Met een lichte grijns probeerde Converse haar iPod zo goed mogelijk in te stellen. ‘Hè, krijg nou wat,’ mompelde ze, toen het ding opeens uitviel. ‘Oh nee, niet weer! En als ik hem weer oplaad, dan is mijn batterij leeg. En dat net nu ik vertrek!’ mopperde ze boos, terwijl ze op het ding klopte. ‘Hallo, iemand thuis?’ vroeg ze en ze grinnikte even om zichzelf. Wie ging er dan ook in een shuttle staan kloppen en vragen op een iPod? Nou ja, zij dus. Ze was altijd al aan de gekke kant geweest. Toen haar moeder overleed, had ze het een tijd niet meer. Ze kreeg een ongeluk en alles daarvoor, op de dood van haar moeder na, herinnerde ze zich niet meer. Een man beweerde haar vader te zijn en had verwoede pogingen gedaan om bij haar te kunnen blijven, maar Converse had gegild en hem weggeduwd. Ze had de mensen wijsgemaakt dat het een of andere gek was die haar probeerde te vermoorden. De bewoners hadden haar aangekeken alsof ze gek geworden was. Blijkbaar was die man daar een bekend burger. In elk geval was hij dood. Eigenlijk moest ze daar niet zo blij om zijn, maar ze was blij dat hij weg was. Het litteken dat zich vlak onder haar haren bevond, verborg ze altijd zo goed mogelijk. Mensen hoefden niet te weten dat een auto-ongeluk al haar herinneringen aan haar meest dierbare personen had vergoten. Familiale banden, sociale contacten en kennissen, ze kende ze niet meer. Als iemand haar opeens kwam zeggen dat hij haar neef was, dan zou ze helemaal gek worden en schreeuwen van niet. Haar dokter had het haar uit proberen te leggen, maar Converse kon niet begrijpen dat ze alle goede herinneringen verloren was gegaan. Ook het gebied van magie waar ze toen al goed in was, was ze kwijtgeraakt. Ze was de draad verloren en ze wist niet meer hoe de basis ging, vandaar dat ze besloten had om naar Starshine te gaan. No way dat ze ging beginnen in het eerste leerjaar. Ze zocht daar wel iemand die geduldig genoeg was om haar op te leiden. Toch kon ze vaag uit haar verleden zich nog wel één jongen inbeelden, alleen was dat zo vaag, dat ze er eigenlijk gewoon helemaal niets aanhad. Ze kende de jongen niet eens, die af en toe in haar dromen rondspookte. Ze zuchtte even.
De sterren flitsten voorbij en met een schuin oog keek Converse opzij. Ze zuchtte even en liet haar handen door haar haren glijden. Ze legde haar hoofd tegen het zijraampje. ‘Kan ik me dan helemaal niks meer herinneren?’ vroeg ze zichzelf af, terwijl ze aan de wanhopige man dacht, die steeds maar weer opnieuw beweerde dat hij haar vader was. Ze sloeg haar ogen beschaamd neer. Zelfs haar eigen vader herkennen zat er voor haar niet meer in. Wat zou dat voor hem een klap geweest moeten zijn, toen zijn dochter hem afwees. Toch wist ze bijna zeker dat ze geen connectie had met die man die voor haar gestaan had. Ook al had hij er zo wanhopig uitgezien, Converse kon zich gewoon niet inbeelden dat die gozer werkelijk haar vader was. Hij leek ten allen opzichten niet eens op haar. Ze zuchtte even en liet haar blik naar haar handen glijden. Gelukkig was er verder niet echt iets verminkt, behalve dat ze slecht zag met een oog en ze moeilijk kleuren van elkaar kon onderscheiden, daar had ze dus even tijd voor nodig. En ze had een hersenschudding gehad en daarmee al haar geheugen verloren. Jammer, want het ongeluk was nog maar een paar maanden geleden. Of was het meer? Zelfs dat wist ze niet meer. Ze panikeerde er redelijk van. Verloor ze steeds kleinere stukjes in haar leven uit haar hoofd? Zou er binnenkort niks meer overblijven van haar, behalve een lichaam? Ze schudde haar hoofd even en keek toen naar haar koffer. Ze zou niet huilen. Ze had nog nooit gehuild, ook niet na het ongeluk. Ze kon dit wel in haar eentje. Ze was een vechter, dat stond alvast. Grijnzend merkte ze op hoe de shuttle stilstond. Ze stond gelijk op. ‘Oh, au, verdorie,’ vloekte ze, terwijl ze de knop zocht om het stomme ding open te doen. Toen ze die na veel gevloek uiteindelijk vond, drukte ze hem in en stapte uit. Wat ze echter niet opgemerkt had, was dat je welliswaar een trapje afmoest. Bam! ‘Auw, lekkere aankomst,’ mopperde ze, terwijl ze overeind kwam en toen opkeek. Ze schrok toen ze recht in de ogen keek van een jongen en een vonk van herkenning schoot door haar hoofd, alleen kon ze het niet plaatsen.

(Allen)

Een straaltje zonlicht viel tussen de gordijnen door en scheen in zijn gezicht. Hij draaide zich nog eens om en wilde weer gaan slapen. Het was weekend, hij had gisteren te veel gedronken en was niet van plan voor elf uur op te staan. Iemand gooide met een klap een deur dicht. Hij trok geïrriteerd zijn kussen over zijn hoofd in een poging het geluid buiten te sluiten. Iemand begon echter veel te luid te praten, hij kreeg meteen alweer hoofdpijn. Hij zuchtte en langzaam opende Allen zijn ogen. Het felle licht verblinde hem en verwoed knipperde hij met zijn ogen. Hij zuchtte nogmaals en wreef door zijn verwarde haren. Hij gooide de deken van zich af en zwaaide zijn benen over de rand van zijn bed. Opstaan dan maar en proberen een paracetamol te bemachtigen. Hij stond op en greep wankelend naar zijn hoofd. Te veel en te lang gefeest gisteren. Het was zo gezellig geweest, leuke meiden, goede muziek. Maar nu had hij bijna spijt van dat laatste shotje, dat laatste biertje. Die spijtgevoelens zouden over een paar minuten weer weg zijn, dat wist hij uit ervaring. De eerste momenten na het wakker worden waren gewoon het ergste. Alle feestjes waren anders, altijd waren er andere leuke meiden. Hij liep wankel naar de badkamer toe en gooide een flinke schep water in zijn gezicht. De plotselinge koelte deed hem goed. Het water droop langs zijn nek en hij greep een handdoek. De ijskoude douche maakte hem iets wakker. Hij keek al iets alerter uit zijn ogen. Maar zijn slome bewegingen gaven al aan dat hij niet bepaald een lange nacht had gehad. Nu hij toch wakker was besloot hij naar buiten te gaan. Hij begon zijn broek aan te trekken, stond even onhandig rond te springen met een been in en een been uit zijn spijkerbroek. Hij stootte zijn teen tegen het bureau en slaakt een kreet. Zachtjes vloekend liep hij de deur uit, sloeg zijn sjaal om en ritste zijn jas dicht. Aan eten moest hij nu even niet denken, eerst maar eens een ochtendwandeling maken. De misselijkmakende gedachte van een vet ontbijt maakte dat hij kokhalsde. God dit was echt niet goed. Te veel gedronken, te weinig geslapen en ook nog eens verkouden.

Maar toen hij in de verte een shuttle zag neerdalen kwam er toch een vrolijke grijns op zijn gezicht. Nieuwe mensen ontmoeten. Leuke mensen om mee te feesten of juist de saaiste mensen om als nieuw slachtoffer te nemen. Hij versnelde zijn pas en kwam algauw op het lanceringsplatform aan. Zijn blauwe ogen speurden de open plek af, op zoek naar de shuttle die hij zojuist had gespot. Zijn ogen glinsterden en hij had een verwachtingsvolle grijns op zijn gezicht, blij met het vooruitzicht van een nieuwe, hopelijk interessante ontmoeting.
Hij wandelde voort, iets stijfjes door de spierpijn. Er viel een meisje uit de shuttle. Van verbazing stond hij abrupt stil en schoot toen in beweging. Hij begon te rennen, vloekte zachtjes vanwege de pijn in zijn benen. Maar hij hield snelheid tot hij bij haar stond. Het was slechts een kort sprintje geweest, maar toch gaf het hem stekende hoofdpijn. Het blonde meisje kwam overeind en keek hem recht in zijn gezicht aan. ''Oh hey daar. Gaat het, meisje...?'' stamelde hij. Bloosde licht en lachte toen zijn kenmerkende lach. Vol energie, bruisend en springerig. Plagerig, maar toch ook hartelijk. ''Dat was een lelijke val die je net maakte. Altijd oppassen voor afstapjes.'' Een knipoog maakte zijn op oude-wijze-mannetjes-toon uitgesproken, vermanende woorden weer luchtig. Maar hij keek haar ietwat verward aan. Snapte er helemaal niets meer van. Het zou toch niet echt... Het was in ieder geval een ontzettend bekend gezicht. De naam kwam niet direct in hem op, maar was ergens in een schimmig hoekje van zijn brein opgeslagen. Zijn blik gleed over de vertrouwde gelaatstrekken. Het schattige gezichtje, de springerige haren. Een kind vol met ''zelf doen'', die geen hulp accepteerde. Grote zelfstandigheid, wat hij wel aantrekkelijk had gevonden. Hij herinnerde zich haar nog al te goed. Maar haar naam. Hij had haar vaak Shoe genoemd, gewoon voor de grap. Haar echte naam had daar dus iets mee te maken. Een schoenenmerk, daar was zijn bijnaam van afgeleid. Helaas wist hij niet zo veel van schoenen af, dus veel verder dan All-stars en Nike kwam hij niet. Dat kreeg je als je enkel afgetrapte gympen droeg. Hij kende haar, daarvan was hij eerst honderd procent zeker geweest. Het meisje staarde hem echter zo verbaasd en geschrokken aan dat hij aan zijn eigen herkenning begon te twijfelen. De glazige oogopslag gaf geen blijk van herkenning. Hij durfde haar niet bij de koosnaam te noemen, bang voor haar reactie. Misschien was ze hem vergeten. Misschien had ze in het geheim een tweelingzus gehad en stond hij nu tegenover haar. Hij dacht terug aan de goede tijd die ze hadden gehad samen. Ondanks het feit dat het niet lang had geduurd herinnerde hij zich het nog levendig. Hij had meer voor haar gevoeld dan voor andere meisjes, wat het voor hem moeilijk maakte om zijn afstandelijke luchtige manier van doen in een relatie vol te houden. Het had hem eigenlijk bang gemaakt dat hij haar echt leuk vond. Dat hij haar eigenlijk niet na een paar dates weer wilde loslaten, zoals hij dat bij andere meiden deed. Ze was voor hem niet gewoon gezellig, grappig, knap of aardig. Maar meer dan dat, een allesomvattende voorkeur voor haar manier van doen had zich tijdens hun vriendschap geworteld. En nu stond zij, of een prachtig gelukte kloon, tegenover hem. Gevallen en weer opgestaan, zonder te huilen of te zeuren. Doorzetter in hart en nieren, van top tot teen. Het was vreemd. Maar vulde zijn hart ook met een klein vonkje hoop. Hoop waarop? Daar kon hij niet precies een woord voor vinden. Hij zou maar gewoon eerst uitvinden of ze was wie hij dacht dat ze was.
[Sorry, kon het niet laten met de bijnaam ^.^ Hoop dat je er wat mee kan, Shoe xD]

Eerst was ze even verbaasd, maar daarna schudde Converse haar hoofd en glimlachte vrolijk naar de jongen. Ze streek haar rosse haar, die ook voor blond aangezien kon worden, maar ook voor bruin, een beetje achteruit en ontdeed het clipje, die haar bles goed hield. Ze streek haar bles achter haar oor en vestigde het clipje daarna opnieuw, zodat haar haren niet voor haar ogen zouden vallen. Normaal spoot ze haarspray in haar haren, maar daar was ze een tijdje geleden mee gestopt omdat ze haar haren even rust wilde geven. Ze zou er in Starshine wel weer mee beginnen, maar stiekem was ze verzot op het clipje die ze in haar haren kon steken. Voor anderen zou het een gewoon clipje zijn, maar dit clipje had ze van haar moeder gekregen. Naast diens dood, herinnerde ze zich eigenlijk zeer weinig van voor het ongeluk. Datgene was een groot, zwart gat. Ze wreef even door haar ogen. ‘Hèhè, vermoeiende reis zeg, in zo’n hobbelend ding. Mijn iPod wou ook al niet meewerken, stom ding,’ zei ze lachend tegen de jongen, terwijl ze in zijn mooie blauwe ogen keek. Haar groenkleurige ogen, die de kleur hadden van heldergroen gif, bleven hangen in zijn ogen, maar al snel keek ze blozend de andere kant op. Toch herkende ze hem ergens vaag van, maar misschien was dat wel een opvlieging, want ook al zou het een vriend van vroeger zijn, dan zou ze hem alsnog niet kunnen herkennen. De dokter had immers gezegd dat haar geheugen compleet verwijderd was. Ze kon zich sociale en familie banden niet meer herinneren. Hij was zelfs verbaasd geweest over het feit dat ze zich de dood van haar moeder wel kon herinneren en de verdwijning van haar vader niet meer. Ze keek even naar de jongen en probeerde zichzelf te kalmeren. Ze wist niet wie hij was, maar alleen zijn blik al gaf haar een vreemd gevoel. Een vonk van herkenning, maar ook gewoon een klein glimlachje. Ze knikte hem even toe en keek daarna naar haar koffer, waar ze een denkbeeldig pluisje van verwijderde. Ze kuchte even en wreef daarna even over haar achterhoofd. Waar was die Converse die altijd zo levendig was en veel durfde, evenals prettige kennismakingen met anderen maken? Die verdween, zo te zien. Maar ze zou het wel weer oppikken. Dat deed ze toch altijd? Ze dacht even na en probeerde woorden te vinden.
‘Aangenaam kennismaking, ik ben Converse, achternaam doet er niet toe,’ zei ze haar gebruikelijke zinnetje. Ze wist haast zeker dat ze die ook had gebruikt nog voor haar ongeluk. Haar gedrag was toch niet veranderd? Ze was alleen haar geheugen kwijt, verder niets. Het maakte haar ergens wel bang. Als een jongen zei dat hij iets met haar uitgehaald had, wist ze niet of ze hem kon geloven of niet, omdat ze aan geheugenverlies leed. Ook het idee dat ze kleine basistechnieken met haar magie weer opnieuw moest opbouwen, deed haar een keer zuchten van ongeluk. ‘Je hebt zojuist het gekste meisje van heel de school ontmoet,’ zei ze lachend tegen de jongen. Haar ogen bleven even hangen bij zijn haar en ze grinnikte even. ‘Leuk kapsel,’ zei ze plagend, terwijl ze hem aanstootte en naar zijn hoofd wees. Zijn kapsel was een grote warboel, alsof hij de avond van te voren ietsje te veel ophad. Natuurlijk wist Converse niet dat dit ook werkelijk zo was. Te veel alcohol zou nu zelfs dodelijk voor haar zijn. Nou ja, voor haar geheugen dan. Alcohol was haar verboden door de dokter. Hij was te bang dat ze de kleine deeltjes die ze nog overhad van haar geheugen, kwijt zou raken. Natuurlijk zou dat niet gebeuren, zelfs niet door het gebruik van alcohol, maar je kon tegenwoordig maar niet veilig en voorzichtig genoeg zijn. Ze blikte over de jongen zijn schouder en zag verderop een andere jongen staan. ‘Iemand bekend?’ vroeg ze. Ze wees naar de jongen, die haar even doordringend lang bleef aankijken. Een siddering trok door haar rug en instinctief deed ze een stap dichterbij de jongen die voor haar stond, zodat ze zich een beetje kon verbergen achter zijn brede schouder. Vanbinnen was ze zichzelf vierkant aan het uitlachen. Ze was toch niet bang voor een jongen die met misschien een paar kwade bedoelingen naar haar keek? Ze zette een stap achteruit en keek de jongen daarna zo fel mogelijk aan. Zijn pupillen verwijdden zich even, maar daarna wierp hij een achteloze blik op de jongen met het rosse haar voor haar en stak toen zijn handen in zijn zakken. ‘Sommige mensen kunnen zo chagrijnig zijn in de ochtend,’ vond Converse, terwijl ze jongen argwanend bleef aankijken, maar daarna haar blik weer zorgeloos richtte op de jongen voor haar. ‘En nu wil ik jou naam weten!’ zei ze vrolijk, waarna ze breed grijnsde.

[Een post typen voor Allen gaat echt heel erg soepel :3 Dat betekent dat ik het leuk vind :3 En ik kan wel lachen met de bijnaam, haha ;D]

Het haar werd losgeschud en daarna weer zorgvuldig vastgezet met een clipje. Hij volgde haar bewegingen nauwgezet met zijn ogen, kon het gewoon niet laten. Hij herkende dit meisje, maar snapte niet waarom ze hem dan niet wat uitbundiger begroette. ze waren immers goede vrienden en later zelfs meer geweest. Dat hun echte relatie niet zo lang had geduurd, daar had hij wel spijt van. Maar het idee van een lange relatie schrok hem gewoon af, het idee om aan iemand gehecht te raken, terwijl je geen garantie had dat diegene zou blijven. En daarbij koesterde hij zijn vrijheid, was bang dat een vriendin hem daarin zou belemmeren. Daarom had hij nooit echt diepe liefdesrelatie's gehad. Allen had ervaring genoeg met meisjes versieren en verleiden, maar een echte relatie was er nooit van gekomen. Een paar dagen, een paar dates, maximaal een of twee maanden, maar daarna trok hij zich haast automatisch terug. Maakte een einde, zette een punt achter de relatie, hoe geweldig het meisje ook was.
De woorden schrokken hem op uit zijn gedachtegang en hij grijnsde geamuseerd. Een Ipod die kuren had, dat was nou een typisch probleem voor het meisje dat hij zich herinnerde. Ze keek verlegen weg, haast alsof ze zich ongemakkelijk voelde bij hem. Hij wist dat hij er niet bepaald op zijn best uitzag op dit moment. Met zijn verwarde haren, nog nat van de koude douche en slordige kleren vol met kreukels. Haar groene ogen keken vlug weg, ze besteedde uitgebreid aandacht aan haar koffer. Ze stelde zich voor. Met precies dat zinnetje dat ze jaren geleden ook had gebruikt. Converse, dat was het. Schoenenmerk. Maar ook meisjesnaam. Hij knikte en wilde zichzelf voorstellen, maar het meisje was hem voor. Ze plaatste zichzelf in de categorie gekste personen op school, wat hij moest beamen. Ze was gek gek op een goede manier. ''Haha, dankje. Daar heeft mijn stylist heel veel moeite aanbesteed, zo vroeg in de ochtend.''grinnikte hij en hij haalde twee handen door zijn haar, waardoor het iets gefatsoeneerd werd. Dat zijn moeite na een paar luttele secondes door de wind weer ongedaan werden gemaakt gaf niets. zijn brede grijns De neiging om haar als vanouds weer Shoe te noemen was sterk, maar omdat ze hem nog steeds aankeek alsof ze hem voor het eerst zag hield hij zich in. Deed zijn best om haar niet al te veel aan te staren, maar kon het toch niet echt laten. Hij was gewoon benieuwd of ze hem nog zou herkennen. Zoals het er nu uitzag niet. Was ze hem nou werkelijk vergeten, had ze geen enkele herinnering aan hun tijd samen? Hij kon het niet helpen, voelde zich gekwetst. Dit was een dolksteek in zijn ego; een meisje die hem niet meer herkende. Nadat ze zelf een crush op hem had gehad en ja, dat moest hij toegeven, hij ook op haar. Zijn volgende poging om zichzelf nonchalant voor te stellen mislukte doordat Converse een vreemdeling aanwees. Hij was van plan om zijn naam te noemen en dan goed te kijken naar haar reactie. Dat ze hem nou niet meteen herkende kon hij nog verkroppen. Hij was immers door de pubertijd hard de lucht ingeschoten en veranderd. Maar zijn naam was nog steeds hetzelfde. Ze kon hem gewoon niet volledig zijn vergeten. Dat mocht niet. Dus hij wachtte het juiste moment af, zodat ze hem weer zou herkennen. En dan zou ze sorry zeggen. Daarna zou hij haar naar het kasteel brengen. En hun vriendschap zou zich weer opbouwen, hij zou haar beter leren kennen. ''Nee, een of andere lozer die het leuk vindt onschuldige meisjes bang te maken. Maak je geen zorgen, hij zal je geen kwaad proberen te doen. En anders krijgt hij met mij te maken.'' Hij gaf haar een geruststellend klopje op haar hoofd. Doordat hij zo was gegroeid stak hij boven haar uit. Zij was in zijn ogen nog steeds het kleine meisje die ze was geweest toen hij haar leerde kennen. De voor Converse blijkbaar angstaanjagende jongen kreeg een koele blik toegeworpen. Maar die bleef zoals verwacht op een afstand staan zonder actie te ondernemen. Moest hij ook maar niet proberen. Niemand viel Converse ongestraft lastig als hij erbij was. Ze vroeg hem om zijn naam, behoorlijk enthousiast, alsof ze het echt niet wist. Hij haalde diep adem, nu kwam het moment van de waarheid. Kende ze hem nog? Ja of nee. Hij hoopte natuurlijk op ja. Zijn ogen boorden zich in de hare. Gifgroene ogen vol enthousiasme. Zo vaak hadden ze samen hyper rondgesprongen. Altijd vrolijk en blij. Energierk. Ze maakte hem gewoon nog positiever en blijer dan normaal gesproken. Als ze hem nou gewoon zou herkennen. ''Ik ben Allen, aangenaam kennis te maken.'' zei hij vriendelijk. ''Volgens mij heb ik je wel eens eerder gesproken, dus je zou het moeten weten.'' Hij stak zijn tong uit na die vage hint. Om het iets minder beschuldigend te laten klinken.

Grijnzend keek ze naar de jongen, ook al vond ze die jongen achter hem nog steeds een griezel. Ze knikte even en wierp nog één laatste blik op de jongen, maar schonk hem daarna geen aandacht meer. Ten eerste was hij een griezel en ten tweede had ze sowieso geen zin in het type dat de jongen zei dat hij was. Oké, die zin klonk dus heel ingewikkeld, maar waarschijnlijk viel hij wel te begrijpen. Als zijzelf hem begreep, dan zouden de anderen hem toch ook begrijpen? Ze grinnikte even kort om haar gedachten. Het gegrinnik was gelukkig niet luid, dus kon de jongen voor haar haar niet horen. Verbaasd luisterde naar zijn naam, terwijl er diep in haar een alarmbelletje begon te rinkelen. Allen.. Allen… Waar had ze die naam toch eerder gehoord? Ze dacht diep na en een vaag beeld kwam in haar op. Zij, zittend op een schommel. Maar er zat nog iemand naast haar, alleen was dat een zwarte, vage vlek. Zo ging het dus altijd als ze herinneringen wou oppikken. Haar moeder spookte ook in haar herinneringen rond, maar altijd als ze eenmaal een beeld in haar hoofd had, kon ze de persoon die daar een grote rol inspeelde niet voor de geest halen. Dat was heel irritant, omdat ze er al eens mensen mee gekwetst had. Die hadden voor haar gestaan, haar vragend aangekeken en vervolgens verbaasd toen ze antwoordde dat zij hun niet kende. Maar deze jongen, die Allen, gaf haar de rillingen. Alsof ze op een beeld moest komen wat een connectie kon geven aan de herinneringen van een schommel en een speeltuin. Ze schudde verbaasd haar hoofd en richtte haar blik toen naar de grond, terwijl ze moeite deed om haar tranen in te houden. Ze moest het de jongen vertellen, anders zou het arme schaap blijven zeggen dat ze hem kende, terwijl dat misschien helemaal niet zo was. Als het wel zo was en hij zou herinneringen opnoemen, dan zou ze hem misschien weer kennen. Voor haar gevoel was ze echt een groot deel van haar geheugen kwijt. Alleen haar moeder kon ze zich nog haarscherp herinneren, maar de rest niet meer. Alle beelden die ze naar haar operatie opslaagde, kon ze nog duidelijk voor de geest halen. Haar kindertijd kon ze zich dus ook niet meer herinneren, iets waar zij zich soms wel aan ergerde. Ze slikte even en keek Allen aan.
‘Oh Allen,’ zei ze zachtjes, waarna haar groene ogen schattig begonnen te blinken. Ze voelde de tranen al opkomen, maar bleef ondanks dat in zijn blauwe ogen kijken. Ze herkende hem toch ergens van, maar van waar? En waarom kon ze zich nu echt niks meer herinneren, behalve een schommel dan? Had de dokter niet gezegd dat als ze zich kleine deeltjes begon te herinneren, ze op de goede weg was? ‘Je bent al de zoveelste tegen wie ik dit ga zeggen,’ zei ze, haar stem slechts een fluistering, alsof het de wind was die sprak tegen Allen en niet zij. Ze merkte zelf hoe haar houding van uitbundig naar ineengekropen was gegaan. Ze zag Allen vaag voor zich, maar dan veel jonger. Nee, dit kon niet. Ze kende hem toch niet? Ze wist niet eens waarvan! Ze slikte even. Al die tijd op de school waar ze volgens de dokter gezeten had, kon ze zich niet meer herinneren. Was Allen toevallig iemand van haar school en moest ze hem dan kennen? Ze slikte even. ‘Ik weet het niet meer,’ zei ze in paniek, terwijl ze nu echt vocht tegen de tranen. Ze had nog niet gehuild sinds haar operatie, maar het idee dat ze misschien een goede vriend was kwijtgeraakt omdat ze zich er nauwelijks nog iets van kon herinneren, deed haar verschrikkelijk veel pijn en joeg haar de nodige angst aan. ‘Allen, ik…’ Ze wendde haar hoofd van hem weg en deed een stap dichterbij, zodat ze bijna met haar lichaam tegen de zijne stond. Haar gifgroene ogen zochten zijn blauwe ogen. Ze probeerde een vonk van herkenning te vinden in zijn ogen, maar al wat ze leek te zien, was een schommel. Oh wacht, nu zag ze een jongen. Ongeveer twaalf jaar was hij. Ze zuchtte even, terwijl ze meer herinneringen probeerde op te pikken, naarmate ze meer in Allens ogen keek. Helaas was dat het enige wat ze kreeg en ze zuchtte even. ‘Ik kan echt een record op zuchten krijgen,’ merkte ze verbaasd op, waarna ze even opgewonden in haar handen klapte. ‘Ik ben speciaal!’ riep ze lachend. Daarna vertrok haar gezicht meteen weer naar serieus, zonder te lachen. ‘Allen, ik ken je waarschijnlijk niet omdat…’ Haar blik gleed van zijn ogen naar zijn lippen en van zijn lippen naar zijn hals. ‘Omdat ik een ongeluk heb gehad en aan geheugenverlies lijd.’ Dat laatste was een zachte fluistering. Ze beet hard op haar lip om haar tranen tegen te houden en keek ondertussen niet in Allens ogen. Haar lichaam stond dichtbij de zijne, zodat ze zijn warmte op kon pikken.

Na zijn naam bleef het stil. Na zijn bewering dat hij haar kende bleef het stil. Stil op een slechte, vervelende manier. En toen schudde ze haar hoofd. Nee. Ze kende of herkende hem niet. Maar... Was hij dan iemand met dezelfde naam en hetzelfde uiterlijk tegen het lijf gelopen? Dat was gewoon onmogelijk. Dat was eng en gebeurde alleen in films en sprookjes. In een fantasiewereld, maar niet hier, niet nu. Er moest een andere verklaring zijn. Misschien hield ze hem voor de gek. Misschien nam ze zo wraak voor hun beëindigde relatie. Werkelijk, zelfs dat zou beter zijn dan deze onwerkelijke reactie. Het was zo naturel dat hij zichzelf niet voor kon houden dat het een grap was. Ze ontweek zijn blik en staarde naar de grond. Hij staarde geshockeerd in de verte. Het was al veel leger op het platform, geen gelach of gepraat om hem af te leiden. Ze sprak zijn naam uit, het voelde zo vertrouwd. Maar het feit dat ze hem niet herkende was als een stomp in zijn maag. Hij was misselijk, al kwam dat ook deels door zijn kater. Ze had het duidelijk moeilijk en hij produceerde een soort geruststellende glimlach. Ze sprak verder, zacht en nauwelijks verstaanbaar. Hij spitste zijn oren om haar woorden te horen. Ze ging hem iets vertellen. Iets vervelends, want anders had ze niet zo verdrietig gekeken. Maar ze viel even stil en raakte in paniek. ''Rustig maar, het komt goed.'' fluisterde hij. Hij probeerde haar wanhopig tot kalmte te brengen. Stak zijn hand uit, aarzelde even. Toen legde hij zijn hand kort op haar schouder, gaf een geruststellend kneepje in haar schouder. ''Sst, het komt wel goed.'' Zo bleef hij haar sussen. Ze kwam dichterbij staan en keek met haar groene ogen omhoog naar hem. Hij stak een eind boven haar uit, was dan ook in korte tijd flink gegroeid. Zo stonden ze doodstil, intens oogcontact wat door geen van beiden werd onderbroken, behalve om te knipperen. Het voelde alsof zijn ogen aan haar vast zaten, zo hield hij haar blik met zijn ogen vast. Een zachte zucht verbrak de betovering. Ze leek verbaasd door de hoeveelheid wanhopig uitgeblazen lucht. Hij grinnikte zachtjes toen ze vrolijk in haar handen klapte en beweerde dat ze speciaal was. ''Ja. Ja, dat weet ik.'' sprak hij zachtjes voor zich uit. Van deze plotse vrolijkheid ging ze in enkele secondes naar serieus en bedrukt. ‘Omdat ik een ongeluk heb gehad en aan geheugenverlies lijd.’ Die woorden lieten hem met stomheid geslagen naar adem happen. Dat verklaarde een hele hoop, maar wierp vooral nieuwe vragen op. ''Dus... Dus je herkent me niet? En je weet niet eens of ik niet gewoon een wildvreemde ben, die nu ronduit staat te liegen?'' Hij begreep het niet precies, was verbaasd. Dus begon hij te ratelen en vragen uit te spuwen, nog voor ze iets kon antwoorden. ''Hoe is het gebeurt? En wanneer? Hoe gaat het met je ouders?''
Snel en vakkundig werden zijn vragen afgevuurd. In hoog tempo en misschien een tikkeltje chaotisch. Typisch iets voor hem als hij iets onbegrijpelijks voorgeschoteld kreeg. Hij voelde een medelijden met het meisje, kon zich geen voorstelling maken van een wereld zonder geheugen. Zonder kostbare herinneringen aan mooie momenten met familie. Hij kon het gewoon niet helpen, de gedachte, hoe slecht ook, kwam gewoon in hem op. Dan wist ze niet meer van hun mislukte relatie. En misschien, heel misschien had hij dan nog een nieuwe kans. Meteen duwde hij die gedachte weg en bleef er alleen een bezorgdheid over voor iemand die ooit zijn goede vriendin was geweest.

Verschrikt keek Converse naar Allen. Ze had wel verwacht dat hij geschrokken zou zijn, maar niet zo heel erg. ‘Ho, wacht even,’ zei ze verward, omdat ze vond dat hij heel snel begon te praten. Ze herhaalde de vragen opnieuw in haar ogen, terwijl ze in zijn blauwe ogen bleef kijken en zich een beetje meer gerustgesteld voelde, maar niet helemaal. De gedachten aan haar ouders liet haar bijna bezwijken op haar toch al trillende benen. Haar vader, die ze zich niet eens meer herinnerde. De enge man die steeds voor haar opgedoken was en beweerde haar vader te zijn. Ze had hem zo eng gevonden, dat ze de dorpelingen had gevraagd of zij hem konden wegjagen. Ze hadden haar alleen hoofdschuddend en met blinkende ogen aangekeken, alsof ze niet konden geloven dat ze zo reageerde op de liefde van een man. Waarschijnlijk wisten die dorpelingen meer dan haar. Ze wist nog hoe ze daar stond, vragend voor hulp. Ze hadden haar raar aangekeken. ‘George, ze herkent je niet meer, geef het toch op,’ had een vrouw naar de enge man achter haar gefluisterd, die haar alleen twijfelend had aangekeken en zachtjes had beweerd dat hij haar vader was. Converse was toen gillend weggerend. Ze zuchtte even en besloot om de vragen van Allen te beantwoorden, aangezien hij een lichte paniekaanval vertoonde. ‘Nee, dat weet ik inderdaad niet. Ik weet niet of je staat te liegen, maar ik zie in je ogen dat je de waarheid spreekt,’ zei ze zachtjes, terwijl ze hem bemoedigend aankeek en moeite deed om zelf niet in huilen uit te barsten. ‘Een paar maanden geleden heb ik een auto-ongeluk gekregen. Ik was op de fiets en twee jongens waren me aan het irriteren, daarna werd alles zwart. Ik weet niet eens zeker of het echt zo gebeurd is, ik kan me alleen twee jongens met een nogal pesterige blik herinneren en ik herinner me ook dat ik midden op het zebrapad stond en zij met een scooter langsreden,’ fluisterde ze zachtjes, omdat ze Allen niet boos wou maken op de jongens. ‘En mijn ouders…’ Ze wendde haar blik af en wreef toen door haar ogen. Ze huilde niet, nog niet. Het zou niet meer lang duren waarschijnlijk. ‘Mijn moeder is dood, dat kan ik me nog herinneren. En mijn vader…’ De angst overnam haar en bang keek ze Allen aan. Haar grote, kinderlijke groene ogen boorden zich in zijn blauwe ogen en een vreemd gevoel borrelde op in haar onderbuik.
Snel dacht ze aan wat ze wou zeggen. ‘Er staat steeds een enge man voor mijn deur die beweert mijn vader te zijn. Ik ben echt bang voor hem, want hij lijkt niet eens op me. Hij achtervolgt me ook de hele tijd als ik bijvoorbeeld naar de markt wil lopen. Dat is een van mijn twee redenen waarom ik hier naartoe gekomen ben,’ zei ze zachtjes en ze sloeg haar ogen neer. ‘Want de andere reden is dat ik mijn magie niet meer kan ontwikkelen. Ik ken zelfs de basiskennis niet meer,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar tranen nog meer probeerde in te houden. Ze had zichzelf beloofd om niet te gaan huilen. Bovendien wou ze Allen ook geen ongemakkelijk gevoel geven. ‘Ik ben bang, Allen. Bang dat ik mijn magie niet meer kan beheersen,’ fluisterde ze zachtjes. ‘En soms ben ik ook bang om mijn zicht te verliezen. Ik heb nu al soms momenten dat ik totaal niks meer zie en puur op mijn gevoel moet afgaan,’ zei ze zachtjes, terwijl ze een snik probeerde te onderdrukken. Haar blik gleed naar de zijne. ‘Ik weet niet wat ik moet doen,’ zei ze zachtjes. Ze merkte op hoe breekbaar haar stem was. Waarschijnlijk zag zijzelf er nu ook heel erg breekbaar uit. Een gil ontsnapte uit haar mond toen plots een zwarte kat voor haar uitschoot. Ze sprong opzij tegen Allen aan en drukte haar lichaam instinctief dichter tegen de zijne, terwijl ze ondertussen de buurt inspecteerde, klaarstaand om voor elk klein ding weg te lopen. ‘Oh,wat ben ik toch weer meisjesachtig,’ vloekte ze en ze grinnikte even om zichzelf. ‘Maar goed, weet jij de weg?’ vroeg ze aan Allen, proberend vrolijk te zijn, zoals altijd. Converse hield er niet van om zich zwak op te stellen. Dat had ze altijd al gehad. Haar karakteristieke trekjes bleef ze dus blijkbaar gewoon behouden, ondanks haar ongelukkige ongeluk. Ze keek opzij naar Allen en probeerde niet te verdrinken in zijn blauwe ogen. Plots werd haar verdriet te veel en ze bleef stilstaan, een eindje voor Allen. Ze deed haar hoofd naar beneden, iets wat ze altijd deed als ze niemand wou laten zien dat ze huilde. Tranen vloeiden geluidloos over haar wangen en zonder te snikken wist ze haar verdriet te uiten. Heel zachtjes. Het liefst sloeg ze haar armen nu om Allen heen en huilde ze bij hem uit. Ze schrok van haar eigen, fijne gedachte.

Pas toen Converse hem tot rust maande realiseerde hij zich dat hij aan het ratelen was geslagen. Hij bloosde lichtjes en luisterde hoe het meisje zijn vragen beantwoorde. ‘Nee, dat weet ik inderdaad niet. Ik weet niet of je staat te liegen, maar ik zie in je ogen dat je de waarheid spreekt.’ Deze opmerking stelde hem wel gerust. Hij wist dat hij de waarheid sprak, natuurlijk. Maar dat zij het ook wist of tenminste geloofde was een heel opluchting. Toen Converse met zachte stem vertelde over haar ongeluk voelde hij verdriet in hem opborrelen. Haar moeder was dood, haar vader herkende ze niet meer. Ze had geen herinneringen meer, moest haar omgeving blindelings vertrouwen als die beweerden dat iemand haar kende. Hij kon zich nauwelijks voorstellen hoe moeilijk het moest zijn om zoiets te accepteren. Kon begrijpen dat Converse was weggevlucht voor een wildvreemde, voor iemand naar verluid haar vader was, maar ze niet herkende. Haar hele houding was breekbaar, als porselein in een storm. Hij wilde haar beschermen tegen de windvlagen, de pijn en het gevaar van haar weghouden. De klappen zelf opvangen, maar er was niets wat hij kon doen, behalve haar proberen te troosten. En laat dat nou net iets zijn waarin Allen niet heel veel ervaring had. Hij had sowieso nauwelijks ervaring met verdriet, met echt diep verdriet. Geen slechte ervaringen, behalve een kleine ruzie met zijn broer of een woedende preek van hun moeder. ‘Ik ben bang, Allen. Bang dat ik mijn magie niet meer kan beheersen.’ Hij slikte en zocht koortsachtig naar helpende woorden. Angst, alweer iets waar hij niet veel vanaf wist. Hij was nooit echt bang, lachte om gevaar. Zocht het op voor de kick. Het gevaar van een woeste hoofdmeester die zijn verpeste kantoortje binnen kwam stormen. De adrenalinekick maakte het fantastisch, spanning maakte het leven leuk. Maar dit was een ander soort angst, angst voor iets waar je niet zelf voor koos. En hij moest haar steunen. Op een of andere manier wat verdriet wegnemen van haar breekbare schouders. Het enige wat hij kon bedenken was een stompzinnige geruststelling en een belofte voor hulp. ''Hé, ik help je wel. Het komt allemaal goed. Ik help je erdoorheen.'' Ze sprong op en slaakte een gil. Hij keek verontrust om zich heen, maar kon de bron van haar angst niet zo snel lokaliseren. Totdat hij naar beneden keek en een zwarte kat weg zag schieten. Ze stond nu angstig tegen hem aangedrukt. Hij wreef een beetje onbeholpen over haar rug. ''Rustig maar,'' zei hij, kon de geamuseerde ondertoon niet wegkrijgen. Hij grinnikte zachtjes, probeerde het te stoppen, maar dit was gewoon grappig. Hoopte mar dat hij haar niet kwetste, niet brak met zijn licht plagerige woorden. In deze situatie voelde hij zich veel meer thuis, een luchtig, komisch tafereel. Dat was iets waar hij in zijn element was, zijn grapjes kon spuien en zijn vrolijkheid en energie tot nog hogere levels groeiden.''Het is maar een onschuldige kat.'' Of hij de weg wist. Natuurlijk. Hij trok een wenkbrauw op en grijnsde vrolijk. ''Maar natuurlijk, my lady.'' zei hij zachter, met minder vrolijkheid dan eerst. In haar groene ogen was het verdriet nog steeds duidelijk te zien, hoe zeer ze het ook probeerde te onderdrukken. Ze probeerde sterk te zijn, te vechten en zich onkwetsbaar op te stellen. Maar ze kon niet altijd zo blijven, ooit zou het te veel zijn. En hij hoopte dat dat moment zou zijn wanneer hij er was om haar te steunen of in ieder geval een andere vriend of vriendin van haar. Want hij wilde niet dat ze er alleen voor zou staan.Ze was van hem weggelopen, stond nu met een hangend hoofd naar beneden te kijken. ''Converse, je hoeft je niet te schamen voor je verdriet. Echt, laat die sterke houding maar achterwege. Ik ben er voor je...'' Hij kwam achter haar staan en sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen. Snoof even de vertrouwde geur van haar haren op. Nog steeds hetzelfde. Zo hield hij haar even vast, hopend dat ze het niet erg vond dat een oor haar volslagen vreemde haar zo probeerde te troosten. Hij liet haar even los om dan aan haar voorkant weer te verschijnen. Legde een hand op haar schouder. ''Kijk me aan, meisje. Ik weet dat je denkt dat je altijd vrolijk moet zijn, maar... Maar je mag verdriet hebben. En dat ook laten zien. Je hoeft je niet te verstoppen voor mij. Ik ken je beter dan je denkt.'' Hij stak zijn hand in de zak van zijn broek en haalde er een aspirine uit. Met zijn andere hand bracht hij het witte ding naar zijn mond en slikte het in. Zijn gezicht trok even vol afschuw samen door de bittere smaak, maar met een paar keer slikken was ook dat verdwenen. Nu was het wachten tot de aspirine begon te werken. Hoe sneller hoe beter wat hem betreft. Zijn hoofd bonsde en klopte, stomme bijeffecten van de alcohol. Konden die suffe magiërs in dit universum niet eens wat nuttigs gaan doen en de hoofdpijn veroorzakende bestanddelen uit zijn bier halen? En dan vervangen dor dingen die de smaak alleen maar beter maakten. Hij zou zich er maar doorheen moeten slaan, had wel iets belangrijkers aan zijn hoofd eigenlijk. Maar zoals gewoonlijk dwaalden zijn gedachten veel te snel af naar onbelangrijke dingen zoals het alcoholprobleem. ''Wil je er over praten?'' vroeg hij dan zachtjes. ''Kan ik je ergens mee helpen?'' Wilde zijn vriendin tenminste de gelegenheid bieden om alles kwijt te kunnen aan iemand. Dat ze hem niet kende was vreemd en hij vergat het telkens bijna weer. Omdat hij zich haar nog haarscherp kon herinneren was het lastig om te onthouden dat voor haar het tegenovergestelde gold. Onbeholpen omhelsde hij haar nog eens, wreef over haar schouders. Kamde met een hand door haar zachte haren. Probeerde zich niet in deze omhelzing te verliezen, zo'n vertrouwd gevoel van haar lichaam tegen het zijne. Voor hem bekend, voor haar waarschijnlijk eng. Hij liet haar iets losser, zodat ze zelf kon ontsnappen uit deze omhelzing als ze wilde.

Verbaasd gleed Converses blik opzij naar Allen, toen die opeens begon te praten. Ze trok haar wenkbrauw op en kon nu duidelijk opmerken dat hij haar kende. Hij praatte alsof hij wist waar hij het over had, alsof hij haar al jaren en jaren kende. Dat beangstigde haar ergens wel, maar ergens voelde het ook vreselijk goed dat er hier iemand was voor wie zij zich niet hoefde te verbergen. Voor wie zij rustig kon ademhalen en haar verhaal kon vertellen. Ze glimlachte even naar hem en richtte haar blik toen verlegen naar de grond, terwijl ze de woorden zocht die hem de kracht hadden gegeven om haar te omhelzen. Zijn eigen woorden waren zoveel beter dan het hare, want die van haar waren alleen maar zeurderig. Een warm gevoel overviel haar bij de omhelzing. Ook al wou ze het gevoel bannen en wou ze net doen alsof ze niks voelde, het kwam opeens gewoon in haar omhoog, ze had geen keuze. Haar blik dwaalde af, terwijl ze haar hoofd tegen Allens borstkas gelegd had, om toch nog een keer de veiligheid te voelen die ze wou voelen bij hem. Oké, dat klonk misschien heel raar, maar ze voelde zich veiliger dan ze zelf dacht. Ze zuchtte even om haar onverklaarbare gedachten en besloot toen om haar eigen woorden te gebruiken. ‘Allen, ik vind het ontzettend lief van je dat je dit zegt,’ fluisterde ze. Haar ogen blonken een beetje, terwijl ze hem liefelijk aankeek en daarbij zijn gezicht weer voor haar probeerde te halen, maar dan jaren geleden. Ze kwam op niks uit. Altijd als ze moeite deed om zich dingen te herinneren, lukte het gewoon niet. Ze slikte even en richtte haar blik zwak naar de grond, alsof ze van zichzelf niet kon geloven dat ze zo zwak was. ‘Nee, ik ben bang van niet,’ beantwoordde ze zijn vraag of hij haar kon helpen. Ze veegde met de rug van haar hand haar tranen weg en probeerde toen weer te glimlachen. ‘En toch blijf ik vrolijk, het kan me niet schelen wat je daarvan zegt!’ zei ze koppig, waarna ze haar armen over elkaar heensloeg en op haar manier grijnsde. Ze was altijd al koppig geweest, dat was gewoon een gave die ze bemachtigde. Ze keek even opzij, maar er was verder niemand meer. Ook begon het langzaam nacht te worden, merkte ze op. Of was het ochtend? Hè, dit had ze nu altijd! Ze vergat alles altijd zo gauw dat een hele dag voorbij kon vliegen. Als ze haar dan op het einde van de dag vroegen wat er allemaal gebeurd was die dag, dan wist ze dat niet meer. Nee, tenzij dat ze met haar volle verstand bij de dag was, zou ze het zich niet meer kunnen herinneren. Ze zuchtte even en keek naar Allen. ‘Heb jij enig idee hoe laat het is?’ fluisterde ze beschaamd. ‘Ik ben de dag een beetje vergeten,’ zei ze zachtjes. Ze bloosde verschrikkelijk hard en ze kon wel janken van schaamte.
Nog voordat ze echt een fatsoenlijk antwoord gehoord had, greep ze al naar het handvat van haar koffer en daarna naar Allens hand. Meteen toen haar hand in contact kwam met de zijne, ging er een schrok door haar heen. Het was geen onaangename, maar het liet haar wel schrikken, alsof ze opeens een hoop elektriciteit in haar aderen had gekregen. Ze probeerde zo min mogelijk te denken aan het idee dat ze deze herinneringen met Allen allemaal vergeten zou zijn aan het einde van de dag. Nou ja, nee, dat was nou ook weer niet zo, maar soms kon ze dingen gewoon heel snel vergeten en dat lag aan haar geheugenverlies. Ze slikte even en keek opzij naar Allen, waarna ze zijn hand krampachtig vastpakte. Pas toen ze het zelf doorhad, loste ze een beetje. ‘Sorry,’ zei ze verontschuldigend, waarna ze om zich heenkeek. ‘Nou, leid me nu maar naar dat geweldige gebouw! God, wat ben ik blij dat het weekend is, dan kan ik tenminste de kamer een beetje inrichten,’ zei ze vrolijk. Ze had altijd al gehouden van de decoratie van een kamer. Als Allen haar werkelijk kende, dan zou hij ook moeten weten dat ze een perfectionist was op het gebied van decoratie. Als een kast volgens haar iets te veel naar links stond, zou zij het proberen te perfectioneren en de kast een beetje opzij schuiven. Dat was altijd al iets geweest waar ze veel aan had, maar waar andere mensen niet zo blij mee waren. Blij keek ze Allen aan en als een opgewonden kind begon ze heen en weer te springen. ‘Oh, mijn koffer!’ zei ze. Het zou echt iets voor haar zijn om die in haar haast te vergeten. Ze pakte het handvat en sleurde hem mee, terwijl ze met haar andere hand de hand van Allen vasthield. ‘Show me the right direction,’ zei ze op haar beste Engels en ze grinnikte even. Volgens haar viel het nog redelijk mee, maar ze was ook vele woorden van de Engelse taal vergeten. Haar eigen taal was echter niet verloren in haar geheugenverlies, waar ze best wel geluk mee had gehad. ‘Zijn er nog speciale dingen die ik moet weten?’ vroeg ze, terwijl ze opzij keek. Ze kon het niet laten om even langer te kijken dan nodig was. Zijn rode haar, zijn blauwe ogen en zijn gezicht die gewoon zo bekend voorkwamen, trokken haar aan. Oké, dat klonk pas echt vreemd. Met een rood hoofd wendde ze haar blik van hem af, waarna ze rustig voor zich uitkeek.

Ze duwde hem niet weg, maar ging mee in de omhelzing. Het lichte gewicht van haar hoofd duwde tegen zijn borst. Een paar zachte sprietjes van haar raakten zijn nek en prikten in zijn huid. Het was geen onaangenaam gevoel, dus hij liet het maar voor wat het was. Zodra hij het woord lief hoorde verscheen er een roze gloed op zijn wangen en keek hij even weg. Het bedankje bezorgde hem een opgelaten gevoel, hij wilde haar smeken om nog meer lieve dingen te zeggen. Maar dit was niet het juiste moment, niet de juiste plaats. Of er ooit weer een goed moment zou zijn wist hij niet. Maar hij hoopte het wel, stiekem. Het was slecht om zo te denken, om een voordeel te zien in het geheugenverlies van zijn vriendin. Maar hoe eer hij het zichzelf ook kwalijk nam, de gedachte was nu al gedacht en kon niet meer ongedaan gemaakt worden. Het was maar goed dat het meisje geen gedachten kon lezen. Dan zou ze nu niet zo'n schattige poging doen om dapper te lachen. Door haar tranen heen zag hij haar vechten om de oude onverzettelijke vrolijkheid terug te brengen. Koppig vrolijk willen blijven. Toen een vraag die hem zijn wenkbrauwen deed fronsen. Meende ze dit nou? Ja, ze was bloedserieus en ook nog eens beschaamd. Niet lachen nu. De kans om een opmerking te maken voorbij laten gaan. Hij stroopte zijn mouw iets op en keek op zijn horloge. ''Het is bijna drie uur. Zaterdagmiddag dus.'' mompelde hij naar haar. Ze was weggelopen en haar koffer had opgepakt. Hij kwam naast haar staan en wilde de koffer van haar overnemen. Zijn hand werd echter vastgegrepen. Hij lachte breed naar haar. Toen de greep wat steviger was geworden verkrampte zijn lach echter. Ze kneep nu wel een klein beetje hard. ''Sh- ehm... Ik bedoel, Converse. Mn hand?'' suggereerde hij voorzichtig. Bijna had hij haar bijnaam genoemd, had het nog net in kunnen slikken. En hoopte maar dat ze het niet had opgemerkt. Want het was wel een beetje ongemakkelijk als iemand je in de eerste, voor jou dan, ontmoeting je meteen een bijnaam gaf. Dat kon hij zich wel voorstellen. Ze verontschuldigde zich en zijn hand kreeg weer wat meer vrijheid. Hij grinnikte en keek haar dankbaar aan. ''Ohja, inrichten. Nog steeds een obsessie? Ik hoop dat alles een beetje op de goede plaats staat...'' sprak hij vrolijk. Zich volledig onbewust van het pijnlijke effect dat deze luchtige vraag zou kunnen hebben. Ze vergat bijna haar koffer, het warhoofd. ''Yes I will, young lady. Don't be so impatient.'' Zijn engelse kakker accent zwaar overdrijvend. Hij keek haar serieus aan, met een kleine grijns die op zijn gezicht gedrukt stond. ''Geef mij je koffer maar.'' sprak hij dan met een handgebaar. Hij kon zo'n schriel meisje toch niet met loodzware koffers laten slepen? Nee, dat liet zijn instinct gewoon niet toe. Goede manieren waren in Allen wel aanwezig, maar werden vaak opzettelijk genegeerd. ''Tja... Waar moet ik beginnen,'' peinsde hij op haar laatste vraag. ''Ik heb een tweelingbroer hier op school zitten, Charlie. Maar hem herinner je je natuurlijk ook niet. En Kate, mijn zusje is ook naar SSA gekomen een paar weken geleden.'' Hij werd steeds blijer als hij over zijn familie praatte. Toen besloot hij haar in te lichten over de belangrijke mensen op school. '"De hoofdmeester is een stuk chagrijn, die wil je echt zo min mogelijk tegenkomen,'' waarschuwde hij haar. Dat hij juist expres op zoek ging naar de man om hem te pesten, melde hij er niet bij. Wilde niet dat zij zich in zulke dingen zou storten. Te gevaarlijk en niets voor zo'n kwetsbaar meisje als zij. In zijn hoofd was hij al haar beschermer geworden. Degene die haar koffers droeg en haar hielp. Die haar geheugen zou aanvullen waar ze het zelf niet meer wist. Alle herinneringen zou hij aan haar vertellen en langzaam zou haar geheugen terugkomen. Net als een happy dramafilm. Eerst problemen, maar later kwam het weer goed. Altijd. Sprookjes, verhalen. Altijd een goed einde. Zo moest het ook gaan bij hen.
[Sorry dat ik het geen avond heb laten zijn, maar Allen is hierheen gegaan in de ochtend. Dus dan middag, zit er tussenin xD]

Verbaasd keek ze opzij toen ze merkte dat hij een stuk opener werd als hij over zijn familie praatte. De namen die hij benoemde, waren op de een of andere vage manier wel een beetje bekend voor haar, maar ze kon er niet zo heel gauw een gezicht bijplakken, dus wachtte ze maar tot hij klaar was. Het deed haar stiekem wel goed om hem zo vrolijk te zien. Ze lachte haar ietwat puntige tanden bloot naar hem. Haar hoektanden waren extra puntig, wat haar lach een mooie tint gaf. Maar die puntige tanden zag je alleen als ze heel stralend glimlachte of als je heel dichtbij haar stond. Het was dan ook een van de dingen wat zij mooi vond aan zichzelf. ‘Mooi, dan ga ik meteen eens langs bij de Hoofdmeester!’ zei ze, Allens opmerking over dat hij een stuk chagrijn was totaal negerend. Soms was ze echt iemand die zich niks aantrok van andermans waarschuwingen. Ze zou niet heel gauw het gevaar opzoeken, maar ze wou het meestal eerst zien en dan pas geloofde ze het. Haar blik gleed opzij naar Allen en ze glimlachte even. ‘Oh, gek, je hoeft mijn koffer echt niet te pakken, hoor,’ giechelde ze, omdat hij zo attent was. Ze liet het er maar bij zitten. Ze kon hem waarschijnlijk toch niet op andere gedachten brengen. Ze keek even om zich heen. ‘Ik wist wel dat het middag was, hoor. Ik plaagde je alleen maar!’ zei ze, maar haar rode hoofd verraadde dat haar geheugen haar weer eens in de steek gelaten had. Ze zou het goed begrijpen als Allen haar opeens hard begon uit te lachen. Zou ze hem zelf uitlachen als hij voor de tijd vroeg, terwijl dat eigenlijk best wel duidelijk was? Ze wist het niet. Hij bevond zich dan ook niet in de situatie van haar. Nee, gelukkig niet! Ze zou het verschrikkelijk voor hem vinden, mocht het zo zijn dat hij zichzelf echt in die situatie bevond. Nee, dan was zij liever diegene die aan geheugenverlies leed. Bovendien had ze niet heel veel goeds om aan herinnerd te worden, behalve de band die ze dan had gehad met Allen. Ze kon het nu niet beweren aan zichzelf. Ze vroeg zich af of ze vroeger meer hadden gehad dan een vriendschappelijke band. Op gebied van liefde was zij er wel iemand die ervoor ging. Niet afwachten, niet een vriendin erop af laten gaan, gewoon straight to the point zeggen dat ze iemand leuk vond.
Snel schudde ze haar hoofd even toen ze merkte dat afdwaalde. ‘Is de Hoofdmeester echt zo erg? Misschien is hij juist wel hartstikke sympathiek!’ zei ze vrolijk, terwijl ze Allen glimlachend aankeek. Tja, hij zou moeten weten dat ze alles vaak door een roze bril zag, evenals er mensen waren die minder aardig tegen haar waren. Ze keek Allen toen argwanend aan. Er schoot een beeld door haar heen waar een jonge, op Allen lijkende jongen een grapje uithaalde met een oudere jongen. ‘Dit kan niet,’ mompelde ze, waarna ze breed grijnsde. ‘Allen, zeg dat het niet waar is!’ zei daarna, waarna haar ogen meer en meer begonnen te glimmen. ‘Je haalt toch niet nog steeds flauwe grapjes uit, hè?’ vroeg ze, waarmee ze ook gelijk liet weten dat ze weer iets meer van hem wist. Ja, de vage herinnering had haar weer laten weten dat Allen een plaaggeest was, alleen wist ze zijn grapjes niet precies meer. Het waren er waarschijnlijk ook best wel veel. Had de dokter niet gezegd dat als iemand haar geheugen zou opfrissen, dat ze zich enkele delen terug kon herinneren? Nou ja, het kon dus blijkbaar wel, anders zou ze niet weten dat Allen mensen plaagde. Ze stootte hem lachend aan met haar elleboog. Een klein gebaar, maar het gaf haar een o zo goed gevoel. ‘Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat hij tegen jou onsympathiek is als je hem plaagt,’ zei ze, ietwat bestraffend, maar haar lach verraadde dat ze het land niet zo erg vond. ‘Oh, joepie! Ik heb in de shuttle wat dansjes uitgedacht! Deden wij dat vroeger samen ook, gekke dansjes?’ vroeg ze enthousiast, terwijl ze zichzelf aan het denken zette. Helaas was er dankzij haar ongeluk niks meer over van de herinneringen van vroeger. Ze zuchtte even teleurgesteld. Ondertussen merkte ze dat ze al aan het lopen was. ‘Nou, leid me de weg,’ zei ze vrolijk, terwijl ze om zich heen keek. Haar blik bleef hangen bij een paar kinderen, die haar aankeken. ‘Eh, Allen, ik loop liever bij jou,’ zei ze nerveus, toen de blikken van de kinderen haar maar bleven aankijken. Snel snelde ze terug naar Allen en drukte haar lichaam instinctief tegen hem aan, terwijl ze om het hoekje van zijn brede schouder naar de kinderen keek. Het zou lang duren voordat ze weer diegene was die het niets kon schelen als anderen haar aankeken. ‘Ach, wat kan het me ook schelen,’ zei ze stoer, waarna ze haar rug rechtte en haar blik arrogant richtte op een jongen die dat ook naar haar deed. Pûh, veel plezier, Converse was hier!

Het gebit van Converse had nog altijd die puntige tandjes. Wat dan weer aanleiding was geweest voor een andere bijnaam, vampier. En natuurlijk alle mogelijke variaties daarop. Dracula, bloedzuiger. Het was zijn manier geweest om de aandacht van Converse te trekken, wanneer ze in de drukke gangen stond. Dat had ze niet al te leuk gevonden of ze had in ieder geval gedaan alsof ze boos werd. Dat gebeurde wel vaker. Hij zei iets, zij werd ''boos''. Buitenstaanders keken hen altijd raar aan, hun hyperactiviteit werd gewoon gekwadrateerd wanneer ze samen waren. En dat zorgde voor onbegrijpelijke gesprekken, vreemde dansjes. Springen en rennen door de gangen. Elkaar plagen en natuurlijk ook de leraren niet ontzien. Het was een mooie tijd geweest. Door eraan terug te denken voelde hij zich oud, haast bejaard. Want het leek zo lang geleden, terwijl hij pas betrekkelijk kort op deze school zat. Maar er leek een zee van tijd te zijn verstreken sinds hij met Converse verder ging dan hij ooit had gedacht. Van vrienden gingen ze naar iets veel diepers. Dat had hem bang gemaakt, maar als hij ooit nog zo'n kans kreeg zou hij het beter doen. Het niet weer verpesten. niet weer wegvluchten in oppervlakkige relaties met oppervlakkige meisjes. Zonder diepgang, dus ook niets om bang voor te zijn.

Hij greep de koffer vast en gaf haar een por. ''Je doet maar... Maar ik heb je gewaarschuwd.'' Hij sprak met een doodserieuze toon, maar te geamuseerde lach die zijn lippen omkrulde verraadde dat hij vooral een beetje aan het plagen was. Zoals wel vaker. Het was zo gek. Voor hem was dit alles zo vertrouwd, hij had de neiging zichzelf volkomen te laten gaan. Maar hij hield zich terug, wetend dat het niet een al te goede indruk zou maken om meteen... Tja, te gaan staan stuiteren om het kort te beschrijven. Op haar bewering dat ze de tijd wel wist, ging hij doelbewust niet in. Zag aan haar dat ze zich er echt voor schaamde. Hij keek haar aan, knikte enkel en trok de koffer mee. ''Sympathiek? Mwah, voor een slang is hij nog best aardig. Bijt in ieder geval niet.'' Hij grinnikte en schoot daarna in de lach van Converse's . Ze had duidelijk iets grappigs gezien of bedacht.
'"Wat kan niet?'' vroeg hij nieuwsgierig. ''Dat wat niet waar is?'' Hij hief onschuldig zijn handen op met de palmen naar haar toe. Het universele gebaar van onschuld en verbazing. Hij sperde zijn blauwe ogen open en keek haar vragend aan. Die onschuldige act kon hij echter niet volhouden toen hij haar beschuldigingen hoorde. Hij grijnsde breed, duidelijk geen greintje spijt van zijn gedrag. ''Oke, oke, je hebt me door. Héél misschien ligt het daar ook aan. Maar die humorloze oude knar vraagt er gewoon om.'' verklaarde hij zichzelf met een brede lach. ''Jazeker, Shoe, dansen is een van mijn talenten.'' zei hij vrolijk, draaide zich vliegensvlug om en schoof soepel een paar passen in een moonwalk naar achteren. Dat hij haar met de bijnaam had aangesproken had hij niet door. Zorgeloos, vrolijk. Door haar aanwezigheid weer terug in de tijd dat ze samen waren en hij dacht niet meer goed na. Ze wandelden verder en toen Converse dichtbij hem kwam lopen sloeg hij automatisch een arm om haar heen. ''Precies. Niemand zal je wat doen. Te laf om naar je toe te komen en recht in je gezicht te zeggen wat ze denken.'' Hij hief zijn hand op en zwaaide naar een van de jongens die op een afstand stond te staren. Hij liet Converse los, tikte lichtjes op haar hoofd toen ze werd voorgesteld. ''Ja, hallo daar. Dit is Converse, onwijs leuk meisje, maar ze wil je niet. Dus rot maar op, kleintje. Oh, en wacht... Nog één tip. Volgende keer niet staren, gewoon netjes hallo gaan zeggen werkt veel beter.'' Hij grijnsde breed, gaf het joch een duwtje in de rug en zag hoe die met zijn vrienden afstand nam. Hij keek Converse aan, voelde zich net een held die de prinses had gered. Hij knipoogde en stond weer naast haar. ''Zo doen we dat. Kleine etters, die rennen al weg als je maar naar ze kijkt.'' Hij lachte breed.

Een lichte blos kwam op Converses lippen, terwijl ze stil bleef staan en Allen verbaasd aankeek. Wacht, hoe noemde hij haar daarnet? Shoe? Vaag drong de naam tot haar te binnen, bracht nieuwe herinneringen op. Ze zag een jongen met rood haar en een meisje met donkerblond haar. Ze waren aan het dansen en ondertussen vrolijke dingen aan het roepen. Ze glimlachte even vaag en bleef met haar groen, haast goudgroene ogen voor zich uitkijken. Ze schudde haar hoofd algauw weer en grijnsde stout naar de jongens toen de afstand namen. Dat Allen haar net compleet belachelijk had gemaakt – en zichzelf eigenlijk ook – door zo hard te roepen, kon haar geen reet schelen. Dat er weer nieuwe herinneringen in haar hoofd dropen, kon alleen maar goed van pas komen, toch? Ze glimlachte even en richtte haar blik daarna op de verschillende gangen. Ze trok een pruillip en zag in haar ooghoek de wc’s. Ze keek even naar haar koffers en grijnsde toen. ‘Wacht even!’ riep ze. Het was typisch voor haar om zoiets te bedenken. Ze ging op haar knieën zitten en begon, voor de verbaasde ogen van allemaal kinderen, te graven in haar koffer. Ze nam er een wit jurkje uit en rende daarna richting de toiletten. ‘En op mij wachten hè, Ali!’ riep ze over haar schouder. Zonder dat ze het echt doorhad, gebruikte ze de naam die ze voor haar ongeluk ook gebruikt had. Dit lag echter zo ver in haar herinneringen, dat er geen herkenning opkwam, ook niet bij de naam zelf, wat ze dus bij Shoe wel gehad had. Haar ogen gleden naar de meidentoilet. Het zou echt iets voor haar zijn om de verkeerde toilet binnen te gaan. Dat was haar al eens gebeurd. Ze herinnerde het zich ook nu nog vaag. Ze schudde haar hoofd even. Veel was een groot, zwart gat, alleen sommige gebeurtenissen leken zich weer in haar herinneringen op te stapelen als zij ze zag of ermee geconfronteerd werd. Snel schudde ze opnieuw haar hoofd, opende een toilethokje en begon toen snel haar schoenen uit te doen. Haar rok en haar shirt volgden, waarna ze haar jurkje over haar hoofd deed. Nadat ze deze dingen had gedaan, modelleerde ze snel haar haren en streek haar bles achter haar oor, waarna ze er het clipje van haar moeder indeed. Grijnzend bekeek ze zichzelf in de spiegel, waarna ze in het toilethokje haar kleren pakte en naar buiten ging.
Vrolijk, alsof er niks gebeurd was, haakte ze haar arm door die van Allen, maar bukte zich wel nog even om haar gebruikte kleren in de koffer te smijten. ‘Ik had een what the fuck momentje,’ verduidelijkte ze waarom ze zich in hemelsnaam ging omkleden in de WC. Zou ze die vroeger ook hebben gehad, die momentjes? Zou Allen zich daar nog iets van kunnen herinneren? Ze besloot het om het hem straks maar eens te vragen. Ze keek naar haar jurkje. Lekker. Het gaf haar armen bloot en ook haar schouders en een stuk van haar rug. Het sloot zich mooi rond de aanzet van haar borsten. Het kwam tot iets boven haar knieën, waardoor haar blote benen mooi weergegeven werden. Stoutmoedig grijnsde ze naar de jongens, die haar raar aankeken. ‘Zo, ze hebben te maken met Converse en met niemand anders,’ zei ze vrolijk. Vroeger droeg ze ook al heel graag rokjes en jurkjes. Nooit zou je haar in een broek zien, behalve in de winter dan, maar zelfs dan had ze van die hele strakke broeken aan. Ze grijnsde even en liet haar blik toen rondgaan. ‘Oh wacht, ik weet waar we naartoe moeten!’ zei ze vervolgens opstandig tegen Allen, waarna ze de koffer aan hem overliet en naar een trap wees. ‘Aangezien de Novaanse kracht de enige kracht is die ik fatsoenlijk beheers, zal ik op die etage slapen,’ zei ze. Helaas had ze geen enkel besef of het ook echt de Novaanse etage was. Ze voelde de aantrekkingskracht van de magie maar zwak, maar het was in elk geval niet Raziaans, haar eigen magie en afkomst. ‘Wie het eerste boven is!’ zei ze, waarna ze begon te rennen. Natuurlijk zou Allen later zijn, aangezien hij haar koffer had. Snel begon ze de trappen op te lopen en steunde toen met haar elleboog tegen de trap. Ze kreeg al een grijns om haar lippen als ze eraan dacht hoe erg ze Allen verrast had met het plotseling veranderen van kleren. Zou hij het misschien, heel stiekem, leuk hebben gevonden? Ze bloosde bij die gedachten. Eigenlijk geneerde ze zich ook helemaal nergens voor. Allen ook niet, blijkbaar. Nu geloofde hem ook beter, dat ze elkaar gekend hadden. Ze waren allebei zo gek als een deur. ‘Een, twee, drie, vier, komt er nog wat van?’ zei ze, toen Allen nog niet boven was. ‘Vijf, zes, zeven, acht, we wachten al zo lang!’ zei ze lachend. ‘Dankjewel schat!’ zei ze vrolijk, waarna ze hyperactief heen en weer begon te springen, de koffer van Allen overnam, een smakkerd op zijn wang duwde en hard begon te rennen naar een of andere deur. ‘Hier is het…’ ‘Hé! Rot op!’ schreeuwde een koppeltje geschrokken, toen ze de deur opende. ‘… niet!’ lachte Converse. Hyperactief rende ze, met de koffer achter zich aan sleurend, naar Allen toe en sloeg haar armen om zijn nek, waarbij de koffer omviel. ‘Waar moeten we naartoe?’ vroeg ze zeurend.

[Ik kon dat van dat koppeltje in de kamer en de toiletten dus echt niet laten xD]

Zodra Converse hem een geschreeuwd bevel gaf stond hij stokstijf stil. Ze begon de koffer open te ritsen en haalde er na wat gezoek iets wits uit. Ze gaf hem nog een laatste bevel om te blijven staan. Hij salueerde breed lachend en zag hoe ze wegrende met een bundeltje kleren. Het feit dat ze hem had aangesproken met een van haar vele bijnamen had zijn lach alleen maar breder gemaakt. Gaf hem hoop dat het ooit zo zou worden als vroeger of misschien zelfs beter. Het voelde zo heerlijk om met haar samen te lachen. Dat ze nu weer zo'n impulsieve actie ondernam gaf hem een goed gevoel. Dit was iets wat de oude Converse ook zou doen; zonder na te denken, zonder iets uit te leggen haar idee in uitvoer brengen. En juist dat initiatief was een van haar sterke punten, iets wat hij geweldig vond aan zijn vriendin. Ze kwam weer terug gerend. Een wit jurkje wapperde achter haar aan. Hij grinnikte en knikte goedkeurend. ''Haha, dat heb jij wel vaker... Van die momentjes. En dan spreek ik uit ervaring,'' sprak hij lachend toen ze haar vage wegloopactie verklaarde. Hij hief zijn hand op voordat ze iets kon zeggen. ''En dát maakt je juist zo geweldig!'' maakte hij het vrolijk af. Ze daagde hem met een grijns uit tot een wedstrijdje. Dacht de weg te weten of deed alsof. Even overwoog hij op haar uitdaging in te gaan en haar achterna te sprinten. Toen herinnerde hij zich de koffers. Juist, voor hem was het een onbegonnen karwei om dit te winnen. Hij zuchtte vrolijk, greep de koffers vast en liep op een kalm tempo naar boven. De koffers werden uit zijn handen gerukt, maar hij kreeg er iets veel beters voor terug. Zijn wang gloeide waar ze hem had geraakt en zo ook de rest van zijn hoofd, zodra hij besefte wat ze had gedaan. Hij negeerde het zo veel mogelijk, wetend dat één enkele opmerking zijn rode hoofd alleen zou verergeren. Hij wiste met een lach wat onzichtbaar zweet van zijn voorhoofd, alles om zich een houding te geven. '"Wat heb jij bij je, zeg? Loden beeldjes en bakstenen voor in je kamer?'' Hij keek om toen ze weer terug kwam rennen, wilde haar opvangen maar werd haast omvergelopen. ''Wacht nou even, ongeduld.'' Hij hield haar grinnikend overeind. ''Daar is het inderdaad niet. En je hebt zojuist een relatie verpest met je mooie gestalte. Die jongen is zijn vriendin nu volkomen vergeten.'' Hij porde haar plagerig in haar zij. Toen tilde hij haar met gemak op en draaide een rondje. De stof van haar jurk voelde heerlijk aan in zijn handen en hij overwoog even aar gewoon vast te blijven houden. Liet haar toch maar rustig zakken en stapte achteruit. Bekeek haar nog eens van top tot teen. ''Dat komt ervan als je zo'n sexy jurkje draagt.'' Allen knipoogde verleidelijk en stak plagerig zijn tong naar haar uit.Hij stak zijn hand uit en greep de hare vast. ''Draai eens een rondje voor me! Toe??'' Smekend keek hij haar aan en hief zijn hand op zodat ze eronderdoor kon draaien.
[Derp.]

‘Zou je denken?’ vroeg Converse met grote ogen. Had ze zojuist echt een relatie verpest met haar hyperactiviteit? Daarna haalde ze haar schouders op. ‘Dan verdient dat meisje die jongen niet. Als hij naar anderen kijkt, dan mag hij al van geluk spreken als ze dat door de vingers ziet,’ zei ze, terwijl ze met haar hoofd knikte, alsof ze daarmee haar gelijk meer en meer wou laten betuigen. Glimlachend en blozend hoorde ze het complimentje aan. Ze had zin om Allen wat te plagen. Misschien kon ze wel charmes gebruiken bij hem, ook al had ze die totaal niet. Nee, echt, als zij charmant wou zijn, dan sloeg het gewoon helemaal nergens op. Lachend pakte ze zijn hand en draaide een rondje. Ze stopte echter met haar rug tegen zijn borstkas, liep een beetje achteruit totdat ze zijn lichaam tegen haar rug voelde en begon toen met haar lichaam tegen de zijne te schuren, alsof ze niet op een gang waren, maar in een discotheek. Ze grijnsde breed en draaide zich toen om. ‘Echt waar, als ik een foto neem en geld vraag voor het gezicht dat je trekt, verdien ik een miljoen,’ zei ze grinnikend, waarna ze haar koffer vastpakte en deed alsof er niks gebeurd was. Alsof ze net niet als een of andere gestoorde danseres tegen hem aan het schuren was. Kalm begon ze verder te zoeken naar de volgende zaal. ‘Aha, gevonden,’ zei ze vrolijk, maar toch zette ze de deur op een kiertje en spiekte dan voorzichtig naar binnen. Dadelijk zou ze echt een relatie verpesten of een romantisch moment. Nou ja, dan moesten zij de deur maar op slot doen! Blozend dacht ze terug aan Allens complimentjes en iets heerlijks borrelde op in haar buik, waarna ze zachtjes giechelde. Grijnzend keek ze achterom.
‘Oh, Allen, blijf daar toch niet zo staan. Het is maar een meisjeszaal!’ zei ze, waarna ze zijn hand greep en hem meesleurde. ‘En ja, ik heb Londense beeldjes in mijn koffer zitten, hoe weet jij dat?’ vroeg ze plagend, maar met grote, opgezette ogen. Ze grinnikte even en stak haar tong plagend uit. Ze pakte daarna haar koffer en gooide deze op het bed. ‘Ik zal je eens even tonen wat er allemaal inzit,’ zei ze vrolijk. ‘Kleren, voornamelijk bestaand uit jurkjes en rokjes, voor het mannelijke gezwel,’ plaagde ze, alhoewel ze er helemaal niks van meende. Zij was niet het type die voor de grap mannen om haar vingers wond. Ze was eerder opzoek naar een serieuze relatie. ‘Een toilettas, met mijn benodigdheden voor in de badkamer,’ zei ze, waarna ze een blauwe tasje tevoorschijn haalde. ‘Een foto van mijn moeder,’ zei ze, maar die liet ze in haar koffer zitten zonder het te tonen. Anders zou ze misschien zich weer ongelukkig gaan voelen. ‘En…’ Verbaasd keek ze naar het pakje dat in haar koffer lag. Toen ze de opdruk las, werd ze rood. Blozend keek ze opzij naar Allen, in de hoop dat hij het niet gezien had. ‘Voorbehoedsmiddelen?’ kwam er vragend uit haar mond. Blozend gooide ze het ding op de grond en trapte het onder haar bed. ‘Niet van mij, deze koffer,’ zei ze blozend, waarna ze de koffer ook onder het bed trapte. Daarna begon ze haar kast in te stellen en was ze het voorval al weer vergeten. Ze sloeg haar armen om Allens nek. Ze was even verbaasd om het feit dat haar hoofd zo dichtbij de zijne was, maar probeerde dit te negeren. ‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg ze zeurderig.

- Flut ;D

Met een lach draaide Converse een rondje. De rok bolde op en zwierde achter haar aan. Geïntrigeerd keek Allen naar haar. Door zijn complimentje waren haar wangen vurig rood geworden. Hij genoot van hun speelse natuurlijke omgang met elkaar. Zonder erbij na te denken vlogen ze samen door het leven, genoten van elk moment. Zo was het vroeger geweest en nu ze weer terug was had hij alle vertrouwen dat het weer zo zou worden. Charlie zou zich Converse nog wel herinneren; het meisje dat de hyperheid van zijn broer tot ongekende hoogtes op kon stuwen. Hoe vaak hadden ze niet met zijn drieën gefeest en de school op zijn kop gezet. Te vaak naar de zin van het schoolhoofd in ieder geval die de tweeling van school had geschopt. Dat was nu ongeveer een half jaar geleden, samen waren ze naar SSA gekomen. en nu was Converse hier door een stom toeval ook terecht gekomen. Al geloofde Allen liever dat het het lot was. hij schrok op uit zijn herinnering toen hij een warm lichaam tegen de zijne voelde. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was begon Converse te dansen. Hij stond even verstijfd stil, niet goed wetend hoe hij hierop moest reageren. Het was niet onprettig, absoluut niet. Maar wel behoorlijk ongemakkelijk, iemand die hij als goede vriendin moest beschouwen en nu zo dichtbij was. Hij beet zachtjes op zijn lip in een poging om een passende reactie te vinden. Het moment ging echter voorbij en Converse's plagerige stem schalde door de gang. Dit keer was het zijn beurt om te blozen en schaapachtig lachen. ''Ik wil dan wel de helft van de winst hé!'' sprak hij vrolijk,alweer over zijn ongemak heen. Het was gebeurd en al bijna weer vergeten. Converse liep naar een volgende deur, die ze deze keer behoedzamer opende. Hij grinnikte en kwam achter haar aan. Bleef op de gang staan, waarom wist hij niet precies. Maar het voelde zo onbeschoft om ongevraagd een slaapkamer binnen te gaan, al helemaal als het een meisjeszaal was. Ergens diep vanbinnen zat toch wel een beschaafde jongen, haast een gentleman opgesloten. Allen besloot echter doelbewust het grootste deel van de tijd zijn manieren te vergeten en de normen en waarden te negeren. Hij werd meegesleurd, voor de zoveelste keer vandaag. Londense beeldjes in haar tas. Vrolijk grijnsde hij en knipoogde als antwoord op haar plagerig uitgestoken tong. ''Tja, helderziendheid... Je hebt het of niet.'' Converse boog zich over haar koffer en begon de spullen er systematisch uit te halen. Een verbazingwekkende hoeveelheid kleren. Nog meer oninteressante dingen, bij het tweede jurkje was hij zijn aandacht al verloren. Wat boeide hem het nou welk jurkje ze bij zich had. Zoiets werd pas interessant als ze het aanhad. Zijn ogen zwierven door de kamer en namen daarna ook haar vertrouwde gelaat nog eens op. De slordige haren, altijd nonchalant, maar toch onwijs aantrekkelijk. Het jurkje stond haar werkelijk goed, als de rest va haar kleren ook in deze categorie vielen zou ze nog moeite krijgen met alle aandacht af te slaan. Welke jongen kon dit nou weerstaan? Pas toen ze begon over een foto van haar moeder keek hij weer naar haar. De foto werd echter niet getoond, te veel verdriet waarschijnlijk. Iets waaraan ze niet wilde denken. En hij zou haar vrolijke bui niet nu al bederven. Misschien dat hij er later met haar over zou praten, haar zou helpen om de emoties te verwerken. Maar deze dag zou vrolijk zijn en blijven. Converse stokte midden in haar zin en hij boog ver haar heen om te zien wat er zo bijzonder was. ''Zozo, mevrouw is heel wat van plan?'' Hij kon het gewoon niet laten om haar hiermee te plagen. ''Niet van jou? Wat een overtuigend smoesje, schat.'' Hij grijnsde plagerig en zette snel een pas achteruit voor ze zoals vroeger haar woede kon uiten. Ze was natuurlijk geen partij voor hem. Hij was langer, gespierder en zou haar met gemak kunnen optillen totdat ze het opgaf. Maar het was gewoon een reflex van vroeger, toen ze allebei nog kleien opdondertjes waren geweest die elkaar porden en mepten. Allemaal zachtjes natuurlijk, geen echt vechten. Ze begon op hoog tempo de laatste kleren in de kast te stoppen. Hij stond met zijn armen over elkaar geslagen te wachten. Ongeduldige lach op zijn gezicht. Twee armen sloegen zich om zijn nek, hij keek blij in haar ogen. Ze stond weer dichtbij hem, het hoofd iets opgeheven om hem in zijn ogen te kunnen kijken. Wat ze zouden gaan doen. hij dacht even na. ''Hmm, we kunnen naar buiten gaan, het is heerlijk weer.'' sprak hij peinzend. Hij wachtte niet op haar bevestiging, maar schoof zijn arm onder haar benen en tilde haar op als een prinses. Tilde haar de drempel over, zoals het gebruik was voor pasgetrouwde stellen. Zette haar weer neer, vooral omdat hij had besloten dat ze misschien toch eerst in moest stemmen met zijn plan. ''Er is een prachtig meer, daar kunnen we gaan kijken.'' Hij lachte breed en wachtte op haar reactie op zijn voorstel.

Een klein gilletje, samengesteld met haar vrolijke lach, ontsnapte toen Allen haar oppakte. Lachend legde ze haar armen in zijn nek, maar ze hield ondertussen wel goed in de gaten of ze niet toevallig losgelaten zou worden. Beschaamd dacht ze eraan dat Allen haar waarschijnlijk nooit zou laten vallen. Toch niet expres, tenminste. Peinzend dacht ze na of de jongen misschien al een vriendin had. Hij was wel leuk, met zijn rosse haren. Zuchtend probeerde ze een ander onderwerp in haar hoofd aan te knopen. Waar dacht zij nu weer aan? Dat Allen haar werkelijk leuk vond? Nee, ze moest ophouden met deze gedachten. Ze had al eens eerder gevoelens gehad voor iemand, maar ook dat was niks geworden. En die gevoelens waren trouwens na een week alweer weg, dus echt verliefd was ze toen niet. Misschien was dat bij Allen deze keer ook zo. Sommige liefdes werden gewoon vergeten. Ze glimlachte even en keek grijnzend naar Allen, waarna ze met zijn rosse haren begon te spelen. ‘Oh, leuk, naar een meer!’ riep ze vrolijk. ‘Wacht even!’ zei ze snel, waarna ze naar haar kast rende en een bikini tevoorschijn nam. Ze rende naar de badkamer en kleedde zich snel om, waarna ze naar Allen liep in het jurkje dat ze al eerder had aangehad, maar gewoon met haar bikini eronder. ‘Dan kan ik misschien gaan zwemmen,’ verklaarde ze haar korte afwezigheid. Allen zou vast wel begrijpen dat ze haar bikini aan was gaan trekken. En zo niet, dan drong het wel tot hem door als ze bij het meer waren. Glimlachend nam ze Allens hand vast en begon hem toen als een of andere gek heen en weer te trekken. Haar blik gleed naar het meisje en de jongen die de kamer uitkwamen waar ze daarstraks per ongeluk binnengevallen was. Het meisje was woedend en de jongen keek een beetje schaapachtig. Converse verwonderde zich over het idee al dat het wat met haar binnenval te maken had. Zou Allen dan gelijk hebben? Het idee maakte haar al bang. Ze zou dan gewoon al met haar verschijning relaties kapotmaken. Ze zag dat het meisje naar haar blikte. Haar blik veranderde. Ze zag groen van jaloezie. ‘Bitch,’ vormde haar lippen, waarna ze woedend op de grond stampte en achter de jongen aanliep. Converse wreef beschaamd over haar achterhoofd. ‘Volgens mij heb je gelijk, wat de jongens betreft,’ grinnikte ze toen, maar de schaamte was van haar gezicht af te lezen.
Het meisje verdween even later alweer uit haar hoofd toen ze de zon op haar huid voelde. Zodanig gleed ook de jongen uit haar hoofd en was alleen Allen nog in haar hoofd rond aan het spoken, maar dat was normaal, aangezien ze hem aan het meesleuren was. Haar ogen sloten zich automatisch. ‘Draaimolen!’ riep ze vrolijk, waarna ze rondjes begon te draaien en ondertussen Allens hand losliet. Toen ze stopte, duizelde alles zo erg dat ze meteen op de grond viel. Lachend en hikkend kwam ze overeind, alsof ze dronken was. Ze rende naar Allen toe en sprong op zijn rug. ‘Hop, paardje!’ riep ze vrolijk. Iedereen die op het grasveld was en dichtbij het meer lag, keek haar vervreemd aan. Natuurlijk hadden ze nog nooit een of andere hyperactieve gek gezien. En als Allen zei wie hij werkelijk was en als hij werkelijk de jongen van de beelden in haar hoofd was, dan zou hij ook hyperactief moeten zijn. Nog voordat Allen ook maar iets kon doen, sprong ze alweer van zijn rug en rende naar het meer toe. Helaas was ze veel te onhandig, struikelde ze, botste ze tegen Allen en viel het volgende moment op hem, waarna ze hem lachend, maar ook blozend, aankeek. ‘Gaan we zwemmen?’ zei ze vrolijk, zich totaal niet generend voor het feit dat ze zojuist op een jongen die ze nog maar net ontmoet had gevallen was.

Allen grijnsde reed toen het meisjesachtige gilletje zijn oren bereikte. Heerlijk, zo vertrouwd. Haar vingers vlochten zich vaardig in zijn haar en ze speelde met zijn vuurrode haarlokken. Ze reageerde vrolijk op zijn voorstel. Hij keek uit het raam, de laaghangende zon straalde zijn gouden gloed over het bos heen. Het zou vast heerlijk weer blijven tot laat in de avond. het was eindelijk lente en het frisse gevoel van nieuw leven gaf Allen nog meer energie. Nadat hij Converse voorzichtig had neergezet was ze meteen weer weggerend. Ze kwam weer aanlopen, maar hij zag een randje van haar bikini onder de jurk uitsteken. Hij dacht even vlug na, zwemmen was eigenlijk wel een goed idee. Gelukkig zat zijn eigen kamer hier dichtbij in de buurt. Ze zouden er zelfs langs lopen als ze naar buiten gingen. ''Oeeh, good thinking, smartass..'' Hij gaf haar een plagerig klopje op haar hoofd. Half aanmoedigend, half plagerig en honderd procent hyperactief. Ze kwamen nhet koppeltje weer tegen, vernietigende blik van het meisje tot gevolg. Hij knipoogde naar Converse. ''Tja, ervaringsdeskundige, hé?'' Zijn grote, spottende grijns gaf al aan dat hij dit gedrag nogal amusant vond. Hij hield nou eenmaal van provoceren, irriteren. En dan was een relatie die zo gemakkelijk was verpest eerlijk gezegd grappig. ''Nu is het jouw beurt om even geduld te hebben. Ben zo terug.'' Hij rende een stukje vooruit en gooide zijn deur open, sprong naar binnen. Dat de andere jongens hem aankeken alsof hij gek was boeide niet. Dat wisten ze toch al. Hij griste een zwembroek van de plank en schoot snel uit zijn broek in de zwemkleding. Hij dacht even na en griste toen een extra trui mee voor als Converse het koud zou krijgen en een twee handdoeken. Was nu helemaal vastbesloten om te gaan zwemmen. het was gewoonweg een té goed idee. Hij rende met een vrolijk geroep van haar naam naar haar toe. ''Conversieeeeeeee, ready to go! Rennen!'' Samen liepen ze naar buiten, hyper en giechelend. Het was sprookjesachtig kalm en de koele lucht streek langs zijn blote armen. Hij werd weer eens meegesleurd, vond het absoluut niet erg. Ze begon rondjes te draaien tot ze duizelig was en liet zich dan lachend op de grond vallen. Hij stond daar te lachen, klapte haast dubbel van het lachen toen ze vreemde geluidjes begon te maken, een soort combinatie tussen stikken en lachen. Ze was zo heerlijk gek, bracht echt energie in hem naar boven. Alsof hij die speciaal voor haar had opgeslagen, een soort reservevoorraad bestemt voor Converse. Ze sprong op zijn rug en meteen held hij haar zorgzaam omhoog met zijn handen. Hij wilde gaan rennen, was eigenlijk van plan haar in het water te gooien. Maar ze liet hem alweer los en terwijl ze neerkwam struikelde ze en botste tegen hem aan. Eigenlijk viel ze letterlijk op hem, hij had nauwelijks tijd om te reageren. Hij ving haar half op, werd uit balans gebracht en liet zich dan op de grond zakken. Hij woelde door haar blonde haren, enigszins gehinderd door het clipje. ''Charmant en goedgemanierd als altijd...'' fluisterde hij plagerig in haar oor. Hij trok het shirt over zijn hoofd heen en schopte zijn schoenen uit. Leunde naar achteren in het gras en keek haar uitdagend aan. gaf haar een van zijn o zo bekende lachjes, uitdagend en plagerig, charmant en speels. Hij bleef haar uitdagend aankijken en een idee kwam in hem op. Meteen begon hij vrolijk te praten, er al helemaal klaar voor. Klaar om te gaan rennen zodra het meisje ook maar in beweging kwam. Niet zo zeer om haar te overwinnen, hij wilde haar liever het water in gooien zoals hij daarstraks van plan was. Zou haar oz weer oppakken en samen met haar het diepe water inspringen. Ze zaten op een rustig stuk van het meer, het diepe water glansde goud in de zon. Leek net een lap zijde die door de wind werd beroerd. ''Hmm, wat dacht je van een revenge van het wedstrijdje van daarstraks? Nu heb ik geen koffers om mee te slepen, dus het is helemaal eerlijk.'' Hij grijnsde uitdagend en wachtte dan rustig tot ook zij haar kleding had uitgetrokken. De spullen had hij op de grond laten vallen toen Converse zich op hem stortte aan de rand het meer. Dat zat wel goed. Dus hij hoefde zich enkel te focussen op zijn tegenstander, tegelijk zijn hechte vriendin en een wildvreemde. Maar omdat hij wist hoe ze dacht en handelde voelde het vooral vertrouwd, tot hij erover nadacht. Nee, hij moest niet nadenken maar doen. Soepel sprong hij overeind om dan weer naar Converse te kijken en naar haar te knipogen. 'Ben je er klaar voor? Kom oooop....We hebben niet de hele dag de tijd. Eigenlijk wel, maar toch... Swimmingtime!'' Hij klapte enthousiast in zijn handen en hief zijn hoofd daarna even in de zon, zijn ogen tot spleetjes geknepen. De zonnestralen gleden over zijn lichaam en verwarmden hem, gaven hem energie. Het licht gaf zijn haar een vurige glans en hij voelde zijn vingers tintelen van de kracht die langzaam in hem stroomde. Van buiten zijn leefde hij nog meer op, zoals altijd. En van Converse kreeg hij zelfs daarbovenop nóg een extra portie energie. En dat resulteerde in... In gedrag dat eigenlijk niet te voorspellen was. Want hij zou doen wat er in hem opkwam, zonder goed na te denken, zonder terug te houden. En nu wilde hij het water in en dat moest niet te lang meer duren, voor hij weer werd afgeleid. Het was een korte afstand, echt perfect voor sprintjes. Zelf was Allen met zijn lange benen sowieso in het voordeel, maar hij wist dat Converse vroeger ook behoorlijke snelheid op kon bouwen als het maar om zo'n kort stuk ging. Dus hij bleef waakzaam, zodat ze niet plots een voorsprong op hem zou nemen door een valse start.

Lachend volgde Converse Allen met haar ogen. Zijn vuurrode haar, die leek te vlammen in de zon, brachten kleine, kriebelende gevoelens in haar onderbuik waarvan ze moest giechelen. De slag energie die ze in haar binnenste voelde dankzij hem, was heerlijk. Haar ogen gleden naar zijn borstkas en ze kon het niet laten om deze even te bewonderen. Algauw richtte ze haar blik weer blozend op toen ze merkte dat haar ‘kijken’ staren werd. Grijnzend hief ze haar schouders op, waarna ze een beetje opstond en zorgde dat ze Allen recht in zijn ogen keek. Haar ogen, die groen waren, maar soms ook omringd werden met goudkleurige spikkels, liet ze zo lang mogelijk in de zijne boren. De bedoeling was eigenlijk om te testen of ze echt zo knap was en om hem een soort van onder hypnose te brengen door hem in haar ogen te laten kijken, maar ze voelde dat het effect juist averechts was. Zij werd meer onder hypnose gebracht door zijn blauwe poelen. Zijn ijsblauwe ogen, die soms in haar hart leken te kijken en haar leken te vertellen wat hij wilde weten, fonkelden mee, dankzij de zon. Zijn lichaam, waar zich slechts kleine druppels bevonden, was goddelijk. Niet gezegd om te slijmen, maar gezegd naar waarheid. Glimlachend liet ze haar blik naar hem toe glijden. Haar ogen haakten zich opnieuw als vanzelf in de zijne vast. Terwijl ze de intensiteit voelde van haar ogen die de zijne vonden, vergat ze even alles om zich heen. Zelfs de vervelende, schreeuwende kinderen verderop waren niet belangrijk, alleen Allen en haar bestonden nog voor haar. Haar ogen zochten de spikkels in de zijne op, bewonderden deze en verdronken in zijn donkerkleurige irissen. Een mengeling van blauw en zwart. De irissen waren blauw als ijs, de pupil was zwart omrand. Even had Converse geen controle meer over zichzelf en gleed haar hand naar zijn wang. De heerlijke aanraking die daarop volgde, sidderde tot diep in haar binnenste. Haar ogen sloten zich even genietend. De betovering werd echter verbroken toen haar linkerteen ongeduldig heen en weer bewoog. Snel trok ze zich terug en een beetje beschaamd keek ze Allen aan, waarna een verlegen lachje over haar lippen rolde. ‘Sorry,’ zei ze volledig, met haar in deze stilte klinkende melodieuze stem. Even voelde ze haar wangen rood worden, maar daarna herinnerde zij zich de wedstrijd weer en grijnsde ze breed. Perfect.
‘Ik win!’ riep ze vervolgens lachend, waarna ze Allen een tikje tegen zijn vuurrode haar gaf en naar het water rende. In snelheid opbouwen was ze gelukkig even goed gebleven als voor het ongeluk. Lachend sprong ze in het water. Meteen voelde ze hoe een mengeling van koud en warm water invloed begon te krijgen op haar lichaam. Geschrokken probeerde ze naar adem te happen, maar deze handeling werd even vergeten toen ze een paar kleine visjes zo snel mogelijk zag wegzwemmen. Het beeld werd echter wazig, waardoor ze gedwongen werd om omhoog te zwemmen. Het zoute water brandde in haar keel, waardoor ze even kuchte toen ze uiteindelijk boven water was gekomen. Lachend keek ze naar Allen en probeerde zich ondertussen warm te houden door een paar baantjes te zwemmen. Dit was echter niet nodig na een paar minuten, want het water werd al genoeg verwarmd door de zon. Helaas kon ze haar eigen krachten niet meer zo goed oproepen als voor het ongeluk. Daar had ze Allens hulp bij nodig. Kleine basistechnieken zouden worden zoals grote, moeilijke handelingen in de magie. En dat was misschien nog wel het pijnlijkste om te weten na het ongeluk. Nee! Ze mocht hier nu niet weer aan gaan denken. Ze wou niet dat Allen verdrietig werd door haar. ‘Nou, ik heb in elk geval wel gewonnen,’ zei ze vrolijk, waarna ze een beetje heen en weer zwom en hem ondertussen plagend aankeek. ‘En Converse wint weer,’ zei ze vrolijk. Ze plaagde hem echter niet lang en begon al snel richting hem te zwemmen. Zich niet interesserend voor wat anderen van hun zouden denken, sloeg ze haar armen rond zijn nek en duwde haar eigen lichaam dicht tegen de zijne aan, zodat de laatste afstand tussen hun overbrugd werd. Kleine kriebelende gevoelens vonden zich weer plaats in haar onderbuik, maar ze negeerde het zoveel mogelijk. ‘Lekker warm,’ zei ze, waarna ze even genietend haar ogen sloot. Daarna besefte ze dat dit misschien anders kon overkomen dan dat ze bedoeld had, aangezien ze nog dicht tegen Allen stond en haar armen om zijn nek geslagen had. Blozend keek ze hem aan. ‘Het water, hè,’ zei ze daarna lachend, maar haar wangen waren helemaal rood geworden. Lachend zette ze haar handen maar gewoon in zijn nek en bleef hem daarna glimlachend aankijken.

- Wauw.. gevoelens beschrijven lukt me dus goed XD -

Allen stond opgewonden te wachten. Door adrenaline helemaal actief. Maar toen Converse hem recht in de ogen keek stond hij doodstil. Bang om de betovering van het moment te verbreken. De tijd leek stil te staan als hij in haar ogen keek. Een soort doorbraak in de wetenschap was dit eigenlijk. De tijd ging langzaam of juist snel. Hij wist het niet, geen besef meer van iets anders dan het meisje voor hem. Knipperde verwoed met zijn ogen, maar kon zichzelf niet zo ver krijgen om het moment te stoppen. Daarvoor was het te magisch. Hij keek recht in haar ziel. Was zo dichtbij haar als hij vroeger was geweest. Geen geheimen. Geen moeilijke gesprekken. Woorden waren niet nodig. Niets was belangrijker dan blijven kijken. Geen onverwachte bewegingen maken. Ze raakte zijn wang aan en hij slikte moeizaam. Haalde zo kalm mogelijk adem, terwijl zijn hart in zijn borst als een wilde klopte. Af en toe een slag oversloeg. Ze verontschuldigde zich en werd rood. Tegelijkertijd verschoten zijn wangen ook van wit naar roze en dan rood. ''Ehhheeh.. Geen...Geen problee- Héé wacht! Valse start!'' Tijdens zijn gestotter was Converse in beweging gekomen. Ze had zijn concentratie gebroken en daar meteen gebruik van gemaakt. Hij zette nog een sprintje in, maar het was al te laat. ''Valsspelertje!'' riep hij vrolijk voor hij het water invloog. Onder water werd het beeld meteen wazig en blauwtinten domineerden het beeld. Hij probeerde zijn vriendin te lokaliseren, maar door het vreemd gebroken licht werd dat lastig. Hij kwam weer boven en speurde het wateroppervlakte af. Ze kwam boven, kuchtte even wat water op. Bezorgd keek hij haar richting in, maar ze leek in orde te zijn. ‘Nou, ik heb in elk geval wel gewonnen,’ Hij grinnikte en knikte bevestigend. ‘En Converse wint weer.’ Hij kuchtte en stak zijn tong uit. ''Ik ben ook niets anders gewend van mijn favoriete bedrieger... '' Hij hield stil midden in zijn spottende antwoord toen ze haar armen om hem heensloeg. Een scheut warmte schoot door zijn rug heen. Hij legde zijn hand voorzichtig, bang om iets verkeerd te doen, op haar onderrug. Haar volgende woorden brachten een geschrokken en verwarde uitdrukking op zijn gezicht. Wat bedoelde ze daar nou mee? Dat klonk wel heel verkeerd. ''Ohh...Het..Ja, het water... Lekker...'' bracht hij uit. Wetend dat hij volkomen idioot overkwam zo. Hij kietelde haar zachtjes in haar zij. ''Ik ben blij dat je er bent, Shoe... We hebben je gemist.'' Hij begon te ratelen, om zijn onzekerheid te maskeren. Niet dat het echt lukte. Maar het was ook gewoon vreemd. Dat hij het fijn vond wanneer ze zo dichtbij stond. Iets té fijn. ''Nu is alles weer als vroeger.'' Dat hij vroeger haar gevoelens had gekwetst uit angst bleef even achterwege. Hij doelde op de gezellige vertrouwdheid die ze hadden gehad.
[Fluuut D: sawry >.<]

Breed grijnzend liet Converse haar blik naar Allen glijden, maar vond het best wel schattig dat hij helemaal rood werd, ook al wou ze niet weten hoe ze er momenteel zelf uit zou zien. Waarschijnlijk zou ze er even rood zijn als hij. Ze glimlachte even om zijn woorden en liet haar blik daarna naar het blauwe water glijden. Het water gleed langs haar rug naar beneden, maar het was niet zo verkoelend als dat ze gehoopt had. De plaats waar Allen zijn hand had gelegd, was helemaal warm aan het worden en Converse vroeg zich af of ze echt door het water verwarmd werd, of dat het gewoon was omdat ze zo dicht tegen Allen stond. Ze schrok even van haar tweede gedachten, maar deed geen enkele moeite om deze gedachten te verdrijven. Als het echt kwam door Allen dat ze zich zo geaccepteerd voelde, dan was het in elk geval heerlijk. Ze schrok toen ze de naam hoorde. Vaag herkende ze de naam. Een bijnaam, dat was het. Zou het dezelfde bijnaam zijn als hij haar had gegeven voor het ongeluk? Ze wist het niet zeker, maar ze herkende de bijnaam goed genoeg om te weten dat het wel connecties had met voor het ongeluk. Ze glimlachte even naar hem. ‘Shoe? Het zou echt typisch iets voor jou zijn om zo’n duffe bijnaam te verzinnen,’ zei ze, maar haar uitgestoken tong die achteraf verscheen, verraadde dat ze het best wel grappig vond en het dan ook accepteerde. Haar armen sloeg ze meer om zijn nek. Ze drukte haar buik gewillig tegen de zijne. De zon scheen fel en leek Allens haar wel als vlammen te doen lijken. Lachend wreef ze door zijn natte haren. ‘Helaas zijn je haren niet zo lekker warm,’ plaagde ze, maar waarschijnlijk zou het grapje met de vuurrode haren alleen maar door hem begrepen worden en verder door niemand anders. Converse dacht na. Hadden zij voor het ongeluk niet allemaal grapjes die niemand anders behalve zij begrepen? Ze wist het niet meer. Het ongeluk vervaagde zoveel fijne herinneringen die ze had, maar dat maakte het zeker niet erg om er even aan terug te denken. ‘Vuurtoren,’ zei ze goedlachs. Ze begon keihard te lachen en drukte haar hand daarna grijnzend tegen haar mond. ‘Sorry,’ mompelde ze daarna, terwijl haar hoofd helemaal rood werd, maar ze kon het niet laten om even lachend te kijken.
De zon brandde nu zo fel, dat Converse even genietend haar ogen sloot. Ze leunde iets tegen Allen aan. ‘Ik hou van je,’ mompelde ze opeens. Ze voelde hoe haar wangen begonnen te gloeien, maar haar groen met goud bespikkelde ogen keken hem ondertussen wel oprecht aan. Ze glimlachte even naar hem en had de vage drang om een beetje naar hem toe te buigen. Ze wist zich echter te weerhouden van deze drang en liet haar lichaam wat meer tegen de zijne zakken door zich op te trekken aan hem. Ze sloeg haar benen rond zijn heupen en grijnsde toen breed. ‘Nu ben ik even groot als jou!’ zei ze kinderachtig, waarna ze een beetje heen en weer bewoog met haar lichaam. Ze lachte en keek naar het water onder hun, dat kouder leek dan het was. Ze lachte opnieuw. ‘Wij zijn gestoord!’ kirde ze vrolijk. Een paar mensen keken verstoord naar haar, maar een paar begonnen ook te lachen om de positie hoe zij zich verkeerde. Ze had zich tegen Allen aangedrukt alsof hij haar vader was en zij een klein kind was, maar de waarheid was dat ze gewoon weer eens gek wou doen. Ze vond het leuk om bij hem te zijn, merkte ze op. Dat ze zichzelf in deze positie bevond bij hem, kon haar helemaal niks schelen. ‘Het is lekker hoog hier,’ zei ze droog, waarna ze even grinnikte. Met een gil liet ze zich vervolgens vallen en voelde hoe ze onderwater terechtkwam. Doordat ze de slappe lach kreeg onderwater, kwam er allemaal water in haar mond en gingen kleine bubbeltjes naar het oppervlakte.

Fantastisch, twee vrienden die elkaar opnieuw ontmoeten en meteen allebei aan het blozen slaan. Hij wist dondersgoed dat hij zelf vuurrood was, prachtig bij zijn haar gematcht. En ook Converse stond aardig rood voor hem. ‘Shoe? Het zou echt typisch iets voor jou zijn om zo’n duffe bijnaam te verzinnen,’ Hij keek haar quasi-beledigd aan en grinnikte. ''En dat is er pas één van de velen...'' zei hij dreigend. Zoals altijd liepen ze elkaar weer nonstop te plagen. Het was haast of hij weer terug was in het verleden, alsof er geen tijd was verstreken tussen hun afscheid en nieuwe ontmoeting. Met vaardige gebaren bracht ze zijn haar nog erger in de war dan voorheen. ‘Helaas zijn je haren niet zo lekker warm,’ sprak ze plagerig. ''Hij knipperde verbaasd met zijn ogen. Dat klonk echt exact als de oude Converse. Hij iwst heel zeker dat alleen het meisje van voor het ongeluk zulke dingen zou weten, dus hij werd in de war gebracht door haar woorden. ''Burn, baby, burn...'' fluisterde hij grijnzend. Toen ze ook nog eens een van zijn oude bijnamen noemde verscheen een ongelovige, maar opgewekte lach op zijn gezicht. Dit was geweldig. Blij lachte hij met haar mee, opgelucht dat het weer bijna als vanouds was. Hij reageerde niet op haar gemompelde excuus, want die vond hij onnodig, dus dan besteedde hij er ook geen aandacht aan. Zij was een van de weinige die zoiets ongestraft konden zeggen tegen Allen. Nou ja, ongestraft. Ze moest natuurlijk wel zijn grappen en opmerkingen verduren, voor zuurpruimen een behoorlijke opgave. De reden waarom hij niet op haar volgende gemompel reageerde lag iets gevoeliger. Ze had het weer gezegd. Was het echt waar? Nog steeds? Hij was verward, durfde haar niet aan te kijken. Hij overwon zijn angst en keek in haar groene ogen. Maar het lef om te antwoorden had hij niet. Allen, de jongen zonder angst of remmingen, was bang om iets verkeerd te doen en deed dan maar niets. Hij glimlachte onzeker, probeerde haar te laten zien dat hij... Dat hij het ook wilde zeggen. Maar dat iets in hem tegenwerkte. Zijn o zo grote mond, zijn rappe tong. Niets werkte nog nu hij haar dit had horen zeggen. Opeens kreeg deze ontmoeting een heel andere lading en hij wist niet goed hoe hij daarmee om moest gaan. Gelukkig ging het moment weer voorbij zonder al te veel problemen. Zwijgend liet hij toe dat zij hem gebruikte om groter te lijken. Hij vermande zich en glimlachte plagerig. ''Nope, nooit...Kleintje. Dat is valsspelen en dat telt niet.'' Ja hoor, kinderachtige discussie's en luchtige opmerkingen over en weer. Dat kon hij nog wel aan. ''En nee, correctie... Jij bent gek en ik ben... Een volkomen normaal en weldenkend wezen.'' Hij keek haar doodserieus aan, hield zijn gezicht strak in de plooi. Hij zag dat ze niet oplette en prikte in haar onbeschermde zij, wetend dat dat een gevoelig plekje was. Toen ze naar beneden stortte grinnikte hij. Ze verdween onder water en bubbeltjes stegen op. Toen haar blonde haren weer boven het wateroppervlakte uitkwamen glimlachte hij droogjes. ''Tja, ze zeggen het al eeuwen en niet voor niets: Wie hoog stijgt kan hard vallen.'' merkte hij geamuseerd op. Sloeg dan op het water en spetterde haar nat. Dat ze al volkomen doorweekt was gaf niet. Het ging immers om het gebaar. Hij liet zichzelf achterover vallen en dreef op zijn rug in het water. ''Ik heb je gemist, Draculaatje.'' Hij kuchtte en wreef door zijn haren. ''En ja, dat was weer een van, in jouw ogen duffe, maar in werkelijkheid weloverwogen schuilnamen voor jou, mocht je het je afvragen.'' Hij keek haar onderzoekend aan, op zoek naar een teken van herkenning.
{Tadááá, eindelijk mijn reactie .-.}

Converse, die nog steeds in een stuip lag, kon niet meteen antwoorden op de woorden van Allen, dus zei ze maar even niks. Ze begon te lachen en stopte daar uiteindelijk mee, toen ze merkte dat ze wel genoeg gelachen had. Ze keek opzij en merkte op dat iedereen haar raar aankeek, alsof ze net geroepen had dat ze wilde trouwen met Allen. Nou ja, zij zou ook echt zo gek zijn om zulke dingen te roepen, maar dan nog. Ze keek even naar Allen en lachte weer, alsof ze niks anders kon doen dan dit in zijn buurt. Ze was vrolijk en had de benodigde adrenaline, maar ze had ook een boel verwarring. Ze had een ongeluk gehad en zou normaal niks meer moeten weten volgens de dokter, maar zij wist juist heel erg veel. Ze glimlachte even en keek naar Allen, die het allemaal wel leuk te vinden, naar haar idee dan. Hij had immers nog niet gezegd dat hij het niet grappig vond. ‘Die zijn ook duf! Jij zegt dat alleen maar van je bijnamen omdat jij ze zo goed vindt,’ zei Converse, waarna ze haar tong naar hem uitstak. Ze kreeg een geweldig idee toen hij zo op zijn rug lag. Rustig waadde ze naar hem toe, alsof ze niks van plan was keek ze heen en weer, waarna ze vlakbij hem stond en toen breed naar hem grijnsde. ‘Ik zie je beneden. Tenzij je natuurlijk een sterke rug hebt en een sterke drijfkracht,’ zei ze lachend, waarna ze vervolgens haar ene been om zijn lichaam zwierde en zich op zijn borstkas zette. Een beetje onstabiel moest ze haar handen tegen zijn borstkas leggen om niet om te vallen en lachend keek ze hem aan. Dat zou natuurlijk nooit lang goed kunnen gaan en ja hoor, ze merkte al dat Allen een klein beetje meer naar beneden ging. ‘Wel boven blijven hè,’ zei ze tegen de roodharige jongen, waarna er een tinkelende lach ontsnapte uit haar mond. De melodieuze lach galmde nog even na, omdat het steeds minder druk werd en er dus minder andere stemmen waren die haar stem konden vertroebelen. Ze glimlachte even naar Allen, waarna ze zich een stukje beter zette. Dat had ze beter niet kunnen doen, want het volgende moment sloeg ze terug om en belandde ze weer in het water.
Grijnzend kwam Converse boven, waarna ze lachend naar Allen keek. ‘Dat ging iets anders dan verwacht,’ zei ze daarna droog, waarna ze weer vrolijk naar hem glimlachte, alsof zij er net niet voor had gezorgd dat hij omgevallen was. Nou ja, hij dreef ook zo fijn in het water, dus eigenlijk zou ze zich moeten schamen. Ze lachte even goedlachs naar Allen, waarna ze haar natte haren uitkneep en om zich heen keek. Ze merkte op dat de zon een beetje begon te verdwijnen. Kalm zwom ze naar Allen toe. ‘Wat eten wij vanavond hier eigenlijk?’ vroeg ze. Tja… Haar obsessie voor eten was nog niet verdwenen. De anderen van haar dorp werden gek van haar als ze vroeg om eten, maar zijzelf vond het van noodzakelijk belang dat ze op tijd en veel eten kreeg, anders had ze geen energie om rare fratsen uit te halen. Misschien, als Allen haar echt goed kende zoals hij beweerde, zou hij nog wel weten dat ze dol op eten was. Ze glimlachte zo lief mogelijk naar hem om haar woorden kracht bij te zetten en wachtte daarna af.

Deze duurde ook even ;d

‘Die zijn ook duf! Jij zegt dat alleen maar van je bijnamen omdat jij ze zo goed vindt.’ Hij knikte vol overtuiging. En grinnikte met haar mee. Ze kwam kalm op hem af en hij bleef rustig liggen. De zachte golven deden hem zachtjes deinen, heerlijk ontspannen lag hij daar in het water. ‘Ik zie je beneden. Tenzij je natuurlijk een sterke rug hebt en een sterke drijfkracht.’ Hij keek haar nietbegrijpend aan en probeerde die woorden te duiden. Maar algauw werd het duidelijk. ''Whut... Niet slim, kleintje, we zinken....'' sprak hij onbekommerd toen hij voelde hoe hij naar beneden zakte. Er volgde een berisping dat hij balans moest houden. ''Áyeaye, captain...Trying my be-'' Hij was met zijn mond onder water gekomen en proeste om het water uit zijn keel te krijgen. Hij bleef lachen, want hij had wel erger meegemaakt en het was niet zo vreselijk. Hij had alleen even moeite om balans te houden en toen Converse zich ook nog eens bewoog sloegen ze om. Hij trappelde met zijn benen en kwam algauw weer boven. Ook het blonde haar verscheen spoedig weer aan het oppervlak. ''Een béétje anders? Dat was een compleet fiasco.'' Allen knipoogde plagerig. Moest toen weer kort hoesten door het water dat hij had ingeslikt. ''Ik zou je moeten aanklagen, was bijna verzopen. Hij keek haar met zielige oogjes aan en kuchte nog een keer voor het effect. ‘Wat eten wij vanavond hier eigenlijk?’ Ze glimlachte lief en hij grijnsde blij. Dit was weer iets wat hij zo goed kende van zijn vriendin. ''Haha nog altijd een eetobsessie hoor ik, koekiemonster? Wat we eten ehm... Geen idee... Dat staat vast wel ergens in de eetzaal aangegeven.'' Moest toen weer kort hoesten door het water dat hij had ingeslikt. ''Ik zou je moeten aanklagen, ik was bijna verzopen. Hij keek haar met zielige oogjes aan en kuchte nog een keer voor het effect. ''En ben nu getraumatiseerd...'' Hij grinnikte. ''Hoe ga je dit goedmaken, ukkie?'' Hij deed zijn natte haar naar achteren en stond rechtop in het water. De laaghangede zon verwarmde hem, maar algauw zou het koud en donker worden. Ze moesten zo langzamerhand eigenlijk gaan, maar hij had geen zin om de magische eerste ontmoeting te verpesten met zulke mededelingen.
*shame* sorry voor de schandalig late reactie >.<