Stap voor stap liep een dame door de gangen. Na ja het is maar wat je een dame noemde. Voor haar leeftijd was ze nog steeds niet officieel een dame, zoals ze dat altijd zeiden. Wat kon Dai het toch ook schelen. Helemaal niks dus. Ze zag er ouder uit dan ze was, maar ook dat boeide haar niet veel. Haar schoenen maakte geluid op de vloer bij elke stap die ze zette. Haar groen/gele ogen keken recht vooruit. Dai had de rare gave om van oogkleur te veranderen. Al sinds ze geboren was. Ze kon echter maar tussen twee combinaties kiezen, groen/geel dus, maar ook paars/roze. Het hing ook van haar emotie af. Ze was nou "bored to death", dus haar ogen waren gewoon groen/geel. Hmm... wat kon ze is gaan doen, dingen die eigenlijk niet mochten, wat was er leuker dan dat. Een iet wat vals grijnsje verscheen op haar gezicht. Het grijnsje verscheen al weer toen er een leraar de hoek om kwam. Een zoete glimlach verdween van haar gezicht en de leraar trapte er in. Of course. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de man die weer verdween, verder in het schoolgebouw. Dai liep verder op zoek naar iets leuks. Er was echter niet veel te doen rond deze tijd. De schooltijden waren bijna afgelopen, de meeste lessen waren ook al lang afgelopen. Tijd dus om wat rond te struinen en vooral een keer niet luisteren terwijl je in een lokaal stond. Dai koos een van de willekeurige lokalen. Met een draai ging ze naar binnen, waardoor ze vloeiend, maar wel zo zacht mogelijk de deur dicht deed. Jup, zo zagen mensen tenminste niet dat hier iemand was, want tja al die mensen die je dan lastig vallen, laat staan de leraren of leraressen. Dat je uit het lokaal moet gaan, blablabla. Maar hier was het rustig, dus was het fijn.
Ze liep naar een van de ramen en zonder pardon deed ze het ene raam open. Wat frisse lucht hier was wel fijn en ook nodig, volgens Dai. Ze hing vervolgens uit het raam, leunend op de vensterbank, want ja anders lag ze nu beneden op de grond met al haar botten gebroken. Ze kreeg al rillingen als ze er aan dacht. Opeens verscheen er een spier witte kat voor haar neus. Dai keek enorm verbaasd, zeker omdat ze het dier kende, want het was haar kat. "Wat doe je hier?!" was het eerste wat Dai's mond verliet. De kat kwam even langs Dai's arm om te kroelen. "Ik dacht dat je opgesloten zat" kwam er weer verbaasd uit haar mond. "Hoe..." en ze onderbrak haar eigen zin. Ze was natuurlijk weer vergeten het kattenluikding op slot te doen, die ze gemaakt had, handig. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. "Na ja, tijd om naar huis te gaan" zei ze kalm. Dai wilde vervolgens haar huisdier pakken, maar voor dat ze het wist zat het dier op de kast. "Kom hier" kwam er iets te luid uit. Heel goed hoorbaar. Dat boeide haar echter niet op dit moment, ze moest dat beest zien te vangen, voordat er mensen op kwamen dagen. Ze had hem trouwens nog niet eens een naam gegeven, na ja dat moest maar wachten. Behendig sprong ze op een van de tafeltjes. Ze sprong van tafel naar tafel en stopte toen ze dicht bij de kast was. Op een voet staand leunde ze naar voren, tegen de kast aan, met haar arm uitgestrekt naar haar witte kat. "Kom maar" en ze begon allemaal geluidjes te maken zodat de kat misschien kwam. Wat niet echt hielp. Opeens hoorde ze een geluid op de gang, voetstappen. Dai versteef Ooo god en wat nu? schoot er door haar gedachten. Dai negeerde het maar en probeerde snel weer de kat te pakken te krijgen. Misschien merkte de gene die langs kwam het niet eens, misschien was het niet eens een leerling en als het wel een leraar was, dan had ze dikke pech.

~Master Savador

---

Misschien lag het aan het feit dat het al een tijd lente was en de dagen warmer en zonniger werden. Het kon ook liggen aan zijn stemming, maar goed; die bleef vrijwel altijd onveranderd. Permanent grumpy. Wat wilde je ook als je een miserabel leven leidde. Maar het was in ieder geval zeker dat het haatgehalte onder de leerlingen jegens hem nog zeker niet gedaald was. Het gegooi met propjes achter zijn rug om, het gesmoes over van alles en nog wat waarvan ze dachten dat hij het toch niet hoorde maar dit zeker wel deed, brutale monden of kinderen - voornamelijk eerstejaars die pas op school waren aangekomen en alles van roddels en geruchten direct geloofden, nieuw en onwetend als ze waren - die juist beangstigd door hem waren. Bij Medusa. Hij had twee banen hier, had het ongelofelijk druk en was dag en nacht in de weer met zijn werk. Nakijkwerk, administratieve zaken, zijn plichten als opvolger van Heer Alejandro. Was hij tegen twee uur in de nacht klaar met alles, dan kon hij er over vier uurtjes weer uit. Daarbij had hij nog twee jonge kinderen waar hij voor moest zorgen en zat hij, sinds zijn eerste vrouw overleden was en hij alle zorg niet op zichzelf kon nemen, opgescheept met een van een random relatiebureau geplukte vrouw waar hij niet eens een greintje liefde voor voelde. Vanzelfsprekend dat hij niet altijd de vrolijkste was. Als volbloed Shadraan voldeed hij aan het stereotype uiterlijk: een lange bleke man, veelal gehuld in zwarte mantels, met lang sluik haar dat hij altijd los droeg. Maar behalve dat vielen er ook veel slangachtige eigenschappen aan zijn uiterlijk te ontdekken. De verticale pupillen in zijn gouden slangachtige ogen, de paarse markeringen eronder, zijn aantrekkingskracht tot slangen. Het zat in de familie. Ook was het geen onbekend feit meer op de school dat hij niet vies was van jong vrouwelijk gezelschap, zo'n beetje verslaafd was aan rode wijn, rijkdom en faam en nog maar te zwijgen hoe hard en streng hij alles aanpakte. Al met al waren het tientallen redenen om hem uit de weg te gaan, je op een vreemde manier aangetrokken tot hem te voelen of hem diep te haten. Dat laatste was het meeste van toepassing. Meestal om incidenten die een al wat langere tijd geleden waren gebeurd en die vervolgens weer als oude koeien uit de sloot werden gehaald. En hij werd het zo'n langzamerhand kotsbeu. Met ruwe handelingen draaide Savador de deur van het lokaal Vuurmagie - zijn lokaal - op slot en draaide zich vervolgens met een ruk om om in een snelle pas weg te benen, zijn mantel ruisde daarbij als een grote vleermuis achter hem aan en de zwartlederen aktetas in zijn hand. 'Maak ruimte voor je meerderen!' snauwde hij tegen een kleine jongen die voor zijn voeten liep en zich naar zijn gevoel te langzaam voort bewoog. In een kleine beweging duwde hij het joch tegen de muur. Achteloze jeugd. Niets kon ze nog schelen. Maar hij had toevallig geen tijd voor onzin en getreuzel. Chagrijnig baande hij zich een weg door de gangen, weg van die belastende leerlingen en weg van alle lokalen. Zijn hele leven werd tegenwoordig beïnvloedt door het onderwijs, alsof hij niet meer voor zichzelf leefde. Voor het lokaal waar normaal gesproken Duistere Magie door Miss Katherine werd gegeven, bleef hij echter op slag weer stilstaan, want hij wist zeker iets gehoord te hebben. Fronsend staarde hij even naar de deur. Kathy? Was haar les niet al lang afgelopen? Wat deed ze er dan nog? Nerveus en ietwat twijfelend nam hij zijn aktetas in de andere hand. Hij kon niet ontkennen de vrouw wel leuk en aardig te vinden. Misschien iets te leuk en aardig. En lief en mooi en attent en - zou hij naar binnen gaan? Een praatje kon geen kwaad. Terwijl hij met een hand door zijn lange lokken streek, liep hij zo kalm mogelijk naar de deur en forceerde een zuinig glimlachje op zijn gezicht. De charmanste uit zijn karige collectie aan optimistische emoties, de vrouw verdiende immers het beste. En hij kon welliswaar ook een gentleman zijn, zoals dat zijn houding in zijn geboorteplaats betaamde. Het was enkel de vraag voor hem in Katherine's geval of ze zich tegenover hem ook net zo genegen voelde, of dat ze geen idee had wat ze met zo'n oude zak aan moest. Maar daar wilde hij nu niet over nadenken, want ze was er nu en was nu alleen en vrij, net als hij. 'Katherine?' sprak hij op vragende toon door de deur, meer tussen neus en lippen door dan echt goed verstaanbaar. Hij klopte er met een knokkel een aantal keer tegenaan om aan te kondigen dat hij binnenkwam. Voorzichtig deed hij een stukje de deur open en gluurde om het hoekje. Geen Kathy te bekennen, en ook geen spoor van haar kat. Er was wel een andere sneeuwwitte kat die om de een of andere reden bovenop een kast zat, en een rozeharig meisje dat bovenop een tafel stond te balanceren om het beest te pakken te krijgen. Over iemand op de kast jagen gesproken. Meteen gleed er een harde, grimmige trek over zijn bleke gezicht bij dit aanzicht. Daar ging zijn heugtenis op een gezellig lang middagje met een van de vrouwen van zijn dromen. Thankyou. Niet bepaald vrolijk om dit te treffen in een verlaten lokaal, duwde Savador de deur verder open tot deze zijn gestalte helemaal verhulde en leunde toen met een schouder tegen de deurpost terwijl hij in een langzame beweging zijn armen over elkaar sloeg. Afwachtend. Ontevreden. Streng. 'Wat doen we hier?' klonk zijn bittere stemgeluid door het lokaal. Hij voelde er immers weinig voor om snel genoeg met een huilende leerlinge, een rondracende kat en verschrikkelijke hoofdpijn te zitten.

Haar geel/groene ogen waren gericht op de spierwitte kat die haar aan het trollen was, om op de kast te blijven zitten en zo dicht tegen de muur aan. Dit deed hij anders nooit, hij had het ook nog nooit gedaan, haar zo vervelen door niet te luisteren. Het was wel een hele klus geweest om het diertje zijn vertrouwen te krijgen, want dat was niet van het leien dakje gegaan, in tegendeel. Het was een onhandelbaar kreng volgens de meeste mensen die ze toen kende. Ze was toen een stuk jonger, een jaar of acht. Ze leefde toen nog bij haar ouders, nu moest ze niks meer van haar ouders hebben, alleen geld, dat was leuk. Maar ja met haar zoete glimlach kreeg ze wel veel voor elkaar dat moest ze toegeven. Ze was niet altijd en bij een iedereen een bitch ofcourse. Terug naar haar verhaal met haar kat. Ze ging een keer mee met haar ouders, naar kennissen, gezellig een of andere feestje. Ze kon het slecht herinneren, maar die dag zou ze nooit vergeten, dat ene stukje uit haar leven. In de mand in de kamer lag ene klein wit ding, opgerold, heel schattig allemaal. Voordat Dai als achtjarige erop af wilde stappen werd ze tegen gehouden, niet door haar ouders, maar door een van de kennissen die haar vertelde dat het een of ander vals beest was dat je hand op vrat als je in de buurt kwam. Natuurlijk zeiden ze dat niet op die manier, dan had Dai meteen een heel trauma gekregen, voor de rest van haar leven. Dan zou ze nu waarschijnlijk bang zijn van haarzelf, want haar dierenvorm was een spierwitte tijger. Dankzij dit diertje was ze daar ook achter gekomen. Dat terzijde. Het kleine katje bleef liggen, liggen in de mand. En de kennissen en haar ouders bleven toch maar praten over van alles wat Dai op die leeftijd toch niet snapte. De aandacht werd toch zeker wel getrokken, om ondanks al die waarschuwingen toch naar het kleine beestje te gaan. Eenmaal dichterbij gekomen keek ze het diertje aan. Ze keek het diertje recht in de ogen aan, het katje keek terug. Uit verbazing van de kennissen en haar ouders die dachten dat Dai op werd gevroten, was het katje op Dai gesprongen. Sindsdien was het echt door dik en dun met dat beestje. Ja goede tijden. Eenmaal terug bij de realiteit, terwijl ze op een tafel stond en het beest te pakken wilde krijgen, ging het fout ofcourse, want ze hoorde voetstappen. Er werd vervolgens op de deur geklopt, Dai kreeg een halve hartaanval, daarna ging de deur langzaam open op een kiertje. Ze hoorde een stem en de naam Katherine. Haar ogen werden groot terwijl ze als een standbeeld bleef staan. Ze durfde zowat niet op zij te kijken, want ze wist wie het was. Het schoolhoofd, het zal wel weer is niet. Dai had het nog nooit voor elkaar gekregen om naar het schoolhoofd toe te moeten. En de roddels die ze hoorde, ook daarvan wist ze niet of ze ze moest geloven of niet. Langzaam draaide ze haar hoofd naar het schoolhoofd, of te wel Savador, waarschijnlijk moest je hem aanspreken met Master Savador, anders was het niet formeel genoeg of zo. De vraag werd gesteld, die had ze wel aan zien komen ja. Ze slikte en zette een glimlach op, terwijl ze haar ogen sloot veranderde haar ogen van kleur, in plaats van groen/geel naar paars/roze. Ze opende ze weer, zijzelf had het echter nooit door dat dat gebeurde, ze moest het altijd van andere horen. "Eu... eum ik kan het uitleggen" zei ze met een scheve glimlach. Ze maakte nog een paar geluidjes en graaide in haar zak op zoek naar iets wat het beest kon lokken in haar jurkje. Niet te geloven dat ze nog steeds geen naam had. Ze vond een krakend snoep papiertje en hield het ding voor de kat zijn neus. Zonder echt meer op het schoolhoofd te letten kon ze nu eindelijk het beest te pakken krijgen. Met de spierwitte kat in haar armen sprong ze van de tafel af. "Ik moest eu.... Trouble te pakken krijgen" en ze hield de kat op. "Hij was ontsnapt en toen moest ik er dus achteraan... en toen was hij hierheen gevlucht" vertelde ze. Wat ze vertelde was niet helemaal waar, maar dat kon haar niks schelen. Ook had ze even snel een naam bedacht, Trouble was wel een goede naam voor het dier. Ja zeker. Een glimlach bleef op Dai's gezicht staan terwijl ze met de kat in haar armen stond. Hopelijk werd ze niet gestraft of zo. Dat was wel het laatste wat ze wilde...

---

Met een tegenstrijdig gevoel bedacht hij zich wat hij met Kathy had kunnen doen deze middag, was het inderdaad zo gebeurd dat hij haar in dit lokaal had getroffen. Wat vrije tijd samen, beginnend met een conversatie over hoe alles tegenwoordig ging en of dat wel goed ging, vervolgens zou hij haar waarschijnlijk mee hebben genomen naar Oak's Field om haar een drankje aan te bieden in de Bokkenburcht. Tegen de avond zou hij haar veilig terug naar het kasteel begeleiden, waar hun wegen zich weer spijtig maar helaas scheidden. Of met hem meeging en de andere kant van zijn bed zou beslapen, natuurlijk. Fout om op te hopen, maar goed. De kinderen zou hij bij iemand onderbrengen die hij in vertrouwen nam en zijn vrouw moest vanavond werken. Hij nam niet eens de moeite trouw aan haar te zijn - die heks had hem al teveel geflikt. Dus al om al had hij geen enig probleem ingezien. Zo mooi mocht het allemaal niet lopen. Zijn leven was een ketting aan deprimerende gebeurtenissen, dat wist hij inmiddels wel. En zo bleek het maar weer op het moment dat hij heel iemand anders aantrof in het klaslokaal. Het meisje op de tafel stond in eerste instantie met haar rug naar hem toe, maar hij nam de gelegenheid haar nauwkeurig te bekijken op het moment dat ze zich naar hem omdraaide. Jong en onmiskenbaar slank, zuurstokroze haar - een kleur die hij altijd afzichtelijk en overvrolijk had gevonden - en.. hij durfde het niet met zekerheid te zeggen, dus hield hij het laatste opvallende detail maar bij oorachtige uitsteeksels. Alles bij elkaar maakte het hem niet bepaald vrolijker. Haar magiebron straalde duistere magie uit, zoals die voor zowaar iedereen voelbaar was die over enige magische vaardigheden beschikte. En als je er als Shadraan zo zoet bij liep.. hij als man die uitermate trots was op zijn nationaliteit vond het een diep teleurstellend gezicht. Al kon hij niet zeggen dat het meisje zelf niet knap was, want ondanks dat het nauwelijks opviel had hij daar ook een stiekem oog voor. Pedofiele praktijken, dat moest al genoeg zeggen. Zijn eerste vrouw was één van zijn leerlingen geweest, een meisje van nog geen achttien en moeder van de kinderen die ze na haar dood had achtergelaten en die hij nu moest opvoeden. Een leraar-leerling relatie, dus alles moest in het begin heel voorzichtig en geleidelijk geregeld worden om het niet op te laten vallen. Stiekeme afspraakjes tussen de lessen door, tripjes naar Shadra in de vakanties en knusse avondjes in het bos, waar geen andere leerling zich er 's avonds waagde. Ondanks dat het in de ogen van vele mensen fout was, waren ze gelukkig geweest en had hij echt van haar gehouden. Dezer dagen voelde hij zich eenzaam en ongeliefd met een groot gebrek aan warmte of liefde. Dus ja; hij hield zich ermee bezig. Het meisje leek het echter niet op te vallen dat Savador zijn blik over haar heen liet gaan alsof hij haar scande, en zette een glimlachje op. Zijn slangachtige ogen bleven ietwat geïntrigeerd hangen op de hare toen hij direct opmerkte dat haar irissen van kleur waren veranderd. Van groenig geel naar paarsachtig roze. 'Eu... eum ik kan het uitleggen,' luidde de reactie van het meisje. Nog steeds afwachtend bleef Savador staan, als een roerloos standbeeld dat enkel zijn scherpe ogen kon bewegen. In plaats van dat hij eerst een goed beargumenteerde uitleg kreeg, haalde het meisje iets van een knisperend papiertje tevoorschijn en hield het als een soort aas voor de neus van de kat. Zijn aandacht werd even naar het beest getrokken toen ze er uiteindelijk in slaagde om hem op te pakken en veilig en wel van de kast te halen. Katten; bij Medusa - hij had een afzichtelijke haat jegens de beesten. Ze waren harig, nurks, haalden met hun klauwen naar je uit om het minste of geringste en waren bovendien vreselijk ondankbaar. Slangen waren in vele opzichten zoveel beter, naar zijn gevoel. Ze waren loyaal en hadden hetzelfde strenge over zich heen als hij. Je schepte een ware band met de dieren. 'Ik moest eu....,' besloot het meisje uiteindelijk maar met de uitleg te beginnen waar hij op wachtte. 'Trouble te pakken krijgen.' Demonstratief hield ze vervolgens het beest op, alsof hij het niet erg vond om zoveel kat te moeten aanschouwen. Gadverdamme. Toch veranderde er nauwelijks iets aan zijn bleke strenge gezicht. Langzaam trok hij een enkele wenkbrauw op, bijna minachtend. 'Hij was ontsnapt en toen moest ik er dus achteraan... en toen was hij hierheen gevlucht,' vertelde ze tot slot. Een snel verzonnen smoesje of de waarheid in een geldige reden, het kon van alles zijn met de onverantwoordelijke jeugd van tegenwoordig. Traag kroop zijn intimiderende blik terug naar het meisje, om vervolgens lang en onbeweeglijk op haar gelaat te rusten. Alsof het zijn intentie was om op die manier na te gaan of ze daadwerkelijk de waarheid sprak. Vuile glasharde leugentjes: daar hield hij niet van. 'Werkelijk?' zei Savador zacht, niet bepaald op een spontane manier. De hand van de arm die hij met de andere ondersteunde en die hij tegen zijn wang had gelegd, streek bedenkelijk langs zijn kaaklijn. 'Wat toevallig nu. Ironisch hoe mooi de naam van de kat op jou van toepassing is.' Zonder het meisje aan te kijken, duwde hij zich van de deurpost af en liep langzaam verder het lokaal in. Zijn hand ging in het voorbijgaan even langs de tafel waar het meisje zojuist op had gestaan, en waar enkele vegen van haar schoenafdrukken nog vaag op waren te zien. Hij bleef er vlak bij stilstaan nu hij zowat pal voor het meisje stond. Tamelijk kalm keek hij op haar neer. Voor zover je kon zien dat hij kalm was, want zijn roofdierachtige ogen hadden vrijwel altijd iets afschrikkends over zich heen. 'Ik neem aan dat je donders goed weet dat het klaslokaal verboden terrein is na schooltijd en zonder enkele toestemming, en dat huisdieren absoluut niet in een lesruimte thuishoren?' Hij sprak zacht, snel, maar kil, met hier en daar de nodige stemverheffingen in zijn woorden. Dat hij rigide was, was bij de meeste leerlingen allang niets nieuws meer. Bij de wat nieuwere leerlingen was het een ander verhaal, maar ook zij kwamen het snel genoeg te weten. Naar zijn mening was het gewoon zwaar ergerlijk om te weten dat de leerlingen die hij zo graag tot perfectie wilde kneden zich al niet eens aan het Regelement aan schoolregels konden houden, een waslijst aan normen en waarden die door hem met de eigen hand op papier waren gezet. Teleurstellend.

Ze had geen idee van dat ze gescant werd door haar schoolhoofd. Ze had wel is dingen voorbij zien komen, maar ze had nooit de moeite genomen om het helemaal uit te gaan zoeken of überhaupt het te geloven, want ze had wel veel betere dingen te doen. Bijvoorbeeld niet in de problemen te komen, wat nu dus mislukt was. Waarom was ze hier nou heen gegaan? Ze had wel half gelogen, over wat ze nou net vertelde. Maar de naam voor haar kat was nu wel goed. Ze had hem altijd kat genoemd, niet echt leuk als naam of zo. En aangezien ze nu in de problemen was, soort van, had ze meteen een naam gevonden. Alleen door die kat was ze nou betrapt, fijn. Haar glimlach bleef gewoon op haar gezicht staan, ondanks de blik die Savador haar gaf. Ze moest nu gewoon braaf blijven of zo, anders werd hij waarschijnlijk niet nog blijer. Ze kon moeilijk zijn emoties pijlen, omdat hij bijna altijd zo'n blik had, behalve dan dat hij nog ook een soort van glimlach op zijn gezicht had, het kwam waarschijnlijk door zijn ogen. Maar ja als ze zo moest bedenken zou hij waarschijnlijk niet veel leuks in zijn leven beleven. Teminste. Na ja zelf zag ze eruit als een vrolijk meisje, was ook een van haar manieren om mensen te misleiden, niet dat het bij iedereen lukte. Ook had ze van die rare dingen mee gekregen zoals de oren en haar kleurverandering in haar ogen. Niet dat het echt fijn was, iedereen keek je soms aan alsof je een of andere mormel was. Ook dachten veel mensen dat ze een grapje maakte als ze vertelde dat ze duistere magie deed of hoe je dat ook vertelde. Vanwege haar haar en haar ogen werd ze al snel uitgelachen, maar ja die mensen kregen meestal iets vervelends terug met een brede grijns op haar gezicht. Ja verdiende loon. Ze vestigde echter haar aandacht weer op Master Savador. Hij vroeg wat, meer of ze niet loog. Dai knikte met nog steeds dezelfde glimlach. Ze was wel goed in haar gezicht gewoon stijf te houden. Gewoon een glimlach. Savador ging verder met zijn "preek" om het zo maar even te zeggen. Hij vond de naam wel toepasselijk, zeker de naam. Dai lachte even scheef. "Nou die heb ik net bedacht, vanwege de situatie" en ze draaide de kat om zodat het dier op haar schouder kon klimmen. Het dier wat nu de naam Trouble had ging gewoon op haar schouder zitten. "Had nog geen naam voor hem" zei ze kalm erachteraan. Hij mocht het niet geloven, maar dit was dus niet gelogen. Ze had echt nog geen naam voor hem, na al die tijd dat ze hem heeft gehad. Nu wel, dat scheelt weer. En natuurlijk kwamen de vragen die ze wel verwacht had en Master Savador ging rechtstaan. Hij kwam op haar af en stond op een gegeven moment recht voor haar, misschien iets te dichtbij. Dat ze het donders goed wist, ja dat wist ze zeker, maar vandaag had ze geen zin om de regels na te leven en dat liep dus slecht af, vandaag. Ze knikte weer "ja dat weet ik" zei ze met dezelfde glimlach die ze nou al constant op haar gezicht had staan. Ze kreeg zowat zere lachspieren. "Ik heb al uitgelegd waarom hij hier is..." vertelde ze nog als antwoord en ze verwees natuurlijk naar Trouble. De manier van praten was angstaanjagend en hij stond nu ook erg dichtbij voor haar doen, de meeste leerling scheten zowat in hun broek en wilde weg rennen, maar Dai was niet bang, voor niemand. Er was haar ook nog nooit wat aangedaan, maar dat komt ook omdat Dai gewoon flink terug beet, letterlijk en figuurlijk. Nee ze was niet zo lief en schattig als ze eruit zag, alleen als het nodig was. Want hier waren de leraren enzo heiligen en leerlingen waren grut en luisterde nooit, maar dan scheerde de meeste leraren wel over een kam heen, blegh. Ondanks dat was zij een van de weinige die een goede leerling was, in tegenstelling tot andere mensen hier. Terug uit haar gedachten lette ze weer op de meneer voor haar. Ze begon zich af te vragen wat ze nou moest doen of zeggen. "Eum... zal ik dan nu maar gaan??" zei ze en haar glimlach verdween. Ze knipperde en ook haar oogkleur was weer veranderd. Op haar gezicht stond geen glimlach meer, geen grijntje vrolijkheid was er meer te vinden op haar gezicht. Misschien kon ze is laten zien dat ze een echte Shadraan was en dat ze geen een of andere lolletje was vanwege haar uiterlijk.

(sorry voor de paar grammatica foutjes >< komt doordat ik de post heb gemaakt tijdens school :") )

---

Zo onopmerkelijk mogelijk namen zijn slangachtige ogen ieder klein detail op. Laat hem. Hij was ook een man op leeftijd die zichzelf graag een pleziertje gunde. Ondanks dat hij het vrijwel altijd opvallend deed om zijn imago als gentleman niet te schaden, dachten velen daar helaas heel anders over. Degene die het ooit hadden gemerkt, althans. Een oude snoeperd, een stiekeme pedo of gewoon een man met een vreemd interesse waar hij verder niet veel aan kon doen omdat de warmte en de liefde hem in zijn vroegere leven nooit gegund werden. En dat nu soort van.. in wilde halen. Maar dat soort begrip was eigenlijk nooit op hem van toepassing. Waarschijnlijk om de grote haat en angst jegens hem op de school, die iedere dag nog groeide. Nieuwe leerlingen werden met dat haat- of angst-virus aangestoken en ontweken hem vanaf de allereerste dag dat ze meedraaiden in de lessen. Fijn was dat. Hoezeer hij zijn best ook mocht doen voor die ondankbare jeugd; het kwam er altijd op neer dat hij de lof en het respect niet verdiende in hun ogen. Hij was dan wel een strenge persoonlijkheid met een soms net iets te harde hand - hij was ook maar een mens met gevoelens. Ja, gevoelens. Dat mocht vaak niet zo blijken, maar hij had ze echt.
Goh. Niet alleen was de naam van de kat op toepassing van het meisje zelf, als zijn humeur nog verder kon dalen had het snel genoeg ook toepassing op de situatie waar ze zich in had gewerkt. Het eeuwige geduld had hij nu eenmaal niet. Zeker niet met zijn temperament. Kalm bleef hij in de meeste situaties wel, maar hij moest nu net het nadeel hebben dat er een vies kattenbeest in het spel was. Zoals voor hem geen onbekend feit meer was, zorgden ze enkel voor benauwde problemen. Zoals nu. Zijn slangen verorberden die dieren in één enkele hap, en bij Medusa, wat had hij zin om zijn Raziaanse Reuzencobra Saethion op te roepen. Maar goed, hij moest sociaal blijven. Daarbij bevond Saethion zich op het moment nu waarschijnlijk in het bos om te jagen op ongedierte, grotere prooidieren en eerstejaartjes. Het bleke gezicht van de Hoofdmeester bleef in dezelfde doodserieuze, stalen staat toen het meisje naar hem glimlachte. Was er geen enkele reden om te glimlachen, laat het dan achterwege. Een regel waar hij zich aan hield en zich altijd al aan had gehouden. Het was immers nooit te zeggen wanneer mensen je voor het lapje hielden, het menens voor ze was of wanneer ze de intentie hadden om je met open ogen in hun val te laten lokken. En hij was niet iemand die zich als 'prooi' opstelde, dus hadden ze pech. Het rozeharige meisje schonk hem een scheef lachje toen hij een opmerking plaatste over de naam van haar kat. 'Nou die heb ik net bedacht, vanwege de situatie.' Het meisje hielp de kat op haar schouder, zodat Trouble een plekje kreeg waar hij op ongeveer gelijke ooghoogte met het menselijke soort zou zitten. 'Had nog geen naam voor hem.' Goh, de logica. 'Katten zijn een naam niet waardig,' luidde de reactie van Savadors kant kortaf. Inmiddels had hij de afstand overbrugd en stond hij recht voor het meisje zelf. Hij vond het een geruststellender gevoel geven om gewoon op iemand neer te kunnen staren met al zijn intimidatie, te laten weten dat hij hoger stond. Hij was vrij lang, langer dan de meeste andere leraren en Legendarische Magiërs, dus een waar probleem vormde dit niet. 'Ja, dat weet ik,' beaamde het meisje nog altijd glimlachend op zijn strenge citering van schoolregels. Hij betwijfelde of ze het had geweten. Aan de andere kant was het echter ook niet zo vreemd als ze het daadwerkelijk had geweten, maar lak aan de regels had gehad en gewoon uit was op problemen. 'Ik heb al uitgelegd waarom hij hier is...' Hij kneep zijn slangachtige ogen even tot spleetjes, maar reageerde er niet op. Brutaal en gewaagd om zoiets te zeggen, vond hij. 'Eum...' Kennelijk begon het meisje zich toch nog wat ongemakkelijk te voelen en wist even niet wat te doen of te zeggen. Minachtend trok hij een enkele wenkbrauw op. 'Zal ik dan nu maar gaan??'
'Dat dacht ik niet,' antwoordde hij kortaf. Zonder zijn starende blik van het meisje af te scheuren, bewoog hij traag een arm opzij en wees op de vieze vegen op de tafel die ze zojuist - achteloos als het was - als opstapje had gebruikt. 'Ik vrees dat je nog wat op te ruimen hebt. En doe het op wijze van spic and span. De lerares die hier normaal gesproken haar lessen geeft heeft vast niet de voorkeur aan een vuil lokaal, daarbij kan die arme vrouw ook on-mo-ge-lijk werken in een rotzooi zoals deze. Ik wil geen vuiltje meer zien zodra je het lokaal verlaat.' Met zijn priemende vinger nog wijzend op de vieze tafel bleef Savador in een afwachtende houding staan, doodserieus over dit alles. Hij wilde het allerbeste voor Kathy, en dat liet hij niet even verpesten door een vunzige leerling die besloot alles even met bacillen en vegen te besmeuren. Zeker niet.

- Excuses voor mijn late reactie :c

Het meisje met de lange roze haren kreeg nu pas echt door dat ze "gescant" werd om het zo maar even te zeggen. Ze keek hem dan ook gewoon aan. Hij mocht kijken waar hij wilde, oke dat was creepy, maar ja ze werd er niet bang van of zo. En sowieso hij zal toch niks proberen, dat was gewoon niet goed als schoolhoofd. Er werd genoeg gekeken, dat was nou eenmaal zo, iedere jongen deed dat, ook oude mannen, lol. En als meisjes er geen last van wilde hebben dan moesten ze zichzelf maar niet kleden. Dai vond het wel een eer, of zo iets, dan werd ze tenminste niet lelijk gevonden. Alles behalve dat. Kijken best, verder gaan, stamp tegen je hoofd. Ja dat was wat Dai altijd dacht. Ze vond het wel een goede gedachte als ze eerlijk moest zijn. Zo kreeg je geen gezeur en als ze toch verder gingen, hadden ze meteen hun straf, jup helemaal super. Of zo iets. Ze bleef naar het schoolhoofd kijken, die nog steeds maar enkele centimeters van haar afstond. Dat was het enige onprettige aan deze situatie. Ja Dai had haar persoonlijke ruimte wel nodig. Maar ja dat liet ze niet werken, ze had geen zin in een ontploffend schoolhoofd. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar haar kat. Haar oogkleur verkleurde weer, nu dus weer naar groen/gele irissen. Het probleem was echter dat haar kat er ineens op reageerde. Trouble zoals het beest heette sprong ineens van haar schouder af en spurtte ineens langs Savador de deuropening uit en verdween richting haar kamer. Tenminste in de richting waar ze "woonde", maar dat zei altijd maar niks, misschien lag het wel aan haar ogen, maar Dai zelf merkte dat nooit. "Nee..." ontsnapte er zachtjes uit haar mond en ze keek meteen direct in de slangen ogen van Master Savador. Er kwamen woorden uit Savador die bij Dai het ene oor in gingen en de andere kant er weer uit kwamen. Het boeide haar dus helemaal niks dat hij dat vond, ze bepaalde zelf wel of ze haar kat een naam gaf of niet. Eenmaal gevraagd of ze mocht gaan, was ze natuurlijk helemaal de vieze tafel vergeten. Oo ja shit. Ging er door haar gedachte. Gelukkig zei ze dat niet hardop. Maar ja hij had wel gelijk, dit kon ze niet zo achter laten, zelfs al wilde ze het niet opruimen. Ze draaide haar hoofd naar de tafel en zag de vieze vlekken op de tafel. "Ooo ja natuurlijk, totaal vergeten" kwam er uit haar mond. Master Savador ging wel heel overdreven verder, want maar op twee tafels waren voetafdrukken te zien. Want kon die vent overdrijven. Ze keek even het lokaal rond, misschien gaf hier wel een lerares les, zal vast wel. Haar groen/gele ogen gingen weer naar het schoolhoofd "Eum... sorry, maar dan heb ik wel iets van een doekje of spons nodig, als ik het helemaal spic en span wil hebben, meneer" zei ze kalm met nog steeds een glimlach. Het schoot haar nu pas te binnen dat ze ook nog helemaal geen klas had gekozen. Ze keek even de andere kant op, eigenlijk wachtend op antwoord, want ze was even aan het nadenken en om dan iemand aan te gaan staren, dat was creepy. "Hmm.. dat moet ik ook nog doen" kwam er hardop uit, wat ze eigenlijk dacht, maar ze zei het ook nog is hardop. Ze schrok zowat van haarzelf. Whoops.

(meh, sorry voor mijn late en korte reactie ><)

---

Hij kon de drang niet tegenhouden om zijn blik even nauwkeurig over het meisje heen te laten gaan, gewoon om haar in een snel oogopslag even te bekijken. Mannelijk instinct en testosteron. Meer viel er eigenlijk niet eens over te zeggen. Zo kalm als stil water sloeg Savador zijn slangachtige ogen naar het gelaat van het meisje op, op het moment dat ze recht het oogcontact durfde te maken. Zoals voorheen bleef zijn gezicht en houding ijskoud, totaal niet bedeesd over zijn stiekeme handelingen. Sneaky uitgevoerd in stilte en zo onopvallend mogelijk, des te sneakier het was. En laat sneaky nu juist één van de vele kenmerken zijn om hem te kunnen omschrijven. Hij leek dan ook geen enige beschaming te voelen door 'betrapt' te zijn. In plaats daarvan bleef hij het meisje kwellen met zijn roerloze, lang starende blik. Het was bijna alsof hij haar op die manier wilde vragen wat hij fout had gedaan. Of anders was het wel om de indruk bij haar te wekken dat ze er niet op moest reageren en ze gewoon door moest gaan met wat ze mee bezig was, dan bleven verdere problemen vanzelf uit. Want het was niet zo dat hij zich als een wild beest op het vrouwelijke geslacht stortte wanneer hij de kans kreeg. Zo onbeschaafd was hij niet. Immers was hij opgevoed met de strenge Shadraanse normen en waarden, sprak als kind met U en twee woorden en hij had altijd al een soort charmerend gentleman-gehalte gehad tegenover het andere geslacht. Dames voor laten gaan, alles wat waterbestendig was uit de spullen die je bij had gebruiken als dekking voor de lady tijdens een fikse regenbui, nooit echt direct geweld gebruiken op vrouwen. Door een aantal afschuwelijke incidenten die er in zijn leven waren gebeurd, was hij een harder iemand geworden. Iemand die zich niet altijd even goed aan diezelfde normen en waarden had gehouden, maar momenteel wel druk in het proces was om zichzelf en zijn fouten te verbeteren. Dus kon men hem luguber vinden en ontwijken, haten en pijnigen of hem ergens ook wel lief vinden en hem beter leren kennen. Dat laatste had ervoor gezorgd dat hij in de loop van de jaren dat hij hier werkte wel een karig aantal personen had die hem accepteerden zoals hij was, en waar hij bij terecht kon als het even niet meer ging. Maar de laatste tijd voelde hij zich erg eenzaam, wat onvermijdelijk tot het gevolg had dat zijn negatievere kant weer de kop opstak. Zonder dat hij het eigenlijk wilde, maar als je iedere dag zo diep gehaat en gemeden werd, ging er uiteindelijk iets in je knappen. Uit ervaring en zelfs keer een pijnlijke kruis wist hij inmiddels wel wat hij beter kon doen en laten, dus hield hij het nu enkel bij kijken. Ook al stond hij nu aardig dicht bij. Het meisje met de zoetkleurige haren leek de stille aandacht niet eens erg te vinden ook, of dat moest zijn verbeelding zijn. Haar oogkleur veranderde weer - dit keer zag hij het overmate duidelijk. Terwijl Savador haar gelaat even bekeek, vertrok hij geen spier. Vreemd - haar ogen waren nu weer groenig geel van kleur. Kennelijk leek haar kat er op een gegeven moment genoeg van te hebben, want Trouble maakte een soepele sprong vanaf haar schouder zoals alleen katachtigen dat konden, en spurtte vervolgens alsof hij werd achternagezeten door een plots loslopende hond langs hem heen het lokaal uit. Savador volgde de kat met zijn norse blik toen het beest vlak langs zijn benen schoot. Zodra Trouble het lokaal verlaten had, gleden zijn grimmige ogen langzaam weer terug naar het meisje. Katten waren dieren op zichzelf - het waren geen dieren die je zomaar even in een kooitje hield om er de hele dag naar te kijken. En het was misschien maar beter ook, want die katachtige aanwezigheid hing hem de strot uit. Springende vlooien en ronddwarrelende vachtplukjes overal. 'Nee...,' luidde de timide reactie van het meisje op zijn opmerking als een zwakke beaming. Wellicht te angstig om een eigen mening te vormen nu ze zo vlak voor hem stond. Al was ze wel brutaal genoeg om te vragen of ze vrij was te gaan. Op zijn aanwijzing draaide ze haar hoofd richting de aangewezen tafel en kwam het probleem wat hem tarde onder ogen. 'Ooo ja natuurlijk,' klonk het nogal onzinnig uit haar mond. 'Totaal vergeten.'
'Passabel dat ik je er dan even aan herinner,' kwam er nogal spottend bij hem uit. Leerlingen die zogenaamd iets 'vergaten', hij had zulke driestige redenen al vaak genoeg voorbij zien komen. In de echte maatschappij kwamen ze er niet zomaar met een oeps en een sorry vanaf, daar zouden ze nog wel achterkomen. Ze kwamen ook niet even zelf op het idee om de troep op te ruimen die ze zelf maakten. Betreurenswaardigde generatie van deze tijd. Hij wilde het per se schoon hebben, ook wanneer hij zelf het lokaal zou verlaten. En hij zou hier niet weggaan tot de snotmeid al haar vlekken en vegen had weggewerkt. Hij wilde Kathy immers niet de indruk van zichzelf geven dat hij een sloddervos was en hij het was geweest die haar lokaal had bevuild, omdat hij er wel eens kwam om boeken over de duistere magie te halen. 'Eum... sorry..' Zijn aandacht werd weer tot het meisje getrokken. 'Maar dan heb ik wel iets van een doekje of spons nodig, als ik het helemaal spic en span wil hebben, meneer.' Savador sloeg langzaam zijn armen voor zijn borst over elkaar heen en zeeg rustig neer op de rand van een tafel, zijn indringende blik nog altijd op het meisje gericht. 'Uiteraard,' klonk zijn antwoord al net zo kalmpjes als dat hij erbij zat. 'Dus zorg er maar voor dat je er eentje in je bezit krijgt.' Hij ging het dus echt niet voor haar zoeken. Haar rotzooi, haar verantwoordelijkheid. Hij was enkel nog hier om te observeren. Misschien lag er bij het krijtbord vooraan in de klas tegen de muur ergens nog wel iets van een doekje. Katherine leek hem een fatsoenlijke reine dame, dus wie weet hield ze ook iets van een pakje poetsdoekjes opgeborgen in de laden van haar bureau. Hij haalde er figuurlijk zijn schouders bij op. 'Hmm.. dat moet ik ook nog doen.' Kennelijk was ze even in haar eigen gedachten verzonken, want ze had haar hoofd een stukje af gedraaid en staarde bedenkelijk voor haar uit. Savador trok even een sceptische wenkbrauw op, maar ging er verder niet op in. Het moest vast het dromerige type zijn die hij met een luide klap in zijn handen weer terug aan het werk moest forceren. En meestal waren dat soort types juist de makste schapen om de controle over te kunnen hebben. Het was ook precies wat hij van plan was als ze nu niet een beetje opschoot, want ook zijn klok tikte door.

- Geeft niet hur, ik kon er wel iets mee

Haar kat Trouble was verdwenen, haar maatje was nu weg, nu voelde ze zich wel alleen, na ja ze stond nu met de hoofdmeester in een lokaal. Oké dan. Na ja ze moest toch schoonmaken en dat beest was hem dan waarschijnlijk ook gepeert, dus ja, om hem dan hier te houden had toch geen zin. Meestal ging hij toch wel naar huis, gelukkig. Over het gescan, daar ging ze maar niet op in, alsjeblieft niet. Hij mocht lekker kijken wat hij wilde, als schoolhoofd kon hij het toch niet maken om iets te doen. Al wist je nooit, nooit natuurlijk. Er waren van die rare mensen op deze wereld, maar er waren ook genoeg leerlingen die heel erg overdreven en dan écht overdreven. Alsof hij een of ander monster was wat je op vrat als je iets verkeerd deed. Dat merkte ze nu echt niet, oké hij was wel bot en hij keek niet bepaald vrolijk, maar Dai zou zelf ook gestoord worden als ze lerares was of zo. Ze grinnikte even, uit het niets. Meer een lolligheidje van haarzelf. Eenmaal gereageerd te hebben op het feit dat ze met haar vuile "poten" op het tafeltje had gestaan. Oké ze had gewoon voeten waar schoenen omheen zaten en ze wist niet wat het schoolhoofd dacht. Hmm... misschien had ze hier niet moeten komen, want nu lijkt ze net zo'n doelloos kindje wat alles slecht doet. Why did she even come here? Was de vraag die zich nu honderd keer in haar hoofd af begon te spelen. De woorden van Master Savador drongen door, hij was nogal spottend bezig "Ja, natuurlijk, mijn tiener brein slaat zulke dingen niet op" zei ze zachtjes. Ze zei het gewoon, omdat het eruit moest. Maar eigenlijk had ze de vieze plekken op de tafel niet gezien, omdat ze te druk bezig was met Trouble en ze geconfronteerd met het schoolhoofd. Nou sorry hoor, als je dan niet afgeleid bent. Maar ja om dat tafeltje dus schoon te maken kwam al snel de vraag voor Master Savador. Je zou maar heel de dag door zo genoemd worden, zou hij er niet gek van worden? Of zou hij het juist leuk vinden? Het is maar wat je leuk vind. Ze zou zelf geen Master genoemd willen worden, misschien ook omdat ze een meisje was en hij een man, hmm misschien. Ze dwaalde weer van het normale onderwerp af. Er kwam een "uiteraard" uit en daarna gebeurde er niets. Dai wilde haar mond open trekken, maar voor ze de kans kreeg, kreeg ze dus al antwoord. Na ja het was wel logisch dat ze zelf iets moest zoeken, maar ze mocht van hem het lokaal niet uit, dus ja dan was het moeilijk om iets te vinden. "Oke" zei ze braafjes met een glimlach. Ze keek meteen op zij richting het bord. Ze draaide zich direct om en gooide het haar uit haar gezicht wat zowat heel haar gezicht bedekte door de draai. Het klonk wel alsof het een of andere mislukte wegloop poging was. Ja daar leek het op. Met grote passen liep ze naar het bord. Ze keek naar de rand, waar krijtjes op lagen, het glansde. Alleen om de krijtjes lag wat stofachtig iets. Toen ze verder keek zag ze een eraser. Zo'n ding waar je het bord mee schoon maakte. Dat zou het alleen maar erger maken. Ze draaide zich om naar het bureau en bukte voorover. Haar arm reikte uit naar het onderste laatje en deed hem open. Ze moest toch wat vinden dus hij moest nou ik niet gaan zeuren dat ze in de kastjes keek, lekker puh. Ze keek er in, niks te vinden. Volgende laatje deed ze ook open, ook niks te vinden. En dan uiteindelijk de bovenste. Ook niks te vinden. Why? Ze stond recht en keek bedenkelijk de klas rond. Er stond nog een kast en aan de andere kant van het bureau waren ook nog drie laatjes. Er moest toch iets te vinden zijn. Ze liep naar het volgende rijtje laatjes en ging door haar knieën, maar ze verloor haar evenwicht. Na ja dan gaat ze er maar gewoon meteen bij zitten. Ze schudde haar hoofd en opende zittend het onderste laatje. Niks, waarom had dat mens niks in die laatjes?!? Oké rustig blijven. Ze deed hem weer dicht en ging naar de middelste. Ze kwam dus weer wat omhoog door gewoon op haar knieën te zitten. Of je dat überhaupt zitten noemde, maar goed. Tweede laatje ging open, eindelijk had ze iets bruikbaars gevonden. Een flesje water. "Eindelijk" kwam er droog uit en ze stond meteen recht en viste het flesje water uit het laatje en zette het op het bureau. Laatje ging dicht en bovenste laatje ging open. Er lagen zakdoekjes. Yey, ze hoefde nu niet heel het gebouw te gaan doorzoeken om een spons en water of iets. Ze pakte beide en liep terug van waar ze vandaan kwam. Ze opende het flesje en gooide precies genoeg water op het servetje dat niet meteen heel dat ding doordrenkt was of dat heel de vloer onder lag. Het flesje deed ze dicht en zette ze op het tafeltje. Ze begon het tafeltje maar te poetsen, zoals meneer wilde. Ja poetsen kon ze wel, dat soort dingen leer je van je moeder als meisje zijnde, leuk, sarcasme. Ze pakte het zakdoekje op en keek ernaar, het was zwart in plaats van wit nu. Haar groen/gele ogen gingen naar het tafeltje, het vuil was er zover mogelijk af. Ze ging even naast het tafeltje staan en boog voorover en keek schuin op het ding neer, om te kijken of het glansde. Ja dat deed het. Ze pakte nog een zakdoekje en ging er nog een keer over heen. Ze keek er even bedenkelijk naar, als ze het nu nog niet schoon genoeg had gemaakt, moest ze het dan schoon likken of zo? Want er was geen vuiltje meer te vinden. Waarschijnlijk zou ze hem dan laten zien wat schoonmaken is. Ze deed het pakje met zakdoekjes dicht en pakte het flesje. Legde het weer op de goede plek en liep terug naar het nu schone tafeltje om de twee vieze zakdoekjes in de prullenbak te gooien die naast de deuropening staat. Waarna ze zich omdraaide en met een glimlach naar de schoolhoofd keek. "Nu is het schoon, meneer" zei ze met dezelfde glimlach en ze bleef zo staan. Hopelijk mocht ze nu eindelijk weg, wat zou ze anders hier nog moeten doen.

(Arme Dai doet zo haar best XD)

---

Alleen met één van zijn leerlingen in een lokaal - dat gebeurde eigenlijk enkel en alleen maar bij de bijlessen die hij op vrijdagmiddag gaf, of als er iemand nableef om een straf uit te zitten. Een mildere soort, want hij had allerlei soorten straffen in zijn machtsbeluste en door bepaalde incidenten verstoorde geest. Van simpel overschrijfwerk tot het gebruik maken van marteltuigen, diep verborgen in de kerkers. De martelkamer was in het begin ook één van zijn favoriete plekjes geweest om eens rustig te zitten en tot zichzelf te komen, veelal met een glaasje wijn. De rust, de stilte, de gedachte dat er vroeger ijselijke kreten door de kille kerkergangen klonken. Mensenleed zelf was het niet waar hij zijn amusement uit kon halen. Het was het martelen en de manieren waarop dat hem zo boeide, al van kinds af aan al. En dat leek hij door te hebben gegeven aan zijn nageslacht, want ook zijn zoontje leek er een soort interesse voor te hebben ontwikkeld en er geen angst voor te kennen. Een kind van nog geen vijf dat met miniatuurpijnbanken speelde en schavotten op papier zette. Taboe voor de andere moeders en vaders die hun kinderen ophaalden van dezelfde crèche, daarom had Elwin ook een verbod gekregen om er tijdens zijn verblijf daar overdag ook maar iets te tekenen dat met dood en verderf te maken had. Wat wilde je ook met een vader als Savador. Maar hij bevond zich nu niet in de martelkamer, en er was ook geen reden om het meisje voor zijn neus mee naar de kerkers te slepen. In feite zou hij dat ook niet doen. Alleen Wren, Nina en alle andere feeksen die hem in de tijd dat ze hier op zijn school zaten al zo erg hadden vernederd kon hij er minstens nog een paar dagen in op sluiten, maar ook niet meer dan dat. Daarentegen gedroegen ze zich niet als dames, alles behalve. Welke reden had hij dan om zich beschaafd tegenover hen te gedragen?
Voor nu hield hij zich nog tamelijk kalm, en kwam in de heersende stilte tot de conclusie dat het meisje zelf ook wel iets weghad van een kat. Gelukkig was de echte kat out of the picture en stond nu enkel de verplichting vast dat hij de tafel die ze met haar schoenen had besmeurd schoon wilde hebben. 'Ja, natuurlijk, mijn tiener brein slaat zulke dingen niet op.' Waar het op sloeg wist hij niet, en hij had ook geen zin om erop in te gaan. Tienerbrein, ze meldde al exact te reden waarom. Discussiëren met een kind van haar puberale leeftijd eindigde op helemaal niets. Vooral omdat het officieel geconcludeerd was dat hij over een hoge intelligentie beschikte, daar vroeger zelfs voor naar een speciale school moest en er absoluut niets voor voelde om zich op 'lager' gebied te begeven als dit niet nodig was. Het meisje was op haar minst wel snugger genoeg om te weten dat je normaal gesproken een doekje of iets dergelijks gebruikt bij het schoonmaken, maar geen denken aan dat hij het lokaal ging afzoeken om iets voor haar te vinden. Dat deed ze maar mooi zelf. 'Oke,' stemde het meisje er met een lieftallig glimlachje mee in. Goed, moeilijk was anders; dat moest hij toegeven. Langzaam liet Savador zich half zittend terugzakken op de rand van een willekeurig leerlingentafeltje en keek met over elkaar geslagen armen zwijgend toe hoe ze haar zoektocht begon. Eerst bij het bord, waar enkel een bordveger lag. Geen succes. Het bureau dan maar. Bij Medusa. Uit afkeuring draaide hij zijn hoofd weg toen ze letterlijk in laatjes begon te rommelen. Dat zou Katherine vast niet fijn vinden, verdomme. Het bureau van de leraar was voor leerlingen verboden terrein, dat was toch een vanzelfsprekende regel? Savador zag nog net hoe ze onhandig op haar bips plofte en inmiddels aan de andere rij laatjes was begonnen. Hij had de neiging om een hand over zijn gezicht te leggen en zijn slaap te kneden. Nog klunzig ook. Hij wist niet hoe hij zou handelen als ze met haar linkse handen iets van Kathy zou breken. Het liefst zou hij het kind dan linea recta naar Oak's Field willen sturen om iets spiksplinter nieuw te kopen, maar anderzijds had een tiener zoals zij waarschijnlijk zo'n slechte smaak dat het niet charming genoeg was en hij massaal nieuwe kastjes en bureaus, bloemvaasjes en whatever ze nog meer zou breken in zou slaan. Voor Kathy was teveel geld niet teveel. In het diepste geheim was haar loon ook iedere keer ietsjes meer dan de andere leraren. Zijn indirecte beminning voor haar was groot, dus mocht hij haar toch wel onopmerkelijk verwennen? Most certainly, why not.
'Eindelijk.' Eindelijk, inderdaad. Verstoord uit zijn gedachten keek Savador weer op. Ze leek iets gevonden te hebben; een flesje water. Katherine's drinkwater, misschien. Zijn blik betrok even, maar er was hier verder niets van water te vinden. Ook een pakje zakdoekjes werden ontdekt, en alsof hij nu ook trots moest zijn of iets in die richting dat ze zo'n denderende prestatie had geleverd kwam ze het volgende moment weer teruggelopen. Met beleid trok ze een zakdoekje uit het pakje en bedrenkte dat licht met water om vervolgens de vuile tafel te boenen. Savador moest zijn bovenlichaam wat draaien om toe te kijken naar de handeling die precies achter hem werd uitgevoerd. Goed - dat was goed. Nog even nagaan of het echt glansde, nog even snel met een tweede doekje erover heen. Terwijl het meisje even terugliep naar het bureau vooraan de klas om het flesje water en de zakdoekjes weer op de juiste plaats op te bergen, stond Savador op en schuifelde bedenkelijk langs het tafeltje. Zijn armen nog altijd voor zijn borst over elkaar geslagen en zijn slangachtige ogen traag glijdend over de desk van het tafeltje als een of andere keurmeester. 'Nu is het schoon, meneer,' glimlachte het meisje hem vrolijk toe. Na nog een paar enkele stappen stond Savador stil en draaide zijn hoofd om haar een aantal lange seconden in stilte aan te staren. Met een zachte ademteug wendde hij uiteindelijk zijn gezicht weer af. 'Eigenlijk..' Hij liep langzaam door naar de vuilnisbak naast de deur van het lokaal om er tussen duim en wijsvinger één van de zwart bevuilde zakdoekjes uit te vissen en dat demonstratief omhoog te houden. 'Ik vind dit niet voldoen aan 'het lokaal schoon achterlaten',' sprak hij kalmpjes, zijn rigide blik nog op het meisje gericht. 'Miss Katherine zal ongetwijfeld weten dat er iemand in haar lokaal is geweest die ook even van de gelegenheid gebruikt heeft gemaakt om maar liefst twee van haar zakdoeken te verspillen.' Alsof het beschimmelde vleeslappen waren legde Savador de vieze zakdoekjes neer op het tafeltje naast het meisje. 'Buiten het lokaal weggooien, dus,' concludeerde hij nogal bars. Heavens. Was het werkelijk waar dan echt zo moeilijk om al die kleine details na te gaan?

- Arm kind :'D