Eindelijk. Omdat hij geen watermagie beheerste had hij het wekenlang met de hand moeten nagaan, maar eindelijk was het dan zover; het had lang genoeg gevroren om het ijs van voldoende dikte te kunnen voorzien, dik genoeg om erop te kunnen staan. De School Council had het aan gebrek aan sommige belangrijke dingen niet verder uit kunnen voeren, dus was hij met zijn haat voor kerst en gezelligheid gedwongen geweest de taak op zijn schouders te nemen. Gelukkig niet helemaal in zijn eentje; een aantal vrijwilligers onder de leerlingen hadden zich aangeboden om te helpen bij het kraampje langs het meer met warme chocomel en de omgeving versierd met typische kerstdecoraties. Langs de kanten waren enkele aangekleedde sneeuwpoppen in de verse sneeuw gemaakt, die elkaar over het meer vriendelijk toelachten, de dennebomen eromheen waren als kerstbomen opgetogen en over het meer hingen slingers aan kerstverlichting in verschillende kleuren. Het gaf een regenboogachtige gloed op het doffe ijs, en vooral 's avonds - wanneer de event van start zou gaan - zou dit een gezellige sfeer geven. Bij de kraampjes waren bankjes neergezet om mensen een rustplekje aan te bieden tussen het schaatsen door, want er werden behalve chocomel ook oliebollen verkocht. Het sneeuwde zachtjes. Het meer was nog verlaten, al begon het al aardig te schemeren. Savador stond met de eigenaar van één van de kramen te praten, zijn kinderen aan een hand. Allebei hadden ze een sjaaltje om en waren gehuld in dikke kleuterjassen. Ze wilden per se meekomen, ongeacht dat het koud was en ze nog te jong waren om te mogen schaatsen van hun vader. En eigenlijk zou het ook veel te laat voor ze worden, maar hun vader was er tot zijn grootste ergernis compleet in gefaald ze het bed in te krijgen. De laatste paar dingen moesten nog geregeld worden voor het echt van start kon gaan, maar eer dat hij met een lach om een opmerking van de eigenaar het gesprek afsloot en zich van hem afwendde begon het al donker te worden. Savador nam zijn zoon en dochter mee naar het dichtstbijzijnde bankje en zeeg er zwijgzaam op neer. Hier zou hij wachten, goed in het zicht als aantoning dat het evenement zeker doorging. De eerste mensen konden ieder moment komen; iedereen was immers welkom.

- IEDEREEN WELKOM

Ze hield niet van sneeuw, niet van ijs, kon niet schaatsen en hield er ook niet van om koud te worden. En liet het nu net sneeuwen, het evenement over schaatsen gaan en schaatsen op ijs gebeuren. Waarom, waarom had ze willen komen? Wren had een dikke sjaal en een warme jas aan, schoenen die waterdicht waren en een paar dunne handschoenen aan haar handen. Een muts weigerde ze simpelweg op te doen, enkel en alleen om het feit dat die dingen er dom uitzagen. Dan werd haar haar maar een beetje vochtig; ze had hier er toch al de pest aan. Ergens kon ze zichzelf wel vervloeken, waarom ging ze hiernaartoe? Ze was hier laatst door het ijs gezakt, bijna verzopen! Je kon volgens haar aan minder een trauma overhouden. En toch was ze gekomen. Niet eens om te schaatsen, wat eigenlijk het main event van de avond was. Ze had haar schaatsen niet bij - ze had geen schaatsen. Ze kwam zich hier wel volgooien met chocolademelk en oliebollen, ze had immers gehoord dat die er waren. En dat zou nog wel eens het lolligste van het hele gedoe kunnen worden. Wren trok even aan haar sjaal om die wat strakker te doen en rilde. Dammit, ze had dit echt niet moeten doen. Waarom deed ze dit eigenlijk? Toch niet om die reden die ze niet wilde toegeven maar die het ergens toch was ook al had ze trauma's aan deze plaats en.. Wren sloeg haar armen over elkaar en liep verder, haar blik chagrijnig en strak op het meer gericht. Stelletje valse gedachtes. Ze was hier voor iemand anders, tenminste, in de hoop dat diegene kwam. Nee, niet voor Nina, omdat Nina hier vast ook niet zo'n fan van was. Als Nina zou komen zou ze het wel merken. Misschien was ze hier wel voor dat huilende, kleurrijke kind dat haar had zien huilen en wiens ijsje ze genadeloos vermorzeld had. Stom kind dat ze was. Maar Luca hield van schaatsen, dat wist ze, dus misschien kwam hij wel naar dit evenement. En anders kon ze alsnog terugvallen op het plan B van de chocomel. De School Council organiseerde dit toch, dus ze kon nog wel een praatje met bepaalde mensen aanknopen en dergelijke. Eventueel. Hé, er was nog bijna niemand! Waarom dat nu weer? Was ze echt zo vroeg? Maar het was al avond en.. oh, er zaten al mensen op het bankje. Misschien kon ze daarbij gaan zi- NO WAY. Wat deed die gast nu weer hier? Hij had een Wren-komt-radar? Het was geen 1 april! Hij had twee kleine dingen bij zich die waarschijnlijk zijn kinderen waren en waar ze ook geen kennis mee wilde maken ook. Maar ze wilde wel zitten. Dan maar op een tweede bankje, kon ze dat gelijk helemaal inpikken. Waar had ze het aan verdiend, dat dit niet door de School Council georganiseerd werd maar door hem? Maar ja, het was voor kerst en kerst ging nu juist om aardig zijn.. Oké, ze zou in eerste instantie niet proberen het kerstgevoel te verpesten maar aardig zijn ging nu ook weer een beetje ver. Niet gemeen zijn was voor de eerste tien minuten wel goed genoeg. Dus wierp ze hem geen hatelijke blik toe, voor een keer. Als ze nu namelijk ruzie ging zoeken maakte ze zichzelf wel erg onpopulair; zelfs de ergste klerekinderen deden enigszins normaal rond de feestdagen. Zelfs zij. 'Fijne kerst, Master,' zei ze daarom snel toen ze langsliep, al was de lach die ze probeerde te forceren zo nep als het maar kon. Mooi, dat was hoe aardig ze ging worden. Hop, op negeerstand en hopen dat Luca kwam, anders was ze hier helemaal voor niets gekomen en dat zou haar humeur er niet beter op maken.

~Ik kon het niet laten om te komen~

'Au!' haar hoge stem gilde met overslaande toon, en met een wrijvende hand over de groeiende bult op haar hoofd kwam Ephony achter het kraampje omhoog. Met verwrongen gezicht staarde ze naar het houten randje waar ze zich tegenaan had gestoten toen ze weer omhoog wilde komen vanonder het kraampje. Als lid van de Council, had zij het op zich genomen om het warme chocolade melk kraampje op zich te nemen. Warme drank, bloedhete drank met een machine.. Het zou vast wel goedkomen. Gelukkig waren er houten planken neer gelegd om het kraampje heen, zodat mensen niet voor het kraampje onderuit zouden gaan, of de verkopers ijsklompjes als voeten zouden krijgen. Murmelend kwam Ephony uiteindelijk geheel omhoog met de gestapelde bekertjes in haar andere hand. Ze blies een verdwaalde blonde lok die onder haar schuin gezakte kerstmuts was gekropen opzij uit haar gezichtsveld. Alsof er niets gebeurd was ging ze vluchtig door met haar werk, zette de bekertjes naast elkaar en controleerde de chocomelmachine. De zachte lampen om het kraampje gaven haar net genoeg licht om alles te kunnen vinden. En met haar speurwerk in de boeken had ze enkele spreukjes gevonden die haarzelf warm zouden houden, zodat ze niet de bekertjes leeg zou schudden doordat haar handen de kou niet aan konden. Haar grijsblauwe ogen gleden over de nog wat stille omgeving, bleven op het bankje hangen. Ze zag Savador niet eens, enkel de kleine tweeling die als twee balletjes ingepakt waren voor de kou. 'Elwin, Asema!' riep ze de kleutertjes met overslaande vreugde, hopste achter haar kraam vandaan en glibberde door de sneeuw naar hen toe. 'Dag lieverds,' voor hen kwam ze tot stilstand, zakte tegelijkertijd door haar knieën om op haar hurken voor hen te komen. 'Willen jullie lekkere warme chocolademelk?' knipoogde ze naar de twee, de vreugdevolle lach op haar lippen gelijmd. 'Haay Safke,' haar blik vestigde ze nu wel in de goudkleurige ogen van haar peetvader. 'Ook wat warms?' glimlachend keek ze naar hem op, de kerstmuts nog steeds schuin op haar hoofd.

De tweeling was als een warme zon midden in de winter voor Ephony's hart. De twee kleintjes waren als een verblindende warmtebron van schattigheid en knuffeligheid. Op haar hurken had ze haar armen wijd gespreid, een tandontblotende lach op haar gezicht die hem bijna in tweeën deed splijten. In een uitbundige knuffel met vele geluidjes vooral vanaf Ephony haar kant begroette ze de twee kleintjes. Op haar vraag knikten ze, en om Savador ook nog het gevoel te geven dat ze ook blij was hem weer te zien richtte ze haar aandacht op naar hem. 'Safke,' klonk het afkeurend, zoals hij waarschijnlijk al verwacht had. 'Het is een chocomelkraam op het schoolterrein. Wat denk je zelf,' streng keek ze hem aan, waarbij ze het priemende vingertje nog net weg kon laten. 'Kom, het is nog rustig. Dan krijgen jullie warme chocomel - met extra veel slagroom,' het laatste fluisterde ze overdreven hard, keek met een schuin oog naar Savador alsof hij het niet mocht weten en stak haar handen uit naar de tweeling zodat ze deze konden vastpakken. Op het tempo van Elwin en Asema hobbelde ze richting de nog verlaten kraam. Daar aangekomen zette ze de twee op een hoge kruk achter het kraampje, en stond pruttelend naar de machine te kijken voordat ze voorzichtig enkele knopjes indrukte en de bekertjes er onder plaatste. 'Ze hadden beter gewoon wat cacao, suiker en melk neer kunnen zetten,' murmelde ze in zichzelf gekeerd met een moeilijke blik op de pruttelende machine gericht. Hoewel het ding op verschillende magieën werkte, vond ze technische dingen nog steeds uiterst lastig om te gebruiken. 'Wel of geen warme choco?' richtte ze zich alsnog naar Savador, deels als teken dat hij van zijn drank geen druppel zou krijgen zolang zij achter de kraam stond. Boven hun hoofden, zonder dat Ephony het merkte terwijl ze de bekertjes weg haalde onder het apparaat en de slagroom erop spoot, strekte de blauwe draak haar vleugels tussen de wolken. 'Laat hier maar staan totdat het afgekoeld is oké? Hier, hiermee kun je wat slagroom scheppen,' ze gaf de tweeling twee kleine lepeltjes voor de slagroom, schoof ze aan en blies in haar toch wat gekoelde handen. Het blauwe gevaarte daalde langzaam, de inktblauwe ogen op de witte wereld gericht waar ze al enkele weken in leefde. Ephony was te druk bezig om de omgeving in de gaten te houden, mocht er een verdwaalde klant rond lopen die het kraampje niet had gezien en wel trek had in een warm drankje, Elwin en Asema behoeden dat de bekertjes omvielen en ze zichzelf zouden verbranden aan de dampende inhoud ervan. Vandaar dat ze de plots versnelde daling van Ené pas vanuit haar ooghoeken opmerkte toen het haast te laat was. Met een halve duikvlucht schoot ze naar de bekertjes van de twee kleintjes, greep deze vast en kon hem nog net omhoog houden voordat de grond trilde en schudde onder het zware en gespierde lichaam van de draak. Hoewel Ené het voorzichtig had willen doen, was de verdacht glibberige sneeuw toch niet echt iets voor haar. Geïrriteerd schudde ze haar machtige kop, likte haar diepgekleurde tong langs de zijkant van haar bek en vlijmscherpe tanden. 'Ené,' riep Ephony geschrokken, waarop de draak haar sierlijke kop naar haar baasje omdraaide en haar te grote vleugels tegen haar lichaam aan schikte. Vluchtig zette Ephony de bekertjes terug, schoot langs Savador heen en glibberde naar de draak toe. 'Barl oh Barl, ik had toch gezegd uit te kijken met dit weer,' sprak ze tegen het dier dat enkel haar snuit in haar buik duwde ter begroeting en het gemopper negeerde. Hierop wreef Ephony liefdevol over de kop van de draak, lachte naar het dier toen deze haar kop weer omhoog bracht en een warme vlaag lucht in haar gezicht uitblies. 'Doe je alsjeblieft voorzichtig met dit weer lieve schat?' met haar vingertop op de neus van het paardhoge dier keek ze haar streng aan. Pas toen Enés blik over Ephony's schouder naar Savador werd gericht en deze hierbij verharde keek ook Ephony om. Enés vertrouwen in de bleke man was nooit teruggekeerd sinds het moment dat de man haar baasje had aangevallen en bijna had vermoord, en zij nog maar het formaat was van een grote hagedis. 'Elwin, Asema. Kom Ené eens gedag zeggen,' riep ze vrolijk naar de twee toe, wetend dat de draak ondanks haar koppigheid, ego en vertrouwensprobleem geen gevaar zou zijn voor de twee.

Dik ingepakt hobbelde een kleine jongen door de sneeuw heen en liet een spoor van voetstappen achter. Kerstmis was de leukste tijd van het jaar en het werd tijd dat hij zichzelf eens leerde schaatsen. Zijn moeder had het altijd zo mooi gekund terwijl hij altijd aan de kant moest toekijken, maar nu kwam daar verandering in. Dit was de perfecte kans voor Joren om zich op het ijs te wagen. Thuis had hij dat nooit gemogen omdat zijn ouders altijd vonden dat hij daar te klein voor was, maar aangezien ze hier toch niet waren kon hij lekker doen wat hij zelf wilde, deh. Met de schaatsen in zijn rechterhand baande hij zich een weg door de sneeuw naar het stille meer. De hoofdmeester was blijkbaar zo vriendelijk geweest om een heel evenement te organiseren en dus kon hij ook hulp vragen aan andere leerlingen om hem misschien te helpen. Het feit dat ze hem ook konden uitlachen kwam helemaal niet in de jonge Novaan op. Waarom zouden ze ook, zo grappig was het toch niet om een jongen van twaalf te zien vallen? Na een tijdje lopen merkte Joren een paar mensen op. Een blauwharig meisje dat helemaal alleen zat, een blond meisje dat in de weer was met twee kleutertjes, nog een zwartharige meisje en een zwartharige jongen die broer en zus leken en tenslotte een man die duidelijk de hoofdmeester moest zijn. Voorzichtig zodat hij niet zou vallen, liep de jongen naar de grote man om hem een prettige kerst te gaan wensen. De jongen was misschien nog maar twaalf, maar ze hadden hem altijd geleerd om tegen iedereen een goede dag te gaan zeggen. Het zwartharige meisje en de jongen waaren al op het ijs gestapt en even bleef Joren staan om te kijken. Hij wou dat hij dat ook kon en niet steeds op zijn achterste zou vallen. Met een lichte zucht vervolgde hij zijn weg en bleef voor Master Savador staan. Hij moest zijn hoofd in zijn nek leggen om de man aan te kunnen kijken en zelfs dan zag hij zijn gezicht nog niet fatsoenlijk. “Prettig kerstfeest, Master.” Even bleef hij nog staan en toen hij dacht dat hij een reactie gekregen had, hobbelde hij vrolijk verder richting het meisje dat zo alleen zat. Met een glimlach op zijn gezicht nam hij naast haar plaats op het bankje en keek het meisje met grote blauwe ogen aan. “Hallo, mijn naam is Joren.” Zijn stem klonk nog wat kinderachtig, maar veel maakte dat voor hem niet uit. Hij zag er nog uit als een klein kind dus dat ging dan goed samen. “Waarom zit je hier zo alleen?” Ja, hij was nieuwsgierig zoals de meestekinderen die iemand nieuw leerden kennen waren. Niets mis mee, toch? De schaatsen zette hij naast zich neer en zijn ogen gleden weer naar de twee mensen op het ijs. Het moest echt leuk zijn om te kunnen schaatsen en na afloop een lekkere chocolademelk te kunnen drinken. Na een tijdje keek hij toch terug naar het meisje en wachtte op een antwoord.

Ja, de kerstliefde was weer optimaal voelbaar. Luca was er nog steeds niet, zou hij ziek zijn en niet komen schaatsen? Of misschien had hij wel helemaal geen zin in zoveel mensen en was ze hier toch voor niets.. Als er maar niemand was die dacht dat ze ook maar een voet op dat ijs zou zetten, echt, vergeet het! Wren staarde voor zich uit, had haar blik op het ijs gericht. Het was koud. Ondanks al die extra lagen en alles had ze toch nog het gevoel dat haar handen eraf begonnen te vriezen en ze had nog geluk dat haar lange haren haar hoofd voor een groot deel warm hielden. Als ze straks de warmte van het een of andere drankje in haar gezicht liet slaan, dan zou haar neus misschien niet meer als een ijsklontje aanvoelen. Kon ze Luca maar lokken, met hersengolven of wat dan ook. Dan zat ze hier niet meer alleen en kon ze iemand boos aankijken, zelfs zonder reden. Het werkte immers bij Luca. Toen ze wat stemmen hoorde keek ze op, zag twee lange mensen naar Savador toelopen om hem een gelukkig kerstfeest te wensen. Puh, ze hoopte dat hij door het ijs zakte. Tot zover haar gelukkige kerstfeest. Ze kende die mensen niet, de twee zwartharige persoontjes die heel blij leken te zijn dat ze het ijs op mochten. Waarom kon ze zich niet voorstellen. Wren keek weer vooruit, draaide met haar ene voet een cirkeltje in de sneeuw, die steeds meer opzij ging. Misschien werd het wel ijs, kon ze iemand onderuit laten gaan als ze zelf wat opschoof. Oh, nee, kinderalert! Een mini-jongetje huppelde op Savador af en wenste hem een leuk kerstfeest. Nou, veel succes. Zou hij kleiner zijn dan zij was? Hopelijk wel, anders was ze spontaan een meter gekrompen. Het cirkeltje werd steeds groter. Intéréssánt! Maar ja, veel beters had ze niet te doen, behalve straks ongezien naar het kraampje slenteren - of strompelen, dat zou afhangen van de staat waar haar voeten in zouden verkeren door de kou - en iets wegsnaaien. Dat zou ze dan wel weer zien, als ze er was. Wacht, wat was dit? Het kleine jongetje was naar haar toe gehobbeld en ging nu naast haar zitten, op het bankje. Zou ze hem wegjagen door angstaanjagend te kijken? Maar toen Wren ook daadwerkelijk naar het kereltje keek en hij zich voorstelde als Joren, in al zijn onschuld, met die grote blauwe Luca-ogen en dat lichte haar.. Toen kon ze het gewoon niet meer. Luca had haar echt verpest. 'Hallo.. Joren,' antwoordde ze, niet al te spontaan, maar ook niet zozeer onaardig. Dat kinderen niet gillend wegrenden van haar, als ze haar aura voelden. Auch, directe vraag, pijnlijk. Wren keek even naar Joren, maar hij was zo klein en zo schattig en ze kon het gewoon niet over haar hart verkrijgen om hem af te snauwen. 'Ik heb niemand meegenomen,' vertelde ze. 'En jij, Joren? Hoe oud ben je eigenlijk?' Even verifiëren dat hij ook echt jonger was dan haar, anders zou ze hem uit kunnen lachen omdat hij nog kleiner was. Goed, dat zou ze toch niet doen, maar het ging om het idee. Wren blies even totaal nutteloos in haar handen, ondanks het feit dat ze handschoenen aanhad, en wreef toen over haar armen in de hoop zichzelf wat warmer te krijgen. 'Oh, jij hebt je schaatsen wel bij,' merkte ze op tegen Joren. Blij dat zij er geen had; dat betekende dat je op het ijs moest.

Kerstmis was iets wat Joren geweldig vond, wie kon nu de stapel cadeautjes onder een kerstboom weerstaan? Het feit dat iedereen lief tegen elkaar moest zijn op die dag kon hem eigenlijk niet veel schelen aangezien hij gewoon niet gemeen kon zijn. Jorens haren waren lichtblond, bijna wit waardoor hij nog meer op een kerstkindje ging lijken. Zijn verjaardag viel dus op 25 december waardoor hij het dubbele van cadeautjes als andere kinderen kreeg. Hij was absoluut niet verwend, was zelfs al blij met een tandenstoker als pakje. Mensen wisten niet wat ze met een tandenstoker allemaal konden en gebruikten ze meestal gewoon om het vuil tussen hun tanden uit te halen. Je kon er net zo goed een papier opsteken en dan kon je het als vliegtuigje gebruiken, al vloog het niet echt goed. Het kwam er gewoon op neer dat je er veel mee kon. Als hij samen met zijn vader was konden ze er ook een lantaarn van maken, iets wat hij altijd geweldig vond om te doen. De jongen was iemand die al die tegnologie die er tegenwoordig bestond niet eens nodig had om pret te maken, het was toch tien keer zo leuk om je speelgoed zelf te maken? Alleen spijtig dat zelf schaatsen maken veel te moeilijk voor hem was. Jorens gedachtengang over tandenstokers werden verbroken toen het meisje op zijn begroeting en vraag antwoordde, ze stelde er zelfs twee terug! Ze klonk niet zo heel vrolijk, maar dat kon ook makkelijk zijn omdat ze hier alleen zat. "Ik heb ook niemand meegenomen omdat ik hier nog niemand ken." Even kon je een licht verdriet in zijn ogen vinden, het was raar om zonder zijn ouders ergens te zijn, maar als hij eenmaal vrienden kon maken was die eenzaamheid snel weer weg. "En ik ben twaalf." Zelf voor een twaalfjarige was hij redelijk klein, maar meestal zijden mensen er niets over omdat hij volgens hen schattig uit zijn ogen keek. Zijn grote ogen keken het meisje twinkelend aan toen ze opmerkte dat hij schaatsen bij had. "Ik wil leren schaatsen, kan jij het me mischien leren?" Vrolijk glimlachend keek hij het meisje aan. "Hoe heet jij eigenlijk?"

Derp o_O

Ze lette niet op de aankomende kinderen, gezien Ené even op dit moment teveel aandacht van haar vroeg. Ze zouden straks wel warme chocolademelk komen halen, en desnoods vroegen ze het aan Savador. Ephony's zachte handen streelde de harde, diepblauwe schubben van de eigenzinnige draak. Ze had zich vervolgens naar de tweeling gedraaid, haar ene hand nog op de kaak van Ené liggend die met haar inktblauwe ogen voor een moment even strak naar Savador keek zoals hij het deed naar nieuwe leerlingen die hij bij voorbaat al niet kon uitstaan. Het puntje van haar staart wiegde langzaam heen en weer vlak boven de besneeuwde grond, het zachte geluid ervan verstomd door de witte deken. Ephony's enthousiaste ogen waren op Asema en Elwin gericht, door de ingeving die in haar hoofd geweldig was. De kinderen hadden Ené nog nooit ontmoet, en het was toch wel een kleine traditie om de draak ook voor te stellen aan de mensen die haar dierbaar waren. Geschrokken schoot haar blik over de kleine afstand naar Savador, zijn snauwende stem zo plots omdat ze in haar eigen hoofd zijn afkeuring hiervoor niet had verwacht. 'Safke..' klonk het benauwd, waarna ze zijn snauw pas werkelijk begreep en met een zachte zucht haar ogen neersloeg. De draak achter haar had bij dezelfde snauw haar ogen wat vernauwd, ze toen op de kinderen gericht om vervolgens een vrolijke trek te krijgen rond haar bek. Hierbij zakte de draak door haar voorpoten, terwijl Ephony nukkig weer opkeek naar Savador. Duidelijk een keertje werkelijk aangestoken door zijn snauwende humeur. Terwijl de draak door haar voorpoten zakte, haar staart haast als een hond zachtjes heen en weer zwiepte en haar kop op de besneeuwde grond neerlegde om de aandacht de trekken van de twee peuters sloeg Ephony behoorlijk aangeslagen haar armen over elkaar. 'Waarom niet?' de vraag klonk als een vraag die je beter niet kon beantwoorden. Zo'n vraag die voorafging, met zo'n rustige stem, aan een uitbarsting. 'Denk je nu echt dat ik ze zou uitnodigen als het gevaarlijk was? Denk je nou echt dat ik Asema en Elwin in gevaar zou brengen?' een gevoeligheid in de stem dat vertelde dat zijn reactie haar meer had gedaan dan hij waarschijnlijk zou hebben verwacht. 'Ené kan prima omgaan met kleine kinderen, kleine dieren en baby's. Ze is een volwassen draak, maar dat betekend niet dat ze bij elke stap drie levens met zich mee neemt. Doe eens niet zo overbeschermend naar die kinderen, en geef ze eens wat levensruimte. Ik wil graag dat ze iemand ontmoeten die dierbaar voor mij is, die even belangrijk voor mij en mijn leven is als ieder familielid of vriend die ik heb,' met een nukkige stem en een blik die dat zelfde weerspiegelde liep ze terug naar het kraampje. 'Seathion vind je ook niet gevaarlijk voor ze. Evenmin is Ené,' stijfjes liep ze langs Savador heen, duidelijk beledigd door zijn snauw en de reden daarachter. Hij vertrouwde Ené misschien niet, oké. De draak mocht hem ook niet. Maar hij vertrouwde haar, en Ené was uiterst voorzichtig op de momenten dat ze dat moest zijn. Bij de hoge krukken waar de tweeling op zat verzachtte haar stroeve houding, krulde haar mondhoeken weer warm om en keek ze de kinderen aan. 'Willen jullie Ené ontmoeten?' vroeg ze aan de twee, met haar rug half naar Savador toe. Het besluit bij de tweeling over latend. De kinderen zelf konden ook angstig zijn voor het paardenhoge gestalte van de draak dat nu afwachtend en zacht spinnend met haar inktblauwe ogen op de tweeling gericht lag te wachten in de sneeuw. En ze wilde ze niet dwingen iets te doen wat ze niet wilde. Maar die keuze lag bij hun, en dit keer niet bij hun koppige vader.

I am not afraid
Even through the darkest moments
I never gave up
In my mind what I'm reaching for
Is coming closer
My dream never faded out
I never gave it up

---

Als in een dramaserie wendde ze haar hoofd naar links. Haar lange ravenzwarte haar volgde haar in deze beweging. Haar helblauwe ogen bleven rusten op de blauwe draak die boven in de lucht haar vleugels strekte. Haar ogen gleden over het lichaam van het dier. Keek toe hoe het neerstreek. Negeerde de mensen er om heen en had voor een moment alleen nog maar oog voor het dier. Ze hoefde niet onder stoelen of banken te steken dat ze een voorliefde had voor de mythische wezens. Yazuki vond ze beeldschoon, krachtig en wijs. In haar ogen stond de draak boven alles. Boven al het andere. De band tussen mens en draak was een bijzonder iets. Iets waar ze alleen nog over gehoord had. Wat ze gelezen had in dikke, oude, stoffige boeken waar niemand nog een blik in wierp. Doodzonde. Want het had iets magisch. De band met een draak. Het was niet zo’n band die makkelijk te verbreken was. Een band voor altijd. Zelfs al zou de ander sterven. Benieuwd was ze dan ook naar de draak in het ei. Het ei dat ze gekregen had van een onbekende man. Een man met lang kobaltblauw haar en amberkleurige ogen. Meteen had ze hem al een bijzondere verschijning gevonden. Hoe vaak was ze het huis wel niet uitgeglipt en was ze naar de stad gegaan. Vaak werd ze na gekeken als ze zich in de duistere uithoeken van de stad begaf. Mensen vroegen zich af wat zo’n net beschaafd meisje daar nou te zoeken had. Maakten zich zorgen over haar. Pff. Welke idioot maakte zich nou zorgen over haar? In haar hele leven was dat nog maar één persoon geweest en dat was haar broer. Die ze soms ook een sukkel vond hoor. Waarom maakte hij zich toch zorgen om haar. Was toch totaal niet nodig? Hoewel. Anders om was het net zo. Als ze niet wist waar hij uithing. Of als ze niets van hem gehoord had een lange tijd. Was dat zorgen maken om iemand? Waarschijnlijk. Nog een glimp wierp ze op de sierlijke draak. Het dier leek niet zeer oud te zijn geschatte diens grootte. Een mooi exemplaar was het echter wel. Yazuki was niet snel ergens geïnteresseerd in maar als ze iets interessant vond vond ze het ook écht interessant. Net zoals met.. Ja daar kwam het joch weer hoor. Misschien had ze nooit naar zijn naam moeten vragen. Geen namen, geen gezichten om erbij te onthouden. Dominic Met een strak gezicht draaide ze zich weer om naar Zephyr. Kneep hard in zijn hand die hij uitnodigend uitstak. Niet geheel bewust. Yazuki had immers nog altijd wel eens kleine probleempjes met het onder de duim houden van haar woede. Het was bij lange na niet meer zo erg als het ooit geweest was maar toch. Er waren moment dat het draadje op knappen stond. En dan wilde je liever niet in haar buurt komen. Niet alleen werd ze dan verbaal erg respectloos de kans was ook ten zeerste aanwezig dat ze geweld zou gebruiken. Het ergerde haar dan ook mateloos dat ze uitgerekend op zo’n moment en dag als deze aan dat persoon moest denken die ze het liefste net zo zou vergeten als ieder ander. Al ze de keuze had gehad om terug in de tijd te gaan. Zou ze het dan anders gedaan hebben? Heb daar hebben laten liggen. Niet naar hem omkijkende en gewoon verder gelopen zijn? Dan zou ze wel heel wat gemist hebben. Want, ook al gaf ze het niet graag toe. Hij was zeker niet de minste. Nee, ze zou hem bijna goed noemen.

Yazuki volgde haar broer het afstapje af. Hield daarbij diezelfde druk op zijn hand als waarmee ze hem vastgegrepen had. Nee, eigenlijk mocht ze het niet afreageren. Al helemaal niet op hem. Afreageren op anderen was een zwakte volgens de psycholoog. Echt ze had een vreselijke hekel aan die vent. Maandelijks moest ze bij hem op bezoek. Als ze niet ging vond die oude gek wel een manier om bij hen thuis te komen. Hoe vaak ze ook had geprobeerd de man tegen te houden. Door weg te lopen. Diens auto in de fik te laten steken of gewoon koppig op haar kamer blijven zitten. Nooit was het gelukt. En als ze haar niet zacht handig mee kregen moest het maar hardhandig. Het was niet iets waar ze trots op was. Had het er nooit met haar broer over gehad. Met niemand niet. Het waren haar problemen en die gingen alleen haar aan. Aangezien het werkelijk waar nergens maar dan ook nergens op sloeg. Hoe lang die sessies al duurden wist ze al niet eens meer. Lang in ieder geval. En waarom? Alleen omdat ze het altijd leuk gevonden had om bekakte meisjes met hun mooie jurkjes en nette haartjes te plagen. Wat was er nou erg aan om een jurk te doen laten verbranden? Of die keer dat ze twee meisjes een sleutelhanger gegeven had. Met twee muizenkopjes die er aan bungelden. Het begon echter uit de hand te lopen toen er meisjes vermist raakten. Nooit meer weder keerden. Maar daar had zij toch niet van doen gehad? Onschuldig als ze was. *kuch*. Toch beklaagden de ouders van alle kinderen zich bij haar ouders. Die op hun beurt hun dochter om verheldering vroegen. Echter was ze zelf maar al te blij dat ze uiteindelijk aandacht kreeg van haar vader en moeder. Helaas kreeg ze niet de kans verder te gaan. Want om de naam van de familie hoog te houden moest ze zich gedragen als een echte dame. De manier waarop maakte hen niets uit. Zolang ze maar aan hun eisen zou voldoen. Wat ze zich herinnerde waren de koude tafels. De felle lampen die in haar ogen schenen. Haar polsen en enkels die vastgebonden waren. En nooit. Nooit en te nimmer had ze er een traan om gelaten. Simpelweg omdat ze het niet kon. Ze voelde de pijn. Lichamelijk en in haar hart. Heel diep. Maar nu. Was alles weg. Alle emoties waren uit haar weggebrand. Niet anders dan een kille leegte was over. Hopelijk waren ze blij met wat er van haar geworden was. Met een glimlach keek ze omhoog in het gezicht van haar broer. Hij wist veel van haar. Bijna alles. Bijna. Inderdaad. Toen haar voeten het ijs raakten leken alle herinneringen verdwenen. Leken alleen zij en Zephyr nog te bestaan. Genietend van hun lichamen die in contact met elkaar waren. Even een andere gedachte dan Dominic. Dominic onder de mistletoe. Dominic in een Kerstmannenpak. Dominic die een sneeuwbal tegen zijn hoofd kreeg aangezien hij zo van sneeuw leek te genieten. Nee. Even geen Dominic. Even alleen zij en Zephyr. Sierlijk draaide ze een rondje waarbij haar rokje lichtjes opwaaide. Het was een lange tijd geleden maar ze kon niet wachten om weer eens met hem op de ijzers te staan. Rustig aan gleed ze over het ijs. Vloeiend. Alle bewegingen die ze maakte waren sierlijk. Werden goed uitgevoerd en netjes afgemaakt. Een positief puntje aan haar opvoeding. Yazuki genoot van aandacht. Dat schoof ze niet onder stoelen of banken. Dus des te meer mensen er kwamen des te leuker vond ze het. Hoewel ze tegelijk een hekel had aan druktes. Ach hier op het ijs was nog niemand op hen twee na. Vroeg zich af of men hier wel kon schaatsen. Maakte zich ook niet al te druk over trouwens. Moest nu gewoon genieten van dit zeldzame moment samen. Rond dit jaargetij. Kerst. God wat hield ze daar toch van.

De twee mensen die het ijs op waren gegaan, die waren waarschijnlijk gek. Ze had ook niet anders verwacht, dat er gekken zouden zijn die het ijs op gingen, maar toch vond ze het vreemd dat het twee mensen waren die er normaal uitzagen; niet zoals Luca, overdreven vrolijk, en niet zoals Savador; zwaar depressief. Maar ja, zolang zij de enigen op het ijs waren hoefde zij zich geen zorgen te maken dat ze er ook op hoefde. Godzijdank had ze geen schaatsen. Haar blik gleed even van het jongetje af naar Ephony die met de kinderen van Savador stond te praten. In hun buurt stond een gevleugeld iets, volgens haar een draak. Kon ook een Chimeara of een griffioen zijn; zo goed had ze nooit opgelet als het over mythes ging. Hallo, welkom in het heden? Aan mythes had je volgens Wren niets, aangezien ze bevolkt werden door dode, uitgestorven of uitgemoorde wezens die je tegenkwam met een kans van één op een miljoen. En dan vielen de meesten je aan, dus hoefde je het eigenlijk ook niet te weten omdat je dan dood zou zijn. Lekker makkelijk, echt, je hoefde niet zoveel moeite te doen om het leven door te komen met de kennis die je had. Je had toch nooit genoeg, omdat je altijd moest blijven leren. Altijd veranderde er iets en moest je je mening of gezichtspunt weer bijstellen. Ach ja, daar had zij geen zin in. Als het echt niet anders kon zou zij wel veranderen; voorlopig hield ze het bij haar éígen manier. 'Omdat ik niemand ken,' daarom had hij dus niemand meegenomen. Aww, dat was toch zielig? Dat een klein, mini-jongetje hier rond moest lopen zonder dat hij iemand kende. Dat zij hier nu rondliep met haar arrogante hoofd en haar dominante houding terwijl ze eigenlijk niets uitvoerde en al helemaal niet stoer was. Oh, god, hij was twaalf. Was het dan wel verantwoord om het kind het ijs op te laten gaan? Oké, het was haar eigen schuld geweest dat ze erdoor gezakt was, maar toch.. De jongen keek haar extreem vrolijk aan, met van die lichtjes in z'n ogen die erop moesten duiden dat hij héél blij was dat hij hier was, met dit weer en met deze personen. Hoe gelukkig kon iemand zijn? Ze hield gewoon niet van kinderen. Maar dan ging ze hem nog niet toegeven dat ze niet kon schaatsen, bedacht ze zich lichtjes chagrijnig toen hij zei dat hij wilde schaatsen. 'Ik ben Wren,' antwoordde ze het eerst op zijn laatste vraag, wierp even een blik op het ijs. 'En ik heb geen schaatsen bij, sorry,' zei ze. Nu liet ze hem alleen, was dat ook niet erg hard? 'Ik kan wel bij de kant gaan staan om te kijken hoe je het doet,' stelde Wren voor. Kon ze gelijk die twee vreemde onbekende mensen bekijken, die nieuwelingen waarvan ze zich afvroeg of ze vrienden met hen zou moeten worden of niet. Ze zagen er niet echt extreem populair uit, maar wel als van die mensen met wie je beter geen ruzie kon hebben. Echt vrienden worden zou het niet zijn; dat zag ze zo ook wel. Maar dat weerhield haar er niet van dat ze hun gezichten wilde kennen voor de volgende keer dat ze hen zag. Ze konen leuk vriendschappelijk omgaan met Savador, ze hadden hem immers begroet en er waren maar twee redenen waarom iemand dat zou doen; uit pure haat of uit beleefdheid. Beleefdheid leek voor nu meer bij de twee te passen. 'Ik haal wel chocomel, als jij je schaatsen aandoet?' stelde Wren voor. Damn, als hij niet zoveel op Luca geleken had met zijn blik en houding, dan had ze hem het ijs opgegooid en het bekertje chocomel erna door de lucht gegooid, achter hem aan. Ze kon niet tegen kinderen, op zowat alle terreinen. Maar ja.. Wren stond op, wachtte even of hij nog iets te melden had terwijl ze haar jurk gladstreek. Goed.. Ze had nooit moeten komen!