Klavier had de muffe school verlaten en was met zijn gitaar op zijn rug naar buiten gelopen. Hij had besloten dat het maar eens tijd werd om een les te gaan geven. Dan kon hij in ieder geval zijn gedachten af halen van de dood van Ema. Het was inmiddels een week geleden sinds hij de rouw brief van Puffoon had ontvangen. Zijn leven had voorledig op zijn kop gestaan, maar nu werd alles weer een beetje rustig. Nu moest hij alleen zijn leven nog een beetje op orde krijgen en gewoon verder gaan. Maar daar voor had hij wel wat afleiding nodig, en ondanks dat het zijn eerste les zou worden, zou hem dit waarschijnlijk wel lukken en dus helpen.
Klavier’s blauwe ogen gleden over het terrein heen. Hij zou liever buiten dan binnen les willen geven, al wist hij dat hij nooit alle instrumenten naar buiten kon krijgen. Dus af en toe zou hij toch binnen les moeten gaan geven.
Hij zuchtte zachtjes en liet zich tegen een boom vallen. Terwijl hij zijn gitaar op de grond zetten, gleed hij naar beneden toe en zakte tegen de boom op de grond. Zijn blonde haar zat, zoals gewoonlijk, in een puntige vlecht en hij had zijn oude kleding van zijn tijd als aanklager weer uit de kast gehaald. Als docent moest hij wel eventjes goed voor de dag komen. Zijn lange vingers gleden over zijn ketting, in de vorm van een puntige G, die symbool stond voor zijn voormalige band en achternaam. Met een zucht pakte hij zijn gitaar en begon zachtjes te spelen en niet veel later er ook bij te zingen. Klavier was zo verdiept in zijn spel en de herinneringen die het met zich meebracht, dat hij niet door hadden dat een groepje leerlingen erbij was gekomen.

*Klik* Liedje

Muziekles. Hij wist nu al dat dit zijn favoriete les van allen zou gaan worden. Hij hield van muziek, was dan geen expert in het bespelen van instrumenten. Maar het viel altijd te leren. Theorie… Tja, dat kon natuurlijk ook beter. Vele malen beter eigenlijk. Hij had zangles gehad, en daar was het ook bij gebleven. Maar hij hield van zingen, zijn stem was zijn instrument. Had er alles aan gedaan om hem te perfectioneren. Natuurlijk was hij nog ver van perfect, maar de technieken die hij beheerste waren best moeilijk voor iemand met zijn geringe ervaring. Want hij deed het niet zijn hele leven lang, niet kon zeggen van: Ik doe het al zolang als ik me kan herinneren. En als hij het al zo was, zou hij het waarschijnlijk ook niet zeggen. Het kwam maar lomp over in zijn ogen.
Hij kon nog steeds zijn weg niet zo goed vinden, maar door het rooster uit zijn hoofd te leren kwam hij al best ver. Natuurlijk was hij ook weer het typetje om dat te doen, bang dat hij anders te laat zou komen. Of dat hij het niet zou vinden en dan raakte hij weer in paniek en zo verder. Het zou hem wel een maand kosten voordat hij zich eindelijk bekend kon noemen met de nieuwe omgeving. En zelfs dan zou hij niet alle plekken kennen, want het terrein was erg groot. Maar als hij wist waar hij moest zijn was het goed. Dan hoefde hij niet meer zijn weg te zoeken. Hij wist dan wel waar hij moest slapen, maar het zou ook fijn zijn als hij wist waar de lokalen waren waar hij moest zijn. Dat hielp al heel erg veel.
Maar het was een buiten les. In de herfst. Had hij voor niets lokalen uit zijn hoofd geleerd. Ach ja, wat deed je eraan? Het was frisjes buiten, maar het viel nog wel mee. Hij zou er niet dood aan gaan, en verkouden werd hij niet zo snel. En er was een grotere kans dan hij zijn typische hoedje nu gewoon op mocht houden, want ze waren toch buiten. En dan kon hij altijd nog zeggen dat hij het warmer had als het ding op zijn hoofd bleef, wat niet bepaald logisch was. Hij liep nogal sloom naar de plaats van bestemming, versnelde zijn pas wanneer hij anderen in het oog kreeg en het geluid van een gitaar en een zangstem te horen kreeg. Daar moest het zijn.
Hoe dichterbij hij kwam, hoe meer details hij kon zien. En het duurde niet lang of hij trok de conclusie dat het meisje dat daar stond Wren moest zijn. De jongen kende hij echter niet. Maar er was tenminste een iemand die hij kende, en dat was genoeg voor hem. Hij liep eerst langs haar legde zijn tas naast die van haar. Vervolgens keek hij met een brede glimlach naar haar, om daarna zijn blik af te laten dwalen naar de onbekende jongen. Hij wilde wel vragen naar zijn naam, maar ergens was hij bang om de man – die daar zat te spelen, te onderbreken. Dus hield hij zijn mond maar en keek enkel naar de ander.

» Meh, slechte post o3o