Hallo.. hier ben ik hoor!

Destiny stapte met een droevig gezicht uit de raket. Een tijdje geleden was haar hele leven in een klap veranderd en het meisje was er nog niet helemaal overheen. Een tijd geleden had het meisje ineens nachtmerries gehad, vreselijke nachtmerries die haar uit haar slaap hielden. Om dit te verwerken en te bestrijden was haar lichaam lichtmagie gaan ontwikkelen. Eerst had ze er niet veel van gemerkt maar naarmate de tijd verstreek werd haar gave zichtbaar. En toen? Toen was alles erg snel gegaan, veel kon het meisje zich er niet van herinneren. En ineens was ze in een raket gestapt en stond ze hier, op een wildvreemde plek met wildvreemde kinderen. Ja pappies lieve meisje dat altijd alles kreeg begon een nieuw avontuur vol gevaren. Zuchtend liep de brunette naar de aula, hier zouden er vast mensen zijn, die mensen zouden haar vanzelf opmerken en haar hartelijk ontvangen. Ze was immers rijk. Haar ogen flitsten van link naar rechts, waar was de welkomstcomité? Ze was hier al een paar minuten hoor. Het werd tijd dat mensen haar eens goed kwamen ontvangen.

OOC: Sorry voor de slechte post beetje kort maarja

Ineens kwam dwars door de muur heen Deshas bijna gevallen. Hij was geheel zwart met twee felrode ogen. Ze hadden geen pupil om een witte omranding. Deshas was nu in zijn 'schaduw vorm'. Hij greep even met een hand naar zijn hoofd terwijl hij zijn andere hand voor steun tegen de muur legde. ''Materie trotseren is niets voor mij'' mompelde hij zachtjes terwijl hij zijn normale gestalte weer aan nam. Hij was dwars door de muur gegaan omdat hij had gedacht Clera hier te vinden. Toen hij om keek zag hij een meisje staan met bruin haar. Ze leek in de verste verte niet op Clera.

Destiny was diep in gedachten verzonken. Het meisje speelde met haar gedachten zoals een kind met een knuffelbeest speelde. Ze gooide haar gedachten van de ene naar de andere hoek van haar hersenen. Zou ze populair worden hier op school? Was ze haar leven wel zeker hier? en wat zouden de anderen van haar vinden. Diep vanbinnen was Destiny vreselijk onzeker maar ze zou het niet toegeven. Plots werd ze ruw uit haar gedachten verstoord door een harde plof. Destiny keek op, zie je daar had je het al, konden mensen niet gewoon de deur nemen, of was door muren heen rennen in de mode? Wacht eens… het was helemaal niet gewoon als mensen door muren heen konden lopen. Hier klopte iets niet. Het meisje bekeek de jongen die door de muur heen gelopen was eens aandachtig. Ah wat zou het ook ze moest toch nieuwe vrienden maken? “Uhm.. hoi, ik ben Destiny en jij bent? Tja als iemand zomaar binnen kwam vallen was voorstellen wel beleefd.

Mudly liep door de gangen richting de aula. Er sierde een glimlach op zijn gezicht en hij was vrolijk. Iets wat je niet veel van hem zag op Cassia. Mudly keek rond en het viel hem gelijk op dat er twee mensen waren alleen dan net aan de andere kant van de aula. Hij glimlachte en ging aan een tafel zitten. Hij had een klein zakje met water en verveelde zich. Hij opende het zakje en liet het water er uit komen met magie. Boven de tafel vormde zich een bol die langzaam bleef hangen. De bol zweefde tussen zijn handen. Langzaam vervormde de bol zich doordat Mudly zijn vingers bewoog. Normaal bij het meer gebruikte hij zijn hele armen. Maar daar was de hoeveelheid water veel meer.

Toen Deshas had geconcludeerd dat het meisje niemand was die hij kende was ze verder niet van belang voor hem. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Hij kon duidelijk de signalen oppikken van Ferost, Aiden en Celebrian. Waarom kon hij Clera dan niet vinden? Geïrriteerd keek hij om toen hij ineens een stem hoorde. Hij keek naar het meisje dat zich voorstelde als Destiny. ''Men kent mij als Deshas'' zei hij kalm maar met een kille ondertoon in zijn stem. ''Jij hebt niet toevallig een vrouw gezien met spierwit haar die een beetje leek te schijnen?'' vroeg hij daarna droog. Het zou wel niet maar toch.

''Op zoek naar Clera, Deshas?'' vroeg een waarschuwende stem achter hem. Ferost stond in de deuropening Zijn donkergroene ogen keken Deshas strak aan maar stonden niet onvriendelijk. Ferost had een lange stok vast die minstens een halve meter boven hem uit stak. Het was zijn wapen. Zoals Deshas zijn zwaard had, had Ferost een gigantische zeis al was die nu ingeklapt en niet zichtbaar. Nu leek zijn wapen enkel een doornormale stok.

Deshas draaide zich om toen hij de onmisbare stem van Ferost hoorde. In zijn draai trok hij zijn zwaard uit de schede. Het scherpe lemmet glinsterde even in het licht. Een valse grijns verscheen op Deshas' gelaat. ''Om eerlijk te zijn wel ja. Maar geen zorgen Fer, ik kan voor jou ook nog wel even tijd maken'' zei hij angstaanjagend kalm. Hij zette zich af en rende op Ferost af. Toen hij dichtbij genoeg was maat hij een schijnbeweging naar links en viel Ferost daarna van rechts aan. Het lemmet vloog door de lucht en flikkerde even door het invallende zonlicht dat erlangs schoot.

Ferost zag het al aankomen en blokeerde Deshas' aanval door zijn stok er dwars tussen te zetten. ''Deshas, stop hier nu mee. Als je vecht maak je de instabiliteit alleen maar erger en vermoord je ons allemaal'' zei hij dringend. Hij dwong Deshas met zijn stok naar achteren. Ferost zette zich af en beukte Deshas met zijn schouder tegen de muur. Daarna liep hij op het meisje dat nog steeds in de aula stond af. Hij ging op een knie zitten zodat hij nu een beetje omhoog moest kijken om haar recht aan te kijken. ''Het is gevaarlijk om hier te blijven staan. Je kan beter naar de zijkanten van de aula toe. Beloof me dat je je niet in dit gevecht mengt. Ik wil geen verwondde ontschuldigden op m`n geweten hebben'' zei hij met een zachte geruststellende stem tegen haar. Daarna stond Ferost weer op. Zijn hand die de stok omklemde gloeide even groen op en het blad van de zeis klapte uit.

Er gebeurde veel in korte tijd, Destiny haar hersenen werkten op volle toeren. Ze zag dat er meer mensen binnenkwamen en keek verbaasd naar de jongen waaraan ze zich net voorgesteld had. Hij leek niet blij te zijn met een van de binnenkomers. Het duurde dan ook maar enkele minuten en de nieuwe binnenkomer trok een wapen, geen zwaard ofzo maar een doodnormale stok. Toch was het in de grote onschuldige ogen van Destiny een wapen, met een stok kon je immers ook rake klappen uitdelen. Destiny wou gillen.. dit kon toch niet zomaar? Of was het hier op school normaal dat ze elkaar de hersenen insloegen? Kwaad stampte het meisje met haar voeten, dit was niet leuk meer, ze had nog wel op een feestje gehoopt. Lang om te mopperen had het meisje echter niet, de onbeleefde jongen die hier als eerst was had namelijk zijn mes getrokken en vloog de binnenkomer aan. Destiny kneep haar ogen dicht als dit maar goed ging, als dit maar goed ging. Gelukkig kwam de ander er zonder kleerscheuren vanaf, hij nam zelfs de tijd om haar te waarschuwen dat ze gingen vechten. Destiny knikte bang en ging een eindje verderop staan. Hier had ze zo geen zin in.

Mudly keek even op toen hij Deshas en Ferost zag gaan vechten. Hij zuchtte even. Konden ze hier op school niet één dag zonder elkaar de pan in proberen te hakken. Hij merkte dat het meisje bang knikte en een eindje verderop ging staan. Hij glimlachte. Hij liet het water in de vorm van een vlinder vormen en liet het richting haar vliegen, althans zweven. Daarna stond hij op en liep naar haar toe. Hij keek haar aan en glimlachte. "Aangenaam, ik ben Mudly..." zei hij en glimlachte. "Sorry van je verkeerde eerste indruk. Ze zijn niet altijd zo hier..." zei hij.

Deshas knalde tegen de muur aan. ''Dat maak ik zelf wel uit'' snauwde hij op de woorden van Ferost. Hij greep zijn zwaard steviger beet. Zijn ogen lichtte felrood op. ''Igras Mosverno'' siste hij. De grond onder Ferost veranderde in een zwarte drap waar hij langzaam in weg zou zinken. ''Probeer je daar maar eens uit te krijgen'' zei hij terwijl zijn ogen weer hun normale kleur aannamen.

''Deshas luister eens naar iemand anders dan naar dat achtelijke brein van je. Je vernietigd ons allemaal zo'' probeerde Ferost nogmaals. De grond begon te schudden alsof er een aardbeving was. Hij voelde de grond onder hem wegzakken en zuchtte. Precies wat hij nodig had dacht hij sarcastisch. Hij gooide zijn zeis aan de kant buiten de poel en veranderde in een grote bruine wolf. Met vier poten kon hij gemakkelijker eruit spartelen en klimmen dan hij met benen had kunnen doen. Eenmaal uit de zwarte drap schudde Ferost zich stevig uit. Hij rende als wolf op zijn zeis af en nam die in zijn bek mee terwijl hij op Deshas afrende. Onder het rennen nam Ferost zijn menselijke gedaante weer aan. Hij sprong over Deshas heen met een salto door zich af te zetten op zijn schouders en hield de scherpe zeis tegen zijn keel aan. ''Jij gaat nu naar me luisteren en stopt deze onzin. Het heeft geen zin om te vechten Deshas. Niet hier, niet nu en zeker niet op deze manier'' siste hij zacht in zijn oor. ''Verdwijn'' was het laatste was hij zacht fluisterde.

Deshas luisterde naar Ferost' woorden. Merendeel omdat als hij dat niet deed zijn nek doorgehakt zou worden. Ferost had aan een kant wel gelijk. Deshas kon zo'n gevecht ook nog niet levend aan. Eerst moest hij zijn plannen voltooien. Daarna pas kon hij op Ferost inrammen wat hij wou. ''Ik krijg jou later nog wel, als de tijd er rijp voor is'' gromde Deshas zacht. Hij nam zijn schaduw gedaante aan en zakte weg in de grond. Deshas verdween zo door samen te smelten met de schaduwen.

Ferost liet zijn zeis zakken en keek even naar de grond waar Deshas zojuist in verdwenen was. Hij klapte de zeis weer in zodat het eruit zag als een normale stok. Die zette hij tegen de muur en hij liep op de twee kinderen bij de muur van de aula af. ''Het spijt me voor wat er net gebeurde. Ik moet Deshas eigenlijk een beetje in de toom houden maar dat wordt steeds lastiger'' zei hij. Hij keek even naar het meisje. ''Ik hoop dat je niet te erg geschrokken bent. Mijn naam is Ferost trouwens'' stelde hij zichzelf voor.

Daar stond je dan met je rug tegen de muur terwijl er voor je ogen een vreselijk gevecht plaats vond. Angstig staarde Destiny naar het showspel, kwam er dan nooit een einde aan? Ineens kwam er een vlinder aangevlogen. Verbaasd keek Destiny op, de vlinder was niet gewoon een vlinder, nee deze vlinder bestond uit water. Niet veel later kwam er een jongen naast haar staan. Destiny glimlachte opgelucht dat iemand haar kwam helpen. Destiny is de naam” sprak het meisje naar de jongen die zich voorstelde” “ik hoop inderdaad niet dat dit een gewoonte is” sprak Destiny met een grijns op haar gezicht. De bange blik kwam echter weer terug toen de grond begon met trillen. Wat was dit nou weer? Alles ging ineens heel snel, het leek wel in een flits te gebeuren. Veel had Destiny er niet van mee gekregen. Het laatste wat ze zag was dat slijmerig zwart spul de agressieveling opslokte. Destiny haalde opgelucht adem, zo dat was ook weer klaar. De jongen die haar net zo beschermd had liep naar hun toe en stelde zich voor waarna hij een verhaal vertelde dat de gast van daarnet gewoon onhandelbaar was. Destiny knikte begrijpend en sprak, “hmm het is te zien dat hij niet echt handelbaar is, mijn naam is trouwens Destiny aangenaam. Het meisje streek een haar uit haar ogen. Dit kon toch nog een gezellig worden.

Mudly keek naar Destiny en knikte. Hij keek naar Ferost. Hij had zijn naam ergens gelezen en had op Cassia wat over de geschiedenis van de legendarische magicians gehoord dus hij herkende hem. Mudly glimlachte. "Ik verwacht niets anders van de heer van het duisternis..." zei hij een beetje onbeschoft. Zijn blik werd daarna weer normaal en keek naar Destiny. Hij had gezien dat ze bang was geweest door wat er gebeurt was. "Ach er zijn maar een paar leerlingen die ook zo zijn. Merendeel is aardig..." zei hij en knikte. "Maar vrienden krijg je door er zelf een te zijn..." zei hij. "tenminste dat zei mijn moeder altijd." voegde hij er aan toe.

''Ach weet je zo is Deshas nou eenmaal. Vriendelijkheid ligt nu eenmaal niet in zijn aard. Toch heeft hij ook wel een andere kant hoor. Die is alleen erg zeldzaam'' zei Ferost met een vriendelijk glimlach. Hij pakte er een stoel bij en ging zitten. Hij gebaarde Destiny en Mudly hetzelfde te doen. ''Je bent nieuw hier is het niet Destiny?'' vroeg hij daarna. Zijn donkergroene ogen waren op haar gericht.

Mudly knikte en keek naar Ferost. Hij had het gebaar begrepen en keek naar Destiny. Hij liep daarna naar de tafel waar Ferost zat en ging op een stoel zitten. Hij keek naar Destiny en wachtte af wat Ferost mogelijk zou gaan zeggen.

Opeens viel er een kistje naar beneden. Hij werd automatisch geopend en Zhilo kwam eruit in zijn spookvorm. Hij was nu helemaal grijs en zijn ogen waren felrood, zijn benen waren soort van rook maar je kon het niet wegblazen. ''Ook hallo.'' zei Zhilo toen hij uit het kleine kistje was. Hij hield ervan om te spoken in zijn spookvorm, en dus ook dit keer. Maar nu klopte er iets niet, er was iemand nieuw bij. ''Dus.. jij bent nieuw? Oja, mijn naam is Zhilo.''
Hij ging in zijn kleine kistje zetten en maakte daarom zijn lichaam kleiner, want dat kon als hij in zijn spookvorm was. Hij keek naar de lamp die uit en aan ging.

PROFILE MAGICIAN

» Le tekenkunsten a la Christaa[Niet teveel verwachten hoor]
» Hallo (:
» *buiging* Hallo!
» Hallo Master.
» Hallo people.

Hallo.. hier ben ik hoor!

Hallo.. hier ben ik hoor!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen