|| Not One, But Two ||

Op momenten dat de stroom met leerlingen uiteen week en de meerderheid links ging, dan ging hij doelbewust rechts. Simpelweg omdat hij geen zin had om achter anderen aan te lopen, omdat hij het leuk vond om tegendraads te zijn en vooral te doen waar hij zelf zin in had. Het zou toch maar gebeuren dat er iemand was die hem ging zeggen wat hij moest doen. Hem de wetten voor ging schrijven. Hij was immers geen braaf hondje die ging zitten wanneer je ‘af!’ zei. Integendeel. Hij zou dan juist tegen je in gaan. Gewoon, omdat hij dat ontzettend leuk vond. Wat hij nog meer leuk vond waren mooie mensen. Mensen waar hij heerlijk naar kon kijken. Ze kon bestuderen. Ieder detail in zich opnemend. Was bij mooie jongens en dames een echte gentleman. Een ware prins charming. Met zijn zoete liefkozende woordjes en de charmante glimlachjes. Wilde vooral alles voor elkaar krijgen. Het maakte hem ook echt niet uit wie hij voor zich had. Of de ander nou ouder of jonger was. Als hij eenmaal zijn bloedrode ogen op je had laten vallen was je de klos. Was je er zeker van dat jij de volgende zou zijn. Het was niet in zekere zin zo dat hij het deed om iemand te breken. Nee. Hij deed het gewoon voor zijn eigen plezier. Had lusten die hij moest stillen. Niet veel vreemds aan toch. Tja, hij vond van niet. In zijn opvoeding heeft hij altijd alles gekregen wat hij wilde. Waren er momenten dat zijn ouders zeiden dat hij geen snoepje mocht. Of dat ze niet naar die mooie rode brandweerauto gingen kijken in de winkel dan werd hij boos. En dat was dan niet een beetje boos. Dan kreeg hij zo’n rageaanval dat het servies door het huis vloog. Stoelen naar buiten gesmeten werden en hij zo hard begon te schreeuwen dat je trommelvlies spontaan zou knappen. Geen wonder dat zijn ouders soms zo slecht luisterden dus. Niet dat hij door had dat het zijn ware ouders niet waren. Wist hij veel. Zijn gedachten gingen terug naar op zijn vroegst zijn derde verjaardag. Hij herinnerde zich nog dat hij toen een pluchen kattenknuffeltje gekregen had. God wat was hij daar aan gehecht geraakt zeg. Overal droeg hij het mee naar toe. Ging hij mee boodschappen doen dan ging de knuffel mee. Moest hij naar school dan ging hij mee. Zelfs als hij naar de wc moest ging dat ding mee. Het ding had de originele naam Kuro gekregen en owee als je het hem probeerde te ontnemen. Dan flipte hij hem helemaal. De dag dat zijn moeder het hem afgepakt had in zijn slaap. Toen was hij helemaal insane geworden. Bij het omdraaien op zijn andere zij wist hij het al meteen. Had eerst nog even om zich heen getast om daarna luid gillend naar de slaapkamer van zijn ouders te rennen. Begon dan als een wilde aan de dekens te trekken en alles wat hij kon raken te slaan. Zo had hij een kras op de wang van zijn moeder veroorzaakt en een kussen aan stukken getrokken. Echt een lieverdje was hij niet als hij boos was. En zijn ouders wisten het. Waarom probeerden ze het dan toch? Ach, hem boeide het niet zoveel. Zolang hij zijn knuffel maar terug kreeg. En zo was hij met opgeheven hoofdje de kamer verlaten met de knuffel in zijn handen en was hij weer rustig terug in zijn bedje gekropen. Zijn ouders met genoeg kopzorgen achter latend. Wat zou hem het ook. Het was hun eigen schuld.
Zijn linkerhand was diep weggestoken in zijn broekzak. Terwijl hij in zijn rechterhand een bloedrode appel had. Appels. Een ware verslaving. Een gezonde verslaving dus so what? Langzaam bracht hij het stuk fruit naar zijn mond. Opende die half en liet zijn ogen nog eens over het leuke meisje heen glijden die zojuist uit de meisjeswc kwam lopen. Met zijn rug stond hij tegen de muur geleund. Hij moest eigenlijk niet eens naar de wc. Kwam hier gewoon per toeval langs. Het was niet zo dat hij een pervert was die graag jongen en meisjes begluurde op de wc. Nee, dat ging hem zelfs te ver af. Als hij iemand aantrekkelijk vond stapte hij er gewoon meteen op af. Deed zijn ‘ding’ bij de ander en zou pas stoppen tot toe gegeven was dat de ander hem ook leuk vond. Hij de ander het bed in kreeg. Dat was het eindstation. Daarna ging hij vaak weer op zoek naar een ander. Je moest immers niet te vaak met dezelfde speeltjes blijven spelen. Dan was er geen plek voor nieuw speelgoed. En als het op speelgoed aan kwam was het net een klein kind. Had zo een aantal regels. Één, het waren zíjn speeltjes en van niemand anders. Ten tweede, ze hadden geen enkele keuze, het was op Saito’s manier of op helemaal géén manier. En als laatste, hij kreeg wat wilde. Graag of niet. Als mensen juist voor hem wegliepen was de drang om er achter aan te gaan des te groter. Maakte het nog eens extra leuk. Hij gaf het kind een knipoog toen ze wegliep en opende zijn mond daarna volledig. Zette zijn tanden in de bloedrode appel. Proefde het sap in zijn mond. Beet door totdat hij er een volledige geheel perfecte hap uit genomen had. Tja, perfect was dan ook zijn tweede naam niet waar. Met zijn ogen half gesloten genoot hij van de laatste hap van zijn appel. Bekeek het klokhuis toen eens aandachtig alsof het de eerste keer was dat hij het zag en gooide het daarna met een sierlijk boogje weg. Voetstappen die dichterbij kwamen. Versnelden. Zijn bloedrode ogen vergroten zich. ”What the..”
Derp titel maar het is echt van een liedje en erg toepasselijk.

|| Y O U K N O W W H O ||

‘Onthoudt, je bent een van hun. En niet anders.’ De eeuwige woorden van die vervloekte pleegouders die maar door zijn hoofd bleven galmen. Ze hadden hem afgericht. Het ontembare beest dat in hem zat was verdwenen, had plaats gemaakt voor een zielig ding dat zijn plaats wist. Dat wist dat hij niets mocht uithalen, de echte mensen veel meer dingen konden doen dat hij voormogelijk hield. Nee, hij was niet echt menselijk. Hij was gewoon een dier, dat er toevallig erg menselijk uitzag. Tot nu toe had niemand hem nog vreemd aangekeken, alleen het feit dat hij altijd met gewoon willekeurige mensen staarwedstrijdjes deed was wel iets vreemds. Maar dat was iets territoriaals. Iets van zijn dierlijke trekjes. Wie het wedstrijdje won, die mocht de ander verjagen. Nou durfde hij niemand meer te verjagen, of hij nou won of niet. Verloor maar expres, om zichzelf dan terug te trekken. Vandaar dat hij nog niemand had aangesproken, hij had het nooit geleerd. Hij sprak enkel wanneer hem dit werd opgedragen, commando. Een trucje dat hem was geleerd. Als een echte hond, die gewoon een paar mensen trucjes wist.
Hij hoefde nog niet naar de les. Was hier pas een weekje en kon nog steeds het excuses van nieuweling zijn gebruiken. Handig was dat toch, gewoon een privilege om te laat in de lessen te komen. Dat deed hij dan weer wel. En natuurlijk boos schreeuwen dat zijn antwoord wel juist was. Hij kende geen schaamte, kende vrij weinig gevoelens. Dus waarom zou hij zich ervoor schamen; het schreeuwen door de klas. Stomme docenten die altijd dachten dat ze het beter wisten. Hij had gelijk, punt uit. Hij had altijd gelijk, of ze het nou wilden of niet. Hij zou wel zorgen dat hij gelijk had. Wat hem betreft zou hij alle natuurwetten omgooien om te bewijzen dat hij gelijk had. Hij was zelf al een breuk op die o zo heilige natuurwetten. Ze moesten eens weten, dan zouden ze wel anders naar hem kijken. Zouden ze hem meteen gelijk geven, niet zo zeuren erover. Wat nou logica? Dat was helemaal niet het antwoord op alles, dus moesten ze daar niet steeds mee komen aanzetten.
Bovendien had hij nu ook… Als hij het goed had, iets dat ze een tussenuur noemden. Voor hem betekende het: geen les. Vrijheid. Maar hij wachtte wel altijd eerst totdat iedereen in de gangen verdwenen was, gewoon om er zeker van te zijn dat hij zijn ware… Persoonlijkheid niet bloot gaf. Hij bleef nog eventjes zitten, stond uiteindelijk op. Al de geluiden, die van de gang kwamen dan, waren weggeëbd. Kortom: kust veilig. Kon hij eindelijk weg. Hij had zich ergens verstopt in een hoekje, tas nog steeds om. Riem, die diagonaal liep – het was er maar een, zijtas – van zijn tas, stevig omklemmend met zijn beiden handen. Hij hoefde niet gezellig te kletsen met mensen. Hij mocht ze niet. Het waren afgrijselijke wezens, en hij was in zijn eigen ogen alles wat hij aan menselijkheid bezat verloren. Hij was er geen meer. Dus waarom zou hij zich voordoen als eentje? Omdat het hem was opgedragen, het was een bevel. Een commando, weer een leuk trucje.
Hij had zijn ogen de hele tijd gesloten gehouden, zelfs toen hij gewoon rustig door de gang liep. Omklemde de riem van zijn tas nog steeds even stevig als voorheen. Hij slaakte een zachte zucht, opende langzaam zijn ogen. Hij zag het object vrijwel meteen. Pupillen die kleiner werden, een brok die zich in zijn keel vormde. Hij plaatste zijn handen op de grond, stond in de positie van een of andere hardloper. De schreeuwende stem van zijn instinct was te groot om te negeren dit maal. Hij rende, maar niet gewoon op twee benen. Zijn handen ook. Een dier. Dat was hij. Handen kwamen geruisloos op de grond, en als hij geen schoenen aan had gehad – die ook.
Afstand goed. Dan kon hij. Een glans van pure vreugde in zijn ogen, vond het heerlijk om zo te rennen. Zichzelf te zijn. Beenspieren die zich aanspanden, zette zich af. ‘APPUUUUUL~!’ kraaide hij vrolijk uit, wanneer hij op het ding afsprong, deze blij ving door het tussen zijn kaken te klemmen. Zijn ogen die op een gegeven moment naar de zijkant schoten. Shit. Niet goed. Hij lette niet goed op, plaatste zijn handen te laat – waardoor hij ze dus niet goed zette, en viel. Hij rolde een keer om en bleef uiteindelijk liggen, het klokhuis nog steeds in zijn mond. Apporteren mislukt. Jammer voor jou. Hij bleef eventjes liggen, waarna hij overeind kwam. Pakte het steeltje vast en haalde het maar uit zijn mond, keek er eventjes naar. Hij draaide zich een kwartslag, keek naar de persoon die daar stond. ‘Is deze van jou?’ Gewoon doen alsof die actie van zonet niet heeft plaats gevonden, gewoon negeren. En ook niet zeggen dat je zeker weet dat het zo is, omdat je het gewoon ruikt. Niet doen. Gewoon… Negeren.

» Is het erg slecht dat ik mijn post ergens genius vind ;} ?

Verwende kinderen waren arrogante kinderen waren dus automatisch vervelende kinderen. Was dat zo? Als het aan hem lag niet. Hij was niet arrogant. Niet verwend. En al helemaal niet vervelend. Niemand had dat tot nu toe ooit tegen hem gezegd dus dan was het ook gewoon niet zo. Zelfs al zou iemand dat ooit tegen hem zeggen dan nog zou hij er totaal geen boodschap aan hebben. Want wat zou de ander daar nou mee uit willen richten? Precies. Hij wilde hem alleen maar op de kast jagen. Hem uitdagen tot woorden en daden die Saito niet met een helder hoofd zou begaan. Amper iemand wist van zijn probleempjes. Iedereen verwachtte een doodnormale jongen met een goede kop en een gladde tong. Niet bepaald vreemd toch? Waarom waren zijn ouders dan zo enthousiast geweest toen hij naar deze school moest. Als enige optie die over bleef. Waarom dit keer niet die gefakete glimlachjes toen hij in de shuttle stapte. Alsof hij ze niet al die tijd al lang door had. Alsof ze dachten dat hij een imbeciel was. Zelfs een blinde zag nog dat ze bang voor hem waren. Hem liever kwijt als rijk waren. Nou, het was mooi hun eigen schuld. Want waren hun niet de aanstichters geweest voor alles. Ja het was makkelijk om iemand anders de schuld in schoenen te schuiven en hij was er ook zeer bedreven in ook. Alles om zijn cleane imago te behouden. Niet dat hij dat altijd lang vol hield maar afijn. Wist iedereen hier veel. Toch? Soms wist hij zelf niet eens precies meer wie hij was. Voor iedereen had hij wel weer andere praatjes klaar. Medelevend en troostend voor de een. Vrolijk en druk voor de ander. Het lag maar net aan de persoonlijkheid van de ander. Want als een kameleon paste hij zich aan. Alles om gedaan te krijgen wat hij wilde. Om precies datgene te krijgen waar hij naar verlangde. Het was niet veel. Hij hoefde maar een klein beetje. Een klein hapje van de heerlijke taart. Of enkel de kers die er boven op lag. Tenzij hij er verslaafd aan raakte. Zoals een roker verslaafd was aan zijn sigaret. Een drugsverslaafde niet van de spuiten en pillen af kon blijven en net zoals hij die niet van het stuk fruit dat men een appel noemde af kon blijven.
Nu we het over een appel hadden. Enkele seconden geleden had hij die met een sierlijk boogje op de grond gedrapeerd. In de veronderstelling dat niemand het had gezien en hem er op aan kon spreken. Want zo net was de gang naar het toilet op hem, en het meisje dat zojuist gepasseerd was na, volkomen leeg. Tot op heden. Voetstappen volgden. Versnelden. Was dat nou het geluid van handen op de grond? Met dat hij zijn hoofd een kwartslag draaide zag hij iets van uit zijn ooghoek bewegen. Als in slow motion zag hij een jongen voorbij crossen. Als hij zijn tong uit zijn mond had laten hangen was het plaatje helemaal compleet geweest. Zag hoe hij door de lucht vloog. Saito volgde alles met vergrootte ogen en een mond die open was gezakt van verbazing. Just what the heck just happend? De ander had geroepen. Was hij nou zo blij om just een vliegende appel? De jongen klemde het klokhuis tussen zijn tanden zoals een hond ook zou doen. Saito trok zijn linkerwenkbrauw op. Hij had veel dingen gezien op deze wereld maar dat. Bij de grote goedheid. Dit was tot nu toe het meest wonderbaarlijke dat hij ooit gezien had. Het leek er op dat hij goed zou landen. Tot nu toe was alles nog perfect uitgevoerd. Tot hij zijn aandacht naar Saito verplaatste en daarbij zijn handen verkeerd plaatste. Volgde met zijn bloedrode ogen elke beweging van de ander. Hoe hij gleed. Rolde. En bleef liggen. Toen hij overeind kwam pakte hij het klokhuis bij het steeltje vast en draaide zich naar hem toe om te vragen of het ding van hem was. Saito kantelde zijn hoofd wat en bekeek de jongen van top tot teen zonder ook maar een greintje schaamte. Stak toen zijn hand uit met de palm naar boven. Dit was nog amusanter dan hij had verwacht. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hoewel hij terwijl hij naar de jongen keek toch een vreemd gevoel kreeg. ”Die is van mij ja.” zei hij met een blik op het klokhuis. Om daarna weer terug te glijden naar de jongen. Kantelde zijn hoofd naar de andere kant en klakte eens met zijn tong. ”Wat..” hij stopte even om de jongen recht aan te kunnen kijken. ”Ben jij ongelovelijk..” ongelofelijk sexy. Ja zeg het maar Saito. Maar het was vreemd. Zeer vreemd. Hij leek een sortoff op.. hem? No way. Saito beet eens op zijn onderlip. Nee toch? Of toch wel. Besefte toen dat hij zijn zin nog niet afgemaakt had. ”Aantrekkelijk.” zei hij met een charmante glimlach rond zijn lippen. Ja het was de waarheid. De jongen deed hem werkelijk aan zichzelf denken. Hijzelf was ook al zo, aantrekkelijk ja. Precies.

Ze hadden hem geprobeerd af te richtten. Hij was een echt dier geweest in hun ogen, een wild beest. Dat getraind moest worden, tam gemaakt. Want hij kon het wel, ergens was hij nog menselijk. En hoewel hij voor het grootste gedeelte dingen van wilde dieren in zich had nu, was hij nog steeds voor de rest menselijk. Het waren maar kleine trekjes. En hij had waarschijnlijk ook wel van een paar tamme huisdieren wat in zich, hij was gewoon een mengsel. Volgespoten met van alles en nog wat, omdat die gestoorde vent er lol aan had. Lol in het martelen van mensen, ze te verminken en noem het maar op. Hij moest dan ook wel zijn grootste ergernis zijn geweest, omdat je hem niet kon verminken. Zelfs zijn botten herstelden zich zonder enige moeite, het was vreemd. Maar dan moest hij maar niet zo dom geweest zijn om dat soort dingetjes als eerst op hem te testen. Want als dat niet zo was geweest was hij waarschijnlijk allang niet meer hier geweest. Zat hij ergens onder grond of zo, subtiel gezegd dan.
Het vreemdste was waarschijnlijk dat alles aan hem blauw was. Zijn ogen zo blauw dat het ergens nep leek, hadden soms een hypnotiserend effect op omstanders. Zijn haar dat een blauwe kleur had, dezelfde als die van zijn staart. En dan had je nog zijn bloed, dat ook blauw was in plaats van rood. Het leek net alsof iemand met een kleurstof op het hem had gemorst toen hij nog een baby was. Alles blauw had gemaakt aan hem. Alleen nog een blauwe tong en het zou wel compleet zijn geweest. Maar terugkijkend naar die staart en zijn bloed… Dat waren eigenlijk de enige afwijkingen van hem die je kon zien. Direct. Het snelle herstellen kon je daar ook bij rekenen. Maar niemand zou ooit raden dat de jongen vol zat met dierlijke dingen. Waarom dierlijk? Omdat dat altijd leuk bleef. Natuurlijk waren er ook andere dingen op hem getest, experimentjes met hem gedaan. Maar het gebruik van dierlijk gen bleef het leukst. Of ja, als je keek naar hoeveel hij wel niet in zich moest hebben… Dan moest dat wel zo zijn. Of niet soms? Was het gewoon willekeurig, dat leek hem nogal stug.
Niet alleen had hij zich misdragen door zo uitbundig te iets uit te kraaien, hij had zich ook voorschut gezet door niet keurig terecht te komen op zijn handen en voeten. Het was enkel dat hij zo was geschrokken door de ander. Zowel door zijn aanwezigheid, als door de bloedrode ogen. Iets waar hij voorheen nog niet mee in aanraking was geweest. Al de lijken die hij had gezien hadden onnatuurlijke oogkleuren, of gewoon… Geen ogen. De professor en zijn hulpjes, daar had hij de ogen nooit van gezien. En Ayla en Dennis hadden ook geen rode ogen gehad. Was voor hem de eerste keer dat hij in aanraking kwam met iemand die zo’n oogkleur had. Hij vond het niet eng, het was vreemd en nieuw. Hij was er nieuwsgierig naar. Vooral omdat hij alles blauw was gewend.
Misschien iets té blij legde hij het klokhuis op de handpalm van de ander. ‘Graag gedaan,’ grijnsde hij, overduidelijk trots op zichzelf. Het ging niet zozeer om je elegantie wat apporteren betreft, zolang je je doel maar bereikte; het object weer terugbrengen naar de eigenaar. En hij had die taak nu voltooid, dus hij had het recht om trots op zichzelf te zijn. Zijn grijns verdween echter weer bij het horen van de ander zijn woorden, keek hem met grote ogen aan – knipperde weer eens abnormaal veel. Alsof hij probeerde teveel vocht in zijn ogen te krijgen zodat hij ging huilen, maar hij stopte er uiteindelijk mee. Bleef alleen maar staren met een nietszeggende blik. ‘Aantrekkelijk?’ echode hij de ander na, leek echt niet te snappen wat er nou precies aan de hand was. De ander glimlachte toch zo omdat hij blij was dat hij zijn klokhuis weer terug had, toch?
Wacht… Wat was aantrekkelijk ook al weer? Kleine woordenschat ook. ‘Aantrekkelijk als in mooi?’ vroeg hij uiteindelijk nogal dom, leek net een klein kind van zes jaar. Maar hij snapte het eventjes niet. Had aantrekkelijk wel een andere betekenis? En dat de ander ook voor hij het woord had uitgesproken op zijn onderlip beet vertelde hem ergens al genoeg, had hem het antwoord al gegeven: ja. Hij stak zijn kin in de lucht, krulde zijn mondhoeken om tot een brede glimlach en keek de ander zonder te aarzelen recht in zijn ogen aan. ‘En waarom ben ik dan zo mooi?’ Ja, dat wilde hij eigenlijk wel weten. Ergens voelde het stom dat hij zo deed, alsof hij de ander plaagde. Hij wilde niemand plagen. Snel, doe er iets aan. ‘Jij bent ook mooi hoor,’ besloot hij uiteindelijk maar te zeggen, ‘En je ogen zijn grappig.’ Oké, die opmerking was eigenlijk niet nodig geweest. Maar dat was zijn manier om dingen te omschrijven als: bijzonder. Hij had nou eenmaal zo zijn moeite met talen, en hij bleef ergens een klein kind. Een klein kind dat bij god niet wist wat er aan de hand was.

PROFILE MAGICIAN