*Topic van Kayan en Zuki*

---

Zuki stond in de vroege morgen in haar eentje op het lanceringsplatform te wachten. Kleine ademwolkjes ontsnapten haar rozige lippen. Ze klappertandde. Het was nog best koud op dit tijdstip. Hoe vroeg was het? Een uur of zeven? Zes? Ze wist het niet zeker, maar wat ze wel wist was dat de shuttle op elk moment kon arriveren, iets waar ze als een berg tegenop zag. Want Zuki wilde hem niet zien, wilde niet dat hij op deze manier haar leven weer binnendrong, maar ze had geen keus: als het haar vader plezier deed, zou ze Kayan hier op het SSA accepteren, hoe moeizaam dat ook van beide kanten zou gaan. Ze sloeg haar armen nog vaster om zich heen om haar lichaamswarmte te kunnen behouden. Waar bleef hij nou? Hoe eerder dit 'eerste-ontmoetingsmoment' weer voorbij was, hoe beter..

Precies op dat moment klonk er een oorverdovend geluid van werkende motoren. Zuki's haar waaide strak naar achteren. Haar ogen waren op de donkere lucht gericht, waar een shuttle aan kwam zweven en de landing begon in te zetten. Ze stond op een veilige afstand toe te kijken. Het duurde zeker nog tien minuten voor het toestel helemaal geland was en de eerste passagiers naar buiten kwamen druppelen. De vroege vlucht vanaf Shadra leek niet bijzonder druk. Er kwamen eerst maar drie mensen naar buiten. Allemaal in het zwart gehulde, duistere figuren die Zuki nogal argwanend en arrogant aanstaarden in het voorbij gaan. Helemaal als allerlaatste kwam daar eindelijk de nachtmerrie van haar leven naar buiten lopen. Zijn schreden waren langzaam, onverschillig en toch soepel. Een sterk gevoel van haat en schuld verspreidde zich door haar lichaam, toen Zuki hem beter bekeek. De vorige avond had ze hem opgebeld nadat hij haar eerder op haar mobiel had proberen te bereiken tijdens haar date. Het vertrek van Shadra naar hier leek ook hem niet bepaald te bevallen, maar, sluw als hij was, zou hij waarschijnlijk wel een bepaald voordeel in deze situatie hebben gezien, anders was hij zeker nooit gekomen. Misschien kwam hij enkel om zijn duistere- en vuurkrachten nog verder te ontwikkelen. Zuki's schuldgevoel werd veroorzaakt door het feit dat ze Sasori niets had verteld over Kayan's komst. Als zijn belletje alleen al zoveel bij haar vriendje los leek te maken, zoals Zuki maar al te goed had gemerkt, was het in haar ogen niet verstandig om hem ook meteen met Kayan's naderende aanwezigheid te confronteren. Anderzijds had ze Kayan ook niets verteld over Sasori, ze had zelfs ontkend dat hij hier was. Waarom ze dat eigenlijk had gedaan wist ze ook niet en het speet haar direct. Ondanks dat had ze graag gewild dat Sasori hier bij haar was geweest nu, om haar te steunen, want zodadelijk zou ze alleen zijn met haar stiefbroer.. Ze kon voor zichzelf niet bepalen of ze dit eerder ongemakkelijk of eng zou vinden. Beiden, schatte ze in, met een kleine overhand van het tweede. Toen, uit het niets, stond Kayan ineens in levende lijven voor haar. Zuki was zo afgeleid geweest dat ze hem verder niet had zien aankomen. Ook liep hij met zo'n zachte tred dat het haast onmogelijk leek om hem anders wel aan te kunnen horen komen. “K-kayan.” mompelde Zuki alleen als begroeting. Haar stem trilde, net als de rest van haar lichaam. Haar blik was nog op de grond gericht. Ze kon het momenteel niet opbrengen haar stiefbroer in de ogen te kijken, daarvoor was ze te geschrokken en gespannen.

Kayan zuchtte een keer tevreden toen de spaceshuttle ein-de-lijk de landing inzette. De rit naar dit oord had al lang genoeg geduurd voor hem. In een reactie maakte hij gelijk de riemen los – al was dit waarschijnlijk niet de bedoeling – en stond op.
Het gebrek aan geduld was altijd al een issue geweest bij hem, maar Kayan zelf had zich er nooit aan gestoord. Vanuit zijn ooghoeken bestudeerde hij nog eens alle gezichten van zijn medereizigers. Allemaal rasechte Shadranen waren het, met dezelfde norse uitdrukking op hun gezicht als hij. Het groepje bestond uit totaal drie jongens – onder wie hijzelf - en een meisje. Kayan liet zijn nonchalante blik voor de laatste keer op het meisje glijden. Tijdens de reis had hij ter afleiding en uit pure verveling wat met haar geflirt. Het resultaat? Een afstands-aanbidding van haar jegens hem. Haar bruine ogen waren nu ook nog steeds op hem gericht, merkte hij op. Ze keek niet blij, maar dat kwam vast doordat ze zich beledigd voelde nu Kayan haar weer volkomen negeerde zoals het begin van de reis. Hmpf..vooruit dan..: even schonk Kayan haar een innemende glimlach. Dat leek haar genoeg te bevredigen om hem niet verder te claimen. Gelukkig maar...
Er ging een schok door het toestel, waardoor Kayan zich gedwongen zag het rek met de bagage vast te grijpen om niet zijn balans te verliezen.
Ze waren geland.
Een minuut later opende de uitgang zich en rolde er een trap naar beneden.
De andere passagiers stonden snel op en begaven zich al naar buiten, maar ineens leek Kayan niet zo'n haast meer te hebben. Natuurlijk wilde hij graag dit vervloekte, benauwde ding uit, maar wat er buiten op hem stond te wachten was niet veel beter.. Een aanlokkelijke gedachte gleed zijn hoofd binnen, maar toch schoof hij het zonder aarzelen van tafel. Nee, nu niet. Dit keer zou zich hij voor de verandering aan een plan houden welke niet uitsluitend gunstig voor hem was.

Op gepaste snelheid begaf Kayan zich uiteindelijk ook naar het lanceringsplatform waar – ah wat snoezig – Zuki al op hem stond te wachten.. Grr.. Het toverde voor twee seconden een geniepige grijns op zijn helwitte gezicht. De rozeharige zag er nog gespannener uit dan hij al had verwacht en daarnaast eveneens afgeleid, waardoor ze opschrok toen hij ineens voor haar stond. Surprise..!
Haar poging tot begroeten was matig, afstandelijk. Precies zoals Kayan het graag had.
“Hallo, Zuki.” waren de nietsonthullende, eerst gesproken woorden na lange tijd van Kayan tegen zijn stiefzusje. Zijn toon messcherp, zijn gezicht..uitdrukkingsloos en zijn blik kil, maar zoals altijd intens. Het gifgroene in de ogen leek even onheilspellend te glinsteren als een bewegende slang in het zonlicht toen Kayan haar aandachtig in zich opnam. “Je bent veranderd.” constateerde de zwartharige duivel gelijk. Zijn stem had de gewone, aangename heesheid en het schorre randje, maar bevatte bij die laatste woorden eveneens slechts een kleine toevoeging; een diepere, holle klank, ontstaan uit allerlei raadselachtige, duistere hersenspinsels welke door niemand anders dan Kayan begrepen konden worden. Haat en walging vormde er slechts een onderdeel van.
Kayan keek, keek nog eens en kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij rook de angst bij zijn stiefzusje en absorbeerde het met genoegen.

“Hallo, Zuki.” lispelde Kayan een begroeting op zijn eigen, merkwaardige manier. Het deed nog een rilling langs haar rug lopen.
Zuki balde haar handen tot vuisten in een wanhopige poging zichzelf onder controle te houden. Kayan's toon en houding waren helaas precies wat ze verwacht had: onveranderd, benauwend en vreemd genoeg aangenaam. Maar Zuki wist waardoor dit mengsel was ontstaan:
net zoals Sasori gedachten kon lezen, beschikte Kayan over de uitzonderlijke gave emoties van anderen te kunnen voelen en deze zo te kunnen manipuleren dat hij ze volledig naar zijn hand kon zetten. Hij controleerde als het ware je gevoelens. Met één doordringende blik kon hij iemand diep ongelukkig of juist euforisch maken. En met zijn twee gesproken zinnen had hij Zuki nu doodsbang gemaakt..
“Veranderd?” wist Zuki toen met moeite uit te brengen. “Ik ben niet veranderd.” Nog steeds keek ze niet op, vrezend dat Kayan haar verliefdheid gewoon van haar gezicht af kon lezen. Hier was ze eigenlijk vrijwel zeker van. “E-ehm..en hoe gaat het nu met jou eigenlijk?” probeerde ze er al stotterend overheen te praten. Misschien dat hij het dan zou laten rusten. “Hoe was de vl..vlucht?” Ze slikte. Haar keel voelde kurkdroog. De kille wind en Kayan's aanwezigheid maakte haar hele lichaam ijskoud. Als ze niet snel actie zou ondernemen, zou ze nog onderkoeld raken! Maar ze kon nu niet weglopen, dat lolletje gunde ze hem niet. Bevend wachtte Zuki in plaats daarvan maar op antwoord of beter gezegd..op in ieder geval een reactie..

Kayan staarde zijn stiefzusje aan, luisterde geamuseerd naar haar vragen, maar deed er verder niets mee. Hij genoot innig van haar onhandige, angstige gedrag, als van een bang hert.
Plots leek Zuki echter zijn aandacht te verliezen.. Vreemd.
Geheel willekeurig draaide het spitsige hoofd met de zachte kaaklijn een keer naar links en een keer naar rechts. Er was iets belangrijks wat in zijn onderbewustzijn om aandacht vroeg.. Maar wat?
Kayan concentreerde zich erop, een gevaarlijke onderneming met zijn duivelse geest, maar hij moest van zichzelf een antwoord vinden.. Er was hier nog een aanwezigheid, dit wist hij alvast.
Zijn gifgroene ogen sloten zich, waardoor de wereld voor even verlost zou zijn van zijn onbehaaglijke, hypnotiserende blik.
Licht en donker smolten samen als één, in zijn gedachten en toonde Kayan achter zijn oogleden het beeld dat hij liever niet had willen zien..
Met een schok vlogen de ogen daarop weer open. Razendsnel greep Kayan Zuki stevig beet bij haar schouders en speelde het alsof hij haar een begroetingsknuffel wilde geven. In feite was het beter om een brandend vuur te omhelzen, dat was minder pijnlijk voor zijn stiefzusje. Kayan deed echter nooit dingen die normaal gesproken niets voor hem waren, zónder een goede reden...
Hij maakte van de gelegenheid gebruik om Zuki streng en dreigend aan te spreken. Op deze manier viel dat niet op. “Je loog tegen mij.” siste hij haar toe, zijn stem walgend. “En je weet wat ik daarvan vind..” Zijn greep verstevigde zich. Hij deed haar vast pijn, maar dat was één van de vele dingen waar hij simpelweg geen enkele betekenis aan gaf. “Nu weet ik wat er anders aan je is”, ging hij verder. Zijn stem klonk zwaar en ernstiger dan gewoonlijk, “én wie daar de oorzaak van is.. Hij is wel hier, hè?” Kayan bracht zijn lippen nu heel dicht bij Zuki's oor en hijgde zacht om haar nog meer de stuipen op het lijf te jagen. “Dan wil ik dat je dit weet: laat hij me één keer dwars zitten en ik dood hem, begrepen..” Zijn greep verslapte terwijl zijn hand Zuki's kin optilde waardoor ze hem recht in de ogen keek. “zusje?” Zijn welbekende, veel te aanlokkelijke grijns om bij zijn innerlijke te passen stond wit en opvallend op het lijkbleke gezicht. Zonder verder op een antwoord te wachten – haar doodsangst was bevestiging genoeg – trok Kayan zich helemaal terug en sidderde onopvallend. Lichamelijk contact bleef iets vreemds en walgelijks voor hem. Met woorden kon men sowieso meer bereiken, dat had hij vaak genoeg bewezen. Zijn spieren waren strak aangespannen, alsof hij op het punt stond zijn atletische lichaam aan een zware training of een hevig gevecht te onderwerpen. Echter liep Kayan slechts in zijn soepele, doch gewaagde tred weg van zijn stiefzusje.
Hij nam niet de moeite om achterom te kijken, want ergens wist hij zeker dat er snel weer een..'familiehereniging' zou plaatsvinden.. Dat was gewoon een..voorgevoel.
Kayan versnelde zijn pas en werd plotseling één met de schaduwen van zijn omgeving. Hij was verdwenen.