Hidan was niet goedgezind vandaag, het zat hem allemaal tegen, de gevoelens die hij voelde waren niet iets wat bij hem hoorde. Hij had gevoelens voor het meisje wiens leven hij had gered. Hij deed het zelfs niet eens voor zichzelf maar voor haar, nog iets wat hij helemaal niet snapte. Normaal als hij bloed zag werd hij gek, dan ging hij in een berserk fase en hij nam het bloed in zich op vanaf zijn scythe die ervoor zorgde dat zijn bloed veranderde in dat van de persoon van wie hij bloed had opgenomen. Hij zou dan het laatste restje van zijn eigen bloed opofferen om een ritueelcirkel te maken. Om dan zichzelf neer te steken, maar hijzelf was onsterfelijk in die cirkel. Hij voelde geen pijn, maar zijn tegenstander waarvan hij bloed had opgenomen, zou zijn pijn voelen in plaats van hijzelf. Hij grijnsde even bij de gedachte, hij was snel en was behendig met zijn scythe ondanks dat het wapen even groot was als zichzelf en drie messen had in plaats van één. Hij zwaaide er wild mee in het rond en trof een aantal bomen die met een luid gekraak omvielen. Hij keek trots naar zijn werk en draaide zich om om dan een meisje te zien staan voor hem, hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en had zijn scythe in zijn hand geklemd. “Wat moet je?” vroeg hij op een niet al te beleefde toon. Want zo goed gezind was hij niet echt ondanks de gevoelens voor Linde die hij had. Hij grijnsde even en keek het meisje geamuseerd aan, ze zag er poeslief uit, maar dat zou ze vast niet zijn. Hij had wel zin in een goed gevecht…
(Tári)

Zoals gewoonlijk was het duistere bos weer nummer een op haar lijstje. Ze had haar ogen tot spleetjes geknepen terwijl ze een paar keer de lucht door haar neus naar binnen snoof. Ze draaide zich langzaam om toen een zacht gegrom haar oren binnen kwam. 'Loop dan door.' Terra was gewend dat haar bazin zo kil tegen haar deed. Het zou haar dus ook niet echt raken. Terra liep vandaag langzamer dan ooit te voren. Het dier leek wel moe te zijn. En dat terwijl ze de hele ochtend had liggen slapen.. Langer dan haar bazin maar had kunnen dromen.. Nee, voor een keer waren de rollen omgedraaid. Dit keer was Terra de gene die verwend werd. Door zichzelf! Tári gromde wat terwijl ze een kille blik op het dier wierp. Ze schudde haar hoofd en liep weer verder. De mist die in het bos hing leek minder dik te zijn dan normaal gesproken en op de een of andere manier leek het minder.. Duister. Ze stopte even toen een koude windvlaag haar haar iets op deed blazen. Ze was gekleed in een zwart trainingspak. Zoals gewoonlijk had ze de riem met de tien messen rond haar middel gebonden. Het vest van haar trainingspak viel er net overheen waardoor de riem en de messen aan het gezicht onttrokken werden. Ze sloeg haar hoofd even naar achter en kneep haar ogen kort stijf dicht. Het was vreemd. Het was eigenlijk al een best lange tijd geleden dat ze hier was geweest. Hoewel dit toch echt een van haar favoriete plekken was. Ze slikte en keek terra krot aan. Het dier keek recht naar voren en de zwarte kraaloogjes van het dier leken net waterdruppels door de mist die in het bos hing. Eigenlijk zag je het dier alleen als je bewust was van haar aanwezigheid. De zwarte vacht van het dier viel vrijwel nooit op in het duistere bos. Soms wel, als de mist Terra's vacht nat had gemaakt, dan was ze makkelijker te zien. Maar anders moest je het echt weten. Terra hief haar kop en keek recht in de ogen van haar bazin. Tári grijnsde. Op de een of andere manier wist het dier het altijd slim te spelen. lang kon Tári nooit boos zijn op de Tasmaanse duivel. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Ze knikte kort en liep weer verder. Het was echt stil in het bos. Het duistere bos.. Tja, aan de naam te horen zou je er ook niet veel verwachten. Nu pas waren de geluiden van de school weg gestoven. De vogels vertikten het sowieso om zich hier te melden, tenminste dat was zo in Tári's ogen. En de zon? Die scheen hier simpel weg niet. Dat kon je ook al horen aan de naam van het bos. Duister betekende vaak niet dat het er licht was, nee. Tári zuchtte even en stopte toen ze iets dacht te horen. Ze grijnsde toen het besef binnen drong dat het niet "iets" was, maar "iemand". Ze grinnikte zacht en liep op het geluid af. Lang duurde het niet voor de jongen die het geluid had gemaakt in zicht kwam. Net op het moment dat ze haar armen over elkaar heen sloeg vielen enkele bomen om. De jongen leek tevreden te zijn over zijn daad. Terra maakte geen geluid en was zo goed als onzichtbaar. Zelfs Tári was het dier even kwijt. Eerlijk gezegd wilde ze nu ook niet precies weten waar het was, alleen al om te zorgen dat ze niet weer opgesloten zou worden. De angst bestond nog steeds, al wist ze dat de gene die het dier ook maar met een vinger aan raakte zonder toestemming, een groot probleem had. Ze besloot dat ze de jongen beter goed in de gaten kon houden. Als het nodig was, had ze haar messen zo vast. De jongend raaide zich om, een actie waar Tári meteen op reageerde. Haar ogen twinkelde kort gemeen waarna ze met een grijns rond haar lippen naar de woorden van de jongen luisterde: “Wat moet je?” de jongen had een scythe in zijn hand geklemd en zijn wenkbrauw opgetrokken. De toon die de jongen opzette beviel haar in geen enkel opzicht. De jongen grijnsde kort en keek haar geamuseerd aan. Haar blik werd kil en haar mond hoeken krulde iets omhoog in een grimas van woede. Waarom ze dan omhoog krulde? Dat was een goede vraag, een vraag waar ze zelf geen antwoord op had.. Ze zuchtte en zei na een vrij lange stilte: 'Misschien als je dat op een andere toon vraagt en met een tikje meer respect, dat ik antwoord geef. Met deze toon en die houding. Vergeet het!' ze grijnsde en liet haar tong even over haar drogen lippen glijden. Op de een of andere manier dacht ze dat zowel zij als hij de zelfde gedachtes koesterde. Dit, kon nog eens leuk worden..

“Wat moet je?” vroeg Hidan op een niet al te beleefde toon. Want zo goed gezind was hij niet echt ondanks de gevoelens voor Linde die hij had. Hij grijnsde even en keek het meisje geamuseerd aan, ze zag er poeslief uit, maar dat zou ze vast niet zijn. Hij had wel zin in een goed gevecht… Ja ja ja! De reactie was exact wat hij wou, het meisje zuchte en riep: 'Misschien als je dat op een andere toon vraagt en met een tikje meer respect, dat ik antwoord geef. Met deze toon en die houding. Vergeet het!' ze grijnsde en liet haar tong even over haar drogen lippen glijden. Hij likte zijn lippen net geamuseerd als zij "Als je wilt dat dat beest niet gewond of gedood wordt, zou ik het maar opdragen om opzij te gaan." Maar voordat ze kon beslissen maakte hij een cirkel van hoog opvliegend vuur rond haar. Hij smeet zijn scythe richting het meisje maar niet zomaar het zelf nog onder controle te hebben. Hij had er een touw aan laten bevestigen tijdens zijn bezoek aan zijn thuisplaneet. Hij liet het touw tot het einde glijden en sprond dan zelf in de cirkel van vuur die hij had gemaakt zonder geraakt te worden. Nu stond hij voor het meisje "Hidan" zei hij kort en hij hield het mes waarmee Linde zich wou om het leven brengen tegen haar keel. Hij lachte psychopatisch want er was inderdaad iets mis met Hidan, hij had ze niet allemaal op een rijtje. Hij wou bloed zien vloeien en duwde het mes harder tegen haar keel. Meisje of niet, het maakte voor hem niet uit, hij wou bloed zien en nog een offer maken voor Jashin, Jashin die hem onsterfelijk maakte eenmaal hij een ritueel ging uitvoeren. Al was het offer inwendige bloeding van een ander, dat was voor zijn God al goed genoeg. Hij lachte nogmaals, deze keer luider en angstaanjagender.

(hij is zo leuk om te bespelen)

'Misschien als je dat op een andere toon vraagt en met een tikje meer respect, dat ik antwoord geef. Met deze toon en die houding. Vergeet het!' ze grijnsde en liet haar tong even over haar drogen lippen glijden. De jongen likte zijn lippen net geamuseerd als zij "Als je wilt dat dat beest niet gewond of gedood wordt, zou ik het maar opdragen om opzij te gaan." even vergrote Tári's ogen zich. Als hij ook maar met een vinger aan Terra durfde te komen.. Tijd om te antwoorden had ze echter niet. De jongen maakte een cirkel van hoog opvliegend vuur rond haar. Hij smeet zijn scythe richting Tári. Ze kon het niet helpen om kort te grinniken. De jongen liet het touw tot het einde glijden en sprong dan zelf in de cirkel van vuur die hij had gemaakt zonder geraakt te worden. Nu stond hij voor Tári "Hidan" zei hij kort en hij hield een mes tegen haar keel. Een grijns sierde haar lippen terwijl ze de jongen recht aan keek. Was dit de eerste keer dat ze een mes op haar keel gerukt kreeg? Nee. Zeker niet. Binnen enkele secondes had ze haar eigen mes in haar hand. Ze deed er nog niks mee, wetend dat het op dit moment enkel voor verwondingen voor haar zou zorgen. Hidan lachte psychopathisch. Hij drukte het mes iets dichter tegen haar keel. De grijns verdween en maakte plaats voor een giftige blik. Bedreigen, oké.. Maar het ook daadwerkelijk uitvoeren, bij haar. Nee, dat kon ze gewoon niet goed opvatten. Een zacht gegrom kwam uit de bek van Terra. Tári had eerlijk gezegd geen idee waar het dier stond. Hidan lachte nogmaals, deze keer luider en angstaanjagender. Tári's blik gleed naar de wand van de muur van vuur. Ze wilde weten of ze genoeg ruimte had om een stap achteruit te doen. Ergens wel.. Maar ze bleef liever staan. Hoe dichter ze bij het vuur kwam, hoe makkelijker het zou zijn voor Hidan. Ze liet haar blik weer naar Hidan glijden en lachte schel. Ondanks dat ze een hekel had aan het licht dat van het vuur af kwam, was dit niet echt bepaald.. Nieuw.. Het bedreigd worden. 'Heb je er wel eens over na gedacht dat sommige je zo best schattig zullen vinden?' ze grinnikte zacht. Ja, ze kende genoeg mensen die Hidan op deze manier geweldig zouden vinden.. Al vond zij het enkel leuk dat hij een mes op haar keel drukte en nog dacht dat een angstig lachje.. Nee, dit ging niks worden, voor hem tenminste. Oke, misschien was dat iets te veel zelfvertrouwen. Ze zuchtte kort en drukte in een enkele beweging van haar pols twee van haar messen op de plek waar de maag van Hidan zat. Ze grijnde kort. Twee messen. Hij mocht blij zijn. Ze had niet echt kans gezien om er drie of vier te pakken.. Ze grijnsde en sloot voor een fractie van een seconde haar ogen: 'Je staat op het punt iets heel stoms te doen..' het kwam geamuseerd uit haar mond, maar zodra ze haar ogen weer opende stonden haar vuurrode ogen woedend. Het "mes drukt tegen keel aan" ding vond ze nog niet zo verschrikkelijk. Hij was immers niet de eerste.. Maar het feit dat hij Terra net bedreigd had.. Liet haar koken van woede. Nee, niemand kwam aan Terra, dat was een regel. Maar dat was niet enkel voor lichamelijk contact met de Tasmaanse duivel. Kwetste je het dier, dan telde dat ook bij de regelovertreding in haar ogen..

Maak haar niet al te boos ^^

'Misschien als je dat op een andere toon vraagt en met een tikje meer respect, dat ik antwoord geef. Met deze toon en die houding. Vergeet het!' ze grijnsde en liet haar tong even over haar drogen lippen glijden. De jongen likte zijn lippen net geamuseerd als zij "Als je wilt dat dat beest niet gewond of gedood wordt, zou ik het maar opdragen om opzij te gaan." even vergrote Tári's ogen zich. Hah haar zwakke plek was dat dier dus? Zo dan kon hij dat ook evengoed doden, maar dat deed hij niet. Hij smeet zijn scythe richting Tári. Ze kon het niet helpen om kort te grinniken. De jongen liet het touw tot het einde glijden en sprong dan zelf in de cirkel van vuur die hij had gemaakt zonder geraakt te worden. Nu stond hij voor Tári "Hidan" zei hij kort en hij hield een mes tegen haar keel. Een grijns sierde haar lippen terwijl ze de jongen recht aan keek. 'Heb je er wel eens over na gedacht dat sommige je zo best schattig zullen vinden?' ze grinnikte zacht. Hidan reageerde er niet op. Ze grijnsde en sloot voor een fractie van een seconde haar ogen: 'Je staat op het punt iets heel stoms te doen..' het kwam geamuseerd uit haar mond, maar zodra ze haar ogen weer opende stonden haar vuurrode ogen woedend "Oh nee meid, jij hebt zonet iets stoms gedaan, het stomste wat je kan doen bij mij is blijven stilstaan, dat maakt het gewoon zo makkelijn, voor me!" Hij gilde het uit van amusement. "Prepare for a ritual Lord Jashin!" riep hij naar de lucht boven hem en hij maakte een snee met de scythe in haar keel. Hij sprong uit het vuur en maakte de cirkel groter. Hij likte haar bloed smakelijk van het wapen. Hij maakte dan met zijn mes een snee in zijn hand en liet het bloed op de grond vloeien. Met zijn voet ging hij op het bloed staan en maakte het Jashin teken op de grond, een cirkel met daarin een omgedraaide driehoek. Hij ging erin staan en kreeg zijn andere vorm. Zijn huid werd zwart met daarop witte markeringen. Hij lachtte schel en stak dan een staak van zijn broeksriem in zijn been. Tari's bloed was ver gevloeid in zijn lichaam zodat het sowieso in zijn been stroomde. "Oh man... Dit voelt zo goed... De extase... Is fantastisch!" Hij genoot ervan, het zou er vreemd uitzien, maar het deed hem goed weer een offer aan Jashin te brengen. Hij viel op de grond van gewoon het zalige gevoel dat hij voelde...

'Heb je er wel eens over na gedacht dat sommige je zo best schattig zullen vinden?' ze grinnikte zacht. Hidan reageerde er niet op. Ze grijnsde en sloot voor een fractie van een seconde haar ogen: 'Je staat op het punt iets heel stoms te doen..' het kwam geamuseerd uit haar mond, maar zodra ze haar ogen weer opende stonden haar vuurrode ogen woedend "Oh nee meid, jij hebt zonet iets stoms gedaan, het stomste wat je kan doen bij mij is blijven stilstaan, dat maakt het gewoon zo makkelijn, voor me!" misschien had Hidan gelijk.. Maar iets doen was nog stommer geweest. Hidan gilde het uit van amusement. "Prepare for a ritual Lord Jashin!" riep hij naar de lucht boven hem en hij maakte een snee met de scythe in haar keel. Haar ogen werden even wat groter maar al snel herstelde ze zich. Ze legde haar hand automatisch op de snee. Hidan sprong uit het vuur en maakte de cirkel groter. Hij likte haar bloed smakelijk van het wapen. Hij maakte dan met zijn mes een snee in zijn hand en liet het bloed op de grond vloeien. Met zijn voet ging hij op het bloed staan en maakte het Jashin teken op de grond, een cirkel met daarin een omgedraaide driehoek. Hij ging erin staan en kreeg een andere vorm. Zijn huid werd zwart met daarop witte markeringen. Hij lachte schel en stak dan een staak van zijn broeksriem in zijn been. "Oh man... Dit voelt zo goed... De extase... Is fantastisch!" bij de eerste woorden vroeg Tári zich even af wat hij bedoelde, maar in minder dan enkele seconde vergrote haar ogen zich en spande ze haar spieren samen door de pijn die door haar been heen schoot. Hidan viel op de grond, iets wat haar niet eens echt op viel. Ze gromde zacht en kneep haar ogen dicht. Automatisch begon ze op haar tong te bijten. Ze weigerde haar ogen te openen. Ze liet haar tong los en zette haar tanden in haar lip. Iets wat ze nooit deed. Bij pijn beet ze eerst zo hard mogelijk op haar tong, daarna was het vaak over, maar dit was.. Pijn. Echte pijn. Ze opende haar ogen en liet zich door haar knieën zakken, in de hoop dat de pijn minder zou worden. Nee, dat was zeker niet waar. De pijn werd niet bepaald minder. Erger? Misschien.. Ergens leek het erger te worden, ergens leek e pijn aanhoudend te zijn. Beide konden ze kloppen. Ze slikte krampachtig toen een hoge piep haar oren binnen drongen. Ze opende langzaam haar ogen en zocht naar Terra. Al was het maar een glimp van de zwarte vacht of de kraaloogjes, alles was goed.. Maar ze vond het dier niet. Ze kon de Tasmaanse duivel enkel horen. Het dier kon haar wel zien, dat was in elk geval duidelijk.. Ze kneep haar ogen dicht toen een pijnkreet haar mond verliet. Had ze.. Had ze net gegild?! Die was nieuw.. Ze schudde haar hoofd, een beweging die ze eigenlijk niet echt zelf maakte.. Haar lichaam bewoog uit zichzelf, deed niet echt meer wat ze wilde. De pijn in haar been was erg, ja. Maar het was volgens haar aanhoudende pijn. Als pijn lang aanhield leek het toch ook erger te worden? Dat was in elk geval de enige verklaring die ze kon vinden. De enige verklaring die beide antwoorden bevatte. Ze wist niet wat Hidan precies had gedaan.. Maar een ding was zeker, smeken om genaden zou ze niet. Nu niet, nooit niet. Dacht ze tenminste op dit moment..

Ze gilt.

'Heb je er wel eens over na gedacht dat sommige je zo best schattig zullen vinden?' ze grinnikte zacht. Hidan reageerde er niet op. Ze grijnsde en sloot voor een fractie van een seconde haar ogen: 'Je staat op het punt iets heel stoms te doen..' het kwam geamuseerd uit haar mond, maar zodra ze haar ogen weer opende stonden haar vuurrode ogen woedend "Oh nee meid, jij hebt zonet iets stoms gedaan, het stomste wat je kan doen bij mij is blijven stilstaan, dat maakt het gewoon zo makkelijn, voor me!" Vast had weglopen het leuker voor hem gemaakt maar dit was zeker nog beter, dat hij ineens kon genieten van de pijn die ze deelden. Hidan gilde het uit van amusement. "Prepare for a ritual Lord Jashin!" riep hij naar de lucht boven hem en hij maakte een snee met de scythe in haar keel. Haar ogen werden even wat groter maar al snel herstelde ze zich. Ze legde haar hand automatisch op de snee. Hidan sprong uit het vuur en maakte de cirkel groter. Hij likte haar bloed smakelijk van het wapen. Hij maakte dan met zijn mes een snee in zijn hand en liet het bloed op de grond vloeien. Met zijn voet ging hij op het bloed staan en maakte het Jashin teken op de grond, een cirkel met daarin een omgedraaide driehoek. Hij ging erin staan en kreeg een andere vorm. Zijn huid werd zwart met daarop witte markeringen. Hij lachte schel en stak dan een staak van zijn broeksriem in zijn been. "Oh man... Dit voelt zo goed... De extase... Is fantastisch!" Ja het ging sneller dan hij verwachtte. Ze kneep haar ogen dicht en spande zich op, dat was de bedoeling. Hij volgde elke beweging terwijl hij zo enorm genoot van de pijn die ze samen deelden. "Fantastisch hé? Je bent vervloekt, we delen nu de pijn! Zo GEWELDIG!" Hij lachte vol genot. Ze opende haar ogen en liet zich door haar knieën zakken, fantastisch hoe het leed van een ander door zijn eigen verminkingen zo efficiënt was, meestal doodde hij zijn slachtoffers meteen, maar vandaag wou hij eens iets nieuws testen. Een schelle piep werd hoorbaar, waarschijnlijk van de tasmaanse duivel die de meid bij zich had, haar soulmate zoals Hidan het noemde. De meid kneep haar ogen dicht toen een pijnkreet haar mond verliet. Ja dit is wat hij wou horen. Hij grijnsde breed "Zo weet je nu dat je me niet mag onderschatten." Hij haalde de staak uit zijn been en zei met een geweldige grijns op zijn gezicht: "Zo, welk deel zullen we nu raken? Bovenarm? Of misschien wat lager? Weet je wat? Kies jij maar wat het volgende zal zijn. Zo respectvol ben ik wel kleine meid."

"Oh man... Dit voelt zo goed... De extase... Is fantastisch!" Ja het ging sneller dan hij verwachtte. Ze kneep haar ogen dicht en spande zich op, dat was de bedoeling. Hij volgde elke beweging terwijl hij zo enorm genoot van de pijn die ze samen deelden. "Fantastisch hé? Je bent vervloekt, we delen nu de pijn! Zo GEWELDIG!" Hij lachte vol genot. Ze opende haar ogen en liet zich door haar knieën zakken. Terra produceerde een schele piep. Tári kneep haar ogen dicht zodra een pijnkreet haar mond verliet. Ze had gegild.. Hij grijnsde breed "Zo weet je nu dat je me niet mag onderschatten." Tári hief haar hoofd. Ze had haar ogen geopend en keek Hidan met een giftige blik aan. Misschien niet het slimste wat ze kon doen.. Maar goed. Hij haalde de staak uit zijn been en zei met een geweldige grijns op zijn gezicht: "Zo, welk deel zullen we nu raken? Bovenarm? Of misschien wat lager? Weet je wat? Kies jij maar wat het volgende zal zijn. Zo respectvol ben ik wel kleine meid." ze klapte haar kiezen op elkaar. Gedachtes stroomde als een gek door haar hoofd. Ging ze dit nog een keer vol houden? Zou hij bluffen of het echt willen doen? Waar was Terra in hemelsnaam? Ze zuchtte even. Haar blik werd pijnlijk bij de laatste vraag die door haar hoofd galmde en even bleef hangen. Was dit haar eigen fout? Ergens.. Ging ze ja zeggen? Nee.. Dit was niet haar fout, niet volgens haar tenminste. Ze slikte en liet haar lip los. Tandafdrukken moesten nu wel in haar onderlip staan. 'Nee..' begon ze. Stapje een.. Van de hoeveel? Voor haar gevoel duizend? Ja, zo ongeveer wel, ja. Ze sloeg haar ogen neer. Of ze nu wilde of niet. Haar lippen bewogen, haar stem volgde. Deels tegen haar wil in, ze wilde niet toegeven aan haar angst. Ze weigerde het gewoon, maar blijkbaar was die angst groter dan ze hoopte, dacht. Ging ze dan toch doen wat ze nog nooit had gedaan? Ging ze.. Smeken? Ze slikte. 'Alsjeblieft..' stap twee. Hoe lang zou dit duren? Alle stappen ondergaan? Voor haar zou het waarschijnlijk een eeuwigheid lijken, al voelde ze zich ergens gejaagd over de woorden. Wat nou als Hidan ongeduldig werd en gewoon door ging? Nee, ook hij wilde dit horen. Hoezo "ook"? Ze zuchtte even: 'Alsjeblieft.. Stop..' stap drie.. Hoeveel stappen waren het überhaupt? Ze slikte en kneep haar ogen dicht bij de laatste woorden: 'Ik.. Smeek je.. Stop alsjeblieft..' stap vier.. De laatste stap.. Pas toen de woorden gesproken waren besefte ze wat ze zojuist had gezegd.. Ze had.. Ze had hem gesmeekt te stoppen.. Op dit moment klonk dat pijn idee toch leuker.. Er was eigenlijk toch geen weg terug. Hij had het vast gehoord, hij had de smekende woorden gehoord, haar stem. Ze had gesmeekt, tegen haar zin in.. Waarom had ze het dan gedaan? O ja, haar lichaam bewoog uit zichzelf. Ze vroeg zich af of het door de pijn of door de angst kwam. Waarschijnlijk door de pijn. Angst voelde ze niet echt.. Ze slikte en wende haar blik af. 'Alsjeblieft..' had dat gemoeten? Had ze die derde "alsjeblieft" moeten spreken, hardop?! Ze kneep haar ogen dicht en slikte even. Haar been deed nog steeds pijn en als ze eerlijk was had ze niet het idee al op te kunnen staan. Al kon het altijd zo zijn dat ze zichzelf op dit moment onderschatte. Het zou haar niet eens verbazen.. Ze had gegeild, gesmeekt.. Waarom eigenlijk? Wat was er in hemelsnaam met haar?!

"Oh man... Dit voelt zo goed... De extase... Is fantastisch!" Ja het ging sneller dan hij verwachtte. Ze kneep haar ogen dicht en spande zich op, dat was de bedoeling. Hij volgde elke beweging terwijl hij zo enorm genoot van de pijn die ze samen deelden. "Fantastisch hé? Je bent vervloekt, we delen nu de pijn! Zo GEWELDIG!" Hij lachte vol genot. Ze opende haar ogen en liet zich door haar knieën zakken. Het beest produceerde een schel gepiep. "Oh hou je bek mormel. Je baas heeft het zelf gezocht" Hij grijnsde breed "Zo weet je nu dat je me niet mag onderschatten." Tári hief haar hoofd. Ze had haar ogen geopend en keek Hidan met een giftige blik aan. "Haat is zo fantastisch, kom laten we nog een deel raken. Zo, welk deel zullen we nu raken? Bovenarm? Of misschien wat lager? Weet je wat? Kies jij maar wat het volgende zal zijn. Zo respectvol ben ik wel kleine meid."
'Nee..' begon ze en Hidan hief de staak op en strekte zijn arm uit, hij grijnsde en bloed druppelde van het scherpe wapen. 'Alsjeblieft..' begon ze weer. Hij liet de staak langzaam naar zijn arm gaan. Ze zuchtte even: 'Alsjeblieft.. Stop..' Hij grijnsde breed en hoorde haar laatste woorden, hoe ze slikte en haar ogen dichtkneep en zei : 'Ik.. Smeek je.. Stop alsjeblieft..' Een smeekbede, hoe lief van haar. Hij grijnsde "Je moet jezelf niet overschatten en de tegenstander onderschatten. Of wil je nog meer... Pijn?"
Ze slikte en wende haar blik af. 'Alsjeblieft..' Hij grijnsde, hij wou haar nog meer pijn laten voelen, maar had dat wel nut? Had dat dan zijn offer aan Jashin voldaan? Hij nam de ketting met het Jashin symbool vast en bracht het naar zijn lippen. Hij sloot zijn ogen en prevelde "Je was een goed offer. Jashin zal je sparen." Hij stapte uit zijn vervloekte cirkel en hij werd weer zijn gewone kleur, de wond op zijn been was duidelijk, het bloed vloeide er nog altijd uit. Hij grijnsde en keek er zelfvoldaan naar.

Ze opende haar ogen en liet zich door haar knieën zakken. Terra produceerde een schel gepiep. "Oh hou je bek mormel. Je baas heeft het zelf gezocht" Hij grijnsde breed "Zo weet je nu dat je me niet mag onderschatten." Tári hief haar hoofd. Ze had haar ogen geopend en keek Hidan met een giftige blik aan. "Haat is zo fantastisch, kom laten we nog een deel raken. Zo, welk deel zullen we nu raken? Bovenarm? Of misschien wat lager? Weet je wat? Kies jij maar wat het volgende zal zijn. Zo respectvol ben ik wel kleine meid."
'Nee..' begon ze en Hidan hief de staak op en strekte zijn arm uit, hij grijnsde en bloed druppelde van het scherpe wapen. 'Alsjeblieft..' begon ze weer. Hij liet de staak langzaam naar zijn arm gaan. Ze zuchtte even: 'Alsjeblieft.. Stop..' Hij grijnsde breed en hoorde haar laatste woorden, hoe ze slikte en haar ogen dichtkneep en zei: 'Ik.. Smeek je.. Stop alsjeblieft..' Hij grijnsde "Je moet jezelf niet overschatten en de tegenstander onderschatten. Of wil je nog meer... Pijn?" ze had hem niet onderschat.. Oke, misschien een heel klein beetje.. Maar die fout maakte iedereen wel eens.. Moest je daar dan meteen voor gestraft worden? Jep.. Blijkbaar wel dus. Had ze zichzelf overschat? Nee, zeker niet. Als ze iets niet had gedaan was het zichzelf overschat. Ze was enkel niet bang geweest, had het "druk mes tegen keel" ding al vaker meegemaakt en dus was het niet echt iets waar je bang om kon zijn.. Zij niet tenminste.. Ze slikte en wende haar blik af. 'Alsjeblieft..' Hidan grijnsde. Hij nam de ketting die om zijn hals hing vast en bracht het naar zijn lippen. Hij sloot zijn ogen en prevelde "Je was een goed offer. Jashin zal je sparen." hij stapte uit zijn cirkel en kreeg weer zijn normale kleur. De wond op zijn been was overduidelijk. Het bloed vloeide er uit. Hij grijnsde en keek er zelfvoldaan naar. Tári haalde opgelucht adem, al was ze er niet zo zeker van of dat wel slim was. Iets zei haar dat ze hier nu als een bang hondje most zitten bidden om niet nog eens door Hidan.. Nee, hoe kwam ze alleen al aan die gedachte?! Ze had nog nooit gesmeekt.. Wat was er mis met haar? Wacht is.. Ze liet haar blik naar haar benen glijden. Ze.. Zat op haar knieën.. Kon je dit vergelijken met voor iemand knielen? Zij wel.. Ze klapte haar kiezen op elkaar toen een pijnscheut eerst door haar been trok en vervolgens zijn reis verder door haar lichaam voortzette. Ze liet haar hoofd hangen. Was ze.. Bang? Daar leek het wel op, maar hoe? Ze was eigenlijk nog nooit bang geweest. Nee, dat was een leugen. Ze was pas nog bang geweest. Maar dat was een andere manier van bang zijn. Bang zijn dat iemand weg gaat en je achterlaat is een andere angst dan dit.. Dit was angst voor pijn.. Had ze dat ooit eerder gehad? Nee.. Ze slikte. Haar ogen werden groot toen ze een zachte piep hoorde. Terra! Ze had geen idee waar het dier al die tijd precies had gezeten.. Maar het was er dus nog.. het was niet weg gerent of.. Hidan had haar ook niks gedaan. Nog niet tenminste. Wacht is.. Ze begreep ineens waar ze bang voor was. Niet voor haar eigen pijn, maar dat van Terra. Of voor beide? Als ze nu moest kiezen.. Terra, zijzelf.. Lastige keus.. Onmogelijke keus. Normaal zou ze metten Terra zeggen, maar nu klopte er niks van haar gedachtes. Terra drukte voorzichtig haar neus tegen Tári's been. Verkeerde been.. Een pijnkreet verliet alweer haar mond. Tranen welde op in haar ogen, verlieten haar oogleden echter niet. Ze wilde niet huilen. Niet bij hem tenminste. Ze ging hem niet geven wat hij wilde! Had ze eigenlijk wel keus? Nee.. Terra trok meteen haar snuit terug en piepte zacht. Het klonk meelevend en wat bezorgd, maar ook razend. Als je aan Tári zou vragen wie haar beter kende dan wie dan ook, zou ze zeker Terra zeggen. Het klopte, Mats kende haar ook wel, maar hij was niet 24/7 bij haar. Terra wel. De piep geluiden gingen over naar hard gegrom, duidelijk tegen Hidan. Tári kromp ineen. Of het angst of pijn was, ze wist het niet precies maar amper hoorbaar zei ze: 'Kop dicht, Terra.. Alsjeblieft..' alsof het dier naar haar bazin zou luisteren. Nee, Terra ging net zo leuk door. Ze wist het zeker. Dit gevoel, was angst..

Bleh.. Hoop dat je er wat mee kan

"Haat is zo fantastisch, kom laten we nog een deel raken. Zo, welk deel zullen we nu raken? Bovenarm? Of misschien wat lager? Weet je wat? Kies jij maar wat het volgende zal zijn. Zo respectvol ben ik wel kleine meid."
'Nee..' begon ze en Hidan hief de staak op en strekte zijn arm uit, hij grijnsde en bloed druppelde van het scherpe wapen. 'Alsjeblieft..' begon ze weer. Hij liet de staak langzaam naar zijn arm gaan. Ze zuchtte even: 'Alsjeblieft.. Stop..' Hij grijnsde breed en hoorde haar laatste woorden, hoe ze slikte en haar ogen dichtkneep en zei: 'Ik.. Smeek je.. Stop alsjeblieft..' Hij grijnsde "Je moet jezelf niet overschatten en de tegenstander onderschatten. Of wil je nog meer... Pijn?" Hij lachte, het was fantastisch om te ervaren hoe erg hij kon laten lijden. Ze slikte en wende haar blik af. 'Alsjeblieft..' Hidan grijnsde. Hij nam de ketting die om zijn hals hing vast en bracht het naar zijn lippen. Hij sloot zijn ogen en prevelde "Je was een goed offer. Jashin zal je sparen." hij stapte uit zijn cirkel en kreeg weer zijn normale kleur. De wond op zijn been was overduidelijk. Het bloed vloeide er uit. Hij grijnsde en keek er zelfvoldaan naar. Tári haalde opgelucht adem en dat was geen geen goed idee "Be afraid you heathen!"
Ze liet haar blik naar haar benen glijden. Ze kon het blijkbaar niet geloven dat ze op haar knieën zat. Het beest begon van piepen over te gaan naar grommen. Hij stond weer voor haar en trok haar met haar haar omhoog toen Terra gromde. amper hoorbaar zei Tari: 'Kop dicht, Terra.. Alsjeblieft..'
"Laat je beest zijn bek houden of het beest zit zonder bazin." Hij keek Tari met een brede grijns aan. "En dan beginnen we ineens met de vitale punten." Hij grijnsde breed en likte zijn lippen. Wat extra bloed kon er bij hem nog zeker in. Hij lachte luid, hij was echt zichzelf verloren. Geen enkel greintje van de lieve behulpzame Hidan was verdwenen voor nu. Hij keek Tari uitdagend aan: "Wat zal het worden meid?"

Ze slikte en wende haar blik af. 'Alsjeblieft..' Hidan grijnsde. Hij nam de ketting die om zijn hals hing vast en bracht het naar zijn lippen. Hij sloot zijn ogen en prevelde "Je was een goed offer. Jashin zal je sparen." hij stapte uit zijn cirkel en kreeg weer zijn normale kleur. De wond op zijn been was overduidelijk. Het bloed vloeide er uit. Hij grijnsde en keek er zelfvoldaan naar. Tári haalde opgelucht adem en dat was geen goed idee "Be afraid you heathen!"
Ze liet haar blik naar haar benen glijden. Ze kon niet geloven dat ze op haar knieën zat. Terra begon van piepen over te gaan naar grommen. Hij stond weer voor haar en trok haar met haar haar omhoog toen Terra gromde. amper hoorbaar zei Tári: 'Kop dicht, Terra.. Alsjeblieft..'
"Laat je beest zijn bek houden of het beest zit zonder bazin." Hij keek Tári met een brede grijns aan. "En dan beginnen we ineens met de vitale punten." Hij grijnsde breed en likte zijn lippen. Tári's ogen werden hard. Hidan keek haar uitdagend aan: "Wat zal het worden meid?" wat was haar keus? Stel de vraag nog eens.. Wie was belangrijker? Zijzelf of Terra? Die vraag was voor haar nu gewoon onmogelijk te beantwoorden.. Nu kon ze het niet beantwoorden.. Ze kneep haar ogen tot spleetjes: 'Als ze wilt grommen, gromt ze.. Daar valt helaas weinig aan te doen.' in haar stem doorklonk duidelijke angst, al hield ze haar gezicht emotieloos. De angst was duidelijk, ze was bang dat Hidan Terra iets zou doen. Misschien was die angst voor pijn er ook wel, maar op dit moment was het eerder angst voor Terra. Ze klapte haar kiezen op elkaar. Misschien waren haar woorden niet de slimste aller tijden geweest.. Maar goed. Alles wat ze vandaag had gezegd tegen meneer hier had hij verkeerd begrepen. 'Bovendien.. Ze is geleerd haar bazin te beschermen..' in haar stem was nog steeds angst te horen, maar haar emotieloze gezichtsuitdrukking werd geamuseerd. Terra was koppig, misschien nog koppiger dan Tári zelf. Als ze wilde grommen, gromde ze. Als ze bereid was bang te zijn, was ze bang. En als je het aan Tári vroeg zou Terra nog het liefst de plek van haar bazin over nemen. 'Dus zal ze dat ook doen.' ze wist dat ze Terra hier misschien niet meteen mee hielp. Hoogstwaarschijnlijk was ze Hidan nu enkel aan het uitdagen. Bij alles wat ze zei klonk de angst in haar stem door, maar haar gezicht was geamuseerd en klopte in geen enkel opzicht bij haar stem op dit moment. Ze grijnsde even vluchtig en keek Hidan afwachtend aan. Wetend dat hij gelijk had gehad toen hij had gezegd dat zij hier de gene was die stom bezig was. Zeker op dit moment..

'Alsjeblieft..' Hidan grijnsde. Hij nam de ketting die om zijn hals hing vast en bracht het naar zijn lippen. Hij sloot zijn ogen en prevelde "Je was een goed offer. Jashin zal je sparen." hij stapte uit zijn cirkel en kreeg weer zijn normale kleur. De wond op zijn been was overduidelijk. Het bloed vloeide er uit. Hij grijnsde en keek er zelfvoldaan naar. Tári haalde opgelucht adem en dat was geen goed idee "Be afraid you heathen!"
Ze liet haar blik naar haar benen glijden. En terecht, want zijn wonde, was hetzelfde als die van haar en dat zou ze goed genoeg weten. 'Kop dicht, Terra.. Alsjeblieft..'
"Laat je beest zijn bek houden of het beest zit zonder bazin." Hij keek Tári met een brede grijns aan. "En dan beginnen we ineens met de vitale punten." Hij grijnsde breed en likte zijn lippen. Tári's ogen werden hard. Hidan keek haar uitdagend aan: "Wat zal het worden meid?"
Ze kneep haar ogen tot spleetjes: 'Als ze wilt grommen, gromt ze.. Daar valt helaas weinig aan te doen.' in haar stem doorklonk duidelijke angst. Hij lachte en pakte Terra op bij haar tere keeltje. Hij hield zijn mes tegen de keel van het diertje.
'Bovendien.. Ze is geleerd haar bazin te beschermen..' in haar stem was nog steeds angst te horen, maar haar emotieloze gezichtsuitdrukking werd geamuseerd. Evenerg geamuseerd als die van Hidan zelf. 'Dus zal ze dat ook doen.'
Ze grijnsde even vluchtig en keek Hidan afwachtend aan. Hidan lachte met een vreemde bloedzuchtige honger op zijn gezicht.
"Dat zal ze wel doen, maar lang leven zal ze niet doen als je verkeerde stappen blijft zetten. "

"Laat je beest zijn bek houden of het beest zit zonder bazin." Hij keek Tári met een brede grijns aan. "En dan beginnen we ineens met de vitale punten." Hij grijnsde breed en likte zijn lippen. Tári's ogen werden hard. Hidan keek haar uitdagend aan: "Wat zal het worden meid?"
Ze kneep haar ogen tot spleetjes: 'Als ze wilt grommen, gromt ze.. Daar valt helaas weinig aan te doen.' in haar stem doorklonk duidelijke angst. Hij lachte en pakte Terra op bij haar tere keeltje. Hij hield zijn mes tegen de keel van het diertje.
'Bovendien.. Ze is geleerd haar bazin te beschermen..' in haar stem was nog steeds angst te horen, maar haar emotieloze gezichtsuitdrukking werd geamuseerd. Even erg geamuseerd als die van Hidan zelf. 'Dus zal ze dat ook doen.'
Ze grijnsde even vluchtig en keek Hidan afwachtend aan. Hidan lachte met een vreemde bloeddorstige honger op zijn gezicht.
"Dat zal ze wel doen, maar lang leven zal ze niet doen als je verkeerde stappen blijft zetten." meteen kwamen er woorden in haar hoofd die ze beter niet kon zeggen. Al kon ze het niet laten de belofte aan zichzelf te maken. Het was een vaste regel. Doe Terra iets.. En je bent er geweest. Beter dat ze dat niet zei.. Terra piepte zacht. Het klonk niet angstig.. Boos? Nee.. Tári beet op haar lip. Besloot dit keer het tong gedeelte over te slaan. Ze slikte krampachtig en keek naar de zwarte Tasmaanse duivel die Hidan vast had. Ze zuchtte geërgerd. Niet om het feit dat ze weer iets stoms had gedaan. Nee om het feit dat ze iets ging zeggen wat haar jaren dwars ging zitten. 'Wat is in jou ogen geen domme zet?' stil zitten en mond houden? Niet in haar ogen dus.. Moest ze..? Als ze weer moest gaan smeken werd ze gek. Maar had ze eigenlijk wel een keus? Niet smeken betekende hoogstwaarschijnlijk het einde van Terra. Zou ze dat willen? Zou ze de dood van haar beste vriendje op haar geweten willen hebben? Nee.. Ze slikte. Ze wilde nu niet meteen iets zeggen, bang dat het in de ogen van Hidan een stomme stap was, bang dat ze Terra indirect iets aan deed. Ze sloot haar ogen kort. Ze had een andere keus.. Er zaten nog acht messen in haar riem.. Het was een stomme stap. Niet alleen in Hidans ogen. Ze slikte nog een keer. Het zou haar iet eens lukken. Als ze haar messen wilde gebruiken zou ze als eerste moeten staan, dan zou ze ook nog eens in staat moeten zijn te ontwijken. Staan zou nog kunnen gaan, ontwijken ging het nu niet worden.. 'Zeg me nu niet dat ik voor je moet smeken, Terra..' het was minder dan een fluistertoon en ze zou Hidan een prijs geven als hij het had kunnen horen. Ze wilde niet smeken, al zei alles tegen haar dat ze het moest doen, dat ze gedwongen was te smeken.. Het werd misschien wel eens tijd iets terug te doen voor Terra. Het dier had haar altijd geholpen.. Had zij ooit iets terug gedaan? Was het ooit nodig geweest? Nee en nee.. Terra maakte een sissend geluid. Tári opende haar ogen. 'Wat wil je dat ik doe?' ze liet haar blik naar Terra glijden. Haar eerst geamuseerde blik was wat bezorgd en angstig. 'Ik doe alles.. Als je haar maar met rust laat..' Terra's gesis werd iets erger bij die woorden. Alsof ze wilde dat Tári het niet had gezegd. Tári zuchtte en keek Hidan strak aan. Ze wilde alles doen, als hij Terra liet gaan. Zonder schrammen. Alles..

"Laat je beest zijn bek houden of het beest zit zonder bazin." Hij keek Tári met een brede grijns aan. "En dan beginnen we ineens met de vitale punten." Hij grijnsde breed en likte zijn lippen. Tári's ogen werden hard. Hidan keek haar uitdagend aan: "Wat zal het worden meid?"
Ze kneep haar ogen tot spleetjes: 'Als ze wilt grommen, gromt ze.. Daar valt helaas weinig aan te doen.' in haar stem doorklonk duidelijke angst. Hij lachte en pakte Terra op bij haar tere keeltje. Hij hield zijn mes tegen de keel van het diertje.
'Bovendien.. Ze is geleerd haar bazin te beschermen..' in haar stem was nog steeds angst te horen, maar haar emotieloze gezichtsuitdrukking werd geamuseerd. Even erg geamuseerd als die van Hidan zelf. 'Dus zal ze dat ook doen.'
Ze grijnsde even vluchtig en keek Hidan afwachtend aan. Hidan lachte met een vreemde bloeddorstige honger op zijn gezicht.
"Dat zal ze wel doen, maar lang leven zal ze niet doen als je verkeerde stappen blijft zetten." Hij grijnsde en wachtte af van wat Tari zou doen. Ze zou vast wel weer de verkeerde woorden zeggen. . 'Wat is in jou ogen geen domme zet?'
Hij grijnsde, vast niet heel veel in geval van vechten. Hetgene wat Tari's lippen verliet had hij niet kunne verstaan en het liplezen ging hem ook niet dus hij besloot dat het niet relevant was. 'Wat wil je dat ik doe?' ze liet haar blik naar Terra glijden. Haar eerst geamuseerde blik was wat bezorgd en angstig. 'Ik doe alles.. Als je haar maar met rust laat..' Terra's gesis werd iets erger bij die woorden. Hidan wou het beest de mond snoeren maar in plaats daarval liet hij het dier op Tari's schoot vallen en ging hij voor Tari zitten. "Ik ken je vriendje van vroeger. Vertel me eens wat meer over hem." Hij grijnsde en hield zijn scythe nog vast in het geval als Tari naar haar messen greep.

'Als ze wilt grommen, gromt ze.. Daar valt helaas weinig aan te doen.' in haar stem doorklonk duidelijke angst. Hij lachte en pakte Terra op bij haar tere keeltje. Hij hield zijn mes tegen de keel van het diertje.
'Bovendien.. Ze is geleerd haar bazin te beschermen..' in haar stem was nog steeds angst te horen, maar haar emotieloze gezichtsuitdrukking werd geamuseerd. Even erg geamuseerd als die van Hidan zelf. 'Dus zal ze dat ook doen.'
Ze grijnsde even vluchtig en keek Hidan afwachtend aan. Hidan lachte met een vreemde bloeddorstige honger op zijn gezicht.
"Dat zal ze wel doen, maar lang leven zal ze niet doen als je verkeerde stappen blijft zetten." Hij grijnsde en wachtte af van wat Tári zou doen. Ze zou vast wel weer de verkeerde woorden zeggen. 'Wat is in jou ogen geen domme zet?' Hidan grijnsde. 'Wat wil je dat ik doe?' ze liet haar blik naar Terra glijden. Haar eerst geamuseerde blik was wat bezorgd en angstig. 'Ik doe alles.. Als je haar maar met rust laat..' Terra's gesis werd iets erger bij die woorden. Hidan wou het beest de mond snoeren maar in plaats daarvan liet hij het dier op Tári's schoot vallen en ging hij voor Tári zitten. Tári legde meteen haar hand op de rug van het dier. Terra ademde snel en piepte amper hoorbaar. "Ik ken je vriendje van vroeger. Vertel me eens wat meer over hem." Hij grijnsde en hield zijn scythe nog vast. Ze slikte. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen. Hoe wist hij.. 'Hoe ken je hem?' juist ja.. Slimme zet? Nope.. Misschien zelfs stom te noemen. Ja, eigenlijk was dat al een feit. Alles wat ze zei was nu stom. Maar voor ze hem ook maar iets ging zeggen wilde ze weten hoe hij Mats kende en hoe.. Hij in hemelsnaam wist dat hij haar vriendje was. Terra hief haar kopje iets en duwde haar snuit tegen Tári's buik. Tári wilde het dier eigenlijk bevelen weg te rennen en niet terug te komen.. Ze kon het alleen niet, kon het dier nu niet alleen laten. 'Hoe weet je dat hij.. Mijn vriendje is?' nog een vraag.. Zou Hidan ongeduldig kunnen worden. o nee, volgens haar was hij dat al.. Ze slikte krampachtig, luisterde naar zijn antwoord. Haar blik werd hard. wat ze nu ging zeggen.. Ze wist zeker dat ze er spijt van zou krijgen. Maar goed, domme actie na domme actie. Wat was er mis mee? Misschien was het gewoon dat ze zichzelf er een keer voor wilde straffen? Nee.. 'Als je hem toch al kent.. Waarom zou ik je dan nog iets moeten vertellen?' al zei iets haar dat ze niet zo koppig moest zijn, dwong een stem haar toe te geven.. Het was misschien niet zo, maar het voelde als een belofte. Ze wilde niemand vertellen wat ze wist. Zij had Mats bepaalde dingen in vertrouwen gezegd, was het dan niet ook zo dat zij haar mond moest houden over de dingen die hij had verteld? Misschien niet, maar zo voelde het wel. Tári slikte even toen het besef binnen kwam dat ze net iets stoms had gedaan. Haar vingers sloten iets strakker om Terra heen en even was het dier doodstil, leek het de zelfde angst te voelen als haar bazin. Tári verslapte haar greep iets toen ze bedacht dat ze Terra zo nog zou wurgen, maar hield het dier nog steeds strak vast. Haar woorden, als Hidan dan toch boos werd.. Haar woorden, haar straf..

'Als ze wilt grommen, gromt ze.. Daar valt helaas weinig aan te doen.' zei tari met volle angst in haar stem wat bij Hidan leidde tot meer amusement. De angst, een gevoel dat zo overheersend kon werken dat leidde dat je een mens alles kon laten doen wat jij wenstte. 'Bovendien.. Ze is geleerd haar bazin te beschermen..' in haar stem was nog steeds angst te horen, maar haar emotieloze gezichtsuitdrukking werd geamuseerd. Even erg geamuseerd als die van Hidan zelf. 'Dus zal ze dat ook doen.' Hij lachtte en kreeg een vreemde bloeddorstige honger op zijn gezicht. "Dat zal ze wel doen, maar lang leven zal ze niet doen als je verkeerde stappen blijft zetten." Hij grijnsde en wachtte af van wat Tári zou doen. Ze zou vast wel weer de verkeerde woorden zeggen. 'Wat is in jou ogen geen domme zet?' Hidan grijnsde. 'Wat wil je dat ik doe?' ze liet haar blik naar Terra glijden. Haar eerst geamuseerde blik was wat bezorgd en angstig. 'Ik doe alles.. Als je haar maar met rust laat..' Terra's gesis werd iets erger bij die woorden. Hidan wou het beest de mond snoeren maar in plaats daarvan liet hij het dier op Tári's schoot vallen en ging hij voor Tári zitten. Tári legde meteen haar hand op de rug van het dier. Terra ademde snel en piepte amper hoorbaar. "Ik ken je vriendje van vroeger. Vertel me eens wat meer over hem." Hij grijnsde en hield zijn scythe nog vast. Ze slikte. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen. 'Hoe ken je hem?'
'Hoe weet je dat hij.. Mijn vriendje is?' vroeg er daarbij ook nog eens.
"Van Razen, ik heb met hem daar gevochten, ik had namelijk een van zijn vrienden aangevallen. Hij is geen gemakkelijke tegenstander en hij zei wat over jou nadat ik hem vertelde waarom ik hem aanviel, het was heel simpel. Ik had misschien niet zo moeten reageren maar ja, hij zal me vast wel weer eens opzoeken om me dan nog eens te proberen me af te maken." Hij lachte om zijn laatste woorden.
'Als je hem toch al kent.. Waarom zou ik je dan nog iets moeten vertellen?'zei ze en Hidan grijnsde
"Als je wilt dat je beestje daar nog leeft kan je best wat zeggen over hoe hij is." zei hij eindelijk met een serieuze blik

'Ik doe alles.. Als je haar maar met rust laat..' Terra's gesis werd iets erger bij die woorden. Hidan wou het beest de mond snoeren maar in plaats daarvan liet hij het dier op Tári's schoot vallen en ging hij voor Tári zitten. Tári legde meteen haar hand op de rug van het dier. Terra ademde snel en piepte amper hoorbaar. "Ik ken je vriendje van vroeger. Vertel me eens wat meer over hem." Hij grijnsde en hield zijn scythe nog vast. Ze slikte. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen. 'Hoe ken je hem?'
'Hoe weet je dat hij.. Mijn vriendje is?' vroeg er daarbij ook nog eens.
"Van Razen, ik heb met hem daar gevochten, ik had namelijk een van zijn vrienden aangevallen. Hij is geen gemakkelijke tegenstander en hij zei wat over jou nadat ik hem vertelde waarom ik hem aanviel, het was heel simpel. Ik had misschien niet zo moeten reageren maar ja, hij zal me vast wel weer eens opzoeken om me dan nog eens te proberen me af te maken." Hij lachte om zijn laatste woorden. Eerlijk gezegd klonk dat inderdaad precies als Mats. 'Als je hem toch al kent.. Waarom zou ik je dan nog iets moeten vertellen?' zei ze en Hidan grijnsde
"Als je wilt dat je beestje daar nog leeft kan je best wat zeggen over hoe hij is." zei hij eindelijk met een serieuze blik. Oke, dat was dus de druppel. Tári's blik werd hard en met een kille stem snauwde ze: 'Raak Terra nog een keer met een vinger aan en ik maak je af!' ze zette een van haar nagels in de hals van het dier. Terra gromde zacht en keek Hidan net als haar Bazin kil aan. De kraaloogjes van het dier leken vuur te spuwen. 'Ik vertel je niks! Nu niet, nooit niet.' de angst had plaats gemaakt voor woede. Iets wat ze nu eigenlijk niet echt kon gebruiken. Ze meende wat ze zei. Hij raakte Terra aan, hij was er geweest. Ze zou geen woord zeggen. Oke, misschien als haar lippen uit zichzelf gingen bewegen.. Al ging dat niet erg snel meer gebeuren, niet nu die woede haar over had genomen. Terra stopte met grommen en wende haar kop naar Tári. Ze besteedde geen aandacht aan het dier. Had haar blik enkel op Hidan gericht. Haar vuurrode ogen stonden kil en straalde pure haat uit. Al zou ze iets moeten doen waardoor ze haar part nooit meer zou kunnen lopen. Hij bleef van Terra af! Haar part was ze verlamd. Ze keek hem doordringend aan: 'Denk er niet eens aan.' het smeken van toen straks was vergeten. De pijn die ze toen straks had gehad, waar ze zelf om had gegild, was vergeten. De pijn die nog over was voelde ze wel, was echter niet sterker dan de woede die Hidan bij haar omhoog had weten te krijgen..

'Ik doe alles.. Als je haar maar met rust laat..' Terra's gesis werd iets erger bij die woorden. Hidan wou het beest de mond snoeren maar in plaats daarvan liet hij het dier op Tári's schoot vallen en ging hij voor Tári zitten. Tári legde meteen haar hand op de rug van het dier. Terra ademde snel en piepte amper hoorbaar. "Ik ken je vriendje van vroeger. Vertel me eens wat meer over hem." Hij grijnsde en hield zijn scythe nog vast. Ze slikte. Haar ogen waren tot spleetjes geknepen. 'Hoe ken je hem?'
'Hoe weet je dat hij.. Mijn vriendje is?' vroeg er daarbij ook nog eens.
"Van Razen, ik heb met hem daar gevochten, ik had namelijk een van zijn vrienden aangevallen. Hij is geen gemakkelijke tegenstander en hij zei wat over jou nadat ik hem vertelde waarom ik hem aanviel, het was heel simpel. Ik had misschien niet zo moeten reageren maar ja, hij zal me vast wel weer eens opzoeken om me dan nog eens te proberen me af te maken."
'Als je hem toch al kent.. Waarom zou ik je dan nog iets moeten vertellen?' zei ze en Hidan grijnsde
"Als je wilt dat je beestje daar nog leeft kan je best wat zeggen over hoe hij is." zei hij eindelijk met een serieuze blik. Tári's blik werd hard en met een kille stem snauwde ze: 'Raak Terra nog een keer met een vinger aan en ik maak je af!' ze zette een van haar nagels in de hals van het dier. Terra gromde zacht en keek Hidan net als haar Bazin kil aan. De kraaloogjes van het dier leken vuur te spuwen. 'Ik vertel je niks! Nu niet, nooit niet.' En met deze woorden nam hij bloed van haar been dat gewond was. Hij deed weer hetzelfde en ging weer het bloed in zich opnemen, maakte weer een offer van zijn eigen bloed. Met zijn voet tekende hij het Jashin teken weer op de grond. Hij stapte er in en keek Tari met een glimlach aan, "U doet me zoveel eer aan om weer jouw pijn te mogen voelen" Hij glimlachte breed en lachte weer eens. Hij nam zijn staak weer en hief deze boven zijn hoofd

'Als je hem toch al kent.. Waarom zou ik je dan nog iets moeten vertellen?' zei ze en Hidan grijnsde
"Als je wilt dat je beestje daar nog leeft kan je best wat zeggen over hoe hij is." zei hij eindelijk met een serieuze blik. Tári's blik werd hard en met een kille stem snauwde ze: 'Raak Terra nog een keer met een vinger aan en ik maak je af!' ze zette een van haar nagels in de hals van het dier. Terra gromde zacht en keek Hidan net als haar bazin kil aan. De kraaloogjes van het dier leken vuur te spuwen. 'Ik vertel je niks! Nu niet, nooit niet.' En met deze woorden nam hij bloed van haar been dat gewond was. Hij deed weer hetzelfde en ging weer het bloed in zich opnemen, maakte weer een offer van zijn eigen bloed. Met zijn voet tekende hij het Jashin teken weer op de grond. Hij stapte er in en keek Tári met een glimlach aan, "U doet me zoveel eer aan om weer jouw pijn te mogen voelen" Hij glimlachte breed en lachte weer eens. Hij nam zijn staak weer en hief deze boven zijn hoofd. Tári klapte haar kiezen op elkaar, liet Terra los en pakte een van haar messen vast. Eerst had de angst haar overgenomen en nu de woede? Daar leek het wel op. Ze zette haar handen op de grond voor haar en zette zich af zodat ze rechtop stond. Ze zorgde ervoor dat ze maar op een been stond. Haar andere been tilde ze iets op. Evenwicht bewaren was nu nog niet zo moeilijk.. Maar wat als ze dat mes gooide? Ze pakte er nog twee uit haar riem. Terra gromde zacht en rende een stukje uit de buurt van haar bazin. Tári gromde zacht en siste tegen Hidan: 'Al doe ik je een eer.. Het maakt me niet uit!' ze kneep haar ogen tot spleetjes en strekte haar arm. Doordat ze haar arm met een redelijke snelheid strekte verloor ze even haar evenwicht en moest ze voor een paar seconde op beide benen staan. Een pijnscheut ging door haar heen. Ze klapte haar kiezen op elkaar en zorgde ervoor dat haar tong ertussen zat zodat ze niet kon gillen. Pas toen ze alle drie de messen los had gelaten kon ze weer op een been staan. Een van die messen moest toch raak zijn. Het kon haar niet schelen of er twee langs Hidan heen gingen, zolang de laatste hem maar zou raken. Ze pakte een ander mes in haar handen. Ineens schoor haar iet te binnen. Haar ogen werden groot en ze beet zo hard op haar tong dat ze de bloedsmaak duidelijk kon proeven. Als Hidan zichzelf stak.. Voelde zij dat ook.. Dus.. Haar blik ging naar de messen. Nu ze ze door de lucht zag gaan wist ze het zeker. Het middelste mes zou zich geheid in Hidans buik boren. Ze slikte. De andere twee messen zouden langs hem heen gaan, zouden geen enkele schaden aan richten. Terra kwam luid grommend naar voren zodra ze had gezien dat haar bazin een aantal messen had gegooid. Automatisch graaide Tári naar een tweede mes. In beide handen had ze nu een mes. Al was haar vermoedde juist.. Ging ze zo precies het zelfde voelen als Hidan, als hij het al op de zelfde manier voelde.. Het maakte nu niks uit. Hij had haar laten smeken, laten gillen.. Hij had niet alleen de woede grijns bereikt door Terra te bedreigen. Hij had die woede grens al eerder bereikt! Ze verstevigde de greep rond de messen en klemde haar kiezen strakker dan ooit op elkaar. Terra sprong naar voren en ging voor Tári staan. Niet dat het nut had.. Het dier gromde zo fel dat het wel leek of zij de gene was die elk moment aan kon vallen..

'Als je hem toch al kent.. Waarom zou ik je dan nog iets moeten vertellen?' zei ze en Hidan grijnsde
"Als je wilt dat je beestje daar nog leeft kan je best wat zeggen over hoe hij is." zei hij eindelijk met een serieuze blik. Tári's blik werd hard en met een kille stem snauwde ze: 'Raak Terra nog een keer met een vinger aan en ik maak je af!' ze zette een van haar nagels in de hals van het dier. Terra gromde zacht en keek Hidan net als haar bazin kil aan. De kraaloogjes van het dier leken vuur te spuwen. 'Ik vertel je niks! Nu niet, nooit niet.' En met deze woorden nam hij bloed van haar been dat gewond was. Hij deed weer hetzelfde en ging weer het bloed in zich opnemen, maakte weer een offer van zijn eigen bloed. Met zijn voet tekende hij het Jashin teken weer op de grond. Hij stapte er in en keek Tári met een glimlach aan, "U doet me zoveel eer aan om weer jouw pijn te mogen voelen" Hij glimlachte breed en lachte weer eens. Hij nam zijn staak weer en hief deze boven zijn hoofd. Tari liet haar dier los en pakte een van haar messen vast. Alsof ze was vergeten als Tari hem trof, dat ze dezelfde pijn ging voelen als hij. Ze pakte er nog twee uit haar riem. Terra gromde zacht en rende een stukje uit de buurt van haar bazin. Tári gromde zacht en siste tegen Hidan: 'Al doe ik je een eer.. Het maakt me niet uit!' ze kneep haar ogen tot spleetjes en strekte haar arm. Doordat ze haar arm met een redelijke snelheid strekte verloor ze even haar evenwicht en moest ze voor een paar seconde op beide benen staan. Hij voelde haar pijn en daar genoot hij van. Hij zag de messen die op hem afvlogen en hij bewoog niet. Een van de messen raakte hem volop in zijn buik en hij zakte door elkaar. Hij lachte, hij was in deze cirkel onsterfelijk. In de buik zaten vitale punten zoals de maag, dus als ze deze had geraakt had ze een dik probleem. Maar hij trok het mes eruit en niks van zijn inhoud van het eten kwam eruit dus ze had geluk. "Stomme stomme zet..." Hij grijnsde breed en keek naar Terra "Als je dier me aanvalt zal jij ook weer pijn voelen." Hij grijnsde en raapte de staak op die hij had laten vallen toen hij was geraakt. Hij stond wankel recht en veegde de wonde schoon. Ze zou genezen. Hij moest alleen genezen en als hij in de cirkel stond zou dat van haar ook helen, dus dat had nu gaan zin. Dus hij stapte uit de cirkel en heelde zijn wonde. Toen stapte hij er weer in voordat de cirkel kon verdwijnen.

'Al doe ik je een eer.. Het maakt me niet uit!' ze kneep haar ogen tot spleetjes en strekte haar arm. Doordat ze haar arm met een redelijke snelheid strekte verloor ze even haar evenwicht en moest ze voor een paar seconde op beide benen staan. Hij voelde haar pijn en daar genoot hij van. Hij zag de messen die op hem afvlogen en hij bewoog niet. Een van de messen raakte hem volop in zijn buik en hij zakte door elkaar. Tári kneep haar ogen dicht en liet zich door haar benen zakken. Juist ja, haar vermoedde was dus juist geweest.. Hidan lachte. Hij trok het mes uit zijn buik. "Stomme stomme zet..." ondanks de pijn grijnsde ze. Hidan grijnsde breed en keek naar Terra. "Als je dier me aanvalt zal jij ook weer pijn voelen." Hij grijnsde en raapte de staak op die hij had laten vallen toen hij was geraakt. Hij stond wankel recht en veegde de wonde schoon. Tári liet haar blik naar Terra glijden die achterom keek. 'Doe wat je niet laten kunt, kleintje..' kon pijn erger zijn dan dit? Waarschijnlijk niet.. Bovendien, pijn kon overgaan. Niet altijd snel, maar alle pijn stopte ooit. Terra gromde en haar haren kwamen overeind te staan. 'Laat zien hoe scherp die tanden van je zijn..' Terra siste en in de grond zag je haar nagelafdrukken staan. Tári grijnsde en zei niet hoorbaar voor Hidan: 'Laat hem voelen waarom je hier op dit moment bent..' de wetenschappers die Terra hadden gehad hadden haar niet enkel weg gedaan omdat ze niks met het dier konden. Nee, Terra was een behoorlijk vals kreng. En dat liet het dier maar al te graag merken. Terra's gegrom leek steeds luiden te worden. Nog voor Tári het echt doorhad zette Terra zich af en rende het op Hidan af. Tári lachte zacht, bereide zich vast voor op de pijn die zo zou volgen. Ze spande een groot deel van haar spieren aan, vertikte het bepaalde spieren aan te spannen, wetend dat dat pijn zou doen. Haar blik gleed vluchtig naar de plek waar Terra zojuist had gestaan. In het zand waren de diepe nagelafdrukken duidelijk te zien. Tári kon het niet laten schel te lachen vlak voordat Terra haar tanden in het been van Hidan zette. Ze klemde haar kiezen strak op elkaar en kneep haar ogen tot spleetjes. Ze was vaak genoeg door Terra gebeten, zeker de eerste paar maanden dat ze elkaar kende, het was dus geen onbekende pijn. Het was op zich verdraaglijk.. Tot dat Terra zou gaan draaien met haar kop op flink zou gaan schudde.. Dan zou het een onvoorstelbare pijn worden. Het was in elk geval duidelijk dat Terra erover twijfelde. Het dier leek te weten wat ze op dit moment deed. De Tasmaanse duivel leek te begrijpen dat door Hidan te bijten ze haar bazin net zoveel schade toebracht. 'Laat het me niet zeggen, Terra..' Tári sprak tussen haar tanden door, het was een gedempt geluid dat amper hoorbaar moest zijn voor Hidan. Maar Terra had het zeker gehoord. Nog heel even leek het dier te twijfelen, maar uiteindelijk leek het kwartje dan toch gevallen. Terra zette haar voorpoten tegen Hidans been, net iets hogen dan haar kop. Haar achterpoten zette ze zo stevig als ze kon in de grond. Tári boog haar vingers en gromde toen de pijn bij haar binnen drong. Terra draaide haar kop een kwartslag. Het was niet het verkeerde been.. Nou ja, eigenlijk wel.. Het was het goede been dat Tári nog had. Terra liet iets los. 'Terra!' wacht.. Dwong ze het dier nou haar meer pijn te doen? Ja.. Ze dwong Terra haar tanden beter te gebruiken, door te gaan tot er daadwerkelijk een kreet uit haar mond zou ontsnappen. Terra liet nog iets los voordat ze haar tanden vol in Hidans been plante. Tári kon een grijns niet onderdrukken, al stonden haar ogen vol pijn..