Al dat gestaar van al die mensen, vooral eerstejaars konden niet stoppen met staren. Tristan werd er behoorlijk chagrijnig van. Hij was nu al naar de bibliotheek toegegaan, maar ook daar had hij geen rust gevonden. Het gefluister werd daar steeds luidruchtiger en de bibliothecaris was zenuwachtig aan het sssssjttt-en geslagen. Alsof hij een afzichtelijk monster was. Uiteindelijk had hij hard zijn boek daar dichtgeslagen dat ook de boekenwurmen daar, zijn aanwezigheid hadden opgemerkt. Zo, nu kon iedereen monster Tristan zien. Dan hoefden ze het rest van het jaar niet meer zo naar hem te staren. Net alsof hij een uitgestorven diersoort was die ineens in de gangen liep. Tristan werd er steeds geprikkelder van, snauwend naar iedereen die hem maar aansprak. Zijn capuchon had hij ver over zijn hoofd heen getrokken, met zijn blik naar de grond gericht liep hij door. Het was zo rond lunchtijd dus hij liep alvast richting de kantine. Onderweg duwde hij een paar eerstejaars op zijn pad aan de kant, irritante kleintjes vond hij ze maar. Snel gooide hij wat eten op het bord neer en ging hij ergens aan een leeg tafeltje zitten. De mensen rond hem heen leken dwars door zijn capuchon heen te kunnen kijken, het gestaar bleef. Tristan probeerde ze te negeren en at stevig door. 1 dag gestaar was niet zo erg, een week ook niet, maar het was nu echt al anderhalve maand aan de gang. Tristan pakte de rand van de capuchon en trok hem nog iets verder naar beneden. Chagrijnig keek hij naar het resterende voedsel op zijn bord. In de lessen was het nog veel erger, iets veel interessanter dan zijn litteken was er immers niet in de klas te vinden.

Yasmine had vandaag haar lange rode haar maar los gelaten. Het was rond lunchtijd. De vorige keer had ze niet echt iemand om mee te praten. Misschien moest zij een gesprek beginnen over iets. Toen ze de eetzaal binnenkwam, zag het er exact hetzelfde uit als toen ze de vorige keer de eetzaal binnenkwam. Groepjes vormden zich weer en er ontstonden weer tafels. Bah, ze had het niet echt met iemand aanspreken. Behalve als het uitdagend was. Ja, ze wilde een uitdaging. Plotseling viel haar blik op een jongen die een paar eersteklassers aan de kant duwde en gewoon ergens ging zitten. Haar gezicht vertrok lichtjes. Ze zag de starende mensen om de jongen heen. Zou ze naar hem toe moeten gaan? Waarschijnlijk was de jongen chagrijnig. Ze wist het ook niet. Waarom staarde iedereen hem aan? Het was niet beleefd te staren toch? Wat ze niet doorhad was dat de jongen ook een tweede helft van een gezicht had waar een reusachtig litteken had plaatsgenomen. Nou ja, misschien was het wel een uitdaging. Oh ja, dat was het zeker. Ze pakte haar eten. Wauw, het zag er weer eens geweldig uit. Uche. En ze liep recht op een plek naast waar de jongen was gaan zitten. Ze zag niets door die capuchon. Toen ze zat keek ze even naar hem, maar ze wilde hem niet tot last zijn. Ze nam maar een hap eten. Het was vast geen Fire Magician, anders had ze hem wel eens eerder gezien op de Fire Magicians etage, waar ze verbleef. Ze nam nog een hap eten. Het smaakte minder goed dan gisteren, -niet dat er toen een behoorlijk festijn werd gegeven-, maar het smaakte flauwtjes. Onvoldaan. Gisteren had ze een doel: Aankomen. Of zoiets. Wat haar doel ook was van die dag, ze had het bereikt. Maar het doel van vandaag had ze nog niet bereikt. En dat wilde ze. En uiteraard was het doel van vandaag een uitdaging te hebben door met een vreemde jongen te praten met een capuchon op zijn hoofd die iedereen naar staarde. Het leven is soms een moeilijke keuze. Maar aangezien ze ook geen rotgevoel zou willen hebben de rest van de dag probeerde ze maar iets te zeggen. "Eh...hoi, of zoiets?" ZO HEE! Wat een slimme actie, dacht ze in zichzelf. Straks dacht hij dat ze hem belachelijk probeerde te maken. Hoe o hoe moest ze dit recht zetten? Maar ze sprak maar geen woord. Zou er een probleem komen? Hopelijk niet. Toch? TOCH?

[Ik kon het niet laten Noesjuh ]

Tristan hoorde de stoel tegenover hem verschuiven. Hij bleef strak zijn blik op zijn bord gericht houden. Stug bleef hij de happen voedsel opeten. Waren er geen andere tafeltjes waar degene tegenover hem kon gaan zitten? "Eh...hoi, of zoiets?" hoorde hij de stem aan de andere kant zeggen. Even stopte Tristan met eten. Langzaam hief hij zijn hoofd op en keek haar even aan. Zijn blik was chagrijnig, duidelijk genoeg om te laten zien dat hij niet geïnteresseerd was in haar gesprekje. ‘Wat mot je?’ mompelde hij kwaad richting het meisje. Vervolgens richtte hij zich weer op zijn bord voor zich en begon met langzame happen het restant ervan op te eten. Het was behoorlijk ranzig maar de kantinekoks waren dan ook niet in een restaurant aangenomen. Ze waren waarschijnlijk gewoon van de straat geplukt. Als je dit kon eten, dan kon je echt alles eten. Als dat meisje tegenover hem ook maar 1 woord over zijn oog had, dan… Irritaties overspoelden hem. Ja, wat dan? Hij kon niets doen, gevangen tussen de schoolregels en zijn vader. Hij stond nog maar 1 stap weg van een jeugdgevangenis. Of anders een psychiatrische inrichting. De laatste tijd had hij genoeg uitgehaald om daarin terecht te komen. Verlaten en verraden door iedereen die hij kende. De enige die hij nog kon vertrouwen was zichzelf. Zich gedeisd houden was misschien een betere oplossing. Totdat hij hier weg van school was en dan een eigen nieuw leven beginnen ergens ver weg.