Waarom moest je minstens tot je achttiende naar school? Omdat het zo in de wet staat geschreven volgens de volwassenen, maar wat heb je nu aan school? Het meisje hoorde haar moeder nog altijd de zelfde zinnetjes herhalen vlak voor ze vertrok: Je moet je magie leren beheersen, Pandora. Anders ga je je vaders zaak nooit kunnen overnemen. Precies alsof haar vader de duistere magie goed beheersde. Die man deed echt niets, zorgde er alleen voor dat de mensen die voor hem werkten ook voor hem bleven werken. Zelf zij, als zeventien jarig meisje, kon de hele boel nog beter leiden als hij weer eens stomdronken was. Dimitri Kaznikski was de baas van de beruchtste huurmoordenaars van Shadra en nu deed hij een poging om zijn dochter hetzelfde te leren. Pandora kende na zeventien jaar de fijnste knijpjes van het vak al en als enigste vrouw in het hele korps was zij de enige die nog iets meer kon dan alleen maar mesjes werpen of met een vuurwapen omgaan. Zij kon haar charmes gebruiken om mannen te manipuleren en gebruikte haar onschuldigheid om de vrouwen aan haar kant te krijgen. Niet dat alle vrouwen zich meteen lieten beetnemen, maar het was al een begin. Het lawaai van een landende shuttle deed pijn aan haar oren en voor de laatste keer keken haar ijskoude ogen haar vader aan. De man had voor de verandering eens niet gedronken om zijn dochter uit te waaien. Dimitri had in het begin veel liever een zoon gehad, maar toen Pandora was opgegroeid tot het meisje wat ze nu was, was hij al snel van gedachten veranderd. De man was ook niet dom en wist heel goed wat voor een aanwinst zijn dochter was voor het korps. “Probeer de hoofdmeester niet te veel tot last te zijn, wil je? Gedraag je maar gewoon als de voorbeeldige leerling.” Ja, zij moest zich weer gaan gedragen terwijl hij doodleuk wat van het leven kon beroven. Dat was iets wat ze niet echt eerlijk vond. Zij moest weer gaan doen alsof ze echt een voorbeeldige leerlinge was die nooit iets anders had gedaan dan studeren om bij de leraren in de smaak te vallen. Dat de hoofdmeester een Shadraan was, was al een heel pluspunt. Dan moest ze tenminste niet gaan beginnen te zeveren over dat ze de zon mistte, dat het zo donker was in deze tijd van het jaar.

Zonder haar ouders nog een blik waardig te keuren stapte ze de shuttle in, klaar om naar een geheel nieuwe plaats te gaan. Een plaats waar Shadranen en Novanen zijde aan zijde moesten leven, bah. De hele reis duurde opzich niet lang, vooral omdat ze meer met haar huisdier bezig was dan met iets anders. De eigenaar van de shuttle had erop gestaan dat ze haar arend in een kooi stak, iets waar zowel zij als het dier niet tevreden mee waren geweest, maar het moest wilde ze Valcan meenemen. De shuttle schudde haar helemaal door elkaar, een teken dat ze gingen landen. Met moeite zorgde het meisje ervoor dat er een glimlach op haar gezicht stond en stapte ze uit. Meteen toen ze het deurtje van de kooi opendeed, vloog de arend naar buiten om daarna op haar schouder te landen. Liefkozend streelde Pandora over de kop van het dier, maar had haar aandacht al snel op de koffer gericht die naast haar stond. Waarom kon er niemand van vaders mensen meekomen om die koffer snel naar binnen te dragen? Nee, dan zou ze haar hele imago van zelfstandige leerling kwijt zijn. Met een zucht veegde ze een lok van haar blonde haren achter haar oor en scanden haar blauwe ogen heel de omgeving opzoek naar iemand die haar misschien zou willen helpen. De kleine jochies en de novanen sloeg ze over, had geen zin in alleen maar gestaar en hun eeuwige gekwebbel. Met een tweede zucht die veel ergelijker klonk dan de eerste liet ze zichzelf op haar koffer neerzakken, wachtend tot iemand zo ‘lief’ wilde zijn om haar te helpen.

Wat haatte Itachi school. Iedereen kon hier blijkbaar met iedereen goed opschieten. Helaas hij niet. Hij zat tegen een tralies en was naar zijn muziek aan het luisteren. Ruigere muziek kon je je niet voorstellen. Hij keek eventjes rond met zijn vuurrode ogen en zag iemand klungelen met haar koffers. Itachi keek het meisje aan en hij stond op. Hij liep in volledige stilte naar het meisje toe. Hij stak zijn hand uit naar de arend zonder aarzelen en opeens had hij vers vlees in zijn handen. Hij gaf het aan de arend en keek dan hoe ze neerzakte op haar koffer. Ze zuchte met een ergerlijke ondertoon maar Itachi zweeg nog steeds, met een emotieloze uitdrukking op zijn gezicht. Misschien was het tijd om zich voor te stellen na een doodse stilte. "Itachi uchiha."
Hij stak zelfs geen hand uit en hij liet de grond omhoog gaan zodat hijzelf ook kon gaan zitten en op een acceptabele hoogte zat en dus niet naar boven moest kijken. Hij vroeg haar naam niet, ze zou zelf het initiatief moeten nemen voor haarzelf voor te stellen. Hij zou er niet achter vragen, alhoewel dat normaal wel moest. Ze zou hem vast al ineens vreemd vinden. Een meisje keek hem vies aan en zijn ogen kregen een zwarte tekening. Het meisje zakte gillend op de grond. Hij had een illusie gecreeërd omdat ze hem gewoon vies had aangekeken. veel mensen zouden binnenkort weten dat ze hem beter wat normaler konden aankijken. En als men dat niet kon, meed je hem beter maar.

Het was gewoonweg zielig hoe sommige kinderen huilden in de armen van hun ouders omdat ze hen een heel jaar niet meer zouden zien. Als zij dat zelf ooit zou wagen zou ze zeker een halfjaar in een donkere en vochtige kelder opgesloten worden met elke dag maar een boterham om te eten. Pandora werd zich pas bewust van de jongen die voor haar stond toen Valcan zachtjes krastte. Ze trok een wenkbrauw op toen ze zag dat de jongen een stuk vlees naar haar arend uitstak. Het dier was er blijkbaar niet echt tevreden mee, aangezien ze haar klauwen in de schouder van het meisje zette. Niet te hard dat het zou bloeden, gewoon als waarschuwing. Haar blauwe ogen keken de jongen zonder emotie aan toen deze zich voorstelde, wat kon het haar schelen hoe hij heette? Het enige wat ze van hem wilde was dat hij haar zou helpen met die koffer. Een geschrokken kreetje verliet haar volle lippen en ze voelde hoe ze van haar koffer afviel. Valcan vloog geschrokken op en bleef Itachi strak in de gaten houden. Als dit gebeurde door zijn toedoen zou hij dekking gaan moeten zoeken, want niemand viel zomaar zijn meesteres aan. Pandora knipperde een paar keer met haar ogen om zichzelf af te sluiten voor de magie. Na een tijdje kon ze weer helder denken en keek ze Itachi met een giftige blik aan. Het was een grove fout van hem geweest om haar aan te vallen. Als ze nu niet de voorbeeldige leerlinge moest uithangen, had ze die jongen allang aan haar mes geregen. Wie dacht hij wel niet wie hij was om zomaar de dochter van een huurmoordenaar te gaan uitdagen? "Als ik nu geen doel had gehad was je al lang dood geweest, zjopa," Siste ze. Het accent was duidelijk in haar stem te horen, maar ze was er alleen maar trots op. Het liet zien dat ze van een specifiek deel uit Shadra kwam, een deel waar ze alles had geleerd wat ze nu wist. Haar moeder had eigenlijk heel weinig aan haar opvoeding gedaan, gewoon omdat ze haar niet aankon. Het meisje was met de strengste opvoeding die je je maar zou kunnen wensen grootgebracht, wel zonder lijfstraffen omdat haar vader haar lichaam niet wilde verminken. Pandora's slanke vingers hadden zich al om een mesje, dat in een verborgen zakje ergens in haar jurk zat, maar al snel ontspanden haar vingers zich. Haar vader zou het nooit goedkeuren als ze haar eerste dag al een leerling omzeep ging helpen.


Zjopa=klootzak