So, this is it...

||Iana||

De knokels van zijn rechterhand zagen wit terwijl hij hem tot een vuist balde. De jongen moest moeite doen om zijn tranen terug te dwingen terwijl hij strak voor zich uit keek. De vrolijke grijns die normaal op zijn gezicht lag, was nergens meer te bekennen en zijn groene ogen keken dof voor zich uit. Hij was bijna de enige die ooit op deze kamer kwam als ze naar de academy was. Zijn ouders kwamen hier vrijwel nooit, hadden amper tijd. Het bed was onbeslapen en niet omdat zijn grote zus aan het werk was, op het grote kasteel logeerde. Nee, ze zou nooit meer terugkomen. Hij zou nooit meer haar vrolijk lach kunnen zien, noch dezelfde twinkeling die ook in zijn ogen te zien was. De lichtjes in haar ogen waren voor altijd gedoofd en hij wist niet juist hoe Malaika om het leven was gekomen. Zijn ouders hadden verteld dat ze een ongeluk had gehad, dat ze gestruikeld was over iets en haar hoofd had gestoten. De klap was fataal geweest en ze was op slag dood. Ja vast, hij was misschien goed gelovig, maar door zoiets stoms kon zijn zus echt niet om het leven zijn gekomen. Arnaut keek op toen hij iemand zijn naam hoorde zeggen en draaide zijn hoofd naar de deuropening. Zijn vader stond tegen de deuropening geleund met een gekwelde blik in zijn ogen. Het was best raar om de man zo te zien, normaal was hij diegene die iedereen kon opvrolijken. Na Malaika's begrafenis was de sfeer in huis hard veranderd, veel ijziger geworden. Normaal hoorde je altijd wel iemand lachen, maar nu was het ijzig stil. Het zou nog even duren vooraleer iemand van de familie Nimhe nog luidop kon lachen, zelfs een glimlach ging maar met moeite en dat wilde al heel wat zeggen. "De shuttle vertrekt over een paar minuten." Was het enige wat de heer des huizes zei. Na die woorden draaide hij zich gewoon om en liep weg. Na een tijdje raakte de jongen uit zijn trance en stond op. Hij had besloten om naar de school te gaan waar zijn zus vroeger les gaf. Hij kon het niet meer aan om tussen de rouwende familieleden te zitten, hij moest zijn verdriet op zijn eigen manier kwijt. Zonder verder nog een woord te zeggen, pakte de jongen zijn sporttas en gitaar en liep de deur uit.

De reis van Nova naar Kovomaka duurde redelijk lang, maar dat merkte Arnaut niet eens op. Hij was veel te diep in gedachten verzonken om ook maar iets op te merken. De jongen was de enige die in de shuttle zat, dus van andere mensen had hij momenteel ook geen last. Met een harde bonk kwam de shuttle op de grond terecht en meteen stond hij op. De shuttle was klein, heel klein en dat was niet echt geweldig. Hij had een lichte vorm van claustrofobie en de shuttle was net groot genoeg om ervoor te zorgen dat hij niet in paniek raakte. Even kneep hij zijn groene ogen tot spleetjes toen de zon volop in zijn gezicht scheen, maar hij wende er snel aan. De zon was een van de dingen waar hij van hield en die grote gele bol zorgde er altijd voor dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen, ook deze keer. Zijn ogen stonden nog een beetje dof, maar die glimlach was toch al een begin. Op zijn gemak liep hij naar een muurtje toe en ging zitten terwijl hij elk detail in zijn omgeving in zich opnam. Er waren redelijk veel mensen die van hot naar het renden om familieleden op te halen of om zelf in een shuttle te stappen, het was immers weekend en dan werden er regelmatig bijeenkomsten gepland. Een lichte zucht verliet zijn lippen terwijl hij zijn tas op de grond liet vallen, er zaten toch alleen maar wat kleren in en die zouden niet kapot gaan omdat hij ze liet vallen. Zijn gitaar daarintegen werd rustiger neergezet. Sinds Malaika's begrafenis speelde hij er niet veel meer op, maar hij zou nergens zonder dat ding heen gaan.

Ledorn had weer een heerlijk weekend op Gren achter de rug. Twee volledige dagen was hij een geweest met de natuur. Hij stond op met zonsopgang en ging slapen bij zonsondergang. Hij had twee dagen lang gewoond in de Woon-boom. Een gigantische boom op een kilometer of vijf van het dorp waarin hij woonde. Ledorn had hem woon-boom gedoopt omdat hij er zo vaak in logeerde. Je had er echt alles. Grote nesten en platte stukken waarin je kon slapen. De onderste takken waren daar trouwens ook perfect geschikt voor. De boom hing vol fruit en andere, kleinere bomen leverden andere soorten. Hij werd ook nog eens bewoond door duizenden vogels en enkele apenfamilie's. Oftewel vlees. Naast de boom liep een brede rivier, waar hij zijn water en vis kon halen. Kortom een grote voedselbron. Maar dat was ook het grootste probleem eraan. Het was een grote voedselbron. En zo een plaats lokte ook heel veel roofdieren... Gelukkig had hij er meestal geen last van. En anders hielp Shadow hem wel.

Nog opgewekt van het heerlijke weekend stapte hij uit de shuttle. In zijn linkerhand had hij zijn vioolkist die, ondanks de vele bezwaren van zijn pleegvader, elke keer meeging als hij de natuur introk. In zijn rechterhand hing een stoffen zak met wat kleren. En achter hem liep, trouw zoals altijd, zijn zwarte panter.

Het was vol op het lanceerplatform. Zijn broer Yves was deze keer niet meegegaan, maar had beloofd hem te komen ophalen als hij terug was. Aangezien Ledorn hem nog niet zag liep hij op en muurtje af, waar nog een andere, vaag glimlachende, jongen zat. "Hallo!" begon hij vrolijk. "Mag ik hier komen zitten?"