toen ze haar vingers over haar eerst zo toegetakelde bleke huid liet gaan. Ze voelde niet eens een krasje, helemaal niets. "Hoe heb je dat gedaan?" vroeg ze. Met een verbaasde blik keek ze hem aan.

PROFILE MAGICIAN