Een zonnige dag in het internaat waar hij heen werd gedwongen door zijn ouders die hem niet in de hand hadden. Maar zijn ouders konden niets aan, ze waren zwakkelingen, ze waren nutteloos en daarom moesten ze boeten, als je Mats zijn logica volgde natuurlijk. Hij had ze niet allemaal op een rijtje, dat was duidelijk als je hem vanbinnen en vanbuiten kende. Maar niemand kende zijn werkelijke aard, niemand die door die muur van eeuwige grijnzen en gelukkigheid kon dringen. Niemand die wist hoe het er bij hem vanbinnen aan toe ging. Nog steeds was het een mooie dag en hij liep door een grasveldje en besloot vlakbij een meer te gaan zitten. Hij bekeek de zon en deed zijn handschoen uit om het teken op zijn hand te bekijken. Hij had het al van jongs af aan en hij wist werkelijk niet waarom hij dit ding op zijn hand had. Hij deed zijn spierwitte handschoen terug aan en hij dacht terug aan hoe zijn ouders popelden om hem de shuttle in te duwen. Hij had alles in hun leventje kapotgemaakt, met plezier, geen rouw om wat hij al de rest aandeed. Hij had vermaak in het leed dat hij deed ontstaan. Hij was meerdere keren van de scholen geschopt vanwege de trauma’s die aanrichtte bij zijn medestudenten. Mats grijnsde, ze verdienden het, hun betuttelend gedoe tegenover de rest was gewoon om je vinger voor in je keel te steken. Het was gewoon afschuwelijk. Hij stond op en bekeek het meer waar visjes in zwommen, die zorgeloos sprongetjes uit het water maakten. De vogels die vrolijk kwetterden en rondvlogen van de ene boom naar de andere. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij plofte weer neer om dan uit de tas die hij had meegekregen een viool terug te vinden. Dus ze hadden het toch geweten dat hij de viool bespeelde. Hij haalde de viool uit de tas en nam de strijkstok. Hij begon een simpel deuntje te spelen en bekeek de viool met een stralende glimlach, hij was nog perfect bespeelbaar en intact. Dat was het enige instrument waar hij respect voor opbracht: een viool. De elegantie van dit instrument was voor hem enorm kostbaar. Hij sloot zijn ogen en zijn oren begonnen elke noot die hij produceerde op de viool in zich op te nemen. Het deuntje had hij van iemand geleerd, het was een triestig lied, vol met eenzaamheid. Uiteindelijk liet hij de strijkstok van de snaren glijden en haalde hij de viool van onder zijn kin uit. Hij opende zijn ogen en besefte hij dat hij een toeschouwer had. Hij schonk haar een stralende glimlach en stopte de viool zorgvuldig in zijn tas. “Hallo meisje.” Zei hij vriendelijk “Genoten van mijn concert?” Hij grijnsde een klein beetje en hij liet zijn rode ogen op het meisje rusten.

~Tári~
(https://www.youtube.com/watch?v=KbrA-ko_iLc deuntje)

Geen woord. Geen enkel geluid kwam uit de mond van Tári. Ze was sinds lange tijd weer gekleed in haar jurk en zoals gewoonlijk had Terra een plekje op Tári's schouder uit gezocht. Tári was vandaag alles behalve vrolijk te noemen. Haar ogen spoten vuur, haar vingertoppen waren gehuld in kleine zwarte hoedjes die ze maakte met haar magie. Haar haar was zoals gewoonlijk los en had aan de zijkant twee kleine vlechtjes. Tussen de riem die ze droeg zaten al haar messen. Alle tien zaten ze goed verborgen. Tári's voorkeur ging uit naar drie of vier, maar ze droeg er altijd tien bij zich. De riem zat verborgen onder haar jurk. Normaal waren Tári en Terra onmogelijk van elkaar te scheiden maar op dit moment liet het de Tasmaanse duivel een beetje koud hoe haar bazin over hem dacht. Terra sprong van Tári's schouder en lande behendig op de grond waar ze als een dolle vooruit begon te rennen. Terra wist dat Tári nu tot alles in staat was. Het meisje had echter wel een reden om zo chagrijnig te zijn. Ze had ent telefoon gekregen. Het was Wendy geweest. Tári kende de vrouw van vroeger. In de tijd dat haar ouders veel gewerkt hadden en ze thuis veel problemen hadden, was Wendy haar oppas geweest. Niet omdat Tári niet voor zichzelf kon zorgen, maar omdat haar ouders hun dochter niet vertrouwde als ze alleen thuis was. Tári moest ze ergens wel gelijk geven. Ze was hun dankbaar, dankzij Wendy had ze dingen ontdekt die ze anders nooit had geweten. Wendy had haar medegedeeld dat het niet goed ging thuis. Wendy had iets verteld over haar ouders, wat Tári koud gelaten had. Wat maakte het haar nou uit of haar ouders geen fatsoenlijk dat boven hun hoofd hadden. Die mensen hadden haar nooit vertrouwd en hadden haar nooit serieus genomen, waarom zou Tári haar ouders dan aandacht gunnen? Het zou haar zelf koud laten als ze kwamen te overlijden. Het waren niet andere mensen dan iedereen. Ze verschilde niet van de buurman, ze verschilde net van onbekende, ze verschilde van niemand! Tári treurde niet over de dood van een onbekend iemand, waarom zou ze dan treuren over de dood van haar ouders. Ze waren niets meer dan mensen. Mensen die het in hun hoofd hadden gehaald het kind niet te vertrouwen. Hun eigen dochter had hun te veel tijd gekost, te veel moeite. Het enige nieuws dat Tári geraakt had was het nieuws over Sam, Lieke en Demian. Dat waren de enige drie mensen die ze ooit had vertrouwd, de enige drie mensen die haar hadden gerespecteerd zoals ze was. De enige drie mensen die net als zij waren. En nu had Wendy medegedeeld dat ze alle drie opgepakt waren. Tári maakte zich geen zorgen of ze er wel goed uit zouden komen, maar waar ze zich zorgen over maakte was de eed die ze ooit af gelegd hadden. Een eed die geen van alle vier ooit zou mogen verbreken. Er was maar een regel, leef enkel voor elkaar en onze droom. Tári betwijfelde of dat Sam, Lieke en Damian nu ook nog zou gaan lukken. Als ze lang genoeg vast zaten werden ze vanzelf gek en zouden ze de eed vergeten. Tári gromde in zichzelf en stopte toen ze een geluid hoorde. Normaal gesproken kwam ze hier niet, maar het was zeker dat het geluid hier niet thuis hoorde. Normaal was Tári rond deze tijd te vinden in het donkere bos of op haar kamer. Soms was ze te vinden in het muziek lokaal, maar dat was nog maar zelden. Tári luisterde nog eens goed en bedacht zich ineens dat het een viool was. De persoon die erop speelde kon het in ieder geval. Tári liep naar het geluid toe en keek naar de jongen die met gesloten ogen zijn muziekstuk af speelden. Hij had zwart haar. Tári stond vrij dicht bij de jongen toen hij zijn ogen opende en haar aankeek: “Hallo meisje.” sprak de jongen vriendelijk en met een glimlach op zijn gezicht. “Genoten van mijn concert?” de jongen grijnsde en zijn rode ogen ruste op Tári. Rood.. Tári sloot automatisch haar ogen. Ze had maar weinig mensen gezien die net als zij rode ogen hadden. Ineens schoot Tári wat te binnen: meisje.. Dat was wat de jongen gezegd had. Er verscheen een grimas van woede op het gezicht van Tári en ze opende haar ogen. Haar bloed rode ogen stonden kil en emotieloos toen ze zei: 'Misschien.. Ik heb wel eens beter gehoord maar tja, je kan niet alles hebben..' die laatste woorden kwamen vreemd over als je bedacht dat Tári het hebzuchtigste kind ter wereld was. Hebzuchtig, wraakzuchtig, kil en emotieloos. Dat was eigenlijk alles over Tári. psychiaters wisten geen raad met het kind en er was geen enkel mens dat Tári kende en niet ergens vrees voor haar had. In Tári's ooghoek verscheen een zwarte bol. Terra. Het diertje was net als haar bazin op het geluid van de viool af gegaan en stond nu zo een twintig meter achter de jongen. Tári liet haar hand onopvallend naar een van de messen glijden. Je wist maar nooit..

'Misschien.. Ik heb wel eens beter gehoord maar tja, je kan niet alles hebben..' zei het meisje en Mats zijn ogen gingen omlaag omdat haar handen naar iets grepen. "Het kan inderdaad nog beter" zei hij nog steeds met diezelfde stralende glimlach. De bloedrode ogen van het meisje zaten vol woede maar de glimlach bleef nog altijd op Mats' mond. Hij nam zijn tas en nam er een kleine sandwich uit die hij had gemaakt voor hij vertrok naar hier. Hij nam er elegant een hap van: “Je kan inderdaad niet alles hebben.” Opeens verdween zijn glimlach en hij bleef naar het mes kijken. Zijn moeder had zijn kat op die gruwelijke manier vermoordt. Zijn tweede grote liefde buiten zijn viool waren katten. Ze waren zo zacht en knuffelbaar en ze gingen altijd met hun zachte pels via je benen en dat kietelde zo enorm. Hij keek dan weer naar het meisje en toverde weer een glimlach op zijn gezicht. “Waarom zo slechtgezind meid? Ik ben trouwens Mat Sebastian Michaelis” Hij boog elegant voor het meisje en keek dan weer eventjes naar het mes dat ze omklemde in haar ene hand, alsof hij onbetrouwbaar was. Hij was dat wel, als je een mes in je hand vastklemde. Hij glimlachte weer en at zijn sandwich weer verder op. Zonder verder nog een blik naar het mes te werpen. Ze zou er niets mee uithalen zolang hij geen stommiteiten deed. “Ik ben trouwens net nieuw” zei met een tevreden grijns, blij dat hij zijn ouders niet meer moest zien. Maar aan de ene kant spijtig om hen niet meer te zien lijden. Hij keek weer naar het meisje en hij ging zitten. Hij zou misschien beter zijn mond houden, zodat zij misschien zou gaan praten zonder dat hij haar dwong. Hij dacht er niet bij na dat hij altijd de leiding nam in gesprekken, een eigenschap die meestal slecht uitkwam bij zo'n situaties. En dan kreeg je de gevolgen van dien, dat hij werd aangevallen, dat er bij hem geen schrammetje te bespeuren was en de andere op de grond lag te schreeuwen van de pijn. Maar hij sloeg geen meisjes, dat was ongehoord als je meisjes sloeg.

De blik van de jongen gleed naar onder. Tári wist waar hij op letten. "Het kan inderdaad nog beter" dit was nieuw.. Iemand die eerlijk was. Iemand die eerlijk toegaf dat hij niet de beste was. De glimlach op de mond van de jongen deed Tári ergens aan denken. Ze kon alleen niet achterhalen waar aan.. De jongen pakte de tas die blijkbaar van hem was en haalde er een sandwich uit. De jongen nam een elegante hap van de sandwich en zei: “Je kan inderdaad niet alles hebben.” de glimlach verdween en de jongen keek naar het mes dat Tári tussen haar vingers liet glijden. Ondanks dat ze al lang met messen werkte, had ze zichzelf nog nooit verwond. Misschien een schrammetje, maar dat was dan ook alles! De blik van de jongen gleed weer naar Tári en de glimlach verscheen weer. De veranderingen op het gezicht van de jongen zorgde ervoor dat Tári een wenkbrauw op trok. “Waarom zo slechtgezind meid? Ik ben trouwens Mat Sebastian Michaelis” Tári liet de lucht uit haar longen lopen en keek de jongen aan. De jongen maakte een elegante buiging, glimlachte weer en at zijn sandwich verder op. Tári wilde nog even wachten met antwoorden. Zelfs al had ze willen antwoorden, was haar dat niet gelukt, want de jongen begon gelijk weer: “Ik ben trouwens net nieuw” de manier waarom Mats het zei.. Tári kon het niet laten te glimlachen. Ze vond de jongen ergens wel.. Nou ja, zoals de jongen sprak, het deed haard enken aan haar eerste jaren als kreng. Lief lachen en de gedachtes zijn gang laten gaan. Ze wist dat de jongen misschien wel aan dingen dacht, die ze niet wilde weten. Tári ging op het gras zitten en keek naar het meer. Het was prachtig. Iets wat haar nu pas opviel: 'Mijn naam is Tári Nemisis Chronos. Noem me alsjeblieft gewoon Tári..' Tári zuchtte even en trok haar knieën op. Ze vertelde zelden haar naam en stelde zich nooit zo op. In haar ogen was dit onderdanig gedrag. Iets wat ze alleen deed in bijzijn van Sam, Lieke of Damian. 'Waarom ben je zo blij dat je nieuw bent? Je klonk tè tevreden..' iets zei Tári dat ze op dit moment op een van haar zwakkere punten zat. Haar naam vertellen was een ding, onderdanig gedrag kon ze nog wel begrijpen, maar zelf zo een vraag stellen.. Dat was gewoon te erg! Tári wierp een zijdelingse blik naar de jongen en zei bits, zoals ze gewend was: 'Haal die schijnheilige grijns van je gezicht.. Je maakt me misselijk.' ze bekeek de jongen even aandachtig. Zwart haar, rode ogen, handschoenen.. Waarom handschoenen?! Tári schudde vaag haar hoofd en besloot het niet te vragen. Ondanks dat Terra geen geluid maakte wist Tári dat het dier wachtte. Ze waren onafscheidelijk en Terra was de enige die Tári met haar leven zou beschermen. Zelfs de eed kon daar niks aan veranderen. 'Voor iemand die zo oplettend is.. Ben je wel erg doof.' terwijl ze de woorden uitsprak knikte ze naar de richting waas Terra stond. Zodra het dier door had dat haar bazin haar bedoelde begon ze een laag grommend geluid te maken. Die chagrijnigheid was dus aanstekelijk.. Tári wierp de jongen een vluchtige blik toe. Wetend dat hij zich om moest draaien om Terra te zien. Ze hoopte maar dat Terra geen stommiteiten uit zou halen. Als de Tasmaanse duivel chagrijnig was.. Dan kon er heel wat gebeuren..

'Mijn naam is Tári Nemisis Chronos. Noem me alsjeblieft gewoon Tári..' Tári zuchtte even en trok haar knieën op. “Aangenaam Tári.” Mats merkte op hoe onwennig ze zich voelde toen ze haar naam uitsprak. Mats grijnsde en luisterde dan wat ze verder vroeg: 'Waarom ben je zo blij dat je nieuw bent? Je klonk tè tevreden..'
“Hmm… Zou het uitmaken?” zei hij en hij glimlachte breed. Maar de bitse toon deed hem even ‘geschrokken’ opkijken: 'Haal die schijnheilige grijns van je gezicht.. Je maakt me misselijk.'
'Voor iemand die zo oplettend is.. Ben je wel erg doof.'
Hij grijnsde weer “Waarom zou ik schijnheilig zijn volgens jou? Hmm… Misschien. Misschien ook niet, niemand die het ooit zal weten. En ik had het al lang door dat je huisdiertje achter me zit, klaar voor aan te vallen, maar waarom? Geen rede om te kunnen verantwoorden “ Hij wist van de aanwezigheid van het dier achter hem dat gromde en vreemde geluidjes maakte, maar hij was snel genoeg en hij hoorde wanneer er iets té dicht kwam bij hem. Hij stond op en draaide zich om naar het duiveltje en glimlachte. Hij boog door zijn knieën en bood het dier zijn laatste stuk sandwich aan. Er zat niets giftig in, anders had hij er zelf niet van gegeten. Hij keek vervolgens weer naar Tári. Zonder nog een woord te zeggen ging hij op een acceptabele afstand van haar zitten en hij keek met een glimlach naar het duiveltje waaraan hij de rest van zijn sandwich had gegeven. “Het is niet giftig, want anders had ik er niet van gegeten.”
Met zijn handen begon hij met zijn witte handschoen van zijn rechterhand te spelen, waaronder een tattoo zat waaruit zijn magie kwam, hoe dat die daar kwam, daar had hij geen idee van maar hij was wel blij dat hij magie had, anders had hij het leven van zijn ouders niet zo zuur kunnen maken dat hij nu hier zat. Met een brede zelfvoldane glimlach op zijn gezicht. Met die blik staarde hij naar het meer.

Mats grijnsde op Tári's commentaar waarop hij zei: “Waarom zou ik schijnheilig zijn volgens jou? Hmm… Misschien. Misschien ook niet, niemand die het ooit zal weten. En ik had het al lang door dat je huisdiertje achter me zit, klaar voor aan te vallen, maar waarom? Geen rede om te kunnen verantwoorden “ Tári wende haar blik naar Mats en zei met een botte stem: 'Ik ben Terra niet. Ik kan dus niet zeggen waarom ze je niet mag..' Mats stond op end raaide zich om naar Terra. Mats boog door zijn knieën en hield Terra het laatste stuk van zijn sandwich voor. Tári kneep haar ogen tot spleetjes en schudde vaag haar hoofd, wetend dat Terra elk moment kon gaan bijten. Mats keek naar Tári, nu pas viel de glimlach haar op. Ze sloot even gefrustreerd haar ogen maar besloot er niet direct op te reageren. Mats ging een eindje van Tári afzitten en keek vervolgens weer naar Terra. Slim, erg slim. Tári de rug toe keren en met je gezicht voor Terra gaan zitten. Als Tári niet nieuwsgierig was geworden, had ze nu de makkelijkste kans gemaakt. Een enkele blik zou Terra laten bijten en Tári had een van de messen al in haar hand. Maar dat zou op dit moment stom zijn. Tári wilde weten waarom de jongen zo blij was dat hij hier was, Tári wilde weten waarom hij de hele tijd glimlachte en dus ook waarom hij zo een schijnheilige jongen was. Eigenlijk waren het niet de vragen die haar nieuwsgierig maakte. Iets aan de jongen maakte haar nieuwsgierig. “Het is niet giftig, want anders had ik er niet van gegeten.” Mats speelde met de witte handschoen aan zijn rechterhand. Er kwam iets in de jongen op want een zelfvoldane glimlach sierde zijn mond en met die strakke blik keek Mats over het meer. Terra gromde zacht naar het stukje sandwich waarna ze zich omdraaide en verontwaardigd haar kopje in de lucht hief. Tári glimlachte en wende zich tot Mats. Met een rustige en vriendelijke stem, voor nu, vroeg ze: 'Ondanks dat je zegt dat je niet schijnheilig bent, of zo iets dan, voor mij ben je het wel. Maar laat ik even vanuit jou theorie denken.. Als je niet schijnheilig bent.. Waarom glimlach je dan non-stop?! Niemand, maar dan ook iemand is zo gelukkig dat ze non-stop glimlachen. De je dat wel, dan ben je of schijnheilig of je verbergt iets.' Tári liet het mes weer op zijn plek tussen haar riem glijden en ze stond op. Ze liep langs Mats en tilde Terra op. Meteen kroop het diertje naar haar vaste plek. Tári liep naar Mats toe en ging hukte naast hem op de grond. Terra maakte een zacht grom geluidje en keek Mats met een giftige blik aan. Tári gaf het diertje een acht tikje op zijn neus. Meteen werd Terra stil. 'Nou?!' vroeg Tári op de zelfde toon als eerst.

Flut..

Tári wende haar blik naar Mats en zei met een botte stem: 'Ik ben Terra niet. Ik kan dus niet zeggen waarom ze je niet mag..'
" Dat is waar" zei hij en hij keek het beestje aan en dan keek hij weer naar Tari. 'Ondanks dat je zegt dat je niet schijnheilig bent, of zo iets dan, voor mij ben je het wel. Maar laat ik even vanuit jou theorie denken.. Als je niet schijnheilig bent.. Waarom glimlach je dan non-stop?! Niemand, maar dan ook iemand is zo gelukkig dat ze non-stop glimlachen. De je dat wel, dan ben je of schijnheilig of je verbergt iets.' Het beestje ging op de schouder van Tari zitten en gromde naar hem. Met een giftige blik staarde het beestje naar Mats, maar nog steeds bleef hij glimlachen.
'Nou?!' vroeg Tári op de zelfde toon als eerst, vriendelijk en eindelijk beheerst
"Je moet van het leven genieten en gewoon ik heb het leven van mijn ouders zo zuur gemaakt dat ze me hierheen stuurde. Ik ben énorm gelukkig dat ik van die zielepoten vanaf ben." Hij knipte met zijn vingers en liet de sandwich restjes naar de vogels verderop vliegen. Daar liet hij het op de grond vallen en de vogels begonnen er lustig van te smullen. "Misschien verberg ik iets, misschien ook niet, maar schijnheilig? Nee.". Hij aaide met zijn ene hand de handschoen waaronder hij het teken had verborgen. Maar geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht om het te onthullen. In de plaats daarvan vroeg hij: "Waarom ben je zo... Slechtgezind? Is er iets misgelopen vandaag?" Hij glimlachte nog steeds maar iets minder om geen argwaan op te wekken bij het dier op Tari haar schouder en ook bij Tari zelf, hij moest vriendelijk blijven overkomen en haar vertrouwen winnen. Dan kon hij haar iets toevertrouwen.

"Je moet van het leven genieten en gewoon ik heb het leven van mijn ouders zo zuur gemaakt dat ze me hierheen stuurde. Ik ben énorm gelukkig dat ik van die zielepoten vanaf ben." Tári's gezicht werd een beetje afkeurend toen ze Mats aankeek. Zielig.. Het leven van je ouders verpesten om vervolgens niks meer van je te laten horen. Het was altijd een stuk leuker als je het leven van je ouder zuur maakte en vervolgens elke week belde om te zeggen dat jij het geweldig had en op het moment dat je ouders je wilde vragen hun te helpen. Nee te zeggen en de telefoon weg smijten. Mats knipte met zijn vingers en liet de sandwich- of wat daarvan over was- naar een stel vogels zweven die het meteen opaten. "Misschien verberg ik iets, misschien ook niet, maar schijnheilig? Nee." een angstaanjagende grinnik ontsnapte aan Tári's keel. Ze zei echter niks. Schijnheilig was hij zeker! Die glimlach zou van zijn gezicht verdwijnen. Goedschiks.. Of kwaadschiks. Mats aaide met zijn hand over de ander. Hij verborg wel degelijk iets. Tári zuchtte toen Mats zijn vraag stelde. "Waarom ben je zo... Slechtgezind? Is er iets misgelopen vandaag?" Tári keek via haar ooghoek naar Mats. Terra kroop naar de andere schouder en lande weer op de grond. Het dier hief haar kop en wende beide mensen de rug toe. Tári wist dat Terra het zelfde dacht. Deze jongen, Mats, er zat niks van goeds in hem. Niet op de manier die hij toonde ten minste. Hij was.. Hij was.. Anders. Hij bezat in Tári's ogen niks goeds, geen enkel seintje dat het tegendeel bewees. Tári's ogen spuwde vuur toen ze haar hoofd draaide en Mats recht aankeek. Haar ogen doorboorde die van hem en hielden ze vast. Tári zou weten wat er was met deze jongen. Het liefst kwaadschiks. 'Waarom ik slechtgezind ben? Gaat je dat iets aan? Nee, niet echt..' begon ze op rustige toon. Maar al snel paste haar stem zich aan aan haar gezichtsuitdrukking en met een wraakzuchtige en kille stem zei ze: 'Luister goed naar me Mats. Waarom ik slechtgezind ben, gaat jou geen zak aan!' om Tári's woorden bij te staan ging Terra naast haar bazin staan en gromde hard. De nekharen van het beest stonden overeind, de vlijmscherpe nagels van Terra waren in de grond geboord en de tanden die kleine dolken leken waren ontbloot. Het gegrom ging al snel over naar iets wat op klikgeluidjes leek. Een teken dat Terra de jongen niet vertrouwde en het liefst als maaltijd wilde gebruiken. Want geef nou toe. Tasmaanse duivels hielden ervan om hun tanden in een lekkere prooi te zetten. En Terra had er heus geen bezwaar tegen dat te doen bij een menselijk been. Terra was nooit ergens bang voor. Ze had daar te veel voor mee gemaakt. Tári's grijns was angstaanjagend. Langzaam gleed haar hand opnieuw naar de riem. Nog voor Mats iets had kunnen doen had Tári nu alle drie de messen in haar hand. Dit keer was Tári van plan de Tasmaanse duivel te vertrouwen. Dieren hebben immers eerder door wanneer mensen niet te vertrouwen zijn. En Terra liet dat nu maar alt e goed merken. Tári hield de messen in de aanslag, niet van plan zich te laten overmeesteren door de schijnheilige jongen die voor haar stond..

'Waarom ik slechtgezind ben? Gaat je dat iets aan? Nee, niet echt..' begon ze op rustige toon. Maar al snel paste haar stem zich aan aan haar gezichtsuitdrukking en met een wraakzuchtige en kille stem zei ze: 'Luister goed naar me Mats. Waarom ik slechtgezind ben, gaat jou geen zak aan!'
Mats stond op en begon enorm hard te lachen. "Geniaal jou kleine duiveltje." Hij grijnsde en keek Tari geamuseerd aan. "Ik bewaar geheimen ja, mijn ouders smeekten tegen me om naar hier te komen. Hun gekrenkelde trots zal hun eeuwig bijblijven, dat ene momentje dat ze al hun waardigheid verloren was gewoon prachtig. Om bijna van te huilen." Hij pinkte met zijn vinger een neppe traan weg en bleef enorm hard grijnzen om de ogen van Tari die vuur spuwden "Heb jij vrienden Tari? Want met die messen daar betwijfel ik het zeer." Hij deed zijn handschoenen uit en het teken dat hem tot hem maakte kwam tot leven. De duivel die in zich had barstte los en zijn rode ogen gloeiden op en verlichtten het terrein nog meer dan de zon dat al deed. "Je hebt de verkeerde keuze gemaakt door me te wantrouwen. Je had... Gewoon mee kunnen gaan in mijn theorie en mijn geheim was nooit uitgekomen." Zijn stem was niet meer dezelfde, het teken op zijn hand gloeide rood op alsof het elk moment vuur kon vatten. Met een brede grijns pakte hij het duiveltje op en keek hij het aan "Ik ben misschien geen Tasmaanse duivel maar ik ben een demoon." Hij maakte een soort van kooi rond het diertje gemaakt van pure magie dat het beest niets zou aandoen, zodat het niet zou verwond geraken in de strijd. Hij had respect voor dieren, en dat zou altijd zo zijn, maar dat Tari dat zou geloven, dat hij respect had voor dieren. "Je mag geloven wat je wil, maar je dier wordt beschermd door die kooi, dus als je wilt vechten, kom dan maar dan blijft je diertje wel zitten waar hij zit, want ik wil nier dat hij verwond raakt." Voor het eerst in tijden kwamen er woorden van waarheid uit zijn mond. Tari zou dit vast merken aan de serieuze blik die opeens verscheen op zijn gezicht. Hij keek Tari aan, zij moest beslissen.

"Geniaal jou kleine duiveltje." Tári negeerde het. Die jongen was.. Apart. Een beter woord kon ze er niet voor bedenken. Apart. Nee, dat was het niet helemaal. Hij was op een vreemde manier toch ook wel ergens leuk. Tári had zelden mensen meegemaakt die zo ontzettend graag wilde dat ze boos werd. Ze was in iedere geval benieuwd naar een ding.. Hoe leuk zou dit spel worden? "Ik bewaar geheimen ja, mijn ouders smeekten tegen me om naar hier te komen. Hun gekrenkelde trots zal hun eeuwig bijblijven, dat ene momentje dat ze al hun waardigheid verloren was gewoon prachtig. Om bijna van te huilen." Mats pikte een nep traan weg en keek Tári met een geamuseerde grijns aan. Tári's vertrok geen spier en bleef nog steeds met haar bloedrode ogen vuri9g naar Mats kijken. "Heb jij vrienden Tari? Want met die messen daar betwijfel ik het zeer." Tári klemde haar greep nog meer om de messen. De gezichten van haar drie vrienden schoten voorbij: 'Ja, die heb ik..' sprak het meisje kil en emotieloos uit. Mats trok zijn handschoenen uit en het teken dat op zijn hand stond werd zichtbaar. De rode ogen van Mats gloeide fel op en waren feller dan de zon op dat moment. En als Tári ergens een hekel aan had.. Was dat licht. "Je hebt de verkeerde keuze gemaakt door me te wantrouwen. Je had... Gewoon mee kunnen gaan in mijn theorie en mijn geheim was nooit uitgekomen." Tári volgde elke stap die Mats nam. Ze had gelijk gehad. Of nou ja, Terra had gelijk gehad. Als Tári alleen was geweest was ze misschien gewoon rustig weg gegaan, maar door Terra's aanwezigheid ging ze zich vast klampen aan het dier en vertrouwde ze haar eerder dan zichzelf. Tári's blik gleed voor een seconde naar de hand van Mats. Het teken gloeide fel en leek elk moment in vuur op te gaan. Met een brede grijns pakte Mats Terra op en keek hij haar aan. Tári kneep haar ogen tot spleetjes terwijl Mats sprak: "Ik ben misschien geen Tasmaanse duivel maar ik ben een demoon." een demon.. Tári's greep verstevigde nog wat toen Mats Terra opsloot in een soort van kooi. Terra gromde nog steeds hard maar nu was er ook een lichte paniek in de grommen te horen. Tári wist waar Terra aandacht. Toen ze het dier had gevonden had het opgesloten gezeten in een kooi. Een kooi die eigenlijk best moeilijk open te krijgen was. "Je mag geloven wat je wil, maar je dier wordt beschermd door die kooi, dus als je wilt vechten, kom dan maar dan blijft je diertje wel zitten waar hij zit, want ik wil nier dat hij verwond raakt." Tári wist dat Mats de waarheid sprak, maar niemand sloot Terra op in een kooi. Niemand! In Tári's gezicht veranderde iets. Haar uitdrukking werd hard en binnen een seconde had ze in beide handen drie messen. Voor het geval dat. Ze had- zoals gewoonlijk- alle tien haar messen bij, ze wilde ze nu alleen niet allemaal gebruiken. Tári's ogen straalde moordlust uit en met een wraakzuchtige stem zei ze: 'Ik raad je aan me niet uit te dagen. Ik heb slechts een regel Mats.. Je blijft met je poten van Terra af!' nog voor ze klaar was met haar zin vloog een van de messen door de lucht. Het stond al vast dat Mats deze zou ontwijken. Dat stond al vast toen Tári van plan was te gaan gooien. Het enige wat ze nu wilde proberen.. Tári wilde weten wat Mats kon. Ze was niet bang voor hem. Blaffende honden bijten niet. Een vluchtige blik gleed naar Terra. Het diertje zat stil in de kooi en hield Mats goed in de gaten. Tári grijnsde en wende zich weer tot Mats. Tári had niet de verkeerde keuze gemaakt, dat had hij gedaan door Terra op e sluiten in een kooi. Zelfs al was het voor haar eigen bestwil. Niemand kwam aan Terra!

'Ik raad je aan me niet uit te dagen. Ik heb slechts een regel Mats.. Je blijft met je poten van Terra af!'
Een van haar messen vloog in de richting van Mats en zonder te ontwijken greep hij het mes vast voor het door zijn hoofd kon boren. "Ik zal je beeste vrijlaten" zei Mats met een brede grijns en met een knip was het kooitje weg en liet hij het duiveltje naar zijn baasje vliegen. "Zo, mooi opgelost, nu gaan we mijn huisdiertjes erbij halen. Met een oogopslag had hij een keukenmes in zijn hand. "Je wilt toch niet echt gaan vechten hé? Je hebt ongeveer even kijken, tien messen, magie in je bezit, je duiveltje. En wat heb ik? Je mesje en mijn keukenmes, wauw, ik zou echt een huisdier moeten zoeken. Hmm katjes..." Hij glimlachte oprecht. De gedachte aan het zachte pelsje van een jong katje. Dat hij kon aaien. Hij stopte zijn handen weer in de witte handschoenen en zijn ogen werden weer normaal. "Je uitdagen is te makkelijk, je bent veel te snel boos, daar is geen lol aan." Hij sprong in een boom en zette zich neer op een tak vlak voor haar, een beetje hoger. Je duiveltje mankeert niets, trouwens, het zou hem zelfs nog meer kracht geven. Maar daar denken jullie allemaal niet aan." Hij keek Tari met een glimlach aan en nam een eekhoorntje vast. Hij aaide het diertje en gaf het een stukje brood dat hij net uit zijn tas had genomen eenmaal hij de messen veilig in zijn riem had gestoken. Maar hij zou ze er snel weer uitnemen als ze nog een uithaal deed, want hij had een kleine wond op zijn hand van het mes dat hij had tegengehouden. Snel heelde hij de wonde, het stelde niets voor. Gewoon wat rode vloeistof dat uit een snede sijpelde. "Als je wilt aanvallen, je kan nog steeds, maar je hebt geen enkele rede." Met zijn laatste woorden lachte hij, misschien had ze wel rede genoeg. In haar ogen.

Zonder het mes te hoeven ontwijken greep Mats het bet. Vreemd, Tári had gedacht dat die sowieso mis was geweest, ze kon dus beter gooien als ze boos was. "Ik zal je beeste vrijlaten" Mats grijnsde breed en met een enkele knip van zijn vingers verdween de kooi en vloog Terra naar Tári. Tári pakte Terra beet en liet het diertje naar haar schouder kruipen. 'Ben je oké?' vroeg ze onhoorbaar voor Mats. Terra gromde zacht en legde haar kop tegen Tári's hoofd. "Zo, mooi opgelost, nu gaan we mijn huisdiertjes erbij halen." in een oogopslag had Mats een keuken mes in zijn hand: "Je wilt toch niet echt gaan vechten hé? Je hebt ongeveer even kijken, tien messen, magie in je bezit, je duiveltje. En wat heb ik? Je mesje en mijn keukenmes, wauw, ik zou echt een huisdier moeten zoeken. Hmm katjes..." Tári rolde met haar ogen toen ze besefte dat het laatste woord er oprecht uit kwam. Wat had die gast met katten? Mats trok de witte handschoenen weer aan en zijn ogen werden weer normaal. "Je uitdagen is te makkelijk, je bent veel te snel boos, daar is geen lol aan." op dit moment klopte dat ja. Normaal gesproken was het een stuk minder makkelijk Tári boos te krijgen, maar vandaag was anders. Mats sprong in een boom en lande op een tak vlak voor Tári. "Je duiveltje mankeert niets, trouwens, het zou hem zelfs nog meer kracht geven. Maar daar denken jullie allemaal niet aan." het kon haar niks schelen. Niemand kwam aan Terra. Mats glimlachte en pakte een eekhoorn vast. Mats gaf het dier wat brood en aaide het. "Als je wilt aanvallen, je kan nog steeds, maar je hebt geen enkele rede." met de laatste woorden die Mats sprak lachte hij. Mats irriteerde Tári genoeg om nog een keer aan te vallen. Tári wilde net haar hand strekken en de messen gooien toen woorden door haar hoofd vlogen, beelden haar lieten stoppen.

'Weet je Tári, ik ken je nu al lang genoeg om te weten dat je graag met mensen vecht die in de minderheid zijn..' Tári gromde zacht maar reageerde niet direct op de woorden van Damian. 'Eigenlijk is dat best zielig.. k bedoel, voor jou.' Tári trok een wenkbrauw op en keek naar Damian. Ze was gewend commentaar van hemt e krijgen, maar dit sloeg alles. Hij was in een enkel opzicht beter. Zeker niet als je wist wat hij had gedaan. 'Wat bedoel je?' vroeg ze op bitse toon. Damian grijnsde en stond op. 'Ik laat het je wel zien.' Tári stond ook op en hield haar messen al in de aanslag. Ze wist gewoon wat Damian van plan was. Hij was eigenlijk nooit echt sociaal geweest en als je het aan Tári vroeg zou hij er niet voor terug deinzen zijn vrienden wat aan te doen als dat nodig was. Al was het alleen maar om hen iets duidelijk te maken. 'Klaar?' Tári knikte. Damian haalde het lange zwaard uit diens schede en grijnsde moordlustig. Zowel Tári als Damian wisten dat ze in de minderheid was. Zonder waarschuwing rende Damian op Tári af. Het enige wat ze nu nog kon doen was ontwijken en hopen dat ze Damian uit zou putten. In ieder geval zo danig dat e tijd had haar magie op te wekken. Met een harde klap kwam het zwaard van Damian naast Tári's hoofd terecht. Tári's adem stokte even. Als die raak was geweest.. Damian grijnsde toen Tári hem aankeek: 'Snap je al wat ik bedoel?' Tári grinnikte: 'Niet echt.' Damian hief het zwaard opnieuw en met de vlakke kant raakte het Tári's been. Damian sprong eens tuk naar achter toen Tári binnen een seconde haar twee messen op hem af gooide. Damian kon ze nog net op tijd ontwijken. Eindelijk was de afstand tussen de twee groter. Beide letten ze nauwkeurig op de ander. Na twee minuten schoot Damian naar voren en sloeg hij opnieuw met de vlakke kant van zijn zwaard tegen haar been. Tári klapte haar kiezen op elkaar en siste van woede toen ze door haar benen zakte. Damian stopte het zwaard weer in de schede en hielp Tári overeind. 'Snap je het nu?' Tári reageerde niet op de vraag van Damian: 'Als je in de minderheid bent, is het onmogelijk om t winnen. En dus laf van de persoon die in de meerderheid is.' Tári zuchtte en knikte: 'Waarom geef je me toch altijd weer het gevoel dat je hier niet thuis hoort Damian?' Damian haalde zijn schouders op: 'Hoe bedoel je?' Tári grijnsde toen ze antwoordde: 'Jij zou beter bij een net gezin passen met al je wijze raad.'.

Tári liet haar arm zakken en stopte de messen terug in de riem. Damian had gelijk. Het was laf andere aan te vallen als je in je voordeel was. Terra maakte een zacht grom geluid, wetend waar Tári aandacht. Tári sloeg haar armen over elkaar en zei bits: 'Wees maar blij dat ik vandaag sneller boos te krijgen ben..' de woorden waren terecht. Als ze op een normale dag Mats tegen was gekomen, dan had ze waarschijnlijk niks van haar woede laten merken en had ze een wraakplan bedacht. En vaak waren die plannen tien keer zo erg als de directe woede uitbarsting.

Ze greep meteen haar messen beet toen hij de woorden uitsprak: "Als je wilt aanvallen, je kan nog steeds, maar je hebt geen enkele rede." Opeens stopte ze haar poging tot haar messen te gooien. Hij keek haar verbaasd aan toen ze stokstijf bleef staan. Hij sprong uit de boom en stak het mes dat van haar was terug in de schede waar het hoorde. "Zo" zei hij zachtjes en hij aaide het eekhoorntje dat op zijn schouder een plekje had gevonden. "Ik moet je zo loslaten meid" zei hij tegen het eekhoorntje. Hij keek dan weer naar Tari en hij besloot tegen de boom te leunen. Hij dacht na over hoe ze opeens stopte met gooien, vele opties gingen door zijn hoofd, maar geen van allen klopten bij haar karakter. Of had ze een nare herinnering? Misschien was dat hetgene wat haar deed ophouden. Of misschien niet, het deed hem maar nadenken. Ze was een heel speciaal meisje, een van de meisjes die voor hem ondoorgrondbaar waren, het maakte hem nieuwsgierig. Het deed hem de neiging geven om haar uit te dagen en het bloed van onder haar nagels te halen. Zij was een persoon die van zich afbeet. Tári liet haar arm zakken en stopte de messen terug in de riem, wat hem zeer verwonderde, ging ze niet meer gooien. De verraste blik verscheen weer op zijn gezicht.
Ze sloeg haar armen over elkaar en zei bits: 'Wees maar blij dat ik vandaag sneller boos te krijgen ben..' de woorden waren terecht, dat hoorde hij aan hoe ze ze uitsprak. Dus hij bleef haar verwondert aankijken. "Hoe bedoel je?" De vraag was terecht, zijn hoofd barstte bijna van de vragen die hij voor haar had. Maar hij hield het redelijk, hij wou haar nu even rustig hebben.

Mats keek Tári verwondert aan bij de woorden en hij vroeg: "Hoe bedoel je?" Tári keek Mats strak aan. Een glimlach verscheen rond haar mond en ze sloot haar ogen terwijl ze haar hoofd schudde. Waarom was die jongen zo nieuwsgierig: 'Weet je zeker dat je dat wel wilt weten?' Tári had niet de neiging tegen Mats te liegen. Ze grijnsde en keek even via haar ooghoek naar Terra. Het diertje was rustig geworden en had haar oogjes dicht. Terra was vast doodsbang geweest in de kooi waar Mats haar in had opgesloten. Terecht als je als proefdier gebruikt was en vervolgens in een ijzeren kooi op straat gedumpt. Tári pakte Terra voorzichtig van haar schouder en hield haar vast. 'Laat ik zeggen dat ik nou niet bepaald voorspelbaar ben op betere dagen als deze.' ze hoopte maar dat Mats slim genoeg was en haar begreep. Tári zuchtte even en bekeek Mats is nauwkeurig. De glimlach was verdwenen- gelukkig- maar zelfs al zou hij er nog zijn, het was niet meer schijnheilig. Tári liet zich op de grond zakken, ging in een kleermakers zit zitten en legde Terra voorzichtig tussen haar benen. Terra piepte zacht en verlegde haar kop iets. Tári's blik gleed opnieuw naar Mats en rustig vroeg ze: 'Beloof me in ieder geval dat je Terra met rust laat..' het kon Tári niks schelen als Mats haar verwonde, maar hij moest met zijn handen van Terra afblijven, al was het beter voor Terra. Tári liet haar hand op Terra's rug rusten. Een vast ritueel als ze wilde dat het diertje in slaap viel. Het was duidelijk dat Terra rilde. Of het van de kou of nog een beetje van de angst en woede was, was een raadsel. Tári richtte haar blik weer op de Tasmaanse duivel. Zou iemand haar ooit begrijpen?

Mats keek Tári verwondert aan bij de woorden en hij vroeg: "Hoe bedoel je?" Tári keek Mats strak aan. Een glimlach verscheen rond haar mond en ze sloot haar ogen terwijl ze haar hoofd schudde. Nog nooit had hij haar zien glimlachen, het deed hem zelf ook glimlachen en hij ging voor haar staan. 'Weet je zeker dat je dat wel wilt weten?'
Mats knikte "Natuurlijk wil ik dat weten. En ook waarom je opeens glimlacht" Hij grijnsde en keek naar Terra die rustig was nu.
'Laat ik zeggen dat ik nou niet bepaald voorspelbaar ben op betere dagen als deze.' zei ze en Mats glimlachte en reageerde: "Dus ik heb geluk gehad, je bent dus erger dan daarnet."
Tári's blik gleed opnieuw naar Mats en rustig vroeg ze: 'Beloof me in ieder geval dat je Terra met rust laat..'
"Natuurlijk, ik wou je diertje geen pijn doen" zei hij zacht "Heeft hij iets ergs meegemaakt met kooien? Want ik wou hem alleen beschermen."
Misschien zou ze het nu begrijpen. Zijn respect en liefde voor dieren ging ver. Nooit heeft hij een mier vertrappelt met opzet, nooit heeft hij een spin door het wc doorgespoeld. Hij keek Terra aan en het diertje lag vredig te slapen. Hij glimlachte oprecht naar Terra en dan keek hij naar Tari: "Als jij wat van me wilt weten, laat je vragen maar los."
Hij grijnsde en haalde het eekhoorntje van zijn schouder en zette het met een elegante beweging op de grond. Hij keek het na, hoe het vol vreugde naar de eerste boom liep.

Mats knikte op Tári's vraag: "Natuurlijk wil ik dat weten. En ook waarom je opeens glimlacht" Mats keek naar Terra. 'Laat ik zeggen dat ik nou niet bepaald voorspelbaar ben op betere dagen als deze.' zei Tári rustig. Mats glimlachte en reageerde: "Dus ik heb geluk gehad, je bent dus erger dan daarnet." Tári grijnsde: 'Stukken erger..' Tári's blik gleed opnieuw naar Mats en ze vroeg op rustige toon: 'Beloof me in ieder geval dat je Terra met rust laat..' Mat reageerde bijna gelijk: "Natuurlijk, ik wou je diertje geen pijn doen" begon Mats zacht: "Heeft hij iets ergs meegemaakt met kooien? Want ik wou hem alleen beschermen." Tári glimlachte en keek naar Terra. Het trillen was gestopt en ze haalde langzaam en regelmatig adem. 'Terra is als proefdier gebruikt.. Om vervolgens in een ijzeren kooi op straat gegooid te worden.. Niemand had omkijk naar haar en als dat wel zo was, spoten ze al snel met vergif.. Zelfs mijn ouders wilde haar opnieuw opsluiten..' Tári schudde haar hoofd toen Mats glimlachte en vervolgens zei: "Als jij wat van me wilt weten, laat je vragen maar los." Mats grijnsde en haalde het eekhoorntje van zijn schouder. Terwijl het diertje vrolijk weg rende keek Mats het na. 'Eerst zal ik jou vraag beantwoorden.. Je vroeg me waarom ik ineens glimlachte.. Dat is simpel. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die me eerst boos weet te krijgen en me daarna al zijn vragen laat beantwoorden..' Tári haalde haar ahnd van Terra af en legde haar hand op haar been. 'Nu heb ik een vraag voor jou,' begon ze met een glimlach rond haar mond. 'Waarom deed je toen straks zo schijnheilig?' ze stak haar hand op en zei op een nep boze toon: 'Waag het niet te zeggen dat je dat niet deed!' aanvallen zou ze Mats niet nog eens, ze wilde niet dat die gedachtes terug kwamen. Maar zoals gewoonlijk wilde ze "nee" niet horen vallen. Zeker niet nu ze wat rustiger was geworden..

"Heeft hij iets ergs meegemaakt met kooien? Want ik wou hem alleen beschermen." Tári glimlachte en keek naar Terra. Mats was opgelucht dat het diertje was opgehouden met trillen en naar zijn mening haalde ze langzaam en regelmatig adem. 'Terra is als proefdier gebruikt.. Om vervolgens in een ijzeren kooi op straat gegooid te worden.. Niemand had omkijk naar haar en als dat wel zo was, spoten ze al snel met vergif.. Zelfs mijn ouders wilde haar opnieuw opsluiten..'
Mats werd meteen boos, boos op wat er met Terra is gebeurd "Dat is gewoon dierenmishandeling, dat doe je gewoon niet. De dieren waren er al voor wij er waren en ze verdienen alle respect." Met zijn vinger ging hij voorzichtig naar Terra, om haar eventjes te aaien als teken dat het hem speet. "Het spijt me dat ik je heb opgesloten Terra." Hij keek triest naar haar en dan keek hij weer naar Tari.
"Als jij wat van me wilt weten, laat je vragen maar los."
"Eerst zal ik jou vraag beantwoorden.. Je vroeg me waarom ik ineens glimlachte.. Dat is simpel. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die me eerst boos weet te krijgen en me daarna al zijn vragen laat beantwoorden..' Tári haalde haar ahnd van Terra af en legde haar hand op haar been. 'Nu heb ik een vraag voor jou,' begon ze met een glimlach rond haar mond. 'Waarom deed je toen straks zo schijnheilig?' en toen stak ze haar hand op en zei ze, volgens Mats, op een nep-boze toon: 'Waag het niet te zeggen dat je dat niet deed!'
Hij knikte: "Ik testte je, net zoals ik bij iedereen doe, ik zie hoever ik je kan krijgen en of je mijn interesse kan opwekken. Je hebt mijn interesse opgewekt en ja die schijnheiligheid maakt mensen vaak boos. Ik heb ook weinig mensen die me zien zoals ik werkelijk ben, jij doet dit nu wel. Sorry van de schijnheiligheid, het is een gewoonte geworden."
Hij glimlachte en trok zijn hand terug en hij ging vlak naast Tari zitten.

Mats knikte en antwoorden: "Ik testte je, net zoals ik bij iedereen doe, ik zie hoever ik je kan krijgen en of je mijn interesse kan opwekken. Je hebt mijn interesse opgewekt en ja die schijnheiligheid maakt mensen vaak boos. Ik heb ook weinig mensen die me zien zoals ik werkelijk ben, jij doet dit nu wel. Sorry van de schijnheiligheid, het is een gewoonte geworden." Tári glimlachte. Mats haalde zijn hand weg bij Terra en ging vlak naast Tári zitten. 'Je bent erg op dieren gesteld. Mag ik vragen waarom je zoveel respect voor ze hebt? Het zijn toch maar dieren?' de laatste zin meende Tári niet, toch kon je het niet horen in haar stem. Ze wilde weten hoe Mats zou reageren. Terra bewoog haar kop iets en maakte zachte piepgeluidjes. Tári glimlachte en sloot haar ogen even. Ze wist waar Terra aandacht. Of tenminste waar ze over droomde. Tári liet de lucht uit haar longen lopen. Het was vreemd om zo rustig te zijn. Normaal was ze non-stop bezig met wraakplannen of ze was zich weer dood aan het ergeren over mensen zoals Mats. Tári glimlachte bij de gedachte aan Mats eerste vraag. Tári opende haar ogen en zei zacht: 'Je viool spel is prachtig.' ze glimlachte. In haar ogen lag een lichte twinkel en in haar stem was oprechtheid te horen. De haat die ze had gevoeld voor Mats was nog niet helemaal verdwenen, maar vreemd genoeg vertrouwde ze hem. Iets wat niet meer voor gekomen was sinds ze een jaar of vier/vijf was. Zelfs Sam, Lieke en Damian had ze nooit honderd procent vertrouwd. Sam had zijn halve familie uitgemoord, Lieke was gewoon een psychopaat en Damian.. Damian was een ander verhaal. Tári dacht even terug aan de eerste ontmoeting met Damian. Ze kende Sam en Lieke toen al, die hadden haar naar Damian toe gestuurd.

De passen waren niet groot, toch kwam Tári snel vooruit. Deze plek was om van te walgen! Waarom hadden Lieke en Sam haar ook al weer hierheen gestuurd? O ja, er moest hier een of andere Damian zijn.. Tári had een hekel aan de stad. Vooral omdat er te veel mensen waren. Die ook nog eens stuk voor stuk vrolijk waren. De enkele die dat niet waren hadden zich terug getrokken in de donkere plekken van de stad. Tári stopte en haalde een briefje uit haar zak. Was dit echt de straat waar ze moest zijn? Ze schudde haar hoofd en stopte het briefje weer terug in haar zak. Het zou allemaal wel. Met de zelfde tred liep Tári de straat in. Het was nog lichter dan de gewone straat en toch bezat het iets duisters. Het voelde hier aan alsof hier miljarden moorden gepleegd waren.. Een rilling ging even door Tári heen toen een kille maar emotieloze stem vroeg: 'Ben jij Tári? Tári Nemisis Chronos?' Tári slikte en draaide zich om naar het geluid. Het enige wat ze zag was een fonkelende flits. De jongen zag ze niet in de schaduw. 'Ja. Dan moet jij Damian zijn..' de jongen grinnikte. Een geluid dat meer op krijsen leek dan at anders. Hij stapte de schaduw uit. Zijn bruine haren kwamen tot zijn schouders en er zat een slag in. Zijn bijna zwarte ogen keken me emotieloos aan. Zijn kleren waren geheel zwart en in zijn hand had hij een zwaard. Ergens kwam het me bekend voor. 'Ik wil dat je dit weet. Het is dat Sam en Lieke je hierheen stuurde, want had zelf een stap in dit straatje gezet..' Tári zuchtte en rolde met haar ogen toen ze de zin af maakte: 'Blaffende honden bijten niet.. Bovendien, wie zegt dat je goed overweg kan met een zwaard?' Tári grijnsde en in haar gezicht lach een soort van blijdschap. Iets wat ze niet had gevoeld sinds haar vierde..

Tot nu. Tári keek met een glimlach rond haar mond naar Terra. Het diertje werd langzaam wakker. Nog een laatste piepje was te horen voor het diertje haar hoofdje naar Mats wende en het met een slaperige blik aan keek. Tári begon zacht te grinniken maar toen Terra sissende geluidjes begon te maken barstte ze in lachen uit. Terra keek van Mats naar Tári en weer terug naar Mats. Voorzichtig kantelde ze haar kopje iets en de geluidjes veranderde in iets wat leek op en klikken van hakken. Het was gewoon leuk om te zien hoe Terra eerst rustig had liggen te slapen en nu ineens erachter kwam dat Mats nog geen drie meter van haar af zat. Tári hield haar hand voor haar mond om niet nog harder te gaan lachen. Terra wende haar kop en keek Tári vragend aan. Voor Terra was dit de eerste keer dat ze haar bazin echt zag lachen.

'Je bent erg op dieren gesteld. Mag ik vragen waarom je zoveel respect voor ze hebt? Het zijn toch maar dieren?' zei Tari, Mats hoopte dat ze het laatste niet meende. "Dieren zijn niet zomaar dieren, het zijn wezens die ook denken zoals wij, ook gevoelens hebben, ze tonen, niet in tranen maar in geluidjes. Dieren zijn het prachtigste wat er hier op aarde is, wijzelf zijn ook dieren, wij hebben een taal, net zoals dieren ook hun taal hebben, zij tonen ook liefde, wraak, verdiet net zoals wij. Ze zijn evenwaardig aan ons, daarom toon ik elk wezen het respect dat ze allemaal verdienen: liefde."
Mats keek Tari na die hele filosofische uitleg aan "Ik zeur ik weet het" zei hij met een beschaamde grijns " Maar dieren, daar kan ik over blijven uitleggen."
Hij wou soms dat hij net zo'n diertje had als Tari. Dat hij kon verwennen, laten tonen hoeveel liefde hij wel in zich kon hebben. Hij keek glimlachend naar Tari en Terra die lag te slapen toen opeens Tari een compliment gaf: 'Je viool spel is prachtig.' ze glimlachte. In haar ogen lag een lichte twinkel en in haar stem was oprechtheid te horen. HIj schrok, letterlijk, zijn mond viel open en hij keek Tari met open mond aan. Meende ze dit nou echt? Eerst zei ze van dat het meeviel en nu vond ze het prachtig. Hij grijnsde breder: "Opeens van gedachten verandert Tari? Eerst vond je het maar zo zo en nu vind je het opeens prachtig? Rare meid ben jij toch"
Hij lachte en stond op om Tari voorzichtig een knuffel te geven. "Omdat je opeens zo aardig bent." zei hij met een oprechte glimlach. Terra begon zachtjes te sissen en Tari begon te lachen. Mats keek beiden glimlachend aan, hij was blij dat ze heel wat betergezind was.

"Dieren zijn niet zomaar dieren, het zijn wezens die ook denken zoals wij, ook gevoelens hebben, ze tonen, niet in tranen maar in geluidjes. Dieren zijn het prachtigste wat er hier op aarde is, wijzelf zijn ook dieren, wij hebben een taal, net zoals dieren ook hun taal hebben, zij tonen ook liefde, wraak, verdiet net zoals wij. Ze zijn evenwaardig aan ons, daarom toon ik elk wezen het respect dat ze allemaal verdienen: liefde." antwoorden Mats op Tári's vraag. Tári glimlachte toen Mats zei: "Ik zeur ik weet het" de grijns op Mats gezicht was.. Beschaamd..: " Maar dieren, daar kan ik over blijven uitleggen." Tári knikte: 'Wie zegt dat ik je vond zeuren?' eigenlijk vond ze de vrolijke Mats best aardig. 'Je viool spel is prachtig.' zei Tári zacht terwijl ze glimlachte. Mats schrok. Zijn mond viel open en hij keek Tári met een open mond aan. "Opeens van gedachten verandert Tari? Eerst vond je het maar zo zo en nu vind je het opeens prachtig? Rare meid ben jij toch" Tári grijnsde. Mats stond op en gaf Tári voorzichtig een knuffel. Even bleef Tári verbaasd kijken. Ga.. Gaf Mats haar nou.. Nou een knuffel? "Omdat je opeens zo aardig bent." om Mats mond speelde een glimlach. Terra begon sissende geluidjes te maken. Enkele secondes later baste ze echt in lachen uit. Toen Tári eindelijk uitgelachen was sprong Terra tussen haar benen uit en liep het diertje naar Mats toe. Nog steeds een beetje angstig duwde ze haar kop tegen Mats been aan. Tári keek verbaasd naar Terra en vervolgens gleed haar blik langzaam naar Mats. Wat deed die jongen? Hij had Tári voor het eerst sinds twaalf jaar weer gelukkig gemaakt en Terra had hij zelf zo ver gekregen dat ze hem een kopje gaf. Iets wat Terra nooit bij een ander zou doen. Zelf bij Tári kwam het zelden voor dat Terra een kopje gaf. Tári stond op. Om haar mond speelde een glimlach: 'Hoe is het mogelijk?' begon ze: 'Je hebt mij voor het eerst in twaalf jaar tijd aan het lachen gekregen en je hebt Terra zo ver gekregen dat ze je een kopje geeft. En dan vindt je mij raar?' het voelde gênant dit tegen Mats te zeggen maar ze kon niet anders: 'Bedankt..' ze glimlachte nog steeds. Maar ze was nog niet helemaal van de verbazing bekomen. Mats was anders. Mats was een van de weinige die Tári wist te verbazen..

Tári glimlachte toen Mats zei: "Ik zeur ik weet het" de grijns op Mats gezicht was.. Beschaamd..: " Maar dieren, daar kan ik over blijven uitleggen." Tári knikte: 'Wie zegt dat ik je vond zeuren?'
"Ik constateerde dit alleen maar" zei Mats met een glimlach en met het vioolspel van dat ze zo prachtig vond, dat deed Mats haast blozen, maar helaas bleef het bleke gezicht even bleek. "Opeens van gedachten verandert Tari? Eerst vond je het maar zo zo en nu vind je het opeens prachtig? Rare meid ben jij toch" Tári grijnsde. Mats stond op en gaf Tári voorzichtig een knuffel. Even bleef Tári verbaasd kijken. Hij lachte om haar verbaasde gezicht "Ik doe jou even hard verbazen als jij mij, merkwaardig is dit toch."
Na zijn opmerking begon ze te lachen hij lachte mee, het meeste wat hij ooit heeft gelachen was bij haar, het verbaasde hem enorm dat ze hem zo kon doen lachen. Toen Tári eindelijk uitgelachen was sprong Terra tussen haar benen uit en liep het diertje naar Mats toe. Nog steeds een beetje angstig duwde ze haar kop tegen Mats been aan. Mats bukte zich en aaide Terra terug "Ik doe jou echt niets, wil je op mijn schouder zitten Terra? Dat van je baasje zal waarschijnlijk wel beter liggen maar slecht zal ik het ook niet doen." Hij glimlachte oprecht naar Terra, het tasmaanse duiveltje. Eerst was het een boos diertje geweest en nu was het bang en verlegen, maar ook bereid Mats een kans te geven, dan besloot Mats toch uit het kopje dat hij tegen zijn been kreeg. "Bedankt dat je me een kans geeft Terra" zei hij zachtjes tegen het dier en toen zei Tari, vol verbazing uit haar stem te horen: 'Hoe is het mogelijk?' begon ze: 'Je hebt mij voor het eerst in twaalf jaar tijd aan het lachen gekregen en je hebt Terra zo ver gekregen dat ze je een kopje geeft. En dan vindt je mij raar?'
"Ja ik vind je even raar als jij mij raar vindt" zei hij al lachend.
'Bedankt' zei ze en Mats hield zijn wijsvinger voor haar lippen: "Nee, jij bedankt."

'Badankt.' sprak Tári met oprechte dankbaarheid in haar stem. Mats hield zijn wijsvinger voor haar lippen: "Nee, jij bedankt." Tári keek hem even vragend aan: 'Waarvoor?' er gingen zoveel vragen door haar hoofd, maar bij elke vraag die langs kwam, wist ze meteen een antwoord. Al bleef een van de vragen onbeantwoord. Wat was er met haar aan de ahnd? Normaal gesproken had ze een ander allang vermoord of minstens dodelijk verwond als het betreffende persoon haar zo behandelde. Met zoveel respect. Maar ze kon niks. Ze kon en wilde niks doen tegen het gedrag van Mats. Haar blik gleed even naar Terra. De Tasmaanse duivel staarde even naar het schouwspel maar haakte toen haar nageltjes in Mats broek om vervolgens omhoog te klimmen en zich te nestelen op zijn schouder. Nog steeds lag er enige twijfel in het gedrag van Terra, maar veel was er niet meer te bespeuren. Terra legde met wat angst in haar beweging haar kop tegen Mats wang aan. Tári glimlachte en mompelde in zichzelf: 'Onvoorstelbaar..' ze had nooit durven dromen dat er iemand op de aarde rond liep die Terra's vertrouwen zo snel kon winnen. Tári's glimlach verdween en even trok er een bedroefde uitdrukking over haar gezicht. 'Ik bedenk me ineens dat ik nog niet al je vragen heb beantwoord, toch?' ze zuchtte even en keek Mats met enig verdriet aan: 'Je vroeg me waarom ik zo.. Zo slechtgezind was..' eerst had ze niet willen antwoorden, nu wilde ze het niet meer voor zich houden. 'Ik weet dat ik heb gezegd dat ik het je niet wilde vertellen en dat het je niks aan gaat.. Maar..' nu vond Tári zichzelf op haar beurt een zeurpiet. 'Heb je ook wel eens het idee gehad dat je hele wereld in een dag tijd in elkaar stort? Je alles kwijt raakt wat je lief had, je vrienden, het laatste beetje respect en het vertrouwen..' Tári schudde haar hoofd en haalde een van de messen uit de riem. Ze keek ernaar terwijl ze er langzaam rondjes mee draaide. Ze wist niets meer hoe vaak ze Sam, Lieke en Damian hier wel niet mee had verwond. Soms omdat ze een woede aanval had, soms omdat ze aan het trainen waren, soms omdat het gewoon een schrikreactie was. De gezichten en stemmen van haar drie vrienden schoten langs haar geestesoog. Ze was Mats dankbaar dat hij haar had alten lachen, haar weer had laten voelen wat plezier was, ze weer even gelukkig had kunnen zijn. Maar het had de pijn nu alleen maar erger gemaakt. Het feit dat ze haar vrienden misschien nooit meer zou zien of horen voelde aan als messteken. Tári beet zacht op haar lip en probeerde de beelden en de stemmen uit haar hoofd weg te jagen..

'Ik bedenk me ineens dat ik nog niet al je vragen heb beantwoord, toch?' ze zuchtte even en keek Mats met enig verdriet aan: 'Je vroeg me waarom ik zo.. Zo slechtgezind was..'
Mats keek haar aan en knikte "Dat wou ik graag weten" zei hij en hij keek haar serieus aan toen hij de verdrietige blik in haar ogen zag.
'Ik weet dat ik heb gezegd dat ik het je niet wilde vertellen en dat het je niks aan gaat.. Maar..'
"Maar wat Tari? Ik dring niet aan, als het echt niet gaat voor je hoef je het echt niet te vertellen." zei hij en hij sloeg zijn arm over haar schouder heen. 'Heb je ook wel eens het idee gehad dat je hele wereld in een dag tijd in elkaar stort? Je alles kwijt raakt wat je lief had, je vrienden, het laatste beetje respect en het vertrouwen..'
"Als ik eerlijk mag zijn, ik ben mijn katje kwijtgeraakt aan mijn ouders, ze mishandelden haar tot op haar dood. Zij was het enigste wat ik had, die mij respecteerde. Geen enkele mens heeft me ooit gerespecteerd en dat begrijp ik vanwege mijn daden. Ik heb niemand ooit gerespecteerd vanwege de wrede daad die mijn ouders hebben gedaan tegen mijn kat." Zijn stem klonk verbitterd, vol woede. Hij drukte Tari tegen zich aan en ging met zijn andere hand naar Terra om haar te aaien. "Ik heb nooit vrienden gehad. Omdat ik vol opgekropte woede zat van de wraakactie die mijn ouders op mijn kat hebben gevestigd, sindsdien heb ik hun vernedert, hun ziel open en kwetsbaar kapotgemaakt, hun schaamte openbaar gepubliceert, hun leven verzuurd. Toen ze dit niet meer aankonden en op het randje van de afgrond stonden, stuurden ze me naar hier."
Hij snapte niet waarom hij dit vertelde maar dat was inderdaad de rede waarom hij zo blij was om hier te zijn. Maar hij voelde zich zo eenzaam. Hij keek Tari aan en hij keek haar aan, waarschijnlijk had ze de pijn in zijn blik kunnen zien, misschien kunnen voelen, meemaken..

"Als ik eerlijk mag zijn, ik ben mijn katje kwijtgeraakt aan mijn ouders, ze mishandelden haar tot op haar dood. Zij was het enigste wat ik had, die mij respecteerde. Geen enkele mens heeft me ooit gerespecteerd en dat begrijp ik vanwege mijn daden. Ik heb niemand ooit gerespecteerd vanwege de wrede daad die mijn ouders hebben gedaan tegen mijn kat." Tári's mond stond eens tukje open toen ze de verbitterde en woedende stem van Mats hoorde. Ze snapte hem. Mats trok Tári tegen zich aan terwijl hij met zijn andere hand Terra aaide. "Ik heb nooit vrienden gehad. Omdat ik vol opgekropte woede zat van de wraakactie die mijn ouders op mijn kat hebben gevestigd, sindsdien heb ik hun vernedert, hun ziel open en kwetsbaar kapotgemaakt, hun schaamte openbaar gepubliceert, hun leven verzuurd. Toen ze dit niet meer aankonden en op het randje van de afgrond stonden, stuurden ze me naar hier." Tári beet op haar lip. Tranen welde op in haar ogen. Iets wat ze eigenlijk nooit had in het bijzijn van andere. Op dit moment koste het al haar kracht en moeite niet in huilen uit te barsten. Ze had gelijk gehad, dit was een van haar zwakkere dagen, een van de dagen dat e weinig tot niks kon hebben. Tári beet iets harder in haar lip waardoor een klein straaltje bloed op de grond gleed. De eerste traan rolde over haar wang. Tári balde haar handen tot vuisten en zei zacht: 'Ik ben alles kwijt Mats.. Alles..' ze snikte en kneep haar ogen stijf dicht. Ze voelde zich zwak, ze voelde zich machteloos. Ze stopte met bijten en schudde haar hoofd. Waarom? Waarom? Ondanks dat ze wist dat de drie zich wel konden redden, al zaten ze in een kleine cel, het bleef een feit, dat voor wat hun gedaan hadden.. Alle drie zouden ze levenslang krijgen. Alle drie zouden ze veranderen, ze zouden Tári misschien niet eens meer herkennen als ze haar ooit weer zagen. Lieke en Sam zouden er misschien nog redelijk uit komen.. Damian.. De kans was groot dat hij daar nooit meer weg kwam! Tári veegde haar natte wangen droog, al had het weinig zin toen alles weer opnieuw begon. De eed, de vriendengroep, alles was verloren. Alles was voorbij. Tári had niks meer. Geen vrienden, geen ouders die haar vertrouwde- al had ze het daar zelf naar gemaakt- geen familie die ook maar omkijk had naar haar, Wendy zou haar waarschijnlijk wel nooit meer willen zien.. Het enige wat ze nog had.. Was Terra. De Tasmaanse duivel. Maar in Tári's ogen was het niks. Terra en zij waren een. Voor haar was het diertje een stukje van zichzelf. Als ze Terra kwijt zou raken zou ze een stukje van zichzelf kwijt raken. Maar Terra was hier, Tári was hier. Tári voelde zich niet compleet zonder het dier. En vond dus ook niet dat ze verder nog iets had. Alles was weg..

Tári beet op haar lip. Tranen welde op in haar ogen. Mats keek haar hulpeloos aan, hij wist niet goed wat hij moest doen dus besloot hij haar maar te omhelzen. Ze zei zacht: : 'Ik ben alles kwijt Mats.. Alles..' ze snikte en Mats reageerde hier op: "Je bent niet alles kwijt Tari, je hebt Terra en misschien... Mij als je dat wilt."
Hij droogde haar tranen door ze met zijn hand die uit de handschoen was, op te vangen. "Kom niet huilen, je bent veel mooier als je lacht. Je hebt meer dan ik heb, je hebt de vriendschap van Terra, mijn vriendschap als je die wilt." Hij aaide haar haren voorzichtig, ze amper aanrakend. Hij zweeg verder, hij had nog nooit gehuild, dus hij wist ook niet wat hij ertegen moest doen. "Je mag de hoop niet opgeven, je bent een leuk meisje, je bent niet alles kwijt. "
Hij ging met zijn hand voorzichtig naar haar rug, alsof elke beweging of aanraking die hij maakte haar weer in woede ging laten uitbarsten. Dat wou hij niet, ze was zo kwetsbaar. Ze was net een porseleinen vaas die als ze de vloer raakte, zou breken. Hij sloot zijn ogen en opende ze weer om Tari naar hem te laten kijken. "Ik ben alles kwijt, en die alles is mijn kat, ze is dood. Jij bent niet alles kwijt." Hij pakte Terra op om haar vervolgens op Tari haar schouder te zetten. Dan zei hij zachtjes tegen Terra "Ze heeft je hard nodig." Hij glimlachte naar het diertje en aaide haar nog een keer op haar hoofdje. " Tari" begon hij "Ik en Terra zijn er voor je." Hij maakte een lichte buiging en glimlachte. Hij nam zijn tas beet en haalde zijn viool er uit. "Zal ik nog een stukje spelen voor je?"
Hij bracht zijn viool al naar zijn kin en zette de strijkstok tegen de snaren van de viool.