Fay hing op het het hoogste punt aan één van de grotere bomen in dit bos. Haar Kaketoe cirkelde boven in alle rust boven haar. Het was altijd fijn om hoog te zitten en je toe te vertrouwen aan de koude wind. Het voelde als thuis. Niet dat ze thuis zo prettig vond, maar de temperatuur en de harde wind maakten haar altijd gelukkig.
Fay pakte haar zwaard met haar rechterhand, die ze tot dan toe nog tussen haar tanden had geklemd en hield deze de lucht in. Met haar linkerhand hield ze de top van de boom vast die met de harde wind wild heen en weer slingerde.
Het meisje was klein en tenger, waardoor de top niet afknapte. Toch vond ze het wel goed voor nu, ze was vandaag pas op de academie aangekomen en wilde nog zoveel mogelijk zien op haar eerste dag. Fay liet haar zwaard in haar rughouder glijden, zette zich af en viel meters naar beneden, dwars door de kleine takjes die als zweepslagen op haar lichaam sloegen. Pijn was een emotie en over emoties kon je controle hebben. Ze vond van zichzelf dat ze die controle had. In de val greep ze naar de eerste dikke tak die ze zag en sprintte in dezelfde bewezing richting de stam, waar enkel dikke takken zich bevonden en maakte de weg naar beneden af door van tak naar tak te springen.
Het meisje negeerde een snee in haar wang, die ze waarschijnlijk had opgelopen door een scherp takje in haar val en begroette haar Kaketoe met een geforceerde glimlach. Scula volgde haar overal, hij was nu zes jaar oud. Fay had hem toen ze tien jaar oud was uit zijn nest gehaald en opgevoed tot de vogel die hij nu was. Het was familie-traditie om je eigen soulmate te kiezen, vangen, opvoeden en vormen. Fay's vader had een Pantserneushoorn en haar moeder een Zwarte Panter, beide waren diep teleurgesteld bij Fay's keuze om slechts een Kaketoe te nemen. Het leverde haar een week huisarrest op. In haar familie betekende huisarrest dan ook letterlijk huisarrest, ze mocht haar huis in die week dus niet meer in. Dat was één van de vele absurde straffen die ze in haar leven had gekregen.
Terwijl Scula net op Fay's schouder wilde landen vloog hij enkele meters bij haar vandaan, Scula kon goed merken wanneer Fay gefrustreerd was en wist ook prima wanneer hij bij haar aanwezig kon zijn en wanneer niet. Dit was geen goed moment, want het meisje was gefrustreerd door de gedachtes aan haar opvoeding. In één beweging greep ze haar zwaard en scheidde een dikke uithangende tak van een boomstam. Scula was waarschijnlijk het enige wezen dat aan Fay kon zien hoe ze zich kon voelen, want bij deze handeling liet Fay geen enkele emotie zichtbaar worden. Iets wat ze ook had meegekregen uit haar opvoeding, je leerde snel niet te janken als iedere traan voor een dag geen eten stond en ieder pijntje die je liet merken bestraft werd met meer pijn. De frustratie die ze opkropte moest er soms gewoon even uitkomen, dit was zo'n moment. Scula wist dat ze nu weer rustig was en vloog alsnog naar Fay om plaats te nemen op haar schouder. Ze reageerde er niet op, maar hij bracht rust in haar gedachte. Hij was de balans die ze soms nodig had. Met een redelijk diepe snee en een bebloede wang liep ze richting het schoolgebouw, wat nog ruim een uur lopen was.

‘Nee, nog heel even,’ mompelde Soul, terwijl hij één oog opende om naar diegene te kijken die hem nu al uit zijn bed wou halen. Hij had zo’n hekel aan jongens die hem voor zijn vaste tijd uit zijn bed wouden krijgen, maar hij wist zelf ook wel dat hij hier nu al best wel lang lag en dat zijn vaste tijd eigenlijk al een uur geleden voorbij was gekomen. Maar dat wou nog niet zeggen dat hij wou opstaan! Dat kwam eerder omdat hij tot vier uur ’s nachts nog aan zijn huiswerk gezeten had. Normaal had hij niet zo’n problemen met vroeg opstaan, maar vandaag wel.
Grommend kwam hij omhoog. Hij liep naar zijn kast en trok een spijkerbroek aan met daarover een blauw shirt, die zijn gespierde armen liet zien en spande rond zijn borstkas. Over zijn borstkas liep een litteken die hij opgelopen had toen hij Maka, een vriendin van hem, had proberen te beschermen voor een of andere aanval tijdens een missie. Eigenlijk dacht hij weinig aan Nova en zijn missies daar, of bij die andere academie. Hij was blij met deze school en zijn verleden was eigenlijk gewoon een herinnering.
Grommend stond Soul voor de spiegel en bracht model in zijn piekerige haar. Tenminste, hij noemde het een model, maar eigenlijk ging het alle kanten uit, niet dat het hem iets kon schelen. Hij interesseerde zich eigenlijk niet veel voor zijn haar. Rustig deed Soul zijn hoofdband met zijn eigen naam erop rond. Het was een grijze, met een of andere afbeelding van een of andere mond. Hij was zelfs zo suf dat hij even niet meer wist wat hij er naast zijn naam en die voor hem nu nog onbekende afbeelding nog meer op zijn hoofdband zat, maar goed.
Rustig liep Soul naar beneden en groette ondertussen rustig mensen die hij tegenkwam. Hij vond het wel fijn dat ze hier zo sociaal waren. Sommigen meer dan anderen, maar goed. Was dat niet altijd zo? En als elke mens hetzelfde was, dan was de wereld ook maar saai. Volgens Maka was hij een gecompliceerd persoon, maar hij kon zichzelf wel makkelijk uitleggen als hij wou. Maar aangezien hij daar nu geen zin in had, ging hij dat niet doen.
Toen hij beneden was en voor zichzelf besloten had dat hij richting dat bos verderop zou gaan – man, zelfs die naam wist hij niet meer! – begon hij daar naartoe te wandelen. Hij was halverwege bij zijn eindbestemming toen hij voetstappen hoorde.
Meteen was Soul een stuk wakkerder en alerter dan daarvoor en hield zijn ogen op het punt gericht van waar hij het geluid hoorde. Toen hij een meisje met roodkleurig, lang haar en een normaal gezicht zag komen, werd hij meteen wat meer ontspannen.
‘Hoi!’ zei hij en hij stak zijn hand als een soort groet omhoog, iets wat hij vaker deed. Zijn andere hand hield hij in zijn broekzak en rustig kwam hij dichterbij.

- Goed als ik dit topic join? -

Hidan was aan het trainen met zijn scythe die hij deathbringer noemde, gewoon voor de lol. Hij zwiepte met zijn scythe heen en weer (een zeis met drie gekromde messen aan) en hij raakte alles wat in zijn pad kwam. Hij had veel kracht in zijn armen. Hij moest stoppen want hij hoorde een gefluit van een vogel. Hij hield zijn hand achter zijn oor en mompelde "een kaketoe, vreemd dat je die hier vindt". Hij begon te lachen en rende verder naar waar het geluid vandaan kwam. Hij was nieuwsgierig en zag dan schimmen, een meisje en een jongen. Hey de jongen had ongeveer hetzelfde haar als hij. Dat maakte hem ineens al stukken vrolijker. Hij rende sneller en hield halt bij het meisje met rood haar met een enorme snee in haar wang(?). Hij keek ernaar en kon zijn ogen er niet van afhouden. Hij schudde dan zijn hoofd en grinnikte "Hallo mensjes". Hij wuifde naar beiden en glimlachte breed. Hij had vanachter een ding hangen waar hij zijn deathbringer instak. "Ik wil jullie niet afschrikken, ik was gewoon aan het trainen. Hij wees naar de bomen waardat diepe sneden in zaten. Hij wreef nogal beschaamd door zijn haar "Doe ik wel vaker als ik train." Hij keek dan naar het meisje "Hoe kom je daaraan?". Verdomme! hij moest zich inhouden om een druppeltje bloed op zijn scythe te laten dringen. Niet goed niet goed. Hij sloeg met zijn hand op zijn hoofd om de gedachte te vergeten. Nee Hidan, ze zijn geen vijanden, dus blijf er af zei een stemmetje in zijn hoofd "Sorry iets vergeten te doen" zei hij als ze eventueel raar zouden opkijken doordat hij zijn hand op zijn voorhoofd sloeg.

Een overvrolijke stem deed Fay wakker worden uit haar gedachtes. Ze kon niet goed tegen vrolijke stemmen en kon niet omgaan met de emotie wat het met zich mee bracht. Of het een gemis was omdat ze het zelf niet kon uitten of dat ze er gewoon een hekel aan had, dat wist ze niet precies. De vogel op haar schouder gaf haar een kopje, wetende dat Fay hem het liefst persoonlijk uit het bos had gejaagd met een doodsbedreiging. Het leek haar niet eerlijk, maar toch was het zeer verlijdelijk.
Fay veegde opnieuw een veel bloed van haar wang en negeerde de jongen met een Novaans kapsel. Novanen hadden geen smaak qua alles, laat staan kledingsmaak. Helaas waren er ook veel Shadranen die de Novaanse kledingstijl overnamen. Shadra had slechts twee pluspunten en één daarvan was smaak. Zo was Fay altijd gekleed in het zwart, net als vandaag. Haar rode kapsel moest ook altijd perfect zitten en dat zat het.
Fay klemde haar hand strak om haar zwaard, terwijl in al die tijd haar gezicht nog geen haartje was veranderd. Het werd haar iets te toevallig, iets te druk op een te toevallig moment, haar eerste dag op de academy toen ook een wat oudere jongen aankwam. Waar de pretface op de zelfde leeftijd als Fay leek te zitten, was de nieuwe jongen de twintig waarschijnlijk wel gepasseerd. Hij had een seis bij zich met gare puntjes eraan, in welk tijdperk was hij blijven steken? Oké, ze had dan zelf altijd en overal een zwaard bij zich, maar zwaarden zijn geil en seizen niet. Ze vertrouwde hen niet, zoals ze niemand vertrouwde. Één van hen kon ze gemakkelijk aan, maar twee werd lastig en helemaal omdat ze haar zo snel konden vinden in dit reuzachtige bos.
Ook de jongen die net was aankomen lopen bleek een emotiezuiger, een open boek en zo afschuwelijk om aan te moeten zien. Hij was iets vergeten en besloot daar direct het meisje mee lastig te vallen. Ze ging haar problemen toch ook niet bij iedereen neerkakken? Het waren zijn problemen, dus hij moest ze maar oppassen en niet haar tijd verdoen. Fay wilde vandaag immers nog een groter deel van de school verkennen en had geen zin in emotionele obstakels. Met haar zwaard klemvast en haar wang onder het bloed draaide ze zich om en liep tegen een harde wind in de richting van de school. De wind was duidelijk geen medicijn voor de wond en het bloed wat eruit liep, werd daardoor over een groter deel van haar gezicht verspreid. Fay snoof, ze was weg bij die mensjes, misschien dat er bij haar nieuwe thuis nog wel wat te beleven viel.

Lichtelijk trok Soul een wenkbrauw op toen hij genegeerd werd. Wat hij altijd bij Maka deed, was een rottige opmerking maken. Hij was trouwens ook niet echt de lieve jongen. Hij was niet diegene die altijd vriendelijk wou blijven en zo. Hij wou lol trappen en als dat meisje voor hem dat niet wou en van hem wegliep, kon hij nog altijd een van zijn opmerkingen maken.
‘Ongesteld of zo?’ riep haar daarom ook lachend na, waarna hij opzij keek. Een jongen was erbij komen staan. Hij had witachtig haar, nee, toch grijs. Soul gokte dat hij boven de achttien was. Het leek wel op een stagiaire, maar aan zijn houding te zien en ook op de manier waarop hij sprak, was het niet zo.
Soul haalde zijn schouders op naar de jongen. ‘Ze wilt overduidelijk niet met ons praten. Laat haar maar, Hidan,’ zei hij en hij grijnsde breed toen hij de jongen herkende die hij ook bij de etages had gezien toen hij met Mineko zijn koffer was gaan lossen op de zaal. Hoe kon hij Hidan nou niet zo snel herkend hebben? Waarschijnlijk vergat hij een boel als hij een meisje tegenkwam. Misschien kon hij toch beter een les krijgen met het omgaan van meisjes. Het werd hem vaker gezegd dat hij echt stomme opmerkingen kon maken. Hij had een excuus: hij was een jongen.
‘Achter haar aan of niet?’ vroeg hij Hidan. Hidan mocht tenslotte beslissen. Het was niet aan hem om te zeggen of ze achter het meisje gingen of niet. Als het aan hem lag, liet hij haar lekker stikken in haar slechte humeur, maar als Hidan lol wou trappen en daarbij het meisje wou gebruiken, mocht het van hem ook. Of als Hidan toch aardig probeerde te zijn en het meisje zou proberen over te halen om bij hun te gaan staan, was dat voor hem ook goed.
‘Hé, meisje, wat is je naam?’ riep hij hard, zodat het meisje het waarschijnlijk wel zou horen. Als ze echt boos op hem zou worden en hem zou willen slaan, dan… wist hij niet wat hij ging doen. Hij had geen problemen met meisjes slaan. Nee, hij sloeg ze gewoon niet. Dat was echt niet cool.
Aha, hij zou haar tegenhouden! Dat zou hij doen! Oké, nu ging hij gewoon wachten op Hidans antwoord en dat van het meisje, anders zou hij verdrinken in zijn eigen gedachten.