New..

Yves zocht naar zijn nieuw voorbeeld, hij zocht en hij zocht..
Hij keek in alle deuren en ramen, rende over trappen: Kleine trappen grote trappen
En uiteindelijk vond hij een klein brandschildert-raampja waar de volgende gouden leteer op stonden:

"Norwood R. V. Vavendyo"

Hij ging in de deur die ernaast stond en ging zitten.

Een tikje overrompeld liep ze haar etage af. Haar haar, normaal lang en zwierig, hing nu net onder haar oren. Ze wist niet goed meer hoe het gegaan was, zonder echt na te denken had ze de schaar in haar haar gezet. Misschien omdat ze haar herinneren aan haar jeugd wilde kwijtraken. Ze wist het niet meer maar ze had nu tenminste geen last meer van die warme bos haar, lekker koel zo. Ze liep voorbij een open deur, daar zat iemand. Ach kijk eens aan, het was Yves. De jongen van het ontbijt. Met haar armen over elkaar leunde ze tegen de deurpost aan, een totaal onverschillig gezicht. Een tikje hooghartig. Deze jongen scheen haar leuk te vinden, ze wist niet goed wat ze daarvan moest denken. Hij leek ouder dan de meeste zesdejaars. Misschien blijven zitten ofzo. 'Hallo, wacht je op iemand?' vroeg ze, niet bepaald vriendelijk maar ook niet echt gemeen.