I hate the rain.

Met een zwarte paraplu boven zijn hoofd liep hij het lanceringsplatform op. Hij moest wel, want het stortregende al de gehele dag. Nog even gauw een herfstbui van het hevige soort voor de echte winter aanbrak en de school en het omliggende terrein bedolven onder een witte deken van sneeuw zou liggen. Voor nu bleef het nog bij een deken van nattigheid en hoog in de lucht voorbij razende stormwolken. Het was nog een geluk dat er geen zware windstoten bij te pas kwamen. Dan zou het alarmteken zijn gemeld en waren shuttles verboden te vliegen en kon hij niet naar andere planeten voor het afhandelen van bepaalde zaken. Savador baande zich nors een weg door de regen, zorgvuldig de grote regenplassen vermijdend zodat zijn pas weer gelakte herenschoenen niet vuil werden. Nat werden ze toch wel. Hij haatte water. En hij haatte buien als deze en hij die er weer doorheen moest. Het was verdomme bijna winter, waarom was er nog geen sneeuw? Niet dat hij daar nu zo dol op was. Veel te guur. En blijmoedige mensen die in volle vreugde naar buiten renden om te schaatsen, sneeuwballengevechten te houden en te sleeën begreep hij niet. Hij kreeg verschrikkelijk veel last van zijn gewrichten in die kou. Klam geworden spieren en bewegen deed zeer. De kou viel nu nog wel mee, maar de temperatuur was momenteel ook niet bepaald warm te noemen. Savador snoof en sloeg zijn smaragdgroene das achter zijn schouder. Stond hij ook weer op het punt verkouden te worden, mooi was dat. Soms was hij het leven gewoon kotsbeu, want veel meer dan tegenslagen maakte hij niet mee. In zijn slechte humeur slofte hij verder het lanceringsplatform op en nam plaats op een bankje. Bij Medusa, was dat ook weer nat. Zijn zwarte lederen tas met de documenten die hij nodig had voor de vergadering op de zoveelste godvergeten planeet zette hij op zijn schoot en duwde hij dicht tegen zich aan, de paraplu met zijn andere hand nog stijfjes boven zijn hoofd. Hij begaf zich niet graag in zijn eigen doodsangst, en als hij zijn paraplu niet had gehad was hij mooi binnengebleven. Savador slaakte een verveelde zucht en keek nurksig uit over het verlaten platform. Als die shuttle nu gauw kwam kon hij hier eindelijk weg uit die vieze nattigheid.

- Gigi, Alusia, Julija, etc.

De shuttle rammelde verschrikkelijk toen ze op het perron aankwamen, maar daar had Mimi geen last van. Met een schok stond de shuttle stil, en gespte Mimi haar riem los. Haar koffers stonden al naast de deur, en met een vrolijke blik in haar ogen pakte ze ze op. De deur ging ietwat krakend open, en onthulde een aankomstplatform. Haar voeten maakten dat ze uit de benauwde shuttle kwam, de buitenlucht in. 'Dag Shadra, hallo problemen.' mompelde ze even in zichzelf, waarna ze haar koffers oppakte, en met een zwarte paraplu boven haar hoofd liep ze het platform op. Ze moest wel net zoals Master Savador, want het stortregende al de gehele dag.

Zijn kin rustte op zijn borst, zijn oogleden waren half toegezakt. Met zijn hoofd iets gebogen staarde Savador verveeld naar de neervallende regendruppels en de uitzettende kringen in de plassen die daardoor veroorzaakt werden. Zijn bleke vingers trommelden dof op de herentas op zijn schoot, waar hij zijn hand voor alle zekerheid omheen geklemd hield om het niet weg te laten glijden. Hij kon nog gauw alle documenten doorkijken en zich daarmee voorbereiden? Er kwam weer wat leven in zijn ogen toen hij een bedenkelijke blik op zijn tas wierp. Nee, dat ging niet werken. Alle papieren zouden nat worden geregend. En hij moest zijn paraplu in alle omstandigheden nu vast blijven houden. Hij had geen zin in een panische aanval om een paar druppeltjes.
Hij richtte zijn aandacht nors op een shuttle die met veel kabaal op één van de eerste platformen landde. Hij keek het proces van de landing toe en irriteerde zich ergens aan het feit dat het allemaal nog zo ouderwets was en het altijd met een hoop herrie moest gebeuren. Gezien de tijd waarin ze nu leefden zou een vernieuwing niet onaardig zijn.
Moeizaam kwam hij van het bankje overeind, sloeg zijn lange mantel achter zijn benen en klemde zijn tas in een hand. Zijn slangachtige ogen tuurden nors naar de omtrek van het grote vaartuig. Was dat nu de shuttle naar Shadra of niet? Ze gaven het ook weer zo onduidelijk aan. Met grote tegenzin beende hij op de shuttle af, de paraplu nog stevig vast en boven zijn hoofd. Savador liep traag langs het gevaarte om het half vervaagde embleem van één van de zeven planeten te kunnen onderscheiden, met een bleke hand strijkend langs de aluminium wand. Op datzelfde moment ging onder een luid gesis de deur van de shuttle open en klapte zich er een klein trappetje uit voor de aangekomen passagiers, waaronder vast en zeker ook de nieuwere leerlingen zouden zitten. Eén daarvan was een tenger meisje met een tas in haar hand, en tevens met een paraplu boven haar hoofd. Met een diepe frons besloot Savador haar te naderen zodra ze op vaste grond stond. 'Is dit de shuttle naar Shadra?' vroeg hij op norse toon. Terwijl de regendruppels met dof tikkende geluiden op zijn paraplu neerkwamen staarde hij met een harde blik in zijn slangachtige ogen op het meisje neer. Nu kon ze maar beter zijn vraag beantwoorden en niet meteen beangstigd zijn door zijn soms iets wat te intimiderende voorkomen.

- Je hebt vooruitgang gemaakt met je posts n__n

Gigi zat, met haar benen over elkaar, naar haar schoot te staren. Ze was in haar eigen gedachte verzonken. Ze speelde gedachteloos met een lok donkerblauw haar door het om haar vinger te draaien. Ze schrok wakker uit haar gedachte... Ze maakte haar gordel los en pakte haar schoudertas die ze om hing. Daarna liep ze achter Mimi aan nadat ze de piloot van de shuttle bedankt had. Buiten keek ze het lanceringsplatform even rond. "ja Master Savador, het is de shuttle naar Shadra."

Hij bleef nors op het meisje neerkijken, wachtend op een antwoord dat maar niet leek te komen. Normaliter gaven mensen antwoord als ze een vraag werden gesteld. Kennelijk had deze snertmeid daar nooit eerder van gehoord. Hij wilde haar al half omver lopen toen iemand anders zijn vraag al beantwoorde; 'Ja Master Savador, het is de shuttle naar Shadra.' Die stem kende hij uit duizenden. Savadors slangachtige ogen blikten guur over het hoofd van het meisje en tuurden naar een ander gestalte dat met koffers en overige bagage de shuttle uitstapte. Bij Medusa, nee hè! Het was dat stalkerige kind van een Gigi die het brutale lef had gehad hem gewoon op de mond te zoenen; midden in één van zijn gevreesde preken nog wel, en in het bijzijn van Heer Deshas die er verbluft bij had gestaan. Altijd dat onophoudelijke gestaar - in de lessen, op de gangen, op het buitenterrein, overal waar hij ook maar ging en stond. En haar één van zijn meest dodelijkste blikken toewerpen had geen effect. Het leek haar eerder aan te zetten tot nog meer ongewenste intimidaties jegens hem toe. Hij dacht eindelijk van haar af te kunnen zijn, maar hier was ze dan weer in al haar stalkerige glorie. Terug en wel om hem nog meer te sarren en te verwarren. Verdomme.
Savador wierp Gigi ook nu een vuile blik toe en klemde zijn herentas steviger in een hand. 'Ga eens aan de kant!' snauwde hij het andere meisje aan wie hij eigenlijk de vraag had gesteld bits toe. Hij duwde haar bij het passeren met zijn schouder uit de deuropening en stapte chagrijnig een paar treden van het ijzeren trappetje op om zich met de piloot te confronteren, Gigi daarbij zoveel mogelijk negerend. 'Wanneer vertrekt deze shuttle weer?' vroeg hij zuurtjes. Toon zuurtjes, uitdrukking zuurtjes, op elkaar geperste lippen zuurtjes. Werkte altijd voor een kordaat en onderdanig antwoord. De piloot keek hem vanonder zijn pet schuchter aan. 'Er is hevige sneeuwval op komst, mijnheer,' probeerde de man duidelijk genoeg tewee te brengen om zelfverzekerd over te komen. 'Als we pech hebben vliegen we pas morgenochtend weer,' voegde de piloot er nu echter kleintjes aan toe. 'Gódverdomme!' smeet Savador er heethoofdig uit, gevolgd door een onverstaanbare woordenstroom aan scheldwoorden en verwensingen in het Shadraans. Hij maakte een kwade schijnbeweging met zijn trappende voet richting één van de passagiersstoelen, wendde zich even wanhopig van het gezelschap af om daarna zijn woedeuitbarsting weer op te pikken. 'Bij Medusa, godverdomme!' Hij had een belangrijke afspraak staan, jezus. Kwaad stommelde hij het trappetje weer af, begaf zich in zijn slechtste humeur door de regen om op hetzelfde bankje als waar hij zolang voor niets gewacht had niet bepaald te genietend neerplofte. En nu? Moest hij maar weer terug naar het kasteel om de les vuurmagie alsnog door te laten gaan? Medusa, daar had hij al helemaal geen zin in. Vooral niet hoe hij zich nu voelde. Hij ging liever naar Oak's Field om een paar flessen wijn in huis te halen en dit hele rotgezeik te vergeten. Dat was belangrijker.

PROFILE MAGICIAN

» Hate ║ Cat
» I hate it
» Too tired to hate you~
» Hate and memory
» He will always hate me (Open)

I hate the rain.

I hate the rain.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen