Mockingbird~

Pff, al die vrolijkheid om valentijn ook weer. Al die afzichtelijke tinten van roze en rood, de bijna bedwelmende walm van parfum, de zoetigheden, kaartjes en rozen die rond gingen tussen geliefden. Daarnaast had je ook nog de mensen die elkaars handjes vast hielden, elkaar in de menigte liepen te zoenen of iets dergelijks alsof de wereld van hun was. Nou deed Nezumi dat zelf ook wel, zoenen in de menigte, maar hij vond dat het niet erg was wanneer hij dat zelf deed. Toch, het woord valentijn vond hij afzichtelijk. Elk jaar was het weer raak met al die geliefden om hem heen en daar liep hij dan tussen. Al die liefde, al die roze aura's, ze zorgden er bijna voor dat Nezumi moest overgeven. Valentijn was niks wanneer je geen geliefde had of zoals Nezumi geen geliefde wóú. Hij had het meer met de lichamelijke liefde, het bed in duiken en de volgende dag doen alsof je elkaar niet kent. Had je veel minder complicaties, ook minder banden en had je ook nog eens een leuke nacht zonder al die idiote problemen in de liefde. Hij begreep ook niet waarom meiden of jongens zo verdrietig waren over een verlaten liefde. Wat had je daar nou aan? Het leven ging door. Vind gewoon een nieuw partner en je bent net zo blij als eerst. Of neem helemáál geen partner. Dat was eigenlijk nog veel beter in Nezumi's ogen maar ja, hij was één van de weinigen met zo'n mening. Iedereen was wel bezig met vallen op die ene knappe Raziaan of die mysterieuze Shadraan.
Nezumi zuchtte diep, sprong van rotsblok naar rotsblok terwijl hij door ging met het haten van Valentijnsdag. Zijn sprongen waren soepel, haast sierlijk en hij raakte geen moment uit balans. Het was weer één van die saaie en lange dagen waarin Nezumi niks bijzonders deed, behalve verwoed proberen om huiswerk te maken maar het dan toch uit verveling opgaf. Daarna zou hij naar óf de ruïnes gaan, of naar Oak's Field en anders naar het grasveld om daar in een boom in slaap te vallen. Ookal had Nezumi een goed getraind atletisch lichaam, dat nam nog niet zijn luiheid weg. Slapen, de beste tijdverdrijf die je je kon bedenken naast de lakens delen en flirten met iets lekkers in de bar.

Derp.
Y E L E N A O N L Y

Een geïrriteerde zucht verliet haar schorre keel terwijl ze met haar voorhoofd tegen een sparrenboom leunde. Vijftallen velden lagen in hoopjes verspreid over het grote landschap vol met natuur en gesteenten. Yelena had geen idee wat ze hier stond te doen, laat staan wezen. De zon stond gezellig hoog aan de hemel en liet zijn warme stralen aangenaam over de aarde vallen, verspreid over de verschillende gebieden. Helemaal in haar element liet Yelena haar huid verwarmen en probeerde ze zich een houding te geven terwijl ze haar felblauwe ogen naar voren richtte. Een paar nutteloze burchten, rozenvelden, ruïnes en nog wat weiden. Ergens was dit alles best wel aanlokkelijk om een vuurtje te stichten, te lachen om de grote brand die ze had veroorzaakt en weg te lopen als er iemand zou passeren. Yelena was wel dat herrieschoppertje, het irritante, vervelende snotjoch dat altijd een goeie jeugd had gehad. Behalve dan het feit dat ze buiten was geschopt toen ze het leuker vond om thuis, in haar eigen kamer, heel haar bed in lichterlaaie te zetten en daarmee het huis bijna in de fik te steken. Een grote grijns verscheen op haar gelaat bij die gedachte, een herinnering die als geen ander in haar geheugen gegrift stond.
Haar zwarte haren vlogen als in een reflex naar achteren toen er een windvlaag opstak en vervaarlijk vanuit het noorden kwam waardoor er een rilling over haar ruggengraat streek. Dat windgedoe, het lag haar niet echt, die magie was bijna onverstaanbaar. Vuur, duistere krachten, dát was pas interessant en heel gemakkelijk te begrijpen. Natuurlijk hadden daar anderen dan weer andere oordelen over, valt natuurlijk te zien voor wat je als persoon naar opzoek bent. Haar blik bleef bij een ruïne vallen waar een vage schim van steen tot steen sprong. Humhum. Geïnteresseerd en eerlijk gezegd ook nieuwsgierig versnelde ze haar passen om ervoor te zorgen dat ze sneller tot daar zou geraken. Pas toen ze amper een meter van de jongen verwijderd was sprong ze, lenig als altijd, op de muur waar ze haar handen aan de bovenkant vastklampte om zich zo op te trekken en even later naast de jongen te staan. "Hee." Een vriendelijke glimlach rustte op haar gezicht terwijl ze haar haren -die ergerlijk in haar gezicht vlogen- in bedwang probeerde te houden. Op het eerste gezicht was het een best knappe jongen en voelde Yelena al meteen de aantrekkingskracht. Toch hield ze zich staande, plaatste ze haar voeten keurig tegen de grond waarna ze een grote, gewaagde sprong pakte naar een muur die half afgebrokkeld was door de voorbije jaren. "Yelena is de naam.." Ze had geen zin om er veel doekjes om te winden, stelde zich maar direct voor en hurkte door haar knieën om de stenen wat beter te bekijken om daarna te concluderen dat hier ooit een bom moest gevallen zijn. "..Met wie heb ik de eer?" Vulde ze haar vorige zin nog aan terwijl ze haar gezicht draaide naar de jongen en haar blauwe ogen zich in de zijne boorden. Eens zien wie deze persoon was en of hij bestand zou zijn aan haar o zo leuke, pesterige gedrag.