Out for just a walk || O P E N.

If you walk outside.
You will find.
The star won't shine tonight.
The secret. | Appleseed Cast - Secret.

~

Het was een overheerlijke lentedag, een lentedag waarop Leya had besloten om eens lekker te gaan wandelen. Wandelen in de buitenlucht, wandelen langs het stille meer. Misschien wat water-magiërs zien oefenen? Maar het ging haar vooral om hetgeen dat ze buiten was, in de natuur. De natuur betekende veel voor haar, misschien omdat ze van Gren kwam. Misschien omdat ze gewoonweg zo was. Het maakte haar helemaal niets uit hoe het kwam dat de natuur veel voor haar betekende. Eenmaal buiten aangekomen moest ze nu alleen nog daar naar het stille meer toe lopen. Ze had met niemand afgesproken, maar ze kende ook nog maar weinig mensen. Misschien leerde ze hier wel weer wat nieuwe mensen kennen? Althans .. als ze op haar afkwamen natuurlijk. Zelf zou ze niet zo maar op iemand afstappen en dus liet ze dat maar aan de andere mensen over. Met langzame passen liep ze op weg naar het stille meer, het was nog best een stukje lopen. Dat had ze ergens toch echt niet verwacht, ze dacht dat het wel lekker dichtbij zou zijn. Maar dit bewees dus toch echt het tegendeel.

Na een tijdje kwam ze eindelijk bij het stille meer aan, het zag er prachtig uit en het rook ook zo lekker. Je rook de bloemetjes die begonnen te bloeien, je rook de verschillende soorten bomen en dan natuurlijk ook het water. Alles had zo zijn eigen geurtje en hier kwamen vele verschillende geuren te samen. Iets wat ze normaal gezien vaker rook, maar sinds ze hier op Starshine zat had ze er steeds minder tijd voor. Het was allemaal gewoon nog onwennig voor haar, ze moest even in dit bepaalde schoolritme komen. Het had een ander ritme dan het ritme wat ze voorheen had, daar moest ze echt gewoon aan wennen. En als ze daar aangewend was had Leya vast en zeker meer tijd om naar buiten te gaan, naar buiten te gaan en de positieve geuren van alles om haar heen op te snuiven. Nadat ze een aantal minuten langs het meer had gelopen besloot ze maar ergens te gaan zitten, ergens te gaan zitten en de mensen bekijken die hier nog meer waren. Wie weet zou ze wel nieuwe mensen ontmoeten en zouden ze haar aanspreken. Zoekend keek ze om haar heen, waar zou ze kunnen zitten? Het liefst op een bankje en juist op dat moment zag ze een perfect bankje. Met snelle pas liep ze er naar toe en ging ze daar tenslotte op zitten. Kijkend naar iedereen die zich ook hier bevond.

~

[Flut post, maar ik verveelde me.
Open voor iedereen.]

Terra piepte zacht en keek haar bazin vragend aan. Tári glimalchte even kort en liet zich op het gras zakken. Lopen ging nog wel, al lukte het haar nog steeds niet om "lang" te lopen. De aanvaring met Hidan was misschien ietsje meer uit de hand gelopen dan ze had verwacht.. Ze slikte even en wenkte Terra dat de Tasmaanse duivel naast haar moest komen liggen. Terra was niet al te blij geweest nadat Tári haar weg had gestuurd, iets wat ze nog wel kon begrijpen.. terra had altijd geleerd dat ze haar bazin moest beschermen en op het moment dat het echt nodig was geweest had Tári haar gedwongen weg te gaan. Iets waar ze zelf na de hand ook meer spijt van had gehad dan wat anders. Ze glimlachte even onbewust. Hoe dankbaar ze Terra ook was geweest dat het kleine dier haar bazin had gehoorzaamd, het bleef frustrerend dat ze op die ene dag meer fout had gedaan dan in jaren tijd. Volgens zichzelf dan.. Als eerste was ze zo stom geweest om koppig te zijn tegen zichzelf, had ze Hidan uitgedaagd. De gevolgen waren voor haar eigen rekening geweest, al kon ze niet echt zeggen dat ze daar blij mee was. Vervolgens was ze zo stom geweest Terra, haar steun en toeverlaat, weg te sturen. Ze was Mats dankbaar dat hij op het juiste moment in het duistere bos was geweest. Of dat nou bewust of onbewust was geweest, hij was er geweest. Sterker nog, ze had geen idee hoe, maar hij had haar gevonden. Ze liet haar hand even over de lemmeten van haar messen glijden. Negen.. Ze vervloekte zichzelf om het feit dat ze de tiende nog niet terug was gaan halen. Ze was er bijna zeker van dat die tiende nog ergens in het bos lag. Oke, er was dan nog die ene optie dat Hidan hem had.. Maar die kans was zo klein, dat ze er niet eens vanuit durfde te gaan, ze wilde er niet vanuit gaan. Ze grijnsde even toen Terra met haar snuit tegen Tári's broek drukte. Ze was gekleed in een zwarte trainingsbroek en het bijbehorende vest. Het was de laatste tijd vaak zo dat ze- als ze gewoon naar buiten ging- een simpel trainingspak aan deed. Ze ging iets verzitten zodat ze haar been niet meteen overbelaste. Ze had er nou niet bepaald zin in dat alles meteen weer bergafwaarts zou gaan. Haar blik viel op een meisje dat rond het meer liep. Een grijns deed Tári's lippen iets opkrullen en sierde haar gezicht. Terra gromde zacht. 'Denk jij het zelfde als ik, Terra?' de Tasmaanse duivel verdween achter haar bazin. terra zette haar klauwen in Tári's vest en trok zichzelf omhoog. Tári grinnikte zacht toen de Tasmaanse duivel zich op haar schouder nestelde. Terra drukte haar kopje tegen Tári's wang en gromde zacht. 'Denk jij ook dat dit nog eens leuk kan worden?' het meisje zag er niet uit alsof ze ouder was.. Of ze jonger was of dat ze de zelfde leeftijd had.. Dat was eerlijk gezegd een groots raadsel.. Maar ouder, nee, dat was ze niet. Tári grijnsde breed en hield haar hoofd iets schuin. Heel veel zin had ze niet in gezelschap, maar een van haar mede leerlingen even pesten kon toch geen kwaad? Het meisje keek even om zich heen nadat ze een paar minuten rond het meer had gelopen. Het leek of ze iets zocht. Duidelijk. Uiteindelijk liep het meisje naar een bankje toe. Tári wende haar blik af en aaide Terra even. 'Niet grommen dit keer, oké?' Terra maakte een vreemd geluid. Het leek op sissen, al was dat het zeker niet. Het leek ook ergens wel op grommen, maar nee, dat was het ook niet. Tári wende haar blik weer naar het meisje. Zo ver zat ze niet van het bankje vandaan. Hoogstens vijftien meter, verder kwam ze echt niet. Als ze iets zou zeggen, zou het op zich nog wel hoorbaar zijn. Ze zag dat het meisje naar haar keek. Haar grijns verbreedde zich iets en ze stak haar hand op als begroeting. Hoe wilde ze dit aanpakken? Ach, wat maakte dat ook uit? Hoe ze het ook aan zou pakken, haar plan zou toch mislukken en dan zou ze over gaan op plan B, die ze over het algemeen niet eens had. Dus wat had het voor een zin om dan een plan te bedenken. Tári stond op en klapte haar kiezen op elkaar toen ze even op haar been ruste. De eerste stap was nooit fijn.. Ze liep kalm naar het bankje toe en ging er ook opzitten. Het was een tweepersoonsbank, al leek het bankje zo een heel stuk groter. Het was bijna een driespersoonsbank. Terra kroop naar de andere schouder van Tári en keek het meisje recht aan. In haar ogen lag iets van nieuwsgierigheid, maar je kon de kilheid er ook wel uithalen. 'Hoi.' Tári glimlachte en keek het meisje aan. Normaal zou zij niet beginnen, dus dit was al heel wat.. Ze vroeg zich af hoe het meisje op haar aanwezigheid zou reageren..

Sorry, beetje flut..

Eigenlijk vroeg Leya zich af waar Kian, haar duifje, toch elke keer was, ze had hem al een tijdje niet gezien. Misschien wist hij niet waar ze was? Terwijl hij dat voorheen altijd wist. Misschien moest ze hem weer eens een keertje roepen op de manier waarop ze dat altijd deed, want Kian bracht haar vaker wat gezelschap als ze alleen was. Maar of ze deze keer ook zo lang alles zal blijven? Ze had geen enkel idee. Vreemd genoeg kwamen er wel steeds vaker mensen op haar af of ontmoette ze nieuwe mensen en dat allemaal sinds ze hier op school zat. Bracht Starshine haar gewoon wat vriendschappen of zoiets? Ze wist het niet, maar ze kende nu ongeveer rond de drie mensen. Jake, Pancho en Sasuke. Alle drie waren het geheel andere mensen met geheel andere persoonlijkheden. Met verschillende eigenschappen in hun persoonlijkheden die haar aanspraken. Maar heel veel mensen hadden eigenlijk wel een eigenschap die haar aansprak, het was eerder een wonder als je niet iets in je persoonlijkheid had wat haar aansprak. Wacht .. waarom dacht ze hier in godsnaam aan? Serieus nu had ze echt hele zinloze gedachten die helemaal nergens opsloegen, als mensen haar gedachten nu konden lezen zouden ze haar werkelijk waar voor gek verklaren. Maar gelukkig kon niemand dat.. althans dat hoopte ze vooral, want natuurlijk wist ze niet over er hier niet iemand zo was. Plots keek Leya in het gezicht van een meisje die omkeek, het meisje had een wat enge grijns op haar gezicht en stak haar hand naar haar op. Snel keek ze weg want ergens voelde ze zich betrapt, omdat ze had gekeken wie er allemaal waren hier en juist op dat moment dat het meisje omkeek zij naar het meisje keek. Langzaam keek ze toch weer om en zag plots hoe het meisje ook naar het bankje toe liep, en vervolgens naast haar ging zitten. Eerst wist ze niet wat ze moest doen, maar besloot tenslotte toch naar het meisje om te kijken. Toen keek ze precies naar een of ander wezen wat ze werkelijk waar nog nooit eerder had gezien. Wat was dit voor een vreemd wezen? Het keek haar met een wat kille maar nieuwsgierige blik aan, op een of andere manier voelde ze zich geïntimideerd. Alhoewel dat vast en zeker niet de bedoeling van het meisje en het diertje was. Eigenlijk wilde ze een tijdje naar dat diertje staren, maar dat niet helemaal aardig en beleefd in haar ogen, in haar opzicht. 'Hoi.' sprak het meisje plots tegen Leya waardoor ze haar blik naar het meisje wendde en van het diertje af. Het meisje glimlachte naar haar en zij glimlachte kort terug. 'H-hoi,' zei ze wat zachtjes en keek toen weer even naar het diertje. Ze wilde dolgraag weten wat voor dier het was, het zag er anders uit dan alle dieren op Gren. Maar natuurlijk kende ze niet alle dieren die op Gren leefde, ook al zou ze willen van wel. 'Mag ik toevallig weten wat voor een soort dat diertje is?' vroeg ze toen aan het meisje en wenkte kort naar het diertje. Normaal gezien had ze wel een idee van wat het zou kunnen zijn, maar vandaag was ze echt helemaal leeg in haar hoofd en had ze geen enkele gedachte die haar hoofd vulde met wat zinnigs. Bovendien hield ze van dieren en alles wat met de natuur te maken heeft, dus wilde ze maar al te graag weten wat voor een diertje dit dan weer was. Tenslotte was ze dan ook weer een stuk uitgebreider qua dierenkennis, kan ze de volgende keer dat diertje wél herkennen bij een ander persoon die toevallig hetzelfde diertje zou hebben of als ze dat diertje in de natuur zou zien. Nog steeds keek ze het meisje afwachtend aan.

Och ik had hem graag langer gemaakt maar moest weg.
Sorry!

Als je niet recht in Terra's ogen zou kijken zou je er zeker van zijn dat het dier enkel nieuwsgierig was. Dan zou je de kille blik niet zien, dan zou je de haat sporen niet terug kunnen vinden in de kraaloogjes van de Tasmaanse duivel. Helaas was Terra hier de gene die recht in de ogen van het meisje keek. Tári zuchtte even toen ze het amper merkbare trillen voelde. Terra gromde, al was het niet hoorbaar, enkel voelbaar. Het lichaampje trilde langzaam en duidelijk. Je kon niet aan de Tasmaanse duivel zien dat ze gromde, trilde of ook maar enige vorm van vijandigheid toonde, op die kille blik na dan. Het meisje leek de neiging te hebben haar ogen in die van Terra te haken en ze niet meer los te laten. Iets wat gelukkig onderbroken werd door Tári's begroeting. Gelukkig maar, want ze had geen idee wat r was gebeurd als Terra erachter was gekomen dat het meisje staarde. Terra hield er alles behalve van als mensen haar aanstaarde. 'Hoi.' Tári wilde het daarbij laten. Ze begon nooit gesprekken, dus waarom zou daar nu dan verandering in moeten komen? Als het meisje een gesprek wilde, moest ze die zelf maar stukje bij beetje opbouwen, oké, ze zou zo nu en dan heus wel eens iets zeggen of vragen wat ervoor zorgde dat het op een echt "gesprek" leek. Maar nee, het was niks voor haar om zomaar een gesprek te beginnen. Soms deed ze het, maar dan moest ze wel in een hele goede bui zijn. 'H-hoi,' zei het meisje wat zacht. Tári glimlachte even en legde toen haar hand op Terra's rug als teken dat de Tasmaanse duivel haar mond moest houden. Ook al was het gegrom onhoorbaar, de kans dat het kind het hoorde was er altijd. Tári zelf lette meer op het rillen, dus het grommen viel sowieso minder op. 'Mag ik toevallig weten wat voor een soort dat diertje is?' vroeg het meisje en ze wenkte naar Terra. Tári kon de grijns niet onderdrukken. Zo vreemd was Terra toch niet? Oke, ze moest toegeven, er waren tientallen dieren waarmee je de kleine kon vergelijken. Een rat, een klein beertje, een klein hondje, een muisje misschien? Ja, die hoorde er ook bij. De vraag was misschien niet eens zo vreemd. Het meisje was heus niet de eerste die het vroeg. Tallen kinderen en volwassenen waren haar voor gegaan. En als ze niet hadden gevraagd wat het voor een dier was, hadden ze wel gevraagd wat Tári ermee moest. Het was immers ooit een proefdier geweest. terra was een vals en arrogant diertje. Ze leek behoorlijk op haar bazin. Oke, ook Terra had haar betere kanten, en die liet ze ook vaak zien, daar niet van, het was alleen nooit vaak. De enige buiten Sucic en Tári zelf die Terra ooit rustig en lief hadden gezien waren.. Eigenlijk allen Mats. Terra leek het vreemd genoeg prima met hem te kunnen vinden. Nu was dat niet echt meer vreemd eigenlijk, maar in het begin wel. mats had haar- ook al was het voor haar veiligheid, hij had het wel gedaan- opgesloten in een kooi. Terra was doodsbang geweest, wat te begrijpen was als je na ging dat het een proefdier geweest was. Maar nog geen tien minuten nadat Mats haar weer vrijgelaten had, had ze hem al meteen geaccepteerd.. 'Deze kleine hier?' Tári grinnikte even. 'Terra is een Tasmaanse duivel.' Terra ging even onhandig op haar achterpoten zitten en zette haar voorpootjes voorzichtig tegen Tári's achterhoofd aan. 'Maar, hoe heet je eigenlijk?' Tári glimlachte ven vriendelijk, iets waarvan ze de rillingen kreeg..

Niet-wetend wat er komen zou en wat het meisje allemaal zou doen, wat zij zelf allemaal zou moeten doen. Waar ze over moesten praten. Maar ze wilde geen stilte hebben.. Leya haatte stiltes en dan vooral als het op dit soort momenten was, vreselijk gewoon. Nog steeds wilde ze te graag weten wat het voor een wezen was, wat de naam van het wezen was en wat het innerlijk van het wezen was. Even bekeek ze het wezentje opnieuw en keek tenslotte naar het meisje, het was een meisje die hoogstwaarschijnlijk van Shadra af kwam en dus een Shadraan is. Maar vooroordelen mocht ze nooit hebben van haar oma, dat vonden ze niet goed en dus hield ze haar vooroordelen ook gewoon binnen. Je mag ze hebben zolang je maar de persoon een beetje gaat leren kennen. En dus omdat ze een gesprek aanging met dit meisje mocht ze een vooroordeel hebben, in haar ogen.. Oké misschien waren die gedachte niet helemaal op de juiste plaats, maar goed. Dit meisje zal toch niets van haar gedachten afweten.. right? Nadat ze even naar het meisje had gekeken besloot ze haar zicht toch weer weg te wenken van het meisje af. Het leek haar ook niet zo fijn voor het meisje dat zij de gehele tijd naar haar aan het kijken was, bovendien vind ze dat zelf ook uiterst irritant als iemand haar bekeek of de hele tijd keek naar haar. 'Deze kleine hier?' sprak het meisje toen en meteen knikte Leya hevig met haar hoofd. Geen enkel woord kwam uit haar mond meer afwachtend van wat het meisje haar zou vertellen. Nog steeds keek ze het meisje niet aan totdat ze de woorden hoorde die ze wilde horen. 'Terra is een Tasmaanse duivel.' Aha een Tasmaanse duivel dus, inspirerend. Interessant. Even keek ze naar het wezentje, wat dus een Tasmaanse duivel bleek te zijn, het was eigenlijk best een gaaf diertje. Maar wel iets typisch voor een Shadraan, waarschijnlijk zag je een Grenaan er niet zo snel mee lopen. Maar zo had ieder ander zijn of haar ding en zijn of haar huisdiertje. Zij had ook een duif, die gewoon random heen en weer vliegt. Dus eigenlijk is het niet helemaal haar huisdier, maar meer een soort van volger. Vreemd eigenlijk als ze er zo over na dacht. 'Echt? Wauw. Ik wist niet dat je die als huisdier kon hebben.' Dat was het eerste wat er in haar op kwam. Het eerste wat zinvol was om te vertellen. Meteen merkte ze op dat het diertje anders ging zitten en de pootjes tegen het hoofd van het meisje aandeed. Ja zo kon je dat ook doen. 'Maar, hoe heet je eigenlijk?' Oh ja! Dat was ze helemaal vergeten, normaal gezien stelde ze zich altijd meteen voor maar doordat dit meisje zo plots kwam had ze niet de mogelijkheid tot. 'Mijn naam is Leya en de jouwe?' vroeg ze met een vriendelijke glimlach aan het meisje en keek haar wederom vragend plus afwachtend aan. Wachtend op het antwoord van het meisje.

'Deze kleine hier?' vroeg Tári. Als antwoord begon het meisje hevig met haar hoofd te knikken. Het zag er best grappig uit. Soms vroeg Tári zich af hoe mensen zo.. Tja wat was het eigenlijk? Ach ja, ze verbaasde zich gewoon over de meeste mensen. Het maakte over het algemeen niet uit hoe ze deden. Het meisje zei geen woord, waarschijnlijk was ze aan het afwachten wat Tári's antwoord zou zijn. 'Terra is een Tasmaanse duivel.' antwoordde ze uiteindelijk de vraag van het kind. Het meisje keek even naar Terra. Terra gromde even kort. Tári moest een lach inhouden toen ze besefte dat Terra de laatste tijd wel heel erg veel aandacht kreeg, iets wat het dier ten eerste over het algemeen niet erg prettig vond; ten tweede, Terra was aandacht nooit echt gewend en ze leek er ook nooit aan te wennen. Maar zo vreemd was dat toch ook weer niet? Terra was als proefdier gebruikt, als oud vuil behandelt om tot slot in een oud kooitje ergens op straat gedumpt te worden. Zelfs toen Tári had besloten het dier te helpen en als huisdier te beschouwen was al snel gebleken dat de Tasmaanse duivel niet echt fan was van al die aandacht. Het had Tári al ruim een week gekost om de kleine voor zich te winnen. En in die week was ze vaak genoeg gebeten en gekrabd om te beseffen dat Terra absoluut geen schat was. Een grijns was onwillekeurig rond haar lippen gevormd. Het was geen angstaanjagende grijns, maar het had wel iets.. Vreemds. 'Echt? Wauw. Ik wist niet dat je die als huisdier kon hebben.' Tári lachte even. 'Eigenlijk kan dat ook niet.' ze hief haar hand. 'En geloof me, dat heeft ze duidelijk gemaakt.' hoe vaak Tári wel niet te horen had gekregen dat Terras een vies, vals mormel was. Te vaak in haar ogen.. 'Maar, hoe heet je eigenlijk?' het meisje leek even een helder moment te krijgen. Hoogstwaarschijnlijk had ze niet echt door gehad dat ze haar naam vergeten was te vermelden. 'Mijn naam is Leya en de jouwe?' Tári's ogen werden even groot en ze moest op haar tong bijten om niet te schelden. Die had ze kunnen verwachten. Haar naam.. Juist.. Hoe vaak had ze die nou eigenlijk verteld aan een vreemde? Vijf keer? Nee, zelf dat was al te veel. Ze liet haar tong los en knikte even. Ze wist zichzelf de laatste tijd wel de hele tijd vast te zetten.. Terra zette zich met haar poten af en liet zich op de grond vallen achter het bankje. Tári besteedde geen tijd verder aan het dier. Waarschijnlijk had Terra een of andere vogel gezien, misschien had het dier een plan.. Je kon het eigenlijk nooit weten. 'Tári, Tári is mijn naam.' dat was eruit. Ze zuchtte even. Ze had er altijd een hekel aan om andere haar naam te vertellen. Je moest niet vragen waarom, maar ze voelde zich er gewoon niet echt prettig bij. Ze wende haar blik even op het meer. Een vage glimlach sierde haar lippen. Dit bleef een geweldige plek. Eerst had ze de schoonheid ervan nooit willen zien, ze was te kil geweest om ook maar verder te kijken dan de duistere en kille plekken van SSA. De rest was voor haar altijd lucht geweest. Maar sinds ze weer had gelachen- iets waar ze overigens nog steeds van stond te kijken, het feit dat ze na twaalf jaar weer had kunnen lachen- was een hele hoop een stuk mooier geworden. 'Mag ik je misschien vragen in welk jaar je zit?' daarmee zou ze haar allereerste vraag al kunnen bevestigen. Als ze zou weten in welke klas het meisje zat, zou ze ook zo ongeveer haar leeftijd weten. Tári richtte haar bik weer op het meisje en keek haar met een glimlach aan, enkel haar ogen lachte niet mee..

Hoop dat je er wat mee kan

Natuurlijk bedoelde Leya dát kleine wezentje daar. Ergens vond ze dat zo'n domme vraag. Welk ander wezen zag ze nog meer in haar aanwezigheid dan? Zij zag enkel dat wezentje, wat dus een Tasmaanse duivel bleek te wezen, en geen enkel ander wezentje. Maar goed, dat zal vast en zeker weer aan haar liggen. Net zoals dat wel vaker zo is, ach ja. Dat was haar leven en haar leven was nou eenmaal zo. Tenslotte keek ze weer recht voor zich uit en hoorde plots wat gegrom, wat.. was dat? Ze keek om en zag dat het die 'Terra' was. Fronsend keek ze naar het meisje en sprak toen, 'Gromde ze nou tegen mij?' Ze vond het behoorlijk onverwachts, vooral omdat ze helemaal niets deed. Kijk deed ze wat, dan snapte ze het beestje wel. Maar ze deed helemaal niets. Oké dan weet ze niet of het beestje iets had meegemaakt of wat dan ook, maar goed. Ze vond het geen reden tot grommen. Eigenlijk sloeg dat helemaal nergens op in haar ogen. 'Eigenlijk kan dat ook niet.' Oké huh nu snapte ze het niet meer. Hoezo lukt het haar dan wel? Like.. huh what the fack. Oké misschien was ze een wat stom wicht, dat niet al te slim was of wat dan ook? Nog wat aantal dingen zeiden ze tegen elkaar en plots toen zij vroeg 'Mijn naam is Leya en de jouwe?' viel het even stil. Ze wist niet waarom het meisje zo deed, het was enkel een simpele vraag die zij haar ook had gesteld. Zij vroeg aan haar hoe zij heette, kon zij hetzelfde verwachten. Right? Wat afwachtend tikte ze met haar vingertoppen op haar bovenbeen. Ze streek met haar vrije hand haar shirt weer recht en keek tenslotte weer om naar het meisje. Doordat het meisje zo vreemd deed raakte Leya alleen maar nieuwsgierig naar de naam van het meisje, was het een vreselijke naam waarvoor ze zich schaamde? Was dat het misschien? Allerlei redenen gingen door dat koppie van haar heen, maar toen hoorde ze het meisje toch nog haar naam uit spreken. Ze heette dus Tári, een leuke naam. Nog nooit eerder gehoord en dat maakte het alleen maar leuker. 'Een leuke naam heb je dan, ik houd wel van namen die je nooit eerder hebt gehoord.' Dat was een echt gemeende zin, daarover zal ze nimmer liegen. Nee zo was ze dus echt niet, als ze zoiets zei was het echt gemeend. Sowieso was ze niet zo een hele grote fan van liegen of wat dan ook. 'Mag ik je misschien vragen in welk jaar je zit?' Sprak Tári toen weer waarna ze meteen weer haar kant op keek. Meteen zag ze hoe het meisje haar met een glimlach aankeek. Zwak glimlachte ze terug en dacht even na, waarom was ze altijd zo stom om de simpelste dingen te vergeten? Lag dat gewoon aan haar brein? Of was ze gewoonweg vergeetachtig? Nee dat laatste kon niet, want dan zou ze de lastige dingen al helemaal niet onthouden. 'Ik zit in het vierde jaar,' zei ze toen simpel en opnieuw glimlachte ze weer wat zwak naar het meisje. Zou ze hetzelfde terug vragen? Of zou er dan weer die sullige stilte vallen? Ach waarom vroeg ze het ook gewoon niet? Wat had ze te verliezen? In haar ogen helemaal niets.. 'En jij dan? In welk jaar zit jij?' vroeg ze toen oprecht geïnteresseerd in het meisje. Waarschijnlijk zal ze dan ook meteen weten hoe oud ze is, maar dat was hoogstwaarschijnlijk ook de bedoeling van het meisje. Tári wilde het waarschijnlijk gewoon op een indirecte manier vragen, ach zo konden mensen het ook te weten komen. Nonchalant en niet opmerkend haalde ze haar beide schouders op. Dat lag vast en zeker aan haar, zoals wel meer dingen.

Het is gelukt hoor!
Sorry voor de late reactie, was wat druk.

'Gromde ze nou tegen mij?' vroeg het meisje nadat Terra had gegromd. Tári grijnsde even. 'Sorry, ik geloof dat ze er niet echt aan gewend is om in het middelpunt te staan.. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Terra reageert niet echt goed op nieuwe dingen..' vaak werd het dier dan agressiever dan het al was.. Het meisje maakte de opmerking dat ze had gedacht dat je Tasmaanse duivels niet als huisdier kon hebben. 'Eigenlijk kan dat ook niet.' aan het meisje was niet direct te zien dat ze het vreemd vond, maar ergens was er wel die vragende blik te vinden. Of nou ja.. Een soort van verbaasde blik. De twee spraken over nog een paar dingen. Toen het meisje zichzelf voorstelde als Leya en vervolgens vroeg hoe Tári heette, viel het even stil. Ze wist zichzelf altijd in de meest irritante situaties te brengen.. Vroeger had ze daar ook wel al last van gehad, maar nu was het gewoon tien keer zo erg.. Al lag dat eraan hoe je het bekeek. Vroeger had ze zichzelf nooit in dit soort situaties gebracht, maar wel in situaties waar ze letterlijk gevaar liep. Ze had altijd al geweten dat ze zelfs haar vrienden niet kon vertrouwen, maar ze had het bewijs eerst tegen haar keel aan moeten voelen voordat ze het geloofd had. Ergens in haar achterhoofd was het altijd al duidelijk geweest dat Damian niet echt iemand was om mee te spotten, maar hij had eerst een mes tegen haar keel aan moeten drukken voordat ze het daadwerkelijk had beseft. Het verbaasde haar dat hij niet door geduwd had, hij was immers een.. Probleem kind, en dat was heel erg zacht uitgedrukt.. Uiteindelijk stelde Tári zichzelf voor. Ze was zich ervan bewust dat het argwaan op had kunnen wekken, ze zou het kind een medaille geven als ze niet argwanend was geworden. Ze zou er zelf versteld van staan. 'Een leuke naam heb je dan, ik houd wel van namen die je nooit eerder hebt gehoord.' Tári glimlachte. Misschien was haar naam de alle eerste fout die haar ouders hadden gemaakt. Soms vroeg ze zich af of haar ouders er iet gewoon op uit waren geweest, een monster te creëren.. Al betwijfelde ze dat ook vaak genoeg, hoe veel haar ouders wel niet hadden geprobeerd om haar weer de oude te maken. Helaas, alle mensen die hulp hadden geboden waren zwaar gestoord weg gegaan. Of ze hadden gedacht dat het over was. 'Bedankt.' Tári glimlachte even kort. In de glimlach lag iets van oprechtheid, iets wat ze zelden tot nooit toonde. Vreemd genoeg zei iets haar dat ze nu meer haar best moest doen.. 'Mag ik je misschien vragen in welk jaar je zit?' vroeg ze aan Leya, het was niet echt een vraag om de vraag zelf, meer een vraag om een andere vraag opgelost te krijgen. Als ze zou weten in welk jaar Leya zat, wist ze haar kleeftijd ook ongeveer. Tári glimalchte, Leya glimlachte zwakjes terug. Iets wat vrijwel vaststelde dat het kind argwaan had gekregen.. Of ze was niet geweldig in het glimlach gedeelte.. Alles was mogelijk. 'Ik zit in het vierde jaar,' Tári knikte even. Dat betekende dat Leya of vijftien, of zestien was.. Vreemd genoeg zei iets in haar dat ze van vijftien uit moest gaan. 'En jij dan? In welk jaar zit jij?' Tári grinnikte even onwillekeurig. 'Zesde.. Ik zit zelf in het zesde jaar.' ze keek op toen ze een zachte piep naast zich hoorde. Terra had haar kop laag hangen en keek met haar kraaloogjes vragend naar haar bazin. Tári knikte even kort waarna ze zich weer op het meisje richtte: 'In welke klas zit je dan?' ze wist dat ze weer een wedervraag zou krijgen. Kon het haar wat schelen? Niet echt.. Het was toch normaal? Irritant, ja, maar wel normaal. Zelf deed ze het ook zo ontzettend vaak.

Geeft niet, hebben we allemaal wel eens last van, toch?

'Gromde ze nou tegen mij?' De vraag die haar het meeste baarde en gelukkig werd die vraag dan ook al snel beantwoord, tot haar grote geluk. 'Sorry, ik geloof dat ze er niet echt aan gewend is om in het middelpunt te staan.. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Terra reageert niet echt goed op nieuwe dingen..' sprak Tári tegen haar al antwoord op de vraag van Leya. Aha dat verklaarde meteen al een hele hoop in haar ogen, oké nog niet alles maar wel een heleboel. 'Eigenlijk kan dat ook niet.' Even grinnikte ze kort. Dit was dus een uitzondering? Dat moest het wel zijn, want anders zei ze dat toch niet? Nee toch? 'Een leuke naam heb je dan, ik houd wel van namen die je nooit eerder hebt gehoord.' De oprechtheid in haar stem zouden heel veel mensen opvallen en hopelijk viel het dus ook op mij dit meisje, waarvan de ouders haar de naam Tári hadden gegeven. De naam vond ze echt leuk, puur vanwege het feit dat het uniek was. Een naam was die je niet veel en vaak zo horen. Fantastisch vond ze dat. 'Bedankt.' Een glimlach.. Een glimlach! Geen geforceerde glimlach zoals zij die vaak had.. Nee! Een echte glimlach met een tikkeltje oprechtheid erin. Hierdoor wist Leya gewoon dat dit meisje meende wat ze zei, haar dankje meende. 'Mag ik je misschien vragen in welk jaar je zit?' Natuurlijk beantwoorde ze die vraag met veel respect, ook al wist ze niet wat dit meisje wilde met het feit in welk jaar ze zat. 'Ik zit in het vierde jaar,' sprak ze en glimlachte toen naar haar. 'En jij dan? In welk jaar zit jij?' Die vraag moest ze gewoon stellen, vele mensen hadden hetzelfde gedaan. Een enkeling niet. 'Zesde.. Ik zit zelf in het zesde jaar.' Het zesde jaar dus.. Dat betekende dat ze alweer een stukkie ouder dan zij was. Zeventien.. of achttien? Ach, wat maakte het eigenlijk ook uit? Plots werd Leya uit haar gedachte verstoord toen ze wat gepiep hoorde, fronsend keek ze om haarzelf heen en haar blik bleef hangen bij dat kleine wezentje van Tári, Terra. Eigenlijk best grappig als ze er zo aan dacht. Tári had een huisdier genaamd Terra. Funny. Even grinnikte ze en keek toen weer naar Tári. 'Sorry.. Binnenpretje,' verontschuldigde ze zich meteen daarna. 'In welke klas zit je dan?' werd er toen aan haar gevraagd. Even dacht ze na.. een meneer dat sowieso. 'In de klas van Master Laurent,' zei ze tenslotte met een glimlach op haar gezicht, blij dat ze het had onthouden en dus de vraag van dit meisje had kunnen beantwoorden zonder echt heel lang te hebben moeten nadenken. Ze was werkelijk waar trots op zichzelf. 'Welke klas zit jij?'

'Mag ik je misschien vragen in welk jaar je zit?' vroeg Tári aan Leya. Met die vraag kwam ze er sowieso achter hoe oud het kind was, ongeveer in elk geval.. 'Ik zit in het vierde jaar,' sprak ze en glimlachte toen naar haar. 'En jij dan? In welk jaar zit jij?' wedervraag, had ze verwacht.. Ergens.. Vaag.. 'Zesde.. Ik zit zelf in het zesde jaar.' ze was zich ervan bewust dat ook Leya haar leeftijd nu ongeveer wist, had ze daar problemen mee? Nee, helemaal niet. Ze vertelde haar naam liever niet, dat was waar.. Maar dat had ook weer te maken met haar verleden. Ze kon nou niet zeggen dat haar verleden erg rooskleurig was geweest.. Terra piepte zacht en zowel Tári als Leya keken op. Tári knikte even naar het diertje. Ze wist niet precies wat de Tasmaanse duivel van plan was, maar het zou vast wel goed zijn. Het dier was vast niet van plan het water in te springen.. Gelukkig.. Even grinnikte Leya en keek toen weer naar Tári. 'Sorry.. Binnenpretje,' verontschuldigde ze zich meteen. Tári stak haar hand op: 'Als ik je zelf al zou gaan verbieden om te lachen.. Dan was ik wel heel.. Eh.. Slecht..' even sierde een angstaanjagende grijns haar lippen. Slecht.. Juist ja.. Kon zij slechter zijn dan ze al was? Ja.. Dan kon ze, maar ze zou het niet meer willen. Ook al had ze Mats gevraagd haar ook te respecteren als ze niks veranderde.. Ze was wel degelijk iets veranderd.. Ze was vreemd genoeg toch net iets zachter geworden. Al kon dat elk moment om slaan. Aangezien ze heel erg veel zin had in een spelletje, zou het haar niet eens iets verbazen als ze straks fel uit de bocht kwam, bot zelfs. 'In welke klas zit je dan?' vroeg Tári. Ze verbaasde zich erover dat Leya even na moest denken. 'In de klas van Master Laurent,' zei Leya tenslotte met een glimlach. 'Welke klas zit jij?' Tári lachte zacht, ergens was de lach doodeng, ergens ook weer aardig. Een vreemde combinatie, maar wel gebruikelijk. Zeker in dit soort situaties. 'Master Savador.' ze schudde haar hoofd even. 'Maar.. Laten we stoppen met de vraag wedervraag communicatie..' ze liet haar blik op het meer glijden. Het water leek zo.. Vredig. Nee, er was echt niks wat haar met deze plek bond. Ja.. Hele kleine dingen, dingen die je voor enkele dagen onthield, meer niet.. Ze was het nog niet vergeten, nee, maar het kwam in de buurt van de vergetelheid. Tári kneep haar ogen even tot spleetjes en ging iets anders zitten. Een lichte tinteling stroomde door haar been tot het bij een bepaald punt op hield. Ze klemde haar kiezen even strak op elkaar en liet haar vingertoppen over haar been heen glijden. Woede borrelde even op. Als ze die jongen ooit zag.. Ze zuchtte even toen een zachte grom rechts van haar te horen was. Ze draaide haar hoofd iets en grijnsde. Terra had een kleine mus in haar bek. Het diertje hing er wat slap bij. 'Lang geleden..' was alles wat ze mompelde. Terra liet haar blik naar Leya glijden. De kraaloogjes van het dier boorde zich in die van Leya. Tári grinnikte zacht, wetend wat Terra wilde doen. Terra liep- niet onverwacht- op Leya af. Pas toen de Tasmaanse duivel voor het meisje stond liet ze de mus los en keek ze Leya hoopvol aan. Tári had het niet verwacht, maar in al die tijd dat ze hier was.. Was de slijmkunst van Terra een stuk gegroeid en beter geworden.. Ze vroeg zich enkel af wat het dier hiermee wilde bereiken..

Bleh..

'Ik zit in het vierde jaar,' sprak ze en glimlachte toen naar haar. 'En jij dan? In welk jaar zit jij?' Die vraag moest ze gewoon stellen, vele mensen hadden hetzelfde gedaan. Een enkeling niet. 'Zesde.. Ik zit zelf in het zesde jaar.' Het zesde jaar dus.. Dat betekende dat ze alweer een stukkie ouder dan zij was. Zeventien.. of achttien? Ach, wat maakte het eigenlijk ook uit? Plots werd Leya uit haar gedachte verstoord toen ze wat gepiep hoorde, fronsend keek ze om haarzelf heen en haar blik bleef hangen bij dat kleine wezentje van Tári, Terra. Eigenlijk best grappig als ze er zo aan dacht. Tári had een huisdier genaamd Terra. Funny. Even grinnikte ze en keek toen weer naar Tári. 'Sorry.. Binnenpretje,' verontschuldigde ze zich meteen daarna. 'In welke klas zit je dan?' werd er toen aan haar gevraagd. Even dacht ze na.. een meneer dat sowieso. 'In de klas van Master Laurent,' zei ze tenslotte met een glimlach op haar gezicht, blij dat ze het had onthouden en dus de vraag van dit meisje had kunnen beantwoorden zonder echt heel lang te hebben moeten nadenken. Ze was werkelijk waar trots op zichzelf. 'Als ik je zelf al zou gaan verbieden om te lachen.. Dan was ik wel heel.. Eh.. Slecht..' Plots verscheen er een grijns op het gezicht van Tári wat haar de rilling over haar gehele lijf bezorgde. Het was geen fijn gevoel dat kon ze zo zeggen, maar veel aandacht zal ze er niet aan besteden. Het meisje moest zelf immers weten wat ze op haar gezicht toe liet en wat niet? 'Welke klas zit jij?' Nadat Leya die vraag had gesteld lachte ze, waarom lachte Tári? Waarom? Zo grappig was het toch niet? In haar oren klonk het niet echt bepaald grappig of zoiets? 'Master Savador.' Werd er toen geantwoord. Dat was de hoofdmeester right? En toch ook de leraar voor Vuurmagie? Ze had de man maar een enkele keer gezien, maar ze had er ook niet echt de reden toe om hem nog eens te ontmoeten. Iets in de man stond haar gewoon niet aan. 'Maar.. Laten we stoppen met de vraag wedervraag communicatie..' Nonchalant haalde ze haar schouders op en antwoordde toen met, 'Is goed.' Wat had ze anders te zeggen? Helemaal niets. Ze wist niet wat ze moest zeggen en naar het meisje blijven kijken vond ze ook maar onbeleefd. Snel keek ze weg en frunnikte ze wat aan haar vingers. Iets moest haar tijd doden, want het meisje deed dat niet. Het meisje wilde geen vraag en wedervraag meer, dus een echt gesprek kon ze even niet bedenken. Vragen stellen leek haar ook al niet zo slim omdat Tári niet voor niets vroeg of ze hiermee wilde stoppen. Plots hoorde ze haar wat mompelen, maar wat? Ze had geen idee, ze verstond er werkelijk waar helemaal niets van en er naar vragen leek haar wederom ook niet al te slim op dit moment. Doordat ze met haar blik gericht was op haar voeten merkte ze ineens dat die Tasmaanse duivel genaamd Terra voor haar stond. Ze keek naar het beestje en ze legde zo iets neer, fronsend keek ze even om naar Tári en tenslotte weer naar Terra die iets neerlegde. Ze boog zich wat voorover en zag toen pas dat het een dood musje was. Haar mond viel lichtelijk open, maar die ging al snel weer dicht. Snel ging ze weer normaal zitten en keek ze naar Terra. 'Eh.. Dankjewel,' sprak ze twijfelend uit om niet onbeleefd over te komen op het beestje. Onbeleefd wilde ze eigenlijk bijna nooit zijn. Niet-wetend wat ze er nu mee moest doen liet ze het dode musje daar gewoonweg liggen, het oppakken was momenteel geen optie. Straks wilde Terra het musje opeten en dacht ze dan dat zij het eten van haar jatte? Nee dat risico wilde ze niet lopen. Ook niet-wetend waar ze moest kijken keek ze weer even van Terra naar Tári en van Tári opnieuw naar Terra.

Leuke avatar.

'In de klas van Master Laurent,' sprak Leya als antwoord op Tári's gestelde vraag. 'Welke klas zit jij?' Tári grijnsde even kort. Haar antwoord was misschien ergens voorspelbaarder dan ze dacht. 'Master Savador.' haar antwoord was zo simpel, en zo voorspelbaar. Oke, misschien was het toch ergens niet zo voor de hand liggend. 'Maar.. Laten we stoppen met de vraag wedervraag communicatie..' ging Tári verder. Ze kreeg zo langzamerhand een hekel aan het heen en weer gevraag en geantwoord. Het was niet zo dat ze een andere manier wist voor een gesprek.. Maar het was in elk geval zo dat ze een hekel had aan het heen en weer gevraag van haar en het meisje. Nonchalant haalde Leya haar schouders op en antwoordde: 'Is goed.' Tári grinnikte enkel, amper hoorbaar, misschien niet eens hoorbaar. Ineens spookte de vraag door haar heen wat zij had gezegd.. Ze wende haar blik iets bij toen Terra zacht piepte. Tári grijnsde even en mompelde onverstaanbaar: 'Lang geleden..' de dode mus in de bek van de Tasmaanse duivel zag er.. Dood uit. Juist ja.. Dat was meestal zo met dode dingen, niet? Tári volgde de Tasmaanse duivel terwijl die naar Leya toe liep en de mus op de grond legde, voor Leya's voeten. Tári grinnikte even. In haar ogen was slijmen alles wat Terra hiermee wilde bereiken. Leya voor zich winnen. Tasmaanse duivels waren- zoals hun naam eigenlijk al aangaf- kleine monstertjes. Schattiger dan de meeste mensen zouden verwachten als ze de bek vol tanden zagen. Vleeseters.. In haar ooghoek zag Tári dat Leya haar aan keek. Ze negeerde de blik van het kind en hield haar blik strak op Terra gericht. Aan de ene kant was ze erg nieuwsgierig over het plan van het dier, maar ergens vroeg ze zich ook af.. Of het dier wel zou luisteren als ze het zou verbieden door te gaan. Ze betwijfelde of de Tasmaanse duivel ook maar een blik waardig zou gunnen aan haar bazin. Die kans achte ze zo klein, dat ze er niet eens op durfde te hopen. Nog steeds in haar ooghoek, zag Tári dat Leya zich naar voren boog. Het was amper te zien, maar voor de enkele secondes dat Leya haar mond open had grijnsde Tári even, onopgemerkt. Ze vroeg zich af wat Leya had verwacht. Oke, ze had ook al gevraagd wat voor een dier Terras was, maar als ze die bek vol tanden zag, zou ze toch wel begrijpen dat het een vleeseter was? Had ze soms verwacht dat Terra met een bek vol bessen zou komen? Leya ging weer recht zitten en keek naar Terra. 'Eh.. Dankjewel,' Tári moest op haar tong bijten om niet in lachen uit te barsten. Ze begreep wel dat Leya het dier niet wilde beledigen. Maar als er iets op deze aarde rondliep wat je niet echt kon beledigen.. Was dat Terra. Oke, je kon het dier beledigen, dat was zeker geen leugen, maar de kans dat het gebeurde was klein. En als het je toch lukte, draaide Terra zich om, liep ze weg en kwam ze na tien minuten ergens buiten gezichtsveld te hebben gezeten weer terug. Kop laag, piepend geluid.. Tenminste, als ze iets van je wilde.. Wat in Tári's ogen nu het geval was. Leya leek niet te weten wat ze moest doen, keek van Tári naar Terra. Terra zette enkele stappen naar achter. Wat als gevolg had dat Tári haar ogen iets samen kneep. Ze wende zich tot Leya en zei bitser dan bedoelt. 'Je kan twee dingen doen. Het laten liggen en hopen dat ze haar bek dicht houd en haar tandjes niet in je been zet, of je pakt het musje op en gooit het ergens anders heen..' Tári grijnsde even kil en keek Leya voor een enkele seconde kil aan. 'Aan jou de keus..' de angstaanjagende grijns verdween niet, de kille blik wel. Tári zou waarschijnlijk niet meer bij komen van het lachen, als Leya de keus nu nog niet kon maken. De keuzes waren niet gewoon verzinsels geweest. Aan de kraaloogjes van Terra te zien, wilde ze aandacht, wilde ze iets van het meisje.. Maar wat?

dankje ^^
Sorry voor de late en flut post :3

Nadat Leya had gevraagd aan Tári in welke klas zij zat speelde ze wat met een los-hangende groene lok van haar haren. Puur vanwege de verveling waarschijnlijk. Tegen de verveling moest je tenslotte iets doen? 'Master Savador.' sprak Tári toen, dat was de schoolhoofd en leraar Vuurmagie .. toch? Ze dacht dat ze het goed had, maar zeker weten deed ze niet. Sowieso als ze iets dacht ging ze er vanuit dat ze het niet zeker wist, maar dat was ergens behoorlijk logisch. Logischer dan zijzelf dacht. 'Maar.. Laten we stoppen met de vraag wedervraag communicatie..' Meteen knikte Leya met haar hoofd, 'Is goed.' Dat was serieus het enige wat er uit haar mond kwam, een zwak antwoord: 'Is goed.' Had ze niet wat beters kunnen bedenken of zoiets? Nog steeds speelde ze met een los-hangende groene lok van haar haren, ergens zorgde die los-hangende lok ervoor dat ze zich rustig en voldaan voelde. Waarom wist ze niet zo precies, echt niet. Wat gemompel hoorde ze naast zich, wat waarschijnlijk uit de mond van Tári kwam. Iets waar ze niet echt aandacht aan wilde geven, als ze Tári wilde dat zij het zou horen had ze het niet gemompeld.. Nee dan had ze het gewoon gezegd, hardop. Hard genoeg om het te laten horen aan Leya, maar nee. Plots stond Terra, de Tasmaanse Duivel van Tári, voor haar met iets vreemds in haar bek. Oké echt vreemd was het niet voor haar, maar ze kon gewoon niet geloven dat er daadwerkelijk een dood musje in de bek van Terra was. Voor haar voeten, dat was de plek waar Terra dat dode beestje had neergelegd. Waarom moest het beestje nou precies die dode mus voor haar neerleggen? Een lief gebaar was het zeker, maar meer dan dat was het echt niet. Eigenlijk vond ze het gewoonweg vreselijk hoe de natuur soms in elkaar zat. Het ene beest doodt het andere beest, bij die gedachte alleen al gingen de rillingen over haar lichaam heen. Vreselijk gewoon. Echt niet-wetend wat ze ermee aan moest beet ze op haar onderlip, damn. Wat moest ze hier nou weer mee? Net toen ze zich echt helemaal geen raad ermee wist hoorde ze de stem van Tári, 'Je kan twee dingen doen. Het laten liggen en hopen dat ze haar bek dicht houd en haar tandjes niet in je been zet, of je pakt het musje op en gooit het ergens anders heen.. Ah ja, fijn. Oppakken was dus de enige optie in Leya' haar oren, want ze wilde dus echt niet de kans lopen dat Terra haar tanden, die er behoorlijk pijnlijk en groot uitzagen, in haar been zette. Nee dat wilde ze echt niet. 'Aan jou de keus..' Aan haar de keus, ja geweldig. Bijtend op haar wang maakte ze zich klaar voor het aanraken van een dood beest, een zucht om haarzelf tot rust te laten komen en tenslotte boog ze weer voor over en pakte met haar rechterhand het dode musje. Een vage glimlach ontstond op het gezicht van Leya en ging tenslotte weer normaal zitten, wachtend op het moment dat Terra weg zal kijken zodat zij het ergens weg kon gooien. Het arme musje, gelukkig heeft het beestje waarschijnlijk niet lang tot helemaal niet geleden. Ergens maakte dat haar een stuk rustiger, in haar gedachte en haar doen. 'Ergens is ze wel schattig,' sprak ze tenslotte tegen Tári, maar eigenlijk vond Leya vrijwel elk dier wel schattig. Elk dier/wezen/beestje had wel iets schattigs in zich, of het - het nou wilde of niet. Het was nou eenmaal zo.

'Je kan twee dingen doen. Het laten liggen en hopen dat ze haar bek dicht houd en haar tandjes niet in je been zet, of je pakt het musje op en gooit het ergens anders heen..' veel meer keus kon Tári Leya niet geven. Terra was nou eenmaal.. Eh.. Anders.. Het was een roofdier en als het aandacht wilde, kreeg het dat.. Goedschiks of kwaadschiks. Vaak was dat laatste meer een Terra-achtige idee. Of Tári het nu wilde of niet, de Tasmaanse duivel leek veel te veel op haar bazin.. Al was Terra waarschijnlijk nog een graatje erger. Niet veel.. Een graatje maar.. 'Aan jou de keus..' Tári keek Terra strak aan. Een blik die voor de meeste niks betekende, maar voor Terra was het een waarschuwing. Doe iets stoms en je kan levenslang in je kooi zitten. Zo simpel was het.. En als er iemand was die die regels nooit brak, was het het kleine diertje voor haar wel. Tári's blik gleed naar Leya toen een zucht haar mond verliet. Leya bukte zich uiteindelijk opnieuw voorover en pakte met haar rechterhand het musje vast. Tári wierp Terra een felle blik toe waarna haar blik weer zachter werd. Terra zette enkele stapjes naar achter, al had dat enkel als gevolg dat ze twee meter van Leya af stond. Leya ging weer normaal zitten en ze leek ergens op te wachten. Tári liet haar blik over het dode musje heen glijden. Terra had wel moeite moeten doen.. 'Ergens is ze wel schattig,' Tári keek op en glimlachte even vaagjes. Schattig? Juist ja.. Uiterlijk, kon ze gelijk in hebben.. Maar als je naar het karakter van het dier keek, de moordlustige kant.. Nee, het dier was zeker erger dan haar bazin.. 'Soms.. Ja..' was het enige wat Tári daarop wist te zeggen. Ze voelde zichzelf verplicht om iets te zeggen nu. Leya was wel de gene met het dode beest in handen. En volgens Tári vond ze dat niet erg prettig.. Zou zij het zelf prettig vinden? Ja.. Vreemd genoeg hield ze ervan. Het niet kloppende hart van het diertje.. Het niet meer kunnen voelen van het regelmatige geklop.. Er waren zoveel mensen die er een hekel aan zouden hebben, maar zij hield ervan. Ze vond het als meisje van acht ook altijd geweldig om te zien hoe andere dieren andere dieren dood beten. Het leven uit het dier te zien sijpelen.. Het licht langzaam te zien doven. Het liefst zou ze nu ruilen met Leya, maar ook zij had Terra's tanden liever niet in haar been. Ook al was de kans dat Terra haar beet erg klein, de kans was er wel degelijk! Tári klakte even met haar tong en keek Terra afwachtend aan. Het dier leek niet eens door te hebben dat Leya op haar wachtte. Tári vroeg zich eigenlijk wel af wat Leya wilde dat terra deed. Ze was ervan overtuigd dat Terra het wist, maar vreemd genoeg leek het dier zich niet te willen houden aan Leya's onuitgesproken vraag.. Terra wende haar kop even naar haar bazin waarna ze nog een stukje achteruit ging. De kraaloogjes van het dier bleven in de hare plakken en nu pas snapte Tári waar Leya op gewacht had.. Ze grinnikte zacht en schudde met haar hoofd. Ze sloot haar ogen even, ze was benieuwd naar het verloop hiervan..

Met dit dode musje in haar hand smachtte Leya er echt naar om haar handen te kunnen wassen en gewoon weg te rennen, weg te rennen van dit dode beestje. Walgelijk, dat was het juiste woord voor hoe ze dit vond. Een dood beest in haar handen hebben en dan waarschijnlijk allemaal bloed, ah heerlijk.. Nee grapje. Heerlijk vond ze het totaal niet, vreselijk vond ze het gewoon. Het idee alleen al dat ze een levenloos wezen in haar hand heeft, een wezen dat ze niet eens persoonlijk kende. Stel nou dat het Kian was? Stel nou? Dan .. dan had ze haar geliefde duif die vernoemd was naar haar broer Kian niet meer. Dan had ze geen idee hoe ze verder zou moeten gaan, waarschijnlijk zal ze serieus door een hele diepe dal gaan. Een dal waar ze moeilijk uit zal komen, een dal die ongelooflijk diep is. Te diep om er uit te komen, veelte diep. 'Ergens is ze wel schattig,' sprak Leya toen met een wat emotieloze blik op haar gezicht. Emotieloos, doordat ze niet wist of Terra en Tári dat wel fijn zouden vinden om te horen. Je weet maar nooit. 'Soms.. Ja..' Oké ja dat antwoord had ze ergens kunnen verwachten, Leya kende dat beestje helemaal niet en Tári? Die kende Terra maar door en door. 'Ja jij kent haar natuurlijk door en door.. Ik zie alleen hoe ze nu tegenover mij is en haar uiterlijk,' sprak ze met een zwakke en vage glimlach op haar gezicht. Gelukkig keek Terra al gauw weg nadat Leya dit dode beestje in haar handen had genomen. Onopmerkelijk gooide ze het dode musje weg en glimlachte ze wat vaag voor haarzelf uit, vooral hopend dat Terra het niet heeft gezien. Kan je nagaan wat de Tasmaanse duivel zou doen als ze dat zou zien? Plots hoorde ze wat gegrinnik aan de kant waar Tári zat en haalde nonchalant zijn schouders op. Wat stond haar nu te wachten? Wat zou Terra van haar willen? Wat zou Tári van haar willen? Lastig om al die vragen te beantwoorden, serieus héél lastig. Opnieuw begon Leya met het nog steeds los-hangende groene lokje wat in haar gezichtsvlak hing spelen. Puur omdat ze zich verveelde en de verveling moest je nou eenmaal tegen gaan. Alhoewel ze niet zeker wist of dit het überhaupt wel tegen zou gaan. Ze ging er niet vanuit, laten we het daar maar op houden. Afwachtend wat er nu zou gaan gebeuren keek Leya strak voor haarzelf uit, nog steeds spelend met de los-hangende groene lok. Een zwakke en vage glimlach op haar gezicht, omdat een kille, lege en emotieloze blik echt niet van toepassing was bij haar. Maar zo nieuwsgierig als Leya was wilde ze vragen 'hoezo soms?' Maar of dat wel juist was om te vragen aan haar? Ze besloot het maar niet te vragen aan Tári, maar ze moest wel iets vragen aan haar om het gesprek levendig te houden. 'Maar ehm.. Tári? Wat brengt jou hier? .. Waarom ben je dus hier?' Oké misschien was het een domme vraag. Wie weet, maar zij was zelf hier om gewoon weer even alles in en rondom school te ontlopen. Plus de natuur weer even op kunnen snuiven, iets wat ze echt gemist heeft. 'Ik ben hier bijvoorbeeld omdat ik alles in en rondom school wilde ontlopen,' sprak ze met een neutrale stem en speelde nog steeds met haar haren. Het natuurgedeelte leek haar niet echt boeiend genoeg om aan Tári te vertellen, want wat ging een Shadraan het nou aan dat zij graag de geur van de natuur opsnoof?

Serieus een flut post.

Schattig? Juist, eerlijk gezegd was dat niet het woord waar Tári aan zou denken bij het zien van Terra.. Ach ja.. Soms was ze wel schattig, ja.. Maar zo zag ze het eigenlijk nooit. Het uiterlijk van het dier was schattig, maar als je het karaktertje kende zouden de meeste gillend weg rennen. Of nou ja.. De meeste moest misschien dik gedrukt worden, niet? Want zeker niet iedereen was bang voor het karakter van de kleine Tasmaanse duivel. 'Ja jij kent haar natuurlijk door en door.. Ik zie alleen hoe ze nu tegenover mij is en haar uiterlijk,' Leya moest is weten.. Als ze zou weten hoe Terra normaal was.. Als ze is zou weten waarom het dier zo lief was tegen haar.. Ook al kon Tári zelf niet zeggen waarom, het was in elk geval duidelijk dat het niets goeds betekende. Terra keek al gauw weg nadat Leya dit dode beestje in haar handen had genomen. Onopmerkelijk gooide ze het dode musje weg en glimlachte ze wat vaag voor haarzelf uit. Tári grinnikte zacht en schudde onopgemerkt haar hoofd. Terra keek verbaasd op en draaide zich om. Tári schudde haar hoofd en vroeg onhoorbaar: 'Wat ben je toch van plan?' Leya begon met heen los hangende groene pluk te spelen. Tári durfde met zekerheid te zeggen dat dat was om de verveling tegen te gaan. Meer kon ze zelf ook niet echt bedenken. 'Maar ehm.. Tári? Wat brengt jou hier? .. Waarom ben je dus hier?' Tári grijnsde even: 'Ik begreep al wat je bedoelde. Nou.. Eerlijk?' ze zuchtte even, had geen idee wat ze nu moest gaan zeggen.. Het was niet echt normaal om te zeggen dat je hier gewoon naartoe was gelopen, ook al gebeurde dat ook wel eens bij andere.. Ze weigerde gewoon die zin te gebruiken. Ze wilde niet zeggen: 'Ik liep wat rond en kwam hier uit.' dat klonk dus niet! Niet in haar oren tenminste.. 'Nou ja.. Als ik eerlijk ben, heb ik werkelijk geen idee. Ik liep gewoon wat rond.' leek dit niet heel erg veel op de zin die ze NIET had willen uitspreken? Jep, daar leek het bijna sprekend op. 'Ik ben hier bijvoorbeeld omdat ik alles in en rondom school wilde ontlopen,' Tári keek Leya verbaasd en vragend aan. 'Hoezo wilde je alles rondom school ontlopen? Is het zo erg?' ze had wel eens mensen gehoord die gepest werden- veel al kwamen ze nooit bij haar in de buurt omdat zij over het algemeen de oorzaak was-, maar geen van die mensen was weg gelopen.. Of nou ja.. Hoe moest je het eigenlijk noemen? Ontvluchten was in haar ogen gewoon ontlopen, wegrennen. Bovendien, Leya zag er niet uit alsof ze gepest werd.. Tári liet haar blik even over Terra heen glijden die nog steeds met haar rug naar het tweetal toe stond. De Tasmaanse duivel zocht iets.. Of in elk geval, ze leek iets te zoeken. Terra draaide haar kopje iets en keek haar bazin aan. Tári besteedde er geen tijd aan, als Terra toestemming wilde, had ze die bij deze gekregen. Tári gaf geen commentaar dus was alles toegestaan.. Terra draaide zich weer om en rende weg. Tári keek het dier even verbaasd aan. Ze snapte echt helemaal niks meer van dat beest. Ze wende zich weer tot Leya en keek het kind strak aan, afwachtend op het antwoord.

Blehhh..

Vanuit haar ooghoeken merkte Leya op dat Tári met haar hoofd schudde, nonchalant haalde ze haar schouders op en zag hoe Terra verbaasd opkeek. Zal het beestje het gemerkt hebben? Zal ze hebben gezien dat ze het weggooide? Zal ze het hebben gehoord? Die vragen spookte gewoon door haar hoofd heen, vreselijk gewoon. Hopend dat de Tasmaanse duivel niets had opgemerkt, want dan kwam zij sowieso niet in de problemen en Terra ook niet. 'Ik begreep al wat je bedoelde. Nou.. Eerlijk?' Afwachtend wat Tári zou gaan zeggen keek ze haar aan. Kom maar op met de reden, bedacht ze binnen in haar koppie. Soms kon ze nogal ongeduldig zijn, zo was ze nou eenmaal. Een ongeduldig stuk vreet, zo noemde haar ouders haar ook wel eens. Maar dan moest ze wel toegeven, haar ouders spoorde ook niet helemaal. Waarom zouden ze haar anders slaan? Serieus dat sloeg echt helemaal nergens op, maar er iets van zeggen tegen de buitenwereld? Nooit. Nooit en te nimmer. 'Nou ja.. Als ik eerlijk ben, heb ik werkelijk geen idee. Ik liep gewoon wat rond.' Tsja, dat was ook een reden natuurlijk. Gewoon random ergens heen lopen en dan ergens terecht komen, had ze ook op de dag dat ze Jake ontmoette. Toen liep ze gewoon wat rond en werd ze door haar gevoel naar het duistere bos geleidt, maar gelukkig had ze daar geen nare ervaringen gehad. 'Hoezo wilde je alles rondom school ontlopen? Is het zo erg?' Kut. Die vraag wilde ze het liefst niet horen, want dan zou ze of moeten liegen of ze zou het daadwerkelijke 'verhaal' vertellen. Denk na, denk na, denk na. Oké ze moest nu snel een reden bedenken als ze wilde gaan liegen en anders moest ze de daadwerkelijke reden gaan vertellen aan Tári. Zou ze dat willen? Wilde Leya dat wel? 'Oh nee, het is een hele hoop in een keer. Net nieuw, meteen een hele berg schoolwerk en nog niet echt iemand die je goed kent. Geen vrienden, dat is allemaal niet zo gemakkelijk..' Ze sprak de waarheid, ergens.. Niet de volledige waarheid nee, maar het was een deel van de waarheid. Volledig liegen kon ze niet, maar ze loog ook niet.. Niet in haar ogen? Ze sprak alleen niet de volledige reden uit, dat is geen liegen? Dat is niet uitpraten. Toch ..? Ergens vond ze haar eigen gedachtegangen wel grappig, zo onzeker qua haar gedachten. Allerlei gedachten door elkaar, echt grappig. Mensen zouden haar nu vast en zeker een freak vinden, doordat ze haar eigen gedachtegangen grappig vond. Maar dat was Leya nou eenmaal, zo was ze en daar viel niets tot weinig aan te veranderen. 'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Informatie winnen is altijd een goed iets geweest, zo hoefde ze er zelf niet achter te komen. Ergens was ze wel een slim meisje, ergens..

'Hoezo wilde je alles rondom school ontlopen? Is het zo erg?' gaf ze er werkelijk iets om? Nee, niet echt.. Ze wilde enkel weten waarom Leya rondom school liep, alles ontvluchte.. Dat was niet niks te noemen.. Niet in haar ogen. Oke, nee dat was ergens toch wel gelogen.. Maar in elk geval, het kon haar eigenlijk niks schelen hoe het kind zich voelde. Het kon haar van niemand iets schelen. Zelfs Lieke had zelden begrip gekregen. Sam ook amper- al had dat andere redenen..-, Damian had het nooit gewild, al was hij de enige van die drie aan wie ze het met liefde had gegeven. Ze had hem wel eens echt verdrietig gezien.. Dat kon zij bij een van de zeven wereld wonderen tellen. Nee, Damian en verdriet? Dat was als water en vuur, zon en regen. Die twee gingen niet samen, en toch had ze het gezien. De tranen.. Sucic was gewoon iemand die nooit emoties toonde.. Veel begrip kon je dus ook niet echt hebben voor hem. Dat was nou eenmaal zo. Als ze zo bedacht was er maar een iemand waar ze zich zorgen over kon maken, zich zorgen over wilde maken.. Dat merkte ze nu trouwens meer dan eerst. Na de aanvaring met Hidan had ze wraak gezworen. Maar eerlijk? Dat had ze echt niet enkel gedaan voor haar wonden, enkel voor zichzelf. Als ze terug dacht aan Mats, hoe uitgeput hij was geweest.. Maar ondanks dat ze niemand ooit begrip toonde, ooit zorgen maakte om de betreffende persoon, had ze toch zo een soort vraag gesteld.
'Oh nee, het is een hele hoop in een keer. Net nieuw, meteen een hele berg schoolwerk en nog niet echt iemand die je goed kent. Geen vrienden, dat is allemaal niet zo gemakkelijk..' Tári trok een wenkbrauw op. Meende Leya dit nou serieus? Oke.. Wacht even.. Even alles op een rijtje zette. Ze liep rondom de school, ontvluchte de drukte of wat ze ook aan het ontvluchte was.. Enkel omdat ze nieuw was, geen vrienden had en moest wennen aan de berg schoolwerk?
'Is dat het echt? Ik bedoel.. Ontvlucht je dat of is er meer?' Tári's gezicht zei genoeg, ze geloofde Leya niet echt. Ze had veel gehoord, veel meegemaakt.. Maar dit? Nee, dit sloeg echt alles.. Dingen als school en nieuw zijn.. Daar hoefde je toch niet aan te ontvluchten of lag dat nou weer volkomen aan haar?
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Tári dacht even na. Kende ze die mensen? Ze ging alle namen langs die ze kende van de kinderen hier op school. Langzaam maar zeker begon ze met haar hoofd te schudde: 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' ze slikte even en klemde haar kiezen op elkaar na het laatste woord. Ze had nog iets willen zeggen, maar dat was niet slim geweest, zelfs dom. Ze was blij dat ze geen van die mensen kende.. Ze zuchtte even en vroeg kalm: 'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' en waarom was ze zo geïnteresseerd?! Ze had nog geen vijf minuten geleden tegen zichzelf gezegd dat ze niet geïnteresseerd was in mensen die haar niks konden schelen. Leya was daar toch een van? Ja, in haar ogen zeker weten van wel! Fijn.. Ze begon dus ook al aardig te doen tegen mensen die haar niet eens iets konden schelen.. Dat ging al goed. Niet..

'Hoezo wilde je alles rondom school ontlopen? Is het zo erg?' Ja zo erg was het ja.. Althans voor haar dan.. Misschien voor haar niet? Dat was dan haar mening en dat was de manier waarop zij alles zou zien. Maar als je het haar vraagt.. Nee fijn was het totaal niet, ondanks het een best leuke school is en er zullen vast genoeg leuke mensen op deze school zitten. Op zich vond ze Jake, Pancho en Sasuke ook wel aardig.. Voor zover ze - ze kon pijlen. 'Oh nee, het is een hele hoop in een keer. Net nieuw, meteen een hele berg schoolwerk en nog niet echt iemand die je goed kent. Geen vrienden, dat is allemaal niet zo gemakkelijk..,' sprak Leya toen tegen haar. Een opluchting van dat ze niet hoefde te liegen, maar ook de volledige waarheid niet hoefde te zeggen. Blij .. ja dat was ze zeker. 'Is dat het echt? Ik bedoel.. Ontvlucht je dat of is er meer? Ja natuurlijk was dat een van de redenen, dat was toch logisch? Anders zei ze het toch niet? Oké .. misschien klonk dit wat 'gemeen?' Maar beheersen kan ze zich zeker. Het gewoon zo een op een zeggen? Nee dat deed ze maar niet, ze wilde tenslotte géén ruzie met Tári of eigenlijk een Shadraan in het algemeen. 'Natuurlijk is er meer, maar dat is niet zo belangrijk,' sprak ze tegen haar en knikte met haar hoofd. Totaal haar aandacht niet meer gericht op Terra, althans.. ze wist niet of het beestje er nog was? Even keek ze om haar heen, maar nee, negens een Tasmaanse duivel te vinden. Waarschijnlijk was ze weggerend? Dat dacht Leya tenminste. Vervolgens wendde ze haar blik weer tot het meisje dat Tári heette. 'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Vragend en vooral wachtend op antwoord keek Leya naar Tári en zag toen hoe ze haar hoofd schudde: 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk. Dat was nou jammer, moest ze er toch echt zelf aan geloven en zelf achter een heleboel dingen komen. Fijn. Ze had nog zo gehoopt dat Tári wellicht één van hen kende, maar nee hoor, ze kende geen van allemaal persoonlijk dan hè. 'Ah dat is nou jammer,' zei ze zo nuchter als mogelijk om geen argwaan bij haar te wekken. Alhoewel die argwaan er prima kan ontstaan. Je weet tenslotte maar nooit met de mensheid hè. Nee.. Je weet echt maar nooit. 'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' Ergens vond ze het wel aardig van Tári dat ze zo'n 'zorgen' om haar maakte. Maar of het voor de volle honderd procent gemeend was? Ze had werkelijk waar geen idee. Maar de vraag zal ze gewoon beantwoorden, op een vriendelijke toon zoals ze die altijd wel in haar stem had. Eigenlijk was ze bijna altijd vriendelijk, maar in haar gedachten kon ze soms nog wel eens een beetje onvriendelijk zijn zoals sommige mensen dat zo mooi konden noemen. 'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima,' beantwoorde ze de vraag van Tári met haar algemene fake-glimlach op haar gezicht. Die glimlach stond vrijwel altijd op haar gezicht, sinds het hele gebeuren in het bos en de verdwijning van haar broer heeft ze eigenlijk nooit wat losgelaten qua het gejank. Nee .. ze wilde nimmer medelijden en dus zette ze altijd deze fake-glimlach op die niet veel te onderscheiden was van haar echte glimlach.

'Is dat het echt? Ik bedoel.. Ontvlucht je dat of is er meer?' soms kon Tári nog wel eens iets geloven wat niet waar was, al gebeurde het sowieso niet snel dat ze iets honderd procent geloofde, maar dit? Nee, dit maakte gewoon niet eens kans! Ze geloofde niet dat dit alles was. Ze begon zich af te vragen of Leya loog. Ze had geen hekel aan mensen die logen, zolang het maar niet tegen haar was. Dat kon dan nog wel eens verkeerd uitpakken. Tári kon altijd wel flippen op dat soort momenten, dat was niks bijzonders in haar geval. Ze was eigenlijk altijd wel snel aangebrand. Al was dat de laatste tijd een stukje meer dan vroeger. Niet heel veel meer, maar wel iets meer. Kon ze er wat aan doen? Vast wel. Wilde ze er iets aan doen? Liever niet.. Nee. Je kon haar gaan vragen waarom ze er liever niks aan wilde doen, maar het antwoord zou ze je dan waarschijnlijk nooit geven. Ze zou je waarschijnlijk aankijken alsof je gek was en koppig de andere kant op lopen.. Maar het antwoord had ze wel. Het was eigenlijk simpel. Ze wilde zichzelf niet veranderen. Ze was zoals ze was. En in dit geval was dat dus snel aangebrand. Daar moest iedereen maar mee leven. Het zou wel zijn oorzaak hebben. Zelfs die had ze waarschijnlijk al als antwoord.De oorzaak van het feit dat het enkel erger was geworden, was niet heel erg moeilijk te achterhalen. Niet voor Tári tenminste. Wel als je niks van haar wist..
'Natuurlijk is er meer, maar dat is niet zo belangrijk,' Tári grijnsde en schudde haar hoofd. Ze liet haar blik naar het meer glijden en hield het meer vast met haar blik. Ze zuchtte even en zei kalm: 'Ik heb geduld en ik ben op dit moment behoorlijk nieuwsgierig. Dus voor mij is het het wel belangrijk..' ze was bereid er alles aan te doen het antwoord op haar vraag te krijgen. leya had nu toegegeven dat er meer was. Dat ze nog niet alles had verteld. Maar als ze het voor zichzelf wilde houden, had ze haar mond beter helemaal niet los kunnen trekken. Dat was gewoon stom. Leya had kunnen raden dat Tári nieuwsgierig geworden was, dat ze het antwoord wilde horen. Nieuwsgierig.. Eigenlijk paste dat de laatste jaren niet echt meer bij haar. Vroeger was ze een en al nieuwsgierigheid geweest, maar de laatste tijd kon niks haar eigenlijk meer wat schelen. Oke, op bepaalde dingen na dan.. Maar daar had iedereen last van, dat sommige dingen je niet los konden laten, dat je altijd wel ergens nieuwsgierig over was. Of was dat soms niet zo?
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Tári dacht na. Ze kende ze geen van alle.. Niet persoonlijk tenminste.. Langzaam maar zeker begon ze met haar hoofd te schudde: 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' ergens was ze er zo blij mee. Ze ontmoete niet erg graag nieuwe mensen.. Dat was gewoon niet echt haar ding. Ze kon nooit echt overweg met nieuwe mensen. Of eigenlijk.. Ze kon ze zelden uitstaan. Nee, dat was fout.. Nieuwe mensen kon ze nooit uitstaan. Lieke had ze niet uit kunnen staan, Sam niet, Damian niet, nu af en toe nog steeds niet.. Ze grijnsde even toen ze terug dacht aan de ontmoeting met Mats. Nee, toen had ze hem ook niet uit kunnen staan. Sterker nog, ze was gewoon misselijk geweest. En dan te bedenken hoeveel ze eigenlijk van hem hield. Van al haar vrienden, terwijl ze ze stuk voor stuk in het begon wel op kon hangen..
'Ah dat is nou jammer,' sprak Leya zo nuchter mogelijk. Tári trok haar wenkbrauw op en keek Leya vragend aan: 'Hoezo is dat jammer?' eigenlijk kon ze het antwoord wel raden, maar ze wilde van Leya de bevestiging of het klopte. Of haar idee klopte..
'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' wacht. Ho. Stop! Was dat nou.. Gemeend?! Tári iet er zo min mogelijk van merken, maar ze schrok van haar eigen woorden. Dit kon ze niet gemeend hebben! O hemel.. Dit meende ze niet, dit meende ze niet! Ze beet even op haar lip, kon het zichzelf niet wijs maken. Ze had de woorden wel degelijk gemeend. Hoe was dat in hemelsnaam mogelijk. Ze mocht het kind eigenlijk niet eens! Het was in haar ogen te.. Te.. Vrolijk.
'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima,' beantwoorde Leya haar vraag. Tári luisterde maar half. Ze kon amper geloven dat ze daadwerkelijk meende wat ze had gezegd. Ze slikte even en schudde amper opgemerkt haar hoofd. Ze haalde zuchtend adem. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' ze keek Leya strak aan. Ze probeerde de gedachtes aan de kant te zette, al was dat makkelijker gezegd dan gedaan..

'Natuurlijk is er meer, maar dat is niet zo belangrijk,' sprak Leya tenslotte tegen Tári en keek haar serieus aan. Ergens was het ontzettend logisch in haar oren dat er meer was. Maar belangrijk om het tegen Tári te zeggen? Nee dat vond ze niet. Voor hetzelfde geldt zou het meisje dan medelijden met haar krijgen en dat wilt ze al helemaal niet. Vanaf nu heeft ze besloten om niets meer te vertellen, ook al wilde Tári het maar al te graag weten. 'Ik heb geduld en ik ben op dit moment behoorlijk nieuwsgierig. Dus voor mij is het het wel belangrijk..' Fijn. Ze was dus nét zo nieuwsgierig dat als zij zelf was, maar echt niet dat ze het zal vertellen. No way. Ook al zou Tári haar smeken om het te zeggen, ze zal het niet zeggen en het meisje zou het niet los van haar krijgen. Het zou niet uit haar mond komen, echt niet. 'Ik vind het niet noodzakelijk om het te vertellen, ik heb de voornaamste reden gezegd en daar moet je het dan maar meedoen. Ik zeg het niet, punt uit..' Duidelijkheid, zo klonk ze wel. Maar of het meisje door zou blijven zeuren? Ja daar zag ze Tári dus echt wel voor aan. Maar nog zal ze het dan niet zeggen. Nee is nee. Daar moet ze dan maar mee zien te leren leven, want als Leya nee zegt blijft het gewoon nee. Je kan dan zeuren wat je wilt, maar meer dan dit zal er toch niet uit haar mond komen.
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Nog steeds vond ze het een aparte naam.. Pancho. Wie noemt zijn kind nou Pancho? Dat klonk als.. poncho. Zal hij daarmee dan ook gepest worden? Eigenlijk een lastige vraag. Een vraag die ze eigenlijk maar al te graag wilde weten, maar het de jongen vragen? Nee dat zal ze nooit gewoon zo maar doen. Haar blik gevestigd op Tári zag ze hoe het meisje haar hoofd schudde. Ze kende ze dus niet.. 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' En tadam, hier had je - je bevestiging. Het was behoorlijk jammer dat het meisje niets van de jongens afwist, helaas. Nu moest ze zelf achter elk leuk feitje komen. 'Ah dat is nou jammer,' sprak Leya tenslotte weer nuchter. Kort beet ze op haar lip. Dan moest ze er toch echt aan gaan geloven en er zelf achter komen.. Behalve, ja dat kan ook nog, als ze iemand anders tegen zou komen die één van hen, twee van hen of misschien zelfs wel alle drie kende? Dat zou werkelijk waar perfect zijn. 'Hoezo is dat jammer?' Toen ze die vraag hoorde werd ze weer een beetje wakker geschud vanuit haar gedachten, toen pas zag ze dat Tári haar met een opgetrokken wenkbrauw en vragende blik aankeek. 'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas.' Dat was een redelijk neutraal antwoord, niet te kort en niet te lang. Goed antwoord in haar oren dus. 'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' Ergens vond ze het wel aardig van Tári dat ze zo'n 'zorgen' om haar maakte. Maar of het voor de volle honderd procent gemeend was? Ze had werkelijk waar geen idee. Maar de vraag zal ze gewoon beantwoorden, op een vriendelijke toon zoals ze die altijd wel in haar stem had. Eigenlijk was ze bijna altijd vriendelijk, maar in haar gedachten kon ze soms nog wel eens een beetje onvriendelijk zijn zoals sommige mensen dat zo mooi konden noemen. 'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima,' beantwoorde ze de vraag van Tári met haar algemene fake-glimlach op haar gezicht. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' Was het dan zo overduidelijk? Ze vind het wel leuk hier, maar ze was gewoon veel liever daar bij haar broer. Alhoewel het hier altijd beter is dan in het huis van haar echte ouders, na ja.. ze beschouwde ze niet meer als haar echte ouders. 'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Leya haalde nonchalant haar beide schouders op en wendde tenslotte haar blik weer van Tári af, weer terug naar het meer.
Het meer was heerlijk rustgevend, ze kon hier wel dagenlang blijven zitten.. gewoon in haar uppie. Heerlijk in haar uppie, niemand die haar stoorde, niemand die om haar zou geven en niemand .. niemand die haar vragen zou stellen. Het voelde zoveel beter om gewoon naar het meer te kijken en niet verder. Het meer zag er perfect uit. Het meer zag er wonderschoon uit. Ze hield er van om zo naar iets te kunnen kijken en ergens.. ergens vond ze deze stilte die er nu tussen de twee speelde ontzettend fijn. Zo kon ze haar hoofd heerlijk leeg maken en aan niets anders denken dan; Het meer. Daarvoor was ze tenslotte ook naar hier gekomen, althans dat was een van de redenen, om gewoon van het weer, de natuur en verschillende soorten magiërs te werk zien gaan met hun eigen magie. Elk een andere magie, Woud magie, Water magie, Vuur magie, Duistere magie, Licht magie .. vergat ze er nog een? Oh ja! Aarde magie en natuurlijk Lucht magie.

'Ik heb geduld en ik ben op dit moment behoorlijk nieuwsgierig. Dus voor mij is het het wel belangrijk..' ze was er zeker van dat Leya het niet makkelijk zou zeggen, anders had ze het toch allang gezegd. Maar toch, Tári moest en zou erachter komen of dat alles was. De kans was in haar ogen gewoon onmogelijk. Niemand- zelfs de bangste man ter wereld- liet zich door zo een stomme reden wegjagen. Ook al was het misschien niet echt wegjagen te noemen. Maar ontvluchten was toch echt vluchten. Vluchten deden de meeste enkel als ze weggejaagd waren. Maar Leya had het al toegegeven, er was meer.. Nu zou Tári erachter komen ook. O ja, zeker weten. Smeken? Nee, dat achte ze niet nodig. Ze had zo haar trucjes. Ze hoefde het ook niet nu meteen te weten. Zolang ze het maar wel te horen kreeg.. Ooit..
'Ik vind het niet noodzakelijk om het te vertellen, ik heb de voornaamste reden gezegd en daar moet je het dan maar meedoen. Ik zeg het niet, punt uit..' Tári grijnsde. Leya begon een beetje weerstand te bieden. Werd ergens wel tijd. Dat telkens lief antwoord geven werd je toch ook gek van? Dat mensen dat zelf nooit door hadden. Altijd gewoon meegaan in andermans vragen was.. Was.. Nou ja, het was gewoon niet kloppend. Niet in haar ogen tenminste.
'Je reageert te aangebrand. Ik geloof niet dat de reden die ik al te horen heb gekregen de daadwerkelijke "voornaamste" reden is.. Daarvoor reageer je in mijn ogen te fel.' zo was het vaak wel. Mensen reageerde meestal niet fel als ze meende wat ze zeiden. Leya reageerde behoorlijk.. Duidelijk. Fel vond Tári misschien zelfs ergens. Nee, fel was het niet echt te noemen, maar voor zover ze Leya nu kende, as het fel.
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' langzaam schudde Tári haar hoofd. Ze kende ze niet, daar was ze blij oom ook. Nieuwe mensen, nee ze hield er niet van. Enkel als ze zich verveelde konden nieuwe mensen leuk zijn. Ze konden een goed tijdverdrijf zijn. 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' het bleef vreemd. Je hoorde dingen, maar zelfs al waren ze waar, Tári had nog nooit iets willen geloven. Waarom eigenlijk niet? Dat, dat was een hele goede vraag.. Misschien omdat.. Eh.. Waarschijnlijk had ze gewoon al teveel leugens gehoord, zelf gelogen.
'Ah dat is nou jammer,' sprak Leya tenslotte weer nuchter. Kort beet Leya op haar lip. Tári keek het meisje vragend aan. Ze had een wenkbrauw op getrokken en vroeg: 'Hoezo is dat jammer?' ze had nu al antwoord op haar eigen vraag. Eigenlijk vroeg ze zich af waarom ze de vraag nog had gesteld. O nee, daar had ze ook al een antwoord op; ze wilde weten of haar eigen antwoord juist was..
'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas.' Tári kon het niet laten te lachen. 'Dus.. Je wilde leuke feitjes? Dat is een geldige reden.' zei ze lachend. 'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' ze werd gek.. Ze begon te aardig te doen.. Waar was die Tasmaanse duivel als je dat beest nodig had? Misschien kon een blik op het dier Tári nog een beetje kil laten doen, maar nee.. Als je Terra nodig had, was ze nergens te bekennen..
'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima,' dat laatste had ze niet moeten zeggen. Dat wekte behoorlijk wat argwaan op. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' Leya leek verrast te zien. Tári glimlachte even, al verdween die glimlacht oen ze Leya's woorden hoorde: 'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Tári keek Leya vragend aan. Leya wende haar blik af en keek naar het meer. Duidelijk genoeg. Tári volgde het voorbeeld van Leya. Na een redelijk lange stilte vroeg ze: 'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' ergens kon ze zich nu al inleven in Leya. Haar ouders hadden haar als een prinses behandelt, ze hadden haar altijd alles gegeven waar ze om had gevraagd. Zij was immers e gene geweest die alles verpest had.. Zij was de gene die haar ouders tegen zichzelf op had gezet. Maar als ze vroeger had geweten.. Als ze in de tijd dat ze als prinses behandelt werd, wat haar ouders hadden gedaan.. Dan zou ze ze nooit hebben gemogen. Ze hadden hun zoon gewoon ergens gedumpt! Ook al kon Tári dat niet zeker zeggen. Zelfs Wendy had nooit zeker geweten wat er met haar broer was gebeurd.. Het was in elk geval duidelijk dat hij niet opgegroeid was bij zijn biologische ouders.. Tári haatte haar ouders daar zo voor..

'Ik vind het niet noodzakelijk om het te vertellen, ik heb de voornaamste reden gezegd en daar moet je het dan maar meedoen. Ik zeg het niet, punt uit..' Dat was nou eenmaal haar antwoord en niets anders zou er uit komen dan dat. Leya stond vast bij haar eigen en ging daar totaal geen verandering aan brengen, echt niet. 'Je reageert te aangebrand. Ik geloof niet dat de reden die ik al te horen heb gekregen de daadwerkelijke "voornaamste" reden is.. Daarvoor reageer je in mijn ogen te fel.' Oké wacht.. vond Tári dat ze wat fel reageerde? Oké dat was totaal niet haar bedoeling.. toch? Of ergens wel? Nu begon ze echt aan haarzelf te twijfelen. 'Ik ga het toch niet zeggen. Houdt er maar mee op, Tári. Meer dan dit ga je toch niet uit me krijgen,' sprak ze tegen haar en knikte met haar hoofd. Dit stond vast. Tári moest er maar genoegen mee zien te nemen en anders moest ze zelf maar een reden zien te bedenken. Als ze zo slim was kon ze dat prima. Althans.. dat dacht zij tenminste..
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Vragend keek ze het meisje aan en wachtte het antwoord af. 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' Jammer. Ja dat was het zeker. 'Ah dat is nou jammer..' Het was werkelijk waar behoorlijk jammer. Nu moest ze zelf achter alles komen.. behalve als er iemand is die op zijn minst één van hen kent. Het liefst natuurlijk alle drie, maar dat was vrijwel onmogelijk. Behalve als diegene van iedereen het schoolding heeft ingekeken. [Wist de naam niet meer van dat schoolding.. XD] 'Hoezo is dat jammer? Werd er plots aan haar gevraagd. Nou dat is jammer zodat ze zelf achter alle leuke feitjes moet komen en de mensen zelf beter moet leren kennen om er achter te kunnen komen. Dat was het jammeren er aan. 'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas.' Ze moest toch wel ergens eerlijk in blijven? En dat was dit. Dit maakte haar helemaal niets uit dat Tári van haar dingen af wist. Plots hoorde ze gelach uit de mond van Tári komen wat haar liet fronsen. Was het dan zo .. grappig? 'Dus.. Je wilde leuke feitjes? Dat is een geldige reden.' Gelukkig vroeg Tári hier niet in verder. Ze vond dat ze wel genoeg had gezegd.. Dat vond zij ja.
'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' Leya bleef het ergens wel lief van het meisje vinden, het leek wel alsof ze echt wilde dat ze zich naar haar plezier had hier op Starshine. Terwijl je dat totaal niet van een Shadraan zal verwachten en vooral niet omdat zij natuurlijk een Grenaan is. 'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima.' Ze probeerde zo geloofwaardig over te komen, maar of dat werkelijk waar ook lukte? Ze had echt geen idee.. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' Oké misschien meende ze het niet.. Maar wat maakte het eigenlijk uit? Ze sprak een beetje de waarheid? 'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Dat was de volledige waarheid. Ja dat was het zeker. Haar ouders waren werkelijk waar vreselijke mensen, de manier waarop ze haar en haar broer telkens opnieuw vernederde, sloegen en vertelde dat ze helemaal niets waren. Gewoon een waas dat hun leven verpeste.
'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' Zou ze het gewoon vertellen? Wat viel er überhaupt te verliezen? Helemaal niets in haar ogen. 'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag,' sprak ze met een simpele toonklank in haar stem. Leya wilde er eigenlijk niet heel veel meer op in gaan, ze vond het prima in de familie van Christian en Katherine. Daar had ze het prima naar haar zin, maar helaas moest ze daar weg omdat ze niet meer voor haar konden zorgen. Ze waren tenslotte al een heel stuk ouder dan haar eigen echte ouders waren toen ze - ze ontmoette. Maar ze mocht die vriendelijke mensen en ging nog gewoon met veel plezier in vakanties naar hen toe. Het voelde en was gewoon werkelijk waar zó prettig.

I'm sorry..
Ik moest eten en dus heb ik hem iets korter gemaakt dan ik wilde!

'Je reageert te aangebrand. Ik geloof niet dat de reden die ik al te horen heb gekregen de daadwerkelijke "voornaamste" reden is.. Daarvoor reageer je in mijn ogen te fel.' ze wilde het gewoon niet geloven. Leya reageerde veel te fel in haar ogen. Mensen die fel reageerde logen over het algemeen. Mensen waren vaak zo simpel. Te simpel in Tári's ogen. Het was gewoon zo oneerlijk. Dieren leken het veel beter te hebben qua emotiebeheersing dan mensen, dat was echt iets waar ze niet mee kon leven.. Gewoon niet.
'Ik ga het toch niet zeggen. Houdt er maar mee op, Tári. Meer dan dit ga je toch niet uit me krijgen,' Tári keek Leya even met een frons aan. Hoelang zou ze het volhouden? Het moest wel iets ergs zijn.. Of Leya stelde zich aan.. Tári vroeg zich af of dat laatste wel zo was, maar ergens had ze ook haar twijfels over het eerste antwoord.. 'Dus je gaat het me echt niet vertellen? Echt nooit?' laf was hier eigenlijk een woord dat ze van toepassing vond. Gewoon laf. Als je niet eens kon vertellen waarom je bepaalde dingen ontvluchte.. Eigenlijk als ze er zo over nadacht.. Was het merendeel van de mensen die ze niet mocht laf.. Oke, ze kon niet ontkennen dat ook Sam laf te noemen was, maar oké, hij was gewoon vreemd.. Kon ze Sam eigenlijk wel laf noemen? Hij had immers wel zijn halve familie vermoordt.. Waarom? Enkel omdat ze hem irriteerde? Ja, enkel omdat hij zijn irritatie punt die dag over gestapt was.. Als ze eerlijk was, moest ze toegeven dat je geen van haar vrienden eigenlijk een wapen moest geven.. Dat ging toch fout! Echt goed fout bedoelde ze dan. Als je dat deed, viel er altijd wel een dode. 'Jammer, ik hoopte dat ik je er mee kon helpen..' eerlijk, dat was niet gelogen. Ze hielp andere graag, als het maar wel met leuke dingen was.. Of dingen waar ze misbruik van kon maken. Als het haar om het "helpen" was gegaan, had ze het nooit aangeboden. Echt niet. Helpen deed ze enkel als het haar iets gaf. Als het nuttig kon zijn voor haar. Oke, er waren momenten waarop ze die logica aan de kant schoof. Mensen die ze graag hielp, zonder er iets voor terug te krijgen dan.
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Tári schudde haar hoofd en zei als antwoord: 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' ze was er blij om. Hoe minder mensen ze kende, hoe beter. Ze hield niet van nieuwe mensen en een grote vriendengroep wilde ze ook niet. Wat moest ze ermee? Vrienden konden je alleen maar verraden en tegen je liegen. Vrienden konden ergens nuttig zijn en natuurlijk waren er ook de "echte" vrienden, maar nee.. Een grote vriendengroep was gewoon niet voor haar weg gelegd.
'Ah dat is nou jammer..' Tári trok haar wenkbrauw op en keek Leya vragend aan: 'Hoezo is dat jammer?' het antwoord was te raden. Maar zeker kon je het natuurlijk nooit weten. Niemand wist alles uit zichzelf. 'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas.' Tári kon haar lach niet inhouden. Ze lachte terwijl ze zei: 'Dus.. Je wilde leuke feitjes? Dat is een geldige reden.' ze vond het best wel grappig. De meeste mensen probeerde veel van andere te weten te komen, ja, maar Leya deed het wel op een manier die Tári nog nooit iemand anders had zien doen. En de manier beviel haar wel. Het was dat ze zo min mogelijk over andere wilde weten, maar als dat niet zo was geweest, dan had ze de manier zo over kunnen nemen. Dat zou wel echt iets typisch voor haar zijn. Alles overnemen en net doen of ze het nog nooit bij een ander had gezien of gehoord. Typisch.. Maar nee, er waren maar heel weinig mensen waar ze alles over wist. Damian hoorde daar bij, al betwijfelde ze toch ergens of ze ALLES over hem wist.. Mats bij haar weten ook.. Sucic was een twijfel geval.. Van de rest wist ze zeker niet alles. Lieke was een te gesloten meisje om dingen aan te vragen en Sam was als de dood voor haar.. Al snapte ze dat niet helemaal.. Zo eng was ze toch niet? Oke, niet voor hem tenminste, zou ze denken..
'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' ze schrok er zelf van. Dat ze zoiets ook maar kon vragen.. Dat ze er alleen al aan kon denken zonder over haar nek te gaan.. Ze had nog zo gezegd dat Leya haar niks kon schelen.. Waarom vroeg ze het dan zo.. Oprecht?! Ze begon zichzelf krankzinnig te verklaren..
'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima.' juist ja.. Alsof ze dat meende.. Kon Leya niet gewoon zeggen wat er aan de hand was? Zo lastig kon dat toch niet zijn?! Gewoon zeggen wat je dacht, wat je voelde.. Oke, nee, Tári deed het zelf ook niet altijd, maar ze was er nooit bang voor om het te doen. Ze vond het gewoon niet prettig, dat was alles! 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' het kind begon steeds minder geloofwaardig te klinken.. Of lag dat nou gewoon aan haar? Nee, in haar ogen was dat gewoon zo en dan was het ook zo. Nu tenminste wel.
'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Tári glimlachte even goedkeurend. Ze kon gewoon horen dat dit de volledige waarheid was, eindelijk.. 'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' het was niet niks om zoiets te zeggen.. Ze kon zich ergens wel voorstellen hoe het voelde, niet terug willen naar je biologische ouders.. Dat had zij ook. Niet zo erg, maar als ze terug zou gaan naar Shadra, zou ze zeker smeken of ze bij Wendy in kon trekken. Haar oppas was altijd nog vriendelijker dan haar ouders. Sinds Tári veranderd was, hadden haar ouders haar genegeerd en als een baby behandelt. Daar kon ze gewoon niet mee leven!
'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag,' Tári slikte even. 'Wat deden ze dan zoal?' wacht is.. Er klonk gemeende bezorgdheid door in haar stem. Misschien begon het tijd te worden in het meer te springen? Hoe aardig wilde ze worden? Ze ging zichzelf hier zo voor haten!

'Ik ga het toch niet zeggen. Houdt er maar mee op, Tári. Meer dan dit ga je toch niet uit me krijgen,' sprak Leya zo serieus als mogelijk. Tári kon er maar beter niet over door zeuren, want er iets over zeggen deed ze toch niet. Even keek ze weer haar kant op en zag hoe het meisje met haar wenkbrauwen fronste. 'Dus je gaat het me echt niet vertellen? Echt nooit?' Pff. Oké langzamerhand begon ze gek te worden van Tári. Ze zou het toch niet zeggen. Please leg je er gewoon maar bij neer, dat is wel zo verstandig. Maar laten zien dat ze langzamerhand gek aan het worden was deed ze niet, dat vond ze gewoonweg onbeleefd. 'Kap er nou maar gewoon over, want je komt het toch niet te weten.' Misschien kwam dat er wat gemener/feller uit dan dat ze wilde. Maar als mensen haar op de zenuwen begonnen te werken kon ze nog wel eens omslaan. 'Jammer, ik hoopte dat ik je er mee kon helpen..' Als ze dat meende vond ze het uitermate aardig van dat meisje, maar nog zal ze het niet zeggen. 'Dat is ontzettend aardig van je en dat waardeer ik ontzettend, maar dat hoeft niet.' Gemeend, ja dat was die zin zeker weten. Maar Tári hoefde haar niet te helpen, dat moest ze zelf doen. Ze moest zelf nog steeds het verlies van haar broer verwerken, na ja. Verlies kan je het niet echt noemen.. Het was meer het kwijtraken, want ze wist niet of hij nog leefde .. Nee dat wist ze echt niet.
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Hopend dat Tári een van hen kende en ze dan achter een aantal leuke feitjes zou kunnen komen keek ze haar aan. Maar al gauw schudde ze haar hoofd.. Balen. 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' Daar was de bevestiging. Balen, ontzettend erg balen. Ze had er op gehoopt maar helaas. 'Ah dat is nou jammer..' Dat was wederom een echt gemeende zin. Leya zag hoe Tári een wenkbrauw optrok en hoorde hoe ze 'Hoezo is dat jammer?' aan haar vroeg. Dat was toch niet zo moeilijk te raden? En toch al helemaal niet voor een Shadraan? Maar misschien had ze het mis. 'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas,' sprak ze wederom weer tegen Tári en haalde nonchalant haar schouders op. Plots begon Tári te lachen waardoor ze fronste. Was het dan werkelijk waar zó grappig? Of was het gewoon omdat ze het begreep? 'Dus.. Je wilde leuke feitjes? Dat is een geldige reden.' Oké gelukkig vroeg ze daar NIET over verder. Dat scheelde weer een hele hoop waarvan ze gek zou kunnen worden. 'Dus vandaar..,' zei ze nuchter en glimlachte naar haar. Een echt gemeende glimlach. Een glimlach die niet heel veel anders was dan haar fake-glimlach, maar je kon ergens wel zien dat dit een échte glimlach was. Misschien zat het hem in de ogen? Leya had eigenlijk helemaal geen idee.
'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' Die vraag klonk zo gemeend en zelfs een beetje .. bezorgd? Iets wat ze echt niet van een Shadraan verwachtte, maar misschien moest ze haar stereotypebeeld maar eens gaan veranderen? 'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima.' Ze meende dit niet voor de volle honderd procent maar er zat wel een lichte mening in. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' Was het dan écht zo doorzichtbaar? Of was het gewoon op de manier waarop ze het zei? Dat zou wel kunnen, waarschijnlijk ook door haar taalgebruik. Normaal had ze wat vrolijker geantwoord dan dit, maar goed. 'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Even sloeg ze haar ogen neer en slaakte een korte maar diepe zucht. Alleen al aan haar ouders denken was verschrikkelijk, ze had meteen weer het gevoel dat ze er weer midden in stond. Vreselijk gewoon. Hoe konden ze überhaupt zoiets doen? Dat doe je - je kinderen toch niet aan? Ze spoorde gewoon niet, dat was het. 'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' Een vraag die ze liever niet wilde beantwoorden, maar goed. Dan hoefde ze meteen al niet meer dat gezeur van Tári aan te horen. 'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag,' Nu ze het eenmaal gezegd had luchtte het ergens wel op. Ergens ja .. 'Wat deden ze dan zoal?' Even dacht ze na. Ze kon beter vragen; Wat deden ze niet? 'Vernederde ons, sloegen ons, schopte ons en dan nog iets waar ik het liever niet over heb. Maar mijn broer was dus de enige waar ik troost bij kon vinden, helaas ben ik die in het bos ook kwijtgeraakt. Doordat het al behoorlijk laat was ben ik onder een boom in slaap gevallen, toen vond een man mij en heeft me meegenomen naar zijn huis. Daar heeft hij een tijdje voor me gezorgd samen met zijn vrouw. Helaas kon ik er niet meer blijven en moest ik daar dus weg,' ratelde ze in een klap achter elkaar aan. Wauw. Niet gedacht dat ze alles gewoon zomaar zou vertellen, misschien kwam het vooral door de bezorgdheid in de stem van Tári die haar tot dit dwong.

PROFILE MAGICIAN

» A little walk
» Just walk
» Just walk... (&Felix)
» I walk alone (Open)
» Forest Walk

Out for just a walk || O P E N.

Out for just a walk || O P E N.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen