\\ I Feel Like A Monster \\

Continue was zijn lichaam in beweging. Moest het in beweging houden. Zou hij stoppen met bewegen dan zou hij zijn gedachtestroom laten gaan tot een zekere hoogte dat hij het niet meer kon stoppen. Iets wat hij zo veel mogelijk moest zien te voorkomen. Ook al wist hij dat het hem nooit ging lukken. In de zestien jaar dat hij leefde was het al dusdanig vaak voor gekomen. Dus waarom zou het nu wel gaan. Precies. Dat ging dus ook gewoon niet. En ergens. Ergens vond hij het ook helemaal niet erg. Het ene moment. Het moment van de dag waarop zijn hoofd helder was en hij na kon denken wilde hij er van af. Wilde dat het weg ging uit zijn hoofd. Echter was het zo dat hij meest van de tijd een doorgedraaid beest was. Wilde met alles en iedereen spelen. Spelen niet in vriendelijke of zachte zin. Zelfs niet op een erotische manier. Hoewel dat wel soms aan de orde was. Hij wilde gewoon op een sadistische manier met anderen spelen. Ze bij wijzen aan stukken scheuren alsof het goedkoop speelgoed was. Zo was het altijd al gegaan. Van jongs af aan. Het was iets wat niet te controleren viel. Door niemand niet. Zelfs door hemzelf niet. Kon het hem wat dat hij zijn ouders wat aan gedaan had. Dat hij zijn broertje voor het leven verminkt had en zijn zusje gehandicapt gemaakt had. Spijt. Het was iets wat hij niet kende. Want ergens. Ergens voelde het gewoon goed. Er was geen ontkomen aan. Mensen dachten hem de baas te kunnen. Dachten te weten wat ze met hem aan moesten. Omdat het allemaal beter was voor hem. Voor hem juist. Voor hen ja. Dachten altijd alleen maar aan zichzelf. Egoïstische mensen. Daar had hij een hekel aan. Nu was het niet zo dat hij alles en iedereen haatte. O god nee. Er waren veel te veel leuke dingen in het leven. Zo had hij een ware obsessie voor bloed. Hoe het zo’n mooie rode kleur had. Variërend in verschillende tinten. Hoe het ergens van af droop. Een dikke druppel die opwelde uit een wond. Langzaam zijn weg naar beneden zocht. Fascinerend gewoon. Als het kon dan kon hij er uren mee bezig zijn er naar te staren. Het te observeren. Het was misschien een beetje vreemd. Een klein beetje maar. Maar god, moest iedereen dan zo standaard zijn tegenwoordig? Hij zag er het kwaad niet van in. Dat zag hij eigenlijk nergens van in maar oké. Want wist hij veel dat, dat geen wat hij deed slecht was. Alsof hij een onschuldig klein jongetje was. Van geen kwaad bewust was. Helaas. Dat was allemaal maar grote schijn. Want hij wist wat hij deed. Wist misschien niet waarom maar wist wat er gebeurde. Ook al was het beest los. Nu was het niet zozeer dat het een tweede persoonlijkheid van hem was. Iets wat hij in zijn hoofd gecreëerd had. Nee, dat was gewoon zijn ware aard. En hij was er nog trots op ook. Vond het leuk anderen te martelen. Bang te maken. Te pesten. Kon hij van genieten zelfs. Afijn. Nu moest hij zich een weg zien de vinden door de gangen van dit kasteel. Het kasteel dat als een dolhof was. Niemand op de gangen te zien. Jammerlijk. Had zijn handen diep in zijn zakken gestoken terwijl hij door liep. Geen hoog tempo maar hij bleef immers lopen. Moest blijven lopen. Liet zijn bloedrode ogen langs deuren glijden. Niet lang, om daarna naar de volgende te gaan. Tot hij bleef staan. Al was het een seconde meteen verscheen er een grijns rond zijn lippen. Een grijns die weinig goeds voorspelde. Kon het duister bijna voelen. Als automatisch gleed zijn hand naar de klink van de deur. Drukte die langzaam naar beneden om de deur krakend te openen. Als een klein kind dat net een lolly gekregen had daalde hij de trap af de duisternis in. Meteen kwam de muffe lucht hem tegemoet. Hoorde her en der wat dieren wegschieten maar besteedde er verder geen aandacht aan. De smalle gangen waren om de vijftien meter verlicht met een brandende fakkel. Zijn handen raakten de muren toen hij zijn armen horizontaal strekte. Het ondergronds stelstel van de school. Hoe gaaf was dit. Het was donker en gaf een normaal mens de kriebels. Maar hij. Hij leek er alleen door aangetrokken te worden.

It's scratching on the walls, in the closet, in the halls
It comes awake and I can't control it

Enya liep ongemakkelijk over de verlaten gangen, waarom had ze haar kamer verlaten?! Gelukkig had ze Zip bij zich, het kleine vuurvliegje zat in zijn jampotje in haar broekzak. Haar hart klopte snel, het leek of er nog iemand was maar dat diegene geen vriendelijk persoon moest zijn. Geobserdeert door iets... Ze begon iets sneller te lopen, ze wilde zo snel mogelijk terug. Toen ze op een totaal verlaten gang kwam, zag ze dat er een deur open stond. Dankzij haar voorliefde voor boeken wist ze dat die naar het ondergrondse stelsel van de school leide... Zou er iemand naar beneden zijn gegaan? Ze wist niet of dat mocht en wilde diegene voor de zekerheid voor de woede van de hoofdmeester behoeden. Ze liep stapje voor stapje de trap af, het werd steeds donkerder en Enya steeds banger. Maar ze liep moedig verder, beneden waren er een paar fakkels en ze had Zip nog. Haar wijde t-shirt, tuinbroek en ballerina schoentjes waren hier niet echt geschikt voor, het was er echt koud. Ze liep verder de trap af en meende verderop voetstappen te horen. Ze wilde graag andere leerlingen behoeden voor straf, behalve dan die half gare June, die het kennelijk geweldig vond om Savador te zien. Enya wist wat er gebeurd was de laatste keer dat haar hoofdmeester zoveel belangstelling voor een leerling had gehad... Nouja, wat maakte het ook uit. Verdorie wat was het koud! Enya was niet echt bang in het donker maar bleef er ook niet graag lang. Ze zag de persoon die de trap was afgedaald, het was een jongen. En plots....voelde ze iets...onmenselijks.... 'Ehm...hallo, jij daar.' ze kwam dichterbij en besloot dat gevoel te negeren. Ze glimlachtte lief. Ik wil me niet met je bemoeien maar je mag hier niet komen. Ik wil je alleen van straf behoeden.' Zei ze, eigenlijk meer om te voorkomen dat hij tegen haar zou uitvallen.

» Feel like I am Human [ Thomasso ]
» You can feel it in the air.
» I Feel Lost..
» You know how I feel // Damian
» Just feel the sun on my skin

\\ I Feel Like A Monster \\

\\ I Feel Like A Monster \\

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen