Len liep verveeld rond over het grasveld, het enige plekje waar je over het algemeen rust kon vinden. Eigenlijk wilde Len niets liever als wat rust aan zijn hoofd, en toch verlangde hij naar wat avontuur in zijn leven. Nee,stilzitten is iets wat Len zichzelf niet kreeg aangeleerd. Moeiteloos bleef Len zijn voetbal voor zich uit trappen. Voetbal was altijd al iets wat belangerijk was geweest in Len's leven. Het was de enige reden die hij kon gebruiken om verexcuseerd te worden bij zijn vader. Want ook zijn vader leek altijd respect te hebben voor zijn hobby, of zoals Len het graag noemde bezigheidstherapie. Na het voorval met William heeft hij nooit meer echt vrienden gehad, of beter gezegd: nooit meer echt contact met ze gehad. Dat resulteerde dan ook in behoorlijke verveling van Len's kant, wat weer resulteerde in veel voetbal. In die tijd dat hij niets te doen had gehad, was hij er aardig goed in geworden. En arrogant dat Len was geloofde hij ergens, dat vrijwel niemand hem kon verslaan. In een plotselinge beweging trapte Len de bal voor zich uit. De bal vloog in een nette parabool naar het 'doelwit', twee uiteenstaande bomen. De bal vloog precies door het midden heen, wat een kleine grimas op Len's lippen doet zetten. Nee, niemand kon hem verslaan met voetbal, daar was hij overtuigd van. Vanuit stilstand begon Len in de richting van de bal te rennen, die zich dan ook al snel weer tussen en voor zijn benen bevond. Len voelde zijn hartslag sneller en sneller gaan en genoot stilletjes van het gebonk tegen zijn borstkast aan. Ondanks het feit dat Len op een hard tempo rende, en daarbij een behoorlijke afstand, leek Len niet buiten adem of vermoeid te raken. Sterker nog; het leek net alsof Len met de pas nog meer energie kreeg, om nog harder te sprinten. Wanneer hij voor zijn gevoel meer dan driekwart van het veld gezien had, kwam hij tot een stilstand. Zijn geliefde zwart-witte voetbal rustte onder een van zijn voeten. Zweetdruppeltjes biggelden langs Len zijn slapen en ook zijn ademhaling was luid en onregelmatig geworden. Len wierp een snelle blik op zijn horloge en besefte zich dan dat hij daar meer als 40 minuten heeft rond gerend. Met zijn mond een beetje geopend zoog hij de zuurstof van de lucht in snelle schokjes naar binnen. Een zachte grinnik verliet Len's mond en even verscheen er een briljante grijns. Len was het niet meer gewend om zo lang achter elkaar te rennen, en hij had zich dus betrapt op een fout in zijn eerdere gedachten. Iemand zou hem wél kunnen verslaan.. Namelijk iemand met een nog betere conditie dan hem. Vanaf het moment dat hij stilstond had hij zijn ogen nog niet van de grond afgehaald, maar nu schoot zijn hoofd met een ruk omhoog. In zijn moment van vermoeidheid had hij niet eens opgelet of hij wel helemaal alleen was. Vluchtig schoten zijn ogen in zijn kassen van links naar rechts, zoekend naar een eventueel persoon. Al vlug zuchtte hij opgelucht, concluderend dat er helemaal niemand in de buurt was. Hij schopte de bal een stukje vooruit en al kreunend gooide hij zichzelf op de ietwat vochtige grond. Zijn armen spreidde hij wijd en ook zijn benen legde hij een stukje uit elkaar. En hij genoot.. Genoot van dit kleine momentje van pure vermoeidheid en rust. Hij was daadwerkelijk zó vermoeid dat hij zich er niet meer toe kon brengen om ergens over na te denken. Dat liet hem achter met een leeg, maar tevreden gevoel. Wanneer plots het zonnetje door begon te breken sloot Len zijn ogen. Zonder iets om over na te denken voelde zijn lichaam vreemd en stil aan. Als Len het met een woord had moeten beschrijven was het waarschijnlijk; breekbaar geweest. Want dit moment was voor Len zo zeldzaam en waardevol, dat hij ook wist dat het zomaar onderbroken kon worden. En serieus als er geen zon was geweest en hij zijn ogen gewoon zo had gesloten, was dat moment ook nooit onderbroken geweest. Jammer genoeg voor Len word het zeldzame moment vebroken door iets wat zijn zonlicht blokkeert. Eerst dacht hij nog dat het een wolk was geweest, maar naarmate de koelte aanhield wist hij dat het wat anders moest zijn. Tergend langzaam opende hij een blauw oog en richtte dat op het obstakel. Wanneer zijn ogen het obstakel omvatte, schrok hij overeind. Tegenover hem stond namelijk een persoon dat met zijn rug naar hem en zijn voetbal gekeerd stond. Ergernis kwam meteen in Len opzetten en zijn lege gedachtes stroomden vol met nare opmerkingen. Met een schuin hoofd onderzocht Len het persoon voor hem, om vervolgens op bittere toon te zeggen: Je verpest mijn uitzicht. En mijn zon bedacht hij zich er meteen achterna. Toch was Len nieuwsgierig geraakt naar het persoon voor hem, dat hem blijkbaar niet had opgemerkt. Tenslotte was nieuwsgierigheid iets wat bij Len's karakter hoorde. Bovendien was hij alleen en verveeld, en hunkerde hij stiekem naar aandacht van iemand. En bovenal een conversatie. »Sorry voor eventuele typfouten of spellingsfouten. »Have mercy; is mijn tweede berichtje met hem en ik moet inkomen >.< »Open voor iedereen die het durft Len's zonlicht te blokkeren :3

Dominic wandelde kalm over de gangen. Wetend dat bepaalde meisjes hem nakeken. Dachten over hoe hij Yazuki naar het bal had gevoerd. Hoe hij met haar had gedanst. Jaloers op haar, lachend naar hem. Hij glimlachte vriendelijk, misschien ietwat verleidelijk terug. Hij was immers een nette jongen, aardig en betrouwbaar. Slim en goedgekleed. Hij droeg nu een simpel shirt, wat voor hem een uitzondering was. Het was immers warm lenteweer. Maar nog steeds was zijn kleding donker en eenvoudig, maar wel van goede kwaliteit. Zijn shirt was donkergrijs met een paar knoopjes, die net niet te ver open stonden. Alles was perfect uitgebalanceerd. Onberispelijk, het volmaakte beeld van een lieve schooljongen. Hij streek zijn haar uit zijn ogen en grijnsde naar een bekend gezicht. Een leraar, die konden zeker op zijn uitmuntende imitatierespect rekenen. Die moest je immers al helemaal te vriend houden. Hoe vaak hadden leraren mensen die hem beschuldigden al van jaloezie beschuldigd? Vaak genoeg om de waarde van een goed gemanipuleerde volwassene te kennen. Gelukkig waren de meeste volwassenen nog makkelijker voor je karretje te spannen dan leerlingen. Want leraren konden gewoon niet geloven dat een jongen, zo gehoorzaam en kalm als hij, iets zou doen wat ook maar een beetje tegen de regels in ging. En Dominic vond het allemaal prima. Hij genoot ervan zijn spelletje te spelen. het winnen van zijn spel, het overwinnen van een prooi. Het stukmaken van een eenvoudig en onbetekenend speeltje in zijn assortiment. Het gaf hem een kick. Zorgde dat hij nog wat voelde,iets wat in de buurt van plezier of geluk kwam. Voor de rest was het allemaal kilte, haat en verachting. Meer verdienden die miezerige kleuters hier ook niet. Of hij iemand respecteerde? Niet echt. Eigenlijk wel, maar dat was iemand aan wie hij niet meer wilde denken. Hun spel was uit de hand gelopen. Yazuki. Hij onderdrukte de neiging om haar hatelijke naam te sissen. Dat zou hem behoorlijk veel rare blikken opleveren. En dat zou de algemene overtuiging dat ze een perfect stel waren schaden. terwijl dit beeld hem over het algemeen wel goed uitkwam.

Hij snoof de frisse lucht op. De buitenlucht klaarde zijn gedachten op, de wind veegde Yazuki's blauwe ogen uit zijn hoofd. Hij liep door over de paden, zo te zien in gedachten verzonken. maar zijn ogen schoten onopvallend heen en weer, op zoek naar een nieuw spelletje. Een nieuwe uitdaging, een nieuw vliegje voor in zijn web. Hij liet zich op een bankje zakken en speurde nog steeds rond naar iemand die zijn aandacht daadwerkelijk waard was. Er kwam nu iets zijn richting in. Daar, in de verte rende een of ander kind hyperatief rond. Dominic zuchtte geërgerd, maar bleef toch toekijken. Er was momenteel niets beters in de aanbieding, dus de blonde gestalte had zijn aandacht. Hoe lang zou dit joch zichzelf nog lopen uitsloven voor niets? Zoals verwacht liet dat moment niet lang meer op zich wachten. De jongen had er al lichtelijk uitgeput uitgezien vanaf deze afstand. Het gedraaf hield op. De jongen stopte nu definitief met rennen, liet de bal een stukje doorrollen om vervolgens te gaan liggen in het gras. Dominic zat daar op het bankje, uit het zicht, op minstens honderd meter afstand. Hij wist zeker dat hij vanaf hier niet te zien was geweest. Nu hij wat voorkennis over zijn rivaal, prooi, speeltje had verzameld was het tijd om in actie te komen. Het was tijd voor de krachtmeting, hoe zou het uitsloverige joch op zijn toneelspel reageren? Het was bij iedereen anders, ieder onbenullig, onwetend slachtoffer deed anders. En dat maakte het zo leuk. Voorspellen hoe de ander zou doen. En dan zorgen dat je hem of haar een stapje voor was, alles stuurde met een onzichtbare beweging of een terloopse opmerking. Hij stond op, veegde zijn handen af aan zijn broek en kwam kalm in beweging. Hij liep recht over het veld heen, doodstil en doelgericht. De zon was weer door de wolken verschenen en de stralen brachten een engelachtige gloed om zijn hoofd. Hij liep naar de jongen toe, keek minzaam op hem neer. Bestudeerde het fragiele gezichtje nauwkeurig. Keerde zich dan ongeïnteresseerd om. De zon verwarmde zijn gezicht, maar kon de kilte in zijn hart zoals altijd niet wegnemen. Het was een bekend gevoel geworden, de kou in zijn hart als hij aan een ander dacht. De haat als hij aan zijn vader dacht, de vermeende misdadiger. De woorden van de jongen achter hem brachten een spottende lach op zijn gezicht. Hij bleef nog enkele seconden stil staan, maar draaide zich dan soepel om. ''Wat jammer nou. Dat spijt me echt voor je. Maar de laatste keer dat ik het controleerde was dit openbaar terrein. Dat betekent dus dat het van iedereen is... En we het gras samen moeten delen.'' Als een vader die zijn zoon toespreekt, zo geduldig legde hij alles uit. Benadrukte de belangrijke woorden, pauzeerde kort na elke zin. Het woord 'iedereen' ging gepaard met een kleine cirkelbeweging. ''Dus als je het niet zo leuk vindt, ga dan maar ergens anders zitten. Want ik ga niet weg op bevel van zo'n miezerig onderkruipsel.'' Zelfs de laatste twee woorden werden poeslief uitgesproken. Hij grijnsde vriendelijk, de neerbuigende woorden met zoete harmonieuze stem gemeld. Als een engel stond hij daar, lief lachend en zich zo te zien van geen kwaad bewust. ''Och, waar zijn mijn manieren gebleven. Dominic Gabriël Fedelmid, aangenaam kennis te maken.'' Hij lachte zijn witte tanden bloot, zo lief en onschuldig. Draaide zich half om, zodat zijn gezicht weer deels in de zon baadde. Hij was benieuwd hoe de blonde jongen hierop zou reageren. Hij hield van deze momenten. Waarop je een onbekende voor het eerst bespeelde. Hij hield ervan om iemand verbaal te mishandelen of juist voor zich te winnen. En nu was hij nog aardig geweest voor dit speeltje, eerst zou hij uit proberen te vinden wat het allemaal kon. En zodra het oud en saai was, zou hij het stuk maken. Zo simpel was het. De wind speelde met zijn zwarte lokken, hij sloot gelukzalig zijn ogen. Genoot van de zon die eigenlijk voor de ander bedoeld was geweest. Als iemand anders iets wilde, werd het alleen maar leuker om het te bezitten. Hij opende één oog en grijnsde spottend.
[Lalalaaa sweetacting hatemode already activated ]

Ja nieuwigheden waren altijd al een interessant gegeven geweest. Van kleins af wou hij echt alles uitproberen en dat kwam natuurlijk voor zijn ouders niet goed uit. Zijn magie ontwikkelde zich snel en alles in het huis ging naar de vaantjes tot groot amusement van Mats. Hij hield van dingen ruïneren en zijn ouders enorm in de kosten brengen, ook bij andere studenten was hij niet geliefd maar nu probeerde hij zijn gedrag te veranderen naar mysterieus want niemand mocht weten hoe een groot gevaar hij was voor anderen.

De woorden van de twee jongens deden een onvermijdelijke grijns op zijn gezicht achter. Hij kon het zelfs niet eens meer verbergen. De oudere jongen had al meteen een haatdragende indruk achtergelaten op de zin van de kleine jonen: "Je verpest mijn uitzicht." Zo te zien was de oudere jongen meteen al op zijn teen getrapt, of leek Mats het mis te hebben. Hij had geen idee maar het spelletje tussen beiden zou sowieso een gekwetst hart opleveren bij de jongere jongen, of had hij dit ook mis? Het interesseerde hem alleen maar hoe de oudere jongen de jongere al meteen begon af te kraken: ''Wat jammer nou. Dat spijt me echt voor je. Maar de laatste keer dat ik het controleerde was dit openbaar terrein. Dat betekent dus dat het van iedereen is... En we het gras samen moeten delen. Dus als je het niet zo leuk vindt, ga dan maar ergens anders zitten. Want ik ga niet weg op bevel van zo'n miezerig onderkruipsel." Mats grijnsde om de twee simpele maar toch haatdragende woorden: 'Miezerig onderkruipsel.' Ja hij had gelijk, de oudere jongen had al meteen een haatdragende opstelling tegenover de jongen met de bal. Mats geeuwde en zat eigenlijk best gemakkelijk in die boom, uit het uizicht maar toch net in de buurt van beiden om het gesprek te volgen. Hij wreef elegant met zijn hand die beschermd was met een witte handschoen, wat zwarte lokken voor zijn bloedrode ogen weg die een geamuseerde blik vertoonden. De oudere jongen stelde zich voor: ''Och, waar zijn mijn manieren gebleven. Dominic Gabriël Fedelmid, aangenaam kennis te maken.'' Eerst had Dominic de kleine jongen zwartgemaakt en nu deed hij 'poeslief'. Natuurlijk. Nu besloot Mats uit de boom te springen en elegant voor Dominic neer te komen met een stralende glimlach."Aangenaam Dominic" zei hij met een brede grijns die voorlopig nog niets verried van dat hij het moment met de kleine jongen wou verpesten. Hij opende zijn ogen en keek Dominic vreemd genoeg net zoals hem vriendelijk naar de jongen en dan weer naar Dominic.

(bah moet er in komen allebei dus even niet op de vreemde post letten :'])