Het was een hatelijke herfst. Gekleurde bladeren vlogen van de bomen met het minste zuchtje wind en belandden op het hoofd van een zwartharige jongen die vervolgens zijn hoofd schudde om het blaadje van zijn hoofd te krijgen. Hij gromde en stak de boom in brand met zijn twee vingers tegen zijn lippen te houden, in te ademen en dan weer uit. Vlammen schoten alle kanten uit en brandde de boom die zonet een blaadje op zijn hoofd had laten vallen totdat het zwart zag van de roet. De brand stopte eenmaal de boom zwart zag en met een tikje van de jongen zijn vingers ineenzakte in een hoopje as. Hij keek er tevreden naar, alleen kon hij lach op zijn gelaat toveren. Lachen was voor vrolijke mensen, een echt vrolijk persoon was hij niet. Hij kende maar één emotie, en hij was altijd in die toestand: haat. Hij keek rond zich heen en schoot naar een gedaante in de schaduwen. Hij greep de persoon naar de keel en hees hem tegen een boom omhoog “Wat moet je?!” snauwde hij vol haat in zijn ogen en hij liet de persoon los die haast gillend wegliep. De zwartharige jongen had rode ogen gekregen met twee figuren die leken op een druppel die samenvloeide met een rong een 10 millimeters van zijn pupil verwijdert. Die toestand verdween al snel toen hij weer wat gekalmeerd was. Hij kreeg zijn zwarte ogen terug en keek rond zich heen toen hij voetstappen hoorde. “Laat je zien!” riep hij toen hij nog altijd geen gedaante zag verschijnen. Hij gromde en stampte met zijn voet op de grond. De grond daverde en bomen vielen om. Hij deed weer het vuur geval richting het geluid. “Toon jezelf!”. En toen hoorde hij van beide kanten geritsel. Nu werd hij het echt beu. Hij keek vol woede naar de beide kanten vanwaar het geluid kwam en zijn bloedrode ogen verschenen weer. Hij doorzocht de omgeving en toen zag hij ze. Hij kreeg een hatelijke grijns om zijn lippen. Hij schoot op de ene schim af en hield een kunai tegen zijn keel. "Wat moet je van me?!" zei hij al snauwend en zijn ogen bekeken de persoon zorgvuldig. Hij sleurde de ene schim naar de andere en greep de andere mee naar het midden waar Sasuke, zo heette de jongen hen beiden vasthield. "Wat moeten jullie van me?!" herhaalde hij dreigend.

(Soul and Mineko)

Op de lightmagiciansetage: Hij klopte op de deur van de lichtmagicians etage en een onbekende jongen deed open. ''Dankje'' fluisterde hij zachtjes en hij duwde hem simpelweg opzij. Hij zag wat wit haar boven een dekbed uitkomen en grinnikend naderde hij hem. In zijn hand had hij een beker met ijskoud water en ijsblokjes erin. Hij had al door dat zijn vriend soms wat problemen had met opstaan en daar had hij nu geen tijd voor. Hij klopte zachtjes op Souls hoofd. ''Kom je mee trainen, schone slaapster?'' Hij zette het bekertje neer en tilde het dekbed een stukje op. Toen gebruikte hij zijn watermagie, die na veel trainen al beter was geworden, om het water met ijs en al in Souls richting te verplaatsen. Toen het op de hoogte van van diens nek was liet hij met een gemeen lachje de controle los. Het water viel naar beneden en landde met een plofje in Souls nek. ''Kom op man, we gaan trainen!'' zei hij lachend. Nu Soul deze ijskoude lading water in zijn nek had gekregen zou die vast wel opstaan.
Hij liep snel terug naar de deurpost om Souls wraak te ontsnappen. Daar stond hij even te wachten en riep vrolijk in Souls richting ''Als je wraak wilt nemen, ik ga alvast naar het duistere bos!'' Hij was niet van plan om echt weg te lopen zonder zijn vriend, maar hiermee stimuleerde hij die wel om op te schieten. Hij zette een stap uit de slaapzaal en stond daar rustig te wachten tot Soul zou komen. Hij wilde wapentraining hebben en leren om met magie te vechten. Hij had nauwelijks ervaring met vechten en dan alleen als hij werkelijk helemaal over de rooie was en dus instinctief handelde. Het duurde hem te lang en hij liep weer terug naar het bed. Hij sloeg de hele deken ruw weg en sleurde Soul uit het bed. Toen duwde hij hem wat willekeurige kleren in de handen. ''Schiet op, aantrekken jij!'' zei hij met een vrolijke toon. Hij was benieuwd wat Soul allemaal in huis had en of hij wat van hem kon leren.

In het bos: Even later waren ze dan echt op weg naar het bos. Stil liep Mineko naast Soul. Te opgewonden om iets te zeggen en bang om iets verkeerds te doen. Hij kende Soul nu al een tijdje en hun vriendschap was hem te dierbaar om stuk te laten gaan. Daarom lette hij meer dan normaal op zijn woorden en daden en probeerde niet te gek te doen. Hij wist dat deze angst waarschijnlijk nergens op sloeg, Soul was immers ook knettergek en impulsief, maar toch kon hij het niet van zich afschudden en zweeg daarom maar. Ze naderden een open plek en even vergat Mineko zijn voornemen om stil te zijn. ''Is dat een goede plek denk je?'' Hij liep iets sneller en zeer luidruchtig verder. Hij was zich van geen kwaad bewust en toen hij een stem iets hoorde roepen antwoordde hij dan ook niet. Toen trilde de grond echter en hij hield geschrokken stil. Met vragende blik keek hij naar Soul en liep toen voorzichtig en nieuwsgierig een klein stukje door. Op een paar meter afstand van hem verschenen opeens vlammen en hij voelde de intense hitte zelf op deze afstand. De grond daverde en bomen vielen om. Hij deed weer het vuur geval richting het geluid. “Toon jezelf!” schreeuwde een boze stem. Hij was echter bang voor degene die dat vuur had veroorzaakt en bleef verstijfd staan. Een jongen met pikzwart haar schoot op hem af en voor hij kon reageren werd er een wapen tegen zijn keel gezet. "Wat moet je van me?!" snauwde de jongen. Hij hief zijn handen onschuldig op. ''Helemaal niets...Wat zou ik van je moeten willen dan? Ik ken je niet eens.'' fluisterde hij. Hij werd echter in Souls richting gesleept en liet het allemaal maar gebeuren. Als de jongen hem echt kwaad wilde doen had hij dat meteen gedaan. Ze werden naar het midden van de open plek gesleept en stevig vastgehouden aan zijn kraag. "Wat moeten jullie van me?!" herhaalde hij dreigend. Mineko keek hem bevreemdend aan. Het was niet bepaald normaal om mensen zomaar aan te vallen en alles wat ze misdaan konden hebben was hier lopen. Hij legde zijn hand rustig op de hand die hem vasthield. ''Laat ons nu maar los.'' zei hij kalmpjes. ''Wat we hier doen... Nou lopen, ademhalen, praten en meer van dat soort dingen... Allemaal heel normale dingen en voor zover ik weet geen reden om iemand aan te vallen. Het lijkt mij dat jij degene bent die ons een verklaring schuldig is.'' merkte hij droogjes op en hij knipoogde naar Soul. Die vond het waarschijnlijk net zo vreemd en amusant als hij . Hij keek rond en zag allerlei verkoolde bomen staan. Mineko voelde afschuw voor degene die dat gedaan had en het leek erop dat het die jongen was geweest. Giftig keek hij hem aan. ''Is er nog een reden dat je bomen verbrand en onschuldige burgers aanvalt?'' vroeg hij cynisch, maar toch met een vrolijke grijns op zijn gezicht. Dit beloofde weer een interessante dag te worden, nog beter dan gewoon trainen met Soul.

~Sorry voor de late reactie ^^

Misschien had de jongen het nog niet opgemerkt maar Sasuke stond vol krassen en keek vol haat naar beiden. Hij zei niets en hij spuugde bloed op de grond. ''Laat ons nu maar los.'' zei hij kalmpjes. ''Wat we hier doen... Nou lopen, ademhalen, praten en meer van dat soort dingen... Allemaal heel normale dingen en voor zover ik weet geen reden om iemand aan te vallen. Het lijkt mij dat jij degene bent die ons een verklaring schuldig is.'' merkte hij droogjes op en hij knipoogde naar de witharige jongen. Hij haalde zijn kunai met een behendige haast onzichtbare beweging boven en hield hem tegen de keel van de groenharige jongen "Jij wilt me ook aanvallen hé? Net zoals jouw maatje hé?!" Hij gromde, hij was eerder aangevallen geweest door een hoop volwassenen voor hij hier was aangekomen. Hij was gevlucht en was niet van plan om direct iemand te vertrouwen. Giftig keek Mineko hem aan. ''Is er nog een reden dat je bomen verbrand en onschuldige burgers aanvalt?'' vroeg hij cynisch, maar toch met een vrolijke grijns op zijn gezicht. Sasuke duwde Mineko tegen de grond en zei verbitterd "Je lacht me uit..." Zijn speciale ogen verschenen weer "JE LACHT ME UIT". Hij Was ziedend en zijn wond die van zijn voorhoofd, over zijn ooglid tot zijn wang liep, sprong weer open. Hij keek beiden woedend aan "Jullie zijn vast zoals al de rest! Klootzakken!".

"Laat me gaan!" gilde Sasuke en de mannen sneden hem meerdere keren overal waar bloot vlees lag. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Een van de mannen sneed hem van tot het voorhoofd en wou Sasuke blind maken. Wat gelukkig niet lukte. Hij deed zijn oog net op tijd dicht. Hij werd kwaad en sloeg het mes weg, maar al snel kreeg hij een hele reeks stamen en vuistslagen. Hij bleef roerloos liggen en de mannen liepen al lachend weg...

‘Nee!’ riep Soul en hij draaide zich nog een keer om, zodat hij niet hoefde op te staan. Was Mineko nu helemaal gek geworden? Het was zo lekker warm onder zijn deken – wat ook kon komen omdat hij net een scheet gelaten had – en hij wou echt niet onder de dekens uitkomen. Tenslotte had hij zich tot een uur lam gewerkt aan zijn huiswerk, dus verdiende hij wel wat rust. Aan de andere kant wou hij ook wel graag trainen.
Soul schoot overeind toen hij iets nats in zijn nek voelde kruipen en mopperend droogde hij zijn nek met zijn mouw af, waarna hij op de grond viel dankzij Mineko en grommend zijn kleren aannam. Hij deed ze rustig aan en volgde Mineko toen mee naar buiten. Mineko was in een paar dagen een goede vriend van hem geworden en wist hem dan ook altijd wakker te krijgen, wat Soul eigenlijk best wel verschrikkelijk vond, aangezien hij het liefst lekker wou blijven liggen.
Een beetje slaperig liep hij naast Mineko en wreef af en toe door zijn ogen. Hij negeerde de vraag van Mineko en knikte rustig, waarna hij weer iets in zijn nek voelde. Grommend voelde hij een harde klap en versuft keek hij om, hoe een zwartharige jongen Mineko opeens vastpakte en tegen de grond drukte.
Een knop in Souls hoofd ging om en hij schoot naar voren. Hardhandig pakte hij de jongen bij zijn schouders beet en trok hem achteruit, waarna hij de jongen tegen de grond drukte en hardhandig op zijn benen ging zitten. Zijn handen lagen tegen de keel van de jongen om hem in toom te houden. ‘Gaat het?’ vroeg hij aan Mineko en hij keek even achterom, maar wendde zich algauw weer tot de jongen voor zich. Niemand bedreigde zijn vrienden.
‘Wij hebben je niks misdaan en we zullen je ook niks misdoen als je jezelf maar in toom houdt,’ zei hij dreigend, waarbij hij extra druk op de keel van de jongen legde, maar niet zoveel dat de jongen geen adem meer kon halen, eerder zodat hij misschien wel een snijdende ademhaling zou krijgen. Soul hield niet van types die meteen het ergste dachten en daarbij ook nog eens zijn vrienden aanvielen. Dit zou vast de eerste keer voor Mineko zijn dat hij Soul boos zag en niet relaxt, maar zijn vrienden die aanvallen werden door iemand anders, was voor Soul gewoon een not done.
‘Ik laat je los, maar je moet wel ophouden met je zo aan te stellen,’ zei Soul en hij liet de jongen los en stapte toen achteruit, wel voor Mineko, zodat de jongen hem zou aanvallen als hij iemand zou aanvallen en niet een directe weg naar Mineko had.

De woedende jongen duwde Mineko tegen de grond en zei verbitterd "Je lacht me uit..." Zijn ogen kregen een bloedrode kleur. "JE LACHT ME UIT". Hij was ziedend en keek hem aan alsof hij werkelijk de grootste misdadiger in het land was. "Jullie zijn vast zoals al de rest! Klootzakken!"zei de jongen woedend. Soul trok de jongen aan zijn schouders en trok hem achteruit. Mineko bleef ontspannen zitten. Hij was wel een beetje geschrokken dat er weer een maniak op zijn pad was gekomen, maar bang was hij zeker niet. Hij had in de korte tijd dat hij hier op de academie was gekomen al genoeg boze agressieve mensen tegen gekomen en dat had ervoor gezorgd dat hij het allemaal niet meer zo persoonlijk opvatte. Hij leunde op zijn beide handen die achter zijn rug zaten en zat met gestrekte benen op de grond. Hij zag hoe Soul de jongen op de grond had gedrukt en op zijn keel drukte. ‘Gaat het?’ vroeg Soul aan hem. Hij knikte vrolijk en kwam rustig overeind. ''Met mij gaat het prima hoor. Al zit er nu wel allemaal modder op mijn broek.'' zei hij grijnzend en nog steeds luchtig. Met Soul erbij as hij automatisch in de plagerige ontspannen stand en hij was volkomen op zijn gemak. Aan hem was niet te zien dat hij bijna geroosterd was en aan een zwaard gespietst. Hij lachte zijn kenmerkende vrolijke brede glimlach naar Soul en daarna ook naar de zwartharige jongen die hem had aangevallen. Die zou zich nu wel afvragen waarom hij nog zo blij was. Maar zo zat Mineko gewoon in elkaar, hij was naïef, kinderlijk en bijna altijd vrolijk, ook als de omstandigheden daar helemaal niet om vroegen. Soul was echter duidelijk boos en hij siste nog wat dreigende teksten naar de jongen en liet hem toen los. ‘Ik laat je los, maar je moet wel ophouden met je zo aan te stellen,’ zei Soul en hij kwam voor Mineko staan. Hij wilde hem duidelijk beschermen, maar Mineko had niet het gevoel dat de jongen echt boos was. Hij legde zijn hand kort op Souls schouder en kwam naast hem staan. ''Ik kan wel voor mezelf zorgen hoor. Maar toch bedankt.'' fluisterde hij vrolijk in Souls oor. Toen keek hij vriendelijk naar de jongen.''Je kunt het geloven of niet, maar ik was niet van plan je aan te vallen. En als ik dat wel wilde doen, had ik heus niet eerst even met je staan babbelen, nietwaar?'' Sceptisch kek hij de jongen aan en herinnerde zich dat hij zijn naam nog niet wist. Zoiets irriteerde hem en hij hoopte dat de jongen er geen eindeloos probleem van zou maken om zijn naam te vertellen zoals Fay had gedaan. ''Ik ben Mineko en dat daar is Soul. En nu wil ik graag jouw naam weten.'' Rustig liep hij richting een zwaargehavende boom en legde zijn hand op de verbrande stam. Hij sloot zijn ogen en uit de boom groeiden nieuwe takken en bladeren. De stam van de boom herstelde langzaam en de zwarte verbrande delen vielen van de stam af. Toen de boom weer ongeveer in normale staat hersteld was liep hij terug naar Soul en de jongen. ''Waarom heb je dat gedaan? Op wie ben je zo boos?'' vroeg hij kalm. De jongen was ergens heel kwaad om geweest en had dat eerst op de bomen en daarna op hem geuit.

Hardhandig pakte de witharige jongen Sasuke bij zijn schouders beet en trok hem achteruit, Hij had meer moeten eten. Waarna de witharige jongen hem tegen de grond drukte en hardhandig op zijn benen ging zitten. Zijn handen lagen tegen de keel van Sasuke om hem in toom te houden. ‘Gaat het?’ vroeg hij aan Mineko en hij keek even achterom, maar wendde zich algauw weer tot Sasuke. ‘Wij hebben je niks misdaan en we zullen je ook niks misdoen als je jezelf maar in toom houdt,’ zei hij dreigend, waarbij hij extra druk op de keel van Sasuke legde, maar hij gaf geen kik. Hij keek naar de groenharige jongen die hem voorstelde ''Je kunt het geloven of niet, maar ik was niet van plan je aan te vallen. En als ik dat wel wilde doen, had ik heus niet eerst even met je staan babbelen, nietwaar?'' Sceptisch keek hij Sasuke aan ''Ik ben Mineko en dat daar is Soul. En nu wil ik graag jouw naam weten.'' Sasuke keek hoe Mineko naar de boom liep en hem herstelde. Soul zei dan ‘Ik laat je los, maar je moet wel ophouden met je zo aan te stellen,’. Sasuke stond recht en veegde zijn bebbloedde gezicht af met een al knalrode zakdoek die doordrenkt was van het bloed dat hij al verloren was bij vorige gevechten. "Sasuke Uchiha" zei hij al wat kalmer en dan vroeg Mineko: ''Waarom heb je dat gedaan? Op wie ben je zo boos?''.
Sasuke gromde lichtjes "Zie je hoe ik eraan toe ben? Wel dat is er met me gebeurt, het gaat al zo'n jaren hetzelfde, elke dag weer in gevechten verzeild raken. Met steeds dezelfde mensen die je niet aankunt."

De jongen heette dus Sasuke. Hij klonk gelukkig al wat kalmer en het leek erop dat hij niet gedwongen zouden worden zijn vechtkunsten, die nog steeds zeer gering waren, in de de praktijk te brengen. "Zie je hoe ik eraan toe ben? Wel dat is er met me gebeurt, het gaat al zo'n jaren hetzelfde, elke dag weer in gevechten verzeild raken. Met steeds dezelfde mensen die je niet aankunt." Mineko bekeek hem nog wat beter en zag schrammen en wonden op zijn gezicht zitten. ''Oke, Sasuke. Ik snap dat je boos bent op de mensen die je aanvielen, maar wij horen daar niet bij. Hier op starshine academy zitten niet zulke lafaards die iemand in met zn allen aanvallen.'' Hij voelde aan dat dat was wat er met de jongen gebeurd was en zuchtte lichtjes. Hij leek wel mensen met een ingewikkeld levensverhaal aan te trekken. Alleen Soul was tenminste lekker normaal. Op zijn extreme afkeer en stunteligheid tegen meisjes na dan. ''Dus je hoeft ook geen bomen en mensen aan te vallen en je mag je gewoon ontspannen. Denk je dat je dat aankunt, Sasuke?'' ging hij weer op kalme toon, maar met lichte spot in zijn stem door. Hij had alle respect voor de jongen, maar bomen verbranden ging in zijn ogen veel te ver. En Sasuke had er zo te zien ook geen spijt van. Vooral dat laatste maakte hem boos, als hij er nou spijt van had gehad kon Mineko het vergeven en vergeten. Met minachting in zijn ogen keek hij naar Sasuke. Iemand die zo agressief was en dit ook nog eens op onschuldige levende dingen uitte, was in zijn ogen verkeerd bezig. Sasuke moest wel een hele goede verklaring hebben om dit gedrag goed te praten. Hij verzachtte zijn blik iets toen hij bedacht dat de jongen vast heel wat had meegemaakt en daar vast niet over wilde praten. En al helemaal niet met een vreemde jongen zoals hij.

''Oke, Sasuke. Ik snap dat je boos bent op de mensen die je aanvielen, maar wij horen daar niet bij. Hier op starshine academy zitten niet zulke lafaards die iemand in met zn allen aanvallen.'' zei Mineko. Sasuke knikte lichtjes "Jullie beslopen me en ik had gedacht dat jullie bij die troep hoorden, ik heb nooit hun gezicht kunnen zien." Hij keek naar de boom en liep ernaar toe. Hij legde zijn zwaar gehavende handen ertegen en zei zachtjes een paar woorden en alle het zwartgeblakerde werd in zijn lijf gezogen. Hij kneep zijn ogen toe en zakte ineen. Hij had de boom aardig wat schade gegeven. Hij stond trillend op en keek dan naar Mineko. ''Dus je hoeft ook geen bomen en mensen aan te vallen en je mag je gewoon ontspannen. Denk je dat je dat aankunt, Sasuke?''. Sasuke hijgde zwaar en keek met een bezweet gezicht naar beide jongens "Ik overleef het wel. Zoals ik al drie jaar doe. Ik heb jullie overlast bezorgd en irritatie. Ik moet alleen trainen." Hij heelde zichzelf en zakte in, zijn chakra moest even bijgevuld worden. Hij nam uit zijn buidelzakje een koek en at deze op. Hij voelde zich na 5 minuten al een stuk beter. Hij veegde zijn gezicht af aan zijn mouw. Hij grijnsde dan lichtjes en stak zijn kunai weg. Hij keek Mineko aan "Zin in een potje training? Ik zal geen gebruik maken van Ryūka no Jutsu". Hij keek hem al veel rustiger en energieker aan, alleen zou hij nooit kunnen glimlachen.

"Jullie beslopen me en ik had gedacht dat jullie bij die troep hoorden, ik heb nooit hun gezicht kunnen zien." zei Sasuke zachtjes. Hij keek naar de boom en liep ernaar toe. Hij legde zijn zwaar gehavende handen ertegen en zei zachtjes een paar woorden en alle het zwartgeblakerde werd in zijn lijf gezogen. Hij kneep zijn ogen toe en zakte ineen. Hij stond trillend op en keek dan naar Mineko. Hij knikte blij en was gelukkig dat de jongen zijn daad weer had goedgemaakt. "Ik overleef het wel. Zoals ik al drie jaar doe. Ik heb jullie overlast bezorgd en irritatie. Ik moet alleen trainen." Sasuke at een koekje en kreeg weer wat kleur op zijn gezicht. "Zin in een potje training? Ik zal geen gebruik maken van Ryūka no Jutsu" Hij keek bevreemd naar Sasuke. Hij had geen idee wat dat dan zou zijn. ''Ryuka no watte? Sorry ik heb geen idee wat dat is.'' Hij haalde zijn schouders op, aangezien alle verschillende vechttechnieken hem niet zoveel interesseerden. Alles wat hij wilde was leren zichzelf te verdedigen. Hij liet een klein bolletje lucht tussen zijn handen heen en weer glijden, een tic die hij van Miku had overgenomen. Hij stond even afwezig aan haar te denken en liet het bolletje toen ontploffen. Een klein zuchtje wind schoot langs zijn gezicht en hij glimlachte naar Sasuke. ''Ik wil best met je trainen, maar ik heb dit nog maar twee keer gedaan en dat was terwijl ik woedend was...dus dat ging min of meer instinctief.'' Hij beweerde niet dat hij nooit kwaad werd of nooit iets fout deed. Mineko werd soms opeens kwaad, maar meestal was hij kalm en rustig. En dan ging vechten niet al te goed, misschien kon training hem daarbij helpen. ''Leren jullie het me?''

Souls blik schoot opzij toen hij Mineko tegen Sasuke hoorde praten. Een heel gesprek ging aan hem voorbij en Soul staarde even in de leegte. Hij moest denken aan Maka. Die werd ook altijd zo boos als mensen opeens natuur begonnen te vernietigen, alleen maar omdat ze wouden trainen, maar soms deed ze het zelf ook gewoon. Ze was een apart geval en niet te begrijpen, daarom vond hij haar ook zo’n geweldige goede teammaat bij hem.
Zijn blik schoot omhoog toen hij Mineko opeens iets over leren hoorde vragen. Wat leren? Wanneer leren? Hoe leren? Toen hij naar de bomen keek, zag hij dat het zwarte weg was, teken dat Sasuke zijn daad goedgemaakt had. Hij zuchtte even en wreef door zijn ogen. Hij had geen idee wat hij allemaal gemist had, maar het was vast niet zo belangrijk. Zijn gedachten waren op dit moment iets belangrijker, ook al verveelde hij zich te pletter. Dat Sasuke daarbij boos was, hielp niet echt.
Kalm stak Soul zijn handen in zijn zakken toen hij opmerkte dat Sasuke geen gevaar meer vormde voor Mineko. Hij had geen idee wat hij nu moest doen of moest zeggen. Dat kwam omdat hij de hele tijd aan Maka had gedacht, maar ook aan iemand anders, alleen interesseerde hem dat wat minder. Hij schudde zijn hoofd even en keek toen opzij naar de bomen, die allemaal nog hun zwarte kleur hadden. Blijkbaar waren niet alle bomen weer groen, maar dat kon ook komen door de duistere gloed die eromheen hing.
‘Training? Tuurlijk, daar kwamen we eigenlijk voor, nog voordat we een freak tegenkwamen die bomen verbrandde,’ grijnsde Soul en hij ging over met zijn hand over zijn achterhoofd. Alle kleine haartjes die zich daar bevonden, schoten gelijk weer omhoog toen hij zijn haar losliet. Hij had wel zin om te trainen. Tenslotte was dat hun eerste idee geweest en had Mineko hem daarvoor gewekt.

- Wordt er de volgende keer even op me gewacht voordat er drie posten voor me staan?
Bespaart me wat meer leestijd... Dank u.. -

Mineko vroeg wat Ryuka no jutsu was. Sasuke antwoordde: "Mineko Ryuka no jutsu is een techniek waarbij je met je handen verschillende dieren nabootst. Eerst slang, dan draak, konijn en tijger. In die volgorde. Dan zet je je twee vingers vlak naast elkaar tegen je lippen, tuit je ze en blaas in en uit. Dan komt vuur uit je mond. Ik heb er jaren over gedaan om deze techniek onder de knie te krijgen. Maar ik gebruik hem niet meer in het bijzijn van bomen, dat staat vast."
''Ik wil best met je trainen, maar ik heb dit nog maar twee keer gedaan en dat was terwijl ik woedend was...dus dat ging min of meer instinctief.'' zei Mineko en Sasuke reageerde "Dat is normaal als je onder hevige emoties zoals woede staat, dan maak je adrenaline aan, waardoor je niet meer gaat nadenken bij je acties. Zoals je zag bij mij." Hij grijnsde lichtjes om wat Soul zei: ‘Training? Tuurlijk, daar kwamen we eigenlijk voor, nog voordat we een freak tegenkwamen die bomen verbrandde,’ grijnsde Soul en hij ging over met zijn hand over zijn achterhoofd. "Ja ik ben een freak, maar ik ben er eigenlijk best trots op. Iedereen moet trots zijn op zichzelf, vooral als er vooruitgang geboekt wordt. Dus Mineko, geen zorgen, voor alles is een begin. Hier pak aan, je eerste wapen".
Sasuke overhandigde hem een van zijn kunai's.

Sasuke antwoordde op zijn vraag over de vechttechniek, maar Mineko luisterde al niet meer. Het interesseerde hem niet aangezien de jongen het niet zou gebruiken. Later mocht Sasuke het allemaal nog een keer uitleggen en dan zou hij zoals altijd allerlei nieuwsgierige vragen stellen, maar hij was nu afgeleid doordat ze zouden gaan trainen. "Dat is normaal als je onder hevige emoties zoals woede staat, dan maak je adrenaline aan, waardoor je niet meer gaat nadenken bij je acties. Zoals je zag bij mij." zei Sasuke en Mineko grinnikte toen hij hoorde dat Soul ook weer bij de les was. ‘Training? Tuurlijk, daar kwamen we eigenlijk voor, nog voordat we een freak tegenkwamen die bomen verbrandde,’ grijnsde Soul en hij ging over met zijn hand over zijn achterhoofd. "Ja ik ben een freak, maar ik ben er eigenlijk best trots op. Iedereen moet trots zijn op zichzelf, vooral als er vooruitgang geboekt wordt. Dus Mineko, geen zorgen, voor alles is een begin. Hier pak aan, je eerste wapen" Sasuke reikte hem een wapen aan. Mineko woog het wapen in zijn hand en verstevigde zijn greep. Langzaam zwaaide hij ermee rond en een opgewonden lachje speelde om zijn lippen. Hij ging heel voorzichtig met zijn vinger over het blad en voelde hoe scherp het was. Als hij iets meer druk zou zetten kon hij zichzelf lelijk verwonden. Het metaal glansde en schitterde in het zonlicht. ''Het is wel erg scherp...Zal ik een laagje lucht omheen doen? anders verwond ik dadelijk per ongeluk iemand.'' Hij zou niet expres doen, helemaal niet, maar met zijn onhandigheid stak er binnen no time een mes in iemands rug.
~slecht, sorry D: