Afscheid.

Kale was samen met Madeline naar het lanceringsplatform gegaan. In een hand droeg hij haar tas. Zwijgend en zonder iets te zeggen liepen ze naast elkaar. Wat viel er ook te zeggen? Een shuttle die Madeline naar Shadra zou brengen stond al op haar te wachten. Kale hield stil en overhandigde Madeline haar tas. Ook gaf hij haar een brief en wat geld. ''Ik denk dat je het hier voorlopig wel mee kunt redden. Die brief moet je aan een man genaamd Nico geven als je op Shadra uitstapt. Hij zal je verder helpen'' zei Kale tegen haar.

Norwood liep naar het lanceringsplatform om te kijken wanneer hij zou moeten vertrekken voor de begrafenis van zijn vader. Hij had nog een paar dagen en hij zou er voor zorgen dat hij er op tijd was. Hij had zijn in zijn zakken en keek droevig naar het platform. Hij liep het hoekje om en stond op het platform. Zonder dat hij merkte dat de twee er waren liep hij naar het schema. Hij ging met zijn vinger langs de regels en zag ineens de beste shuttle en draaide zich toen om. Ineens zag hij Kale en Madeline. Zijn ogen werden wijd en hij bleef daar maar staan kijken.

Madeline had haar zilver grijze mantel aan maar de kap nog niet over haar hoofd getrokken. Ze pakte de tas over van Kale, evenals de brieven. Ze probeerde haar tranen tegen te houden maar dat lukte niet helemaal. Een traan liep langs haar wang. Madeline keek nog even om zich heen maar ze had Norwood niet opgemerkt. ''Ongelofelijk dat dit al twee jaar lang mijn thuis is geweest. En nu ineens moet ik haar verlaten. Zorg goed voor de school Kale. Ze is mijn hart en ziel'' zei ze tegen hem. Daarna omhelsde ze hem nog een keertje stevig. Haar smaragd groene ogen keken om naar de shuttle die al op haar aan het wachten was. Madeline trok de kap van haar mantel tot ver over haar ogen.

''Dat zal ik doen Madeline'' fluisterde Kale zacht tegen haar toen ze hem omhelsde. ''Zorg jij er nu maar voor dat je weer veillig terug keerd als iedereen een beetje bedaard is'' zei hij zacht. Toen Kale Madeline losliet zag hij vanuit zijn ooghoeken Norwood staan. Hij keek hem even zwijgend aan maar wende toen schuldbewust zijn blik af. Daarna ging Kale met zijn handen in zijn broekzakken staan. ''Schiet maar op. De shuttle staat op je te wachten'' zei hij zacht tegen Madeline.

Norwood zuchtte even en draaide zich om. Hij keek even naar de grond en liep daarna weer richting de uitgang. Hij ging het hoekje om en ging daar tegen de muur staan. Hij wist niet wat er aan de hand was. Ze zou toch mee gaan? Hij hoorde het haar nog zeggen in de lerarenkamer. Zijn ogen sloegen neer en keken naar de grond.

Madeline knikte. ''Ik zie je snel weer'' zei ze tegen Kale. Daarna liep ze naar de shuttle toe en stapte in. Niet veel later steeg de shuttle op om weg te vliegen richting Shadra. Onwillekeurig gingen Madeline`s vingers naar de ketting die Norwood haar had gegeven. Ze deed hem nooit af, enkel `s nachts. Hem zou ze nog wel het meest gaan missen wist ze. Gelukkig kon ze hem nog even op de begravenis van zijn vader zien al moest ze daarna direct weer terug naar Shadra. Madeline keek uit het raam naar de steeds kleiner wordende academie. Er ging een steek door haar hart van heimwee, nu al.

Kale keek de shuttle na totdat die uit het zicht was verdwenen. Maar tijd om rond te hangen had hij niet. Vooral niet nu de politie hier elk moment kon staan vragend waar Madeline was. Daarbij moest Kale nu al haar taken als schoolhoofd overnemen en hij wist niet zo zeker of hij daar wel klaar voor was. Hij liep weg van het lanceringsplatform maar stuitte op Norwood die om de hoek stond. Kale schrok even en keek hem betrapt aan. ''Norwood, ik wist niet dat je hier nog stond'' zei hij zo kalm mogelijk.

Norwood keek naar Kale die de hoek omging. Hij keek weg. "Ik wist niet dat ze zo nodig weg moest.." zei hij en ging recht staan. Hij zuchtte even. Langzaam liep hij een paar stappen zijn richting uit.

Opnieuw gleed er een blik van schuld over Kale`s gezicht. Hij wendde zijn blik gauw af. ''Bespreking met andere scholen op Shadra'' verzon hij ter plekke. Daarna keek hij Norwood weer aan. ''Maar ze zal er bij zijn op je vaders begravenis. Maak je daar maar niet ongerust over'' zei hij tegen Norwood.

Norwood keek om en zuchtte even. "Okey..." zei hij. Al geloofde hij er niets van. Hij keek naar voren. Er was iets anders maar er achter komen zou hij niet zo snel met Kale. Hij keek even om. "Ik ben blij om dat te horen" zei hij met een nepglimlach. Hij keek voor zich en keek voor zich uit. Als dat maar wel zo was.

Kale`s voorspelling kwam uit. Achter hem landde een shuttle die duidelijk bij de politie hoorde. Kale liep hen non-chalant tegemoet. De voorste van de mannen liepen naar hem toe. ''Wij zoeken een vrouw. Zegt de naam Madeline Gwendion Marais U iets? Ze schijnt het schoolhoofd te zijn van deze academie'' zei de man nors. Kale nam hem kalm op. ''Ja dat klopt Madeline is hier het schoolhoofd. Toch spijt het me U te moeten meedelen dat zij zich niet in dit gebouw bevindt'' zei hij. ''Wie bent U?'' wou een andere agent weten en keek Kale wantrouwend aan. ''De naam is Kale Dimitri Jiro Mochizuki'' zei hij kalm. ''Ik ben het vervangend schoolhoofd'' vervolgde hij daarop.

Norwood hoorde een stem van de politie en zijn ogen verwijde zich. Een scholenvergadering, jaja... Hij liep het hoekje om en keek naar de politie. Hij zag hoe Kale voor hun stond en hij bleef toekijken. Wat had Madeline nou weer gedaan dat ze gezocht werd? Hij keek toe en wachtte geduldig af.

De agenten keken een beetje hulpzoekend naar elkaar. Ze hadden verwacht Madeline hier makkelijk op te kunnen pakken. Ze hadden niet op een hele zoektocht gerekend en Kale gaf hen ook geen enkele ruimte om verdere vragen te stellen. ''Als U nu zo vriendelijk wilt zijn dit terrein te verlaten. Dit is een school en het is niet echt het goede voorbeeld als U met al die wapens hier rondt huppelt'' zei hij kalm. De mannen waren even stil maar de voorste keer zich weer tot Kale. ''Goed dan. Bedankt voor Uw tijd'' mompelde hij nors en verslagen. Niet veel later waren de agenten weer vertrokken en liet Kale zijn ingehouden adem ontsnappen.

Norwood keek naar Kale. "Liegen kun je goed..." zei hij en keek naar de grond. "Dat men niet tegen mij wil zeggen dat ze gevolgd word door de politie, okey..." zei hij kalm. "Maar er over liegen vind ik wat minder..." zei hij. Hij keek naar Kale. Hij voelde zich niet eens woedend. Hij kon sinds die brieven over zijn vader niet gauw meer kwaad worden. Hij keek naar Kale. "Waar kan ik haar verwachten op de begravenis..." zei hij. Hij keek naar Kale en wachtte geduldig af.

Kale zweeg een tijdje op Norwood`s woorden. Het deed hem niets toen zijn bloedeigen moeder het zei en het deed hem niets nu Norwood het hem zei. ''Het was voor Madeline`s veilligheid'' sprak hij enkel. Daarna keek hij Norwood pas aan. ''Een vriend van me zal haar brengen en daarna direct weer ophalen. Je ziet haar wel verschijnen'' zei hij tegen hem. Kale draaide zich om om weg te lopen maar bleef na een paar stappen staan. Hij keek even naar de grond. ''Ik denk dat ik je inmiddels wel een uitleg ben verschuldigd Norwood'' zei hij zonder zich om te draaien naar hem. Het moest dan maar.

Norwood keek hem aan en knikte. "Dat had ik begrepen..." zei hij op een aardigere toon. "Okey.." zei hij weer wat vrolijker. Hij keek naar Kale en merkte zijn woorden. "Ik luister..." zei hij kalm en liep naar Kale toe. Hij knikte. Hij had geen ruzie met Kale en zou het ook niet willen. "Als je wilt ben je ook welkom op de begravenis..." zei hij. "Als je niet wilt hou ik je ook niet tegen..." zei hij en keek hem aan. "Sorry ga verder.." zei hij daarna en keek naar Kale.

Kale knikte kort toen Norwood hem zei verder te vertellen. ''Madeline zit een beetje in de knoop met het bestuur voor magisch onderwijs. Het si algemeen bekend dat Selavin hier verblijft om een oogje in het zeil te houden. Maar Selavin had nog een broer: Devon. Zolang Selavin hier is houdt Devon het bestuur op het hoofdkantoor op Erd in de gaten. Madeline was er een week geleden heen gestuurt om nieuwe instructies te ontvangen. Ik ben toen met haar meegegaan. Begrijp me goed ik snapte haar reactie. Die vent haalde ook mijn bloed onder de nagels vandaan. Hoe dan ook het begon met harde woorden maar eindigde in een gevecht. Ik heb geprobeerd Madeline tegen te houden dingen te doen waar ze later spijt van zou krijgen. Het tegenhouden lukte maar niet zonder schade'' zei Kale. Hij pauzeerde even en zocht naar woorden om dit te zeggen. ''Ze heeft de man gedood Norwood. Daarom zit de politie achter haar aan. Daarom moest ze vluchten'' zei hij daarna scherp. Kale zweeg om dit alles tot Norwood te laten doordringen.

Norwood luisterde aandachtig. "Okey..." zei hij serieus. "Ik ben blij dat je het verteld hebt...." zei hij en keek naar het einde van de gang. "Ik denk dat ik me maar eens klaar ga maken voor de reis naar Gren...mijn moeder zou me nog graag een paar dagen van te voren zien..." zei hij. "Voel je niet verplicht te komen..." zei hij vriendelijk en liep richting het einde van de gang. Hij keek voor zich uit. Madeline, een moordenares? De gedachten konden hem even niets schelen. Hij moest zich nu richten op de begravenis.

PROFILE MAGICIAN

» Afscheid
» Afscheid

Afscheid.

Afscheid.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen